Η ιστορία μου έχει κάπως να κάνει με τον πόλεμο. Έχει να κάνει με το τέλος των ψευδαισθήσεων. Έχει να κάνει με το θάνατο και με την εκ νέου ανακάλυψη του ιδεαλισμού μέσα από τα συντρίμμια. Ίσως να αποτελεί κι ένα μάθημα για το πως θα αντιμετωπίζουμε τον διαλυμένο, διασπώμενο και επικίνδυνο κόσμο μας του 21ου αιώνα. Δεν πιστεύω στις ευθείες αφηγήσεις. Δεν πιστεύω ότι η ζωή ή η ιστορία γράφεται σαν η απόφαση Α να οδηγεί στη συνέπεια Β και ως επακόλουθο στο Γ σε αυτές τις καθαρές αφηγήσεις που μας παρουσιάζονται και ίσως και οι ίδιοι να καλλιεργούμε. Πιστεύω στο τυχαίο και ένας από τους λόγους για αυτό είναι ότι από τύχη έγινα διπλωμάτης. Έχω αχρωματοψία. Εκ γενετής δε μπορώ να δω τα περισσότερα χρώματα γι'αυτό και συνήθως φοράω γκρι και μαύρα, και πρέπει να πηγαίνω με τη σύζυγό μου για να αγοράσω ρούχα.
My story is a little bit about war. It's about disillusionment. It's about death. And it's about rediscovering idealism in all of that wreckage. And perhaps also, there's a lesson about how to deal with our screwed-up, fragmenting and dangerous world of the 21st century. I don't believe in straightforward narratives. I don't believe in a life or history written as decision "A" led to consequence "B" led to consequence "C" -- these neat narratives that we're presented with, and that perhaps we encourage in each other. I believe in randomness, and one of the reasons I believe that is because me becoming a diplomat was random. I'm colorblind. I was born unable to see most colors. This is why I wear gray and black most of the time, and I have to take my wife with me to chose clothes.
Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω πιλότος μαχητικού αεροσκάφους Μου άρεσε να βλέπω τα αεροπλάνα να κάνουν ελιγμούς πάνω από το εξοχικό μας Ήταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω πιλότος. Έδωσα λοιπόν εξετάσεις στη Βρετανική Πολεμική Αεροπορία, και φυσικά, απέτυχα. Δεν μπορούσα να δω όλα τα λαμπάκια που αναβόσβηναν και να ξεχωρίσω τα χρώματα. Έτσι, αναγκάστηκα να επιλέξω άλλη καριέρα, πράγμα που μου ήταν σχετικά εύκολο, καθώς με ακολουθούσε ένα ακόμα πάθος στην παιδική μου ηλικία, και αυτό ήταν οι διεθνείς σχέσεις. Ως παιδί, ξεκοκκάλιζα εφημερίδες. Με γοήτευε ο Ψυχρός Πόλεμος, και οι διαπραγματεύσεις των πυρηνικών δυνάμεων για τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς, οι αναμετρήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ μέσω τρίτων χωρών, στην Ανγκόλα ή το Αφγανιστάν. Αυτά ήταν που με ενδιέφεραν πραγματικά και έτσι αποφάσισα σε σχετικά νεαρή ηλικία ότι ήθελα να γίνω διπλωμάτης. Μια μέρα, λοιπόν, το ανακοίνωσα στους γονείς μου -ο πατέρας μου ακόμα μέχρι σήμερα το διαψεύδει- είπα, "Μπαμπά, θέλω να γίνω διπλωμάτης" κι εκείνος γύρισε και μου είπε, "Καρν, πρέπει να είσαι πολύ έξυπνος για να γίνεις διπλωμάτης". (Γέλια) Κι έτσι σφραγίστηκε η φιλοδοξία μου.
And I'd always wanted to be a fighter pilot when I was a boy. I loved watching planes barrel over our holiday home in the countryside. And it was my boyhood dream to be a fighter pilot. And I did the tests in the Royal Air Force to become a pilot, and sure enough, I failed. I couldn't see all the blinking different lights, and I can't distinguish color. So I had to choose another career, and this was in fact relatively easy for me, because I had an abiding passion all the way through my childhood, which was international relations. As a child, I read the newspaper thoroughly. I was fascinated by the Cold War, by the INF negotiations over intermediate-range nuclear missiles, the proxy war between the Soviet Union and the U.S. in Angola or Afghanistan. These things really interested me. And so I decided quite at an early age I wanted to be a diplomat. And I, one day, I announced this to my parents -- and my father denies this story to this day -- I said, "Daddy, I want to be a diplomat." And he turned to me, and he said, "Carne, you have to be very clever to be a diplomat." (Laughter) And my ambition was sealed.
Το 1989, μπήκα στο βρετανικό υπουργείο εξωτερικών. Εκείνη τη χρονιά είχαν κάνει αίτηση 5.000 άνθρωποι για διπλωμάτες και πήραν 20 από εμάς. Και όπως υποδηλώνουν αυτοί οι αριθμοί έγινα δεκτός σε έναν κόσμο εκλεκτών, σε ένα κόσμο γοητευτικό και συναρπαστικό. Η δουλειά του διπλωμάτη, τότε και τώρα, είναι απίθανη και μου άρεσε κάθε της στιγμή. Απολάμβανα το κύρος της. Αγόρασα ένα ωραίο κοστούμι, φορούσα δερμάτινα παπούτσια και απολάμβανα την εκπληκτική πρόσβαση που είχα στα παγκόσμια γεγονότα. Ταξίδεψα στη Λωρίδα της Γάζας. Ηγήθηκα της Ειρηνευτικής Διαδικασίας για τη Μέση Ανατολή του βρετανικού Υπουργείο Εξωτερικών. Έγραψα ομιλίες για τον Υπουργό Εξωτερικών. Γνώρισα τον Γιασέρ Αραφάτ. Έκανα διαπραγματεύσεις με τους διπλωμάτες του Σαντάμ στον ΟΗΕ. Αργότερα, ταξίδεψα στην Καμπούλ και υπηρέτησα στο Αφγανιστάν μετά την πτώση των Ταλιμπάν. Τα μέσα μεταφοράς μου ήταν τα C-130 για να επισκέπτομαι πολεμικούς ηγέτες σε ορεινά καταφύγια και να διαπραγματεύομαι μαζί τους για το πώς θα ξεριζώναμε την Αλ-Κάιντα από το Αφγανιστάν, περιστοιχισμένος από συνοδεία Ειδικών Δυνάμεων, που έπρεπε κι εκείνες να συνοδεύονται από διμοιρία του πολεμικού ναυτικού. Τόσο επικίνδυνα ήταν. Όλα αυτά ήταν συναρπαστικά, και είχαν πραγματικά ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα κλιμάκιο σημαντικών ανθρώπων και μια εξαιρετικά δεμένη κοινότητα.
In 1989, I entered the British Foreign Service. That year, 5,000 people applied to become a diplomat, and 20 of us succeeded. And as those numbers suggest, I was inducted into an elite and fascinating and exhilarating world. Being a diplomat, then and now, is an incredible job, and I loved every minute of it -- I enjoyed the status of it. I bought myself a nice suit and wore leather-soled shoes and reveled in this amazing access I had to world events. I traveled to the Gaza Strip. I headed the Middle East Peace Process section in the British Foreign Ministry. I became a speechwriter for the British Foreign Secretary. I met Yasser Arafat. I negotiated with Saddam's diplomats at the U.N. Later, I traveled to Kabul and served in Afghanistan after the fall of the Taliban. And I would travel in a C-130 transport and go and visit warlords in mountain hideaways and negotiate with them about how we were going to eradicate Al Qaeda from Afghanistan, surrounded by my Special Forces escort, who, themselves, had to have an escort of a platoon of Royal Marines, because it was so dangerous. And that was exciting -- that was fun. It was really interesting. And it's a great cadre of people, incredibly close-knit community of people.
Το απόγειο της καριέρας μου ωστόσο τελικά ήρθε με την τοποθέτησή μου στη Νέα Υόρκη. Είχα ήδη υπηρετήσει στη Γερμανία, τη Νορβηγία και πολλά άλλα μέρη αλλά με έστειλαν στη Νέα Υόρκη να υπηρετήσω στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στη βρετανική αντιπροσωπεία Ήμουν υπεύθυνος για τη Μέση Ανατολή, ένας τομέας που ήμουν ειδικός. Εκεί, χειριζόμουν υποθέσεις όπως την ειρηνευτική διαδικασία της Μέσης Ανατολής και την υπόθεση Λόκερμπυ -μπορούμε να μιλήσουμε αργότερα γι' αυτήν, εάν θέλετε- αλλά πάνω από όλα, ήμουν υπεύθυνος για το Ιράκ και τα όπλα μαζικής καστροφής του καθώς και τις κυρώσεις που επιβάλαμε στο Ιράκ για να το αναγκάσουμε σε αφοπλισμό. Ήμουν ο κύριος διαπραγματευτής της Μεγάλης Βρετανίας ως προς το θέμα αυτό, και μπήκα βαθιά στο θέμα. Όπως και να 'χει, το ταξίδι μου αυτό ήταν πολύ συναρπαστικό. Εννοώ ότι είχα να κάνω με θεαματική διπλωματία. Περάσαμε αρκετούς πολέμους κατά το χρόνο που υπηρέτησα στη Νέα Υόρκη Διαπραγματεύτηκα εκ μέρους της χώρας μου την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της 12ης Σεπτεμβρίου 2001 για την καταδίκη των επιθέσεων της προηγούμενης, οι οποίες φυσικά επηρέσαν βαθιά όλους εμάς που ζούσαμε τότε στη Νέα Υόρκη. Έτσι, ήταν μια εμπειρία των καλύτερων, αλλά και των χειρότερων στιγμών. Ζούσα τη μεγάλη ζωή. Παρόλο που δούλευα νύχτα-μέρα, έμενα σε ένα ρετιρέ στην Πλατεία Γιούνιον, και ήμουν ο μόνος Βρετανός διπλωμάτης στη Νέα Υόρκη, με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε ότι σήμαινε αυτό. (Γέλια) Περνούσα καλά.
And the pinnacle of my career, as it turned out, was when I was posted to New York. I'd already served in Germany, Norway, various other places, but I was posted to New York to serve on the U.N. Security Council for the British delegation. And my responsibility was the Middle East, which was my specialty. And there, I dealt with things like the Middle East peace process, the Lockerbie issue -- we can talk about that later, if you wish -- but above all, my responsibility was Iraq and its weapons of mass destruction and the sanctions we placed on Iraq to oblige it to disarm itself of these weapons. I was the chief British negotiator on the subject, and I was steeped in the issue. And anyway, my tour -- it was kind of a very exciting time. I mean it was very dramatic diplomacy. We went through several wars during my time in New York. I negotiated for my country the resolution in the Security Council of the 12th of September 2001 condemning the attacks of the day before, which were, of course, deeply present to us actually living in New York at the time. So it was kind of the best of time, worst of times kind of experience. I lived the high-life. Although I worked very long hours, I lived in a penthouse in Union Square. I was a single British diplomat in New York City; you can imagine what that might have meant. (Laughter) I had a good time.
Το 2002 όμως, όταν η θητεία μου έφτασε στο τέλος της, αποφάσισα ότι δεν θα γύριζα στη δουλειά που με περίμενε στο Λονδίνο. Αποφάσισα να πάρω άδεια για το New School μάλιστα, Μπρους. Με κάποιο ασύνδετο, ανέκφραστο τρόπο, συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε λάθος με τη δουλειά μου, μ'εμένα. Ήμουν εξαντλημένος, και συγχρόνως απογοητευμένος χωρίς ακριβώς να μπορώ να εξηγήσω γιατί. Αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Το υπουργείο εξωτερικών ήταν πολύ γενναιόδωρο. Μπορούσες να πάρεις τις λεγόμενες άδειες άνευ αποδοχών, και να παραμείνεις μέρος της διπλωματικής υπηρεσίας, χωρίς να δουλεύεις. Ήταν καλό. Τελικά, αποφάσισα να δεχθώ μετάταξη στην αποστολή του ΟΗΕ στο Κόσοβο, που τελούσε τότε υπό διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
But in 2002, when my tour came to an end, I decided I wasn't going to go back to the job that was waiting for me in London. I decided to take a sabbatical, in fact, at the New School, Bruce. In some inchoate, inarticulate way I realized that there was something wrong with my work, with me. I was exhausted, and I was also disillusioned in a way I couldn't quite put my finger on. And I decided to take some time out from work. The Foreign Office was very generous. You could take these special unpaid leave, as they called them, and yet remain part of the diplomatic service, but not actually do any work. It was nice. And eventually, I decided to take a secondment to join the U.N. in Kosovo, which was then under U.N. administration.
Δυο πράγματα συνέβησαν στο Κόσοβο που δείχνουν κάπως και πάλι το τυχαίο της ζωής, καθώς τα πράγματα αυτά αποδείχθηκαν τα δύο εφαλτήρια της ζωής μου που με βοήθησαν να περάσω στο επόμενο στάδιο. Ήταν ωστόσο τυχαία γεγονότα. Το πρώτο ήταν όταν το καλοκαίρι του 2004, η βρετανική κυβέρνηση, κάπως διστακτικά, αποφάσισε να διεξάγει επίσημη έρευνα σχετικά με τη χρήση πληροφοριών για Όπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) που οδήγησαν στον πόλεμο στο Ιράκ, ένα πολύ περιορισμένο αντικείμενο. Έδωσα κρυφά κατάθεση για την έρευνα αυτή. Είχα μπει βαθιά στα πράγματα που αφορούσαν το Ιράκ και τα ΟΜΚ του, και η κατάθεσή μου έλεγε τρία πράγματα: ότι η κυβέρνηση μεγαλοποιούσε τις πληροφορίες που λάμβανε, πράγμα πολύ σαφές καθόλη τη διάρκεια των ετών που τις διάβαζα Μάλιστα, η εσωτερική εκτίμησή μας σαφέστατα ήταν ότι τα ΟΜΚ του Ιράκ δεν αποτελούσαν απειλή για τις γείτονες χώρες, πόσω μάλλον για εμάς. Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση είχε αγνοήσει τις εναλλακτικές αντί του πολέμου, το οποίο κατά κάποιο τρόπο ήταν ακόμα πιο ανέντιμο. Δεν θα επεκταθώ στον τρίτο λόγο. Έδωσα λοιπόν αυτή την κατάθεση και ήρθα αντιμέτωπος με μια κρίση. Τι θα έπρεπε να κάνω. Η κατάθεσή μου ήταν επικριτική για τους συναδέλφους μου, τους υπουργούς που είχαν κατά την γνώμη μου διεξάγει ένα πόλεμο βασισμένο στα ψέματα.
And two things happened in Kosovo, which kind of, again, shows the randomness of life, because these things turned out to be two of the pivots of my life and helped to deliver me to the next stage. But they were random things. One was that, in the summer of 2004, the British government, somewhat reluctantly, decided to have an official inquiry into the use of intelligence on WMD in the run up to the Iraq War, a very limited subject. And I testified to that inquiry in secret. I had been steeped in the intelligence on Iraq and its WMD, and my testimony to the inquiry said three things: that the government exaggerated the intelligence, which was very clear in all the years I'd read it. And indeed, our own internal assessment was very clear that Iraq's WMD did not pose a threat to its neighbors, let alone to us. Secondly, the government had ignored all available alternatives to war, which in some ways was a more discreditable thing still. The third reason, I won't go into. But anyway, I gave that testimony, and that presented me with a crisis. What was I going to do? This testimony was deeply critical of my colleagues, of my ministers, who had, in my view had perpetrated a war on a falsehood.
Έτσι, πέρασα μια κρίση, που δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Γκρίνιαζα, δίσταζα, μιλούσα γι'αυτό ασταμάτητα στην καρτερική σύζυγό μου και τελικά αποφάσισα να παραιτηθώ από το βρετανικό υπουργείο εξωτερικών. Ένοιωθα -θυμάστε μια σκηνή από την ταινία "The Insider" με τον Αλ Πατσίνο που γυρίζει στο CBS αφού τον έχουν προδώσει για τον τύπο της καπνοβιομηχανίας, που λέει "Ξέρεις, δε μπορώ να το κάνω πια αυτό. Κάτι έχει σπάσει". Το ίδιο ίσχυε και για εμένα. Μ'αρέσει αυτή η ταινία. Ένοιωθα ότι κάτι είχε σπάσει. Δεν μπορώ πια να βρεθώ απέναντι στον υπουργό εξωτερικών ή τον πρωθυπουργό της χώρας μου με χαμόγελο και να κάνω ό,τι έκανα με χαρά για εκείνους κάποτε. Έτσι, πήρα φόρα και πήδηξα στο γκρεμό.
And so I was in crisis. And this wasn't a pretty thing. I moaned about it, I hesitated, I went on and on and on to my long-suffering wife, and eventually I decided to resign from the British Foreign Service. I felt -- there's a scene in the Al Pacino movie "The Insider," which you may know, where he goes back to CBS after they've let him down over the tobacco guy, and he goes, "You know, I just can't do this anymore. Something's broken." And it was like that for me. I love that movie. I felt just something's broken. I can't actually sit with my foreign minister or my prime minister again with a smile on my face and do what I used to do gladly for them. So took a running leap and jumped over the edge of a cliff.
Ήταν ένα εξαιρετικά άβολο, δυσάρεστο συναίσθημα. Και άρχισα να πέφτω. Μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει η πτώση μου. Ακόμα πέφτω. Κατά κάποιο τρόπο όμως, έχω συνηθίσει στην αίσθηση και κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει πολύ περισσότερο αυτή η αίσθηση, παρά να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού και να αναρωτιέμαι τι να κάνω. Το δεύτερο που συνέβη στο Κόσοβο, το οποίο -συγγνώμη, να πιω μια γουλιά νερό. Το δεύτερο που συνέβη στο Κόσοβο μου έδωσε κάπως την απάντηση σε κάτι που δεν μπορούσα να απαντήσω μόνος μου δηλαδή, "Τι κάνω τώρα με τη ζωή μου;" Λατρεύω τη διπλωματία Δεν έχω καριέρα Περίμενα να είμαι διπλωμάτης όλη μου τη ζωή, να υπηρετώ την πατρίδα μου. Ήθελα να γίνω πρέσβης και οι μέντορές μου, οι ήρωές μου, ήταν άνθρωποι που έφτασαν στην κορυφή του επαγγέλματος, κι εγώ όλα αυτά τα πετούσα στα σκουπίδια Πολλοί φίλοι μου ήταν ακόμα μέσα. Διακυβευόταν η σύνταξή μου κι εγώ τα παράτησα. Τι θα έκανα;
And it was a very, very uncomfortable, unpleasant feeling. And I started to fall. And today, that fall hasn't stopped; I'm still falling. But, in a way, I've got used to the sensation of it. And in a way, I kind of like the sensation of it a lot better than I like actually standing on top of the cliff, wondering what to do. A second thing happened in Kosovo, which kind of -- I need a quick gulp of water, forgive me. A second thing happened in Kosovo, which kind of delivered the answer, which I couldn't really answer, which is, "What do I do with my life?" I love diplomacy -- I have no career -- I expected my entire life to be a diplomat, to be serving my country. I wanted to be an ambassador, and my mentors, my heroes, people who got to the top of my profession, and here I was throwing it all away. A lot of my friends were still in it. My pension was in it. And I gave it up. And what was I going to do?
Εκείνη τη χρονιά, στο Κόσοβο, συνέβη κάτι τρομερό που είδα με τα μάτια μου. Το Μάρτιο του 2004, ξέσπασαν ταραχές σε όλη την επαρχία -τότε ήταν επαρχία- του Κοσσυφοπεδίου. Σκοτώθηκαν 18 άνθρωποι. Επικράτησε αναρχία. Ήταν απαίσιο να βλέπεις την αναρχία, να γνωρίζεις ότι η αστυνομία και ο στρατός -και ήταν πολλά τα στρατεύματα- δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το βίαιο όχλο που κατέκλυζε τους δρόμους. Το μόνο πράγμα που θα σταματούσε το βίαιο όχλο από το να ρημάζει θα ήταν όταν θα αποφάσιζαν οι ίδιοι να σταματήσουν όταν θα είχαν πια χορτάσει τις φωτιές και τους φόνους. Δεν ήταν ωραίο να το βλέπεις αυτό, κι εγώ το είδα. Και το έζησα. Μπήκα μέσα στον όχλο. Με τους Αλβανούς φίλους μου, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε, χωρίς επιτυχία. Η εξέγερση αυτή μου έμαθε κάτι, που δεν φαινόταν ακριβώς από την αρχή, αλλά ήταν λίγο πιο περίπλοκο.
And that year, in Kosovo, this terrible, terrible thing happened, which I saw. In March 2004, there were terrible riots all over the province -- as it then was -- of Kosovo. 18 people were killed. It was anarchy. And it's a very horrible thing to see anarchy, to know that the police and the military -- there were lots of military troops there -- actually can't stop that rampaging mob who's coming down the street. And the only way that rampaging mob coming down the street will stop is when they decide to stop and when they've had enough burning and killing. And that is not a very nice feeling to see, and I saw it. And I went through it. I went through those mobs. And with my Albanian friends, we tried to stop it, but we failed. And that riot taught me something, which isn't immediately obvious and it's kind of a complicated story.
Ένας όμως από τους λόγους που έγινε εξέγερση που έγιναν αυτές οι ταραχές που κράτησαν αρκετές ημέρες ήταν ότι ο λαός του Κοσσυφοπεδίου στερήθηκε το ίδιο του το μέλλον. Τότε γίνονταν διπλωματικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, αλλά η κυβέρνηση, πόσω μάλλον ο λαός του Κοσσυφοπεδίου στην πραγματικότητα δεν συμμετείχε σε αυτές τις συνομιλίες. Υπήρχε ένα ολόκληρο διπλωματικό σύστημα, μια διαπραγματευτική διαδικασία για το μέλλον του Κοσόβου, και οι Κοσοβάροι δεν αποτελούσαν μέρος της. Και -κατά περίεργο τρόπο- θύμωσαν για αυτό. Οι ταραχές ήταν η έκφραση αυτού του θυμού. Δεν ήταν ο μόνος λόγος, και η ζωή δεν είναι απλή, δεν αποτελεί συνάρτηση μιας αιτίας. Τα πράγματα ήταν περίπλοκα. Δεν προσποιούμαι ότι ήταν πιο απλά από ό,τι ήταν. Αλλά αυτός ήταν ένας από τους λόγους
But one of the reasons that riot took place -- those riots, which went on for several days, took place -- was because the Kosovo people were disenfranchised from their own future. There were diplomatic negotiations about the future of Kosovo going on then, and the Kosovo government, let alone the Kosovo people, were not actually participating in those talks. There was this whole fancy diplomatic system, this negotiation process about the future of Kosovo, and the Kosovars weren't part of it. And funnily enough, they were frustrated about that. Those riots were part of the manifestation of that frustration. It wasn't the only reason, and life is not simple, one reason narratives. It was a complicated thing, and I'm not pretending it was more simple than it was. But that was one of the reasons.
κι αυτό μου έδωσε την έμπνευση, ή για να είμαι πιο ακριβής, έδωσε στη σύζυγό μου την έμπνευση. Μου είπε "Γιατί δεν γίνεσαι σύμβουλος των Κοσοβάρων; Γιατί δεν συμβουλεύεις διπλωματικά την κυβέρνησή τους;" Δεν επιτρεπόταν στους Κοσοβάρους διπλωματική υπηρεσία. Ούτε διπλωμάτες. Δεν είχαν υπουργείο εξωτερικών για να τους βοηθήσει με αυτή την εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία, η οποία έγινε γνωστή ως το τελικό σχέδιο για το καθεστώς του Κοσόβου. Κι αυτό αποτέλεσε την ιδέα και την απαρχή αυτού που στη συνέχεια εξελίχθηκε στο Independent Diplomat, τον πρώτο διπλωματικό συμβουλευτικό όμιλο στον κόσμο και μάλιστα μη κερδοσκοπικό. Ξεκίνησα λοιπόν όταν γύρισα από το Λονδίνο μετά τη θητεία μου στον ΟΗΕ στο Κόσοβο. Γύρισα λοιπόν και είχα ένα δείπνο με τον πρωθυπουργό του Κοσόβου και του είπα, "Κοιτάξτε, σας προτείνω να έρθω να σας συμβουλεύω για θέματα διπλωματίας. Εϊναι πράγματα που γνωρίζω. Αυτό κάνω. Γιατί να μην έρθω να σας βοηθήσω;" Κι εκείνος σηκώνοντας το ποτήρι ρακί του, μου είπε, "Ναι, Καρν, έλα".
And that kind of gave me the inspiration -- or rather to be precise, it gave my wife the inspiration. She said, "Why don't you advise the Kosovars? Why don't you advise their government on their diplomacy?" And the Kosovars were not allowed a diplomatic service. They were not allowed diplomats. They were not allowed a foreign office to help them deal with this immensely complicated process, which became known as the Final Status Process of Kosovo. And so that was the idea. That was the origin of the thing that became Independent Diplomat, the world's first diplomatic advisory group and a non-profit to boot. And it began when I flew back from London after my time at the U.N. in Kosovo. I flew back and had dinner with the Kosovo prime minister and said to him, "Look, I'm proposing that I come and advise you on the diplomacy. I know this stuff. It's what I do. Why don't I come and help you?" And he raised his glass of raki to me and said, "Yes, Carne. Come."
Κι έτσι ήρθα στο Κόσοβο ως σύμβουλος της κυβέρνησης του Κοσόβου. Το Independent Diplomat ήταν σύμβουλος για τρεις διαδοχικά πρωθυπουργούς και την πολυμερή διαπραγματευτική ομάδα του Κοσόβου. Και το Κόσοβο απέκτησε ανεξαρτησία. Το Independent Diplomat διατηρεί σήμερα πέντε διπλωματικά κέντρα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ παρέχουμε συμβουλευτικές υπηρεσίες σε επτά ή οκτώ διαφορετικές χώρες, ή πολιτικές ομάδες, ανάλογα με το πώς θέλει να τις αποκαλεί κανείς -- δεν τα πάω καλά με τους ορισμούς. Παρέχουμε συμβουλές στη Βόρεια Κύπρο για την ενοποίηση του νησιού. Συμβουλεύουμε την αντιπολίτευση της Μιανμάρ, την κυβέρνηση του Νοτίου Σουδάν, το οποίο -το ακούσατε εδώ για πρώτη φορά - θα γίνει χώρα στα αμέσως επόμενα χρόνια. Παρέχουμε συμβουλές στο Μέτωπο Πολισάριο της Δυτικής Σαχάρας που μάχεται για την ανάκτηση της χώρας του από τη μαροκινή κατοχή έπειτα από 34 χρόνια ζυγού. Επίσης, διάφορα νησιωτικά κράτη στις διαπραγματεύσεις για κλιματική αλλαγή οι οποίες προγραμματίζεται να κορυφωθούν στην Κοπεγχάγη
And I came to Kosovo and advised the Kosovo government. Independent Diplomat ended up advising three successive Kosovo prime ministers and the multi-party negotiation team of Kosovo. And Kosovo became independent. Independent Diplomat is now established in five diplomatic centers around the world, and we're advising seven or eight different countries, or political groups, depending on how you wish to define them -- and I'm not big on definitions. We're advising the Northern Cypriots on how to reunify their island. We're advising the Burmese opposition, the government of Southern Sudan, which -- you heard it here first -- is going to be a new country within the next few years. We're advising the Polisario Front of the Western Sahara, who are fighting to get their country back from Moroccan occupation after 34 years of dispossession. We're advising various island states in the climate change negotiations, which is suppose to culminate in Copenhagen.
Κι εδώ υπάρχει μια κάποια τυχαιότητα γιατί, όταν ξεκινούσα το Independent Diplomat, πήγα σε ένα πάρτυ στη Βουλή των Λόρδων, ένα γελοίο μέρος, κρατούσα το ποτό μου κάπως έτσι και έπεσα πάνω σε έναν άντρα που στεκόταν πίσω μου. Αρχίσαμε να μιλάμε και μου είπε- του είπα τι έκανα, και κάπως με στόμφο του είπα για την πρόθεσή μου να ιδρύσω το Independent Diplomat στη Νέα Υόρκη. Εκείνη την εποχή ήμουν μόνο εγώ, με τη σύζυγό μου θα επιστρέφαμε να μείνουμε στη Νέα Υόρκη. Μου είπε λοιπόν: "Γιατί δεν πας να δεις τους συναδέλφους μου στη Νέα Υόρκη;" Kαι όπως αποδείχθηκε δούλευε για μια εταιρεία καινοτομίας που λεγόταν ?What If!, που ορισμένοι μπορεί να γνωρίζετε. Το ένα έφερε το άλλο, και κατέληξα να έχω θέση στην ?What If! στη Νέα Υόρκη, όταν ξεκινούσα το Independent Diplomat. Βλέποντας την ?What If! να αναπτύσσει νέες γεύσεις τσίχλας για τη Wrigley ή νέες γεύσεις για την Κόκα-Κόλα με βοήθησε να βρίσκω καινοτόμες νέες στρατηγικές για τους Κοσοβάρους και τους Σαχαρουί της Δυτικής Σαχάρας. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι διεξαγωγής διπλωματίας, ότι η διπλωματία, όπως και οι επιχειρήσεις, είναι ένας κλάδος επίλυσης προβλημάτων και όμως στη διπλωματία δεν υπάρχει η λέξη καινοτομία. Τα πάντα έχουν να κάνουν με παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος και realpolitik, με αρχαίους θεσμούς που υπάρχουν εδώ και γενιές και κάνουν πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως τα έκαναν πάντα.
There's a bit of randomness here too because, when I was beginning Independent Diplomat, I went to a party in the House of Lords, which is a ridiculous place, but I was holding my drink like this, and I bumped into this guy who was standing behind me. And we started talking, and he said -- I told him what I was doing, and I told him rather grandly I was going to establish Independent Diplomat in New York. At that time there was just me -- and me and my wife were moving back to New York. And he said, "Why don't you see my colleagues in New York?" And it turned out he worked for an innovation company called ?What If!, which some of you have probably heard of. And one thing led to another, and I ended up having a desk in ?What If! in New York, when I started Independent Diplomat. And watching ?What If! develop new flavors of chewing gum for Wrigley or new flavors for Coke actually helped me innovate new strategies for the Kosovars and for the Saharawis of the Western Sahara. And I began to realize that there are different ways of doing diplomacy -- that diplomacy, like business, is a business of solving problems, and yet the word innovation doesn't exist in diplomacy; it's all zero sum games and realpolitik and ancient institutions that have been there for generations and do things the same way they've always done things.
Το Independent Diplomat σήμερα, επιχειρεί να ενσωματώσει ορισμένα από όσα έμαθα στη ?What If!. Καθόμαστε όλοι σε ένα γραφείο και φωνάζουμε από τη μια άκρη στην άλλη. Όλοι δουλεύουμε με μικρά λάπτοπ και προσπαθούμε να αλλάζουμε γραφεία, για να αλλάζει και ο τρόπος σκέψης μας. Συμβουλευόμαστε επίσης αφελείς ειδικούς που ίσως να μη γνωρίζουν τίποτα για τις χώρες με τις οποίες συνεργαζόμαστε αλλά ίσως να γνωρίζουν κάτι άλλο, ώστε να μπει ένας νέος τρόπος σκέψης όσον αφορά τα προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε για τους πελάτες μας. Δεν είναι εύκολο, καθώς οι πελάτες μας, εξ'ορισμού, περνούν δύσκολες ώρες, διπλωματικά
And Independent Diplomat, today, tries to incorporate some of the things I learned at ?What If!. We all sit in one office and shout at each other across the office. We all work on little laptops and try to move desks to change the way we think. And we use naive experts who may know nothing about the countries we're dealing with, but may know something about something else to try to inject new thinking into the problems that we try to address for our clients. It's not easy, because our clients, by definition, are having a difficult time, diplomatically.
Δεν ξέρω, αλλά υπάρχουν ορισμένα διδάγματα από όλα αυτά, προσωπικά και πολιτικά και κατά κάποιο τρόπο, είναι το ίδιο. Το προσωπικό δίδαγμα είναι ότι το να πέφτεις από γκρεμό είναι ουσιαστικά κάτι καλό, σας το συνιστώ. Είναι καλό τουλάχιστον μια φορά στη ζωή, να τα διαλύουμε όλα και να κάνουμε άλματα. Το δεύτερο αφορά ένα μεγαλύτερο δίδαγμα σχετικά με τον κόσμο σήμερα. Το Independent Diplomat είναι μέρος μιας τάσης που αναδύεται και αναφαίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, συγκεκριμένα, ότι ο κόσμος κατακερματίζεται. Τα κράτη σημαίνουν λιγότερα από ό,τι στο παρελθόν ενώ η ισχύς του κράτους φθίνει. Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται η ισχύς άλλων πραγμάτων. Αυτών που αποκαλούνται μη κρατικοί δρώντες. Μπορεί να είναι μεγαλοεπιχειρήσεις, μπορεί να είναι μαφιόζοι, ή καλοπροαίρετες ΜΚΟ, μπορεί να είναι οτιδήποτε, μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Ζούμε σε ένα πιο περίπλοκο και κατακερματισμένο κόσμο. Εάν οι κυβερνήσεις είναι λιγότερο ικανές να επηρεάζουν τα προβλήματα που μας επηρεάζουν όλους στον κόσμο, τότε διερωτόμαστε, ποιος απομένει να τα αντιμετωπίσει, ποιος θα πρέπει να λάβει μεγαλύτερη ευθύνη για την αντιμετώπισή τους; Εμείς. Εάν οι κυβερνήσεις δεν μπορούν, ποιος θα πρέπει να τα λύσει; Δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να δεχθούμε αυτή την πραγματικότητα.
There are, I don't know, some lessons from all of this, personal and political -- and in a way, they're the same thing. The personal one is falling off a cliff is actually a good thing, and I recommend it. And it's a good thing to do at least once in your life just to tear everything up and jump. The second thing is a bigger lesson about the world today. Independent Diplomat is part of a trend which is emerging and evident across the world, which is that the world is fragmenting. States mean less than they used to, and the power of the state is declining. That means the power of others things is rising. Those other things are called non-state actors. They may be corporations, they may be mafiosi, they may be nice NGOs, they may anything, any number of things. We are living in a more complicated and fragmented world. If governments are less able to affect the problems that affect us in the world, then that means, who is left to deal with them, who has to take greater responsibility to deal with them? Us. If they can't do it, who's left to deal with it? We have no choice but to embrace that reality.
Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί πλέον να λέμε ότι οι διεθνείς σχέσεις, ή τα παγκόσμια ζητήματα, ή το χάος στη Σομαλία, ή αυτά που συμβαίνουν στη Μιανμάρ δεν είναι δική μας υπόθεση, και ότι θα πρέπει να τα αφήσουμε στις κυβερνήσεις. Μπορώ να συνδέσω οποιονδήποτε από εσάς με έξι βαθμούς διαχωρισμού με την πολιτοφυλακή Αλ-Σαμπάαμπ στη Σομαλία. Ρωτήστε με αργότερα πως, αλλά εάν τρώτε ψάρι, κατά περίεργο τρόπο, η σύνδεση αυτή υπάρχει. Όλοι σχετιζόμαστε στενά. Δεν είναι απλά θεωρίες του Τομ Φρίντμαν, όλα αυτά αποδεικνύονται παράδειγμα προς παράδειγμα. Αυτό σημαίνει ότι αντί να ζητάτε από τους πολιτικούς σας να κάνουν πράγματα, θα πρέπει να ψάχνετε μόνοι σας να κάνετε πράγματα. Το Independent Diplomat αποτελεί ένα κάποιο παράδειγμα κατά μια ευρύτερη έννοια.
What this means is it's no longer good enough to say that international relations, or global affairs, or chaos in Somalia, or what's going on in Burma is none of your business, and that you can leave it to governments to get on with. I can connect any one of you by six degrees of separation to the Al-Shabaab militia in Somalia. Ask me how later, particularly if you eat fish, interestingly enough, but that connection is there. We are all intimately connected. And this isn't just Tom Friedman, it's actually provable in case after case after case. What that means is, instead of asking your politicians to do things, you have to look to yourself to do things. And Independent Diplomat is a kind of example of this in a sort of loose way.
Καθαρά παραδείγματα δεν υπάρχουν, αλλά ένα είναι αυτό: το πώς αλλάζει ο κόσμος φαίνεται σε αυτά που συμβαίνουν στον τομέα που δούλευα, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε το 1945. Ο Καταστατικός Χάρτης του έχει βασικά σχεδιαστεί για την αποτροπή συγκρούσεων μεταξύ κρατών, διακρατικών συγκρούσεων. Σήμερα, 80 τοις εκατό της ημερήσιας διάταξης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αφορά συρράξεις στα πλαίσια ενός κράτους, με την εμπλοκή μη κρατικών δρώντων, ανταρτών, αυτονομιστών, τρομοκρατών, εάν θέλετε να τους αποκαλείτε έτσι, ανθρώπων που δεν είναι κανονικές κυβερνήσεις, δεν είναι κανονικά κράτη. Αυτή είναι η κατάσταση του κόσμου σήμερα. Όταν το συνειδητοποιώ αυτό, και ανατρέχω στα χρόνια μου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και σε ό,τι συνέβη με τους Κοσοβάρους, συχνά συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι που επηρεάστηκαν πιο άμεσα από τις ενέργειές μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας δεν ήταν εκεί, δεν είχαν προσκληθεί για να εκφράσουν τις απόψεις τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Σκέφτηκα ότι αυτό είναι λάθος. Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτό.
There aren't neat examples, but one example is this: the way the world is changing is embodied in what's going on at the place I used to work -- the U.N. Security Council. The U.N. was established in 1945. Its charter is basically designed to stop conflicts between states -- interstate conflict. Today, 80 percent of the agenda of the U.N. Security Council is about conflicts within states, involving non-state parties -- guerillas, separatists, terrorists, if you want to call them that, people who are not normal governments, who are not normal states. That is the state of the world today. When I realized this, and when I look back on my time at the Security Council and what happened with the Kosovars, and I realize that often the people who were most directly affected by what we were doing in the Security Council weren't actually there, weren't actually invited to give their views to the Security Council, I thought, this is wrong. Something's got to be done about this.
Έτσι, ξεκίνησα με παραδοσιακό τρόπο. Με τους συναδέλφους μου στο Independent Diplomat επισκεφτήκαμε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Επισκεφτήκαμε 70 κράτη μέλη του ΟΗΕ -- Καζάκους, Αιθίοπες, Ισραηλινούς, όποιους θέλετε, πήγαμε και τους βρήκαμε το Γενικό Γραμματέα, όλους, και είπαμε "Αυτό είναι λάθος. Είναι τρομερό να μη ζητάτε τη γνώμη των ανθρώπων που ουσιαστικά επηρεάζονται. Θα πρέπει να καθιερώσετε ένα σύστημα με το οποίο θα προσκαλείτε τους Κοσοβάρους να έρθουν και να σας πουν τι σκέφτονται. Έτσι θα μπορείτε να τους πείτε τι πιστεύετε. Θα είναι καλό γιατί θα υπάρχει ανταλλαγή απόψεων. Μπορείτε να ενσωματώσετε τις ιδέες αυτών των ανθρώπων στις αποφάσεις σας, που σημαίνει ότι οι αποφάσεις σας θα είναι αποτελεσματικότερες και πιο βιώσιμες". Εξαιρετικά λογικό, θα μου πείτε. Απίστευτα λογικό. Τόσο προφανές που οποιοσδήποτε θα το καταλάβαινε. Φυσικά, όλοι το κατάλαβαν. Όλοι είπαν "Ναι, φυσικά, έχεις απόλυτα δίκιο. Έλα και πες το μας πάλι σε περίπου έξι μήνες". Φυσικά, τίποτα δε συνέβη. Κανείς δεν έκανε τίποτα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας κάνει τα πράγματα σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα έκανε και τόσα χρόνια πριν, τον καιρό που ήμουν εγώ, 10 χρόνια πριν.
So I started off in a traditional mode. Me and my colleagues at Independent Diplomat went around the U.N. Security Council. We went around 70 U.N. member states -- the Kazaks, the Ethiopians, the Israelis -- you name them, we went to see them -- the secretary general, all of them, and said, "This is all wrong. This is terrible that you don't consult these people who are actually affected. You've got to institutionalize a system where you actually invite the Kosovars to come and tell you what they think. This will allow you to tell me -- you can tell them what you think. It'll be great. You can have an exchange. You can actually incorporate these people's views into your decisions, which means your decisions will be more effective and durable." Super-logical, you would think. I mean, incredibly logical. So obvious, anybody could get it. And of course, everybody got it. Everybody went, "Yes, of course, you're absolutely right. Come back to us in maybe six months." And of course, nothing happened -- nobody did anything. The Security Council does its business in exactly the same way today that it did X number of years ago, when I was there 10 years ago.
Έτσι, εξετάσαμε αυτή βασικά την αποτυχία και κάτσαμε να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό. Σκέφτηκα, να με πάρει ο διάολος εάν πρόκειται να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου ζητώντας από αυτές τις ελεεινές κυβερνήσεις να κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει. Έτσι, αυτό που θα κάνουμε είναι να διοργανώνουμε τέτοιες συναντήσεις μόνοι μας. Έτσι τώρα, το Independent Diplomat προοδευτικά διοργανώνει συναντήσεις μεταξύ του Συμβουλίου Ασφαλείας και των μερών σε διαμάχες που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου Έτσι, θα φέρουμε μπροστά του ομάδες ανταρτών από το Νταρφούρ, τη Βόρεια Κύπρο και τους Κύπριους, αντάρτες του Ατσέχ της Ινδονησίας καθώς και ένα μακρύ κατάλογο απλύτων με χαοτικές συρράξεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα προσπαθήσουμε να φέρουμε τα μέρη στη Νέα Υόρκη να καθήσουμε σε ένα ήσυχο δωμάτιο ιδιωτικά, χωρίς τον Τύπο και να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που θέλουν στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και να τους εξηγήσουμε τι θέλουν τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Έτσι, θα υπάρξει μια πραγματική συνομιλία, για πρώτη φορά. Φυσικά, περιγράφοντας όλα αυτά όσοι γνωρίζετε από πολιτική θα σκεφτείτε ότι αυτό είναι απίστευτα δύσκολο και θα συμφωνήσω μαζί σας απολύτως. Οι πιθανότητες αποτυχίας είναι πολύ μεγάλες, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα συμβεί εάν δεν προσπαθήσουμε να το κάνουμε να συμβεί.
So we looked at that observation of basically failure and thought, what can we do about it. And I thought, I'm buggered if I'm going to spend the rest of my life lobbying for these crummy governments to do what needs to be done. So what we're going to do is we're actually going to set up these meetings ourselves. So now, Independent Diplomat is in the process of setting up meetings between the U.N. Security Council and the parties to the disputes that are on the agenda of the Security Council. So we will be bringing Darfuri rebel groups, the Northern Cypriots and the Southern Cypriots, rebels from Aceh, and awful long laundry list of chaotic conflicts around the world. And we will be trying to bring the parties to New York to sit down in a quiet room in a private setting with no press and actually explain what they want to the members of the U. N. Security Council, and for the members of the U.N. Security Council to explain to them what they want. So there's actually a conversation, which has never before happened. And of course, describing all this, any of you who know politics will think this is incredibly difficult, and I entirely agree with you. The chances of failure are very high, but it certainly won't happen if we don't try to make it happen.
Η πολιτική μου έχει αλλάξει ριζικά από τότε που ήμουν διπλωμάτης ως αυτό που είμαι σήμερα, και πιστεύω ότι τα αποτελέσματα είναι αυτά που μετρούν, όχι οι διαδικασίες και ειλικρινά, όχι τόσο η τεχνολογία. Μιλήστε για τεχνολογία σε όλα τα 'τιτιβίζοντα μέσω Twitter' μέλη των Ιρανικών διαδηλώσεων που σήμερα βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι στην Τεχεράνη, με τον Αχμαντινετζάν να παραμένει στην εξουσία. Η τεχνολογία δεν έφερε πολιτική αλλαγή στο Ιράν. Θα πρέπει να κοιτάμε τα αποτελέσματα και θα πρέπει να λέμε "Τι μπορώ να κάνω για να έχω το συγκεκριμένο αποτέλεσμα"; Αυτό είναι η πολιτική του 21ου αιώνα. Και κατά κάποιο τρόπο, το Independent Diplomat εκφράζει αυτή την κατάτμηση, αυτή την αλλαγή που συμβαίνει σε όλους μας.
And my politics has changed fundamentally from when I was a diplomat to what I am today, and I think that outputs is what matters, not process, not technology, frankly, so much either. Preach technology to all the Twittering members of all the Iranian demonstrations who are now in political prison in Tehran, where Ahmadinejad remains in power. Technology has not delivered political change in Iran. You've got to look at the outputs, and you got to say to yourself, "What can I do to produce that particular output?" That is the politics of the 21st century, and in a way, Independent Diplomat embodies that fragmentation, that change, that is happening to all of us.
Αυτή είναι η ιστορία μου. Ευχαριστώ.
That's my story. Thanks.