When I was a kid, I was obsessed with the Guinness Book of World Records, and I really wanted to set a world record myself. But there was just one small problem: I had absolutely no talent. So I decided to set a world record in something that demanded absolutely no skill at all. I decided to set a world record in crawling.
כשהייתי ילדה, הייתי אובססיבית עם ספר השיאים של גינס, וממש רציתי לקבוע שיא עולם בעצמי. אבל הייתה רק בעיה אחת קטנה: לא היה לי שום כשרון. אז, החלטתי לקבוע שיא עולם במשהו שלא דרש שום מיומנות בכלל. החלטתי לקבוע שיא עולם בזחילה.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
Now, the record at the time was 12 and a half miles, and for some reason, this seemed totally manageable.
השיא בזמנו היה קצת יותר מ20 ק"מ, ומשום מה, זה הרגיש לי לגמרי אפשרי.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
I recruited my friend Anne, and together we decided, we didn't even need to train.
גייסתי את חברה שלי אן, וביחד החלטנו שאין לנו צורך אפילו להתאמן.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
And on the day of our record attempt, we put furniture pads on the outside of our good luck jeans and we set off, and right away, we were in trouble, because the denim was against our skin and it began to chafe, and soon our knees were being chewed up. Hours in, it began to rain. Then, Anne dropped out. Then, it got dark. Now, by now, my knees were bleeding through my jeans, and I was hallucinating from the cold and the pain and the monotony. And to give you an idea of the suffer-fest that I was undergoing, the first lap around the high school track took 10 minutes. The last lap took almost 30.
וביום שבו ניסינו לשבור את השיא, שמנו רפידות רהיטים בחלקו החיצוני של ג'ינס המזל שלנו. ויצאנו לדרך, ומיד, היינו בצרות, כי הג'ינס נצמד לעור שלנו והוא התחיל לשפשף, ובמהרה הברכיים שלנו התחילו להיחתך. תוך כמה שעות, התחיל לרדת גשם. ואז אן פרשה. ואז החשיך. עד אז הברכיים שלי כבר דיממו דרך הג'ינס, והתחילו לי הזיות מרוב מהקור ומהכאב ומהמונוטוניות. ובשביל שתבינו את פסטיבל הכאב שעברתי, הסיבוב הראשון סביב מסלול הריצה של התיכון לקח 10 דקות. הסיבוב האחרון לקח כמעט 30.
After 12 hours of crawling, I stopped, and I had gone eight and a half miles. So I was short of the 12-and-a-half-mile record.
אחרי 12 שעות של זחילה, עצרתי, ועברתי קצת יותר מ13.5 ק"מ. אז זה לא היה מספיק בשביל השיא של מעל 20 ק"מ.
Now, for many years, I thought this was a story of abject failure, but today I see it differently, because when I was attempting the world record, I was doing three things. I was getting outside my comfort zone, I was calling upon my resilience, and I was finding confidence in myself and my own decisions. I didn't know it then, but those are not the attributes of failure. Those are the attributes of bravery.
במשך שנים, חשבתי שזה סיפור של כישלון מחפיר, אבל היום אני רואה את זה אחרת, כי כשניסיתי לשבור את שיא העולם, עשיתי שלושה דברים. יצאתי מאזור הנוחות שלי, דאגתי להשתמש באיתנות שלי, ומצאתי ביטחון בעצמי ובהחלטות שלי. לא ידעתי את זה אז, אבל אלה לא התכונות של כשלון. אלה התכונות של אומץ.
Now, in 1989, at the age of 26, I became a San Francisco firefighter, and I was the 15th woman in a department of 1,500 men.
אז ב-1989, בגיל 26, הפכתי לכבאית אש בסן פרנסיסקו, והייתי האישה ה-15 באגף של 1500 גברים.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
And as you can imagine, when I arrived there were many doubts about whether we could do the job. So even though I was a 5'10", 150-pound collegiate rower, and someone who could endure 12 hours of searing knee pain --
וכפי שתוכלו לדמיין, כשהגעתי היו הרבה ספקות האם נוכל לבצע את התפקיד. אפילו שהייתי 1.55 מטר, 68 קילו ושייטת מקצועית, ומישהי שיכולה לסבול 12 שעות של כאב ברכיים מייגע --
(Laughter)
(הקהל צוחק)
I knew I still had to prove my strength and fitness.
ידעתי שאני עדיין חייבת להוכיח את הכוח והכושר שלי.
So one day a call came in for a fire, and sure enough, when my engine group pulled up, there was black smoke billowing from a building off an alleyway. And I was with a big guy named Skip, and he was on the nozzle, and I was right behind, and it was a typical sort of fire. It was smoky, it was hot, and all of a sudden, there was an explosion, and Skip and I were blown backwards, my mask was knocked sideways, and there was this moment of confusion. And then I picked myself up, I groped for the nozzle, and I did what a firefighter was supposed to do: I lunged forward, opened up the water and I tackled the fire myself. The explosion had been caused by a water heater, so nobody was hurt, and ultimately it was not a big deal, but later Skip came up to me and said, "Nice job, Caroline," in this surprised sort of voice.
אז יום אחד, הגיעה קריאה על שריפה, וכמובן, שברגע שצוות הכבאית הגיע למקום, עשן שחור עלה מתוך בניין באחת הסמטאות. ואני הייתי עם בחור מגודל בשם סקיפ, והוא אחז את הפיה של הזרנוק, ואני הייתי ממש מאחוריו, וזו הייתה שריפה די טיפוסית. היה מלא עשן, והיה חם, ופתאום, היה פיצוץ, ואני וסקיפ עפנו לאחור, המסכה שלי עפה לצד הפנים, והיה רגע כזה של בלבול. ואז הרמתי את עצמי, תפסתי את הפיה של הזרנוק, ועשיתי מה שכל כבאי אמור לעשות: זינקתי לפנים, פתחתי את המים ונלחמתי באש לגמרי לבדי. הפיצוץ התרחש בגלל דוד מים, אז אף אחד לא נפגע, ובסופו של דבר זה לא היה כזה סיפור, אבל יותר מאוחר, סקיפ התקרב אלי ואמר, "עבודה טובה, קרולין" בקול שנשמע קצת מופתע.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
And I was confused, because the fire hadn't been difficult physically, so why was he looking at me with something like astonishment? And then it became clear: Skip, who was by the way a really nice guy and an excellent firefighter, not only thought that women could not be strong, he thought that they could not be brave either. And he wasn't the only one. Friends, acquaintances and strangers, men and women throughout my career ask me over and over, "Caroline, all that fire, all that danger, aren't you scared?" Honestly, I never heard a male firefighter asked this. And I became curious. Why wasn't bravery expected of women?
ואני הייתי מבולבלת, כי, השריפה לא הייתה כזו קשה פיזית, אז למה הוא מסתכל עלי במבט מתפלא שכזה? ואז זה הפך להיות מובן: סקיפ, שאגב היה בחור ממש נחמד ולוחם אש מצויין, לא רק שחשב שנשים לא יכולות להיות חזקות, הוא גם חשב שהן לא יכולות להיות אמיצות. והוא לא היה היחיד. חברים, מכרים וזרים, גברים ונשים במהלך כל הקריירה שלי שאלו אותי שוב ושוב, "קרולין, כל האש הזו, כל הסכנה הזו, "את לא מפחדת?" בכנות, מעולם לא שמעתי ששואלים שאלה כזו מכבאי גבר. והתחלתי להיות סקרנית. למה לא מצפים מנשים שיהיו אמיצות?
Now, the answer began to come when a friend of mine lamented to me that her young daughter was a big scaredy-cat, and so I began to notice, and yes, the daughter was anxious, but more than that, the parents were anxious. Most of what they said to her when she was outside began with, "Be careful," "Watch out," or "No." Now, my friends were not bad parents. They were just doing what most parents do, which is cautioning their daughters much more than they caution their sons.
התשובות התחילו להגיע כשחברה שלי קוננה בפני שהבת הקטנה שלה ממש פחדנית, אז התחלתי לשים לב, שכן, הבת שלה הייתה חרדתית, אבל יותר מזה, ההורים היו חרדתיים. רוב הדברים שהם היו אומרים לה כשהם היו יוצאים איתה לחצר היו: "תזהרי!", "תשמרי על עצמך" או "לא." החברים שלי לא היו הורים רעים. הם פשוט עשו מה שעושים רוב ההורים, שזה להזהיר את הבנות שלהן הרבה יותר משמזהירים את הבנים שלהם.
There was a study involving a playground fire pole, ironically, in which researchers saw that little girls were very likely to be warned by both their moms and dads about the fire pole's risk, and if the little girls still wanted to play on the fire pole, a parent was very likely to assist her. But the little boys? They were encouraged to play on the fire pole despite any trepidations that they might have, and often the parents offered guidance on how to use it on their own. So what message does this send to both boys and girls? Well, that girls are fragile and more in need of help, and that boys can and should master difficult tasks by themselves. It says that girls should be fearful and boys should be gutsy.
היה מחקר שכלל מתקן שעשועים של מוט כבאים, למרבה האירוניה, שבו חוקרים הבחינו שמאוד סביר שילדות קטנות יוזהרו גם על ידי אמם וגם על ידי אביהם שהמתקן הזה מסוכן ואם הילדות עדיין רצו לשחק במתקן, קרוב לוודאי שאחד ההורים ילווה אותן. אבל מה לגבי הבנים? הבנים דווקא קיבלו עידוד לשחק במתקן על אף חרדות כאלו ואחרות שאולי היו להם, ולעיתים קרובות ההורים נתנו הדרכה איך הילד יוכל לשחק במתקן בכוחות עצמו. אז איזה מסר זה מעביר לבנים ולבנות? ככל הנראה, שבנות הן שבירות, שהן זקוקות יותר לסיוע, ושבנים צריכים להתמודד עם אתגרים קשים בכוחות עצמם. זה אומר שבנות צריכות לפחד ושבנים צריכים לאזור אומץ.
Now, the irony is that at this young age, girls and boys are actually very alike physically. In fact, girls are often stronger until puberty, and more mature. And yet we adults act as if girls are more fragile and more in need of help, and they can't handle as much. This is the message that we absorb as kids, and this is the message that fully permeates as we grow up. We women believe it, men believe it, and guess what? As we become parents, we pass it on to our children, and so it goes.
האירוניה היא שדווקא בגיל כזה צעיר, בנים ובנות כמעט זהים מבחינה פיזית. למעשה, לעיתים קרובות בנות הן דווקא יותר חזקות עד גיל ההתבגרות, ויותר בוגרות. ולמרות זאת, אנחנו המבוגרים מתנהגים כאילו ילדות הן שבירות, זקוקות יותר לעזרה, ושהן לא יכולות להתמודד עם הרבה. זה המסר שאנחנו סופגים בתור ילדים, וזה המסר שדבק בנו כשאנו מתבגרים. אנו הנשים מאמינות בזה, גברים מאמינים בזה, ונחשו מה? כשאנחנו הופכים להורים, אנחנו מעבירים את זה לילדים שלנו, והמעגל ממשיך.
Well, so now I had my answer. This is why women, even firewomen, were expected to be scared. This is why women often are scared.
אז עכשיו קיבלתי את התשובה שחיפשתי. זו הסיבה שמצפים שנשים, אפילו לוחמות אש, יפחדו. וזו הסיבה שנשים לעיתים קרובות באמת מפחדות.
Now, I know some of you won't believe me when I tell you this, but I am not against fear. I know it's an important emotion, and it's there to keep us safe. But the problem is when fear is the primary reaction that we teach and encourage in girls whenever they face something outside their comfort zone.
אני יודעת שחלקכם לא תאמינו כשאספר את זה, אבל אני לא נגד פחד. אני מכירה בחשיבות שלו כרגש, והוא שם כדי לשמור עלינו. אבל הבעיה היא שפחד הוא התגובה העיקרית שאנחנו מלמדים ומעודדים בילדות בכל פעם שהן מתמודדות עם משהו שמחוץ לאזור הנוחות שלהן.
So I was a paraglider pilot for many years --
אז, הייתי צנחנית רחיפה במשך שנים רבות --
(Applause)
(מחיאות כפיים)
and a paraglider is a parachute-like wing, and it does fly very well, but to many people I realize it looks just like a bedsheet with strings attached.
ומצנח רחיפה הוא סוג של כנף שעשויה ממצנח, והוא דווקא עף די טוב, אבל אני מבינה שלהרבה אנשים זה נראה יותר כמו סדין עם כמה חוטים שקשורים אליו.
(Laughter)
(הקהל צוחק)
And I spent a lot of time on mountaintops inflating this bedsheet, running off and flying. And I know what you're thinking. You're like, Caroline, a little fear would make sense here. And you're right, it does. I assure you, I did feel fear. But on that mountaintop, waiting for the wind to come in just right, I felt so many other things, too: exhilaration, confidence. I knew I was a good pilot. I knew the conditions were good, or I wouldn't be there. I knew how great it was going to be a thousand feet in the air. So yes, fear was there, but I would take a good hard look at it, assess just how relevant it was and then put it where it belonged, which was more often than not behind my exhilaration, my anticipation and my confidence. So I'm not against fear. I'm just pro-bravery.
וביליתי הרבה מאוד זמן על כיפות הרים בניפוח של הסדין הזה, ובריצה לתעופה. ואני יודעת מה אתם חושבים. אתם כזה: "קרולין, קצת פחד יהיה הגיוני פה". ואתם צודקים, זה הגיוני. ואני מבטיחה לכם שפחדתי. אבל על כיפת ההר הזו, בהמתנה לרוח שתגיע בדיוק בצורה הנכונה, הרגשתי עוד כל כך הרבה דברים. התרגשות, ביטחון עצמי. ידעתי שאני צנחנית טובה. ידעתי שהתנאים היו טובים, או שאני לא הייתי שם. ידעתי שזה הולך להיות מדהים להיות אלפי מטרים באוויר. אז כן, הפחד היה שם, אבל אני הבטתי בו ארוכות, הערכתי כמה הוא באמת רלוונטי ואז שמתי אותו במקומו, שלעיתים קרובות יותר מרחוקות היה מאחורי ההתרגשות, הציפייה והביטחון העצמי שלי. אז אני לא נגד פחד. אני פשוט בעד אומץ.
Now, I'm not saying your girls must be firefighters or that they should be paragliders, but I am saying that we are raising our girls to be timid, even helpless, and it begins when we caution them against physical risk. The fear we learn and the experiences we don't stay with us as we become women and morphs into all those things that we face and try to shed: our hesitation in speaking out, our deference so that we can be liked and our lack of confidence in our own decisions.
אני לא אומרת שהבנות שלכם צריכות להיות לוחמות אש או שהן צריכות לעסוק במצנחי רחיפה, אני כן אומרת שאנחנו מגדלים את הבנות שלנו להיות ביישניות ואפילו חסרות אונים, וזה מתחיל בזה שאנחנו מזהירים אותן מפני סכנות פיזיות. הפחד שאנו לומדות וההתנסויות שאנחנו לא נשארים איתנו כשאנו הופכות לנשים וזה משתנה לכל אותם דברים שאנו מתמודדות איתן ומנסות להיפטר מהם: ההיסוס שלנו לומר את מה שאנחנו חושבות, הכניעה שאנו מציגות כדי שיאהבו אותנו והביטחון העצמי הנמוך בהחלטות שלנו.
So how do we become brave? Well, here's the good news. Bravery is learned, and like anything learned, it just needs to be practiced. So first, we have to take a deep breath and encourage our girls to skateboard, climb trees and clamber around on that playground fire pole. This is what my own mother did. She didn't know it then, but researchers have a name for this. They call it risky play, and studies show that risky play is really important for kids, all kids, because it teaches hazard assessment, it teaches delayed gratification, it teaches resilience, it teaches confidence. In other words, when kids get outside and practice bravery, they learn valuable life lessons.
אז איך אנחנו הופכות לאמיצות? טוב, אלו החדשות הטובות. אומץ זו תכונה נרכשת, וכמו כל תכונה נרכשת פשוט צריך לאמן אותה. אז דבר ראשון, אנחנו צריכים לקחת נשימה עמוקה ולעודד את הילדות שלנו לגלוש בסקייטבורד, לטפס על עצים ולטפס על מוט הכבאים בגן השעשועים. זה מה שאמא שלי עשתה. היא לא ידעה את זה אז, אבל לחוקרים דווקא יש שם לזה. הם קוראים לזה "משחק מסוכן", ומחקרים מראים שמשחק מסוכן הוא ממש חשוב לילדים, לכל הילדים, בגלל שזה מלמד אותם להעריך סכנות, זה מלמד אותם לדחות סיפוקים, זה מלמד אותם איתנות, זה מלמד אותם ביטחון עצמי, במילים אחרות, כשילדים יוצאים לחצר ומתאמנים בלהיות אמיצים, הם לומדים לקחים מאוד חשובים לחיים.
Second, we have to stop cautioning our girls willy-nilly. So notice next time you say, "Watch out, you're going to get hurt," or, "Don't do that, it's dangerous." And remember that often what you're really telling her is that she shouldn't be pushing herself, that she's really not good enough, that she should be afraid.
הדבר השני שאנו צריכים לעשות הוא להפסיק להזהיר את בנותינו בין אם הן רוצות או לא. אז שימו לב בפעם הבאה שאתם אומרים, "זהירות, את תפגעי" או "אל תעשי את זה, זה מסוכן." ותזכרו שלעיתים קרובות מה שאתם בעצם אומרים לה זה שהיא לא צריכה לדחוק בעצמה, שהיא בעצם לא טובה מספיק, שהיא צריכה לפחד.
Third, we women have to start practicing bravery, too. We cannot teach our girls until we teach ourselves. So here's another thing: fear and exhilaration feel very similar -- the shaky hands, the heightened heart rate, the nervous tension, and I'm betting that for many of you the last time you thought you were scared out of your wits, you may have been feeling mostly exhilaration, and now you've missed an opportunity. So practice. And while girls should be getting outside to learn to be gutsy, I get that adults don't want to get on hoverboards or climb trees, so we all should be practicing at home, in the office and even right here getting up the guts to talk to someone that you really admire.
דבר שלישי, אנו הנשים חייבות להתחיל להתאמן באומץ גם. אנחנו לא יכולות ללמד את הילדות שלנו עד שלא נלמד את עצמינו. אז הנה עוד משהו: פחד והתרגשות משמחה, מרגישים די דומים -- הידיים רועדות, פעימות לב מואצות, המתיחות הדרוכה, ואני מתערבת שרבים מכם בפעם האחרונה שחשבתם שאתם ממש מפחדים ממשהו כנראה שבכלל הרגשתם התרגשות, ועכשיו כבר פיספסתם את ההזדמנות. אז תתאמנו. ועל אף שבנות צריכות לצאת החוצה כדי ללמוד להיות אמיצות, אני מבינה שמבוגרים לא כל כך רוצים לעלות על רכינוע או לטפס על עצים, אז כולנו צריכות להתאמן בבית, במשרד, ואפילו ממש כאן לאזור אומץ לדבר עם מישהו שאת ממש מעריצה.
Finally, when your girl is, let's say, on her bike on the top of the steep hill that she insists she's too scared to go down, guide her to access her bravery. Ultimately, maybe that hill really is too steep, but she'll come to that conclusion through courage, not fear. Because this is not about the steep hill in front of her. This is about the life ahead of her and that she has the tools to handle and assess all the dangers that we cannot protect her from, all the challenges that we won't be there to guide her through, everything that our girls here and around the world face in their future.
ולבסוף, כשהבת שלך נניח, תרכב על האופניים שלה בראש גבעה תלולה, שהיא מתעקשת שהיא מפחדת מדי לרדת, תנחו אותה להיות אמיצה. בסופו של דבר, אולי הגבעה הזו באמת תלולה, אבל היא תגיע למסקנה הזו דרך אומץ, ולא דרך פחד. בגלל שזה לא קשור לגבעה התלולה הזו שלפניה, זה קשור לחיים שלפניה ושיש לה את הכלים להעריך ולהתמודד עם הסכנות שאנו לא נוכל להגן עליה מפניהן, עם כל האתגרים שאנו לא נהיה שם כדי להדריך אותה להתמודד איתם, כל דבר שהבנות שלנו כאן ומסביב לעולם יתמודדו איתו בעתיד.
So by the way, the world record for crawling today --
ודרך אגב, שיא העולם בזחילה כיום --
(Laughter)
(הקהל צוחק)
is 35.18 miles, and I would really love to see a girl go break that.
עומד על 56.6 קילומטר, וממש הייתי שמחה לראות ילדה שתנסה לשבור את השיא הזה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)