When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records, and I really wanted to set a world record myself. But there was just one small problem: I had absolutely no talent. So I decided to set a world record in something that demanded absolutely no skill at all. I decided to set a world record in crawling.
Би багадаа Гиннесийн дэлхийн дээд амжилтын тухай номонд их дуртай, өөрөө дэлхийн шинэ амжилт тогтоохыг их хүсдэг байлаа. Гэхдээ, бага зэргийн асуудал байсан нь: Надад ямар ч авъяас байсангүй. Тэгээд би ямар нэгэн авъяас шаарддаггүй шинэ амжилт тогтоохоор шийдсэн юм. Би дэлхийн шинэ амжилтыг мөлхөлтийн төрлөөр тогтоохоор шийдэв.
(Laughter)
(Инээд)
Now, the record at the time was 12 and a half miles, and for some reason, this seemed totally manageable.
Тухайн үед дээд амжилт нь 20 км байв. Энэ нь яагаад ч юм ядах юмгүй хийж болохоор санагдаж байлаа.
(Laughter)
(Инээд)
I recruited my friend Anne, and together we decided, we didn't even need to train.
Би Анн гэдэг найзаа элсүүлж, бэлтгэл ч хийх шаардлагагүй гэдэг шийдвэрийг хамтран гаргав.
(Laughter)
(Инээд)
And on the day of our record attempt, we put furniture pads on the outside of our good luck jeans and we set off, and right away, we were in trouble, because the denim was against our skin and it began to chafe, and soon our knees were being chewed up. Hours in, it began to rain. Then, Anne dropped out. Then, it got dark. Now, by now, my knees were bleeding through my jeans, and I was hallucinating from the cold and the pain and the monotony. And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing, the first lap around the high school track took 10 minutes. The last lap took almost 30.
Тэгээд бид 2 шинэ амжилт тогтоохоор оролдсон өдрөө азын жинснүүд дээрээ тавилгын зөөлөвч зүүгээд, гараанаас гарав. Дөнгөж эхлээд л асуудалд орлоо. Жинсний материал бидний арьсыг урж, холгож, тун удалгүй бидний өвдөг гэмтэж эхлэв. Хэдэн цагийн дараа бороо орж эхлэв. Тэгээд Анн тэмцээнийг орхив. Удалгүй, гадаа харанхуй болов. Тэр үед миний өвдөгнөөс жинс нэвтэртэл цус гарч байлаа. Хүйтнээс, өвдөлтөөс, нэгэн хэвийн байдлаас үүдэн би хий юм харж эхлэв. Та нарт өөрийнхөө ямар их зүдэрсэн талаар ойлгуулахын тулд дараах баримтыг хэлье. Би сургуулийн гүйлтийн замын эхний нэг тойрогт 10 минут зарцуулсан. Харин сүүлийн тойрогт бараг 30 минут болов.
After 12 hours of crawling, I stopped, and I had gone eight and a half miles. So I was short of the 12-and-a-half-mile record.
Ингээд 12 цагийн турш мөлхөсний эцэст би зогсов. Нийт явсан замаа тооцоход 13,6 км байлаа. 20,5 км-ийн дээд амжилтыг эвдэж чадаагүй.
Now, for many years, I thought this was a story of abject failure, but today I see it differently, because when I was attempting the world record, I was doing three things. I was getting outside my comfort zone, I was calling upon my resilience, and I was finding confidence in myself and my own decisions. I didn't know it then, but those are not the attributes of failure. Those are the attributes of bravery.
Би маш олон жилийн турш энэ түүхийг хөгийн бүтэлгүйтэл гэж бодож явлаа. Гэхдээ өнөөдөр би өөрөөр хардаг. Учир нь би дэлхийн шинэ амжилтыг тогтоохоор оролдож байх үедээ 3 зүйл хийж байсан юм. Би өөрийн тухтай бүсээсээ гарсан, би өөрийн хүч чадлаа сорьсон, мөн би өөртөө болон гаргасан шийдвэртээ итгэх итгэлээ олсон юм. Тухайн үедээ мэдээгүй ч гэсэн эдгээр нь бүтэлгүйтлийн шинж тэмдэг биш байлаа. Харин эр зоригийн илрэл байв.
Now, in 1989, at the age of 26, I became a San Francisco firefighter, and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.
Би 1989 онд 26 настайдаа Сан Франциско хотын гал сөнөөгч болж, тэнд 1500 эрэгтэй ажилтантай хэлтсийн 15 дахь эмэгтэй болж байлаа.
(Applause)
(Алга ташилт)
And as you can imagine, when I arrived there were many doubts about whether we could do the job. So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower, and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --
Та нарын төсөөлж байгаачлан, намайг очиход тухайн ажлыг хийж чадах эсэх эргэлзээ маш их байлаа. Хэдийгээр би 177 см өндөртэй, 68 кг жинтэй коллежийн сэлүүрчин, мөн 12 цагийн турш өвдөгний халуу дүүгсэн өвдөлтийг тэсч чадсан хүн байсан ч,
(Laughter)
(Инээд)
I knew I still had to prove my strength and fitness.
би өөрийнхөө хүч чадал, тэвчээрээ нотлох хэрэгтэй гэдгээ мэдэж байлаа.
So one day a call came in for a fire, and sure enough, when my engine group pulled up, there was black smoke billowing from a building off an alleyway. And I was with a big guy named Skip, and he was on the nozzle, and I was right behind, and it was a typical sort of fire. It was smoky, it was hot, and all of a sudden, there was an explosion, and Skip and I were blown backwards, my mask was knocked sideways, and there was this moment of confusion. And then I picked myself up, I groped for the nozzle, and I did what a firefighter was supposed to do: I lunged forward, opened up the water and I tackled the fire myself. The explosion had been caused by a water heater, so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal, but later Skip came up to me and said, "Nice job, Caroline," in this surprised sort of voice.
Удалгүй нэг өдөр галын дуудлага ирж, манай багийнхан очиход, зөрөг зам дээрх барилгаас хар утаа нүүгэлтэж байлаа. Би Скип гэдэг том залуутай хамтран тэр ус шүрших хоолой урд, би ардаас нь явав. Гал яг л асдгаараа асч утаатай, их халуун байлаа. Гэтэл гэнэтхэн дэлбэрэлт болж, Скип бид 2 хойш шидэгдэж, миний маск цохигдон далийсан байлаа. Хэсэг хугацаанд багагүй толгой эргэв. Түүний дараагаар би босоод цоргыг олохоор тэмтэрч гал сөнөөгчийн хийх ёстой зүйлийг хийсэн: би урагшаа зүтгэн, усыг нээж, өөрийн гараар галыг унтраасан. Уг дэлбэрэлтийн шалтгаан нь ус халаагч байв. Хүн шархдаагүйгээр зогсохгүй тийм ч сүртэй осол биш байв. Гэхдээ дараа нь Скип над дээр ирээд, "Сайн ажиллалаа, Каролин" гэж гайхширсан хоолойгоор хэлэв.
(Laughter)
(Инээд)
And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically, so why was he looking at me with something like astonishment? And then it became clear: Skip, who was by the way a really nice guy and an excellent firefighter, not only thought that women could not be strong, he thought that they could not be brave either. And he wasn't the only one. Friends, acquaintances and strangers, men and women throughout my career ask me over and over, "Caroline, all that fire, all that danger, aren't you scared?" Honestly, I never heard a male firefighter asked this. And I became curious. Why wasn't bravery expected of women?
Галыг унтраах тийм ч хэцүү байгаагүй, гэтэл яагаад тэр над руу гайхсан маягтай хардаг билээ? Тэгээд бүх зүйл тодорхой болов: Скип их сайхан залуу, мөн маш сайн гал сөнөөгч хэдий ч эмэгтэй хүнийг хүчтэй биш гэж бодоод зогсохгүй, зоригтой ч биш гэж боддог байв. Мөн тэр тэгэж боддог цорын ганц хүн нь ч биш байв. Найзууд, танилууд болон танихгүй хүмүүс, мэргэжлийн маань замд таарсан эрэгтэй, эмэгтэй хүмүүс бүгд надаас нэг зүйлийг дахин дахин асуудаг: "Каролин, тэр их гал, тэр их аюулаас чи айхгүй байна уу?" гэж. Үнэндээ би хэзээ ч эрэгтэй гал сөнөөгчөөс энэ асуултыг асууж байхыг сонсоогүй. Тэгээд би сонирхож эхлэв. Яагаад хүмүүс эмэгтэй хүнийг зоригтой байж чадна гэж боддоггүй юм бол?
Now, the answer began to come when a friend of mine lamented to me that her young daughter was a big scaredy-cat, and so I began to notice, and yes, the daughter was anxious, but more than that, the parents were anxious. Most of what they said to her when she was outside began with, "Be careful," "Watch out," or "No." Now, my friends were not bad parents. They were just doing what most parents do, which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.
Энэ асуултын хариу нь ингэж тодорхой болсон юм. Нэг найз маань бага охиныхоо маш аймхай талаар надад гомдоллов. Ингээд би найзын маань охин үнэхээр аймхайг анзаарч, гэхдээ түүнээс илүүтэйгээр эцэг эх нь санаа зовсон байдалтай байв. Тэд охиноо гадаа байхад нь ихэнхдээ дараах зүйлсийг хэлж байв: "Болгоомжтой бай", "Анхаараарай", эсвэл "Үгүй". Миний найзууд мэдээж муу эцэг эх биш. Тэд зүгээр л ихэнх эцэг, эхчүүдийн хийдэг зүйлийг хийж байлаа. Тэр нь хөвгүүдээс илүү охиддоо анхаарал тавьж, болгоомжилж байв.
There was a study involving a playground fire pole, ironically, in which researchers saw that little girls were very likely to be warned by both their moms and dads about the fire pole's risk, and if the little girls still wanted to play on the fire pole, a parent was very likely to assist her. But the little boys? They were encouraged to play on the fire pole despite any trepidations that they might have, and often the parents offered guidance on how to use it on their own. So what message does this send to both boys and girls? Well, that girls are fragile and more in need of help, and that boys can and should master difficult tasks by themselves. It says that girls should be fearful and boys should be gutsy.
Инээдтэй нь тоглоомын талбайд байрладаг галын шонтой холбоотой нэг судалгаа байв. Түүний үр дүнд бяцхан охидуудад галын шонгийн аюулын талаар аав ээж нь сануулга өгөх магадлал их байсан байна. Тэгсэн хэдий ч бяцхан охидууд галын шон дээр тоглохыг хүсвэл, эцэг, эх нь хажууд нь туслах элбэг байв. Гэхдээ бяцхан хөвгүүдэд? Тэдэнд ямар ч айдас байсан хамаагүй, галын шон дээр тоглохыг нь дэмжиж, ихэнхдээ яаж хэрэглэдэг талаар зааварчилгаа өгч байв. Тэгэхээр энэ нь охид, хөвгүүдэд ямар ойлголт өгдөг вэ? Ерөнхийдөө охид эмзэг бөгөөд тусламж их хүсдэг бол хөвгүүд ямар ч хэцүү даалгаврыг өөрсдөө даван туулах ёстой. Энэ нь охид аймхай байж, хөвгүүд зоригтой байх ёстой гэдэг мэссэж өгч байна.
Now, the irony is that at this young age, girls and boys are actually very alike physically. In fact, girls are often stronger until puberty, and more mature. And yet we adults act as if girls are more fragile and more in need of help, and they can't handle as much. This is the message that we absorb as kids, and this is the message that fully permeates as we grow up. We women believe it, men believe it, and guess what? As we become parents, we pass it on to our children, and so it goes.
Инээдтэй нь бага насандаа охид болон хөвгүүд бие махбодын хувьд их төстэй байдаг байна. Үнэндээ бэлгийн бойжилт хүртлээ ихэнх охид илүү хүчтэй бөгөөд томоожсон байдаг. Гэсэн хэдий ч насанд хүрсэн бид нар охидыг илүү эмзгээр төсөөлж, тэдэнд тусламж илүү хэрэгтэй, тэд их зүйлийг даван туулж чадахгүй мэтээр аашилдаг. Энэ нь бидний багадаа хүлээн авдаг мэдээлэл ба биднийг өсч бойжих үед бүрэн шингэсэн байдаг. Эмэгтэйчүүд бид нар үүнд итгэдэг, эрэгтэйчүүд ч үүнд итгэдэг, тэгээд яадаг гээч? Бид эцэг, эх болох үедээ, энэ мэдээллийг хүүхдүүддээ дамжуулдаг, тэгээд дахин үргэлжилдэг.
Well, so now I had my answer. This is why women, even firewomen, were expected to be scared. This is why women often are scared.
Тэгэхээр одоо би хариултаа оллоо. Ийм л учраас эмэгтэйчүүд, бүр гал сөнөөгч эмэгтэйчүүд хүртэл айх ёстой мэт нийгмийн хүлээлттэй учирдаг. Ингээд л эмэгтэйчүүд илүү аймхай болж төлөвших нь.
Now, I know some of you won't believe me when I tell you this, but I am not against fear. I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe. But the problem is when fear is the primary reaction that we teach and encourage in girls whenever they face something outside their comfort zone.
Харин одоо намайг ингэж хэлэхэд та нарын зарим нь итгэхгүй байх, гэхдээ би айдсыг эсэргүүцдэг хүн биш. Айдас биднийг хамгаалахын тулд оршдог чухал мэдрэмж гэдгийг мэднэ. Гэхдээ асуудал нь юу вэ гэхээр охид өөрсдийн тухтай бүсээсээ гадуур ямар нэг зүйлтэй учрахад бидний зааж дэмждэг хамгийн эхний хариу үйлдэл нь айдас байгаа юм.
So I was a paraglider pilot for many years --
Би олон жилийн турш параплан нисгэгч байлаа.
(Applause)
(Алга ташилт)
and a paraglider is a parachute-like wing, and it does fly very well, but to many people I realize it looks just like a bedsheet with strings attached.
Параплан гэдэг нь шүхэр маягийн далавч бөгөөд үнэхээр сайн нисдэг, гэвч энэ нь олон хүний хувьд уяагаар холбогдсон орны даавуу шиг л харагддаг.
(Laughter)
(Инээд)
And I spent a lot of time on mountaintops inflating this bedsheet, running off and flying. And I know what you're thinking. You're like, Caroline, a little fear would make sense here. And you're right, it does. I assure you, I did feel fear. But on that mountaintop, waiting for the wind to come in just right, I felt so many other things, too: exhilaration, confidence. I knew I was a good pilot. I knew the conditions were good, or I wouldn't be there. I knew how great it was going to be a thousand feet in the air. So yes, fear was there, but I would take a good hard look at it, assess just how relevant it was and then put it where it belonged, which was more often than not behind my exhilaration, my anticipation and my confidence. So I'm not against fear. I'm just pro-bravery.
Тэгээд би уулын орой дээр маш их хугацааг тэрхүү орны даавууг хийлэхэд, гүйхэд болон нисэхэд зарцуулсан. Би одоо та нарын юу гэж бодож байгааг мэдэж байна. Та нар, Каролин багахан ч гэсэн айсан байх учиртай гэж байгаа байх. Мэдээж та нарын зөв. Би үнэхээр айж байсан. Гэхдээ уулын орой дээр салхины зөв чиглэлийг хүлээн зогсохдоо, би өөр маш олон зүйлийг мэдэрсэн: сэтгэл догдлол, өөртөө итгэх итгэл. Би өөрийгөө сайн нисгэгч гэдгээ мэдэж байсан. Би нөхцөл байдал сайн байгааг, үгүй бол тэнд зогсохгүй байснаа мэднэ. Би агаар дээр мянган бээрийн өндөрт ямар гайхамшигтай байхыг мэдэрсэн. Мэдээж айсан, гэхдээ би айдсаа нухацтай шинжилж үзээд, хэр чухал болохыг нь тодорхойлоод, байх ёстой газар нь байрлуулсан: миний сэтгэл догдлол, төсөөлөл, өөртөө итгэх итгэлийн ард. Тэгэхээр би айдсын эсрэг хүн биш. Би зүгээр л их зоригтой хүн.
Now, I'm not saying your girls must be firefighters or that they should be paragliders, but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless, and it begins when we caution them against physical risk. The fear we learn and the experiences we don't stay with us as we become women and morphs into all those things that we face and try to shed: our hesitation in speaking out, our deference so that we can be liked and our lack of confidence in our own decisions.
Би таны охидыг заавал гал сөнөөгч, эсвэл параплан шүхэрчин болох ёстой гээгүй, зүгээр л бид охидоо хулчгар, бүр нэмэргүй хүн болгон өсгөж байна гэдгийг, бие махбодын эрсдэлээс сэргийлэн анхааруулсан цагаас энэ байдал эхэлдэг л гэж хэлж байна. Бидний сурсан айдас болон туулж өнгөрүүлээгүй туршлага бидэнтэй хамт өсч томордог. Түүнчлэн бидний даван туулж буй бүх зүйлд уусан шингэж дараах байдлаар илэрч байна: илэн далангүй ярилцахаас татгалзах, бусдад таалагдахын тулд дүр эсгэх, мөн өөрийн гаргасан шийдвэртээ эргэлзэн, итгэлгүй байх гэх мэт.
So how do we become brave? Well, here's the good news. Bravery is learned, and like anything learned, it just needs to be practiced. So first, we have to take a deep breath and encourage our girls to skateboard, climb trees and clamber around on that playground fire pole. This is what my own mother did. She didn't know it then, but researchers have a name for this. They call it risky play, and studies show that risky play is really important for kids, all kids, because it teaches hazard assessment, it teaches delayed gratification, it teaches resilience, it teaches confidence. In other words, when kids get outside and practice bravery, they learn valuable life lessons.
Тэгэхээр бид яаж зоригтой болдог вэ? Сайхан мэдээ нь гэвэл зоригтой байхад суралцаж болдог. Тэгээд суралцаж болдог бүх л зүйлийн адилаар, дасгалжуулалт хэрэгтэй. Тэгэхээр нэгдүгээрт, бид гүнзгий амьсгаа аваад өөрсдийн охидоо тэшүүрээр гулгахад нь, модонд болон тоглоомын талбайн галын шон дээр авирахыг нь дэмжих хэрэгтэй. Миний ээж ийм л зүйл хийсэн. Тухайн үед түүний мэдэлгүй хэрэгжүүлсэн зүйлийг судлаачид Эрсдэлтэй Тоглоом гэж нэрлэдэг байна. Судалгааны үр дүнд эрсдэлтэй тоглоом нь хүүхэд бүрт маш хэрэгтэйг тогтоосон: Яагаад гэвэл энэ тоглоомын хэлбэр аюулын үнэлгээ, сэтгэл ханамжийн үнэ цэнэ, уян хатан чанар, мөн өөртөө итгэх итгэлийг сургадаг юм. Өөрөөр хэлбэл хүүхэд гадаа тоглон зоригтой байхад суралцахдаа давхар амьдралын үнэт хичээлийг сурдаг юм.
Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly. So notice next time you say, "Watch out, you're going to get hurt," or, "Don't do that, it's dangerous." And remember that often what you're really telling her is that she shouldn't be pushing herself, that she's really not good enough, that she should be afraid.
Хоёрт, бид охиддоо хэт их сэрэмжлүүлэг өгөхөө болих хэрэгтэй. Тэгэхээр дараагийн удаа "Болгоомжтой байгаарай, гэмтэх нь" эсвэл "Битгий, аюултай" гэж хэлэхээ азнаарай. Яг үнэндээ дараах зүйлсийг ихэвчлэн хэлж байгаагаа санаарай: тэр өөрийгөө дайчлах хэрэггүй, тэр хангалттай сайн биш, тэр аймхай байх ёстой.
Third, we women have to start practicing bravery, too. We cannot teach our girls until we teach ourselves. So here's another thing: fear and exhilaration feel very similar -- the shaky hands, the heightened heart rate, the nervous tension, and I'm betting that for many of you the last time you thought you were scared out of your wits, you may have been feeling mostly exhilaration, and now you've missed an opportunity. So practice. And while girls should be getting outside to learn to be gutsy, I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees, so we all should be practicing at home, in the office and even right here getting up the guts to talk to someone that you really admire.
Гуравт, эмэгтэйчүүд бид ч гэсэн зоригтой байхад сурч эхлэх хэрэгтэй. Бид өөрсөддөө заахгүй л бол охидууддаа зааж өгч чадахгүй. Тэгэхээр бас нэг зүйл байна: айдас болон сэтгэл догдлол нь үнэхээр төстэй мэдрэмж юм. Чичирсэн гар, түргэссэн зүрхний цохилт, сандарсан байдал, би та нарын ихэнх нь өөрсдийгөө айж байна гэж бодсон сүүлийн удаадаа, зүгээр л сэтгэл догдлолыг мэдэрч байсан болов уу гэж мөрийцөхөд бэлэн байна. Тэгээд та нэг боломжоо алдсан байна. Тийм учраас сайн давт. Охидууд гадаа гарч зоригтой байхыг сурдаг бол, томчууд тэшүүрээр гулгаж, модонд авирахыг хүсдэггүйг ойлгож байна. Тэгэхээр бид энэ занг байнга сургуулилж байх хэрэгтэй. Гэртээ, ажил дээрээ энд хүртэл, өөрийнхөө биширдэг хүнтэй ярилцах зоригтой байх хэрэгтэй.
Finally, when your girl is, let's say, on her bike on the top of the steep hill that she insists she's too scared to go down, guide her to access her bravery. Ultimately, maybe that hill really is too steep, but she'll come to that conclusion through courage, not fear. Because this is not about the steep hill in front of her. This is about the life ahead of her and that she has the tools to handle and assess all the dangers that we cannot protect her from, all the challenges that we won't be there to guide her through, everything that our girls here and around the world face in their future.
Эцэст нь, таны охин эгц уулын орой дээрээс дугуйтай доошоо буухаас хэтэрхий айж байна гэж бодъё. Ийм үед түүнийг зоригтой байдалдаа хүрэхэд нь чиглүүл. Эцсийн үр дүнд тэр уул үнэхээр эгц байсан ч гэсэн таны охин айдсаар биш эр зоригоор үр дүнд хүрдгийг мэдэх болно. Яагаад гэвэл урд нь байгаа эгц уул гол нь биш. Түүний өмнө байгаа амьдралд чухал нөлөөтэй. Охид бидний хамгаалж чадахгүй бүхий л аюул, бидний зөвлөн туслаж чадахгүй бүхий л бэрхшээлүүдийг үнэлж, зохицуулж сурна. Энд байгаа бидний охид болон дэлхийг тойрсон бүх охидын ирээдүйд нь тохиолдох л зүйл.
So by the way, the world record for crawling today --
Дашрамд дурдахад, мөлхөлтийн төрлөөр дэлхийн дээд амжилт
(Laughter)
(Инээд)
is 35.18 miles, and I would really love to see a girl go break that.
өнөөдрийн байдлаар 56 км байгаа, би энэ дээд амжилтыг эмэгтэй хүн эвдэхийг хармаар байна.
(Applause)
(Алга ташилт)