The power of yet.
Puterea lui „încă nu”.
I heard about a high school in Chicago where students had to pass a certain number of courses to graduate, and if they didn't pass a course, they got the grade "Not Yet." And I thought that was fantastic, because if you get a failing grade, you think, I'm nothing, I'm nowhere. But if you get the grade "Not Yet", you understand that you're on a learning curve. It gives you a path into the future.
Am auzit de un liceu din Chicago unde elevii trebuiau să promoveze un număr de cursuri pentru a absolvi și, dacă nu promovau cursul, primeau calificativul „încă nu”. Asta mi s-a părut minunat. Când nu obții nota de trecere, gândești: „nu-s bun de nimic”. Dar dacă primești calificativul „încă nu”, înțelegi că te afli încă în plin proces de învățare. Ți se oferă o cale spre viitor.
"Not Yet" also gave me insight into a critical event early in my career, a real turning point. I wanted to see how children coped with challenge and difficulty, so I gave 10-year-olds problems that were slightly too hard for them. Some of them reacted in a shockingly positive way. They said things like, "I love a challenge," or, "You know, I was hoping this would be informative." They understood that their abilities could be developed. They had what I call a growth mindset. But other students felt it was tragic, catastrophic. From their more fixed mindset perspective, their intelligence had been up for judgment, and they failed. Instead of luxuriating in the power of yet, they were gripped in the tyranny of now.
„Încă nu” m-a făcut să înțeleg mai bine un moment critic din cariera mea, un adevărat punct de cotitură. Doream să văd cum gestionează copiii provocările și dificultățile așa că am dat unor copii de 10 ani niște probleme un pic peste nivelul lor. Unii au reacționat surprinzător de bine, spuneau lucruri de genul: „Îmi plac provocările”, sau „speram că voi învăța din asta.” Ei au înțeles că-și puteau îmbunătăți abilitățile. Aveau ceea ce eu numesc o mentalitate flexibilă. Dar alți elevi au considerat că e o tragedie, o catastrofă. Din perspectiva mentalității lor fixe, inteligența le-a fost pusă la încercare, și au dat greș. În loc de-a se bucura de puterea lui „încă nu” tirania lui „acum” i-a făcut prizonieri.
So what do they do next? I'll tell you what they do next. In one study, they told us they would probably cheat the next time instead of studying more if they failed a test. In another study, after a failure, they looked for someone who did worse than they did so they could feel really good about themselves. And in study after study, they have run from difficulty. Scientists measured the electrical activity from the brain as students confronted an error. On the left, you see the fixed-mindset students. There's hardly any activity. They run from the error. They don't engage with it. But on the right, you have the students with the growth mindset, the idea that abilities can be developed. They engage deeply. Their brain is on fire with yet. They engage deeply. They process the error. They learn from it and they correct it.
Ce-au făcut mai departe? O să vă spun imediat. Într-unul din studii ne-au spus că data viitoare vor copia în loc să studieze mai mult, dacă pică un test. Într-un alt studiu, după un eșec, se comparau cu cei care obținuseră rezultate mai slabe ca să se simtă mai bine. Și-n toate studiile, se eschivau în fața dificultății. Cercetătorii au măsurat activitatea electrică din creier în timp ce elevii dădeau de o greșeală. În stânga, vedeți elevii cu mentalitate fixă. Activitatea e aproape inexistentă. Fug de greșeli. Nu se implică. În dreapta, în schimb, aveți elevii cu mentalitatea flexibilă, care cred că abilitățile se pot îmbunătăți. Acești elevi se implică. Creierul lor ia foc datorită lui „încă nu”. Sunt profund implicați. Procesează greșeala. Învață din ea și o corectează.
How are we raising our children? Are we raising them for now instead of yet? Are we raising kids who are obsessed with getting As? Are we raising kids who don't know how to dream big dreams? Their biggest goal is getting the next A, or the next test score? And are they carrying this need for constant validation with them into their future lives? Maybe, because employers are coming to me and saying, "We have already raised a generation of young workers who can't get through the day without an award."
Cum ne creștem copiii? Îi creștem pentru „acum” în loc de „încă nu”? Creștem cumva niște copii obsedați să ia doar nota maximă? Creștem copii care nu știu să viseze la mai mult? Obiectivul lor cel mai important e nota maximă la următorul test? Îi însoțește oare toată viața această nevoie constantă de validare? Posibil, căci mulți angajatori îmi spun că am educat deja o generație de tineri angajați care nu suportă să treacă o zi fără o recompensă. Și-atunci, ce-i de făcut?
So what can we do? How can we build that bridge to yet?
Cum putem clădi un pod spre „încă nu”?
Here are some things we can do. First of all, we can praise wisely, not praising intelligence or talent. That has failed. Don't do that anymore. But praising the process that kids engage in, their effort, their strategies, their focus, their perseverance, their improvement. This process praise creates kids who are hardy and resilient.
Iată câteva sugestii. Mai întâi, să lăudăm cu înțelepciune, nu inteligența sau talentul, asta n-a dat rezultate, nu mai procedați așa. Trebuie lăudat procesul în care se implică elevii: efortul, strategia, concentrarea, perseverența, progresul. Lăudând progresul, formăm copii conștiincioși și flexibili.
There are other ways to reward yet. We recently teamed up with game scientists from the University of Washington to create a new online math game that rewarded yet. In this game, students were rewarded for effort, strategy and progress. The usual math game rewards you for getting answers right, right now, but this game rewarded process. And we got more effort, more strategies, more engagement over longer periods of time, and more perseverance when they hit really, really hard problems.
Mai sunt și alte moduri de a-l recompensa pe „încă nu”. Am colaborat recent cu cercetători ai jocului de la Universitatea din Washington și am creat un joc de matematică online care-l recompensează pe „încă nu”. În acest joc, se premiază efortul, strategia și progresul. Alte jocuri de matematică te premiază dacă dai răspunsul corect „acum”, dar acest joc recompensează procesul. Și am observat mai mult efort, mai multă strategie, mai multă implicare pe timp îndelungat și mai multă perseverență în fața problemelor dificile.
Just the words "yet" or "not yet," we're finding, give kids greater confidence, give them a path into the future that creates greater persistence. And we can actually change students' mindsets. In one study, we taught them that every time they push out of their comfort zone to learn something new and difficult, the neurons in their brain can form new, stronger connections, and over time, they can get smarter.
Am descoperit că aceste simple cuvinte: „încă”, sau „încă nu” dau încredere mai mare copiilor, le deschid calea spre un viitor mai bun și îi ajută să persevereze. În plus, avem posibilitatea să schimbăm mentalitatea copiilor! Într-un studiu, i-am învățat că de câte ori ies din zona de confort pentru a învăța ceva nou și dificil, neuronii din creierul lor pot forma conexiuni noi, mai puternice, iar cu timpul pot deveni mai inteligenți. Iată ce s-a întâmplat în acest studiu
Look what happened: In this study, students who were not taught this growth mindset continued to show declining grades over this difficult school transition, but those who were taught this lesson showed a sharp rebound in their grades. We have shown this now, this kind of improvement, with thousands and thousands of kids, especially struggling students.
în care elevii care nu au învățat despre mentalitatea flexibilă au continuat să ia note mai mici în perioadele școlare dificile, în schimb, cei care învățaseră asta și-au mărit mult nota la examene. Deja am demonstrat acest progres cu mii și mii de copii, mai ales în cazul elevilor cu dificultăți.
So let's talk about equality. In our country, there are groups of students who chronically underperform, for example, children in inner cities, or children on Native American reservations. And they've done so poorly for so long that many people think it's inevitable. But when educators create growth mindset classrooms steeped in yet, equality happens. And here are just a few examples. In one year, a kindergarten class in Harlem, New York scored in the 95th percentile on the national achievement test. Many of those kids could not hold a pencil when they arrived at school. In one year, fourth-grade students in the South Bronx, way behind, became the number one fourth-grade class in the state of New York on the state math test. In a year, to a year and a half, Native American students in a school on a reservation went from the bottom of their district to the top, and that district included affluent sections of Seattle. So the Native kids outdid the Microsoft kids.
Haideți să vorbim despre șanse egale. În țara noastră, există grupuri de elevi care obțin rezultate slabe în mod repetat, de exemplu copiii din cartiere sărace sau copiii din rezervațiile de indieni. Au rezultate atât de constant slabe, încât mulți cred că-i ceva inevitabil. Dar când profesorii creează în clase un mediu flexibil bazat pe „încă nu”, apare și egalitatea de șanse! Iată doar câteva exemple. În doar un an, un grup de grădiniță din Harlem, New York a reușit un scor de 95% la testul de evaluare națională. Mulți din acei copii nici nu știau să țină creionul când au ajuns la școală. Într-un an, elevii unei clase a IV-a din South Bronx, rămași mult în urmă, au urcat pe locul I în clasamentul claselor a IV-a din statul New York la testul național de matematică. Într-un an, un an și jumătate, elevii unei școli dintr-o rezervație de indieni au ajuns de pe ultimul pe primul loc în regiunea lor, într-o zonă care cuprindea și părți înstărite din Seattle. Iată cum copiii nativi i-au depășit pe copiii Microsoft.
This happened because the meaning of effort and difficulty were transformed. Before, effort and difficulty made them feel dumb, made them feel like giving up, but now, effort and difficulty, that's when their neurons are making new connections, stronger connections. That's when they're getting smarter.
Asta s-a întâmplat pentru că s-a schimbat sensul efortului și al dificultății. Înainte, efortul și dificultatea îi făceau să se simtă proști, îi făceau să renunțe, dar acum, efortul și dificultatea, înseamnă că neuronii lor formează conexiuni noi, legături mai puternice. Așa devin mai deștepți.
I received a letter recently from a 13-year-old boy. He said, "Dear Professor Dweck, I appreciate that your writing is based on solid scientific research, and that's why I decided to put it into practice. I put more effort into my schoolwork, into my relationship with my family, and into my relationship with kids at school, and I experienced great improvement in all of those areas. I now realize I've wasted most of my life."
Am primit recent o scrisoare de la un băiat de 13 ani. Spunea: „Dragă profesoară Dweck, mă bucur că lucrarea dumneavoastră se bazează pe cercetări științifice solide și, de aceea, am decis s-o pun în practică. Depun mai mult efort la școală, în relațiile cu familia și cu colegii de școală, și am observat că am avansat mult în toate aceste domenii. Îmi dau seama acum că mi-am pierdut o mare parte din viață.”
Let's not waste any more lives, because once we know that abilities are capable of such growth, it becomes a basic human right for children, all children, to live in places that create that growth, to live in places filled with "yet".
Haideți să nu mai risipim vieți, pentru că odată ce știm că abilitățile se pot îmbunătăți în asemenea măsură, devine un drept fundamental al omului ca orice copil, toți copiii, să trăiască în locuri favorabile progresului, să trăiască în locuri pline de „încă nu”.
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)