Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σκέφτονται και αισθάνονται τα ζώα; Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση: Μ' αγαπάει στ' αλήθεια ο σκύλος μου ή απλώς θέλει μια λιχουδιά; Είναι εύκολο να δούμε ότι ο σκύλος μας μας αγαπάει στ΄αλήθεια. Είναι εύκολο να δούμε, σωστά, τι συμβαίνει μέσα σ' αυτό το μαλλιαρό κεφαλάκι. Τι συμβαίνει; Κάτι συμβαίνει.
Have you ever wondered what animals think and feel? Let's start with a question: Does my dog really love me, or does she just want a treat? Well, it's easy to see that our dog really loves us, easy to see, right, what's going on in that fuzzy little head. What is going on? Something's going on.
Αλλά γιατί πάντα η ερώτηση είναι αν αυτά αγαπούν εμάς; Γιατί έχει να κάνει πάντα με εμάς; Γιατί είμαστε τόσο νάρκισσοι; Βρήκα μια διαφορετική ερώτηση να κάνω στα ζώα. Ποιος είσαι;
But why is the question always do they love us? Why is it always about us? Why are we such narcissists? I found a different question to ask animals. Who are you?
Υπάρχουν ικανότητες του ανθρώπινου μυαλού που έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε πως είναι αποκλειστικά ανθρώπινες. Αλλά είναι αλήθεια αυτό; Τι κάνουν τα υπόλοιπα πλάσματα με αυτούς τους εγκεφάλους; Τι σκέφτονται και τι αισθάνονται; Υπάρχει τρόπος να μάθουμε; Νομίζω ότι υπάρχει. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι. Μπορούμε να κοιτάξουμε την εξέλιξη, να κοιτάξουμε τους εγκεφάλους τους και μπορούμε να παρακολουθήσουμε τι κάνουν.
There are capacities of the human mind that we tend to think are capacities only of the human mind. But is that true? What are other beings doing with those brains? What are they thinking and feeling? Is there a way to know? I think there is a way in. I think there are several ways in. We can look at evolution, we can look at their brains and we can watch what they do.
Το πρώτο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως έχουμε κληρονομήσει τον εγκέφαλο μας. Οι πρώτοι νευρώνες προήλθαν από τις μέδουσες. Από τις μέδουσες προήλθαν τα πρώτα χορδωτά. Από τα πρώτα χορδωτά προήλθαν τα πρώτα σπονδυλωτά. Τα σπονδυλωτά βγήκαν από τη θάλασσα, και να' μαστε. Όμως η αλήθεια είναι ότι ένας νευρώνας, ένα κύτταρο, είναι ολόιδια σε μια καραβίδα, σε ένα πουλί ή σε εσάς. Τι μας λέει αυτό για το μυαλό των καραβίδων; Μπορούμε να πούμε κάτι για αυτό; Φαίνεται ότι αν κάνεις σε μια καραβίδα πολλά μικρά ηλεκτροσόκ κάθε φορά που προσπαθεί να βγει από τη φωλιά της, θα εμφανίσει άγχος. Αν δώσεις στην καραβίδα το ίδιο φάρμακο που χρησιμοποιείται στη θεραπεία της αγχώδους διαταραχής των ανθρώπων, χαλαρώνει, βγαίνει έξω και εξερευνά. Πώς δείχνουμε ότι νοιαζόμαστε για το άγχος των καραβίδων; Κυρίως, τις βράζουμε.
The first thing to remember is: our brain is inherited. The first neurons came from jellyfish. Jellyfish gave rise to the first chordates. The first chordates gave rise to the first vertebrates. The vertebrates came out of the sea, and here we are. But it's still true that a neuron, a nerve cell, looks the same in a crayfish, a bird or you. What does that say about the minds of crayfish? Can we tell anything about that? Well, it turns out that if you give a crayfish a lot of little tiny electric shocks every time it tries to come out of its burrow, it will develop anxiety. If you give the crayfish the same drug used to treat anxiety disorder in humans, it relaxes and comes out and explores. How do we show how much we care about crayfish anxiety? Mostly, we boil them.
(Γέλια)
(Laughter)
Τα χταπόδια χρησιμοποιούν εργαλεία, όπως και οι πιο πολλοί πίθηκοι, και αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα πρόσωπα. Πώς τιμούμε την εξυπνάδα αυτού του ασπόνδυλου; Κυρίως, τα βράζουμε. Αν μια σερανίδα κυνηγήσει ένα ψάρι στη σχισμή ενός κοραλλιού, μερικές φορές θα πάει εκεί που ξέρει πως κοιμάται μια σμέρνα και θα κάνει σινιάλο στη σμέρνα, «Ακολούθησέ με» και η σμέρνα θα καταλάβει το σινιάλο. Η σμέρνα μπορεί να μπει μέσα στη σχισμή και να πιάσει το ψάρι, αλλά το ψάρι μπορεί να το σκάσει και να το πιάσει η σερανίδα. Αυτή είναι μια αρχαία συνεργασία που ανακαλύψαμε μόλις πρόσφατα. Πώς τιμούμε αυτή την αρχαία συνεργασία; Κυρίως, τα τηγανίζουμε. Ένα μοτίβο εμφανίζεται και λέει πολλά περισσότερα για εμάς από ό,τι λέει για εκείνα.
Octopuses use tools, as well as do most apes and they recognize human faces. How do we celebrate the ape-like intelligence of this invertebrate? Mostly boiled. If a grouper chases a fish into a crevice in the coral, it will sometimes go to where it knows a moray eel is sleeping and it will signal to the moray, "Follow me," and the moray will understand that signal. The moray may go into the crevice and get the fish, but the fish may bolt and the grouper may get it. This is an ancient partnership that we have just recently found out about. How do we celebrate that ancient partnership? Mostly fried. A pattern is emerging and it says a lot more about us than it does about them.
Οι βύδρες χρησιμοποιούν εργαλεία και κάνουν ένα διάλειμμα από αυτό που κάνουν για να δείξουν στα μωρά τους τι να κάνουν, κάτι που ονομάζεται διδασκαλία. Οι χιμπατζήδες δεν διδάσκουν. Οι φάλαινες δολοφόνοι διδάσκουν και μοιράζονται το φαγητό τους.
Sea otters use tools and they take time away from what they're doing to show their babies what to do, which is called teaching. Chimpanzees don't teach. Killer whales teach and killer whales share food.
Όταν η εξέλιξη δημιουργεί κάτι καινούριο, χρησιμοποιεί τα κομμάτια που έχει σε απόθεμα, έτοιμα για χρήση, προτού μεταβάλει κάτι. Ο εγκέφαλος μας έφτασε σε μας μέσα από τα βάθη του αμέτρητου χρόνου. Αν δείτε τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε σύγκριση με ενός χιμπατζή, βλέπετε ότι στην ουσία έχουμε έναν πολύ μεγάλο εγκέφαλο χιμπατζή. Είναι καλό που ο δικός μας είναι πιο μεγάλος γιατί είμαστε πολύ ανασφαλείς.
When evolution makes something new, it uses the parts it has in stock, off the shelf, before it fabricates a new twist. And our brain has come to us through the enormity of the deep sweep of time. If you look at the human brain compared to a chimpanzee brain, what you see is we have basically a very big chimpanzee brain. It's a good thing ours is bigger, because we're also really insecure.
(Γέλια)
(Laughter)
Υπάρχει όμως και το δελφίνι. Έχει μεγαλύτερο εγκέφαλο με περισσότερες έλικες. Ίσως πείτε, καλά λοιπόν, βλέπουμε εγκεφάλους, αλλά τι μας λέει αυτό για το μυαλό; Λοιπόν, βλέπουμε τη λειτουργία του μυαλού στη λογική της συμπεριφοράς. Οπότε, αυτοί οι ελέφαντες, όπως μπορείτε να δείτε, προφανώς, αναπαύονται. Έχουν βρει μια μικρή σκιά στους φοίνικες, κάτω από τους οποίους βάζουν τα μωρά τους να κοιμηθούν, ενώ εκείνοι λαγοκοιμούνται παραμένοντας σε εγρήγορση. Είναι απολύτως λογικό για μας αυτό που βλέπουμε όπως είναι απολύτως λογικό για αυτούς αυτό που κάνουν, γιατί υπό τον ίδιο ήλιο, στις ίδιες πεδιάδες, ακούγοντας τα ουρλιαχτά των ίδιων κινδύνων, έγιναν εκείνοι αυτό που είναι και εμείς γίναμε αυτό που είμαστε.
But, uh oh, there's a dolphin, a bigger brain with more convolutions. OK, maybe you're saying, all right, well, we see brains, but what does that have to say about minds? Well, we can see the working of the mind in the logic of behaviors. So these elephants, you can see, obviously, they are resting. They have found a patch of shade under the palm trees under which to let their babies sleep, while they doze but remain vigilant. We make perfect sense of that image just as they make perfect sense of what they're doing because under the arc of the same sun on the same plains, listening to the howls of the same dangers, they became who they are and we became who we are.
Είμαστε γείτονες εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κανείς δεν θα θεωρούσε ότι αυτοί οι ελέφαντες είναι ήρεμοι. Προφανώς κάτι τους προβληματίζει. Τι τους προβληματίζει; Φαίνεται πως αν μαγνητοφωνήσετε τις φωνές των τουριστών και ακουστεί αυτή εγγραφή από ένα ηχείο κρυμμένο στους θάμνους, οι ελέφαντες θα την αγνοήσουν γιατί οι τουρίστες δεν ενοχλούν τους ελέφαντες. Αλλά αν μαγνητοφωνήσετε τις φωνές βοσκών που κουβαλούν λόγχες και συχνά πληγώνουν τους ελέφαντες σε συγκρούσεις στους νερόλακκους, οι ελέφαντες θα συγκεντρωθούν και θα τρέξουν μακριά από το ηχείο. Όχι μόνο ξέρουν οι ελέφαντες ότι υπάρχουν άνθρωποι, ξέρουν ότι υπάρχουν διαφορετικά είδη ανθρώπων και ότι κάποιοι είναι καλοί και κάποιοι επικίνδυνοι.
We've been neighbors for a very long time. No one would mistake these elephants as being relaxed. They're obviously very concerned about something. What are they concerned about? It turns out that if you record the voices of tourists and you play that recording from a speaker hidden in bushes, elephants will ignore it, because tourists never bother elephants. But if you record the voices of herders who carry spears and often hurt elephants in confrontations at water holes, the elephants will bunch up and run away from the hidden speaker. Not only do elephants know that there are humans, they know that there are different kinds of humans, and that some are OK and some are dangerous.
Μας παρακολουθούν για πιο πολύ καιρό από όσο τους παρακολουθούμε εμείς. Μας ξέρουν καλύτερα από όσο τους ξέρουμε εμείς. Έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις: Φροντίζουμε τα μωρά μας, βρίσκουμε φαγητό, προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Είτε είμαστε εξοπλισμένοι για πεζοπορία στους λόφους της Αφρικής είτε εξοπλισμένοι για υποθαλάσσιες καταδύσεις, είμαστε βασικά ίδιοι. Είμαστε συγγενείς κάτω από το δέρμα. Ο ελέφαντας έχει τον ίδιο σκελετό, η φάλαινα δολοφόνος έχει τον ίδιο σκελετό με εμάς. Βλέπουμε πού χρειάζεται να βοηθήσουμε. Βλέπουμε την περιέργεια στα μικρά. Βλέπουμε τους δεσμούς της οικογένειας. Αναγνωρίζουμε την τρυφερότητα. Η ερωτοτροπία είναι ερωτοτροπία. Και μετά ρωτάμε, «Έχουν συναίσθηση;»
They have been watching us for much longer than we have been watching them. They know us better than we know them. We have the same imperatives: take care of our babies, find food, try to stay alive. Whether we're outfitted for hiking in the hills of Africa or outfitted for diving under the sea, we are basically the same. We are kin under the skin. The elephant has the same skeleton, the killer whale has the same skeleton, as do we. We see helping where help is needed. We see curiosity in the young. We see the bonds of family connections. We recognize affection. Courtship is courtship. And then we ask, "Are they conscious?"
Όταν κάνετε γενική νάρκωση αναισθητοποιείστε, που σημαίνει ότι δεν αισθάνεστε τίποτα. Συναίσθηση σημαίνει απλά κάτι που το αισθάνεστε. Αν δείτε, αν ακούσετε, αν νιώσετε, αν αντιληφθείτε οτιδήποτε, έχετε συναίσθηση, και αυτά έχουν συναίσθηση.
When you get general anesthesia, it makes you unconscious, which means you have no sensation of anything. Consciousness is simply the thing that feels like something. If you see, if you hear, if you feel, if you're aware of anything, you are conscious, and they are conscious.
Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ανθρώπους κι ένα από αυτά είναι η ενσυναίσθηση. Είναι η ικανότητα του μυαλού να συντονίζει τη διάθεση σας με αυτή των συντρόφων σας. Είναι ένα πολύ χρήσιμο πράγμα. Αν οι σύντροφοι σας αρχίσουν να προχωρούν γρήγορα, πρέπει να νιώσετε ότι χρειάζεται να βιαστείτε. Όλοι βιαζόμαστε τώρα. Η παλαιότερη μορφή ενσυναίσθησης είναι ο μεταδοτικός φόβος. Αν οι σύντροφοι σας ξαφνιαστούν και απομακρυνθούν πετώντας, εσείς δεν μπορείτε να πείτε, «Χριστέ μου, αναρωτιέμαι γιατί όλοι έφυγαν».
Some people say well, there are certain things that make humans humans, and one of those things is empathy. Empathy is the mind's ability to match moods with your companions. It's a very useful thing. If your companions start to move quickly, you have to feel like you need to hurry up. We're all in a hurry now. The oldest form of empathy is contagious fear. If your companions suddenly startle and fly away, it does not work very well for you to say, "Jeez, I wonder why everybody just left."
(Γέλια)
(Laughter)
Η ενσυναίσθηση είναι κάτι παλιό, αλλά όπως και καθετί στη ζωή, έχει τη δική της κλίμακα και τη δική της ανάπτυξη. Υπάρχει η βασική ενσυναίσθηση: Αν είσαι λυπημένος, στενοχωριέμαι. Αν είσαι χαρούμενος, χαίρομαι.
Empathy is old, but empathy, like everything else in life, comes on a sliding scale and has its elaboration. So there's basic empathy: you feel sad, it makes me sad. I see you happy, it makes me happy.
Έπειτα υπάρχει κάτι που ονομάζουμε συμμερισμό λύπης, είναι κάτι λίγο πιο απόμακρο: «Λυπάμαι που ακούω πως η γιαγιά σου πέθανε. Δεν αισθάνομαι την ίδια θλίψη με σένα, αλλά καταλαβαίνω, ξέρω πώς νιώθεις και με νοιάζει».
Then there's something that I call sympathy, a little more removed: "I'm sorry to hear that your grandmother has just passed away. I don't feel that same grief, but I get it; I know what you feel and it concerns me."
Έπειτα, αν θέλουμε να έχουμε εμπράκτως ενσυναίσθηση, αυτό το ονομάζω αυτό συμπόνοια.
And then if we're motivated to act on sympathy, I call that compassion.
Παρ' όλο που δεν είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους, η ανθρώπινη ενσυναίσθηση δεν είναι τέλεια. Μαζεύουμε γύρω μας πλάσματα που έχουν ενσυναίσθηση, τα σκοτώνουμε και τα τρώμε. Μπορείτε να πείτε πως, εντάξει, αυτά είναι διαφορετικά είδη. Αυτό είναι απλά αρπαγή και οι άνθρωποι είναι αρπακτικά. Αλλά δεν μεταχειριζόμαστε καλά ούτε το δικό μας είδος. Οι άνθρωποι που μοιάζουν να ξέρουν μόνο ένα πράγμα για τη συμπεριφορά των ζώων, ξέρουν ότι δεν πρέπει να αποδίδεις ανθρώπινες σκέψεις και συναισθήματα σε άλλα είδη. Νομίζω ότι αυτό είναι χαζό γιατί αποδίδοντας ανθρώπινες σκέψεις και συναισθήματα σε άλλα είδη είναι η καλύτερη αρχική εικασία για το τι κάνουν και πώς νιώθουν, γιατί οι εγκέφαλοι τους είναι βασικά ίδιοι με τους δικούς μας. Έχουν την ίδια δομή. Οι ίδιες ορμόνες που δημιουργούν τη διάθεση και τα κίνητρα σε εμάς υπάρχουν και σε αυτούς τους εγκεφάλους. Δεν είναι επιστημονικό να λέμε ότι πεινάνε όταν κυνηγούν και είναι κουρασμένα όταν οι γλώσσες τους κρέμονται και μετά να λέμε πως όταν παίζουν με τα παιδιά τους και διασκεδάζουν και είναι χαρούμενα, δεν έχουμε ιδέα ότι μπορούν να αισθάνονται κάτι. Αυτό δεν είναι επιστημονικό.
Far from being the thing that makes us human, human empathy is far from perfect. We round up empathic creatures, we kill them and we eat them. Now, maybe you say OK, well, those are different species. That's just predation, and humans are predators. But we don't treat our own kind too well either. People who seem to know only one thing about animal behavior know that you must never attribute human thoughts and emotions to other species. Well, I think that's silly, because attributing human thoughts and emotions to other species is the best first guess about what they're doing and how they're feeling, because their brains are basically the same as ours. They have the same structures. The same hormones that create mood and motivation in us are in those brains as well. It is not scientific to say that they are hungry when they're hunting and they're tired when their tongues are hanging out, and then say when they're playing with their children and acting joyful and happy, we have no idea if they can possibly be experiencing anything. That is not scientific.
Ένας δημοσιογράφος μου είπε, «Ίσως, αλλά πώς ξέρεις ότι πράγματι τα άλλα ζώα σκέφτονται και νιώθουν;» Ξεκίνησα να ψάχνω τις εκατοντάδες των επιστημονικών αναφορών που έβαλα στο βιβλίο μου και συνειδητοποίησα ότι η απάντηση βρισκόταν στο δωμάτιο μου. Όταν η σκύλα μου φεύγει από το χαλί και έρχεται προς εμένα -όχι προς τον καναπέ, προς εμένα- και ξαπλώνει ανάσκελα και εκθέτει την κοιλιά της, έχει κάνει τη σκέψη, «Θέλω να μου χαϊδέψουν την κοιλιά μου. Ξέρω ότι μπορώ να πάω στον Καρλ, Θα καταλάβει τι ζητάω. Ξέρω ότι τον εμπιστεύομαι γιατί είμαστε οικογένεια. Θα το κάνει και θα μου αρέσει».
So OK, so a reporter said to me, "Maybe, but how do you really know that other animals can think and feel?" And I started to rifle through all the hundreds of scientific references that I put in my book and I realized that the answer was right in the room with me. When my dog gets off the rug and comes over to me -- not to the couch, to me -- and she rolls over on her back and exposes her belly, she has had the thought, "I would like my belly rubbed. I know that I can go over to Carl, he will understand what I'm asking. I know I can trust him because we're family. He'll get the job done, and it will feel good."
(Γέλια)
(Laughter)
Το σκέφτηκε και το ένιωσε και δεν είναι πιο περίπλοκο από αυτό.
She has thought and she has felt, and it's really not more complicated than that.
Όμως βλέπουμε άλλα ζώα και λέμε, «Κοίτα, οι φάλαινες δολοφόνοι, οι λύκοι, οι ελέφαντες, δεν το βλέπουν έτσι».
But we see other animals and we say, "Oh look, killer whales, wolves, elephants: that's not how they see it."
Αυτό το αρσενικό με το μεγάλο πτερύγιο είναι ο Λ41. Είναι 38 χρονών. Το θηλυκό στα αριστερά του είναι η Λ22. Είναι 44. Γνωρίζονται για δεκαετίες. Ξέρουν ακριβώς ποιοι είναι. Ξέρουν ποιοι είναι φίλοι τους. Ξέρουν ποιοι είναι αντίπαλοί τους. Η ζωή τους ακολουθεί την καμπύλη μιας καριέρας. Ξέρουν διαρκώς πού βρίσκονται.
That tall-finned male is L41. He's 38 years old. The female right on his left side is L22. She's 44. They've known each other for decades. They know exactly who they are. They know who their friends are. They know who their rivals are. Their life follows the arc of a career. They know where they are all the time.
Αυτός είναι ένας ελέφαντας ονόματι Φάιλο. Ήταν ένα νεαρό αρσενικό. Εδώ τον βλέπετε τέσσερις μέρες μετά. Οι άνθρωποι όχι μόνο νιώθουμε θλίψη, αλλά και προκαλούμε πολλή θλίψη. Θέλουμε να σκαλίσουμε τα δόντια τους. Γιατί δεν περιμένουμε να πεθάνουν; Kάποτε οι βιότοποι των ελεφάντων εκτείνονταν από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το 1980 υπήρχαν απέραντοι βιότοποι ελεφάντων στην Κεντρική και Ανατολική Αφρική. Τώρα οι βιότοποι τους είναι διασπασμένοι. Αυτή είναι η γεωγραφία ενός ζώου που οδηγούμε σε εξαφάνιση, ενός συντρόφου μας, του πιο σπουδαίου πλάσματος στη γη.
This is an elephant named Philo. He was a young male. This is him four days later. Humans not only can feel grief, we create an awful lot of it. We want to carve their teeth. Why can't we wait for them to die? Elephants once ranged from the shores of the Mediterranean Sea all the way down to the Cape of Good Hope. In 1980, there were vast strongholds of elephant range in Central and Eastern Africa. And now their range is shattered into little shards. This is the geography of an animal that we are driving to extinction, a fellow being, the most magnificent creature on land.
Φυσικά, φροντίζουμε πολύ καλύτερα την άγρια ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο Εθνικό Πάρκο Γιέλοουστοουν, σκοτώσαμε όλους τους λύκους. Σκοτώσαμε όλους τους λύκους νότια των συνόρων του Καναδά. Αλλά στο πάρκο, οι φύλακες του πάρκου το έκαναν τη δεκαετία του 1920, και 60 χρόνια αργότερα έπρεπε να τους φέρουν πίσω γιατί ο πληθυσμός των ελαφιών είχε βγει εκτός ελέγχου. Μετά ήρθαν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι ήρθαν κατά χιλιάδες για να δουν τους λύκους, τους πιο προσβάσιμα ορατούς λύκους στον κόσμο.
Of course, we take much better care of our wildlife in the United States. In Yellowstone National Park, we killed every single wolf. We killed every single wolf south of the Canadian border, actually. But in the park, park rangers did that in the 1920s, and then 60 years later they had to bring them back, because the elk numbers had gotten out of control. And then people came. People came by the thousands to see the wolves, the most accessibly visible wolves in the world.
Πήγα εκεί και είδα αυτή την απίθανη οικογένεια λύκων. Η αγέλη είναι μια οικογένεια. Έχει μερικούς ενήλικες αναπαραγωγής και τα μικρά διάφορων γενεών. Είδα την πιο διάσημη, την πιο σταθερή αγέλη στο Εθνικό Πάρκο Γέλοουστοουν. Έπειτα, όταν περιφέρονταν ακριβώς έξω από τα σύνορα, δύο από τους ενήλικες σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας που μερικές φορές ονομάζουμε άλφα θηλυκό. Στην υπόλοιπη οικογένεια άρχισε αμέσως η αδελφική αντιπαλότητα. Αδερφές έδιωξαν άλλες αδερφές. Αυτή στα αριστερά προσπάθησε για μέρες να επιστρέψει στην οικογένειά της. Δεν την άφηναν γιατί τη ζήλευαν. Δεχόταν πάρα πολύ προσοχή από δύο νέα αρσενικά και ήταν η πιο αναπτυγμένη για την ηλικία της. Αυτό δεν το άντεξαν. Κατέληξε να περιφέρεται έξω από το πάρκο όπου την πυροβόλησαν. Ο άλφα αρσενικός εκδιώχτηκε από την οικογένειά του. Καθώς ερχόταν ο χειμώνας, έχασε την περιοχή του, την κυνηγετική υποστήριξή του, τα μέλη της οικογένειάς του και τη σύντροφό του.
And I went there and I watched this incredible family of wolves. A pack is a family. It has some breeding adults and the young of several generations. And I watched the most famous, most stable pack in Yellowstone National Park. And then, when they wandered just outside the border, two of their adults were killed, including the mother, which we sometimes call the alpha female. The rest of the family immediately descended into sibling rivalry. Sisters kicked out other sisters. That one on the left tried for days to rejoin her family. They wouldn't let her because they were jealous of her. She was getting too much attention from two new males, and she was the precocious one. That was too much for them. She wound up wandering outside the park and getting shot. The alpha male wound up being ejected from his own family. As winter was coming in, he lost his territory, his hunting support, the members of his family and his mate.
Τους προκαλούμε τόσο πολύ πόνο. Το μυστήριο είναι, γιατί δεν μας πληγώνουν εκείνα περισσότερο; Αυτή η φάλαινα είχε μόλις φάει ένα μέρος μιας γκρι φάλαινας με τους συντρόφους της που είχαν σκοτώσει αυτή τη φάλαινα. Αυτοί οι άνθρωποι στο καράβι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Αυτή η φάλαινα είναι ο Τ20. Είχε μόλις κομματιάσει στα τρία μια φώκια μαζί με δύο συντρόφους του. Η φώκια ζύγιζε περίπου όσο οι άνθρωποι στο καράβι. Δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Τρώνε φώκιες. Γιατί δεν τρώνε εμάς; Γιατί μπορούμε να τις εμπιστευόμαστε γύρω από τα παιδιά μας; Γιατί επέστρεψαν οι φάλαινες δολοφόνοι στους ερευνητές που είχαν χαθεί στην πυκνή ομίχλη και τους οδήγησαν για χιλιόμετρα μέχρι να διαλυθεί η ομίχλη και να φτάσουν στην ακτή που ήταν η πατρίδα των ερευνητών; Και αυτό συνέβη πάνω από μία φορά.
We cause so much pain to them. The mystery is, why don't they hurt us more than they do? This whale had just finished eating part of a grey whale with his companions who had killed that whale. Those people in the boat had nothing at all to fear. This whale is T20. He had just finished tearing a seal into three pieces with two companions. The seal weighed about as much as the people in the boat. They had nothing to fear. They eat seals. Why don't they eat us? Why can we trust them around our toddlers? Why is it that killer whales have returned to researchers lost in thick fog and led them miles until the fog parted and the researchers' home was right there on the shoreline? And that's happened more than one time.
Στις Μπαχάμες είναι μια γυναίκα ονόματι Ντενίς Χέρζινγκ και μελετά τα πιτσιλωτά δελφίνια και αυτά τη γνωρίζουν. Τα ξέρει πολύ καλά. Ξέρει όλα ποια είναι. Αυτά την ξέρουν. Αναγνωρίζουν το καράβι ερευνών. Όταν εμφανίζεται, επανασυνδέονται μαζί της με χαρά, εκτός από μια φορά που εμφανίστηκε και αυτά δεν ήρθαν κοντά στο καράβι και αυτό ήταν πολύ παράξενο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε μέχρι που κάποιος στο κατάστρωμα ανακοίνωσε ότι κάποιος στο καράβι είχε πεθάνει την ώρα του ύπνου στην κουκέτα του. Πώς μπορούν τα δελφίνια να ξέρουν ότι η καρδιά ενός ανθρώπου είχε μόλις σταματήσει; Γιατί να τα νοιάζει αυτό; Και γιατί τα τρόμαξε; Αυτά τα μυστήρια πράγματα είναι μόνο μια μικρή ένδειξη για όλα όσα συμβαίνουν στο μυαλό όσων είναι μαζί μας στη Γη και που εμείς σχεδόν ποτέ δεν τα σκεφτόμαστε.
In the Bahamas, there's a woman named Denise Herzing, and she studies spotted dolphins and they know her. She knows them very well. She knows who they all are. They know her. They recognize the research boat. When she shows up, it's a big happy reunion. Except, one time showed up and they didn't want to come near the boat, and that was really strange. And they couldn't figure out what was going on until somebody came out on deck and announced that one of the people onboard had died during a nap in his bunk. How could dolphins know that one of the human hearts had just stopped? Why would they care? And why would it spook them? These mysterious things just hint at all of the things that are going on in the minds that are with us on Earth that we almost never think about at all.
Σε ένα ενυδρείο στη Νότια Αφρική υπήρχε ένα μικρό μωρό ρινοδέλφινο με το όνομα Ντόλι. Θήλαζε και μια μέρα ο φύλακας έκανε ένα διάλειμμα για τσιγάρο και κοιτούσε μέσα από το παράθυρο στην πισίνα τους καπνίζοντας. Η Ντόλι ήρθε και τον κοίταξε, γύρισε πίσω στη μητέρα της, θήλασε για ένα ή δύο λεπτά, γύρισε πίσω στο παράθυρο και απελευθέρωσε ένα σύννεφο γάλακτος που κάλυψε το κεφάλι της σαν καπνός. Κάπως, αυτό το μωρό ρινοδέλφινο σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το γάλα για να αναπαραστήσει τον καπνό. Όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ένα πράγμα για να αναπαραστήσουν κάτι άλλο το λέμε τέχνη.
At an aquarium in South Africa was a little baby bottle-nosed dolphin named Dolly. She was nursing, and one day a keeper took a cigarette break and he was looking into the window into their pool, smoking. Dolly came over and looked at him, went back to her mother, nursed for a minute or two, came back to the window and released a cloud of milk that enveloped her head like smoke. Somehow, this baby bottle-nosed dolphin got the idea of using milk to represent smoke. When human beings use one thing to represent another, we call that art.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτά που μας κάνουν ανθρώπους δεν είναι τα πράγματα που νομίζουμε ότι μας κάνουν ανθρώπους. Αυτό που μας κάνει ανθρώπους είναι ότι, από όλα αυτά που υπάρχουν στο δικό τους και το δικό μας μυαλό, εμείς είμαστε οι πιο ακραίοι. Είμαστε το πιο συμπονετικό, το πιο βίαιο, το πιο δημιουργικό, και το πιο καταστροφικό ζώο που έχει υπάρξει ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη και είμαστε όλα αυτά τα πράγματα μαζί, ανακατεμένα. Αλλά η αγάπη δεν είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα. Δεν είμαστε οι μόνοι που νοιαζόμαστε για τους συντρόφους μας. Δεν είμαστε οι μόνοι που νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας.
The things that make us human are not the things that we think make us human. What makes us human is that, of all these things that our minds and their minds have, we are the most extreme. We are the most compassionate, most violent, most creative and most destructive animal that has ever been on this planet, and we are all of those things all jumbled up together. But love is not the thing that makes us human. It's not special to us. We are not the only ones who care about our mates. We are not the only ones who care about our children.
Τα άλμπατρος συχνά πετούν για εβδομάδες, από 9 έως 16 χιλιάδες χιλιόμετρα, προκειμένου να φέρουν ένα γεύμα, ένα μεγάλο γεύμα, στο νεοσσό που τους περιμένει. Κάνουν φωλιά στα πιο απομακρυσμένα νησιά στους ωκεανούς του κόσμου και αυτή είναι η εικόνα. Η μεταφορά της ζωής από τη μια γενιά στην επόμενη είναι η αλυσίδα της ύπαρξης. Αν αυτό σταματήσει, όλα θα εξαφανιστούν. Αν υπάρχει κάτι ιερό, τότε είναι αυτό και μέσα σε αυτή την ιερή σχέση παρεισφρύουν τα πλαστικά απορρίμματά μας. Όλα αυτά τα πουλιά έχουν τώρα πλαστικό μέσα τους. Αυτό ήταν ένα άλμπατρος έξι μηνών, έτοιμο να βγάλει φτερά. Πέθανε, γεμάτο με κόκκινους αναπτήρες.
Albatrosses frequently fly six, sometimes ten thousand miles over several weeks to deliver one meal, one big meal, to their chick who is waiting for them. They nest on the most remote islands in the oceans of the world, and this is what it looks like. Passing life from one generation to the next is the chain of being. If that stops, it all goes away. If anything is sacred, that is, and into that sacred relationship comes our plastic trash. All of these birds have plastic in them now. This is an albatross six months old, ready to fledge -- died, packed with red cigarette lighters.
Αυτή δεν είναι η σχέση που θα έπρεπε να έχουμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά εμείς που ονομαστήκαμε άνθρωποι λόγω των εγκεφάλων μας, δεν σκεφτόμαστε ποτέ τις συνέπειες. Όταν καλωσορίζουμε μια νέα ανθρώπινη ζωή στον κόσμο, καλωσορίζουμε τα μωρά μας στη συντροφιά κι άλλων πλασμάτων. Ζωγραφίζουμε ζώα στους τοίχους. Δεν ζωγραφίζουμε κινητά τηλέφωνα. Δεν ζωγραφίζουμε θαλάμους εργασίας. Ζωγραφίζουμε ζώα για τους δείξουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε παρέα. Και κάθε ένα από αυτά τα ζώα, σε κάθε πίνακα της Κιβωτού του Νώε που θεωρείται άξιο σωτηρίας, βρίσκεται τώρα σε θανάσιμο κίνδυνο και ο κατακλυσμός τους είμαστε εμείς.
This is not the relationship we are supposed to have with the rest of the world. But we, who have named ourselves after our brains, never think about the consequences. When we welcome new human life into the world, we welcome our babies into the company of other creatures. We paint animals on the walls. We don't paint cell phones. We don't paint work cubicles. We paint animals to show them that we are not alone. We have company. And every one of those animals in every painting of Noah's ark, deemed worthy of salvation is in mortal danger now, and their flood is us.
Οπότε ξεκινήσαμε με μια ερώτηση: Μας αγαπούν; Θα κάνουμε άλλη μια ερώτηση. Είμαστε ικανοί να χρησιμοποιήσουμε όσα έχουμε και να νοιαστούμε όσο χρειάζεται ώστε απλά να τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν;
So we started with a question: Do they love us? We're going to ask another question. Are we capable of using what we have to care enough to simply let them continue?
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)