Αυτό είναι το Bop.
This is the Bop.
Το Bop είναι ένα είδος κοινωνικού χορού.
The Bop is a type of social dance.
Ο χορός είναι μια γλώσσα και ο κοινωνικός χορός είναι μια έκφραση που αναδύεται από μια κοινότητα. Ένας κοινωνικός χορός δεν χορογραφείται από κανέναν άνθρωπο. Δεν μπορεί να αποδοθεί σε καμιά στιγμή.
Dance is a language, and social dance is an expression that emerges from a community. A social dance isn't choreographed by any one person. It can't be traced to any one moment.
Κάθε χορός έχει βήματα στα οποία ο καθένας μπορεί να συμφωνεί, αλλά σημασία έχει το άτομο και η δημιουργική του ταυτότητα. Για αυτόν τον λόγο, οι κοινωνικοί χοροί έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς, αλλάζουν και εξαπλώνονται σαν πυρκαγιά. Είναι τόσο παλιοί όσο και η ιστορία μας. Στους αφροαμερικάνικους κοινωνικούς χορούς βλέπουμε εδώ και πάνω από 200 χρόνια το πώς οι Αφρικανικές και Αφροαμερικάνικες παραδόσεις επηρεάζουν την ιστορία μας. Το παρόν πάντα περιλαμβάνει και το παρελθόν.
Each dance has steps that everyone can agree on, but it's about the individual and their creative identity. Because of that, social dances bubble up, they change and they spread like wildfire. They are as old as our remembered history. In African-American social dances, we see over 200 years of how African and African-American traditions influenced our history. The present always contains the past.
Και το παρελθόν διαμορφώνει το ποιοί είμαστε και το ποιοι θα γίνουμε. (Παλαμάκια) Ο χορός Juba γεννήθηκε μέσα από τις εμπειρίες των υπόδουλων Αφρικανών στις φυτείες. Ήρθε στην Αμερική, και με την έλλειψη μιας κοινής ομιλουμενης γλώσσας,
And the past shapes who we are and who we will be. (Clapping) The Juba dance was born from enslaved Africans' experience on the plantation. Brought to the Americas, stripped of a common spoken language,
αυτός ο χορός ήταν ένας τρόπος για τους Αφρικανούς να θυμούνται την καταγωγή τους.
this dance was a way for enslaved Africans to remember where they're from.
Μπορεί να εμοιαζε κάπως έτσι: Χτύπημα των μηρών, ανακίνηση των ποδιών και ελαφρύ χτύπημα των χεριών: έτσι κατάφεραν να αποφύγουν την απαγόρευση της τυμπανοκρουσίας από τους αφέντες τους,,
It may have looked something like this. Slapping thighs, shuffling feet and patting hands: this was how they got around the slave owners' ban on drumming,
αυτοσχεδιάζοντας σύνθετους ρυθμούς όπως έκαναν οι πρόγονοι τους με τύμπανα στην Αϊτή ή στις κοινότητες Γιορούμπα της Δυτικής Αφρικής. Είχε να κάνει με τη ζωντανή διατήρηση των παραδόσεων και τη διατήρηση μιας εσωτερικής ελευθερίας κατά την αιχμαλωσία τους. Ήταν αυτό το ανατρεπτικό πνεύμα που δημιούργησε αυτόν τον χορό: τον Cakewalk, ένας χορός που διακωμώδησε τους τρόπους της καλής κοινωνίας του Νότου - ένας τρόπος για τους δούλους να αποδοκιμάσουν τους αφέντες τους δημόσια.
improvising complex rhythms just like ancestors did with drums in Haiti or in the Yoruba communities of West Africa. It was about keeping cultural traditions alive and retaining a sense of inner freedom under captivity. It was the same subversive spirit that created this dance: the Cakewalk, a dance that parodied the mannerisms of Southern high society -- a way for the enslaved to throw shade at the masters.
Το αστείο με αυτό τον χορό είναι ότι ο Cakewalk γινόταν για τους αφέντες, οι οποίοι δεν υποπτεύονταν ποτέ ότι τους γελοιοποιούσαν. Τώρα, μπορεί να αναγνωρίζετε αυτόν εδώ. Δεκαετία του 1920 - Το Charleston. Το Charleston είχε να κάνει με τον αυτοσχεδιασμό και τη μουσικότητα,
The crazy thing about this dance is that the Cakewalk was performed for the masters, who never suspected they were being made fun of. Now you might recognize this one. 1920s -- the Charleston. The Charleston was all about improvisation and musicality,
ανοίγοντας τον δρόμο στο Lindy Hop, χορός είδους swing ακόμα και στο Kid n Play, αποκαλούμενος αρχικά ως Funky Charleston. Ξεκινώντας από μια κοινότητα μαύρων, κοντά στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, τo Charleston διείσδυσε στις αίθουσες χορού, όπου οι νέες γυναίκες ξαφνικά είχαν την ελευθερία να χτυπάνε τα τακούνια τους και να κουνούν τα πόδια τους.
making its way into Lindy Hop, swing dancing and even the Kid n Play, originally called the Funky Charleston. Started by a tight-knit Black community near Charleston, South Carolina, the Charleston permeated dance halls where young women suddenly had the freedom to kick their heels and move their legs.
Τώρα, ο κοινωνικός χορός σχετίζεται με την κοινότητα και τη διασύνδεση. Αν ήξερες τα βήματα, σήμαινε ότι ανήκες σε μια ομάδα. Όμως τι γίνεται εάν γίνει μια παγκόσμια μανία;
Now, social dance is about community and connection; if you knew the steps, it meant you belonged to a group. But what if it becomes a worldwide craze?
Εδώ έρχεται το Twist. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το Twist μπορεί να αποδοθεί στον 19ο αιώνα, ερχόμενο στην Αμερική από το Κόνγκο στα χρόνια της σκλαβιάς. Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του '50, λίγο πριν το κίνημα για τα ατομικά δικαιώματα, το Twist γίνεται δημοφιλή από τους Τσάμπυ Τσέκερ και Ντικ Κλαρκ. Ξαφνικά, όλοι χορεύουν Twist: λευκοί έφηβοι, παιδιά στη Λατινική Αμερική, ακόμα και μέσα από τραγούδια και ταινίες. Μέσω του κοινωνικού χορού τα όρια ανάμεσα στις ομάδες γίνονται ασαφή. Η ιστορία συνεχίζει στις δεκαετίες του '80 και '90. Μαζί με την εμφάνιση του hip-hop, οι αφροαμερικάνικοι κοινωνικοί χοροί τράβηξαν όλο και πιο πολύ τα βλέμματα, αντλώντας από το μακρύ παρελθόν τους,
Enter the Twist. It's no surprise that the Twist can be traced back to the 19th century, brought to America from the Congo during slavery. But in the late '50s, right before the Civil Rights Movement, the Twist is popularized by Chubby Checker and Dick Clark. Suddenly, everybody's doing the Twist: white teenagers, kids in Latin America, making its way into songs and movies. Through social dance, the boundaries between groups become blurred. The story continues in the 1980s and '90s. Along with the emergence of hip-hop, African-American social dance took on even more visibility, borrowing from its long past,
διαμορφώνοντας την κουλτούρα και αντίστροφα. Σήμερα, αυτοί οι χοροί συνεχίζουν να εξελίσσονται, να αναπτύσσονται και να εξαπλώνονται. Γιατί χορεύουμε; Για να κινούμαστε, να απελευθερωθούμε, να εκφραστούμε.
shaping culture and being shaped by it. Today, these dances continue to evolve, grow and spread. Why do we dance? To move, to let loose, to express.
Γιατί χορεύουμε όλοι μάζι; Για να θεραπεύσουμε, για να θυμόμαστε, για να λέμε ότι, «Μιλάμε μια κοινή γλώσσα, υπάρχουμε και είμαστε ελεύθεροι».
Why do we dance together? To heal, to remember, to say: "We speak a common language. We exist