The power of yet.
כוחו של "עדיין".
I heard about a high school in Chicago where students had to pass a certain number of courses to graduate, and if they didn't pass a course, they got the grade "Not Yet." And I thought that was fantastic, because if you get a failing grade, you think, I'm nothing, I'm nowhere. But if you get the grade "Not Yet", you understand that you're on a learning curve. It gives you a path into the future.
שמעתי על בית ספר תיכון בשיקגו שבו תלמידים היו צריכים לעבור מספר מסויים של קורסים כדי לסיים את הלימודים, ואם הם לא עברו קורס מסויים, הם קיבלו ציון "עדיין לא". ואני חשבתי שזה פנטסטי, בגלל שאם אתה מקבל ציון נכשל, אתה חושב, אני כלום, אני בשום מקום. אבל אם אתה מקבל ציון "עדיין לא" אתה מבין שאתה על עקומת למידה. זה נותן לך מסלול אל העתיד.
"Not Yet" also gave me insight into a critical event early in my career, a real turning point. I wanted to see how children coped with challenge and difficulty, so I gave 10-year-olds problems that were slightly too hard for them. Some of them reacted in a shockingly positive way. They said things like, "I love a challenge," or, "You know, I was hoping this would be informative." They understood that their abilities could be developed. They had what I call a growth mindset. But other students felt it was tragic, catastrophic. From their more fixed mindset perspective, their intelligence had been up for judgment, and they failed. Instead of luxuriating in the power of yet, they were gripped in the tyranny of now.
"עדיין לא" גם נתן לי תובנה לאירוע קריטי מוקדם בקריירה שלי, נקודת מפנה של ממש. רציתי לראות איך ילדים מתמודדים עם אתגר וקושי, אז נתתי לילדים בני 10 בעיות שהיו קצת יותר מידי קשות עבורם. חלקם הגיבו באופן חיובי בצורה מפתיעה. הם אמרו דברים כמו: "אני אוהב אתגרים" או: "את יודע, קיוויותי שזה יהיה אינפורמטיבי." הם הבינו שאפשר לפתח את היכולות שלהם. היה להם מה שאני מכנה צורת חשיבה של גדילה. אבל תלמידים אחרים הרגישו שזה טרגי, קטסטרופי. מנקודת המבט של החשיבה היותר מקובעת שלהם, האינטליגנציה שלהם נשפטה והם נכשלו. במקום להתענג בכוחו של העדיין, הם נלכדו ברודנות של העכשיו.
So what do they do next? I'll tell you what they do next. In one study, they told us they would probably cheat the next time instead of studying more if they failed a test. In another study, after a failure, they looked for someone who did worse than they did so they could feel really good about themselves. And in study after study, they have run from difficulty. Scientists measured the electrical activity from the brain as students confronted an error. On the left, you see the fixed-mindset students. There's hardly any activity. They run from the error. They don't engage with it. But on the right, you have the students with the growth mindset, the idea that abilities can be developed. They engage deeply. Their brain is on fire with yet. They engage deeply. They process the error. They learn from it and they correct it.
אז מה הם עושים הלאה? אני אגיד לכם מה הם עושים. במחקר אחד, סיפרו לנו שהם כנראה ירמו בפעם הבאה במקום ללמוד יותר אם הם יכשלו במבחן. במחקר אחר, לאחר כישלון, הם חיפשו אחר מישהו שהלך לו יותר גרוע מלהם כדי שהם יוכלו להרגיש ממש טוב לגבי עצמם. ובמחקר אחרי מחקר, הם ברחו מקשיים. מדענים מדדו את הפעילות החשמלית במח בזמן שתלמידים התעמתו עם טעות. משמאל, אתם רואים את התלמידים עם צורת החשיבה המקובעת. כמעט ואין פעילות. הם בורחים מהטעות. הם לא מתמודדים איתה. אבל מימין, יש לנו את התלמידים עם צורת החשיבה של הגדילה, הרעיון שיכולות יכולות להתפתח. הם מתמודדים לעומק. המוח שלהם בוער מרוב עדיין. הם מתמודדים לעומק. הם מעבדים את הטעות. הם לומדים ממנה והם מתקנים אותה.
How are we raising our children? Are we raising them for now instead of yet? Are we raising kids who are obsessed with getting As? Are we raising kids who don't know how to dream big dreams? Their biggest goal is getting the next A, or the next test score? And are they carrying this need for constant validation with them into their future lives? Maybe, because employers are coming to me and saying, "We have already raised a generation of young workers who can't get through the day without an award."
איך אנחנו מגדלים את ילדינו? האם אנו מגדלים אותם לעכשיו במקום עדיין? האם אנו מגדלים ילדים שאובססיביים להשיג מאיות? האם אנו מגדלים ילדים שלא יודעים איך לחלום חלומות גדולים? המטרה הגדולה ביותר שלהם היא להשיג את המאה הבא או את הציון הבא? והאם הם נושאים איתם את הצורך המתמיד הזה לאישור אל חייהם העתידיים? אולי, בגלל שמעסיקים באים אלי ואומרים, כבר גידלנו דור של עובדים צעירים שלא יכולים לסיים את היום ללא פרס.
So what can we do? How can we build that bridge to yet?
אז מה אנחנו יכולים לעשות? איך אנחנו יכולים לבנות גשר לעדיין?
Here are some things we can do. First of all, we can praise wisely, not praising intelligence or talent. That has failed. Don't do that anymore. But praising the process that kids engage in, their effort, their strategies, their focus, their perseverance, their improvement. This process praise creates kids who are hardy and resilient.
הנה כמה דברים שאנחנו יכולים לעשות. ראשית, אנחנו יכולים לשבח בחכמה, לא לשבח אינטליגנציה או כישרון. זה נכשל. אל תעשו זאת יותר. אבל לשבח את התהליך שהילדים נכנסים אליו: המאמצים שלהם, האסטרטגיות שלהם, המיקוד שלהם, ההתמדה שלהם, השיפור שלהם. תשבוחות התהליך הללו
There are other ways to reward yet.
יוצרות ילדים איתנים ועמידים.
We recently teamed up with game scientists from the University of Washington to create a new online math game that rewarded yet. In this game, students were rewarded for effort, strategy and progress. The usual math game rewards you for getting answers right, right now, but this game rewarded process. And we got more effort, more strategies, more engagement over longer periods of time, and more perseverance when they hit really, really hard problems.
יש עוד דרכים לתגמל עדיין. לאחרונה חברנו למדעני משחקים מאוניברסיטת וושינגטון ליצירת משחק מתמטיקה מקוון חדש שמתגמל עדיין. במשחק הזה, תלמידים תוגמלו עבור מאמץ, אסטרטגיה והתקדמות. משחק המתמטיקה הרגיל מתגמל אותך על התשובות הנכונות עכשיו, אבל המשחק הזה תגמל תהליך. וקיבלנו יותר מאמץ, יותר אסטרטגיות, יותר מעורבות לאורך פרקי זמן ארוכים יותר, ויותר התמדה כשהגיעו לשאלות ממש ממש קשות.
Just the words "yet" or "not yet," we're finding, give kids greater confidence, give them a path into the future that creates greater persistence. And we can actually change students' mindsets. In one study, we taught them that every time they push out of their comfort zone to learn something new and difficult, the neurons in their brain can form new, stronger connections, and over time, they can get smarter.
רק המילים "עדיין" או "עדיין לא", אנחנו מגלים, נותנות לילדים יותר ביטחון, נותנות להם מסלול אל העתיד שיוצר כח התמדה גדול יותר. ואנחנו יכולים למעשה לשנות את צורת המחשבה של התלמידים. במחקר אחד,לימדנו אותם שכל פעם שהם דוחפים מחוץ לאיזור הנוחות שלהם כדי ללמוד משהו חדש וקשה, הנוירונים במוח שלהם יכולים ליצור קשרים חדשים וחזקים יותר, ולאורך הזמן הם יכולים להפוך לחכמים יותר.
Look what happened: In this study, students who were not taught this growth mindset continued to show declining grades over this difficult school transition, but those who were taught this lesson showed a sharp rebound in their grades. We have shown this now, this kind of improvement, with thousands and thousands of kids, especially struggling students.
ראו מה קרה: במחקר הזה, תלמידים שלא לימדו אותם את צורת המחשבה הזאת של הגדילה המשיכו להראות ירידה בציונים עקב מעבר קשה של בתי ספר, אבל אלה שלימדו אותם את השיעור הזה הראו שיפור חד בציונים שלהם. הראנו את זה עכשיו, את הסוג הזה של שיפור, עם אלפים ואלפים של ילדים, במיוחד תלמידים שמתקשים.
So let's talk about equality. In our country, there are groups of students who chronically underperform, for example, children in inner cities, or children on Native American reservations. And they've done so poorly for so long that many people think it's inevitable. But when educators create growth mindset classrooms steeped in yet, equality happens. And here are just a few examples. In one year, a kindergarten class in Harlem, New York scored in the 95th percentile on the national achievement test. Many of those kids could not hold a pencil when they arrived at school. In one year, fourth-grade students in the South Bronx, way behind, became the number one fourth-grade class in the state of New York on the state math test. In a year, to a year and a half, Native American students in a school on a reservation went from the bottom of their district to the top, and that district included affluent sections of Seattle. So the Native kids outdid the Microsoft kids.
אז בואו נדבר על שוויון. במדינה שלנו, יש קבוצות של תלמידים שמגיעים להישגים נמוכים באופן כרוני, לדוגמה, ילדים בערים הפנימיות, או ילדים בשמורות של ילידים אמריקאים. והם נכשלו כל כך, כל כך הרבה זמן, שאנשים חושבים שזה בלתי נמנע. אבל כאשר מחנכים יוצרים כיתות עם צורת מחשבה של גדילה שספוגה בעדיין, שוויון מתרחש. והנה רק כמה דוגמאות. בשנה אחת, גן ילדים בהארלם, ניו-יורק הגיע לאחוזון ה-95 במבחן ההישגים הארצי. רבים מהילדים הללו לא ידעו להחזיק עיפרון כשהם הגיעו לבית הספר. בשנה אחת, תלמידי כיתה ד' בדרום הברונקס, שהיו בפיגור רב, הפכו לכיתה ד' במקום הראשון במדינת ניו יורק במבחן המתמטיקה של המדינה. תוך שנה עד שנה וחצי, תלמידים ילידים אמריקאים בבית ספר בשמורה הגיעו מהאחרונים במחוז שלהם לפסגה, והמחוז הזה כלל תלמידים אמידים מסיאטל. אז הילדים הילידים ניצחו את ילדי מיקרוסופט.
This happened because the meaning of effort and difficulty were transformed. Before, effort and difficulty made them feel dumb, made them feel like giving up, but now, effort and difficulty, that's when their neurons are making new connections, stronger connections. That's when they're getting smarter.
זה קרה בגלל שהמשמעות של מאמץ וקושי השתנתה. לפני כן, מאמץ וקושי גרמו להם להרגיש טיפשים, גרמו להם לרצות לוותר, אך כעת, מאמץ וקושי, אז הנוירונים שלהם יוצרים קשרים חדשים, קשרים חזקים יותר. אז הם מחכימים.
I received a letter recently from a 13-year-old boy. He said, "Dear Professor Dweck, I appreciate that your writing is based on solid scientific research, and that's why I decided to put it into practice. I put more effort into my schoolwork, into my relationship with my family, and into my relationship with kids at school, and I experienced great improvement in all of those areas. I now realize I've wasted most of my life."
קיבלתי מכתב לאחרונה מילד בן 13. הוא כתב: "פרופסור דווק היקר, אני מעריך את זה שהכתיבה שלך מבוססת על מחקר מדעי מוצק, ולכן החלטתי ליישם אותה. אני משקיע יותר בלימודים, במערכת היחסים שלי עם משפחתי, ובמערכות היחסים שלי עם הילדים בבית הספר, וחוויתי שיפור רב בכל התחומים הללו. אני מבין עכשיו שביזבזתי את מרבית חיי."
Let's not waste any more lives, because once we know that abilities are capable of such growth, it becomes a basic human right for children, all children, to live in places that create that growth, to live in places filled with "yet".
בואו לא נבזבז עוד חיים, כיוון שברגע שאנחנו יודעים שיכולות מסוגלות לגדילה שכזו, זו נהפכת לזכות אנושית בסיסית לילדים, כל הילדים, לחיות במקומות שיוצרים את הגדילה הזו, לחיות במקומות שמלאים בעדיין.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)