Good afternoon, everybody. I've got something to show you. (Laughter) Think about this as a pixel, a flying pixel. This is what we call, in our lab, sensible design. Let me tell you a bit about it. Now if you take this picture -- I'm Italian originally, and every boy in Italy grows up with this picture on the wall of his bedroom -- but the reason I'm showing you this is that something very interesting happened in Formula 1 racing over the past couple of decades. Now some time ago, if you wanted to win a Formula 1 race, you take a budget, and you bet your budget on a good driver and a good car. And if the car and the driver were good enough, then you'd win the race. Now today, if you want to win the race, actually you need also something like this -- something that monitors the car in real time, has a few thousand sensors collecting information from the car, transmitting this information into the system, and then processing it and using it in order to go back to the car with decisions and changing things in real time as information is collected. This is what, in engineering terms, you would call a real time control system. And basically, it's a system made of two components -- a sensing and an actuating component.
Mirëmbrëma të gjithëve. Kam diçka për t'ju treguar. (Të qeshura) Mendojeni këtë si një piksel, piksel fluturues. Kjo është çka ne, në laboratorin tonë, i themi dizajn i ndjeshëm. Lejomëni t'ju tregoj pak për të. Le të marrim këtë pamje -- unë jam nga Italia dhe në Itali çdo djalë rritet me këtë fotografi në murin e dhomës së tij - por arsyeja pse po jua tregoj është se diçka shumë interesante ndodhi në garat e Formula 1 gjatë dy dhjetëvjeçarëve të fundit. Deri ca kohë më parë, nëse donit të fitonit një garë Formula 1, siguronit një buxhet dhe e shpenzonit atë për një shofer të mirë dhe një makinë të mirë. Nëse makina dhe shoferi qenë mjaft të mirë, do të fitonit garën. Sot, nëse dëshironi të fitoni garën, faktikisht do t'ju duhet diçka si kjo -- diçka që mbikqyr makinën aty për aty, që ka disa mijëra ndjesorë që mbledhin të dhëna prej makinës, i kalojnë këto të dhëna në sistem, ku mandej i përpunojnë e i përdorin ato për t'ju rikthyer makinës me vendime dhe të ndryshojnë gjërat aty për aty ndërkohë që mblidhen të dhëna. Në terma inxhinierikë ky mund të quhej sistem kontrolli në kohë reale. Në vetvete është një sistem i ndërtuar prej dy përbërësve -- një përbërës ndjesor dhe një veprues.
What is interesting today is that real time control systems are starting to enter into our lives. Our cities, over the past few years, just have been blanketed with networks, electronics. They're becoming like computers in open air. And, as computers in open air, they're starting to respond in a different way to be able to be sensed and to be actuated. If we fix cities, actually it's a big deal. Just as an aside, I wanted to mention, cities are only two percent of the Earth's crust, but they are 50 percent of the world's population. They are 75 percent of the energy consumption -- up to 80 percent of CO2 emissions. So if we're able to do something with cities, that's a big deal. Beyond cities, all of this sensing and actuating is entering our everyday objects.
Ajo çka është interesante sot është fakti që sistemet e kontrollit në kohë reale kanë filluar të hyjnë në jetën tonë. Gjatë viteve të fundit, qytetet tona, thjesht janë mbuluar me rrjete, me elektronikë. Kanë filluar të bëhen si kompjutera në ajër. Dhe si kompjutera në ajër, po fillojnë të përdorin ndryshe aftësinë e të ndjerit dhe të vepruarit. Nëse rregullojmë qytetet, është vërtet gjë e madhe. Para se të vazhdoj, desha të përmend se qytetet zënë vetëm dy përqind të kores së Tokës, por mbartin 50 përqind të popullsisë botërore. Në ta konsumohet 75 përqind e energjisë -- deri në 80 përqind e CO2 të çliruar në natyrë. Pra, nëse jemi të aftë të bëjmë diçka me qytetet, është gjë e madhe. Përveç qyteteve, gjithë kjo puna e ndjesi - reagimit po hyn edhe në sendet tona të përditshme.
That's from an exhibition that Paola Antonelli is organizing at MoMA later this year, during the summer. It's called "Talk to Me." Well our objects, our environment is starting to talk back to us. In a certain sense, it's almost as if every atom out there were becoming both a sensor and an actuator. And that is radically changing the interaction we have as humans with the environment out there. In a certain sense, it's almost as if the old dream of Michelangelo ... you know, when Michelangelo sculpted the Moses, at the end it said that he took the hammer, threw it at the Moses -- actually you can still see a small chip underneath -- and said, shouted, "Perché non parli? Why don't you talk?" Well today, for the first time, our environment is starting to talk back to us. And I'll show just a few examples -- again, with this idea of sensing our environment and actuating it.
Kjo është prej një ekspozite që Paola Antonelli po organizon tek MoMA (Muzeu i Artit Modern) gjatë verës së këtij viti. Titullohet "Folmë". Sendet tona, mjedisi që na rrethon po fillojnë të na kthejnë përgjigje. Është sikur në një farë mënyre çdo atom rreth e rrotull të jetë kthyer njëkohësisht në ndjesor dhe veprues. Kjo po e ndryshon rrënjësisht ndërveprimin që ne si njerëz kemi me mjedisin që na rrethon. Është pak a shumë, pothuajse si ëndrra e dikurshme e Mikelanxhelos ... e dini që, kur Mikelanxhelo gdhendi Moisiun, thuhet se në fund, mori çekiçin dhe ia vërviti Moisiut -- faktikisht mundeni edhe sot të shquani një ciflosje nën të -- dhe i tha, iu hakërrye, "Perché non parli? Përse nuk flet?" Sot, për herë të parë, mjedisi rreth nesh po fillon të na flasë. Dhe dua t'ju tregoj disa shembuj -- sërish rreth idesë së ndjesimit të mjedisit tonë dhe nxitjes së tij.
Let's starting with sensing. Well, the first project I wanted to share with you is actually one of the first projects by our lab. It was four and a half years ago in Italy. And what we did there was actually use a new type of network at the time that had been deployed all across the world -- that's a cellphone network -- and use anonymous and aggregated information from that network, that's collected anyway by the operator, in order to understand how the city works. The summer was a lucky summer -- 2006. It's when Italy won the soccer World Cup. Some of you might remember, it was Italy and France playing, and then Zidane at the end, the headbutt. And anyway, Italy won at the end.
Le t'ia nisim me ndjesimin. Në fakt projekti i parë që dua të ndaj me ju është një nga projektet e para të laboratorit tonë. Këtu e katër vjet e gjysmë më parë, në Itali. Ajo që bëmë atje qe në fakt përdorimi i një lloji të ri rrjeti që në atë kohë qe përhapur në të gjithë botën -- ky ishte rrjeti i celularëve -- dhe përdorimi i të dhënave anonime të mbledhura nga ky rrjet, që gjithsesi qenë mbledhur nga operatori, që të mund të kuptonim se si funksiononte qyteti. Ajo verë qe stinë me fat -- 2006. Qe viti kur Italia fitoi Kupën e Botës në futboll. Disa prej jush mund ta kujtojnë, luante Italia me Francën, mandej në fund Zidane, goditja me kokë. Sidoqoftë, tek e fundit Italia fitoi.
(Laughter)
(Të qeshura)
Now look at what happened that day just by monitoring activity happening on the network. Here you see the city. You see the Colosseum in the middle, the river Tiber. It's morning, before the match. You see the timeline on the top. Early afternoon, people here and there, making calls and moving. The match begins -- silence. France scores. Italy scores. Halftime, people make a quick call and go to the bathroom. Second half. End of normal time. First overtime, second. Zidane, the headbutt in a moment. Italy wins. Yeah. (Laughter) (Applause) Well, that night, everybody went to celebrate in the center. You saw the big peak. The following day, again everybody went to the center to meet the winning team and the prime minister at the time. And then everybody moved down. You see the image of the place called Circo Massimo, where, since Roman times, people go to celebrate, to have a big party, and you see the peak at the end of the day. Well, that's just one example of how we can sense the city today in a way that we couldn't have done just a few years ago.
Tani shihni se ç'ndodhi atë ditë vetëm duke mbikqyrur aktivitetin që zhvillohet në rrjet. Këtu shikoni qytetin. Në mes shikoni Koloseumin, lumin Tiber. Është mëngjes, përpara ndeshjes. Shihni grafikun kohor lart. Herët pasdite, njerëz aty-këtu, bëjnë thirrje dhe lëvizin. Ndeshja fillon -- qetësi. Shënon Franca. Shënon Italia. Pushimi, njerëzit bëjnë nga një thirrje të shpejtë e shkojnë në tualet. Pjesa e dytë. Fundi i kohës së rregullt. Koha e parë shtesë, dhe e dyta. Zidane, goditja në kokë papandehur. Fiton Italia. Urraaa! (Të qeshura) (Duartrokitje) Mirë pra, atë natë, të gjithë shkuan të festojnë në qendër. E patë majën e lartë. Ditën më pas, të gjithë shkuan përsëri në qendër të prisnin ekipin fitues dhe kryeministrin e atëhershëm. Ndërsa më vonë të gjithë u shpërndanë. Shikoni pamjen e sheshit që quhet Circo Massimo, ku, që prej kohërave Romake, njerëzit shkojnë të festojnë, të bëjnë ndonjë festë të madhe, dhe shihni majën në fund të ditës. Ky ishte vetëm një shembull se si sot mund ta ndjejmë qytetin në një mënyrë që nuk e bënim dot deri pak vite më parë.
Another quick example about sensing: it's not about people, but about things we use and consume. Well today, we know everything about where our objects come from. This is a map that shows you all the chips that form a Mac computer, how they came together. But we know very little about where things go. So in this project, we actually developed some small tags to track trash as it moves through the system. So we actually started with a number of volunteers who helped us in Seattle, just over a year ago, to tag what they were throwing away -- different types of things, as you can see here -- things they would throw away anyway. Then we put a little chip, little tag, onto the trash and then started following it. Here are the results we just obtained.
Një tjetër shembull i shpejtë mbi ndjesimin: nuk është rreth njerëzve, por rreth sendeve që përdorim e konsumojmë. Sot, dimë gjithçka rreth prejardhjes së sendeve tona. Kjo është një hartë që ju tregon gjithë qarqet përbërës të një kompjuteri Mac, si e prej nga mblidhen ata. Por dimë fare pak se ku shkojnë këto sende. Pra, në këtë projekt, krijuam disa etiketa të vogla për të ndjekur lëvizjet e mbeturinave nëpër sistem. Fillimisht ia nisëm me disa vullnetarë që na ndihmuan në Seattle, rreth një vit më parë, duke etiketuar gjithçka që hidhnin poshtë -- lloj-lloj sendesh, siç mund ta shikoni këtu -- sende që ata sidoqoftë do t'i hidhnin poshtë. Mandej vendosëm nga një qark të vogël, një etiketë të vogël, mbi mbeturinat dhe filluam t'i ndiqnim ato. Ja ku janë rezultatet që përftuam.
(Music)
(Muzikë)
From Seattle ... after one week. With this information we realized there's a lot of inefficiencies in the system. We can actually do the same thing with much less energy. This data was not available before. But there's a lot of wasted transportation and convoluted things happening. But the other thing is that we believe that if we see every day that the cup we're throwing away, it doesn't disappear, it's still somewhere on the planet. And the plastic bottle we're throwing away every day still stays there. And if we show that to people, then we can also promote some behavioral change. So that was the reason for the project.
Nga Seattle ... pas një jave. Me këto të dhëna vumë re se kishte shumë mangësi në sistem. Të njëjtën gjë mund ta bëjmë me shumë më pak energji. Këto të dhëna nuk i kishim më parë. Por ka shumë transport të shpërdorur dhe ndodhin ngjarje të ngatërruara. Ana tjetër është që ne besojmë se nëse e shohim çdo ditë që kupa që po hedhim poshtë, nuk zhduket, se ajo ka për të qenë ende diku në planet, se dhe shishja plastike që hedhim poshtë çdo ditë është ende diku, e nëse ia tregojmë këtë njerëzve, atëherë mund të nxisim ca ndryshime në sjellje. Pra kjo ishte arsyeja e projektit.
My colleague at MIT, Assaf Biderman, he could tell you much more about sensing and many other wonderful things we can do with sensing, but I wanted to go to the second part we discussed at the beginning, and that's actuating our environment. And the first project is something we did a couple of years ago in Zaragoza, Spain. It started with a question by the mayor of the city, who came to us saying that Spain and Southern Europe have a beautiful tradition of using water in public space, in architecture. And the question was: How could technology, new technology, be added to that? And one of the ideas that was developed at MIT in a workshop was, imagine this pipe, and you've got valves, solenoid valves, taps, opening and closing. You create like a water curtain with pixels made of water. If those pixels fall, you can write on it, you can show patterns, images, text. And even you can approach it, and it will open up to let you jump through, as you see in this image.
Kolegu im në MIT, Assaf Biderman, mund t'ju thotë më shumë rreth ndjesimit dhe shumë gjërave të tjera të mrekullueshme që mund të bëhen me të, por unë dua të kaloj te pjesa e dytë që diskutuam në fillim, pra vënien në lëvizje të mjedisit që na rrethon. Dhe projekti i parë është diçka që bëmë disa vite më parë në Saragoza, Spain. Gjithçka filloi me një pyetje të kryetarit të bashkisë, i cili erdhi te ne dhe na tha se Spanja dhe Evropa Jugore kanë një traditë të bukur në arkitekturë, të përdorimit të ujit në hapësirat publike. Ndërsa pyetja qe: Si mund ti shtohet kësaj tradite teknologjia, teknologjia e re? Një nga idetë që doli në një praktikë pune në MIT kishte të bënte me një tub, që ka dhe valvulat, elektrovalvula, si dhe rubineta, që hapen e mbyllen. Krijoni diçka si një perde uji e përbërë prej pikselë uji. Nëse këta pikselë bien, ju mund të shkruani në të, mund të tregoni motive, pamje, tekste. Dhe mund edhe t'i afroheni, ajo do të hapet e t'ju lërë të hidheni nëpërmes, siç e shihni në këtë pamje.
Well, we presented this to Mayor Belloch. He liked it very much. And we got a commission to design a building at the entrance of the expo. We called it Digital Water Pavilion. The whole building is made of water. There's no doors or windows, but when you approach it, it will open up to let you in. (Music) The roof also is covered with water. And if there's a bit of wind, if you want to minimize splashing, you can actually lower the roof. Or you could close the building, and the whole architecture will disappear, like in this case. You know, these days, you always get images during the winter, when they take the roof down, of people who have been there and said, "They demolished the building." No, they didn't demolish it, just when it goes down, the architecture almost disappears. Here's the building working. You see the person puzzled about what was going on inside. And here was myself trying not to get wet, testing the sensors that open the water.
Ne ia prezantuam këtë ide kryetarit Belloch, i cili e pëlqeu shumë. Dhe kështu morëm një porosi për projektimin e një ndërtese në hyrje të panairit. Atë e emërtuam Pavion Uji Dixhital. E gjithë ndërtesa është prej uji. Nuk ka dyer e dritare, por kur i afroheni, ajo ka për tu hapur t'ju lejë të hyjë. (Muzikë) Edhe çatia është e mbuluar nga uji. Dhe nëse ka ndopak erë, mund ta ulni pak çatinë për të pakësuar stërkalat. Ose mund ta mbyllni ndërtesën, dhe e gjithë arkitektura do të zhduket, si në këtë rast. E dini që kemi hasur pamje bërë gjatë dimrit, me çatinë të ulur, të njerëzve që kanë qenë atje që thonë, "E shkatërruan ndërtesën." Jo, nuk e shkatërruan, vetëm se kur e ulin çatinë, arkitektura pothuajse zhduket. Ja ndërtesa në punë. Shihni dhe dikë në mëdyshje rreth çka po ndodh aty brenda. Dhe ky këtu jam unë duke u përpjekur të mos lagem, ndërkohë që provoja ndjesorët që hapin ujin.
Well, I should tell you now what happened one night when all of the sensors stopped working. But actually that night, it was even more fun. All the kids from Zaragoza came to the building, because the way of engaging with the building became something different. Not anymore a building that would open up to let you in, but a building that would still make cuts and holes through the water, and you had to jump without getting wet.
Mirë pra, tani duhet t'ju tregoj ç'ndodhi një natë kur gjithë ndjesorët ndaluan së punuari. Por në fakt atë natë pati edhe më shumë argëtim. Gjithë fëmijët nga Saragoza erdhën te ndërtesa, sepse mënyra e ndërveprimit me të ndryshoi. Nuk ishte më një ndërtesë që hapej për t'ju lejuar të hynit në të, por një ndërtesë që ende krijonte çarje e vrima përmes ujit, dhe juve do ju duhej të kapërcenit për të mos u lagur.
(Video) (Crowd Noise)
(Video) (Zhurma prej turmës)
And that was, for us, was very interesting, because, as architects, as engineers, as designers, we always think about how people will use the things we design. But then reality's always unpredictable. And that's the beauty of doing things that are used and interact with people.
E kjo për ne qe shumë interesante, sepse si arkitektë, inxhinerë e dizenjues, gjithmonë mendojmë si do t'i përdorin njerëzit sendet që projektojmë. Por realiteti është gjithmonë i paparashikueshëm. Dhe këtu qëndron bukuria e bërjes së sendeve që përdoren prej njerëzve dhe ndërveprojnë me ta.
Here is an image then of the building with the physical pixels, the pixels made of water, and then projections on them. And this is what led us to think about the following project I'll show you now. That's, imagine those pixels could actually start flying. Imagine you could have small helicopters that move in the air, and then each of them with a small pixel in changing lights -- almost as a cloud that can move in space. Here is the video.
Ja ku është një pamje e ndërtesës atëherë, me pikselët fizikë, pikselë prej uji, dhe më pas me projeksionet mbi ta. E kjo na shtyu të mendojmë për projektin në vijim që do t'ju tregoj tani. Përfytyroni sikur ata pikselë të mundnin në fakt të fluturonin. Përfytyroni të kishim helikopterë të vegjël që lëvizin nëpër ajër, dhe secili prej tyre mbart një piksel të vogël me drita që ndryshojnë -- pothuajse si një re që lëviz në hapësirë. Dhe kjo është videoja.
(Music)
(Muzikë)
So imagine one helicopter, like the one we saw before, moving with others, in synchrony. So you can have this cloud. You can have a kind of flexible screen or display, like this -- a regular configuration in two dimensions. Or in regular, but in three dimensions, where the thing that changes is the light, not the pixels' position. You can play with a different type. Imagine your screen could just appear in different scales or sizes, different types of resolution. But then the whole thing can be just a 3D cloud of pixels that you can approach and move through it and see from many, many directions. Here is the real Flyfire control and going down to form the regular grid as before. When you turn on the light, actually you see this. So the same as we saw before. And imagine each of them then controlled by people. You can have each pixel having an input that comes from people, from people's movement, or so and so.
Pra përfytyroni një helikopter, si ai që pamë më parë, duke lëvizur me të tjerët, në sinkroni. Atëherë përftojmë këtë re. Mund të kini një lloj ekrani elastik, si ky -- një formësim të rregullt dy-përmasor. Ose përsëri të rregullt, por tre-përmasor, ku ajo që ndryshon është drita, jo pozicioni i pikselëve. Mund të luani gjithashtu me diçka ndryshe. Përfytyroni sikur ekrani juaj të mund të shfaqej në shkallë ose madhësi të ndryshme, lloje të ndryshme shpërbërjeje. Por atëherë e gjitha kjo mund të jetë thjesht një re 3D pikselësh të cilës mund t'i afrohesh, të kalosh përmes saj dhe ta shohësh nga shumë, shumë drejtime. Ja Flyfire i vërtetë nën kontroll duke u ulur për të formuar rrjetin e rregullt si qëparë. Kjo është çka shihni kur ndizni dritat. Pra njësoj me ç'pamë më parë. Dhe mendoni sikur çdonjëri prej tyre të kontrollohet prej njerëzve. Çdo piksel mund të ushqehet me të dhëna që vijnë prej njerëzve, prej lëvizjeve të tyre, etj.
I want to show you something here for the first time. We've been working with Roberto Bolle, one of today's top ballet dancers -- the étoile at Metropolitan in New York and La Scala in Milan -- and actually captured his movement in 3D in order to use it as an input for Flyfire. And here you can see Roberto dancing. You see on the left the pixels, the different resolutions being captured. It's both 3D scanning in real time and motion capture. So you can reconstruct a whole movement. You can go all the way through. But then, once we have the pixels, then you can play with them and play with color and movement and gravity and rotation. So we want to use this as one of the possible inputs for Flyfire.
Dua tu tregoj diçka këtu për herë të parë. Kemi punuar me Roberto Bolle, një nga balerinët më të mirë sot për sot -- ylli i Metropolitan në New York dhe La Scala në Milano -- dhe kapëm në 3D lëvizjet e tij që të mund t'i përdornim si të dhëna hyrëse për Flyfire. Këtu mund të shihni Roberton në vallëzim. Shihni në të majtë pikselët, shpërbërjet e ndryshme që kapen. Është edhe skanim 3D në kohë reale, edhe kapje lëvizjesh. Kështu që mund të rindërtosh një lëvizje të tërë, e mund të vazhdohet deri në fund. Por pasi kemi përftuar pikselët, mund të luajmë me ta, të luajmë me ngjyrat, lëvizjen, rëndesën dhe rrotullimin e tyre. Kështu që duam ta përdorim këtë si e dhënë hyrëse të mundshme për Flyfire.
I wanted to show you the last project we are working on. It's something we're working on for the London Olympics. It's called The Cloud. And the idea here is, imagine, again, we can involve people in doing something and changing our environment -- almost to impart what we call cloud raising -- like barn raising, but with a cloud. Imagine you can have everybody make a small donation for one pixel. And I think what is remarkable that has happened over the past couple of years is that, over the past couple of decades, we went from the physical world to the digital one. This has been digitizing everything, knowledge, and making that accessible through the Internet.
Desha t'ju tregoj projektin mbi të cilin jemi duke punuar së fundmi. Është diçka që po punojmë për Lojrat Olimpike në Londër. Quhet "Reja". Thelbi është sërish, mendojeni, mund të përfshijmë njerëzit në bërjen e diçkaje për të ndryshuar mjedisin rreth nesh -- pothuajse të lajmërojmë atë që ne e quajmë "ngritje reje" -- ashtu si ndërtoheshin ahuret bashkarisht, por kësaj here për një ré. Përfytyroni sikur ta bëni këdo të dhurojë një shumë të vogël për një piksel. Mendoj se ç'është për t'u veçuar në ç'ka ndodhur në vitet e fundit është se, në dhjetëvjeçarët e fundit, ne kaluam nga një botë reale në një dixhitale. Kjo ka sjellë dixhitalizimin e gjithçkaje, dijes, dhe mundësinën e shfrytëzimit të saj nëpërmjet Internetit.
Now today, for the first time -- and the Obama campaign showed us this -- we can go from the digital world, from the self-organizing power of networks, to the physical one. This can be, in our case, we want to use it for designing and doing a symbol. That means something built in a city. But tomorrow it can be, in order to tackle today's pressing challenges -- think about climate change or CO2 emissions -- how we can go from the digital world to the physical one. So the idea that we can actually involve people in doing this thing together, collectively.
Sot, për herë të parë -- dhe këtë na e tregoi fushata e Obama-s -- ne mund të kalojmë nga bota dixhitale, nga fuqia vetë-organizuese e rrjeteve, te ajo reale. Në rastin tonë, ne duam ta përdorim këtë për të projektuar dhe krijuar një simbol, domethënë diçka e ndërtuar në një qytet. Por nesër mund të përdoret, në mënyrë që të luftojmë sfidat e të sotmes -- sillni ndërmend ndryshimin e klimës ose shkarkimet e CO2 -- për të kaluar nga bota dixhitale te ajo reale. Pra ideja është që faktikisht mund të përfshijmë njerëzit në realizimin tok të kësaj, kolektivisht.
The cloud is a cloud, again, made of pixels, in the same way as the real cloud is a cloud made of particles. And those particles are water, where our cloud is a cloud of pixels. It's a physical structure in London, but covered with pixels. You can move inside, have different types of experiences. You can actually see from underneath, sharing the main moments for the Olympics in 2012 and beyond, and really using it as a way to connect with the community. So both the physical cloud in the sky and something you can go to the top [of], like London's new mountaintop. You can enter inside it. And a kind of new digital beacon for the night -- but most importantly, a new type of experience for anybody who will go to the top.
Reja është një re e përbërë përsëri prej pikselësh, ashtu si një re e vërtetë është një re e përbërë prej pjesëzash. Dhe nëse ato pjesëza janë ujë, reja jonë është prej pikselësh. Është një strukturë fizikisht e ngritur në Londër, por e mbuluar me pikselë. Mund të hyni në të e të keni përvoja të ndryshme. Në fakt mund të shihni nën të, të ndani çastet kyçe të Lojrave Olimpike të 2012 e më tej, dhe ta përdorni me të vërtetë si një mjet për t'u lidhur me bashkësinë, pra një re fizike në qiell dhe njëkohësisht diçka ku ju mund të ngjiteni sipër, si një majë e re në Londër. Mund të hyni brenda saj dhe natën do të jetë diçka si një far dixhital i ri -- por më e rëndësishmja do të jetë një lloj përvoje e re për këdo që do të ngjitet atje lart.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)