Feathers are some of the most remarkable things ever made by an animal. They are gorgeous in their complexity, delicate in their construction, and yet strong enough to hold a bird thousands of feet in the air. Like all things in nature, feathers evolved over millions of years into their modern form. It could be hard to imagine how this could have happened. After all, what did the intermediate forms look like? What good is half a wing, festooned with half-feathers? Thanks to science, we now know that birds are living dinosaurs. You can see the kinship in their skeletons. Certain dinosaurs share some anatomical details with birds found in no other animals, such as wish bones. And in the late 1990s, paleontologists started digging up some compelling support for that idea: dinosaurs with bits of feathers still preserved on their bodies. Since then, scientists have found dozens of species of dinosaurs with remnants of feathers. Some were as small as pigeons, and some were the size of a school bus. If you look at how they are related on a family tree, the evolution of feathers doesn't seem quite so impossible. The most distant feathered relatives of birds had straight feathers that looked like wires. Then these wires split apart, producing simple branches. In many dinosaur lineages, these simple feathers evolved into more intricate ones, including some that we see today on birds. At the same time, the feathers spread across the bodies of dinosaurs, turning from sparse patches of fuzz into dense plumage, which even extended down to their legs. A few fossils even preserved some of the molecules that give feathers color. They reveal a beautiful range of colors: glossy, dark plumage, reminiscent of crows, alternating strips of black and white, or splashes of bright red. Some dinosaurs had high crests on their heads, and others had long, dramatic tail feathers. Now, none of these dinosaurs could use their feathers to fly - their arms were too short and the rest of their bodies were far too heavy. But, birds don't just use feathers to fly. A woodcock uses feathers to blend in perfectly with its forest backdrop. An ostrich stretches its wings over its nest to shade its young. A peacock displays its magnificent tail feathers to attract peahens. Feathers could have served these functions for dinosaurs too. Exactly how feathered dinosaurs took flight is still a bit of a mystery. But if a small-feathered dinosaur flapped its arms as it ran up an incline, its feathers would have provided extra lift to help it run faster. This accident of physics might have led to the evolution of longer dinosaur arms, which would let them run faster and even leap short distances through the air. Eventually, their arms stretched out into wings. Only then, perhaps 50 million years after the first wiry feathers evolved, did feathers lift those dinosaurs into the sky.
پر یکی از خارق العادهترین چیزهای تولید شده توسط یک حیوان هست. با ترکیبات پیچیده خودشان واقعا زیبا هستند در ساختارشان، واقعا ظریف هستند و در عین حال به اندازه کافی قوی هستند تا بتوانند یک پرنده را صدها متر بالای زمین، نگه دارند. مانند همه چیز دیگر در طبیعت، پر هم میلیونها سال پیش فرگشت یافته است و به مدل امروزی جدید تبدیل شدهاست. ممکنه تصور کردنش سخت باشه که این فرگشت چطور شکل گرفته اصلا در میانههای راه، پر چه شکل و فرمی داشته؟ فایدۀ یک تک بال چیست که با نیمه- پرهایی پوشانده شده؟ با استفاده از علم، ما الان میدانیم که که پرندهها همان دایناسورهای زنده هستند میتوانید شباهت زیادشان را از روی استخوان بندیشان هم ببینید. جزئیات آناتومی بعضی از دایناسورها با پرندهها مشترکه، جزئیاتی مثل استخوان جناق سینه که در گونههای دیگر وجود ندارد. و در اوخر دهۀ نود دیرینهشناسان کم کم شروع کردند به کشف دلایل محکمی برای تایید این نظریه که: دایناسورهایی پیدا شدند که مقداری پر هنوز در بدنشان باقی مانده بود. و از آن زمان تا به حال، دانشمندان چندین گونه از دایناسورها را یافتهاند که باقی ماندههایی از پر هم داشتهاند. برخی از آنها به کوچکی کبوترها بودند و برخی دیگر به بزرگی یک اتوبوس مدرسه اگر به شباهت آنها روی درخت خانوادگیشان نگاه کنید، فرگشت پرها آنقدرها هم غیر ممکن به نظر نمیرسد. دورترین فامیل پردار پرندهها پرهایی صاف همانند سیم یا کابل داشتند بعد این سیم ها کم کم از هم جدا شدند، و شاخههای سادهای ایجاد کردند. در بسیاری از اجداد دایناسورها، این پرهای ساده، فرگشت یافتند و پیچیدهتر شدند که مشابهشان را در پرندههای امروزی میتوانیم ببینیم. هم زمان پرها بر روی تمام بدن دایناسورها گسترش یافتند از تکههای پراکندۀ کرکی به پرهای تزئینی و زیبای حجیم تبدیل شدند که به پایینتر و بر روی پاهایشان هم گسترش یاففتند. بعضی از فسیلها حتی حاوی مولکولهایی از رنگ پرها بودند. آنها طیف زیبایی از رنگها را نشان میدهند" صیقلی، پرهای زینتی تیره، باقی ماندههای کلاغها، خطوط یک درمیان سیاه و سفید، یا لکههای قرمز روشن. بعضی از دایناسورها تاجهای بلندی بر روی سرشان داشتند و بعضی دیگه پرهای بلند و درازی بر روی دمشان داشتند. خُب، هیچکدوم از این دایناسورها نمیتوانستند از پرهاشون برای پرواز استفاده کنند بازوهایشان زیادی کوتاه بود و باقی اعضای بدنشان هم زیادی سنگین بودند. اما، پرندهها از پرهایشان فقط برای پرواز استفاده نمیکنند نوعی پرنده به اسم ابیا از پرهایش برای همرنگ شدن با پس زمینه جنگل استفاده میکند یک شترمرغ با باز کردن بالهایش بر روی لانهاش سایهبانی برای بچههایش میسازد. یک طاووس پرهای خارقالعادۀ دمش را به نمایش میگذارد تا طاووسهای ماده را جذب کند. پرها میتوانستند مشابه این خاصیتها و عملکردها را هم برای دایناسورها داشته باشند. اینکه دایناسورهای پردار دقیقا چه زمانی و چگونه شروع به پرواز کردند هنوز مقداری ناشناخته است. ولی اگه یک دایناسور کوچک بازوهایش را بالا و پایین کرده و در سراشیبی دویده باشد، پرها میتوانستند به صورت نیروی کمکی برای دویدن سریعتر بهش کمک کنند. این واقعیت سادۀ فیزیکی ممکن است منجر به فرآیند فرگشت بازوهای طولانیتر شده باشد که به آنها کمک میکرده سریعتر بدوند و حتی مسافتهای کوتاهی را در هوا بپرند. و در نهایت بازوهایشان به صورت بال گسترش یافته است. فقط آن زمان، شاید حدود ۵۰ میلیون سال پیش بعد از فرگشت (تکامل) اولین پرهای سیم شکل، آن دایناسورها با کمک پرهایشان به آسمان برده شدند.