In the next 18 minutes, I'm going to take you on a journey. And it's a journey that you and I have been on for many years now, and it began some 50 years ago, when humans first stepped off our planet. And in those 50 years, not only did we literally, physically set foot on the moon, but we have dispatched robotic spacecraft to all the planets -- all eight of them -- and we have landed on asteroids, we have rendezvoused with comets, and, at this point in time, we have a spacecraft on its way to Pluto, the body formerly known as a planet. And all of these robotic missions are part of a bigger human journey: a voyage to understand something, to get a sense of our cosmic place, to understand something of our origins, and how Earth, our planet, and we, living on it, came to be.
در 18 دقیقه آینده من شما را همراه خود به سفری خواهم برد و این سفری است که من وتو از سالها پیش تا کنون در آن بوده ایم سفری که 50 سال پیش، زمانی آغاز شد که انسان برای اولین بار قدم از سیاره ما بیرون گذاشت. و در این 50 سال نه تنها توانستیم به طور واقعی و فیزیکی برروی ماه قدم بگذاریم، بلکه فضا پیماهای روباتیکی را به همه سیارات - همه هشت های آنها - فرستادیم. برروی سیارک ها فرود آمده ایم، به ملاقات دنباله دارها رفته ایم، و هم اکنون فضاپیمایی را داریم که به سمت پلوتون در حال حرکت است. جسمی که قبلا به عنوان یک سیاره شناخته می شد تمام این ماموریت های روباتیکی بخشی از سفرهای بزرگتر انسان هستند سفری برای فهمیدن چیزی که درکی از جایگاه ما در کیهان باشد برای اینکه چیزی راجع به منشا خود بفهمیم و اینکه چطور زمین، سیاره ما، . وما،که بر روی آن زندگی می کنیم،به وجود آمده ایم.
And of all the places in the solar system that we might go to and search for answers to questions like this, there's Saturn. And we have been to Saturn before -- we visited Saturn in the early 1980s -- but our investigations of Saturn have become far more in-depth in detail since the Cassini spacecraft, traveling across interplanetary space for seven years, glided into orbit around Saturn in the summer of 2004, and became at that point the farthest robotic outpost that humanity had ever established around the Sun.
و همچنین تمام جاهایی که در منظومه شمسی ممکن است برای جستجوی پاسخ هایی برای چنین پرسش هایی به آن سفر کنیم، یکی از این جاها سیاره زحل است. و ما قبلا هم در زحل بوده ایم -- ما در اوایل دهه 1980 به ملاقات زحل رفتیم -- اما تحقیقات ما درباره زحل تنها زمانی دقت و غنای بیشتری پیدا کرد که فضا پیمای کاسینی پس از سفری 7 ساله از بین فضای میان سیاره ای در تابستان 2004 به مداری در اطراف سیاره زحل وارد شد، و در زمان خود تبدیل به دورترین فضا پیمای روباتیکی شد که بشر توانسته بود در اطراف خورشید مستقر کند.
Now, the Saturn system is a rich planetary system. It offers mystery, scientific insight and obviously splendor beyond compare, and the investigation of this system has enormous cosmic reach. In fact, just studying the rings alone, we stand to learn a lot about the discs of stars and gas that we call the spiral galaxies. And here's a beautiful picture of the Andromeda Nebula, which is our closest, largest spiral galaxy to the Milky Way. And then, here's a beautiful composite of the Whirlpool Galaxy, taken by the Hubble Space Telescope.
ودر حال حاضر می دانیم که منظومه زحل یک سیستم بسیار غنی سیاره ای است. در این مجموعه ، رازها، بینش علمی و شکوهی غیر قابل مقایسه با جاهای دیگر نهفته است ، و بررسی این منظومه، دست آوردهای زیادی برای درک کیهان به همراه دارد. در حقیقت تنها بررسی سیستم حلقه های این سیاره، چیزهای زیادی در باره قرص های مملو از ستاره ها و گازها، یا همان چیزی که آن را کهکشان مارپیچی می نامیم به ما یاد می دهد. و اینجا می توانید تصویر زیبایی از یکی از آنها، سحابی اندرومدا را ببینید، که نزدیکترین و بزرگترین کهکشان مارپیچی در همسایگی راه شیری است. و این یکی تصویر ترکیبی زیبایی از کهکشان گردابی است که تلسکوپ فضایی هابل آن را گرفته.
So the journey back to Saturn is really part of and is also a metaphor for a much larger human voyage to understand the interconnectedness of everything around us, and also how humans fit into that picture. And it pains me that I can't tell you all that we have learned with Cassini. I can't show you all the beautiful pictures that we've taken in the last two and a half years, because I simply don't have the time. So I'm going to concentrate on two of the most exciting stories that have emerged out of this major exploratory expedition that we are conducting around Saturn, and have been for the past two and a half years.
بنابراین سفر به زحل واقعا بخشی از -- و همچنین تمثیلی از -- سفر بزرگتر انسان برای درک درهم تنیدگی و ارتباط درونی هرآن چیزی است که در اطراف ما وجود دارد، و همچنین برای درک اینکه چگونه انسان در میانه این تصویر جای گرفته است. و البته نکته آزار دهنده این است که نمی توانم همه آن چیزی که از کاسینی آموخته ایم را برای شما تعریف کنم -- نمی توانم همه تصاویری که در دو سال و نیم گذشته تهیه کرده ایم را به شما نشان دهم ، آن هم به این دلیل ساده که وقت کافی ندارم. به همین دلیل روی دو مورد از هیجان انگیزترین داستان هایی تمرکز می کنم که از دل این سفر عظیم سیاره ای استخراج کرده ایم سفری که در طول 2 سال و نیم گذشته در اطراف سیاره زحل داشته ایم.
Saturn is accompanied by a very large and diverse collection of moons. They range in size from a few kilometers across to as big across as the U.S. Most of the beautiful pictures we've taken of Saturn, in fact, show Saturn in accompaniment with some of its moons. Here's Saturn with Dione, and then, here's Saturn showing the rings edge-on, showing you just how vertically thin they are, with the moon Enceladus. Now, two of the 47 moons that Saturn has are standouts.
سیاره زحل، مجموعه بسیار بزرگ و متنوعی از اقمار را در اطراف خود دارد. اقماری که اندازه آنها از چند کیلومتر تا قطر کل ایالات متحده متغیر است در واقع بسیاری از تصاویر زیبایی که ما از زحل گرفته ایم، زحل را در کنار تعدادی از اقمارش نشان می دهد. این تصویر زحل در کنار قمر دیون است، و این یکی حلقه های زحل را نیز از لبه نشان می دهد، و می توانید ببینید که چقدر این حلقه ها نازک هستند، قمر انسلادوس کنار سیاره قرار دارد. 2 تا از 47 قمری که در اطراف زحل وجود دارند، بسیار چشمگیر هستند.
And those are Titan and Enceladus. Titan is Saturn's largest moon, and, until Cassini had arrived there, was the largest single expanse of unexplored terrain that we had remaining in our solar system. And it is a body that has long intrigued people who've watched the planets. It has a very large, thick atmosphere, and in fact, its surface environment was believed to be more like the environment we have here on the Earth, or at least had in the past, than any other body in the solar system. Its atmosphere is largely molecular nitrogen, like you are breathing here in this room, except that its atmosphere is suffused with simple organic materials like methane and propane and ethane. And these molecules high up in the atmosphere of Titan get broken down, and their products join together to make haze particles. This haze is ubiquitous. It's completely global and enveloping Titan. And that's why you cannot see down to the surface with our eyes in the visible region of the spectrum.
این دو قمر تیتان و انسلادوس هستند. تیتان بزرگترین قمر این سیاره است. و تا قبل از اینکه کاسینی به آنجا برسد، بزرگترین و پهناور ترین قلمرو در منظومه شمسی بود، که ما آن را کشف نشده رها کرده بودیم. این قمر جرمی است که برای مدت های طولانی کسانی که به سیارات نگاه می کردند را فریفته خود کرده بود. قمری با جو بسیار غلیظ و دارای سطحی که به نظر می رسد شرایط محیطی آن نسبت به بقیه اجرام منظومه شمسی، بسیار بیشتر شبیه به آن چیزی است، که ما روی زمین داریم یا حداقل زمانی در گذشته داشته ایم. بخش عمده ای از جو این قمر را نیتروژن تشکیل داده است مانند همین هوایی که در این اتاق تنفس می کنیم با این تفاوت که جو تیتان سرشار از مواد آلی مانند متان، پروپان و اتان است این مولکول ها در جو تیتان ارتفاع می گیرند شکسته می شوند و ذرات تشکیل دهنده آنها با هم ترکیب شده و ذراتی را می سازند که همه جا را مه آلود می کنند این مه در همه جای تیتان وجود دارد و این کره را در بر گرفته است و به همین دلیل شما نمی توانید سطح این قمر را در بخش مریی طیف با چشم ببینید
But these haze particles, it was surmised, before we got there with Cassini, over billions and billions of years, gently drifted down to the surface and coated the surface in a thick organic sludge. So like the equivalent, the Titan equivalent, of tar, or oil, or what -- we didn't know what. But this is what we suspected. And these molecules, especially methane and ethane, can be liquids at the surface temperatures of Titan. And so it turns out that methane is to Titan what water is to the Earth. It's a condensable in the atmosphere, and so recognizing this circumstance brought to the fore a whole world of bizarre possibilities. You can have methane clouds, OK, and above those clouds, you have this hundreds of kilometers of haze, which prevent any sunlight from getting to the surface. The temperature at the surface is some 350 degrees below zero Fahrenheit.
اما تخمین زده می شود ،این ذرات مه آلود برای میلیاردها و میلیاردها سال پیش از آنکه کاسینی به آنجا برسد به آرامی روی سطح تیتان انباشته شده و سطح این قمر را با لایه ضخیمی از نوعی لجن آلی پوشانده اند. چیزی که شاید شبیه نوعی قیر یا نفت تیتانی باشد --- ما دقیقا نمی دانستیم که چیست اما ما به برخی موارد در باره این قمر مشکوک بودیم. مواردی مثال اینکه این مولکولها به خصوص اتان و متان به دلیل دمای سطح تیتان می توانستند به حالت مایع در آیند و این باعث می شود که متان روی تیتان همانند آب روی زمین باشد متان این قابلیت را دارد که در جو تیتان چگال شود، و چنین شرایطی باعث می شود تا جهان تازه ای از امکانات شگفت انگیز پیش پای شما قرار گیرد. شما می توانید ابرهای متان داشته باشید. خوب، و بالای آن ابرها، صدها کیولومتر ابرهای مه آلود قرار دارند که مانع رسیدن هر نوع تابشی از خورشید به سطح می شوند دما در سطح تیتان حدود 210 درجه سانتیگراد زیر صفر است
But despite that cold, you could have rain falling down on the surface of Titan. And doing on Titan what rain does on the Earth: it carves gullies; it forms rivers and cataracts; it can create canyons; it can pool in large basins and craters. It can wash the sludge off high mountain peaks and hills, down into the lowlands. So stop and think for a minute. Try to imagine what the surface of Titan might look like. It's dark. High noon on Titan is as dark as deep earth twilight on the Earth. It's cold, it's eerie, it's misty, it might be raining, and you might be standing on the shores of Lake Michigan brimming with paint thinner. (Laughter)
اما با وجود چنین دمایی شما شاهد وجود بارندگی بر سطح این قمر هستید و این باران روی تیتان همان کاری را می کند که باران ها روی زمین انجام می دهند. باران آب راهه ها را حفر می کند ، رودخانه ها و آبشارهایی را پدید می آورد می تواند دره هایی به وجود بیاورد، یا دریاچه هایی وسیع در دشت های پهناور و یا در میان گودال های برخوردی شکل دهد می تواند آن گل و لای آلی را از ارتفاعات کوهستان ها و قله ها و تپه ها بشوید و به زمین های پست تر براند. خوب یک دقیقه صبر کنید و در باره این موضوع فکر کنید سعی کنید تصور کنید، سطح تیتان چه شکلی است. تاریک است -- تاریکی محیط در تیتان در هنگام ظهر، معادل گرگ و میش غروب روی زمین است سرد، مرموز و راز آلود است ممکن است بارندگی رخ دهد و شاید شرایطش مثل این باشد که کنار ساحل دریاچه میشیگان ایستاده باشید و همه مناظر اطرافتان را محو و کم سو حس کنید
That is the view that we had of the surface of Titan before we got there with Cassini, and I can tell you that what we have found on Titan, though it is not the same in detail, is every bit as fascinating as that story is. And for us, it has been like -- the Cassini people -- it has been like a Jules Verne adventure come true. As I said, it has a thick, extensive atmosphere. This is a picture of Titan, backlit by the Sun, with the rings as a beautiful backdrop. And yet another moon there -- I don't even know which one it is. It's a very extensive atmosphere. We have instruments on Cassini which can see down to the surface through this atmosphere, and my camera system is one of them. And we have taken pictures like this. And what you see is bright and dark regions, and that's about as far as it got for us. It was so mystifying: we couldn't make out what we were seeing on Titan. When you look closer at this region, you start to see things like sinuous channels -- we didn't know. You see a few round things. This, we later found out, is, in fact, a crater, but there are very few craters on the surface of Titan, meaning it's a very young surface. And there are features that look tectonic. They look like they've been pulled apart. Whenever you see anything linear on a planet, it means there's been a fracture, like a fault. And so it's been tectonically altered.
این تصوری است که ما از تیتان داشتیم تا پیش از آنکه کاسینی به آنجا برسد و باید به شما بگویم آنچه که روی تیتان پیدا کردیم ، هرچند در جزییات با این تصوری که داشتیم مطابقت نمی کرد اما تمام جزییات یافته های ما به همان اندازه هیجان انگیز بود و برای ما - اعضا تیم کاسینی - مثل این بود که ماجراجویی ها ی ژول ورن به حقیقت بدل شده باشد همانطور که گفتم تیتان جوی بسیار غلیظ دارد این تصویری از تیتان است که با نور از پشت تابیده خورشید، روشن شده است با حلقه های زحل به عنوان پس زمینه ای زیبا و یک قمر دیگر هم آنجا هست -- که نمی دونم کدام یکی از آنها است. این یک جو فوق العاده سنگین و گسترده است ما ابزارهایی روی کاسینی داریم که می تواند از بین جو این قمر به سطح تیتان نگاه کند و سیستم دوربین من هم یکی از این ابزارها است و ما تصاویری مثل این را تهیه کردیم و چیزی که شما می بینید مناطق تیره و روشنی هستند و این تقریبا نهایت چیزی است که می توانیم به ان دست پیدا کنیم این خیلی راز آلود است -- ما نمی توانستیم بفهمیم، به چه چیزی روی سطح تیتان نگاه می کنیم. اگر از نزدیکتر به این مناطق نگاه کنید کم کم چیزهایی آشکار می شود چیزهایی مثل کانال های مواج که نمی دانستیم چیست. می توانید چند عارضه مدور ببینید این یکی که اخیرا پیدا کرده ایم در حقیقت یک گودال برخوردی است البته تعداد گودال های برخوردی روی سطح تیتان بسیار اندک است که به این معنی است که سطح این قمر بسیار جوان است و آنجا عوارضی مانند صفحات تکتونیک (صفحات لغزنده) به چشم می خورند این طور به نظر می رسد که تحت فشار از هم گسسته شده اند، هرجایی که شماروی سیاره ای عوارض خطی اینگونه می بینید به این معنی است که شکستگی در پوسته به وجود آمده است مثل یک چینه و این ممکن است علامتی مبنی بر وجود صفحات لغزنده (تکتونیک) باشد
But we couldn't make sense of our images, until, six months after we got into orbit, an event occurred that many have regarded as the highlight of Cassini's investigation of Titan. And that was the deployment of the Huygens probe, the European-built Huygens probe that Cassini had carried for seven years across the solar system. We deployed it to the atmosphere of Titan, it took two and a half hours to descend, and it landed on the surface. And I just want to emphasize how significant an event this is. This is a device of human making, and it landed in the outer solar system for the first time in human history. It is so significant that, in my mind, this was an event that should have been celebrated with ticker tape parades in every city across the U.S. and Europe, and sadly, that wasn't the case. (Laughter).
اما ما نمی توانستیم معنی تصاویری که تهیه کردیم را تا 6 ماه پس از آنکه به مدار زحل رسیدیم، درک کنیم. یعنی زمانی که اتفاقی افتاد که بسیاری آن را نقطه اوج کاوش های تیتان در ماموریت کاسینی می دانند و آن رویداد، فرستادن کاوشگر هویگنس به سوی تیتان بود کاوشگر اروپایی هویگنس که فضا پیمای کاسینی آن را به مدت 7 سال با خود از دل منظومه شمسی به سوی تیتان حمل کرده بود. ما این کاوشگر را در جو تیتان رها کردیم نزول این کاوشگر دو ساعت و نیم طول کشید و سرانجام بر سطح تیتان فرود آمد و می خواهم تاکید کنم که تا چه حد این رویداد مهم و بی نظیر بود. این ابزاری ساخت دست بشر بود که برای نخستین بار در طول تاریخ بشر، بر جرمی در بخش بیرونی منظومه شمسی فرود می آمد این روز در ذهن من روز بسیار پر معنایی است این رویدادی بود که باید وقوع آن را جشن می گرفتیم باید آن را با رژه های خیابانی و کاغذ های رنگی در تمام اروپا و آمریکا جشن می گرفتیم و خوب متاسفانه این اتفاق نیفتاد (خنده)
It was significant for another reason. This is an international mission, and this event was celebrated in Europe, in Germany, and the celebratory presentations were given in English accents, and American accents, and German accents, and French and Italian and Dutch accents. It was a moving demonstration of what the words "united nations" are supposed to mean: a true union of nations joined together in a colossal effort for good. And, in this case, it was a massive undertaking to explore a planet, and to come to understand a planetary system that, for all of human history, had been unreachable, and now humans had actually touched it. So it was -- I mean, I'm getting goose bumps just talking about it. It was a tremendously emotional event, and it's something that I will personally never forget, and you shouldn't either. (Applause).
این اتفاق به دلیل دیگری هم به یاد ماندنی بود. این یک ماموریت بین المللی بود و گرامیداشت آن در اروپا و در آلمان جشن گرفته شد و سخنرانان معروف آن برنامه با لهجه های انگلیسی و آمریکایی و آلمانی و فرانسوی و ایتالیایی صحبت می کردند این نمایش زنده ای از آن چیزی بود که عبارت «ملل متحد» می باید باشد اجماعی واقعی از ملت ها در تلاشی عظیم و خیر خواهانه گردهم آمدند و در این مورد ، این تلاش یکی از پیشگامانه ترین و مهم ترین کاوش های سیاره ای بود و تلاش برای درک یک منظومه سیاره ای که در تمام تاریخ بشر دور از دست او قرار داشت. و اینک بشر واقعا توانسته بود به سطح آن دسترسی پیدا کند خوب اینگونه بود -- منظورم این است من هنوز هم که در باره آن حرف می زنم موهای تنم سیخ می شود یک رویداد فوق العاده احساسی بود و چیزی بود که من شخصا هیچگاه نمی توانم فراموش کنم و شما هم نباید آن را فراموش کنید (تشویق)
But anyway, the probe took measurements of the atmosphere on the way down, and it also took panoramic pictures. And I can't tell you what it was like to see the first pictures of Titan's surface from the probe. And this is what we saw. And it was a shocker, because it was everything we wanted those other pictures taken from orbit to be. It was an unambiguous pattern, a geological pattern. It's a dendritic drainage pattern that can be formed only by the flow of liquids. And you can follow these channels and you can see how they all converge. And they converge into this channel here, which drains into this region. You are looking at a shoreline. Was this a shoreline of fluids? We didn't know. But this is somewhat of a shoreline.
اما به هرحال، این کاوشگر در حالی که در جو فرو می رفت اندازه گیری های خود را برای ما ارسال می کرد و همینطور نمایی از گرداگرد محل فرودش را ، و نمی توانم به شما بگویم چه حسی داشت زمانی که نخستین تصاویر گرفته شده از سطح تیتان توسط کاوشگر را دیدیم . و این، آن چیزی بود که ما دیدیم. و این بسیار شوکه کننده بود چرا که این، همه آن چیزی بود که ما می خواستیم همه تصاویر دیگری که از مدار گرفته شده بود الگوهای نا مشخصی را نشان می داد الگوی زمین شناختی این یک ساختار آب راهه درختی شکل است که تنها می تواند در اثر وجود جریان مایع تشکیل شود شما می توانید این کانال ها را دنبال کنید و ببینید که چطور همه آنها به یک جا می رسد همه آنها به این کانال می ریزند که آب راهه ای را به سوی این ناحیه ایجاد می کند شما دارید خط ساحلی را نگاه می کنید آیا این لبه یک جریان مایع است ؟ ما نمی دانیم اما این یک جورایی یک خط ساحلی است
This picture is taken at 16 kilometers. This is the picture taken at eight kilometers, OK? Again, the shoreline. Okay, now, 16 kilometers, eight kilometers -- this is roughly an airline altitude. If you were going to take an airplane trip across the U.S., you would be flying at these altitudes. So, this is the picture you would have at the window of Titanian Airlines as you fly across the surface of Titan. (Laughter)
این تصویر از فاصله 16 کیلومتری گرفته شده است این یکی از فاصله 8 کیلومتری گرفته شده است ،خوب؟ دوباره این خط ساحلی. بسیار خوب، 16 کیلومتر، 8 کیلومتر -- این تقریبا معادل ارتفاع پرواز یک خط هوایی است اگر شما سوار یک هواپیمایی شوید که بر فراز خاک ایالات متحده پرواز کند، سقف پرواز شما در همین حدود خواهد بود بنابراین این تصویر نمایی است که شما از پنجره خطوط هواپیمایی تیتانیان خواهید دید زمانی که بر فراز سطح تیتان پرواز می کنید (خنده)
And then finally, the probe came to rest on the surface, and I'm going to show you, ladies and gentlemen, the first picture ever taken from the surface of a moon in the outer solar system. And here is the horizon, OK? These are probably water ice pebbles, yes? (Applause). And obviously, it landed in one of these flat, dark regions and it didn't sink out of sight. So it wasn't fluid that we landed in. What the probe came down in was basically the Titan equivalent of a mud flat. This is an unconsolidated ground that is suffused with liquid methane. And it's probably the case that this material has washed off the highlands of Titan through these channels that we saw, and has drained over billions of years to fill in low-lying basins. And that is what the Huygens probe landed in.
سرانجام ، این کاوشگر روی سطح آرام گرفت و الان می خواهم به شما ، خانم ها و آقایان نخستین تصویری را نشان بدهم که از سطح یک قمر در منظومه شمسی بیرونی گرفته شده است و این افق است. خوب؟ این ها هم احتمالا گویچه هایی از یخ آب. درسته ؟ (تشویق) و مشخص است که این کاوشگر روی یکی از این نواحی هموار و تیره فرود آمده است. زمانی که فرود آمد غرق نشد بنابراین سطحی که بر آن فرود آمد مایع نبوده است آنچه که کاوشگر روی آن فرود آمد در واقع معادل یک دشت گل آلود بر روی تیتان بود این یک سطح ناهمگون بود که با متان مایع اشباع شده بود و ممکن است که این مواد از بلندی های تیتان شسته شده و به اینجا سرازیر شده باشند به هرحال این کانال ها و آب راه هایی که دیدیم برای میلیاردها سال به سوی دشت های پایین دستی روان بوده اند و هویگنس در چنین جایی فرود آمد
But still, there was no sign in our images, or even in the Huygens' images, of any large, open bodies of fluids. Where were they? It got even more puzzling when we found dunes. OK, so this is our movie of the equatorial region of Titan, showing these dunes. These are dunes that are 100 meters tall, separated by a few kilometers, and they go on for miles and miles and miles. There's hundreds, up to a 1,000 or 1,200 miles of dunes. This is the Saharan desert of Titan. It's obviously a place which is very dry, or you wouldn't get dunes.
اما هنوز، هیچ نشانی در تصاویر ما ، یا حتی تصاویر هویگنس از هر نوع ساختار مایع وسیع و بزرگ به چشم نمی خورد آنها کجا هستند؟ این داستان زمانی که ما تپه شنی ها را یافتیم حتی بغرنج تر هم شد خوب این یک فیلم از منطقه استوایی تیتان است، که در آن این تپه ها را می بینید . هر کدام تقریبا 100 متر ارتفاع دارند و در فاصله چند کیلومتری از هم قرار گرفته اند و کیلومترها و کیلومترها و کیلومتر ها به همین شکل ادامه پیدا می کنند صدها مورد از آنها وجود دارند، حدود 1600 تا 2000 کیلومتر از این تپه ها وجود دارد. این نوعی معادل تیتانی برای کویر صحرا است بدیهی است که اینجا محلی بسیار خشک است وگرنه چنین تپه هایی شکل نمی گرفتند
So again, it got puzzling that there were no bodies of fluid, until finally, we saw lakes in the polar regions. And there is a lake scene in the south polar region of Titan. It's about the size of Lake Ontario. And then, only a week and a half ago, we flew over the north pole of Titan and found, again, we found a feature here the size of the Caspian Sea. So it seems that the liquids, for some reason we don't understand, or during at least this season, are apparently at the poles of Titan. And I think you would agree that we have found Titan is a remarkable, mystical place. It's exotic, it's alien, but yet strangely Earth-like, and having Earth-like geological formations and a tremendous geographical diversity, and is a fascinating world whose only rival in the solar system for complexity and richness is the Earth itself.
بنابراین بار دیگر عدم پیدا کردن نشانه ای از دریاچه های مایع اوضاع را گیج کننده کرد تا اینکه سرانجام توانسیتم این دریاچه ها را در مناطق قطبی پیدا کنیم این منظره ای از یک دریاچه در ناحیه قطب جنوب تیتان است که تقریبا ابعادی معادل دریاچه اونتاریو دارد و سپس تنها یک هفته و نیم پیش از فراز قطب شمال تیتان گذر کردیم و یکی دیگر را پیدا کردیم اینجا ساختاری را پیدا کردیم به ابعاد دریای خزر. خوب به نظر می رسد که مایعات ، به دلایلی که هنوز نمی دانیم حداقل در این فصل از سال ، در نواحی قطبی تیتان ظاهر می شوند و فکر می کنم شما هم با من موافق باشید که بر اساس آنچه یافته ایم تیتان سرزمینی جالب توجه، مرموز، غریب و بیگانه اما به طور عجیبی مشابه زمین و دارای ساختارهای زمین شناختی مشابه زمین است و تنوع شگفتی از نظر جغرافیایی دارد و دنیایی شگفت انگیز است که تنها رقیب آن از نظر تنوع پیچیدگی و غنا ، خود سیاره زمین است.
And so now we go onto Enceladus. Enceladus is a small moon, it's about a tenth the size of Titan. And you can see it here next to England, just to show you the size. This is not meant to be a threat. (Laughter). And Enceladus is very white, it's very bright, and its surface is obviously wrecked with fractures. It is a very geologically active body. But the mother lode of discoveries on Enceladus was found at the south pole -- and we're looking at the south pole here -- where we found this system of fractures. And they're a different color because they're a different composition. They are coated. These fractures are coated with organic materials. Moreover, this whole, entire region, the south polar region, has elevated temperatures. It's the hottest place on the planet, on the body. That's as bizarre as finding that the Antarctic on the Earth is hotter than the tropics.
خوب اکنون به سراغ انسلادوس می رویم . انسلادوس قمر کوچکی است. اندازه اش تنها یک دهم اندازه تیتان است . اینجا می توانید آن را در کنار انگلستان ببینید. این فقط برای اینه که اندازه اش را مقایسه کنید وگرنه تهدیدی متوجه انگلستان نیست. (خنده) و انسلادوس بسیار سپید و روشن است و معلوم است که سطح آن به شدن دچار شکستگی است اینجا به شدت از نظر زمین شناختی ، محیطی فعال است اما نقطه اوج اکتشافات ما در باره انسلادوس در قطب جنوب این قمر رخ داد -- و اینجا شما منطقه قطب جنوب را می بینید جایی که این ساختار شکست های سطحی را پیدا کردیم رنگ این ساختارها متفاوت است چرا که ترکیبات متفاوتی دارند آنها پوشیده شده اند. این ساختارها با مواد آلی پوشیده شده اند افزون بر اینکه در کل ناحیه قطب جنوب دما افزایش پیدا می کند. اینجا گرم ترین منطقه روی این سیاره است این موضوع به همان اندازه عجیب است که روی زمین دمای قطب جنوب بیشتر از نواحی حاره ای باشد
And then, when we took additional pictures, we discovered that from these fractures are issuing jets of fine, icy particles extending hundreds of miles into space. And when we color-code this image, to bring out the faint light levels, we see that these jets feed a plume that, in fact, we see, in other images, goes thousands of miles into the space above Enceladus. My team and I have examined images like this, and like this one, and have thought about the other results from Cassini. And we have arrived at the conclusion that these jets may be erupting from pockets of liquid water under the surface of Enceladus.
و بعد زمانی که تصاویر بیشتری گرفتیم ، کشف کردیم که چیزی که باعث شکل دادن این شکستگی ها شده است فوران هایی از ذرات ریز یخ است که تا صدها کیلومتر در فضا پراکنده می شوند و زمانی که این تصویر را رنگ آمیزی مجازی کردیم تا لایه های نوری خیلی کم سو را آشکار کنیم مشاهده کردیم که این فوران ها در حال تغدیه کردن منطقه ای است که ما آن را قبلا در دیگر تصاویر دیده بودیم و تا هزاران کیلومتر بر فراز انسلادوس ادامه پیدا می کند همکارانم و من تصاویری مثل این و این یکی را بررسی کردیم و درباره دیگر نتایجی که کاسینی تهیه کرده بود فکر کردیم و به این نتیجه رسیدیم که این فوران ها احتمالا از بسته هایی از آب مایع سرمنشا می گیرند که در زیر سطح انسلادوس قرار دارد
So we have, possibly, liquid water, organic materials and excess heat. In other words, we have possibly stumbled upon the holy grail of modern day planetary exploration, or in other words, an environment that is potentially suitable for living organisms. And I don't think I need to tell you that the discovery of life elsewhere in our solar system, whether it be on Enceladus or elsewhere, would have enormous cultural and scientific implications. Because if we could demonstrate that genesis had occurred not once, but twice, independently, in our solar system, then that means, by inference, it has occurred a staggering number of times throughout the universe and its 13.7 billion year history.
بنابراین ، ما احتمالا ، آب مایع، مواد آلی و دمای بالا را در اینجا داریم به عبارت دیگر ممکن است که اینجا ما تصادفا به آن چیزی دست پیدا کرده باشیم که از آن به جام مقدس اکتشافات سیاره ای مدرن یاد می کنند به عبارت دیگر، محیطی که بالقوه برای ارگانیسم های زنده مناسب است و فکر نکنم لازم باشد به شما بگویم که کشف حیات در جای دیگری در منظومه شمسی حال چه در انسلادوس یا هر جای دیگری که باشد چه تاثیراتی شگرف و ژرفی بر فرهنگ و علم ما خواهد گذاشت چرا که اگر بتوانیم ثابت کنیم که آفرینش نه فقط یک بار ، که دوبار ، به طور مستقل از هم در منظومه شمسی ما رخ داده است با استنتاج منطقی می توانیم به این نتیجه برسیم که ممکن است به دفعات بیشماری این رویداد، در سراسر کیهان و در طول تاریح 13.7 میلیارد ساله اش رخ داده باشد
Right now, Earth is the only planet still that we know is teeming with life. It is precious, it is unique, it is still, so far, the only home we've ever known. And if any of you were alert and coherent during the 1960s -- and we'd forgive you, if you weren't, OK -- you would remember this very famous picture taken by the Apollo 8 astronauts in 1968. It was the first time that Earth was imaged from space, and it had an enormous impact on our sense of place in the universe, and our sense of responsibility for the protection of our own planet.
هم اکنون ، زمین تنها سیاره ای است که می دانیم سرشار از حیات است سیاره ای بی نهایت ارزشمند و یگانه و هنوز تنها خانه ای است که ما تا کنون شناخته ایم و اگر هر کدام از شما در در دهه 1960 پیگیر رویدادها بوده اید و البته اگر هم نبوده اید هم می توانیم شما را ببخشیم ، خوب -- باید این تصویر معروف را به یاد بیاورید که توسط فضا نوردان آپولو 8 در 1968 گرفته شد این اولین باری بود که زمین به این گونه از فضا تصویر برداری می شد و این تصویر تاثیری ژرف بر حس و درک ما از جایگاه خود در جهان داشت و همچنین بر حس مسولیتی که در مورد حفاظت از سیاره مان داریم
Well, we on Cassini have taken an equivalent first, a picture that no human eye has ever seen before. It is a total eclipse of the Sun, seen from the other side of Saturn. And in this impossibly beautiful picture, you see the main rings backlit by the Sun, you see the refracted image of the Sun and you see this ring created, in fact, by the exhalations of Enceladus. But as if that weren't brilliant enough, we can spot, in this beautiful image, sight of our own planet, cradled in the arms of Saturn's rings.
خوب، ما با کاسینی معادل چنین تصویر نخستینی را تهیه کردیم تصویری که چشم هیچ بشری تا آن زمان ندیده بود این عکس کسوف کامل خورشید است که از پشت زحل گرفته شده و در این تصویر به غایت زیبا حلقه های اصلی را می بینید که با نور خورشید روشن شده اند شما بازتاب خورشید را می بینید و این حلقه را می بینید که در حقیقت به واسطه فوران های انسلادوس به وجود آمده است اما اگر فکر می کنید همه اینها به اندازه کافی درخشان و خیره کننده نیست، می توانیم در این تصویر زیبا به یک نقطه اشاره کنم. نمایی از سیاره خودمان که در میان بازوان حلقه های زحل آرمیده است
Now, there is something deeply moving about seeing ourselves from afar, and capturing the sight of our little, blue-ocean planet in the skies of other worlds. And that, and the perspective of ourselves that we gain from that, may be, in the end, the finest reward that we earn from this journey of discovery that started half a century ago. And thank you very much. (Applause)
اکنون، چیزهایی با دیدن خودمان از چنین فاصله ای به طور جدی دستخوش تغییر می شوند. زمانی که نمایی از سیاره کوچک و آبی و اقیانوسی خود را در زمینه آسمان جهان ها می بینیم و آن چیز، چشم اندازی از خودمان است که به آن نایل می شویم شاید، بهترین پاداشی که از این سفر اکتشافی که نیم قرن پیش آغاز شد به دست می آوریم ، همین مورد باشد. و بسیار متشکرم (تشویق)