Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια παρατήρηση η οποία είναι ότι, αν έμαθα κάτι τον τελευταίο χρόνο, είναι ότι η μεγίστη ειρωνεία της δημοσίευσης ενός βιβλίου για την βραδύτητα είναι ότι πρέπει να κυκλοφορήσεις πραγματικά γρήγορα για να το προωθήσεις. Έχω την αίσθηση ότι περνάω όλο το χρόνο μου αυτό τον καιρό, ξέρετε, τρέχοντας από πόλη σε πόλη, από στούντιο σε στούντιο από συνέντευξη σε συνέντευξη προσφέροντας το βιβλίο σε μικροσκοπικές συμπυκνωμένες δόσεις. Γιατί όλοι στις μέρες μας θέλουν να μάθουν να επιβραδύνουν αλλά θέλουν να μάθουν πώς να επιβραδύνουν πολύ γρήγορα. Λοιπόν... Έκανα λοιπόν ένα διαφημιστικό στο CNN τις προάλλες όπου στην πραγματικότητα πέρασα περισσότερο χρόνο στο μακιγιάζ από ότι μιλώντας στον αέρα. Και νομίζω ότι -- αυτό δεν αποτελεί έκπληξη ωστόσο, έτσι δεν είναι; Γιατί κάπως έτσι είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα, ένας κόσμος κολλημένος στη γρήγορη κίνηση.
What I'd like to start off with is an observation, which is that if I've learned anything over the last year, it's that the supreme irony of publishing a book about slowness is that you have to go around promoting it really fast. I seem to spend most of my time these days zipping from city to city, studio to studio, interview to interview, serving up the book in really tiny bite-size chunks. Because everyone these days wants to know how to slow down, but they want to know how to slow down really quickly. So ... so I did a spot on CNN the other day where I actually spent more time in makeup than I did talking on air. And I think that -- that's not really surprising though, is it? Because that's kind of the world that we live in now, a world stuck in fast-forward.
Ένας κόσμος με εμμονή στην ταχύτητα, με το να γίνονται όλα πιο γρήγορα, με το να στριμώχνουμε όλο και περισσότερα σε όλο και λιγότερο χρόνο. Κάθε στιγμή της ημέρας μοιάζει να είναι ένας αγώνας δρόμου με το ρολόι. Για να δανειστώ μια φράση από την Κάρι Φίσερ, η οποία είναι -- την έχω βάλει και στο βιογραφικό μου, αλλά θα την ξαναπω - "Στις μέρες μας ακόμα και η άμεση ευχαρίστηση καθυστερεί πάρα πολύ." Και αν σκεφτεί κανείς πώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα, τι κάνουμε; Όχι, τα επιταχύνουμε, έτσι δεν είναι; Παλιά κάναμε κλήσεις, τώρα κάνουμε ταχείες κλήσεις Παλιά διαβάζαμε, τώρα κάνουμε ταχεία ανάγνωση. Παλιά περπατούσαμε, τώρα κάνουμε γρήγορο βάδισμα. Και φυσικά, παλιά βγαίναμε ραντεβού, τώρα βγαίνουμε ταχυ-ραντεβού. Κι ακόμα και πράγματα που είναι αργά από τη φύση τους προσπαθούμε να τα επιταχύνουμε. Λοιπόν -- Ήμουν προσφατα στη Νεα Υόρκη και πέρασα μπροστά από ένα γυμναστήριο που είχε διαφήμιση στο τζάμι για ένα νέο τμήμα, απογευματινό, και ήταν, το μαντέψατε, γρήγορη γιόγκα. Αυτό λοιπόν είναι -- η ιδανική λύση για επαγγελματίες με ελάχιστο χρόνο πού θέλουν, ξέρετε, να κάνουν το Χαιρετισμό στον Ήλιο αλλά θέλουν να αφιερώσουν μόνο 20 λεπτά. Θέλω να πω, εντάξει, αυτά είναι μάλλον ακραία παραδείγματα και είναι διασκεδαστικά και μας κάνουν να γελάμε.
A world obsessed with speed, with doing everything faster, with cramming more and more into less and less time. Every moment of the day feels like a race against the clock. To borrow a phrase from Carrie Fisher, which is in my bio there; I'll just toss it out again -- "These days even instant gratification takes too long." (Laughter) And if you think about how we to try to make things better, what do we do? No, we speed them up, don't we? So we used to dial; now we speed dial. We used to read; now we speed read. We used to walk; now we speed walk. And of course, we used to date and now we speed date. And even things that are by their very nature slow -- we try and speed them up too. So I was in New York recently, and I walked past a gym that had an advertisement in the window for a new course, a new evening course. And it was for, you guessed it, speed yoga. So this -- the perfect solution for time-starved professionals who want to, you know, salute the sun, but only want to give over about 20 minutes to it. I mean, these are sort of the extreme examples, and they're amusing and good to laugh at.
Αλλά υπάρχει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, και νόμιζω ότι μέσα σε αυτό το "κατοστάρι" της καθημερινότητας συχνά δεν βλέπουμε την ζημιά που μας προκαλεί αυτή η ζωή-σίφουνας που κάνουμε. Μας έχει εμποτίσει τόσο η κουλτούρα της ταχύτητας που σχεδόν αδυνατούμε να προσέξουμε το τίμημα που πληρώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Στην υγεία, τη διατροφή, τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας, το περιβάλλον και την κοινωνία. Και μερικές φορές χρειάζεται μια- μια κλήση αφύπνισης, έτσι δεν είναι, για να- για να μας αφυπνίσει στο γεγονός ότι τρέχουμε τις ζωές μας, αντί να τις ζούμε πραγματικά. Ότι ζούμε την γρήγορη ζωή αντί για την καλή ζωή. Και νομίζω ότι για πολλούς ανθρώπους, αυτή η κλήση αφύπνισης παίρνει την μορφή μιας ασθένειας. Ξέρετε, κατάρρευση, δηλαδή το σώμα που τελικά λέει "Δεν μπορώ άλλο" και τα παρατάει. Ή ίσως μια σχέση διαλύεται επειδή δεν είχαμε τον χρόνο, ή την υπομονή, ή την ηρεμία να είμαστε μαζί με τον άλλον, να τον ακούσουμε.
But there's a very serious point, and I think that in the headlong dash of daily life, we often lose sight of the damage that this roadrunner form of living does to us. We're so marinated in the culture of speed that we almost fail to notice the toll it takes on every aspect of our lives -- on our health, our diet, our work, our relationships, the environment and our community. And sometimes it takes a wake-up call, doesn't it, to alert us to the fact that we're hurrying through our lives, instead of actually living them; that we're living the fast life, instead of the good life. And I think for many people, that wake-up call takes the form of an illness. You know, a burnout, or eventually the body says, "I can't take it anymore," and throws in the towel. Or maybe a relationship goes up in smoke because we haven't had the time, or the patience, or the tranquility, to be with the other person, to listen to them.
Η δική μου κλήση αφύπνισης ήταν όταν άρχισα να διαβάζω παραμύθια στο γιο μου για να κοιμηθεί και συνειδητοποίησα ότι στο τέλος της μέρας πήγαινα στο δωμάτιό του και απλώς δεν μπορούσα να κόψω ταχύτητα-- ξέρετε, έκανα ταχεία ανάγνωση του "Παπουτσωμένου Γάτου". Ξέρετε-- πηδούσα γραμμές από δω, παραγράφους από 'κει, μερικές φορές ολόκληρη σελίδα και φυσικά, ο γιος μου ήξερε το βιβλίο απ' έξω κι ανακατωτά και τσακωνόμασταν. Κι αυτή η στιγμή, που θα έπρεπε να είναι η πιο βαθιά, και η πιο τρυφερή στιγμή της ημέρας, όταν ένας μπαμπάς κάθεται να διαβάσει στο γιο του, μετατράπηκε αντίθετα σ' ένα είδος μονομαχίας βουλήσεων μια σύγκρουση μεταξύ της ταχύτητάς του και της-- μάλλον της δικής μου ταχύτητάς μου και της βραδύτητάς του. Κι αυτό συνεχίστηκε για κάποιον καιρό μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζει ένα άρθρο στην εφημερίδα με συμβουλές προς πολυάσχολους ανθρώπους για να κερδίζουν χρόνο. Και μια από αυτές αναφερόταν σε μια σειρά βιβλίων με τον τίτλο "Το παραμύθι του ενός λεπτού". Κι έτσι-- τινάζομαι που λέω αυτές τις λέξεις τώρα, αλλά η αρχική μου αντίδραση εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαφορετική. Η πρώτη μου αντίδρασή ήταν να πω, "Δόξα τω Θεώ-- καταπληκτική ιδέα! Αυτό ακριβώς έψαχνα για να επιταχύνω την ώρα του ύπνου ακόμα περισσότερο." Αλλά ευτυχώς, ένας γλόμπος άναψε στο κεφάλι μου και η επόμενη αντίδρασή μου ήταν πολύ διαφορετική, κι έκανα ένα βήμα πίσω και σκέφτηκα, "Πω πω-- ξέρετε, εκεί φτάσαμε λοιπόν; Βιάζομαι πραγματικά τόσο πολύ που είμαι πρόθυμος να κοροϊδέψω το γιο μου με ένα ψίχουλο χρόνου στο τέλος της μέρας;" Και -- άφησα την εφημερίδα στην άκρη και καθώς επιβιβαζόμουν σε ένα αεροπλάνο -- κάθησα εκεί κι έκανα κάτι που δεν είχα κάνει για πολύ καιρό -- δηλαδή δεν έκανα τίποτα. Απλώς σκέφτηκα, και σκέφτηκα πολύ και για πολλή ώρα. Και μέχρι να βγω από το αεροπλάνο, είχα αποφασίσει ότι ήθελα να κάνω κάτι για αυτό. Ήθελα να διερευνήσω όλη αυτή την κουλτούρα - σίφουνα, και αυτό που προκαλούσε σε μένα και σε όλους τους άλλους. Και--
And my wake-up call came when I started reading bedtime stories to my son, and I found that at the end of day, I would go into his room and I just couldn't slow down -- you know, I'd be speed reading "The Cat In The Hat." I'd be -- you know, I'd be skipping lines here, paragraphs there, sometimes a whole page, and of course, my little boy knew the book inside out, so we would quarrel. And what should have been the most relaxing, the most intimate, the most tender moment of the day, when a dad sits down to read to his son, became instead this kind of gladiatorial battle of wills, a clash between my speed and his slowness. And this went on for some time, until I caught myself scanning a newspaper article with timesaving tips for fast people. And one of them made reference to a series of books called "The One-Minute Bedtime Story." And I wince saying those words now, but my first reaction at the time was very different. My first reflex was to say, "Hallelujah -- what a great idea! This is exactly what I'm looking for to speed up bedtime even more." But thankfully, a light bulb went on over my head, and my next reaction was very different, and I took a step back, and I thought, "Whoa -- you know, has it really come to this? Am I really in such a hurry that I'm prepared to fob off my son with a sound byte at the end of the day?" And I put away the newspaper -- and I was getting on a plane -- and I sat there, and I did something I hadn't done for a long time -- which is I did nothing. I just thought, and I thought long and hard. And by the time I got off that plane, I'd decided I wanted to do something about it. I wanted to investigate this whole roadrunner culture, and what it was doing to me and to everyone else.
Και είχα δύο ερωτήσεις στο μυαλό μου. Η πρώτη ήταν, πώς γίναμε τόσο γρήγοροι; Και η δεύτερη είναι, είναι εφικτό, ή ακόμα και επιθυμητό, να επιβραδύνουμε; Λοιπόν, αν αναλογιστεί κανείς πώς επιταχύνθηκε ο κόσμος, οι συνήθεις ύποπτοι θα ξεπροβάλλουν. Σκέφτεται κανείς, ξέρετε, αστικοποίηση, καταναλωτισμός, εργασιακές συνθήκες, τεχνολογία. Αλλά πιστεύω ότι αν κοιτάξεις καλύτερα αυτές τις δυνάμεις θα φτάσεις σε κάτι που μπορεί να είναι η βαθύτερη αιτία, η ουσία του ζητήματος, η οποία είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε τον ίδιο τον χρόνο. Σε άλλους πολιτισμούς, ο χρόνος είναι κυκλικός. Θεωρείται οτι κινείται σε μεγάλους ήρεμους κύκλους. Συνεχώς αυτοανανεώνεται και αναζωογονείται. Αντίθετα στην Δύση, ο χρόνος είναι γραμμικός. Είναι ένας πεπερασμένος πόρος που διαρκώς αποστραγγίζεται. Ή τον χρησιμοποιείς ή τον χάνεις. Ο χρόνος είναι χρήμα, όπως είπε ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν. Και νομίζω ότι αυτό που - που κάνει η αντίληψη αυτή στην ψυχολογία μας είναι ότι δημιουργεί μια εξίσωση. Ο χρόνος είναι ανεπαρκής, άρα τι κάνουμε; Άρα, επιταχύνουμε, σωστά; Προσπαθούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα με όλο και λιγότερο χρόνο. Μετατρέπουμε κάθε στιγμή της ημέρας σε έναν αγώνα δρόμου μέχρι την γραμμή του τερματισμού. Μια γραμμή, παρεμπιπτόντως, που ποτέ δεν φτάνουμε, αλλά παρ' ολ΄ αυτά γραμμή τερματισμού. Και φαντάζομαι ότι το ερώτημα είναι γίνεται να απελευθερωθούμε από αυτή τη νοοτροπία; Και ευτυχώς, η απάντηση είναι ναι, γιατί ανακάλυψα, αρχίζοντας να κοιτάω τριγύρω, ότι υπάρχει μια παγκόσμια αντίδραση απέναντι σε αυτή την κουλτούρα που μας λέει ότι όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα, ότι το να κάνεις περισσότερα είναι το καλύτερο.
And I had two questions in my head. The first was, how did we get so fast? And the second is, is it possible, or even desirable, to slow down? Now, if you think about how our world got so accelerated, the usual suspects rear their heads. You think of, you know, urbanization, consumerism, the workplace, technology. But I think if you cut through those forces, you get to what might be the deeper driver, the nub of the question, which is how we think about time itself. In other cultures, time is cyclical. It's seen as moving in great, unhurried circles. It's always renewing and refreshing itself. Whereas in the West, time is linear. It's a finite resource; it's always draining away. You either use it, or lose it. "Time is money," as Benjamin Franklin said. And I think what that does to us psychologically is it creates an equation. Time is scarce, so what do we do? Well -- well, we speed up, don't we? We try and do more and more with less and less time. We turn every moment of every day into a race to the finish line -- a finish line, incidentally, that we never reach, but a finish line nonetheless. And I guess that the question is, is it possible to break free from that mindset? And thankfully, the answer is yes, because what I discovered, when I began looking around, that there is a global backlash against this culture that tells us that faster is always better, and that busier is best.
Σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι κάνουν κάτι αδιανότητο: επιβραδύνουν και ανακαλύπτουν ότι παρόλο που η συμβατική σοφία σού λέει ότι αν επιβραδύνεις θα σε τσαλαπατήσουν, επαληθεύεται το αντίθετο. Ότι επιβραδύνοντας τις σωστές στιγμές, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι τα καταφέρνουν καλύτερα. Τρώνε καλύτερα, κάνουν έρωτα καλύτερα, γυμνάζονται καλύτερα δουλεύουν καλύτερα, ζουν καλύτερα. Και μέσα σε αυτό το καζάνι από στιγμές, μέρη και πράξεις επιβράδυνσης, βρίσκεται αυτό που πολλοί άνθρωποι πλέον ονομάζουν Διεθνές Κίνημα Βραδύτητας.
Right across the world, people are doing the unthinkable: they're slowing down, and finding that, although conventional wisdom tells you that if you slow down, you're road kill, the opposite turns out to be true: that by slowing down at the right moments, people find that they do everything better. They eat better; they make love better; they exercise better; they work better; they live better. And, in this kind of cauldron of moments and places and acts of deceleration, lie what a lot of people now refer to as the "International Slow Movement."
Τώρα, αν μου επιτρέπετε μια μικρή πράξη υποκρισίας, θα σας δώσω μια πολύ γρήγορη περίληψη αυτού-- αυτού που συμβαίνει μέσα στο Κίνημα Βραδύτητας. Αν σκεφτείς το φαγητό, πολλοί από εσάς θα έχουν ακούσει το Κίνημα του Αργού Φαγητού. Ξεκίνησε στην Ιταλία, αλλά έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, και αριθμεί πλέον 100.000 μέλη σε 50 χώρες. Και καθοδηγείται από ένα πολύ απλό και λογικό μήνυμα το οποίο είναι ότι λαμβάνουμε περισσότερη ευχαρίστηση και περισσότερα οφέλη από το φαγητό μας όταν το καλλιεργούμε, το μαγειρεύουμε και το καταναλώνουμε σε ένα λογικό ρυθμό. Νομίζω ότι και η έκρηξη του κινήματος βιολογικών καλλιεργειών και η αναγέννηση των παραδοσιακών αγορών είναι άλλο ένα -- είναι επιπλέον ενδείξεις του γεγονότος ότι οι άνθρωποι θέλουν απελπισμένα να ξεφύγουν από το να τρώνε και να μαγειρεύουν και να καλλιεργούν το φαγητό τους σύμφωνα με ένα βιομηχανικό πρόγραμμα. Θέλουν να επιστρέψουν σε βραδύτερους ρυθμούς. Και από το Κίνημα του Αργού Φαγητού έχει αναπτυχθεί κάτι που λέγεται το Κίνημα των Αργών Πόλεων, το οποίο ξεκίνησε στην Ιταλία, αλλά έχει επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη και παραπέρα. Και στο κίνημα αυτό, οι πόλεις, έχουν ξεκινήσει να επαναπροσδιορίζουν την οργάνωση του αστικού τους τοπίου, ώστε οι άνθρωποι να ενθαρρύνονται να-- να κόψουν ταχύτητα να μυρίσουν τα λουλούδια και να συνδεθούν ο ένας με τον άλλον. Κι έτσι μπορεί να μειώσουν την κίνηση στους δρόμους, ή να βάλουν ένα παγκάκι στο πάρκο ή κάποιο χώρο πρασίνου.
Now if you'll permit me a small act of hypocrisy, I'll just give you a very quick overview of what's going on inside the Slow Movement. If you think of food, many of you will have heard of the Slow Food movement. Started in Italy, but has spread across the world, and now has 100,000 members in 50 countries. And it's driven by a very simple and sensible message, which is that we get more pleasure and more health from our food when we cultivate, cook and consume it at a reasonable pace. I think also the explosion of the organic farming movement, and the renaissance of farmers' markets, are other illustrations of the fact that people are desperate to get away from eating and cooking and cultivating their food on an industrial timetable. They want to get back to slower rhythms. And out of the Slow Food movement has grown something called the Slow Cities movement, which has started in Italy, but has spread right across Europe and beyond. And in this, towns begin to rethink how they organize the urban landscape, so that people are encouraged to slow down and smell the roses and connect with one another. So they might curb traffic, or put in a park bench, or some green space.
Και σε κάποια πράγματα, το σύνολο των αλλαγών αυτών είναι πιο σημαντικό από το άθροισμα των μερών τους γιατί νομίζω ότι όταν μια Αργή Πόλη γίνεται επισήμως μια Αργή Πόλη είναι κάτι σαν μια φιλοσοφική δήλωση. Είναι σα να λες στον υπόλοιπο κόσμο και στους ανθρώπους αυτής της πόλης, ότι πιστεύουμε ότι στον 21ο αιώνα, η βραδύτητα έχει να παίξει ένα ρόλο. Σε ότι αφορά στην ιατρική, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι είναι βαθύτατα απογοητευμένοι με αυτή τη νοοτροπία της γρήγορης λύσης που βρίσκει κανείς στην συμβατική ιατρική. Και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο στρέφονται προς συμπληρωματικές και εναλλακτικές μορφές ιατρικής, που τείνουν να στηρίζονται σε βραδύτερες, ηπιότερες και πιο ολιστικές μορφές θεραπείας. Βέβαια, προφανώς αυτές οι συμπληρωματικές θεραπείς είναι ακόμα υπό εξέταση, κι εγώ προσωπικά αμφιβάλλω ότι το κλύσμα με καφέ θα τύχει ποτέ, ξέρετε, μαζικής απόδοχής. Αλλά άλλες θεραπείες όπως ο βελονισμός και το μασάζ, ακόμα και η απλή χαλάρωση, έχουν σίγουρα κάποιο όφελος. Και σημαντικότατες σχολές ιατρικής παντού -- έχουν ξεκινήσει να μελετούν αυτά τα πράγματα για να καταλάβουν πώς λειτουργούν, και τι μπορούμε να μάθουμε από αυτά.
And in some ways, these changes add up to more than the sum of their parts, because I think when a Slow City becomes officially a Slow City, it's kind of like a philosophical declaration. It's saying to the rest of world, and to the people in that town, that we believe that in the 21st century, slowness has a role to play. In medicine, I think a lot of people are deeply disillusioned with the kind of quick-fix mentality you find in conventional medicine. And millions of them around the world are turning to complementary and alternative forms of medicine, which tend to tap into sort of slower, gentler, more holistic forms of healing. Now, obviously the jury is out on many of these complementary therapies, and I personally doubt that the coffee enema will ever, you know, gain mainstream approval. But other treatments such as acupuncture and massage, and even just relaxation, clearly have some kind of benefit. And blue-chip medical colleges everywhere are starting to study these things to find out how they work, and what we might learn from them.
Σεξ. Υπάρχει υπερβολικά πολύ γρήγορο σεξ τριγύρω, έτσι δεν είναι; Έφτανα στο- εμ - δεν υπονοώ κάτι με τη λέξη. Ερχόμουν, ας πούμε, σιγά σιγά στην Οξφόρδη, και πέρασα από ένα περίπτερο και είδα ένα περιοδικό ένα αντρικό περιοδικό, που έλεγε στο εξώφυλλο, "Πώς να φέρετε τη σύντροφό σας σε οργασμό σε 30 δευτερόλεπτα." Δηλαδή, ξέρετε, ακόμα και το σεξ γίνεται με χρονόμετρο αυτές τις μέρες. Εντάξει, δε λέω, κι εμένα μου άρεσει ένα γρήγορο όπως σε όλους, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να κερδίσουμε πάρα πολλά από το αργό σεξ - από το να κόψουμε ταχύτητα στην κρεβατοκάμαρα. Ξέρετε, αντλεί κανείς από - απ' αυτά τα βαθύτερα, ξέρετε, τα ψυχολογικά, συναισθηματικά, πνευματικά ρεύματα και φτάνει σε καλύτερο οργασμό σιγά σιγά. Πιάνουν καλύτερο τόπο τα λεφτά σου, ας πούμε. Οι Πόιντερ Σίστερς το είπαν πιο εύγλωττα, έτσι δεν είναι, όταν τραγουδούσαν για τις αρετές του εραστή με το αργό χέρι. Εντάξει, όλοι γελάσαμε με τον Στινγκ πριν από μερικά χρόνια όταν έγινε οπαδός του ταντρικού σεξ, αλλά προχωρώντας μερικά χρόνια, βλέπουμε τώρα ζευγάρια όλων των ηλικιών που πηγαίνουν ομαδικά σε εργαστήρια, ή και απλά από μόνα τους στις κρεβατοκάμαρές τους, βρίσκουν τρόπους να φρενάρουν και να κάνουν καλύτερο σεξ. Και φυσικά, στην Ιταλία - εντάξει, οι Ιταλοί φαίνεται ότι ξέρουν πώς να βρίσκουν την ευχαρίστηση -- όπου έχουν ξεκινήσουν και επίσημα ένα Κίνημα Αργού Σεξ.
Sex. There's an awful lot of fast sex around, isn't there? I was coming to -- well -- no pun intended there. I was making my way, let's say, slowly to Oxford, and I went through a news agent, and I saw a magazine, a men's magazine, and it said on the front, "How to bring your partner to orgasm in 30 seconds." So, you know, even sex is on a stopwatch these days. Now, you know, I like a quickie as much as the next person, but I think that there's an awful lot to be gained from slow sex -- from slowing down in the bedroom. You know, you tap into that -- those deeper, sort of, psychological, emotional, spiritual currents, and you get a better orgasm with the buildup. You can get more bang for your buck, let's say. I mean, the Pointer Sisters said it most eloquently, didn't they, when they sang the praises of "a lover with a slow hand." Now, we all laughed at Sting a few years ago when he went Tantric, but you fast-forward a few years, and now you find couples of all ages flocking to workshops, or maybe just on their own in their own bedrooms, finding ways to put on the brakes and have better sex. And of course, in Italy where -- I mean, Italians always seem to know where to find their pleasure -- they've launched an official Slow Sex movement.
Η εργασία -- σε όλο σχεδόν τον κόσμο-- με την Βόρεια Αμερική να αποτελεί αξιοσημείωτη εξαίρεση-- οι ώρες εργασίες έχουν αρχίσει να ελαττώνονται. Η Ευρώπη είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η ποιότητα της ζωής τους βελτιώνεται καθώς δουλεύουν λιγότερο, κι επίσης ότι η παραγωγικότητά τους ανά ώρα αυξάνεται. Εντάξει, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα με το 35ωρο στην Γαλλία-- πολύ προχωρημένο, πολύ πρόωρο, πολύ ανελαστικό. Όμως άλλες χώρες στην Ευρώπη, ιδιαίτερα οι Σκανδιναβικές χώρες, δείχνουν ότι είναι δυνατό να έχεις μια οικονομία που σκίζει χωρίς να είσαι εργασιομανής. Και η Νορβηγία, η Σουηδία η Δανία και η Φινλανδία κατατάσσονται πλέον ανάμεσα στις 6 κορυφαίες πιο ανταγωνιστικές χώρες στον πλανήτη, και δουλεύουν ώρες που θα έκαναν τον μέσο Αμερικανό να κλαίει από ζήλεια. Κι αν πας πέρα από το επίπεδο της χώρας στο επίπεδο την επιχειρηματικής κουλτούρας, όλο και περισσότερες εταιρείες συνειδητοποιούν πλέον ότι πρέπει να επιτρέπουν στους υπαλλήλους τους είτε να δουλεύουν λιγότερες ώρες είτε απλώς να αποσυνδέονται- να κάνουν διάλειμμα για φαγητό ή να πάνε να καθίσουν σε ένα ήσυχο χώρο, να κλείσουν τις συσκευές Blackberry-- εσείς στην γαλαρία-- τα κινητά, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ή του Σαββατοκύριακου, ώστε να έχουν χρόνο να επαναφορτίσουν και να -- να αφήσουν τον εγκέφαλο να γλιστρήσει σε αυτή τη μορφή δημιουργικού τρόπου σκέψης.
The workplace. Right across much of the world -- North America being a notable exception -- working hours have been coming down. And Europe is an example of that, and people finding that their quality of life improves as they're working less, and also that their hourly productivity goes up. Now, clearly there are problems with the 35-hour workweek in France -- too much, too soon, too rigid. But other countries in Europe, notably the Nordic countries, are showing that it's possible to have a kick-ass economy without being a workaholic. And Norway, Sweden, Denmark and Finland now rank among the top six most competitive nations on Earth, and they work the kind of hours that would make the average American weep with envy. And if you go beyond sort of the country level, down at the micro-company level, more and more companies now are realizing that they need to allow their staff either to work fewer hours or just to unplug -- to take a lunch break, or to go sit in a quiet room, to switch off their Blackberrys and laptops -- you at the back -- mobile phones, during the work day or on the weekend, so that they have time to recharge and for the brain to slide into that kind of creative mode of thought.
Ωστόσο, στις μέρες μας δεν είναι μόνο οι ενήλικες που δουλεύουν παραπάνω, έτσι δεν είναι; Είναι και τα παιδιά. Είμαι 37 και η παιδική μου ηλικία έληξε στα μέσα της δεκαετίας του '80, και κοιτάζω τα παιδιά τώρα και εκπλήσσομαι από τον τρόπο που αγωνίζονται με περισσότερη δουλειά στο σπίτι, περισσότερα ιδιαίτερα, περισσότερες εξωσχολικές δραστηριότητες από όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια γενιά πριν. Και μερικά από τα πιο σπαραξικάρδια μηνύματα που λαμβάνω στην ιστοσελίδα μου προέρχονται στην πραγματικότητα από εφήβους που ακροβατούν στο χείλος της εξουθένωσης και με παρακαλούν να γράψω στους γονείς τους, να τους βοηθήσω να κόψουν ταχύτητα, να τους βοηθήσω να βγουν από αυτόν τον ασταμάτητο μύλο. Αλλά ευτυχώς, υπάρχει μια αντίδραση και από τους γονείς, και βλέπει κανείς, ξέρετε, πόλεις στις ΗΠΑ να συνασπίζονται και να απαγορεύουν τις εξωσχολικές δραστηριότητες για μια συγκεκριμένη μέρα του μήνα, ώστε οι άνθρωποι, να μπορούν να αποσυμπιεστούν και να έχουν περισσότερο χρόνο με την οικογένεια, και να επιβραδύνουν.
It's not just, though, these days, adults who overwork, though, is it? It's children, too. I'm 37, and my childhood ended in the mid-'80s, and I look at kids now, and I'm just amazed by the way they race around with more homework, more tutoring, more extracurriculars than we would ever have conceived of a generation ago. And some of the most heartrending emails that I get on my website are actually from adolescents hovering on the edge of burnout, pleading with me to write to their parents, to help them slow down, to help them get off this full-throttle treadmill. But thankfully, there is a backlash there in parenting as well, and you're finding that, you know, towns in the United States are now banding together and banning extracurriculars on a particular day of the month, so that people can, you know, decompress and have some family time, and slow down.
Η δουλειά στο σπίτι είναι επίσης ένα θέμα. Απαγορεύσεις για εργασίες στο σπίτι εμφανίζονται σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο σε σχολεία που επί χρόνια φόρτωναν με εργασίες και τώρα ανακαλύπτουν ότι το λιγότερο μπορεί να είναι περισσότερο. Έτσι υπήρχε μια περίπτωση στην Σκωτία πρόσφατα όπου ένα ιδιωτικό σχολείο υψηλών επιδόσεων απαγόρευσε την δουλειά στο σπίτι για οποιοδήποτε παιδί κάτω των 13, και οι γονείς υψηλών επιδόσεων φρίκαραν και είπαν "Τι είναι αυτά -ξέρετε, τα παιδιά μας θα αποτύχουν- ο διευθυντής τους είπε "Όχι καθόλου, τα παιδιά πρέπει να κόβουν ταχύτητα στο τέλος της μέρας῾ Και μόλις αυτό τον μήνα, βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, και σε μαθηματικά και επιστήμες, οι βαθμοί ανέβηκαν 20% κατά μέσο όρο πέρυσι. Και νομίζω ότι αυτό που είναι ανακουφιστικό είναι ότι τα ελίτ πανεπιστήμια, που συχνά αναφέρονται ως ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι πηγαίνουν τα παιδιά τους και τα προωθούν τόσο πολύ, έχουν ξεκινήσει να παρατηρούν ότι το επίπεδο των φοιτητών που δέχονται πέφτει. Αυτά τα παιδιά έχουν υπέροχους βαθμούς, έχουν βιογραφικά γεμάτα με επιπλέον δραστηριότητες, σε σημείο που θα έκανε τα μάτια μας να δακρύσουν. Αλλά τους λείπει η σπίθα, τους λείπει η δυνατότητα να σκέφτονται δημιουργικά και καινοτομικά- δεν ξέρουν πώς να ονειρεύονται. Κι έτσι αυτά τα κορυφαία πανεπιστήμια, η Οξφόρδη, το Κέιμπριτζ και τα παρόμοια, αρχίζουν να στέλνουν ένα μήνυμα σε γονείς και φοιτητές ότι πρέπει να πατήσουν λιγάκι φρένο. Και στο Χάρβαρντ, για παράδειγμα, στέλνουν ένα γράμμα στους πρωτοετείς -τα πρωτάκια - λέγοντάς τους ότι θα κερδίσουν περισσότερα από τη ζωή τους και από το Χάρβαρντ, αν πατήσουν λίγο φρένο. Αν κάνουν λιγότερα, αλλά δώσουν χρόνο στα πράγματα, τον χρόνο που τα πράγματα χρειάζονται, για να τα απολαύσεις, να τα γευτείς, Ακόμα κι όταν κάποιες φορές δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Και αυτό το γράμμα έχει τον -πολύ αποκαλύπτικο πιστεύω -τίτλο "Κόψε ταχύτητα" -- με θαυμαστικό στο τέλος.
Homework is another thing. There are homework bans springing up all over the developed world in schools which had been piling on the homework for years, and now they're discovering that less can be more. So there was a case up in Scotland recently where a fee-paying, high-achieving private school banned homework for everyone under the age of 13, and the high-achieving parents freaked out and said, "What are you -- you know, our kids will fall" -- the headmaster said, "No, no, your children need to slow down at the end of the day." And just this last month, the exam results came in, and in math, science, marks went up 20 percent on average last year. And I think what's very revealing is that the elite universities, who are often cited as the reason that people drive their kids and hothouse them so much, are starting to notice the caliber of students coming to them is falling. These kids have wonderful marks; they have CVs jammed with extracurriculars, to the point that would make your eyes water. But they lack spark; they lack the ability to think creatively and think outside -- they don't know how to dream. And so what these Ivy League schools, and Oxford and Cambridge and so on, are starting to send a message to parents and students that they need to put on the brakes a little bit. And in Harvard, for instance, they send out a letter to undergraduates -- freshmen -- telling them that they'll get more out of life, and more out of Harvard, if they put on the brakes, if they do less, but give time to things, the time that things need, to enjoy them, to savor them. And even if they sometimes do nothing at all. And that letter is called -- very revealing, I think -- "Slow Down!" -- with an exclamation mark on the end.
Επομένως οπουδήποτε κι αν κοιτάξεις, το μήνυμα, νομίζω, είναι το ίδιο. Ότι το λιγότερο είναι συχνά περισσότερο, ότι το βραδύτερο είναι συχνά καλύτερο. Αλλά παρ΄ όλ΄ αυτά, σίγουρα, δεν είναι εύκολο να επιβραδύνουμε, ετσι; Θέλω να πω, σίγουρα ακούσατε ότι πήρα κλήση για υπερβολική ταχύτητα καθώς έκανα την έρευνα στο βιβλίο μου για τα οφέλη της βραδύτητας, και είναι αλήθεια, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Στην πραγματικότητα ήμουν καθ' οδόν για ένα δείπνο που παρέθετε το Κίνημα του Αργού Φαγητού εκείνο τον καιρό. Και σα να μην ήταν αυτό αρκετά ντροπιαστικό, την κλήση την έφαγα στην Ιταλία. Κι αν κανείς από εσάς έχει οδηγήσει σε Ιταλική λεωφόρο, μπορεί να καταλάβει πολύ καλά πόσο γρήγορα πήγαινα.
So wherever you look, the message, it seems to me, is the same: that less is very often more, that slower is very often better. But that said, of course, it's not that easy to slow down, is it? I mean, you heard that I got a speeding ticket while I was researching my book on the benefits of slowness, and that's true, but that's not all of it. I was actually en route to a dinner held by Slow Food at the time. And if that's not shaming enough, I got that ticket in Italy. And if any of you have ever driven on an Italian highway, you'll have a pretty good idea of how fast I was going.
Γέλια
(Laughter)
Αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο να επιβραδύνουμε; Νομίζω ότι υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Ο ένας είναι ότι - η ταχύτητα είναι ωραία - ξέρετε, είναι σέξυ. Είναι όλη αυτή η έξαψη της αδρεναλίνης. Είναι δύσκολο να την αφήσεις. Νομίζω υπάρχει ένα είδος μεταφυσικής διάστασης -- ότι η ταχύτητα γίνεται ένας δρόμος απομόνωσης του εαυτού μας από τα μεγαλύτερα, βαθύτερα ερωτήματα. Γεμίζουμε το κεφάλι μας με αποσπάσεις, το απασχολούμε έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ρωτήσουμε, είμαι καλά; Είμαι χαρούμενος; Μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά μου; Παίρνουν οι πολιτικοί που εξέλεξα σωστές αποφάσεις για μένα; Άλλος ένας λόγος - αν και νομίζω, ίσως, ο ισχυρότερος λόγος- που μας είναι δύσκολο να επιβραδύνουμε είναι το πολιτιστικό ταμπού που έχουμε υιοθετήσει εναντίον της επιβράδυνσης. Το αργό είναι άσχημη λέξη στον πολιτισμό μας. Είναι συνώνυμο της τεμπελιάς, της ρεμπελοσύνης του να είσαι κάποιος που παραιτείται. Ξέρετε "είναι λίγο αργός." Στην πραγματικότητα είναι συνώνυμο με το να είναι κανείς - να είναι βλάκας.
But why is it so hard to slow down? I think there are various reasons. One is that speed is fun, you know, speed is sexy. It's all that adrenaline rush. It's hard to give it up. I think there's a kind of metaphysical dimension -- that speed becomes a way of walling ourselves off from the bigger, deeper questions. We fill our head with distraction, with busyness, so that we don't have to ask, am I well? Am I happy? Are my children growing up right? Are politicians making good decisions on my behalf? Another reason -- although I think, perhaps, the most powerful reason -- why we find it hard to slow down is the cultural taboo that we've erected against slowing down. "Slow" is a dirty word in our culture. It's a byword for "lazy," "slacker," for being somebody who gives up. You know, "he's a bit slow." It's actually synonymous with being stupid.
Υποθέτω ότι το Αργό Κίνημα - ο στόχος του Αργού Κινήματος ο βασικός του, στην πραγματικότητα, στόχος, είναι να εξαλείψει αυτό το ταμπού και να πει ότι - ναι, κάποιες φορές το να είσαι αργός δεν είναι η λύση, ότι υπάρχει αυτό που θα λέγαμε "κακή βραδύτητα." Ξέρετε τι εννοώ - κόλλησα στην λεωφόρο Μ25, έναν περιφερειακό του Λονδίνου, πρόσφατα, κι έμεινα εκεί τρισήμισυ ώρες. Και μπορώ να σας πω, αυτό είναι πραγματικά αργό με την κακή έννοια. Αλλά η νέα ιδέα, η μάλλον επαναστατική ιδέα του Αργού Κινήματος είναι ότι υπάρχει και "καλή βραδύτητα". Και η καλή βραδύτητα είναι, ας πούμε, να βρίσκεις το χρόνο για ένα γεύμα με την οικογένειά σου, με την τηλεόραση σβηστή. Ή- να βρίσκεις το χρόνο να κοιτάζεις ένα πρόβλημα από όλες τις πλευρές στο γραφείο για να πάρεις την καλύτερη απόφαση στη δουλειά. Ή ακόμα απλώς να βρίσκεις χρόνο να επιβραδύνεις για να γευτείς τη ζωή σου.
I guess what the Slow Movement -- the purpose of the Slow Movement, or its main goal, really, is to tackle that taboo, and to say that yes, sometimes slow is not the answer, that there is such a thing as "bad slow." You know, I got stuck on the M25, which is a ring road around London, recently, and spent three-and-a-half hours there. And I can tell you, that's really bad slow. But the new idea, the sort of revolutionary idea, of the Slow Movement, is that there is such a thing as "good slow," too. And good slow is, you know, taking the time to eat a meal with your family, with the TV switched off. Or taking the time to look at a problem from all angles in the office to make the best decision at work. Or even simply just taking the time to slow down and savor your life.
Και ένα από τα πράγματα που βρήκα ιδιαίτερα ενθαρρυντικό σε όλα αυτά που έγιναν σχετικά με το βιβλίο από τότε που βγήκε, είναι η αντιμετώπιση που δέχτηκε. Και ήξερα ότι όταν θα έβγαινε το βιβλίο μου για την βραδύτητα, θα γινόταν αποδεκτό από τους οπαδούς της New Age φιλοσοφίας αλλά το καλοδέχτηκαν επίσης, και με πολλή ευχαρίστηση, ο επιχειρηματικός κόσμος -- ξέρετε, ο επιχειρηματικός τύπος, αλλά και μεγάλες εταιρείς και κορυφαίοι οργανισμοί. Γιατί οι άνθρωποι στην κορυφή της πυραμίδας, άνθρωποι σαν κι εσάς, νομίζω, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει πάρα πολλή ταχύτητα στο σύστημα, οι άνθρωποι είναι υπεραπασχολημένοι, και είναι καιρός να βρούμε ή να ξαναβρούμε αυτή την χαμένη τέχνη της αλλαγής ταχύτητας. Ένα άλλο ενθαρρυντικό σημάδι, νομίζω, είναι ότι δεν είναι μόνο στον ανεπτυγμένο κόσμο που αυτή η ιδέα έχει υιοθετηθεί. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, σε χώρες που βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το να γίνουν χώρες του Πρώτου Κόσμου -Κίνα, Βραζιλία, Ταϊλάνδη, Πολωνία και τα λοιπά -- αυτές οι χώρες έχουν αγκαλιάσει την ιδέα του Αργού Κινήματος πολλοί από τους κατοίκους τους, και το θέμα συζητείται στα ΜΜΕ, στους δρόμους. Γιατί πιστεύω ότι κοιτάζουν το Δυτικό Κόσμο και λένε "Μας αρέσει το τάδε στοιχείο από αυτά που έχετε αλλά δεν είμαστε τόσο σίγουροι για το δείνα."
Now, one of the things that I found most uplifting about all of this stuff that's happened around the book since it came out, is the reaction to it. And I knew that when my book on slowness came out, it would be welcomed by the New Age brigade, but it's also been taken up, with great gusto, by the corporate world -- you know, business press, but also big companies and leadership organizations. Because people at the top of the chain, people like you, I think, are starting to realize that there's too much speed in the system, there's too much busyness, and it's time to find, or get back to that lost art of shifting gears. Another encouraging sign, I think, is that it's not just in the developed world that this idea's been taken up. In the developing world, in countries that are on the verge of making that leap into first world status -- China, Brazil, Thailand, Poland, and so on -- these countries have embraced the idea of the Slow Movement, many people in them, and there's a debate going on in their media, on the streets. Because I think they're looking at the West, and they're saying, "Well, we like that aspect of what you've got, but we're not so sure about that."
Κι μετά από όλα αυτά, είναι, θα έλεγα, είναι εφικτό; Αυτό είναι στ' αλήθεια το βασικό ερώτημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Είναι δυνατό να επιβραδύνουμε; Κι εγώ χαίρομαι που μπορώ να σας πω ότι η απάντηση είναι ένα ηχηρό ναι. Και παρουσιάζω τον εαυτό μου ως Έκθεμα Α, ένα είδος βελτιωμένου και επανενταγμένου εξαρτημένου από την ταχύτητα. Εξακολουθώ να λατρεύω την ταχύτητα. Ξέρετε, μένω στο Λονδίνο, και δουλεύω ως δημοσιογράφος, και απολαμβάνω την ένταση και το τρέξιμο, και την έξαψη της αδρεναλίνης που προέρχεται και από τα δύο αυτά πράγματα. Παίζω σκουός και χόκεϊ στον πάγο, δύο πολύ γρήγορα αθλήματα και δεν θα τα άφηνα για τίποτα στον κόσμο. Επίσης όμως, τον τελευταίο χρόνο περίπου, έχω έρθει σε επαφή με την εσωτερική μου χελώνα.
So all of that said, is it, I guess, is it possible? That's really the main question before us today. Is it possible to slow down? And I'm happy to be able to say to you that the answer is a resounding yes. And I present myself as Exhibit A, a kind of reformed and rehabilitated speed-aholic. I still love speed. You know, I live in London, and I work as a journalist, and I enjoy the buzz and the busyness, and the adrenaline rush that comes from both of those things. I play squash and ice hockey, two very fast sports, and I wouldn't give them up for the world. But I've also, over the last year or so, got in touch with my inner tortoise.
Γέλια
(Laughter)
Και αυτό σημαίνει ότι πλέον, δεν υπερφορτώνω τον εαυτό μου αδικαιολόγητα. Η κατάσταση εκκίνησής μου δεν είναι πλέον αυτή του εξαρτημένου από την βιασύνη. Δεν ακούω πλέον το φτερωτό άρμα του χρόνου να πλησιάζει ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο παλιά. Για να είμαι ειλικρινής το ακούω τώρα, γιατί τελειώνει ο χρόνος μου. Και το συμπέρασμα όλως αυτών είναι ότι νιώθω πραγματικά πολύ πιο χαρούμενος, υγιέστερος, πιο παραγωγικός από ποτέ. Αισθάνομαι σα να ζω την ζωή μου αντί να την περνάω στα γρήγορα. Και ίσως το πιο σημαντικό μέτρο για την επιτυχία αυτή είναι ότι νιώθω τις σχέσεις μου πολύ πιο βαθιές, πλουσιότερες, δυνατότερες.
And what that means is that I no longer overload myself gratuitously. My default mode is no longer to be a rush-aholic. I no longer hear time's winged chariot drawing near, or at least not as much as I did before. I can actually hear it now, because I see my time is ticking off. And the upshot of all of that is that I actually feel a lot happier, healthier, more productive than I ever have. I feel like I'm living my life rather than actually just racing through it. And perhaps, the most important measure of the success of this is that I feel that my relationships are a lot deeper, richer, stronger.
Και για μένα, το - θα έλεγα- το απόλυτο τεστ που θα έδειχνε αν θα τα κατάφερνα και τι θα σήμαινε αυτό, είχε να κάνει πάντα με το βραδυνό παραμύθι, γιατί από κει κατά κάποιον τρόπο ξεκίνησε το ταξίδι. Και τα νέα και από κει είναι ανθηρά. Εγώ - ξέρετε στο τέλος της μέρας, πηγαίνω στο δωμάτιο του γιού μου. Δεν φοράω ρολόι. Έχω κλείσει τον υπολογιστή μου άρα δεν ακούω τα μηνύματα που πέφτουν στο καλάθι, κι απλά κατεβάζω την ταχύτητα στο ρυθμό του και - και διαβάζουμε. Κι επειδή τα παιδιά έχουν το δικό τους χρόνο κι εσωτερικό ρολόι δεν υπάρχει γι΄ αυτά "ποιοτικός χρόνος", όπου προγραμματίζεις 10 λεπτά μαζί τους για να σου ανοιχτούν. Χρειάζονται να κινηθείς με το δικό τους ρυθμό. Και έχω δει ότι μετά από 10 λεπτά παραμύθι, ξέρετε, ο γιος μου ξαφνικά θα πει "Ξέρεις, έγινε κάτι στην παιδική χαρά σήμερα που με ενόχλησε." Και θα ξεκινήσουμε να συζητάμε για αυτό. Και τώρα πια βλέπω ότι τα βραδυνά παραμύθια ήταν ένα είδος - ένα κουτάκι στην λίστα με τις υποχρεώσεις μου, κάτι που έτρεμα γιατί ήταν τόσο αργή διαδιακσία κι έπρεπε να την περάσω στα γρήγορα. Κι έχει μετατραπεί στην επιβράβευσή μου στο τέλος της μέρας, κάτι που στ΄ αλήθεια -- στ΄ αλήθεια απολαμβάνω. Κι έχω ένα Χολυγουντιανό φινάλε για την σημερινή μου ομιλία που πάει κάπως έτσι.
And for me, I guess, the litmus test for whether this would work, and what it would mean, was always going to be bedtime stories, because that's sort of where the journey began. And there too the news is rosy. You know, at the end of the day, I go into my son's room. I don't wear a watch. I switch off my computer, so I can't hear the email pinging into the basket, and I just slow down to his pace and we read. And because children have their own tempo and internal clock, they don't do quality time, where you schedule 10 minutes for them to open up to you. They need you to move at their rhythm. I find that 10 minutes into a story, you know, my son will suddenly say, "You know, something happened in the playground today that really bothered me." And we'll go off and have a conversation on that. And I now find that bedtime stories used to be a box on my to-do list, something that I dreaded, because it was so slow and I had to get through it quickly. It's become my reward at the end of the day, something I really cherish. And I have a kind of Hollywood ending to my talk this afternoon, which goes a little bit like this:
Πριν από μερικούς μήνες, ετοιμαζόμουν να πάω σε άλλη μια περιοδεία για το βιβλίο μου και είχα έτοιμες τις βαλίτσες μου. Ήμουν κάτω στην εξώπορτα, περιμένοντας για ταξί, κι ο γιος μου κατέβηκε τις σκάλες και είχε - είχε φτιάξει μια κάρτα για μένα. Και την κρατούσε. Είχε συρράψει δύο κάρτες, σαν κι αυτές, μαζί κι είχε βάλει ένα αυτοκόλλητο από τον αγαπημένο του ήρωα, τον Τεντέν, μπροστά. Και μου είπε, μάλλον μου την έδωσε, και-- και τη διάβασα, κι έλεγε, "Στον Μπαμπά, με αγάπη Μπέντζαμιν." Και σκέφτηκα, ξέρετε "Αχ, τι γλυκό, είναι κάρτα για καλή τύχη στην περιοδεία του βιβλίου;" Και είπε, "Όχι, όχι Μπαμπά -- είναι μια κάρτα γιατί διαβάζεις παραμύθια καλύτερα από όλους στον κόσμο". Και σκέφτηκα, "Τέλεια, αυτή η επιβράδυνση τελικά..."
a few months ago, I was getting ready to go on another book tour, and I had my bags packed. I was downstairs by the front door, and I was waiting for a taxi, and my son came down the stairs and he'd made a card for me. And he was carrying it. He'd gone and stapled two cards, very like these, together, and put a sticker of his favorite character, Tintin, on the front. And he said to me, or he handed this to me, and I read it, and it said, "To Daddy, love Benjamin." And I thought, "Aw, that's really sweet. Is that a good luck on the book tour card?" And he said, "No, no, no, Daddy -- this is a card for being the best story reader in the world." And I thought, "Yeah, you know, this slowing down thing really does work."
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.