When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records, and I really wanted to set a world record myself. But there was just one small problem: I had absolutely no talent. So I decided to set a world record in something that demanded absolutely no skill at all. I decided to set a world record in crawling.
Als kind was ik geobsedeerd door het Guinness Book of Records en ik wilde heel graag zelf een wereldrecord neerzetten. Er was maar een klein probleem: ik had absoluut geen talent. Dus besloot ik een wereldrecord neer te zetten in iets waar je geen enkele vaardigheid voor hoefde te hebben. Ik besloot een wereldrecord neer te zetten met kruipen.
(Laughter)
(Gelach)
Now, the record at the time was 12 and a half miles, and for some reason, this seemed totally manageable.
Destijds was het wereldrecord twintig kilometer en om een of andere reden leek dit absoluut haalbaar.
(Laughter)
(Gelach)
I recruited my friend Anne, and together we decided, we didn't even need to train.
Ik vroeg mijn vriendin Anne en samen besloten we dat we zelfs niet hoefden te trainen.
(Laughter)
(Gelach)
And on the day of our record attempt, we put furniture pads on the outside of our good luck jeans and we set off, and right away, we were in trouble, because the denim was against our skin and it began to chafe, and soon our knees were being chewed up. Hours in, it began to rain. Then, Anne dropped out. Then, it got dark. Now, by now, my knees were bleeding through my jeans, and I was hallucinating from the cold and the pain and the monotony. And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing, the first lap around the high school track took 10 minutes. The last lap took almost 30.
En op de dag van onze recordpoging deden we kussens om onze geluksjeans heen en we begonnen. En we zaten meteen in de problemen ook, want het denim zat tegen onze huid en het begon te schuren en al gauw werden onze knieën rauw. Na een paar uur begon het te regenen. Toen gaf Anne op. Toen werd het donker. Mijn knieën bloedden door mijn jeans heen en ik begon te hallucineren door de kou en de pijn en de eentonigheid. En om je een idee te geven van het lijden dat ik leed, de eerste ronde om de atletiekbaan van de school kostte tien minuten. De laatste ronde kostte bijna 30.
After 12 hours of crawling, I stopped, and I had gone eight and a half miles. So I was short of the 12-and-a-half-mile record.
Na 12 uur kruipen stopte ik en had ik 13-en-een-halve kilometer afgelegd. Dus ik had het wereldrecord van 20 kilometer niet gehaald.
Now, for many years, I thought this was a story of abject failure, but today I see it differently, because when I was attempting the world record, I was doing three things. I was getting outside my comfort zone, I was calling upon my resilience, and I was finding confidence in myself and my own decisions. I didn't know it then, but those are not the attributes of failure. Those are the attributes of bravery.
Lange tijd dacht ik dat dit een verhaal van rampzalige mislukking was, maar nu zie ik dat anders, want toen ik het wereldrecord probeerde te behalen, deed ik drie dingen. Ik trad buiten mijn comfortzone, ik sprak mijn veerkracht aan, en ik vond vertrouwen in mezelf en mijn eigen beslissingen. Ik wist dit toen niet, maar dat zijn niet de eigenschappen van falen. Dit zijn de eigenschappen van dapperheid.
Now, in 1989, at the age of 26, I became a San Francisco firefighter, and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.
In 1989, op 26-jarige leeftijd, ging ik bij de brandweer in San Francisco en ik was de vijftiende vrouw in een afdeling van 1.500 mannen.
(Applause)
(Applaus)
And as you can imagine, when I arrived there were many doubts about whether we could do the job. So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower, and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --
En toen ik aankwam, waren er veel twijfels of wij het werk wel aankonden. Dus ondanks dat ik 1 meter 75 was, 70 kilo woog, roeide op hoog niveau, en 12 uur ondraaglijke pijn in mijn knieën kon doorstaan --
(Laughter)
(Gelach)
I knew I still had to prove my strength and fitness.
wist ik dat ik mijn kracht en kunde nog steeds moest bewijzen.
So one day a call came in for a fire, and sure enough, when my engine group pulled up, there was black smoke billowing from a building off an alleyway. And I was with a big guy named Skip, and he was on the nozzle, and I was right behind, and it was a typical sort of fire. It was smoky, it was hot, and all of a sudden, there was an explosion, and Skip and I were blown backwards, my mask was knocked sideways, and there was this moment of confusion. And then I picked myself up, I groped for the nozzle, and I did what a firefighter was supposed to do: I lunged forward, opened up the water and I tackled the fire myself. The explosion had been caused by a water heater, so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal, but later Skip came up to me and said, "Nice job, Caroline," in this surprised sort of voice.
Op een dag kwam er een brandmelding en inderdaad, toen mijn groep arriveerde, walmde er zwarte rook uit een gebouw bij een steeg. En ik was met een stevige kerel, Skip, en hij stond aan de spuitmond en ik er direct achter en het was een typische brand. Er was rook, het was heet en plotseling was er een explosie en Skip en ik werden teruggeblazen, mijn masker werd opzij geslagen en er was een moment van verwarring. Toen raapte ik mezelf op, greep naar de spuitmond en deed wat er verwacht werd van de brandweer: ik sprong naar voren, deed het water open en ik pakte zelf het vuur aan. De explosie was veroorzaakt door een boiler, dus niemand was gewond en het was geen groot probleem, maar later kwam Skip naar me toe en zei: "Goed gedaan, Caroline", met verrassing in zijn stem.
(Laughter)
(Gelach)
And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically, so why was he looking at me with something like astonishment? And then it became clear: Skip, who was by the way a really nice guy and an excellent firefighter, not only thought that women could not be strong, he thought that they could not be brave either. And he wasn't the only one. Friends, acquaintances and strangers, men and women throughout my career ask me over and over, "Caroline, all that fire, all that danger, aren't you scared?" Honestly, I never heard a male firefighter asked this. And I became curious. Why wasn't bravery expected of women?
En ik begreep het niet, want de brand was fysiek niet moeilijk, dus waarom keek hij naar me met iets als verwondering? En toen werd het me duidelijk: Skip, echt een aardige vent hoor en een hele goede brandweerman, dacht niet alleen dat vrouwen niet sterk konden zijn, hij dacht ook dat ze niet dapper konden zijn. En hij was niet de enige. Vrienden, kennissen én vreemden, mannen én vrouwen, vragen me tijdens mijn loopbaan steeds: "Caroline, al dat vuur, dat gevaar, ben je niet bang?" Deze vraag stellen ze nooit aan een mannelijke brandweerman. En ik werd nieuwsgierig. Waarom werd heldhaftigheid niet van vrouwen verwacht?
Now, the answer began to come when a friend of mine lamented to me that her young daughter was a big scaredy-cat, and so I began to notice, and yes, the daughter was anxious, but more than that, the parents were anxious. Most of what they said to her when she was outside began with, "Be careful," "Watch out," or "No." Now, my friends were not bad parents. They were just doing what most parents do, which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.
Het antwoord begon te komen toen een vriendin bij me kwam klagen dat haar dochtertje een grote angsthaas was, en ik begon op te merken dat haar dochtertje inderdaad angstig was, maar meer dan dat, de ouders waren angstig. Het meeste dat ze tegen haar zeiden als ze buiten was, begon met: "Voorzichtig", "Kijk uit", of "Nee". Mijn vrienden zijn geen slechte ouders. Ze doen gewoon wat de meeste ouders doen, ze waarschuwen hun dochters veel meer dan hun zoons.
There was a study involving a playground fire pole, ironically, in which researchers saw that little girls were very likely to be warned by both their moms and dads about the fire pole's risk, and if the little girls still wanted to play on the fire pole, a parent was very likely to assist her. But the little boys? They were encouraged to play on the fire pole despite any trepidations that they might have, and often the parents offered guidance on how to use it on their own. So what message does this send to both boys and girls? Well, that girls are fragile and more in need of help, and that boys can and should master difficult tasks by themselves. It says that girls should be fearful and boys should be gutsy.
Er was een studie met, ironisch genoeg, een brandweerpaal in een speeltuin, waarin onderzoekers zagen dat meisjes veel vaker gewaarschuwd werden door zowel hun moeder als hun vader, voor de risico's van de brandweerpaal, en als de meisjes er nog steeds op wilden spelen, was het heel waarschijnlijk dat een ouder meehielp. Maar de jongetjes? Die werden aangemoedigd om op de paal te spelen, ongeacht enige twijfel die ze misschien hadden, en vaak lieten de ouders zien hoe ze er zelf op konden spelen. Wat voor boodschap is dit richting jongens en meisjes? Nou, dat meisjes breekbaar en meer hulpbehoevend zijn, en dat jongens moeilijke taken kunnen en moeten beheersen. Het zegt dat meisjes bang moeten zijn en jongens moedig.
Now, the irony is that at this young age, girls and boys are actually very alike physically. In fact, girls are often stronger until puberty, and more mature. And yet we adults act as if girls are more fragile and more in need of help, and they can't handle as much. This is the message that we absorb as kids, and this is the message that fully permeates as we grow up. We women believe it, men believe it, and guess what? As we become parents, we pass it on to our children, and so it goes.
De ironie is dat op deze jonge leeftijd meisjes en jongens fysiek erg op elkaar lijken. In feite zijn meisjes vaak sterker tot aan de pubertijd, en volwassener. En toch doen wij volwassenen alsof meisjes kwetsbaarder zijn, en meer hulp nodig hebben, en dat ze niet zoveel aankunnen. Dit is de boodschap die we als kind krijgen en dit is de boodschap die tot wasdom komt als we opgroeien. Wij vrouwen geloven het, mannen geloven het, en weet je? Als we zelf kinderen krijgen, geven we dit aan hen door, en zo gaat het.
Well, so now I had my answer. This is why women, even firewomen, were expected to be scared. This is why women often are scared.
Dus nu had ik mijn antwoord. Dit is waarom vrouwen, zelfs brandweervrouwen, bang zouden moeten zijn. Dit is waarom vrouwen vaak bang zijn.
Now, I know some of you won't believe me when I tell you this, but I am not against fear. I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe. But the problem is when fear is the primary reaction that we teach and encourage in girls whenever they face something outside their comfort zone.
Ik weet dat sommigen van jullie me niet geloven als ik dit zeg, maar ik ben niet tegen angst. Ik weet dat het een belangrijke emotie is, die er is om ons te beschermen. Maar het is een probleem als angst de primaire reactie is die we meisjes aanleren telkens als ze iets tegenkomen buiten hun comfortzone.
So I was a paraglider pilot for many years --
Ik was jarenlang paragliderpiloot --
(Applause)
(Applaus)
and a paraglider is a parachute-like wing, and it does fly very well, but to many people I realize it looks just like a bedsheet with strings attached.
en een paraglider is een parachute-achtige vleugel, en hij vliegt erg goed, maar ik realiseer me dat veel mensen het zien als een laken met touwtjes eraan.
(Laughter)
(Gelach)
And I spent a lot of time on mountaintops inflating this bedsheet, running off and flying. And I know what you're thinking. You're like, Caroline, a little fear would make sense here. And you're right, it does. I assure you, I did feel fear. But on that mountaintop, waiting for the wind to come in just right, I felt so many other things, too: exhilaration, confidence. I knew I was a good pilot. I knew the conditions were good, or I wouldn't be there. I knew how great it was going to be a thousand feet in the air. So yes, fear was there, but I would take a good hard look at it, assess just how relevant it was and then put it where it belonged, which was more often than not behind my exhilaration, my anticipation and my confidence. So I'm not against fear. I'm just pro-bravery.
En ik heb veel tijd doorgebracht op bergtoppen met het opblazen van dit laken, met aanlopen nemen en vliegen. En ik weet wat je denkt. Je denkt, Caroline, in dit geval zou een beetje angst logisch zijn. En daar heb je gelijk in. Ik verzeker je, ik voelde inderdaad angst. Maar bovenop die berg, terwijl ik wachtte op de juiste wind, voelde ik ook heel veel andere dingen: uitgelatenheid, vertrouwen. Ik wist dat ik een goede piloot was. De omstandigheden waren goed, anders was ik er niet geweest. Ik wist hoe geweldig het ging worden op driehonderd meter hoogte. Dus ja, er was angst, maar ik keek er goed naar, beoordeelde hoe relevant het echt was en dan stopte ik het daar waar het thuishoorde, en dat was in veel gevallen achter mijn vreugde, mijn anticipatie en mijn zelfvertrouwen. Dus ik ben niet tegen angst. Maar ik ben pro-dapperheid.
Now, I'm not saying your girls must be firefighters or that they should be paragliders, but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless, and it begins when we caution them against physical risk. The fear we learn and the experiences we don't stay with us as we become women and morphs into all those things that we face and try to shed: our hesitation in speaking out, our deference so that we can be liked and our lack of confidence in our own decisions.
Ik zeg niet dat jullie dochters bij de brandweer moeten gaan of dat ze paraglider moeten worden, maar ik zeg wel dat onze dochters opgevoed worden om timide, zelfs hulpeloos te zijn en het begint als we waarschuwen voor lichamelijk risico. De aangeleerde angst en niet-aangeleerde ervaringen blijven bij ons als we vrouw worden en kruipt in alles wat we tegenkomen en proberen af te schudden: onze twijfel om ons over iets uit te spreken, onze terughoudendheid om maar aardig gevonden te worden en ons gebrek aan vertrouwen in onze eigen beslissingen.
So how do we become brave? Well, here's the good news. Bravery is learned, and like anything learned, it just needs to be practiced. So first, we have to take a deep breath and encourage our girls to skateboard, climb trees and clamber around on that playground fire pole. This is what my own mother did. She didn't know it then, but researchers have a name for this. They call it risky play, and studies show that risky play is really important for kids, all kids, because it teaches hazard assessment, it teaches delayed gratification, it teaches resilience, it teaches confidence. In other words, when kids get outside and practice bravery, they learn valuable life lessons.
Maar hoe worden we dapper? Nou, hier is het goede nieuws. Heldhaftigheid is aangeleerd en net als bij andere dingen hoeven we het alleen maar te oefenen. Dus als eerste moeten we diep ademhalen en onze meiden aanmoedigen om te skateboarden, in bomen te klimmen en om rond te klauteren bij die paal in de speeltuin. Dit is wat mijn eigen moeder deed. Ze wist het toen niet, maar onderzoekers hebben hier een naam voor. Ze noemen het risicovol spel en uit onderzoek blijkt dat risicovol spel belangrijk is voor alle kinderen, want het leert ons gevaren te beoordelen, het leert ons uitgesteld genoegen, het leert ons veerkracht, het leert ons vertrouwen. Met andere woorden, als kinderen naar buiten gaan en oefenen op heldhaftigheid, leren ze waardevolle levenslessen.
Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly. So notice next time you say, "Watch out, you're going to get hurt," or, "Don't do that, it's dangerous." And remember that often what you're really telling her is that she shouldn't be pushing herself, that she's really not good enough, that she should be afraid.
Ten tweede moeten we stoppen onze meisjes voor alles te waarschuwen. Opletten dus de volgende keer dat je zegt: "Pas op, je gaat jezelf pijn doen" of "Doe dat nou niet, het is gevaarlijk." En vergeet niet dat je vaak eigenlijk zegt dat ze zichzelf niet moet uitdagen, dat ze niet goed genoeg is en dat ze bang moet zijn.
Third, we women have to start practicing bravery, too. We cannot teach our girls until we teach ourselves. So here's another thing: fear and exhilaration feel very similar -- the shaky hands, the heightened heart rate, the nervous tension, and I'm betting that for many of you the last time you thought you were scared out of your wits, you may have been feeling mostly exhilaration, and now you've missed an opportunity. So practice. And while girls should be getting outside to learn to be gutsy, I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees, so we all should be practicing at home, in the office and even right here getting up the guts to talk to someone that you really admire.
Ten derde, wij vrouwen moeten ook oefenen om dapper te zijn. We kunnen het meiden pas aanleren als we het zelf hebben geleerd. En dan nog iets, angst en uitgelatenheid voelen hetzelfde aan -- de trillende handen, de verhoogde hartslag, de nerveuze spanning, en ik wed dat velen van jullie de laatste keer dat je dacht buiten jezelf van angst te zijn, je eigenlijk vooral uitzinnigheid voelde, en dan heb je een mogelijkheid gemist. Dus oefen. En ook al moeten meisjes naar buiten om dapper te leren zijn, begrijp ik dat volwassenen niet op hoverboards of in bomen willen klimmen, dus moeten we allemaal oefenen, thuis, op kantoor, zelfs hier, om het vertrouwen te krijgen iemand aan te spreken die je echt bewonderd.
Finally, when your girl is, let's say, on her bike on the top of the steep hill that she insists she's too scared to go down, guide her to access her bravery. Ultimately, maybe that hill really is too steep, but she'll come to that conclusion through courage, not fear. Because this is not about the steep hill in front of her. This is about the life ahead of her and that she has the tools to handle and assess all the dangers that we cannot protect her from, all the challenges that we won't be there to guide her through, everything that our girls here and around the world face in their future.
Ten laatste, als je dochter bijvoorbeeld op de fiets bovenaan een steile heuvel staat en ze te bang is om naar beneden te fietsen, moedig haar dan aan om dapper te zijn. Uiteindelijk is die heuvel misschien echt te steil, maar ze zal tot die conclusie komen door moed, niet door angst. Want het gaat niet om de steile heuvel die voor haar ligt. Het gaat om het leven dat voor haar ligt, dat ze dingen aankan en kan inschatten, alle gevaren waarvoor we haar niet kunnen beschermen, alle uitdagingen waar wij haar niet doorheen kunnen leiden, alles wat onze meiden hier en over de hele wereld in hun toekomst zullen tegenkomen.
So by the way, the world record for crawling today --
En voor de goede orde, het wereldrecord kruipen staat vandaag de dag --
(Laughter)
(Gelach)
is 35.18 miles, and I would really love to see a girl go break that.
op ruim 56 kilometer en ik zou het echt geweldig vinden als een meisje dat zou verbreken.
(Applause)
(Applaus)