Όταν είμαστε νέοι, είμαστε αφελώς γενναίοι, και άφοβα ονειρευόμαστε πώς θα μοιάζουν οι ζωές μας. Ίσως θέλατε να γίνετε αστροναύτης ή αεροναυπηγός πυραύλων. Ίσως να είχατε ονειρευτεί να ταξιδέψετε σε κάθε ήπειρο. Απ' όταν ήμουν πολύ μικρή, ονειρευόμουν να εργαστώ για τα Ηνωμένα Έθνη σε κάποιες από τις πιο δύσκολες χώρες στον κόσμο. Και χάρη σε μια μεγάλη δόση θάρρους το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε.
When we're young, we're innocently brave, and we fearlessly dream about what our lives might be like. Maybe you wanted to be an astronaut or a rocket scientist. Maybe you dreamed of traveling to every continent. Since I was very young, I dreamed of working for the United Nations in some of the most difficult countries in the world. And thanks to a lot of courage that dream came true.
Αλλά να κάτι για το θάρρος: δεν εμφανίζεται όποτε το χρειαζόμαστε. Είναι το αποτέλεσμα βαθύ στοχασμού και πραγματικής δουλειάς, που περιλαμβάνει την ισορροπία ανάμεσα στον φόβο και τη γενναιότητα. Χωρίς τον φόβο, θα κάνουμε χαζομάρες. Και χωρίς θάρρος, ποτέ δεν θα εξερευνήσουμε το άγνωστο. Η μαγεία έγκειται στην ισορροπία μεταξύ των δύο, και μια ισορροπία διαχειριζόμαστε όλοι μας καθημερινά.
But here's the thing about courage: it doesn't just appear whenever we need it. It's the result of tough reflection and real work, involving the balance between fear and bravery. Without fear, we'll do foolish things. And without courage, we'll never step into the unknown. The balance of the two is where the magic lies, and it's a balance we all deal with every day.
Πρώτα, δυο λόγια για τις υπέροχες ρόδες μου. Δεν χρησιμοποιούσα πάντα αναπηρικό αμαξίδιο. Μεγάλωσα όπως πολλοί από εσάς, τρέχοντας, πηδώντας και χορεύοντας. Μου αρέσει να χορεύω. Ωστόσο, στα μέσα της τρίτης δεκαετίας μου, άρχισα να παθαίνω μια σειρά από ανεξήγητες καταρρεύσεις. Και μερικά χρόνια αργότερα, διαγνώστηκα με μια πάθηση ενός υπολειπόμενου γονιδίου που λέγεται αυτοσωμική επικρατούσα κληρονομική μυοσίτιδα. ή αλλιώς HIBM. Είναι μια εκφυλιστική ασθένεια των μυών που επηρεάζει όλους τους μύες μου από πάνω ως κάτω. Η ΗΙΒΜ είναι πολύ σπάνια. Στις ΗΠΑ έχουν διαγνωστεί λιγότερα από 200 άτομα. Για την ώρα δεν υπάρχει αποδεδειγμένη αντιμετώπιση ή θεραπεία, και σε 10 έως 15 χρόνια από την εμφάνισή της, η ΗΙΒΜ οδηγεί συνήθως σε τετραπληγία, που είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιώ αναπηρικό αμαξίδιο.
First, a word about my fancy wheels. I haven't always used a wheelchair. I grew up like many of you, running, jumping and dancing. I love to dance. However, in my mid-twenties, I began to experience a series of inexplicable falls. And a few years later, I was diagnosed with a recessive genetic condition called hereditary inclusion body myopathy, or HIBM. It's a progressive muscle wasting disease that affects all of my muscles from head to toe. HIBM is very rare. In the United States there are less than 200 people diagnosed. To date, there is no proved treatment or cure, and within 10 to 15 years of its onset, HIBM typically leads to quadriplegia, which is why I now use a wheelchair.
Όταν αρχικά διαγνώστηκα, όλα άλλαξαν. Τα νέα ήταν συνταρακτικά διότι δεν είχα καμία εμπειρία από χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες. Και δεν είχα καμία ιδέα πώς μπορεί να εξελισσόταν η ασθένεια. Αλλά το πιο αποθαρρυντικό ήταν το να ακούω τις συμβουλές των άλλων να περιορίσω τις φιλοδοξίες και τα όνειρά μου, και να αλλάξω τις προσδοκίες μου από τη ζωή. «Πρέπει να ξεχάσεις τη διεθνή καριέρα». «Κανείς δεν θα σε παντρευτεί έτσι όπως είσαι». «Θα ήταν πολύ εγωιστικό να αποκτήσεις παιδιά». Το γεγονός ότι κάποιος άλλος από εμένα έθετε όρια στα όνειρα και στις φιλοδοξίες μου ήταν εξωφρενικό. Και απαράδεκτο. Οπότε τους αγνόησα.
When I was first diagnosed, everything changed. It was frightening news because I had no experience with chronic illness or disabilities. And I had no idea how the disease might progress. But what was most disheartening was to listen to other people advise me to limit my ambitions and dreams, and to change my expectations of what to expect from life. "You should quit your international career." "No one will marry you this way." "You would be selfish to have children." The fact that someone who wasn't me was putting limitations on my dreams and ambitions was preposterous. And unacceptable. So I ignored them.
(Επευφημίες και χειροκρότημα)
(Cheers and applause)
Όντως παντρεύτηκα. Και αποφάσισα μόνη μου να μην αποκτήσω παιδιά. Συνέχισα την καριέρα μου στα Ηνωμένα Έθνη μετά τη διάγνωσή μου, πηγαίνοντας να εργαστώ για δύο χρόνια στην Αγκόλα, μια χώρα που αναρρώνει από 27 χρόνια σκληρού εμφυλίου πολέμου. Πέρασαν, ωστόσο, πέντε χρόνια μέχρι να δημοσιοποιήσω επίσημα στον εργοδότη μου την ασθένειά μου. Διότι φοβόμουν ότι θα αμφισβητούσαν τις ικανότητές μου και ότι θα έχανα τη δουλειά μου. Εργαζόμουν σε χώρες όπου η πολιομυελίτιδα ήταν συνήθης, οπότε όταν άκουσα κάποιον να λέει ότι νόμιζαν πως ίσως είχα περάσει πολιομυελίτιδα, σκέφτηκα πως το μυστικό μου ήταν ασφαλές. Κανείς δε με ρώτησε γιατί κούτσαινα. Οπότε δεν είπα τίποτα.
I did get married. And I decided for myself not to have children. And I continued my career with the United Nations after my diagnosis, going to work for two years in Angola, a country recovering from 27 years of brutal civil war. However, it would be another five years until I officially declared my diagnosis to my employer. Because I was afraid that they would question my capacity to manage and I'd lose my job. I was working in countries where polio had been common, so when I overheard someone say that they thought I might have survived polio, I thought my secret was safe. No one asked why I was limping. So I didn't say anything.
Μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να αφομοιώσω τη σοβαρότητα της HIBM, ενώ βασικές εργασίες και λειτουργίες γίνονταν εξαιρετικά δύσκολες. Και όμως, συνέχισα να κυνηγώ το όνειρό μου να δουλέψω σε όλο τον κόσμο, και μάλιστα ορίστηκα ως εστιακό σημείο για την αναπηρία της UNICEF στην Αϊτή, όπου υπηρέτησα για δύο χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010. Η δουλειά μου με έφερε στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Και ακόμα και ενώ η ασθένεια κάλπαζε και χρειαζόμουν δεκανίκια και περιπατητήρα για να μετακινούμαι, διψούσα για περιπέτεια. Και αυτή τη φορά, άρχισα να ονειρεύομαι μια μεγάλη υπαίθρια περιπέτεια. Και τι είναι πιο μεγάλο από το Μεγάλο Φαράγγι;
It took me over a decade to internalize the severity of HIBM, even as basic tasks and functions became increasingly difficult. Yet, I continued to pursue my dream of working all over the world, and was even appointed as a disability focal point for UNICEF in Haiti, where I served for two years after the devastating 2010 earthquake. And then my work brought me to the United States. And even as the disease progressed significantly and I needed leg braces and a walker to get around, I still longed for adventure. And this time, I started dreaming of a grand outdoor adventure. And what's more grand than the Grand Canyon?
Γνωρίζετε ότι από κάθε πέντε εκατομμύρια επισκέπτες μόνο το ένα τοις εκατό κατεβαίνει στη βάση του φαραγγιού; Ήθελα να ανήκω στο ένα τοις εκατό. Μόνο που --
Did you know that for every five million people who visit the Rim only one percent go down to the canyon's base? I wanted to be a part of that one percent. The only thing is --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μόνο που το Μεγάλο Φαράγγι δεν είναι ακριβώς προσβάσιμο. Θα χρειαζόμουν κάποια βοήθεια για το κατέβασμα 5.000 ποδιών σε κάθετο αχανές έδαφος. Όταν συναντώ εμπόδια, δεν με κυριεύει αναγκαστικά αμέσως ο φόβος διότι υποθέτω πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα βρω τη λύση. Και στην περίπτωση αυτή, η σκέψη μου ήταν, αφού δεν μπορώ να κατέβω περπατώντας, μπορώ να μάθω ιππασία. Αυτό και έκανα.
The only thing is that the Grand Canyon isn't exactly accessible. I was going to need some assistance to get down the 5,000-foot descent of vertical loose terrain. Now, when I face obstacles, fear doesn't necessarily immediately set in because I assume that one way or another, I'll figure it out. And in this case, my thought was, well, if I can't walk down, I could learn to ride a horse. So that's what I did.
Και με αυτή τη μοιραία απόφαση, ξεκίνησε μια τετραετής αφοσίωση, με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ φόβου και θάρρους, να πραγματοποιήσω μια 12-ήμερη αποστολή. Τέσσερις μέρες σε ένα άλογο διασχίζοντας το Μεγάλο Φαράγγι από άκρη σε άκρη και οχτώ μέρες κάνοντας ράφτινγκ για 150 μίλια στον Ποταμό Κολοράντο, με ένα τηλεοπτικό συνεργείο να ακολουθεί. Προειδοποίηση -- τα καταφέραμε. Αλλά όχι χωρίς να καταλάβω πώς ο μεγαλύτερος φόβος μου μπορεί να αντικατοπτρίσει ισοδύναμο θάρρος. Στις 13 Απριλίου 2018, βρισκόμενη οχτώ πόδια πάνω από το έδαφος, πάνω σε ένα μάστανγκ λεγόμενο Σέριφ, η πρώτη μου εντύπωση για το Μεγάλο Φαράγγι ήταν το σοκ και ο τρόμος. Πού να ήξερα ότι έχω υψοφοβία.
And with that fateful decision began a four-year commitment, tossing back and forth between fear and courage to undertake a 12-day expedition. Four days on horseback to cross Grand Canyon rim to rim, and eight days rafting 150 miles of the Colorado River, all with a film crew in tow. Spoiler alert -- we made it. But not without showing me how my deepest fear can somehow manifest a mirror response of equal courage. On April 13, 2018, sitting eight feet above the ground, riding a mustang horse named Sheriff, my first impression of Grand Canyon was one of shock and terror. Who knew I had a fear of heights.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά δεν υπήρχε επιστροφή. Επιστράτευσα κάθε κομμάτι θάρρους μέσα μου για να μην αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει. Ξεκινώντας για τη Νότια Άκρη, το μόνο που μπορούσα να κάνω για να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου ήταν να παίρνω βαθιές ανάσες, να κοιτάω τα σύννεφα και να συγκεντρώνομαι στις φωνές της ομάδας μου. Αλλά ύστερα, την πρώτη ώρα, χτύπησε την πόρτα η καταστροφή. Ανίκανη να μείνω πάνω στη σέλα, καθώς κατεβαίναμε ένα μεγάλο σκαλί, έπεσα μπροστά και χτύπησα το πρόσωπό μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αλόγου. Είχα πανικοβληθεί, η καρδιά μου χτυπούσε μανιωδώς, αλλά το μονοπάτι ήταν πολύ στενό για να ξεβαλικέψουμε. Μόνο στη μέση της διαδρομής στα 2.300 πόδια, τουλάχιστον δύο ώρες παρακάτω, μπορούσαμε να σταματήσουμε, να βγάλω το κράνος και να δω το καρούμπαλο σε μέγεθος αυγού να προεξέχει στο μέτωπό μου. Με όλον αυτό τον σχεδιασμό και τον εξοπλισμό, πώς γίνεται να μην είχαμε πάρει παγοκύστες;
But there was no giving up now. I mustered up every ounce of courage inside me to not let my fear get the best of me. Embarking on the South Rim, all I could do to keep myself composed was to breathe deeply, stare up into the clouds and focus on my team's voices. But then, in the first hour, disaster struck. Unable to hold myself upright in the saddle, going down an oversized step, I flung forward and smacked my face on the back of the horse's head. There was panic, my head hurt fiercely, but the path was too narrow for us to dismount. Only at the halfway point at 2,300 feet, at least another two hours down, could we stop and remove my helmet and see the egg-sized bump protruding from my forehead. For all of that planning and gear, how is it that we didn't even have an ice pack?
(Γέλια)
(Laughter)
Ευτυχώς για όλους μας, το πρήξιμο εκδηλώθηκε προς τα έξω και θα αποτυπωνόταν στο πρόσωπό μου ως δυο υπέροχα μαυρισμένα μάτια, μια τέλεια εικόνα για ένα ντοκιμαντέρ.
Luckily for all of us, the swelling came outwards, and would drain into my face as two fantastic black eyes which is an amazing way to look in a documentary film.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)
Δεν ήταν ένα εύκολο, ήρεμο ταξίδι, και βασικά, αυτό ήταν το ζητούμενο. Ενώ φοβόμουν να ανέβω πάλι στη σέλα, το έκανα. Η κατάβαση και μόνο στη βάση του φαραγγιού διήρκεσε συνολικά 10 ώρες και αυτή ήταν η πρώτη μόνο από τις τέσσερις μέρες ιππασίας.
This was not an easy, peaceful journey, and yet, that was exactly the point. Even though I was afraid to get back into the saddle, I got back in. The descent alone to the canyon floor took a total of 10 hours and that was just day one of four riding.
Μετά ακολούθησαν τα δυνατά ρεύματα. Ο ποταμός Κολοράντο στο Μεγάλο Φαράγγι έχει από τα πιο ορμητικά νερά στη χώρα. Για να είμαστε προετοιμασμένοι σε περίπτωση που αναποδογυρίζαμε, είχαμε δοκιμάσει να κολυμπήσω σε ένα μικρότερο ρεύμα. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι δεν ήταν πολύ γοητευτικό.
Next came the mighty rapids. The Colorado River in the Grand Canyon has some of the highest white water in the country. And just to be prepared in case we should capsize, we'd practice having me swim through a smaller rapid. And it's safe to say it wasn't glamorous.
(Γέλια)
(Laughter)
Πήρα ανάσα στη λάθος φάση του κύματος, πνίγηκα με το νερό του ποταμού και δεν μπορούσα να επανέλθω. Ναι, ήταν τρομακτικό, αλλά και φανταστικό μαζί. Καταρράκτες, ολισθηρά φαράγγια και ένα βραχώδες υπόστρωμα δισεκατομμυρίων ετών που έμοιαζε να αλλάζει χρώμα μέσα στη μέρα. Το Μεγάλο Φαράγγι είναι μια πραγματική άγρια ερημιά και αξίζει κάθε θαυμασμό.
I took my breath in the wrong part of the wave, choked on river water and was unable to steer myself. Yes, it was scary, but it was also fantastic. Waterfalls, slick canyons and a couple billion years of bedrock that seemed to change color throughout the day. The Grand Canyon is true wilderness and worthy of all of its accolades.
(Χειροκρότημα) Η αποστολή, όλος ο σχεδιασμός και το ίδιο το ταξίδι, μου αποκάλυψαν επίπεδα φόβου που δεν είχα ξαναζήσει. Αλλά το κυριότερο, μου έδειξε πόσο ξεκάθαρα γενναία μπορώ να είμαι. Η διαδρομή μου στο Μεγάλο Φαράγγι δεν ήταν εύκολη. Αυτό δεν ήταν η εικόνα μιας Αμαζόνας που διέσχιζε άκοπα το επικό περιβάλλον. Ήμουν εγώ που έκλαιγα, εξαντλημένη και χτυπημένη με δύο μαύρα μάτια. Ήταν τρομακτικό, ήταν αγχωτικό, ήταν αναζωογονητικό.
(Applause) The expedition, all that planning and the trip itself, showed me a level of fear I had never experienced before. But more importantly, it showed me how boldly courageous I can be. My Grand Canyon journey was not easy. This was not a vision of an Amazonian woman effortlessly making her way through epic scenery. This was me crying, exhausted and beat up with two black eyes. It was scary, it was stressful, it was exhilarating.
Τώρα που το ταξίδι τελείωσε, είναι εύκολο να είμαστε απαθείς για αυτό που καταφέραμε. Ξέρω πως θέλω να κάνω ράφτινγκ ξανά στον ποταμό. Αυτή τη φορά, και τα 445 χιλιόμετρά του.
Now that the trip is over, it's easy to be blasé about what we achieved. I know I want to raft the river again. This time, all 277 miles of it.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά ξέρω πως δεν θα επαναλάμβανα το σκέλος της ιππασίας.
But I also know that I would never do the horseback-riding part again.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι απλώς υπερβολικά επικίνδυνο. Και αυτό θέλω βασικά να επισημάνω, δεν ήρθα εδώ για να σας δείξω τις κινηματογραφικές λήψεις μου. Είμαι εδώ για να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι η ζωή είναι απλώς ένα μάθημα για να βρει κανείς την ισορροπία μεταξύ φόβου και θάρρους. Και για να καταλάβει τι είναι μια καλή ιδέα και τι όχι.
It's just too dangerous. And that's my real point. I'm not just here to show you my film footage. I'm here to remind us all that life is really just a lesson in finding the balance between fear and courage. And understanding what is and what isn't a good idea.
(Γέλια)
(Laughter)
Η ζωή είναι από μόνη της τρομακτική, άρα για να πετύχουμε τα όνειρά μας, πρέπει να είμαστε θαρραλέοι. Αντιμετωπίζοντας τους φόβους μου και βρίσκοντας το θάρρος να τους προσπεράσω, σας ορκίζομαι πως η ζωή μου ήταν ιδιαίτερη. Επομένως ζήστε έντονα και αφήστε το θάρρος σας να επισκιάσει τον φόβο. Δεν ξέρετε πού μπορεί να σας οδηγήσει.
Life is already scary, so for our dreams to come true, we need to be brave. In facing my fears and finding the courage to push through them, I swear my life has been extraordinary. So live big and try to let your courage outweigh your fear. You never know where it might take you.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)