Good afternoon, everybody. I've got something to show you. (Laughter) Think about this as a pixel, a flying pixel. This is what we call, in our lab, sensible design. Let me tell you a bit about it. Now if you take this picture -- I'm Italian originally, and every boy in Italy grows up with this picture on the wall of his bedroom -- but the reason I'm showing you this is that something very interesting happened in Formula 1 racing over the past couple of decades. Now some time ago, if you wanted to win a Formula 1 race, you take a budget, and you bet your budget on a good driver and a good car. And if the car and the driver were good enough, then you'd win the race. Now today, if you want to win the race, actually you need also something like this -- something that monitors the car in real time, has a few thousand sensors collecting information from the car, transmitting this information into the system, and then processing it and using it in order to go back to the car with decisions and changing things in real time as information is collected. This is what, in engineering terms, you would call a real time control system. And basically, it's a system made of two components -- a sensing and an actuating component.
Dobry wieczór wam wszystkim. Mam coś, co chcę wam pokazać. (Śmiech) Patrzcie na to, jak na piksel - latający piksel. To jest to, co nazywamy w naszym laboratorium "czułym designem". Pozwólcie, że wam nieco o tym opowiem. Weźmy na przykład to zdjęcie -- tak w ogóle, jestem z Włoch -- i każdy chłopiec we Włoszech dorasta z tym zdjęciem na ścianie własnej sypialni. Jednak powodem, dla którego wam to pokazuję jest to, że coś ciekawego stało się z wyścigami Formuły 1 w przeciągu ostatnich dziesięcioleci. Tak więc, jakiś czas temu, jeśli chciałeś wygrać wyścig Formuły 1, ustalałeś budżet i stawiałeś ten budżet na dobrego kierowcę i dobry samochód. A jeśli samochód i kierowca był wystarczająco dobry, wygrywałeś wyścig. Jeśli natomiast chciałbyś wygrać wyścig obecnie, to tak naprawdę potrzebujesz jeszcze czegoś takiego -- czegoś, co monitoruje samochód w czasie rzeczywistym, czegoś, co ma kilka tysięcy czujników, gromadzących dane z samochodu, przesyłających te dane do systemu, przetwarzających je, wykorzystujących to do przesłania decyzji z powrotem do samochodu i zmieniających wszystko w czasie rzeczywistym, wtedy, gdy gromadzone są dane. To jest to, co - posługując się żargonem inżynierów - nazwałbyś systemem kontroli w czasie rzeczywistym. W zasadzie jest to system składający się z dwóch części składowych -- z części wyczuwającej i uruchamiającej.
What is interesting today is that real time control systems are starting to enter into our lives. Our cities, over the past few years, just have been blanketed with networks, electronics. They're becoming like computers in open air. And, as computers in open air, they're starting to respond in a different way to be able to be sensed and to be actuated. If we fix cities, actually it's a big deal. Just as an aside, I wanted to mention, cities are only two percent of the Earth's crust, but they are 50 percent of the world's population. They are 75 percent of the energy consumption -- up to 80 percent of CO2 emissions. So if we're able to do something with cities, that's a big deal. Beyond cities, all of this sensing and actuating is entering our everyday objects.
Obecnie zachodzi całkiem interesujące zjawisko - chodzi o to, że systemy kontroli w czasie rzeczywistym zaczynają wkraczać w nasze codzienne życie. W przeciągu ostatnich kilku lat nasze miasta zostały pokryte różnymi sieciami, elektroniką. Stają się komputerami pod gołym niebem. I, jako komputery pod gołym niebem, zaczynają odpowiadać w inny sposób, tak, by można było je wyczuwać i uruchamiać. Jeśli naprawimy miasta - będzie to wielkie wydarzenie. A tak na marginesie, chciałem wspomnieć, że miasta stanowią tylko dwa procent powierzchni Ziemi, ale skupiają 50 procent ogółu ludności na świecie. Odpowiadają za 75 procent zużycia energii i aż do 80 procent emisji dwutlenku węgla. Tak więc, jeśli uda nam się zrobić porządek z miastami, będzie to wielkie wydarzenie. Nie chodzi tylko o miasta, bo całe to wyczuwanie i uruchamianie coraz bardziej dotyczy sprzętów codziennego użytku.
That's from an exhibition that Paola Antonelli is organizing at MoMA later this year, during the summer. It's called "Talk to Me." Well our objects, our environment is starting to talk back to us. In a certain sense, it's almost as if every atom out there were becoming both a sensor and an actuator. And that is radically changing the interaction we have as humans with the environment out there. In a certain sense, it's almost as if the old dream of Michelangelo ... you know, when Michelangelo sculpted the Moses, at the end it said that he took the hammer, threw it at the Moses -- actually you can still see a small chip underneath -- and said, shouted, "Perché non parli? Why don't you talk?" Well today, for the first time, our environment is starting to talk back to us. And I'll show just a few examples -- again, with this idea of sensing our environment and actuating it.
To, co pokażę zaraz pochodzi z wystawy, którą organizuje Paola Antonelli w MoMA, a która zostanie otwarta w lecie. Nazywa się "Porozmawiaj ze mną". Cóż, nasze sprzęty, nasze środowisko zaczyna nam odpowiadać. W pewnym sensie to tak, jakby każdy atom w okolicy przeistaczał się zarówno w czujnik, jak i urządzenie uruchamiające. A to radykalnie zmienia interakcję pomiędzy nami jako ludźmi, a środowiskiem. W pewnym sensie przypomina to sytuację ze snu Michała Anioła... w którym Michał Anioł wyrzeźbił posąg Mojżesza, na którego końcu Michał Anioł wziął młot, rzucił nim w posąg Mojżesza -- właściwie to nadal można zobaczyć pod spodem nadkruszony fragment -- i powiedział, wręcz wrzasnął: "Perché non parli? Dlaczego milczysz?" Cóż, obecnie - po raz pierwszy - nasze środowisko zaczyna nam odpowiadać. I pokażę wam jedynie kilka przykładów -- związanych z wyczuwaniem i uruchamianiem środowiska.
Let's starting with sensing. Well, the first project I wanted to share with you is actually one of the first projects by our lab. It was four and a half years ago in Italy. And what we did there was actually use a new type of network at the time that had been deployed all across the world -- that's a cellphone network -- and use anonymous and aggregated information from that network, that's collected anyway by the operator, in order to understand how the city works. The summer was a lucky summer -- 2006. It's when Italy won the soccer World Cup. Some of you might remember, it was Italy and France playing, and then Zidane at the end, the headbutt. And anyway, Italy won at the end.
Zacznijmy może od wyczuwania. Cóż, pierwszym projektem, jaki chciałbym wam pokazać jest właściwie jednym z pierwszych, jakie wykonało nasze laboratorium To było cztery i pół roku temu we Włoszech. Zrobiliśmy następującą rzecz... Wykorzystaliśmy nowy, jak na tamte czasy, typ sieci, rozmieszczonej na całym świecie -- to jest sieć telefonii komórkowej -- i wykorzystaliśmy anonimowe dane zebrane z tej sieci - które i tak gromadzi operator - po to, aby zrozumieć, w jaki sposób działa miasto. To było w lecie, w szczęśliwym dla nas roku --2006 To było wtedy, gdy Włochy wygrały mistrzostwa świata w piłce nożnej Niektórzy z was pewnie pamiętają - Włochy grały wtedy z Francją, kiedy Zidane pod koniec uderzył głową Marco Materazziego. W każdym razie, Włochy pod koniec wygrały.
(Laughter)
(Śmiech)
Now look at what happened that day just by monitoring activity happening on the network. Here you see the city. You see the Colosseum in the middle, the river Tiber. It's morning, before the match. You see the timeline on the top. Early afternoon, people here and there, making calls and moving. The match begins -- silence. France scores. Italy scores. Halftime, people make a quick call and go to the bathroom. Second half. End of normal time. First overtime, second. Zidane, the headbutt in a moment. Italy wins. Yeah. (Laughter) (Applause) Well, that night, everybody went to celebrate in the center. You saw the big peak. The following day, again everybody went to the center to meet the winning team and the prime minister at the time. And then everybody moved down. You see the image of the place called Circo Massimo, where, since Roman times, people go to celebrate, to have a big party, and you see the peak at the end of the day. Well, that's just one example of how we can sense the city today in a way that we couldn't have done just a few years ago.
A teraz popatrzcie, co się wydarzyło tamtego dnia po prostu monitorując aktywność, jaką rejestruje sieć. Tutaj widać miasto. Można dostrzec pośrodku Koloseum, rzekę Tyber. To poranek tuż przed meczem. Możecie zobaczyć porządek chronologiczny u góry. Wczesne popołudnie, tu i ówdzie widać ludzi, jak dzwonią i przemieszczają się. Rozpoczyna się mecz - cisza. Francja strzela gola. Włochy strzelają gola. Przerwa w połowie meczu, ludzie wykonują szybki telefon i idą do łazienki. Druga połowa. Koniec normalnego czasu gry. Pierwsza dogrywka, druga. Zidane, za moment uderzenie głową. Włochy wygrały. Taaak. (Śmiech) (Brawa) Cóż, tamtej nocy wszyscy poszli świętować do centrum miasta. Widzieliście moment największego wzrostu aktywności. Następnego dnia wszyscy poszli do centrum miasta, aby spotkać się ze zwycięską drużyną i ówczesnym premierem. I wszyscy przemieścili się w dół. Widzicie tutaj zdjęcie miejsca o nazwie Circo Massimo, gdzie, od czasów starożytnych Rzymian, ludzie idą świętować -- aby urządzić wielką imprezę - widzicie szczyt aktywności pod koniec dnia. Cóż, to tylko jeden przykład na to, jak obecnie można wyczuć miasto i to w sposób, jaki był poza zasięgiem możliwości zaledwie kilka lat wcześniej.
Another quick example about sensing: it's not about people, but about things we use and consume. Well today, we know everything about where our objects come from. This is a map that shows you all the chips that form a Mac computer, how they came together. But we know very little about where things go. So in this project, we actually developed some small tags to track trash as it moves through the system. So we actually started with a number of volunteers who helped us in Seattle, just over a year ago, to tag what they were throwing away -- different types of things, as you can see here -- things they would throw away anyway. Then we put a little chip, little tag, onto the trash and then started following it. Here are the results we just obtained.
Jeszcze jeden szybki przykład wyczuwania: nie dotyczy on ludzi, ale przedmiotów, których używamy i które konsumujemy. Cóż, obecnie wiemy wszystko o tym, skąd pochodzą nasze produkty. To jest mapa, która pokazuje ci, jak wszystkie układy scalone, składające się na komputer typu Mac trafiają do tego samego miejsca, ale mało wiemy o tym, dokąd odchodzą. Tak więc na potrzeby tego projektu opracowaliśmy małe nadajniki, aby namierzać śmieci, gdy przemieszczają się przez system. Zaczęliśmy więc od garstki ochotników, którzy pomogli nam w Seattle zaledwie rok temu oznaczyć to, co mieli zamiar wyrzucić -- jak widzicie, chodzi o różnego rodzaju rzeczy -- rzeczy, które i tak by wyrzucili. Potem przytwierdzaliśmy mały chip, mały nadajnik do tych śmieci i zaczęliśmy je śledzić. A oto wyniki, jakie właśnie otrzymaliśmy.
(Music)
(Muzyka)
From Seattle ... after one week. With this information we realized there's a lot of inefficiencies in the system. We can actually do the same thing with much less energy. This data was not available before. But there's a lot of wasted transportation and convoluted things happening. But the other thing is that we believe that if we see every day that the cup we're throwing away, it doesn't disappear, it's still somewhere on the planet. And the plastic bottle we're throwing away every day still stays there. And if we show that to people, then we can also promote some behavioral change. So that was the reason for the project.
Z Seattle... po tygodniu. Dzięki tym danym uświadomiliśmy sobie, że pewne elementy systemu nie pracują wydajnie. Możemy właściwie zrobić to samo, ale z mniejszą ilością energii. Te dane nie były wcześniej dostępne. Ale widać mnóstwo zmarnowanych możliwości transportu i panujące zamieszanie. A tak swoją drogą - wierzymy w to, że jeśli każdego dnia będziemy mieli świadomość, że wyrzucony przez nas kubek wcale nie znika i wciąż przebywa gdzieś na Ziemi i to, że wyrzucane każdego dnia plastikowe butelki, wciąż gdzieś tam są. A jeśli pokażemy to ludziom, możemy przyczyniać się do zmiany w ich zachowaniu. Jest to więc powód, dla którego powstał ten projekt.
My colleague at MIT, Assaf Biderman, he could tell you much more about sensing and many other wonderful things we can do with sensing, but I wanted to go to the second part we discussed at the beginning, and that's actuating our environment. And the first project is something we did a couple of years ago in Zaragoza, Spain. It started with a question by the mayor of the city, who came to us saying that Spain and Southern Europe have a beautiful tradition of using water in public space, in architecture. And the question was: How could technology, new technology, be added to that? And one of the ideas that was developed at MIT in a workshop was, imagine this pipe, and you've got valves, solenoid valves, taps, opening and closing. You create like a water curtain with pixels made of water. If those pixels fall, you can write on it, you can show patterns, images, text. And even you can approach it, and it will open up to let you jump through, as you see in this image.
Mój kolega z MIT, Assaf Biderman, mógłby wam powiedzieć znacznie więcej o wyczuwaniu i wielu innych wspaniałych rzeczach, jakie można zrobić z wyczuwaniem, ale chciałbym przejść do drugiej części, o której mówiłem na początku, czyli do uruchamiania elementów środowiska. I pierwszy projekt to ten, który wykonaliśmy kilka lat temu w Saragossie w Hiszpanii. Zaczęło się od pytania zadanego przez burmistrza tego miasta, który przyszedł do nas i powiedział, że Hiszpania i południowa Europa mają piękną tradycję wykorzystywania wody w miejscach publicznych, w architekturze. Pytanie brzmiało: Jak technologia, nowa technologia mogłaby zostać do tego zaprzęgnięta? I jednym z pomysłów, jaki został opracowany w MIT podczas warsztatów było to: wyobraź sobie rurę, gdzie masz też zawory, zawory elektromagnetyczne otwierające i zamykające się. Możesz dzięki temu stworzyć kurtynę wodną z wodnych pikseli. Jeśli te piksele opadną, można na nich pisać, można pokazać wzory, obrazki, tekst. Możesz nawet do tego podejść i utworzy się przejście, abyś mógł przez nie przeskoczyć, tak jak widzicie na tym zdjęciu.
Well, we presented this to Mayor Belloch. He liked it very much. And we got a commission to design a building at the entrance of the expo. We called it Digital Water Pavilion. The whole building is made of water. There's no doors or windows, but when you approach it, it will open up to let you in. (Music) The roof also is covered with water. And if there's a bit of wind, if you want to minimize splashing, you can actually lower the roof. Or you could close the building, and the whole architecture will disappear, like in this case. You know, these days, you always get images during the winter, when they take the roof down, of people who have been there and said, "They demolished the building." No, they didn't demolish it, just when it goes down, the architecture almost disappears. Here's the building working. You see the person puzzled about what was going on inside. And here was myself trying not to get wet, testing the sensors that open the water.
Cóż, zaprezentowaliśmy to burmistrzowi Belloch'owi. Bardzo mu się to spodobało i zostaliśmy wynajęci do zaprojektowania budynku przy wejściu do wielkiej ekspozycji narodowej. Nazwaliśmy go Pawilonem Cyfrowej Wody. Konstrukcja całego budynku opiera się na wodzie. Nie ma ani drzwi, ani okien, ale jeśli się do niego zbliżysz, otworzy się przejście, abyś mógł wejść. (Muzyka) Dach jest również pokryty wodą. A jeśli wieje wiatr i jeśli chcesz zminimalizować rozbryzgiwanie wody, możesz obniżyć dach. Możesz też zamknąć budynek, a cała architektura zniknie, jak w tym przypadku. Wiecie, obecnie trudno się oprzeć wrażeniu, że podczas zimy, gdy opuszczają dach, ludzie, którzy tam byli, mówią: "Wyburzyli ten budynek." Nie, nie został wyburzony. Po prostu, gdy opuszczają dach, architektura niemalże całkowicie znika. A tutaj widzimy budynek w godzinach otwarcia. Widzicie tutaj osobę zaskoczoną tym, co się dzieje wewnątrz. A tutaj widać mnie, gdy próbuję uniknąć zmoknięcia podczas testowania czujników, które wypuszczają wodę.
Well, I should tell you now what happened one night when all of the sensors stopped working. But actually that night, it was even more fun. All the kids from Zaragoza came to the building, because the way of engaging with the building became something different. Not anymore a building that would open up to let you in, but a building that would still make cuts and holes through the water, and you had to jump without getting wet.
Cóż, powinienem wam powiedzieć, co stało się pewnej nocy, gdy wszystkie czujniki przestały działać. Prawdę powiedziawszy, było wtedy jeszcze zabawniej. Wszystkie dzieci z Saragossy przyszły do tego budynku, ponieważ sposób interakcji z budynkiem się zmienił. To już nie był budynek, który potulnie otwierał "podwoje", aby cię wpuścić, ale budynek, który wciąż robił przerwy i dziury w wodzie, a ty musiałeś skakać tak, by przy tym nie zmoknąć.
(Video) (Crowd Noise)
(Film) (Odgłosy Tłumów)
And that was, for us, was very interesting, because, as architects, as engineers, as designers, we always think about how people will use the things we design. But then reality's always unpredictable. And that's the beauty of doing things that are used and interact with people.
A to było dla nas bardzo interesujące, ponieważ jako architekci, jako inżynierowie, jako projektanci zawsze zastanawiamy się nad tym, jak ludzie będą używać rzeczy, które zaprojektowaliśmy. Ale z drugiej strony rzeczywistość jest nieprzewidywalna. Na tym jednak polega piękno robienia rzeczy, których ludzie używają i z którymi wchodzą w interakcję.
Here is an image then of the building with the physical pixels, the pixels made of water, and then projections on them. And this is what led us to think about the following project I'll show you now. That's, imagine those pixels could actually start flying. Imagine you could have small helicopters that move in the air, and then each of them with a small pixel in changing lights -- almost as a cloud that can move in space. Here is the video.
Tutaj mamy zdjęcie tego budynku z tamtego okresu, gdzie widać też fizyczne piksele, wodne piksele i obrazy wyświetlane na nich. To jest to, co sprawiło, że zaczęliśmy myśleć o następnym projekcie, który wam teraz pokażę. To jest... wyobraźcie sobie, że te piksele naprawdę zaczęłyby latać. Wyobraźcie sobie, że moglibyście mieć małe helikoptery, które poruszają się w powietrzu i każdy z nich ma mały piksel ze zmieniającymi się światłami - to prawie jak chmura, która potrafi poruszać się w przestrzeni. A oto film.
(Music)
(Muzyka)
So imagine one helicopter, like the one we saw before, moving with others, in synchrony. So you can have this cloud. You can have a kind of flexible screen or display, like this -- a regular configuration in two dimensions. Or in regular, but in three dimensions, where the thing that changes is the light, not the pixels' position. You can play with a different type. Imagine your screen could just appear in different scales or sizes, different types of resolution. But then the whole thing can be just a 3D cloud of pixels that you can approach and move through it and see from many, many directions. Here is the real Flyfire control and going down to form the regular grid as before. When you turn on the light, actually you see this. So the same as we saw before. And imagine each of them then controlled by people. You can have each pixel having an input that comes from people, from people's movement, or so and so.
A więc wyobraźcie sobie jeden helikopter, jak ten, który widzieliście wcześniej, a który porusza się razem z innymi w sposób zsynchronizowany. Tak, aby mogła powstać taka chmura. Możesz uzyskać swego rodzaju elastyczny ekran lub wyświetlacz, jak ten - zwykłą konfigurację w dwóch wymiarach. Albo zwykłą, tyle że w trzech wymiarach, gdzie jedynym, co się zmienia jest światło, a nie położenie pikseli. Można się pobawić z innymi typami. Wyobraźcie sobie, że taki ekran mógłby się pojawić w różnej skali lub w różnych rozmiarach, w różnych rozdzielczościach. Ale może to być również zwyczajna, trójwymiarowa chmura pikseli, do której możesz podejść i przez którą możesz przejść i którą możesz zobaczyć z wielu stron. To, co widzicie to rzeczywisty sposób kontroli nad Flyfire [Latającym Ogniem] i to, jak schodzi w dół, by utworzyć kształt litery V. Gdy włączysz światło, to tak naprawdę zobaczysz to. A więc to samo, co widzieliśmy przedtem. Wyobraźcie sobie też, że każdym z nich sterują różni ludzie. Możesz sprawić, aby każdy piksel otrzymywał informacje zwrotne od ludzi, oparte na sposobie, w jaki się poruszają, ale nie tylko.
I want to show you something here for the first time. We've been working with Roberto Bolle, one of today's top ballet dancers -- the étoile at Metropolitan in New York and La Scala in Milan -- and actually captured his movement in 3D in order to use it as an input for Flyfire. And here you can see Roberto dancing. You see on the left the pixels, the different resolutions being captured. It's both 3D scanning in real time and motion capture. So you can reconstruct a whole movement. You can go all the way through. But then, once we have the pixels, then you can play with them and play with color and movement and gravity and rotation. So we want to use this as one of the possible inputs for Flyfire.
To, co chcę wam pokazać, zobaczycie jako pierwsi. Pracowaliśmy z Roberto Bolle'm - jednym z czołowych tancerzy baletowych - gwiazdą Metropolitan Opera w Nowym Jorku i La Scala w Milanie - i naprawdę uchwyciliśmy jego ruchy w trójwymiarze, aby wykorzystać te dane na potrzeby Flyfire. Tutaj widzicie, jak Roberto tańczy. Możecie zobaczyć piksele po lewej, to, że jest to nagrywane w różnych rozdzielczościach. To jest zarówno skanowanie w trójwymiarze w czasie rzeczywistym, jak i motion capture [analiza ruchów pod dalszą animację]. Tak, aby możliwe było odtworzenie całego ruchu. Można oglądać to od początku do końca. Można też, kiedy już będziemy mieli piksele, bawić się z nimi i bawić się z kolorem i ruchem, z siłą przyciągania i kierunkiem obrotu. Tak więc chcemy to wykorzystać, jako jedno z możliwych zastosowań dla Flyfire.
I wanted to show you the last project we are working on. It's something we're working on for the London Olympics. It's called The Cloud. And the idea here is, imagine, again, we can involve people in doing something and changing our environment -- almost to impart what we call cloud raising -- like barn raising, but with a cloud. Imagine you can have everybody make a small donation for one pixel. And I think what is remarkable that has happened over the past couple of years is that, over the past couple of decades, we went from the physical world to the digital one. This has been digitizing everything, knowledge, and making that accessible through the Internet.
Chcę wam pokazać najnowszy projekt, nad którym pracujemy. To coś, nad czym pracujemy na potrzeby Olimpiady w Londynie. Nazywamy to Chmurą. Pomysł był taki, wyobraźcie sobie, by zaangażować ludzi do zrobienia czegoś i do zmiany środowiska -- tak, aby zainicjować to, co nazywamy wznoszeniem chmury -- to jak wspólna budowa stodoły u Amiszów, tylko za pomocą chmury. Wyobraź sobie, że możesz sprawić, aby każdy dołożył jeden piksel. To, co wydaje mi się niesamowite, a co wydarzyło się na przestrzeni kilku ostatnich lat jest to, że w przeciągu ostatnich dziesięcioleci przeszliśmy od świata fizycznego do cyfrowego. Polegało to na dygitalizowaniu wszystkiego, np. wiedzy i udostępnianiu tego za pośrednictwem Internetu.
Now today, for the first time -- and the Obama campaign showed us this -- we can go from the digital world, from the self-organizing power of networks, to the physical one. This can be, in our case, we want to use it for designing and doing a symbol. That means something built in a city. But tomorrow it can be, in order to tackle today's pressing challenges -- think about climate change or CO2 emissions -- how we can go from the digital world to the physical one. So the idea that we can actually involve people in doing this thing together, collectively.
Obecnie, po raz pierwszy - co pokazała nam kampania wyborcza Obamy - możemy zacząć od świata cyfrowego, potężnych, samoorganizujących się sieci i przenieść to na świat fizyczny. W naszym przypadku może tak być. Chcemy to wykorzystać do projektowania i tworzenia symboli, czyli czegoś zbudowanego w mieście. Ale w przyszłości może to być coś, co pozwoli poradzić sobie z czekającymi nas wyzwaniami - pomyślcie o zmianie klimatu lub emisji dwutlenku węgla - o tym, jak możemy przenieść coś ze świata cyfrowego do fizycznego. W zamyśle chodzi o to, by naprawdę zaangażować ludzi we wspólne, zbiorowe robienie czegoś takiego.
The cloud is a cloud, again, made of pixels, in the same way as the real cloud is a cloud made of particles. And those particles are water, where our cloud is a cloud of pixels. It's a physical structure in London, but covered with pixels. You can move inside, have different types of experiences. You can actually see from underneath, sharing the main moments for the Olympics in 2012 and beyond, and really using it as a way to connect with the community. So both the physical cloud in the sky and something you can go to the top [of], like London's new mountaintop. You can enter inside it. And a kind of new digital beacon for the night -- but most importantly, a new type of experience for anybody who will go to the top.
Chmura jest chmurą, powtarzam, zrobioną z pikseli, zbudowaną w taki sam sposób, w jaki prawdziwa chmura jest zbudowana z cząsteczek. A te cząsteczki to woda, podczas gdy nasza chmura składa się z pikseli. To jest fizyczna struktura w Londynie, ale pokryta pikselami. Możesz wejść do środka, mieć szereg różnych doświadczeń. Można na to patrzeć z dołu, dzieląc z innymi radość z głównych momentów, jakie przyniesie Olimpiada w 2012 i późniejsze wydarzenia i użyć tego do nawiązania więzi ze społecznością. Tak więc jest zarówno fizyczna chmura na niebie, jak i coś, na czego szczyt możesz wejść, zupełnie jakby był to nowy szczyt górski w Londynie. Możesz wejść do środka. Jest to rodzaj nowej, cyfrowej latarni na potrzeby nocnego życia - ale najważniejsze jest to, że każdy, kto wyjdzie na górę doświadczy czegoś nowego.
Thank you.
(Dziękuję)
(Applause)
(Brawa)