The power of yet.
"ჯერ"-ის ძალა.
I heard about a high school in Chicago where students had to pass a certain number of courses to graduate, and if they didn't pass a course, they got the grade "Not Yet." And I thought that was fantastic, because if you get a failing grade, you think, I'm nothing, I'm nowhere. But if you get the grade "Not Yet", you understand that you're on a learning curve. It gives you a path into the future.
მე გავიგე, რომ ჩიკაგოში, ერთ-ერთ სკოლაში, მოსწავლეებმა უნდა ჩააბარონ გარკვეული რაოდენობის კურსები დასამთავრებლად და თუ ვერ ჩააბარებენ, იღებენ შეფასებას "ჯერ არა". ვიფიქრე რომ ეს არაჩვეულებრივია, რადგან თუ შენ იღებ ჩამჭრელ შეფასებას, შენ ფიქრობ, მე არაფერი ვარ, მე არსად ვარ. მაგრამ თუ შენ იღებ "ჯერ არა"-ს, შენ ხვდები, რომ სწავლის მრუდზე ხარ. ეს მომავლისკენ გზას გისახავს.
"Not Yet" also gave me insight into a critical event early in my career, a real turning point. I wanted to see how children coped with challenge and difficulty, so I gave 10-year-olds problems that were slightly too hard for them. Some of them reacted in a shockingly positive way. They said things like, "I love a challenge," or, "You know, I was hoping this would be informative." They understood that their abilities could be developed. They had what I call a growth mindset. But other students felt it was tragic, catastrophic. From their more fixed mindset perspective, their intelligence had been up for judgment, and they failed. Instead of luxuriating in the power of yet, they were gripped in the tyranny of now.
"ჯერ არა" კარიერის დასაწყისში კრიტიკული მომენტის განჭვრეტაშიც დამეხმარა, ნამდვილად გადამწყვეტ მომენტში. მე მინდოდა მენახა, როგორ ართმევდნენ ბავშვები თავს, გამოწვევებს და სირთულეებს, ამიტომ 10 წლისებს მივეცი ამოცანები, რომლებიც სულ ცოტა რთულები იყო მათთვის. ზოგიერთ მათგანს გასაოცრად დადებითი რეაქცია ჰქონდა. მათ თქვეს: "მე მიყვარს გამოწვევები", ან: "იცი?! იმედი მქონდა, რომ ეს ინფორმატიული იქნებოდა". მათ გაიგეს, რომ მათი შესაძლებლობები შეიძლებოდა განვითარებულიყო. მათ ჰქონდათ, როგორც მე ამას ვუწოდებ - "ზრდის მენტალიტეტი". მაგრამ სხვა მოსწავლეებმა ტრაგიკულად აღიქვეს ეს ყველაფერი. მათი, შედარებით "ფიქსირებული მენტალიტეტის" გადმოსახედიდან, მათ ინტელექტს გამოცდა მოუწყეს და თავი ვერ გაართვეს. "ჯერ"-ის ძალით ტკბობის მაგივრად, ისინი "ახლა" -ს ტირანიაში ჩაეფლენ.
So what do they do next? I'll tell you what they do next. In one study, they told us they would probably cheat the next time instead of studying more if they failed a test. In another study, after a failure, they looked for someone who did worse than they did so they could feel really good about themselves. And in study after study, they have run from difficulty. Scientists measured the electrical activity from the brain as students confronted an error. On the left, you see the fixed-mindset students. There's hardly any activity. They run from the error. They don't engage with it. But on the right, you have the students with the growth mindset, the idea that abilities can be developed. They engage deeply. Their brain is on fire with yet. They engage deeply. They process the error. They learn from it and they correct it.
რას იზამენ ისინი შემდეგში? მე გეტყვით რასაც იზამენ. ერთ კვლევაში მათ გვითხრეს, რომ თუ შემდეგ ტესტში ჩაიჭრებოდნენ, შემდეგ ჯერზე გადაიწერდნენ, იმის ნაცვლად რომ უფრო მეტი ემეცადინათ. ერთ-ერთ სხვა კვლევაში ჩაჭრის შემდეგ, ისინი ეძებდნენ ვინმეს, ვინც მათზე ცუდად დაწერა ტესტი, რათა თავი კარგად ეგრძნოთ და ყველა მომდევნო კვლევის თანახმად. ისინი გაურბოდნენ სირთულეებს. მეცნიერებმა გაზომეს ტვინის ელექტრული აქტივობა იმ დროს, როცა სტუდენტები აწყდებოდნენ შეცდომებს. მარცხნივ თქვენ ხედავთ ფიქსირებული მენტალიტეტის მქონე სტუდენტებს. თითქმის საერთოდ არაა აქტივობა. ისინი გაურბიან შეცდომებს. ისინი არ ერთვებიან. მაგრამ აი მარჯვნივ, არის სტუდენტები ზრდის მენტალიტეტით, აზრით, რომ შესაძლებლობები შეიძლება განავითარო. ისინი ღრმად ერთვებიან. მათი ტვინი აღტაცებულია "ჯერ"-ით. ისინი ღრმად ერთვებიან. ისინი ამუშავებენ შეცდომას. ისინი სწავლობენ შეცდომაზე და ასწორებენ მას.
How are we raising our children? Are we raising them for now instead of yet? Are we raising kids who are obsessed with getting As? Are we raising kids who don't know how to dream big dreams? Their biggest goal is getting the next A, or the next test score? And are they carrying this need for constant validation with them into their future lives? Maybe, because employers are coming to me and saying, "We have already raised a generation of young workers who can't get through the day without an award."
როგორ ვზრდით ჩვენს შვილებს? "ახლა"-სთვის უფრო ვზრდით, იმის მაგივრად რომ "ჯერ"-ისთვის გავზარდოთ? ათიანების მიღებით შეპყრობილ ბავშვებს ვზრდით? ისეთ ბავშვებს ვზრდით, რომ არ იციან როგორ იოცნებონ დიდ რამეზე? მათი ყველაზე დიდი მიზანი შემდეგი კარგი ნიშანი, ან შემდეგი კარგი ქულაა ტესტზე? მიჰყვებათ თან მომავალში, ეს მუდმივი დამტკიცების მოთხოვნილება? შეიძლება ასეა, რადგან დამქირავებლები მოდიან ჩემთან და მეუბნებიან: "ჩვენ უკვე აღვზარდეთ მომუშავეების თაობა, რომლებიც ერთ დღესაც ვერ ძლებენ ჯილდოს გარეშე."
So what can we do? How can we build that bridge to yet?
აბა, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ? შეგვიძლია ავაგოთ ხიდი "ჯერ"-მდე?
Here are some things we can do. First of all, we can praise wisely, not praising intelligence or talent. That has failed. Don't do that anymore. But praising the process that kids engage in, their effort, their strategies, their focus, their perseverance, their improvement. This process praise creates kids who are hardy and resilient.
აი, ცოტა რამ, რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ. პირველ რიგში, ჩვენ შეგვიძლია შევაქოთ ჭკვიანურად, მათი ინტელქეტის და ნიჭის ქების გარეშე. რადგან ეს გზა არ გამოდგა. აღარ გააკეთოთ ეს, არამედ შევაქოთ პროცესი, რომელშიც ბავშვები ერთვებიან: მათი მონდომება, მათი სტრატეგიები, მათი კონცენტრაცია, მათი უდრეკობა, მათი განვითარება. ეს პროცესის შექება
There are other ways to reward yet.
ქმნის ბავშვებს, რომლებიც არიან გამბედავები და გამძლეები.
We recently teamed up with game scientists from the University of Washington to create a new online math game that rewarded yet. In this game, students were rewarded for effort, strategy and progress. The usual math game rewards you for getting answers right, right now, but this game rewarded process. And we got more effort, more strategies, more engagement over longer periods of time, and more perseverance when they hit really, really hard problems.
ამის გარდა სხვა გზებიცაა, რომ "ჯერ"-ს შევუწყოთ ხელი. ჩვენ ცოტა ხნის წინ შევქმენით გუნდი თამაშების მეცნიერებთან ერთად, რომლებიც ვაშინგტონის უნივერსიტეტიდან არიან, იმისათვის რომ შეგვექმნა ახალი მათემატიკური თამაში "ჯერ"-ის წასახალისებლად. ამ ონლაინ თამაშში, სტუდენტები ჯილდოვდებოდნენ ძალისხმევისათვის, სტრატეგიისა და პროგრესისთვის. ჩვეულებრივ მათემატიკური თამაში, გაჯილდოვებს სწორად გაცემული პასუხებისთვის, მაგრამ ჩვენი თამაში აჯილდოვებდა პროცესს. და ჩვენ მივიღეთ მეტი ძალისხმევა, მეტი სტრატეგია, მეტი ჩართულობა უფრო დიდი დროის განმავლობაში და უფრო დიდი შეუპოვრობა, როცა ისინი აწყდებოდნენ ძალიან, ძალიან რთულ ამოცანებს.
Just the words "yet" or "not yet," we're finding, give kids greater confidence, give them a path into the future that creates greater persistence. And we can actually change students' mindsets. In one study, we taught them that every time they push out of their comfort zone to learn something new and difficult, the neurons in their brain can form new, stronger connections, and over time, they can get smarter.
ჩვენ ვხედავთ, რომ მხოლოდ და მხოლოდ სიტყვები: "ჯერ", ან "ჯერ არა", აძლევენ ბავშვებს თავდაჯერებულობას, უსახავენ მათ გზას მომავლისკენ, რომელიც ქმნის უფრო დიდ უდრეკობას. ჩვენ ნამდვილად შეგვიძლია მოსწავლეების მენტალიტეტის შეცვლა. ერთ კვლევაში, ჩვენ მათ ვასწავლეთ, რომ ყოველ ჯერზე, როცა ისინი დატოვებდნენ საკუთარ კომფორტის ზონას, იმისათვის რომ ესწავლათ რაიმე ახალი და რთული, მათი ნეირონები ტვინში ახალ და უფრო ძლიერ კავშირებს ამყარებდნენ და ასე, დროსთან ერთად ისინი გახდებოდნენ უფრო გონიერები.
Look what happened: In this study, students who were not taught this growth mindset continued to show declining grades over this difficult school transition, but those who were taught this lesson showed a sharp rebound in their grades. We have shown this now, this kind of improvement, with thousands and thousands of kids, especially struggling students.
ხო და შეხედეთ რა მოხდა: ამ კვლევაში, სტუდენტები, რომლებსაც არ ვასწავლეთ ასეთი ზრდის მენტალიტეტი, აგრძელებდნენ უფრო და უფრო დაბალი ნიშნების მიღებას სკოლის რთულ პერიოდში, მაგრამ ისინი, რომლებსაც ეს ვასწავლეთ, აღწევდნენ ნიშნების მკვეთრ გაუმჯობესებას. ჩვენ ასეთი ტიპის განვითარება, ათასობით ბავშვისთვის ვაჩვენეთ, განსაკუთრებით პრობლემების მქონე მოსწავლეებში.
So let's talk about equality. In our country, there are groups of students who chronically underperform, for example, children in inner cities, or children on Native American reservations. And they've done so poorly for so long that many people think it's inevitable. But when educators create growth mindset classrooms steeped in yet, equality happens. And here are just a few examples. In one year, a kindergarten class in Harlem, New York scored in the 95th percentile on the national achievement test. Many of those kids could not hold a pencil when they arrived at school. In one year, fourth-grade students in the South Bronx, way behind, became the number one fourth-grade class in the state of New York on the state math test. In a year, to a year and a half, Native American students in a school on a reservation went from the bottom of their district to the top, and that district included affluent sections of Seattle. So the Native kids outdid the Microsoft kids.
ხო და მოდით ვილაპარაკოთ თანასწორობაზე. ჩვენ ქვეყანაში, არიან სტუდენტების ჯგუფები, რომლებიც ქრონიკულად ცუდად სწავლობენ. მაგალითად, ბავშვები გარეუბნებიდან, ან ბავშვები ადგილობრივი ამერიკელების დასახლებებიდან. ისინი ისეთ ცუდ შედეგებს იღებდნენ და იმდენი ხნის განმავლობაში, რომ ბევრი ადამიანი ფიქრობს, რომ ეს გარდაუვალია, მაგრამ როცა განმანათლებლები ქმნიან "ჯერ"-ით გაჟღენთილ, ზრდის მენტალიტეტზე აგებულ კლასებს, თანასწორობა იქმნება. აი რამდენიმე მაგალითი. ერთ წელიწადში, ჰარლემის, ნიუ იორკის ერთ-ერთი საბავშო ბაღის კლასმა 95% შეფასება აჩვენა ეროვნული მიღწევების ტესტში. ამ ბავშვების დიდ ნაწილს, ფანქრის დაჭერაც კი არ შეეძლო სკოლაში რომ მოვიდნენ. ერთ წელიწადში, მეოთხე კლასის მოსწავლეები, სამხრეთ ბრონქსში, ბევრად უფრო დაბალი მიღწევებით გახდნენ ნომერი პირველი მეოთხე კლასი, ნიუ იორკის შტატში შტატის მათემატიკის ტესტში. დაახლოებით ერთ, ერთნახევარ წელში, ადგილობრივი ამერიკული დასახლების სკოლის მოსწავლეები, მათი რაიონის ბოლო ადგილიდან ავიდნენ სულ პირველამდე, და ეს რაიონი, სიეტლის მდიდარ ნაწილებსაც მოიცავდა. ანუ ადგილობრივმა ბავშვებმა გაუსწრეს "მაიკროსოფთის ბავშვებს".
This happened because the meaning of effort and difficulty were transformed. Before, effort and difficulty made them feel dumb, made them feel like giving up, but now, effort and difficulty, that's when their neurons are making new connections, stronger connections. That's when they're getting smarter.
ეს იმიტომ მოხდა, რომ მათთვის ძალისხმევის და სირთულის მნიშვნელობა შეიცვალა: მანამდე, ძალისხმევა და სირთულე, მათ თავს სულელად აგრძნობინებდა, თავის დანებებას ანდომებდა, მაგრამ ახლა მათთვის ძალისხმევა და სირთულე - ის დროა, როცა მათი ნეირონები ახალ კავშირებს ქმნიან, უფრო ძლიერ კავშირებს. აი, ამ დროს ხდებიან ისინი უფრო გონიერები.
I received a letter recently from a 13-year-old boy. He said, "Dear Professor Dweck, I appreciate that your writing is based on solid scientific research, and that's why I decided to put it into practice. I put more effort into my schoolwork, into my relationship with my family, and into my relationship with kids at school, and I experienced great improvement in all of those areas. I now realize I've wasted most of my life."
ცოტა ხნის წინ 13 წლის ბიჭისგან წერილი მივიღე. ის ამბობდა: "ძვირფასო პროფესორო დვეკ, მე ვაფასებ, რომ თქვენი ნაწერი სოლიდურ სამეცნიერო კვლევაზეა დაფუძნებული და ამიტომ გადავწვიტე გამოვიყენო. მე მეტ ძალისხმევას ვდებ ჩემი სკოლის დავალებებში, ჩემ ურთიერთობებში ოჯახთან და ჩემ ურთიერთობებში ბავშვებთან სკოლაში და მე უზარმაზარი გაუმჯობესება მქონდა ყველა ამ სფეროში. ახლა ვხვდები, რომ აქამდე ცხოვრება გამიფლანგავს"
Let's not waste any more lives, because once we know that abilities are capable of such growth, it becomes a basic human right for children, all children, to live in places that create that growth, to live in places filled with "yet".
მოდი აღარ გავფლანგოთ მეტი ცხოვრება, რადგან როცა ჩვენ უკვე ვიცით, რომ შესაძლებლობების ასეთი ზრდა შეიძლება, ყველა ბავშვის ფუნდამენტური ადამიანური უფლება ხდება, იცხოვროს ისეთ ადგილებში, სადაც ეს ზრდა იქმნება, იცხოვროს ადგილებში, რომლებიც სავსეა "ჯერ"-ით!
Thank you.
მადლობა.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)