My story is a little bit about war. It's about disillusionment. It's about death. And it's about rediscovering idealism in all of that wreckage. And perhaps also, there's a lesson about how to deal with our screwed-up, fragmenting and dangerous world of the 21st century. I don't believe in straightforward narratives. I don't believe in a life or history written as decision "A" led to consequence "B" led to consequence "C" -- these neat narratives that we're presented with, and that perhaps we encourage in each other. I believe in randomness, and one of the reasons I believe that is because me becoming a diplomat was random. I'm colorblind. I was born unable to see most colors. This is why I wear gray and black most of the time, and I have to take my wife with me to chose clothes.
Mijn verhaal gaat een beetje over oorlog. Het gaat over ontgoocheling. Het gaat over de dood. En het gaat over de herontdekking van het idealisme tussen al de brokstukken. En misschien is er ook een les over hoe om te gaan met onze verknoeide, fragmenterende en gevaarlijke wereld van de 21e eeuw. Ik geloof niet in rechtlijnige verhalen. Ik geloof niet in een leven of geschiedenis geschreven als "beslissing A leidde tot gevolg B en leidde to gevolg C" -- dit soort strak afgelijnde verhalen die we voorgeschoteld krijgen, en die we bij elkaar wellicht aanmoedigen. Ik geloof in toeval, en één van de redenen waarom ik dit geloof, is omdat het toevallig was dat ik diplomaat werd. Ik ben kleurenblind. Van bij mijn geboorte kon ik de meeste kleuren niet zien. Om die reden draag ik meestal grijs en zwart, en moet ik mijn vrouw meenemen om kleren uit te kiezen.
And I'd always wanted to be a fighter pilot when I was a boy. I loved watching planes barrel over our holiday home in the countryside. And it was my boyhood dream to be a fighter pilot. And I did the tests in the Royal Air Force to become a pilot, and sure enough, I failed. I couldn't see all the blinking different lights, and I can't distinguish color. So I had to choose another career, and this was in fact relatively easy for me, because I had an abiding passion all the way through my childhood, which was international relations. As a child, I read the newspaper thoroughly. I was fascinated by the Cold War, by the INF negotiations over intermediate-range nuclear missiles, the proxy war between the Soviet Union and the U.S. in Angola or Afghanistan. These things really interested me. And so I decided quite at an early age I wanted to be a diplomat. And I, one day, I announced this to my parents -- and my father denies this story to this day -- I said, "Daddy, I want to be a diplomat." And he turned to me, and he said, "Carne, you have to be very clever to be a diplomat." (Laughter) And my ambition was sealed.
Als klein jongetje wilde ik altijd vechtpiloot worden. Ik vond het geweldig om te kijken naar vliegtuigen die over ons vakantiehuis op het platteland heen scheerden. Het was mijn jongensdroom om vechtpiloot te worden. Ik deed de keuring voor piloot bij de Britse luchtmacht, en daar ben ik uiteraard voor gezakt. Ik kon niet alle verschillende knipperende lichtjes zien, en ik kan geen kleuren onderscheiden. Dus moest ik een andere carrière kiezen, en dat vond ik eigenlijk vrij makkelijk, omdat ik gedurende mijn hele kindertijd een blijvende passie had voor internationale relaties. Als kind las ik de krant zeer aandachtig door. Ik was gefascineerd door de Koude Oorlog, door de INF-onderhandelingen over atoomraketten voor middellange afstand, de proxy-oorlog tussen de Sovjet-Unie en de VS in Angola of Afghanistan. Dit soort dingen vond ik erg interessant. Dus besloot ik op vrij vroege leeftijd dat ik een diplomaat wilde worden. Op een dag vertelde ik dit aan mijn ouders -- en tot op de dag vandaag ontkent mijn vader dit -- Ik zei: "Papa, ik wil een diplomaat worden." Hij draaide zich naar me om en zei: "Carne, je moet erg slim zijn om een diplomaat te zijn." (Gelach) Mijn ambitie werd verzegeld.
In 1989, I entered the British Foreign Service. That year, 5,000 people applied to become a diplomat, and 20 of us succeeded. And as those numbers suggest, I was inducted into an elite and fascinating and exhilarating world. Being a diplomat, then and now, is an incredible job, and I loved every minute of it -- I enjoyed the status of it. I bought myself a nice suit and wore leather-soled shoes and reveled in this amazing access I had to world events. I traveled to the Gaza Strip. I headed the Middle East Peace Process section in the British Foreign Ministry. I became a speechwriter for the British Foreign Secretary. I met Yasser Arafat. I negotiated with Saddam's diplomats at the U.N. Later, I traveled to Kabul and served in Afghanistan after the fall of the Taliban. And I would travel in a C-130 transport and go and visit warlords in mountain hideaways and negotiate with them about how we were going to eradicate Al Qaeda from Afghanistan, surrounded by my Special Forces escort, who, themselves, had to have an escort of a platoon of Royal Marines, because it was so dangerous. And that was exciting -- that was fun. It was really interesting. And it's a great cadre of people, incredibly close-knit community of people.
In 1989 begon ik bij de Britse diplomatieke dienst Dat jaar meldden 5000 mensen zich aan om diplomaat te worden en 20 van ons slaagden er in. Zoals die cijfers suggereren, werd ik ingewijd in een elite, en fascinerende en opwindende wereld. Een diplomaat zijn, zowel toen als nu, is een ongelofelijke baan, en ik heb van elke minuut genoten. Ik genoot van de status. Ik kocht een mooi pak voor mezelf en droeg schoenen met leren zolen en zwelgde in de ongelofelijke toegang die ik had tot wereldevenementen. Ik reisde naar de Gazastrook Ik had de leiding over het vredesproces in het Midden-Oosten op het Britse ministerie van buitenlandse zaken. Ik werd speechschrijver voor de Britse minister van buitenlandse zaken. Ik ontmoette Yasser Arafat. Ik onderhandelde met Saddam's diplomaten bij de Verenigde Naties. Later reisde ik naar Kabul en diende in Afghanistan na de val van de Taliban. Ik reisde in een C-130 voertuig en ging op bezoek bij krijgsheren in toevluchtsoorden in de bergen en onderhandelde met hen over hoe we Al Qaeda in Afghanistan zouden uitschakelen, omringd door mijn escorte van speciale eenheden, die zelf een escorte van een peloton koninklijke mariniers nodig hadden, omdat het zo gevaarlijk was. Dat was opwindend. Dat was leuk. Het was ontzettend boeiend. En het is een groot gezelschap, een ongelofelijk hechte gemeenschap.
And the pinnacle of my career, as it turned out, was when I was posted to New York. I'd already served in Germany, Norway, various other places, but I was posted to New York to serve on the U.N. Security Council for the British delegation. And my responsibility was the Middle East, which was my specialty. And there, I dealt with things like the Middle East peace process, the Lockerbie issue -- we can talk about that later, if you wish -- but above all, my responsibility was Iraq and its weapons of mass destruction and the sanctions we placed on Iraq to oblige it to disarm itself of these weapons. I was the chief British negotiator on the subject, and I was steeped in the issue. And anyway, my tour -- it was kind of a very exciting time. I mean it was very dramatic diplomacy. We went through several wars during my time in New York. I negotiated for my country the resolution in the Security Council of the 12th of September 2001 condemning the attacks of the day before, which were, of course, deeply present to us actually living in New York at the time. So it was kind of the best of time, worst of times kind of experience. I lived the high-life. Although I worked very long hours, I lived in a penthouse in Union Square. I was a single British diplomat in New York City; you can imagine what that might have meant. (Laughter) I had a good time.
En het hoogtepunt van mijn carrière, zo bleek, was toen ik in New York geplaatst werd. Ik had al gediend in Duitsland, Noorwegen, verscheidene andere plekken, maar ik werd geplaatst in New York om dienst te doen bij de VN-Veiligheidsraad voor de Britse delegatie. Mijn verantwoordelijkheid was het Midden-Oosten, hetgeen mijn specialiteit was. En daar hield ik me bezig met dingen als het vredesproces in het Midden-Oosten, de Lockerbie-kwestie -- daar kunnen we het later over hebben als jullie willen -- maar bovenal was mijn verantwoordelijkheid Irak en zijn massavernietigingswapens en de sancties die we oplegden aan Irak om het te dwingen zichzelf van deze wapens te ontdoen. Ik was de voornaamste Britse onderhandelaar over dit onderwerp, en ik was er volledig in ondergedompeld. Maar goed, mijn dienst -- dat was een vrij opwindende tijd. Ik bedoel het was erg dramatische diplomatie. We maakten verscheidene oorlogen mee gedurende mijn tijd in New York. Ik onderhandelde voor mijn land over de resolutie in de Veiligheidsraad op 12 september 2001 die de aanvallen van de dag daarvoor veroordeelden, die natuurlijk erg dichtbij kwamen voor ons die op dat moment in New York woonden. Dus dat was een ervaring met pieken en dalen. Ik leefde het goede leven. Hoewel ik erg lange dagen maakte, woonde ik in een penthouse aan Union Square. Ik was een alleenstaande Britse diplomaat in New York City; je kan je wel voorstellen wat dat betekende. (Gelach) Ik vermaakte me wel.
But in 2002, when my tour came to an end, I decided I wasn't going to go back to the job that was waiting for me in London. I decided to take a sabbatical, in fact, at the New School, Bruce. In some inchoate, inarticulate way I realized that there was something wrong with my work, with me. I was exhausted, and I was also disillusioned in a way I couldn't quite put my finger on. And I decided to take some time out from work. The Foreign Office was very generous. You could take these special unpaid leave, as they called them, and yet remain part of the diplomatic service, but not actually do any work. It was nice. And eventually, I decided to take a secondment to join the U.N. in Kosovo, which was then under U.N. administration.
Maar in 2002, toen mijn dienst eindigde, besloot ik dat ik niet terug wilde naar de baan die in Londen op me wachtte. Ik besloot een sabbatjaar te nemen aan de New School trouwens, Bruce. Op een rudimentaire en onuitgesproken manier, realiseerde ik me dat er iets mis was met mijn werk, met mij. Ik was uitgeput, en ik was ook ontgoocheld op een manier die ik niet precies begreep. Ik besloot een tijdje vrijaf te nemen. De Dienst Buitenlandse Zaken was erg gul. Je kon van dat speciaal onbetaald verlof krijgen, zoals het werd genoemd, en toch deel blijven uitmaken van de diplomatieke dienst, maar geen echt werk verzetten. Dat was prettig. Uiteindelijk besloot ik om me op detacheringsbasis aan te sluiten bij de VN in Kosovo, dat toen onder VN-beheer stond.
And two things happened in Kosovo, which kind of, again, shows the randomness of life, because these things turned out to be two of the pivots of my life and helped to deliver me to the next stage. But they were random things. One was that, in the summer of 2004, the British government, somewhat reluctantly, decided to have an official inquiry into the use of intelligence on WMD in the run up to the Iraq War, a very limited subject. And I testified to that inquiry in secret. I had been steeped in the intelligence on Iraq and its WMD, and my testimony to the inquiry said three things: that the government exaggerated the intelligence, which was very clear in all the years I'd read it. And indeed, our own internal assessment was very clear that Iraq's WMD did not pose a threat to its neighbors, let alone to us. Secondly, the government had ignored all available alternatives to war, which in some ways was a more discreditable thing still. The third reason, I won't go into. But anyway, I gave that testimony, and that presented me with a crisis. What was I going to do? This testimony was deeply critical of my colleagues, of my ministers, who had, in my view had perpetrated a war on a falsehood.
Er gebeurden twee dingen in Kosovo, wat, als het ware opnieuw, de willekeur van het leven laat zien, omdat deze dingen uiteindelijk twee keerpunten in mijn leven bleken te zijn en zij hielpen me bij het volgende stadium te komen. Maar het waren willekeurige dingen. Het ene was dat tijdens de zomer van 2004, de Britse overheid besloot, enigszins met tegenzin, om een officieel onderzoek te doen naar het gebruik van de inlichtingen over massavernietigingswapens in de aanloop naar de oorlog in Irak, een zeer begrensd onderwerp. Ik moest in het geheim getuigen in dat onderzoek. Ik was ondergedompeld geweest in de inlichtingen over Irak en zijn massavernietigingswapens, en mijn getuigenis voor het onderzoek ging over drie dingen: dat de overheid over de inlichtingen had overdreven, wat in alle jaren dat ik ze had gelezen erg duidelijk was. Onze eigen interne beoordeling was inderdaad erg duidelijk dat Irakese massavernietigingswapens geen bedreiging vormden voor zijn buren, laat staan voor ons. Ten tweede had de overheid alle beschikbare alternatieven voor een oorlog genegeerd, wat in sommige opzichten nog schandaliger was. De derde reden ga ik niet op in. Maar goed, ik gaf die getuigenis, wat mij voor een crisis stelde. Wat zou ik gaan doen? De getuigenis was zwaar kritisch tegenover mijn collega's, mijn ministers die, in mijn ogen, een oorlog waren begonnen op basis van een leugen.
And so I was in crisis. And this wasn't a pretty thing. I moaned about it, I hesitated, I went on and on and on to my long-suffering wife, and eventually I decided to resign from the British Foreign Service. I felt -- there's a scene in the Al Pacino movie "The Insider," which you may know, where he goes back to CBS after they've let him down over the tobacco guy, and he goes, "You know, I just can't do this anymore. Something's broken." And it was like that for me. I love that movie. I felt just something's broken. I can't actually sit with my foreign minister or my prime minister again with a smile on my face and do what I used to do gladly for them. So took a running leap and jumped over the edge of a cliff.
En dus had ik een crisis. Dat was geen pretje. Ik zeurde erover, ik twijfelde, Ik bleef erover doorgaan tegenover mijn lijdzame vrouw. en uiteindelijk besloot ik ontslag te nemen bij de Britse buitenlandse dienst. Ik voelde me -- er is een scène in de film met Al Pacino 'The Insider', die jullie wellicht kennen, waar hij teruggaat naar CBS nadat ze hem hebben teleurgesteld ten aanzien van de tabakman, en hij zegt: "Weet je, ik kan dit gewoon niet meer doen. Er is iets gebroken." Zo was het ook voor mij. Ik vind die film geweldig. Ik voelde me alsof er iets gebroken was. Ik kan niet meer vergaderen met mijn minister van buitenlandse zaken of mijn premier met een glimlach op mijn gezicht en met plezier doen wat ik voor ze gedaan heb. Dus nam ik een aanloop en ben ik van de rand van een afgrond gesprongen.
And it was a very, very uncomfortable, unpleasant feeling. And I started to fall. And today, that fall hasn't stopped; I'm still falling. But, in a way, I've got used to the sensation of it. And in a way, I kind of like the sensation of it a lot better than I like actually standing on top of the cliff, wondering what to do. A second thing happened in Kosovo, which kind of -- I need a quick gulp of water, forgive me. A second thing happened in Kosovo, which kind of delivered the answer, which I couldn't really answer, which is, "What do I do with my life?" I love diplomacy -- I have no career -- I expected my entire life to be a diplomat, to be serving my country. I wanted to be an ambassador, and my mentors, my heroes, people who got to the top of my profession, and here I was throwing it all away. A lot of my friends were still in it. My pension was in it. And I gave it up. And what was I going to do?
Dat was een heel erg ongemakkelijk en onaangenaam gevoel. En ik begon te vallen. Tot op vandaag is die val nog niet gestopt; ik ben nog steeds aan het vallen. Maar in zekere zin ben ik gewend geraakt aan het gevoel ervan. En in zekere zin vind ik het gevoel ervan een stuk beter dan dat van het staan aan de rand van de afgrond, mezelf afvragend wat te doen. Een tweede ding gebeurde in Kosovo, dat als het ware -- Ik heb even een slokje water nodig, excuses. Een tweede ding gebeurde in Kosovo, dat als het ware het antwoord gaf, wat ik niet kon geven, namelijk: "Wat ga ik met mijn leven doen?" Ik hou van diplomatie. Ik heb geen carrière. Ik verwachtte mijn hele leven een diplomaat te zijn, mijn land te dienen. Ik wilde een ambassadeur worden, en mijn mentors, mijn helden, mensen die de top van mijn beroep hadden bereikt, en hier stond ik het allemaal weg te gooien. Veel vrienden van me deden het nog steeds. Mijn pensioen zat erin. En ik gaf het op. Wat zou ik gaan doen?
And that year, in Kosovo, this terrible, terrible thing happened, which I saw. In March 2004, there were terrible riots all over the province -- as it then was -- of Kosovo. 18 people were killed. It was anarchy. And it's a very horrible thing to see anarchy, to know that the police and the military -- there were lots of military troops there -- actually can't stop that rampaging mob who's coming down the street. And the only way that rampaging mob coming down the street will stop is when they decide to stop and when they've had enough burning and killing. And that is not a very nice feeling to see, and I saw it. And I went through it. I went through those mobs. And with my Albanian friends, we tried to stop it, but we failed. And that riot taught me something, which isn't immediately obvious and it's kind of a complicated story.
Dat jaar, in Kosovo, vond er een verschrikkelijke, verschrikkelijke gebeurtenis plaats, die ik zag. In maart 2004, waren er verschrikkelijke rellen in de gehele provincie -- zoals die toen was -- Kosovo. Er waren 18 doden. Er heerste anarchie. Het is vreselijk om anarchie te zien, om te weten dat de politie en het leger -- er waren veel militaire troepen daar -- de woedende meute die over straat loopt niet kan stoppen. De enige manier waarop de woedende meute op straat gaat stoppen, is als zij beslist hebben te stoppen, en wanneer ze genoeg hebben van het moorden en brandstichten. En dat is geen prettig gezicht, en ik heb het gezien. Ik ging er doorheen, ik ging door die meutes heen. Met mijn Albanese vrienden probeerden we het te stoppen, maar we faalden. Die rellen hebben me iets geleerd, dat niet direct voor de hand ligt en het is een vrij ingewikkeld verhaal.
But one of the reasons that riot took place -- those riots, which went on for several days, took place -- was because the Kosovo people were disenfranchised from their own future. There were diplomatic negotiations about the future of Kosovo going on then, and the Kosovo government, let alone the Kosovo people, were not actually participating in those talks. There was this whole fancy diplomatic system, this negotiation process about the future of Kosovo, and the Kosovars weren't part of it. And funnily enough, they were frustrated about that. Those riots were part of the manifestation of that frustration. It wasn't the only reason, and life is not simple, one reason narratives. It was a complicated thing, and I'm not pretending it was more simple than it was. But that was one of the reasons.
Maar een van de redenen dat de rellen plaatsvonden -- die rellen, die verscheidene dagen doorgingen, vonden plaats -- was omdat de Kosovaren hun recht op een eigen toekomst werd ontnomen. Er waren diplomatieke onderhandelingen over de toekomst van Kosovo bezig op dat moment, en de Kosovaarse overheid, laat staan de Kosovaarse bevolking, waren geen deelnemers in die gesprekken. Er was een heel uitgebreid diplomatiek systeem, een onderhandelingsproces over de toekomst van Kosovo, en de Kosovaren maakten er geen deel van uit. En gek genoeg waren ze daar gefrustreerd over. De rellen waren deel van de manifestatie van die frustratie. Het was niet de enige reden, en het leven bestaat niet uit simpele verhalen met een enkele reden. Het was een ingewikkelde zaak, en ik doe niet alsof het simpeler was dan het eigenlijk was. Maar dat was een van de redenen.
And that kind of gave me the inspiration -- or rather to be precise, it gave my wife the inspiration. She said, "Why don't you advise the Kosovars? Why don't you advise their government on their diplomacy?" And the Kosovars were not allowed a diplomatic service. They were not allowed diplomats. They were not allowed a foreign office to help them deal with this immensely complicated process, which became known as the Final Status Process of Kosovo. And so that was the idea. That was the origin of the thing that became Independent Diplomat, the world's first diplomatic advisory group and a non-profit to boot. And it began when I flew back from London after my time at the U.N. in Kosovo. I flew back and had dinner with the Kosovo prime minister and said to him, "Look, I'm proposing that I come and advise you on the diplomacy. I know this stuff. It's what I do. Why don't I come and help you?" And he raised his glass of raki to me and said, "Yes, Carne. Come."
En dat gaf me als het ware de inspiratie -- of om precies te zijn, gaf het mijn vrouw de inspiratie. Ze zei: "Waarom adviseer je de Kosovaren niet? Waarom adviseer je hun overheid niet over hun diplomatie?" De Kosovaren waren geen diplomatieke dienst toegestaan. Hen waren geen diplomaten toegestaan. Hen was geen buitenlandse dienst toegestaan om ze te helpen omgaan met dit ontzettend ingewikkelde proces, wat bekend kwam te staan als 'het laatste vormingsproces van Kosovo'. Dat was dus het idee. Dat was de oorsprong van het ding dat Independent Diplomat werd, 's werelds eerste diplomatieke adviesgroep en daarbij nog eens een non-profit. Het begon toen ik terug vloog van Londen na mijn tijd bij de VN in Kosovo. Ik vloog terug en ging uit eten met de premier van Kosovo en zei tegen hem: "Luister, ik stel voor dat ik je kom adviseren voor de diplomatie. Ik weet hoe dit werkt. Het is mijn werk. Zal ik je komen helpen?" Hij hief zijn glas raki naar me en zei: "Ja, Carne. Kom."
And I came to Kosovo and advised the Kosovo government. Independent Diplomat ended up advising three successive Kosovo prime ministers and the multi-party negotiation team of Kosovo. And Kosovo became independent. Independent Diplomat is now established in five diplomatic centers around the world, and we're advising seven or eight different countries, or political groups, depending on how you wish to define them -- and I'm not big on definitions. We're advising the Northern Cypriots on how to reunify their island. We're advising the Burmese opposition, the government of Southern Sudan, which -- you heard it here first -- is going to be a new country within the next few years. We're advising the Polisario Front of the Western Sahara, who are fighting to get their country back from Moroccan occupation after 34 years of dispossession. We're advising various island states in the climate change negotiations, which is suppose to culminate in Copenhagen.
En ik kwam naar Kosovo en adviseerde de Kosovaarse regering. Independent Diplomat adviseerde uiteindelijk 3 opeenvolgende Kosovaarse premiers en het Kosovaarse onderhandelingsteam met meerdere partijen. En Kosovo werd onafhankelijk. Independent Diplomat is nu gevestigd in 5 diplomatieke centra over de hele wereld, en we adviseren zeven of acht verschillende landen, of politieke groepen, afhankelijk van hoe je ze wilt definiëren -- en ik hou niet zo van definities. We adviseren de Noord-Cyprioten over de hereniging van hun eiland. We adviseren de Birmaanse oppositie, de overheid van Zuid-Soedan, die -- je hoorde het hier als eerste -- een nieuw land gaat worden binnen de komende paar jaar. We adviseren het Polisariofront van de Westelijke Sahara, die vechten om hun land terug te krijgen van de Marokkaanse bezetter na 34 jaar van onteigening. We adviseren verscheidene eilandstaten over de klimaatonderhandelingen, die hun toppunt moeten bereiken in Kopenhagen.
There's a bit of randomness here too because, when I was beginning Independent Diplomat, I went to a party in the House of Lords, which is a ridiculous place, but I was holding my drink like this, and I bumped into this guy who was standing behind me. And we started talking, and he said -- I told him what I was doing, and I told him rather grandly I was going to establish Independent Diplomat in New York. At that time there was just me -- and me and my wife were moving back to New York. And he said, "Why don't you see my colleagues in New York?" And it turned out he worked for an innovation company called ?What If!, which some of you have probably heard of. And one thing led to another, and I ended up having a desk in ?What If! in New York, when I started Independent Diplomat. And watching ?What If! develop new flavors of chewing gum for Wrigley or new flavors for Coke actually helped me innovate new strategies for the Kosovars and for the Saharawis of the Western Sahara. And I began to realize that there are different ways of doing diplomacy -- that diplomacy, like business, is a business of solving problems, and yet the word innovation doesn't exist in diplomacy; it's all zero sum games and realpolitik and ancient institutions that have been there for generations and do things the same way they've always done things.
Ook hier is er wat willekeur want, toen ik begon met Independent Diplomat, ging ik naar een feestje in het Britse Hogerhuis, wat een belachelijke plek is, ik hield mijn drankje zo vast, en ik stootte tegen een kerel aan die achter me stond. En we begonnen te praten, en hij zei -- Ik vertelde hem wat ik aan het doen was, en ik vertelde hem vrij hoogdravend dat ik Independent Diplomat ging opzetten in New York. Op dat moment was het alleen ikzelf, en ik en mijn vrouw zouden terug verhuizen naar New York. En hij zei: "Waarom spreek je niet een keer af met mijn collega's in New York?" En het bleek dat hij werkte voor een innovatiebedrijf genaamd ?What If!, waarvan enkele van jullie misschien gehoord hebben. Van het een kwam het ander, en uiteindelijk had ik een bureau in ?What If! in New York, toen ik Independent Diplomat startte. En ?What If! nieuwe smaken kauwgom voor Wrigley zien ontwikkelen, of nieuwe smaken voor Coca-Cola hielp mij zowaar innoveren in nieuwe strategieën voor de Kosovaren en voor de Saharawis van de Westelijke Sahara. Ik begon me te realiseren dat er verschillende manieren zijn om aan diplomatie te doen, dat diplomatie, net als bedrijfsvoering, een zaak is van problemen oplossen, het woord innovatie bestaat echter niet in de diplomatie; Het gaat allemaal over nul-som-spelen en realpolitik en stokoude instituties die er al generaties zijn en de dingen blijven doen zoals ze het altijd gedaan hebben.
And Independent Diplomat, today, tries to incorporate some of the things I learned at ?What If!. We all sit in one office and shout at each other across the office. We all work on little laptops and try to move desks to change the way we think. And we use naive experts who may know nothing about the countries we're dealing with, but may know something about something else to try to inject new thinking into the problems that we try to address for our clients. It's not easy, because our clients, by definition, are having a difficult time, diplomatically.
Independent Diplomat vandaag de dag probeert sommige dingen die ik bij ?What If! geleerd heb, te gebruiken. We zitten allemaal in een kantoor en roepen naar elkaar. We werken op kleine laptops en verplaatsen bureaus om te proberen onze manier van denken te veranderen. We gebruiken naïeve experts die misschien niets weten over de landen waar we ons mee bezig houden, maar wellicht wat weten over iets anders om nieuwe gedachten te injecteren in de problemen die we proberen op te lossen voor onze cliënten. Het is niet makkelijk omdat onze cliënten per definitie, in een moeilijk situatie zitten, diplomatiek gezien.
There are, I don't know, some lessons from all of this, personal and political -- and in a way, they're the same thing. The personal one is falling off a cliff is actually a good thing, and I recommend it. And it's a good thing to do at least once in your life just to tear everything up and jump. The second thing is a bigger lesson about the world today. Independent Diplomat is part of a trend which is emerging and evident across the world, which is that the world is fragmenting. States mean less than they used to, and the power of the state is declining. That means the power of others things is rising. Those other things are called non-state actors. They may be corporations, they may be mafiosi, they may be nice NGOs, they may anything, any number of things. We are living in a more complicated and fragmented world. If governments are less able to affect the problems that affect us in the world, then that means, who is left to deal with them, who has to take greater responsibility to deal with them? Us. If they can't do it, who's left to deal with it? We have no choice but to embrace that reality.
Er zijn, weet ik het, een aantal lessen te trekken uit dit alles, persoonlijk en politiek -- en in zekere zin zijn ze hetzelfde. De persoonlijke is dat van een afgrond vallen eigenlijk iets goeds is, en ik raad het aan. Het is goed om het tenminste een keer in je leven te doen, gewoon alles vernielen en springen. Het tweede is een grotere les over de wereld van vandaag. Independent Diplomat is deel van een trend die over de hele wereld aan het opkomen is en zich duidelijk laat zien, namelijk dat de wereld aan het versnipperen is. Staten betekenen minder dan ze voorheen deden, en de macht van de staat is aan het afnemen. Dat betekent dat de macht van andere dingen aan het toenemen is. Die andere dingen worden non-staatactoren genoemd. Dat kunnen bedrijven zijn, dat kunnen maffiosi zijn, dat kunnen vriendelijke NGO's zijn, dat kan van alles zijn, wat dan ook. We leven in een ingewikkeldere en meer gefragmenteerde wereld. Als overheden minder in staat zijn om de problemen die ons aangaan in de wereld te beïnvloeden, dan betekent dat: wie blijft er dan over om ze aan te pakken, wie moet er een grotere verantwoordelijk nemen om ze aan te pakken? Wij. Als zij het niet kunnen, wie blijft er dan over om ze aan te pakken? We hebben geen andere keus dan die realiteit te omarmen.
What this means is it's no longer good enough to say that international relations, or global affairs, or chaos in Somalia, or what's going on in Burma is none of your business, and that you can leave it to governments to get on with. I can connect any one of you by six degrees of separation to the Al-Shabaab militia in Somalia. Ask me how later, particularly if you eat fish, interestingly enough, but that connection is there. We are all intimately connected. And this isn't just Tom Friedman, it's actually provable in case after case after case. What that means is, instead of asking your politicians to do things, you have to look to yourself to do things. And Independent Diplomat is a kind of example of this in a sort of loose way.
Wat dat betekent is dat het niet langer voldoende is om te zeggen dat internationale relaties, of globale kwesties, of chaos in Somalië, of wat er aan de hand is in Birma niet jouw zaken zijn, en dat je het aan overheden over kan laten. Ik kan ieder van jullie verbinden via zes niveaus van scheiding met de Al-Shabaabmilitie in Somalië. Vraag me later maar hoe, maar als je vis eet, interessant genoeg, maar die verbinding is er. We zijn allemaal op sterk verbonden met elkaar. Het gaat hier niet alleen over Tom Friedman, je kan het geval na geval aantonen. Wat dat betekent is dat je in plaats van dat je politici vraagt dingen te doen, je naar jezelf moet kijken om dingen te doen. Independent Diplomat is een voorbeeld hiervan in ruime zin.
There aren't neat examples, but one example is this: the way the world is changing is embodied in what's going on at the place I used to work -- the U.N. Security Council. The U.N. was established in 1945. Its charter is basically designed to stop conflicts between states -- interstate conflict. Today, 80 percent of the agenda of the U.N. Security Council is about conflicts within states, involving non-state parties -- guerillas, separatists, terrorists, if you want to call them that, people who are not normal governments, who are not normal states. That is the state of the world today. When I realized this, and when I look back on my time at the Security Council and what happened with the Kosovars, and I realize that often the people who were most directly affected by what we were doing in the Security Council weren't actually there, weren't actually invited to give their views to the Security Council, I thought, this is wrong. Something's got to be done about this.
Er zijn geen perfecte voorbeelden, maar één voorbeeld is dit: de manier waarop de wereld verandert, wordt belichaamd door wat er gebeurt op de plek waar ik werkte, de VN-Veiligheidsraad. De VN werd opgericht in 1945. Zijn handvest is feitelijk ontworpen om conflicten tussen staten te stoppen -- interstatelijke conflicten. Tegenwoordig gaat 80 procent van de tijdsbesteding van de VN-Veiligheidsraad over conflicten binnen staten, betreffende non-staat partijen -- guerrilla's, separatisten, terroristen, als je ze zo wilt noemen, mensen die geen normale overheden zijn, die geen normale staten zijn. Dat is de stand van zaken in de wereld van vandaag. Toen ik me dit realiseerde, en wanneer ik terugkijk op mijn tijd bij de Veiligheidsraad en wat er gebeurde met de Kosovaren, en ik realiseer me dat vaak de mensen die het meest direct beïnvloed werden door wat we aan het doen waren in de Veiligheidsraad er niet waren, niet werden uitgenodigd om hun standpunten met de Veiligheidsraad te delen. Ik dacht, dit is verkeerd. Hier moet iets aan gedaan worden.
So I started off in a traditional mode. Me and my colleagues at Independent Diplomat went around the U.N. Security Council. We went around 70 U.N. member states -- the Kazaks, the Ethiopians, the Israelis -- you name them, we went to see them -- the secretary general, all of them, and said, "This is all wrong. This is terrible that you don't consult these people who are actually affected. You've got to institutionalize a system where you actually invite the Kosovars to come and tell you what they think. This will allow you to tell me -- you can tell them what you think. It'll be great. You can have an exchange. You can actually incorporate these people's views into your decisions, which means your decisions will be more effective and durable." Super-logical, you would think. I mean, incredibly logical. So obvious, anybody could get it. And of course, everybody got it. Everybody went, "Yes, of course, you're absolutely right. Come back to us in maybe six months." And of course, nothing happened -- nobody did anything. The Security Council does its business in exactly the same way today that it did X number of years ago, when I was there 10 years ago.
Dus begon ik op een traditionele manier. Mijn collega's en ik bij Independent Diplomat gingen rond bij de VN-Veiligheidsraad. We gingen langs 70 VN-lidstaten -- De Kazakken, de Ethiopiërs, de Israëlieten -- noem maar op, we gingen bij hen langs -- de secretaris-generaal, iedereen, en zeiden: "Dit is helemaal verkeerd." Het is verschrikkelijk dat je de mensen die worden beïnvloed, niet raadpleegt. Je moet een systeem institutionaliseren waarin je je de Kosovaren uitnodigt om je te vertellen wat ze erover denken. Dit geeft je de mogelijkheid om me te vertellen -- je kan hen vertellen wat je denkt. Dat wordt fantastisch. Je kan een uitwisseling hebben. Je kan de meningen van deze mensen in je beslissingen verwerken, hetgeen betekent dat je beslissingen doeltreffender en duurzamer zullen zijn." Superlogisch zou je denken. Ongelofelijk logisch bedoel ik. Zo voor de hand liggend, iedereen zou het kunnen. En natuurlijk snapte iedereen het. Iedereen zei: "Ja natuurlijk, je hebt helemaal gelijk. Kom maar terug over een maand of zes" En natuurlijk gebeurde er niets. Niemand deed iets. De Veiligheidsraad doet vandaag zijn zaken op precies dezelfde manier als het dat x jaren geleden gedaan heeft, net als toen ik er 10 jaar geleden was.
So we looked at that observation of basically failure and thought, what can we do about it. And I thought, I'm buggered if I'm going to spend the rest of my life lobbying for these crummy governments to do what needs to be done. So what we're going to do is we're actually going to set up these meetings ourselves. So now, Independent Diplomat is in the process of setting up meetings between the U.N. Security Council and the parties to the disputes that are on the agenda of the Security Council. So we will be bringing Darfuri rebel groups, the Northern Cypriots and the Southern Cypriots, rebels from Aceh, and awful long laundry list of chaotic conflicts around the world. And we will be trying to bring the parties to New York to sit down in a quiet room in a private setting with no press and actually explain what they want to the members of the U. N. Security Council, and for the members of the U.N. Security Council to explain to them what they want. So there's actually a conversation, which has never before happened. And of course, describing all this, any of you who know politics will think this is incredibly difficult, and I entirely agree with you. The chances of failure are very high, but it certainly won't happen if we don't try to make it happen.
Dus wij keken naar die observatie van in wezen een mislukking en dachten, wat kunnen we hieraan doen? En ik dacht, ik ben gek als ik de rest van mijn leven ga besteden aan het lobbyen voor deze waardeloze overheden om te doen wat nodig is. Dus wat we gaan doen is we gaan deze besprekingen gewoon zelf opzetten. Dus op dit moment is Independent Diplomat bezig met het opzetten van besprekingen tussen de VN-Veiligheidsraad en de partijen verwikkeld in de geschillen die op de agenda van de Veiligheidsraad staan. Dus wij zullen Darfuriaanse rebellengroepen, de Noord- en Zuid-Cyprioten, rebellen uit Atjeh, een ontzettend lange waslijst van chaotische conflicten over de hele wereld meebrengen. We zullen proberen deze partijen naar New York te brengen om bijeen te komen in een rustige kamer afgezonderd van de pers en uit te leggen wat ze willen aan de leden van de VN-Veiligheidsraad, en om de leden van de VN-Veiligheidsraad aan hen te laten uitleggen wat zij willen. Zodat er ook echt een gesprek is, wat nooit eerder is gebeurd. En natuurlijk, als je dit zo beschrijft, elk van jullie die bekend is met politiek zal denken dat dit ongelofelijk moeilijk is, en dat ben ik volledig met jullie eens. De kansen op mislukking zijn erg hoog, maar het zal in ieder geval niet gebeuren als wij het niet proberen.
And my politics has changed fundamentally from when I was a diplomat to what I am today, and I think that outputs is what matters, not process, not technology, frankly, so much either. Preach technology to all the Twittering members of all the Iranian demonstrations who are now in political prison in Tehran, where Ahmadinejad remains in power. Technology has not delivered political change in Iran. You've got to look at the outputs, and you got to say to yourself, "What can I do to produce that particular output?" That is the politics of the 21st century, and in a way, Independent Diplomat embodies that fragmentation, that change, that is happening to all of us.
En mijn politiek is fundamenteel veranderd van sinds ik een diplomaat werd tot wat ik nu ben geworden, en ik denk dat de uitkomst het enige is wat telt, niet het proces, technologie ook niet zo veel, eerlijk gezegd. Predik technologie aan alle twitterende leden van al de Iraanse demonstraties die nu in politiek gevangenschap in Teheran zitten, terwijl Ahmadinejad aan de macht blijft. Technologie heeft geen politieke verandering teweeggebracht in Iran. Je moet kijken naar al de uitkomsten, en je moet tegen jezelf zeggen: "Wat kan ik doen om dat specifiek resultaat te creëren?" Dat is de politiek van de 21e eeuw. En in zekere zin belichaamt Independent Diplomat die versnippering, die verandering, die in ons allemaal plaatsvindt.
That's my story. Thanks.
Dat is mijn verhaal. Dankje.