Καλησπέρα σε όλους. Έχω να σας δείξω κάτι. (Γέλια) Σκεφτείτε το σαν ένα αιωρούμενο εικονοστοιχείο. Αυτό είναι ό,τι στο εργαστήριό μας λέμε αισθητό σχεδιασμό. Αφήστε με να σας πω λίγα λόγια γι΄ αυτό. Αν πάρετε αυτήν την εικόνα -- κατάγομαι από την Ιταλία, και κάθε αγόρι στην Ιταλία μεγαλώνει με αυτήν την εικόνα στον τοίχο του δωματίου του. Μα ο λόγος που σας το δείχνω αυτό είναι γιατί κάτι πολύ ενδιαφέρον συνέβη στη Φόρμουλα 1 τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Κάποιο καιρό πριν, αν ήθελες να κερδίσεις έναν αγώνα της Φόρμουλα 1, έπαιρνες το χρηματικό ποσό σου και το στοιχημάτιζες σε έναν καλό οδηγό και ένα καλό αμάξι. Και αν το αμάξι και ο οδηγός ήταν αρκετά καλοί, κέρδιζες τον αγώνα. Σήμερα, αν θες να κερδίσεις τον αγώνα, ουσιαστικά χρειάζεσαι κάτι σαν αυτό -- κάτι που παρακολουθεί το αυτοκίνητο σε πραγματικό χρόνο, έχει μερικές χιλιάδες αισθητήρες που μαζεύουν πληροφορίες από το αμάξι, μεταβιβάζοντας τις πληροφορίες αυτές στο σύστημα, και μετά επεξεργάζοντάς τες και χρησιμοποιώντας τες ώστε να επιστρέψουν στο αμάξι με αποφάσεις και αλλάζοντας πράγματα σε πραγματικό χρόνο ενόσω συλλέγονται οι πληροφορίες. Αυτό είναι που, με μηχανικούς όρους, θα ονομάζαμε ένα σύστημα ελέγχου σε πραγματικό χρόνο. Και βασικά, είναι ένα σύστημα δύο συντελεστών -- ενός αισθητήρα και μιας συνιστώσας ενεργοποίησης.
Good afternoon, everybody. I've got something to show you. (Laughter) Think about this as a pixel, a flying pixel. This is what we call, in our lab, sensible design. Let me tell you a bit about it. Now if you take this picture -- I'm Italian originally, and every boy in Italy grows up with this picture on the wall of his bedroom -- but the reason I'm showing you this is that something very interesting happened in Formula 1 racing over the past couple of decades. Now some time ago, if you wanted to win a Formula 1 race, you take a budget, and you bet your budget on a good driver and a good car. And if the car and the driver were good enough, then you'd win the race. Now today, if you want to win the race, actually you need also something like this -- something that monitors the car in real time, has a few thousand sensors collecting information from the car, transmitting this information into the system, and then processing it and using it in order to go back to the car with decisions and changing things in real time as information is collected. This is what, in engineering terms, you would call a real time control system. And basically, it's a system made of two components -- a sensing and an actuating component.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον σήμερα είναι ότι τα συστήματα ελέγχου πραγματικού χρόνου αρχίζουν να μπαίνουν στη ζωή μας. Οι πόλεις μας, τα τελευταία χρόνια έχουν απλά καλυφθεί από δίκτυα, ηλεκτρονικά. Γίνονται υπολογιστές ανοιχτών χώρων. Και, σαν υπολογιστές ανοιχτών χώρων, αρχίζουν να ανταποκρίνονται διαφορετικά ώστε να μπορούν να γίνουν αισθητοί και να ενεργοποιηθούν. Αν φτιάξουμε τις πόλεις, είναι μεγάλη υπόθεση. Παρεμπιπτόντως, ήθελα να αναφέρω, ότι οι πόλεις αποτελούν μόνο το 2% του φλοιού της γης, μα φιλοξενούν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Είναι το 75% της ενεργειακής κατανάλωσης -- το 80% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Έτσι αν ήμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι με τις πόλεις, είναι μεγάλη υπόθεση. Πέρα απ΄ τις πόλεις, όλοι αυτοί οι αισθητήρες και οι ενεργοποιήσεις μπαίνουν στα καθημερινά μας αντικείμενα.
What is interesting today is that real time control systems are starting to enter into our lives. Our cities, over the past few years, just have been blanketed with networks, electronics. They're becoming like computers in open air. And, as computers in open air, they're starting to respond in a different way to be able to be sensed and to be actuated. If we fix cities, actually it's a big deal. Just as an aside, I wanted to mention, cities are only two percent of the Earth's crust, but they are 50 percent of the world's population. They are 75 percent of the energy consumption -- up to 80 percent of CO2 emissions. So if we're able to do something with cities, that's a big deal. Beyond cities, all of this sensing and actuating is entering our everyday objects.
Αυτό είναι από μία έκθεση που διοργανώνει η Πάολα Αντονέλλι φέτος το καλοκαίρι στο ΜοΜΑ. Λέγεται ¨Μίλα Μου.¨ Τα αντικείμενά μας, το περιβάλλον μας, αρχιζει να μας απαντά. Κατά κάποιο τρόπο είναι σχεδόν σαν κάθε άτομο εκεί έξω να γίνεται και αισθητήρας και ενεργοποιητής. Και αυτό αλλάζει δραστικά την αλληλεπίδραση που έχουμε ως άνθρωποι με το περιβάλλον εκεί έξω. Κατά μία έννοια, είναι σχεδόν όπως στο παλιό όνειρο του Μιχαήλ Άγγελου... ξέρετε, όταν ο Μιχαήλ Άγγελος έπλασε τον ¨Μωυσή¨, στο τέλος είπε ότι πήρε το σφυρί, το πέταξε στον Μωυσή -- βασικά ακόμα μπορείτε να δείτε ένα μικρό ράγισμα απο κάτω -- και είπε, φώναξε, ¨Perché non parli? Γιατί δεν μιλάς;¨ Σήμερα, για πρώτη φορά, το περιβάλλον μας αρχίζει να μας απαντά. Και θα σας δείξω μόνο μερικά παραδείγματα -- πάλι, με την ιδέα ανίχνευσης του περιβάλλοντος και ενεργοποίησης.
That's from an exhibition that Paola Antonelli is organizing at MoMA later this year, during the summer. It's called "Talk to Me." Well our objects, our environment is starting to talk back to us. In a certain sense, it's almost as if every atom out there were becoming both a sensor and an actuator. And that is radically changing the interaction we have as humans with the environment out there. In a certain sense, it's almost as if the old dream of Michelangelo ... you know, when Michelangelo sculpted the Moses, at the end it said that he took the hammer, threw it at the Moses -- actually you can still see a small chip underneath -- and said, shouted, "Perché non parli? Why don't you talk?" Well today, for the first time, our environment is starting to talk back to us. And I'll show just a few examples -- again, with this idea of sensing our environment and actuating it.
Ας ξεκινήσουμε με την ανίχνευση. Το πρώτο έργο που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι από τα πρώτα του εργαστηρίου μας. Ήταν 4,5 χρόνια πριν στην Ιταλία. Και αυτό που κάναμε εκεί ήταν ουσιαστικά να χρησιμοποιήσουμε έναν νέο τύπο δικτύου που εκείνο το καιρό είχε αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο -- ένα δίκτυο κινητών τηλεφώνων -- και να χρησιμοποιήσουμε ανώνυμες και συγκεντρωμένες πληροφορίες από το δίκτυο που έτσι κι αλλιώς συλλέγεται από τον διαχείριστη για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί μία πόλη. Το καλοκαίρι αυτό ήταν τυχερό -- το 2006. Τότε η Ιταλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελο ποδοσφαίρου. Μερικοί ίσως θυμάστε, έπαιζαν Ιταλία και Γαλλία, και στο τέλος ο Ζιντάν, η κεφαλία. Και τελοσπάντων, η Ιταλία στο τέλος κέρδισε.
Let's starting with sensing. Well, the first project I wanted to share with you is actually one of the first projects by our lab. It was four and a half years ago in Italy. And what we did there was actually use a new type of network at the time that had been deployed all across the world -- that's a cellphone network -- and use anonymous and aggregated information from that network, that's collected anyway by the operator, in order to understand how the city works. The summer was a lucky summer -- 2006. It's when Italy won the soccer World Cup. Some of you might remember, it was Italy and France playing, and then Zidane at the end, the headbutt. And anyway, Italy won at the end.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν δείτε τί έγινε εκείνη τη μέρα μόνο παρακολουθώντας την δραστηριότητα στο δίκτυο. Εδώ βλέπτε την πόλη. Βλέπετε το Κολοσσαίο κεντρικά, τον ποταμό Τίβερη. Είναι πρωί, πριν τον αγώνα. Βλέπετε το χρονοδιάγραμμα επάνω. Νωρίς το απόγευμα, άνθρωποι εδώ κι εκεί δημιουργόντας κλήσεις και κινούμενοι. Ο αγώνας αρχίζει -- ησυχία. Η Γαλλία σκοράρει. Η Ιταλία σκοράρει. Ημίχρονο, ο κόσμος κάνει μια σύντομη κλήση και πάει στην τουαλέτα. Δεύτερο ημίχρονο. Τέλος του κανονικού χρόνου. Πρώτες καθυστερήσεις, δεύτερες. Ο Ζιντάν, η κεφαλιά σε μια στιγμή. Η Ιταλία κερδίζει. Ναι. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Εκείνη τη νύχτα όλοι πήγαν να γιορτάσουν στο κέντρο. Είδατε την μεγάλη κορυφή. Την επόμενη μέρα, όλοι πήγανε στο κέντρο για να δουν την νικητήρια ομάδα και τον τότε πρωθυπουργό. Και μετά όλοι μετακινήθηκαν προς τα κάτω. Βλέπετε την εικόνα από το Τσίρκο Μάσσιμο, όπου, από τα ρωμαϊκά χρόνια, ο κόσμος πάει να γιορτάσει -- να κάνει πάρτυ και βλέπετε την κορυφή στο τέλος της μέρας. Λοιπόν, αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του πώς μπορούμε να ανιχνεύουμε την πόλη σήμερα, όπως δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει μόλις λίγα χρόνια πριν.
Now look at what happened that day just by monitoring activity happening on the network. Here you see the city. You see the Colosseum in the middle, the river Tiber. It's morning, before the match. You see the timeline on the top. Early afternoon, people here and there, making calls and moving. The match begins -- silence. France scores. Italy scores. Halftime, people make a quick call and go to the bathroom. Second half. End of normal time. First overtime, second. Zidane, the headbutt in a moment. Italy wins. Yeah. (Laughter) (Applause) Well, that night, everybody went to celebrate in the center. You saw the big peak. The following day, again everybody went to the center to meet the winning team and the prime minister at the time. And then everybody moved down. You see the image of the place called Circo Massimo, where, since Roman times, people go to celebrate, to have a big party, and you see the peak at the end of the day. Well, that's just one example of how we can sense the city today in a way that we couldn't have done just a few years ago.
Άλλο ένα γρήγορο παράδειγμα περί αισθητήρων: δεν έχει σχέση με ανθρώπους, αλλά με πράγματα που χρησιμοποιούμε και καταναλώνουμε. Σήμερα ξέρουμε τα πάντα για την προέλευση των αντικειμένων. Αυτός είναι ένας χάρτης που σας δείχνει όλα τα τσιπ ενός υπολογιστή Μάκιντος, πώς ενώθηκαν. Μα ξέρουμε πολύ λίγα για το που πηγαίνουν τα αντικείμενα. Έτσι, σ' αυτό το έργο, ουσιαστικά σχεδιάσαμε μικρές ετικέτες για να ανιχνεύουμε τα σκουπίδια καθώς κινούνται μέσα στο σύστημα. Ξεκινήσαμε με έναν αριθμό εθελοντών που μας βοήθησαν στο Σιάτλ. μόλις ένα χρόνο πριν, να σημαδεύσουμε αυτά που πέταγαν στα σκουπίδια -- διάφορα αντικείμενα, όπως βλέπετε εδω -- πράγματα που θα πετούσαν έτσι κι αλλιώς. Μετά βάλαμε ένα μικροτσιπ, μια μικρή ετικέτα, πάνω στο σκουπίδι και αρχίσαμε να το ακολουθούμε. Εδώ είναι τα αποτελέσματα που λάβαμε.
Another quick example about sensing: it's not about people, but about things we use and consume. Well today, we know everything about where our objects come from. This is a map that shows you all the chips that form a Mac computer, how they came together. But we know very little about where things go. So in this project, we actually developed some small tags to track trash as it moves through the system. So we actually started with a number of volunteers who helped us in Seattle, just over a year ago, to tag what they were throwing away -- different types of things, as you can see here -- things they would throw away anyway. Then we put a little chip, little tag, onto the trash and then started following it. Here are the results we just obtained.
(Μουσική)
(Music)
Από το Σιάτλ... μετά από μια βδομάδα. Με αυτές τις πληροφορίες συνειδητοποιήσαμε πολλά για την αναποτελεσματικότητα του συστήματος. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με πολλή λιγότερη ενέργεια. Αυτά τα δεδομένα δεν ήταν διαθέσιμα πριν. Μα υπάρχει μεγάλη σπατάλη στις μεταφορές και παράξενα πράγματα που συμβαίνουν. Μα από την άλλη πιστεύουμε ότι αν βλέπουμε καθημερινά ότι κυπελάκι που πετάμε δεν εξαφανίζεται, υπάρχει ακόμα κάπου στον πλανήτη. Και το πλαστικό μπουκάλι που πετάμε κάθε μέρα παραμένει εδώ. Αν το δείξουμε αυτό στον κόσμο, τότε μπορούμε επίσης να προωθήσουμε μια άλλαγη συμπεριφοράς. Αυτός λοιπόν ήταν ο σκοπός της εργασίας.
From Seattle ... after one week. With this information we realized there's a lot of inefficiencies in the system. We can actually do the same thing with much less energy. This data was not available before. But there's a lot of wasted transportation and convoluted things happening. But the other thing is that we believe that if we see every day that the cup we're throwing away, it doesn't disappear, it's still somewhere on the planet. And the plastic bottle we're throwing away every day still stays there. And if we show that to people, then we can also promote some behavioral change. So that was the reason for the project.
Ο συνάδελφός μου στο ΜΙΤ, ο Ασσάφ Μπίντερμαν, θα μπορούσε να σας πει περισσότερα σχετικά με την ανίχνευση και πολλά άλλα υπέροχα πράγματα που είναι εφικτά μ΄ αυτήν, μα ήθελα να προχωρήσω στο δεύτερο μέρος που συζητήσαμε αρχικά, κι αυτό είναι η ενεργοποίηση του περιβάλλοντός μας. Και το πρώτο έργο είναι κάτι που κάναμε δύο χρόνια πριν στην Θαραγόθα, στην Ισπανία. Ξεκίνησε με μια ερώτηση του δημάρχου της πόλης, που ήρθε λέγοντας ότι η Ισπανία και η νότια Ευρώπη έχουν μια όμορφη παράδοση με την χρήση νερού σε δημόσιους χώρους, στην αρχιτεκτονική. Και η ερώτηση ήταν: Πως θα μπορούσε η νέα τεχνολογία να προστεθεί σε κάτι τέτοιο; Μια από τις ιδέες που αναπτύχθηκε σ΄ ένα εργαστήριο του ΜΙΤ ήταν, φανταστείτε αυτόν τον σωλήνα, κι έχετε βαλβίδες, ηλεκτρομαγνητικές βαλβίδες, καρτέλες, που ανοιγοκλείνουν. Δημιουργείς κάτι σαν μια κουρτίνα νερού από εικονοστοιχεία νερού. Όταν αυτά τα εικονοστοιχεία πέφτουν, μπορείς να γράψεις πάνω τους, μπορείς να δείξεις σχήματα, εικόνες, κείμενο. Μπορείς ακόμα να το πλησιάσεις και αυτό θα ανοίξει για να περάσεις από μέσα του, όπως βλέπετε εδώ.
My colleague at MIT, Assaf Biderman, he could tell you much more about sensing and many other wonderful things we can do with sensing, but I wanted to go to the second part we discussed at the beginning, and that's actuating our environment. And the first project is something we did a couple of years ago in Zaragoza, Spain. It started with a question by the mayor of the city, who came to us saying that Spain and Southern Europe have a beautiful tradition of using water in public space, in architecture. And the question was: How could technology, new technology, be added to that? And one of the ideas that was developed at MIT in a workshop was, imagine this pipe, and you've got valves, solenoid valves, taps, opening and closing. You create like a water curtain with pixels made of water. If those pixels fall, you can write on it, you can show patterns, images, text. And even you can approach it, and it will open up to let you jump through, as you see in this image.
Λοιπόν, το παρουσιάσαμε στον δήμαρχο Μπεγιόχ. Του άρεσε πολύ. Και πήραμε την έγκρισή του να σχεδιάσουμε ένα κτίριο στην είσοδο της έκθεσης. Το ονομάσαμε Ψηφιακό Υδάτινο Περίπτερο. Όλο το κτίριο αποτελείται από νερό. Δεν υπάρχουν πόρτες ή παράθυρα, μα όταν το πλησιάζεις θα ανοίξει για να μπεις. (Μουσική) Η στέγη καλύπτεται επίσης από νερό. Και αν υπάρχει λίγος άνεμος, αν θες να ελαχιστοποιήσεις το πιτσίλισμα, μπορείς να χαμηλώσεις την στέγη. Ή θα μπορούσες να κλείσεις το κτίριο, και όλη η αρχιτεκτονική θα εξαφανιζόταν, όπως εδώ. Ξέρετε, αυτό το καιρό κυκλοφορούν χειμωνιάτικες φωτογραφίες όταν κατεβάζουν την στέγη οι άνθρωποι που ήταν εκεί και λένε "Κατεδάφισαν το κτίριο". Όχι, δεν το κατεδάφισαν, μόνο που όταν κατεβαίνει, η αρχιτεκτονική σχεδόν εξαφανίζεται. Εδώ το κτίριο λειτουργεί. Βλέπετε εδώ κάποιον ν' αναρωτιέται τι συμβαίνει στο εσωτερικό. Κι εδώ ήμουν εγώ προσπαθώντας να μην βραχώ, δοκιμάζοντας τους αισθητήρες που ανοίγουν το νερό.
Well, we presented this to Mayor Belloch. He liked it very much. And we got a commission to design a building at the entrance of the expo. We called it Digital Water Pavilion. The whole building is made of water. There's no doors or windows, but when you approach it, it will open up to let you in. (Music) The roof also is covered with water. And if there's a bit of wind, if you want to minimize splashing, you can actually lower the roof. Or you could close the building, and the whole architecture will disappear, like in this case. You know, these days, you always get images during the winter, when they take the roof down, of people who have been there and said, "They demolished the building." No, they didn't demolish it, just when it goes down, the architecture almost disappears. Here's the building working. You see the person puzzled about what was going on inside. And here was myself trying not to get wet, testing the sensors that open the water.
Πρέπει να σας πω τι συνέβη μια νύχτα όταν όλοι οι αισθητήρες έπαψαν να λειτουργούν. Μα ουσιαστικά εκείνη τη νύχτα, είχε ακόμα περισσότερη πλάκα. Όλα τα παιδία της Θαραγόθα ήρθαν στο κτίριο, γιατί ο τρόπος συναναστροφής με το κτίριο έγινε διαφορετικός. Όχι πια ένα κτίριο που θα σου άνοιγε να περάσεις, μα ένα κτίριο που έκανε ανοίγματα και άνοιγε τρύπες στο νερό, και εσύ έπρεπε να πηδήσεις χωρίς να βραχείς.
Well, I should tell you now what happened one night when all of the sensors stopped working. But actually that night, it was even more fun. All the kids from Zaragoza came to the building, because the way of engaging with the building became something different. Not anymore a building that would open up to let you in, but a building that would still make cuts and holes through the water, and you had to jump without getting wet.
(Βίντεο) (Θόρυβος Πλήθους)
(Video) (Crowd Noise)
Και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον για μας, γιατί, ως αρχιτέκτονες, ως μηχανικοί, ως σχεδιαστές, πάντα σκεφτόμαστε το πώς οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν αυτά που σχεδιάζουμε. Μα ύστερα η πραγματικότητα είναι πάντα απρόβλεπτη. Και αυτή είναι η ομορφία του να φτιάχνεις αντικείμενα που χρησιμοποιούνται και διαδρούν με τους ανθρώπους.
And that was, for us, was very interesting, because, as architects, as engineers, as designers, we always think about how people will use the things we design. But then reality's always unpredictable. And that's the beauty of doing things that are used and interact with people.
Εδώ μια εικόνα του κτιρίου τότε με τα φυσικά εικονοστοιχεία, φτιαγμένα από νερό, και προβολείς επάνω τους. Και αυτό μας οδήγησε στο να σκεφτούμε το επόμενο έργο που θα σας δείξω τώρα. Φανταστείτε εκείνα τα εικονοστοιχεία να μπορούσαν να πετάξουν. Φανταστείτε να είχες μικρά ελικόπτερα που κινούνται στον αέρα, και καθένα τους με ένα μικρό εικονοστοιχείο με εναλλασσόμενα φώτα -- σχεδόν σαν σύννεφο που κινείται στον χώρο. Εδώ είναι το βίντεο.
Here is an image then of the building with the physical pixels, the pixels made of water, and then projections on them. And this is what led us to think about the following project I'll show you now. That's, imagine those pixels could actually start flying. Imagine you could have small helicopters that move in the air, and then each of them with a small pixel in changing lights -- almost as a cloud that can move in space. Here is the video.
(Μουσική)
(Music)
Λοιπόν, φανταστείτε ένα ελικόπτερο, όπως αυτό που είδαμε πριν, να κινείται μαζί με άλλα, συχρονισμένα. Έτσι έχεις αυτό το σύννεφο. Έχεις ένα είδος ευκίνητης οθόνης σαν αυτήν -- μια δισδιάστατη τακτική διαμόρφωση. ή τριών διαστάσεων, όπου αυτό που αλλάζει είναι το φως, όχι η θέση των εικονοστοιχείων. Μπορείτε να παίξετε με μια άλλη μορφή. Φανταστείτε την οθόνη σας να εμφανίζεται σε διαφορετικές κλίμακες ή μεγέθη, διαφορετικούς τύπους ανάλυσης. Και μπορεί όλο το πράγμα να είναι μόνο ένα τρισδιάστατο σύννεφο εικονοστοιχείων που μπορείς να πλησιάσεις να να διαπεράσεις και να βλέπεις από πολλές οπτικές γωνίες. Αυτή είναι η πραγματική Flyfire που κατεβαίνει και φτιάχνει το ομοιόμορφο πλέγμα όπως πριν. Όταν ανάβεις το φως, βλέπεις ουσιαστικά αυτό. Το ίδιο που είδαμε και πριν. Και φανταστείτε καθένα τους να ελέγχεται από έναν άνθρωπο. Μπορεί το κάθε εικονοστοιχείο να δέχεται δεδομένα από ανθρώπους, από την ανθρώποινη κίνηση.
So imagine one helicopter, like the one we saw before, moving with others, in synchrony. So you can have this cloud. You can have a kind of flexible screen or display, like this -- a regular configuration in two dimensions. Or in regular, but in three dimensions, where the thing that changes is the light, not the pixels' position. You can play with a different type. Imagine your screen could just appear in different scales or sizes, different types of resolution. But then the whole thing can be just a 3D cloud of pixels that you can approach and move through it and see from many, many directions. Here is the real Flyfire control and going down to form the regular grid as before. When you turn on the light, actually you see this. So the same as we saw before. And imagine each of them then controlled by people. You can have each pixel having an input that comes from people, from people's movement, or so and so.
Θέλω να σας δείξβ κάτι εδώ για πρώτη φορά. Δουλέυαμε με τον Ρομπέρτο Μπόλλε, από τους κορυφαίους σύγχρονους χορευτές μπαλέτου -- το étoile στο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης και η Σκάλα του Μιλάνου -- και αιχμαλωτίσαμε την κίνησή του τρισδιάστατα για να την χρησιμοποιήσουμε ως εισαγώμενο δεδομένα στο Flyfire. Εδώ βλέπετε τον Ρομπέρτο να χορεύει. Στα αριστερά βλέπετε τα εικονοστοιχεία, πώς αιχμαλωτίζονται οι διαφορετικές αναλύσεις. Είναι και τρισδιάσταση σάρωση σε πραγματικό χρόνο και αιχμαλώτιση κίνησης. Έτσι μπορείς να ανακατασκευάσεις μία ολόκληρη κίνηση. Από την αρχή ως το τέλος. Μα μετά, άπαξ και πάρουμε τα εικονοστοιχεία, μπορούμε να παίξουμε μ΄ αυτά με το χρώμα και την κίνηση την βαρύτητα και την περιστροφή. Θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν πιθανή είσοδο για το Flyfire.
I want to show you something here for the first time. We've been working with Roberto Bolle, one of today's top ballet dancers -- the étoile at Metropolitan in New York and La Scala in Milan -- and actually captured his movement in 3D in order to use it as an input for Flyfire. And here you can see Roberto dancing. You see on the left the pixels, the different resolutions being captured. It's both 3D scanning in real time and motion capture. So you can reconstruct a whole movement. You can go all the way through. But then, once we have the pixels, then you can play with them and play with color and movement and gravity and rotation. So we want to use this as one of the possible inputs for Flyfire.
Ήθελα να σας δείξω την τελευταία μας δουλειά. Είναι κάτι που φτιάχνουμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Λέγεται "Το Σύννεφο", Και η ιδέα είναι ξανά να δραστηριοποιήσουμε ανθρώπους να κάνουν κάτι και να αλλάξουν το περιβάλλον τους -- να μεταδώσουνε κάτι που λέμε αύξηση συννέφου -- σαν την αύξηση αχυρώνα, μόνο με σύννεφο. Φανταστείτε να μπορεί καθένας να κάνει μια μικρή δωρεά για ένα εικονοστοιχείο. Νομίζω ότι είναι αξιοπρόσεκτο αυτό που συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια τις τελευταίες δύο δεκαετίες, που από τον φυσικό κόσμο πήγαμε στον ψηφιακό. Αυτό τα έχει ψηφιοποιήσει όλα, την γνώση, και τα έχει κάνει διαθέσιμα μέσω του διαδικτύου.
I wanted to show you the last project we are working on. It's something we're working on for the London Olympics. It's called The Cloud. And the idea here is, imagine, again, we can involve people in doing something and changing our environment -- almost to impart what we call cloud raising -- like barn raising, but with a cloud. Imagine you can have everybody make a small donation for one pixel. And I think what is remarkable that has happened over the past couple of years is that, over the past couple of decades, we went from the physical world to the digital one. This has been digitizing everything, knowledge, and making that accessible through the Internet.
Σήμερα, για πρώτη φορά -- και αυτό μας το έδειξε η εκστρατεία του Ομπάμα -- μπορούμε από τον ψηφιακό κόσμο, από την αυτο-οργανωμένη δύναμη των δικτύων, να πάμε στον φυισκό κόσμο. Αυτό στην περίπτωσή μας είναι να το χρησιμοποιήσουμε για τον σχεδιασμό και την δημιουργία ενός συμβόλου. Αυτό σημαίνει κάτι κτιστό σε μία πόλη. Μα αύριο μπορεί να είναι προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ερχόμενες προκλήσεις -- σκεφτείτε τισ κλιματικές αλλαγές ή τις εκπομπές διοξιδείου του άνθρακα -- πώς μπορούεμ από τον ψηφιακό στον φυσικό κόσμο. Η ιδέα ότι μπορούμε να δραστηριοποιήσουμε ανθρώπους κάνοντας αυτό το πράγμα μαζί, συλλογικά.
Now today, for the first time -- and the Obama campaign showed us this -- we can go from the digital world, from the self-organizing power of networks, to the physical one. This can be, in our case, we want to use it for designing and doing a symbol. That means something built in a city. But tomorrow it can be, in order to tackle today's pressing challenges -- think about climate change or CO2 emissions -- how we can go from the digital world to the physical one. So the idea that we can actually involve people in doing this thing together, collectively.
Το σύννεφο είναι φτιαχμνένο, ξανά, από εικονοστοιχεία. Όπως ένα πραγματικό σύννεφο αποτελείται από σωματίδια. Κι αυτά είναι σωματίδια νερού, ενώ το σύννεφό μας αποτελείται από εικονοστοιχεία. Είναι μια φυσική δομή στο Λονδίνο, μα καλυπτόμενη από εικονοστοιχεία. Μπορείς να μπεις μέρα, να ζήσεις διάφορα πράγματα. Μπορείς να δεις απο κάτω του να μοιράζεσαι τις στιγμές των Ολυμπιακών του 2012 και παραπέρα, και χρησιμοποιώντας το σαν σύνδεσμο με την κοινωνία. Έτσι και το φυσικό σύννεφο στον ουρανό και κάτι που μπορείς να ανεβείς στην κορυφή του, όπως η νέα βουνοκορφή του Λονδίνου. Μπορείς να εισέλθεις. Και ένα είδος ψηφιακού νυχτερινού φάρου -- μα πιο σημαντικό, ένα νέο είδος εμπειρίας για όποιον θέλει να ανεβεί στην κορυφή.
The cloud is a cloud, again, made of pixels, in the same way as the real cloud is a cloud made of particles. And those particles are water, where our cloud is a cloud of pixels. It's a physical structure in London, but covered with pixels. You can move inside, have different types of experiences. You can actually see from underneath, sharing the main moments for the Olympics in 2012 and beyond, and really using it as a way to connect with the community. So both the physical cloud in the sky and something you can go to the top [of], like London's new mountaintop. You can enter inside it. And a kind of new digital beacon for the night -- but most importantly, a new type of experience for anybody who will go to the top.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)