Людзі, што вакол нас, могуць розным чынам дапамагчы нам палепшыць наша жыццё. Мы не бачымся з усімі нашымі суседзямі, і таму шмат мудрасці не перадаем адно аднаму, хоць мы і знаходзімся фізічна ў адным соцыюме.
There are a lot of ways the people around us can help improve our lives. We don't bump into every neighbor, so a lot of wisdom never gets passed on, though we do share the same public spaces.
Цягам апошніх год я ўсяляк спрабавала дзяліцца інфармацыяй з суседзямі праз агульную сацыяльную прастору, выкарыстоўваючы простыя рэчы: стыкеры, маркеры і крэйду. Праекты пачыналіся з маіх уласных пытанняў накшталт: «А колькі мае суседзі плоцяць за арэнду?» (Смех) «Як мы можам больш даваць ці пазычаць,
So over the past few years, I've tried ways to share more with my neighbors in public space, using simple tools like stickers, stencils and chalk. And these projects came from questions I had, like: How much are my neighbors paying for their apartments? (Laughter)
але каб гэты званок ў кватэру не прыйшоўся на ліхую гадзіну?» «Як можна дзяліцца ўспамінамі пра закінутыя будынкі і такім чынам лепей разумець тое месца, дзе мы жывем?» «Як можна распавесці адно адному пра спадзяванні адносна таго, ў што ператворыцца зачыненая крама, каб даведацца, што трэба сённяшняму грамадству і на што яно спадзяецца?»
How can we lend and borrow more things, without knocking on each other's doors at a bad time? How can we share more memories of our abandoned buildings, and gain a better understanding of our landscape? How can we share more of our hopes for our vacant storefronts, so our communities can reflect our needs and dreams today?
Я жыву ў Новым Арлеане, і я закаханая ў гэты горад. Мая душа супакойваецца каля вялізных вечназялёных дубоў, якія стагоддзямі хаваюць у сваёй цені закаханых, выпівох і летуценнікаў. Я давяраю гораду, які заўсёды пакідае месца для музыкі. (Смех) У мяне адчуванне, быццам кожны раз, калі нехта чхне, ў Новым Арлеане з гэтай нагоды парад. (Смех) У гэтым горадзе адна з найпрыгажэйшых архітэктур у свеце, але таксама і найвялікшая колькасць закінутых будынкаў, чым дзе яшчэ ў Амерыцы.
Now, I live in New Orleans, and I am in love with New Orleans. My soul is always soothed by the giant live oak trees, shading lovers, drunks and dreamers for hundreds of years, and I trust a city that always makes way for music. I feel like every time someone sneezes, New Orleans has a parade. (Laughter) The city has some of the most beautiful architecture in the world, but it also has one of the highest amounts of abandoned properties in America.
Я жыву каля гэткага будынку, і я падумала, як я б магла ўпрыгожыць яго для ўсяго наваколля. Я таксама падумала і пра тое, што назаўжды змяніла мае жыццё.
I live near this house, and I thought about how I could make it a nicer space for my neighborhood, and I also thought about something that changed my life forever. In 2009, I lost someone I loved very much.
У 2009-м я згубіла чалавека, якога вельмі любіла. Яе звалі Джаана, яна даводзілася мне маці, і яе смерць была раптоўнай і неспадзяванай. Я шмат перадумала пра смерць, і я адчула глыбокую падзяку за той час, калі яна была са мной, і асэнсавала, што для мяне ў жыцці з’яўляецца важным. Але мне цяжка падтрымліваць гэткую перспектыву ў будным жыцці. Мне падаецца, што лёгка згубіць сябе ў штодзённасці і запамятаць, што для цябе важна.
Her name was Joan, and she was a mother to me. And her death was sudden and unexpected. And I thought about death a lot. And ... this made me feel deep gratitude for the time I've had. And ... brought clarity to the things that are meaningful to my life now. But I struggle to maintain this perspective in my daily life. I feel like it's easy to get caught up in the day-to-day, and forget what really matters to you.
І вось з дапамогай старых і новых сяброў я ператварыла сцяну гэтага закінутага будынку ў вялізную разлінееную для нататак дошку, пад загалоўкам «Перад тым, як я памру, я б хацеў…» Кожны, хто праходзіць побач, можа ўзяць крэйду, паразважаць аб сваім жыцці і падзяліцца асабістымі памкненнямі ў грамадскім месцы.
So with help from old and new friends, I turned the side of this abandoned house into a giant chalkboard, and stenciled it with a fill-in-the-blank sentence: "Before I die, I want to ..." So anyone walking by can pick up a piece of chalk, reflect on their life, and share their personal aspirations in public space.
Я не ведала, што і чакаць ад гэтага эксперыменту, але да наступнага дню дошка была цалкам запоўненная, і працягвала запаўняцца. Я б хацела падзяліцца некаторымі ідэямі, што людзі напісалі на сценцы.
I didn't know what to expect from this experiment, but by the next day, the wall was entirely filled out, and it kept growing. And I'd like to share a few things that people wrote on this wall. "Before I die, I want to be tried for piracy."
«Перад тым, як я памру, я б хацеў, каб мяне судзілі за пірацтва.» (Смех) «Перад тым, як я памру, я б хацеў стаяць па абодвух баках лініі перамены даты.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў праспяваць для мільёнаў людзей.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў пасадзіць дрэва.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў пажыць, вырабляючы сваю электрычнасць.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў абняць яе яшчэ адзін раз.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў бы быць для некага героем.» «Перад тым, як я памру, я б хацеў быць цалкам сабой.»
(Laughter) "Before I die, I want to straddle the International Dateline." "Before I die, I want to sing for millions." "Before I die, I want to plant a tree." "Before I die, I want to live off the grid." "Before I die, I want to hold her one more time." "Before I die, I want to be someone's cavalry." "Before I die, I want to be completely myself."
Такім чынам, гэта месца з занядбанага ператварылася ў творчае. Надзеі і мары людзей даводзілі мяне да смеху ўголас, да слёз, і суцяшалі мяне ў цяжкія часы. Праект дапамагае ўяўляць, што ты не адзін. Ён дапамагае глядець на суседзяў па-новаму, з натхненнем. Ён дапамагае стварыць месца для роздуму і разважання, дапамагае не запамятаць, што для нас самае важнае ў працэсе росту і перамен.
So this neglected space became a constructive one, and people's hopes and dreams made me laugh out loud, tear up, and they consoled me during my own tough times. It's about knowing you're not alone; it's about understanding our neighbors in new and enlightening ways; it's about making space for reflection and contemplation, and remembering what really matters most to us as we grow and change.
Я ажыццявіла гэту ідэю ў тым годзе і пачала атрымліваць сотні паведамленняў ад захопленых ідэяй людзей, якія б хацелі зрабіць падобныя сцены ў сваім асяродку. Так, разам з калегамі з цэнтру грамадства мы сабралі набор рэчаў у дапамогу, і зараз гэтыя дошкі-сцены існуюць у розных краінах свету, уключаючы Казахстан, Паўднёвую Афрыку, Аўстралію, Аргентыну і іншыя. Разам мы паказалі, наколькі ўплывовым можа быць соцыюм, калі ў нас ёсць магчымасць выказацца і падзяліцца адно з адным.
I made this last year, and started receiving hundreds of messages from passionate people who wanted to make a wall with their community. So, my civic center colleagues and I made a tool kit, and now walls have been made in countries around the world, including Kazakhstan, South Africa, Australia, Argentina, and beyond. Together, we've shown how powerful our public spaces can be if we're given the opportunity to have a voice, and share more with one another.
Дзве нашыя бясцэнныя каштоўнасці – гэта час і адносіны з іншымі людзьмі. У наш час, дзе ўсё больш спосабаў адцягвання ўвагі, больш важна, чым калі, знайсці мажлівасць не згубіць агульнае разуменне жыцця і не запамятаваць, што жыццё кароткае і кволае. Размовы пра смерць часта не ўхваляюцца ў нашым грамадстве, але я прыйшла да высновы, что падрыхтоўка да смерці больш чым што ўпэўнівае чалавека ў сваіх мажлівасцях. Думкі пра смерць праясняюць жыццё.
Two of the most valuable things we have are time, and our relationships with other people. In our age of increasing distractions, it's more important than ever to find ways to maintain perspective, and remember that life is brief and tender. Death is something that we're often discouraged to talk about, or even think about, but I've realized that preparing for death is one of the most empowering things you can do. Thinking about death clarifies your life.
Нашы агульныя грамадскія месцы могуць лепш адлюстраваць, што важна для нас саміх і для нашых супольнасцяў. Чым больш існуе шляхоў дзяліцца нашымі спадзяваннямі, боязямі і гісторыямі, тым больш людзі, што вакол нас, не толькі могуць нам дапамагчы палепшыць наша атачэнне, але і палепшыць наша жыццё. Дзякуй. (Воплескі)
Our shared spaces can better reflect what matters to us, as individuals and as a community, and with more ways to share our hopes, fears and stories, the people around us can not only help us make better places, they can help us lead better lives. Thank you.
(Воплескі) Дзякуй. (Воплескі) (Воплескі)
(Applause) Thank you. (Applause)