A few years ago, my eyes were opened to the dark side of the construction industry. In 2006, young Qatari students took me to go and see the migrant worker camps. And since then I've followed the unfolding issue of worker rights.
چند سال قبل دید من به سوی ابعاد تلخ صنعت ساختمان سازی باز شدند. در سال 2006 ، دانشجوهای جوان قطری مرا برای دیدن کمپ های کارگران مهاجر بردند. و از آن موقع تا الان مساله حقوق کارگری را دنبال کرده ام.
In the last six months, more than 300 skyscrapers in the UAE have been put on hold or canceled. Behind the headlines that lay behind these buildings is the fate of the often-indentured construction worker. 1.1 million of them. Mainly Indian, Pakistani, Sri Lankan and Nepalese, these laborers risk everything to make money for their families back home. They pay a middle-man thousands of dollars to be there. And when they arrive, they find themselves in labor camps with no water, no air conditioning, and their passports taken away.
در شش ماه گذشته، ساخت بیش از سیصد آسمانخراش در امارات به حالت تعلیق در آمده است. در پس غوغای تبلیغاتی این سازه ها سرنوشت کارگرانی ساختمانی که محتاج درآمد اندکی هستند وجود دارد. یک میلیون و صد هزار نفر از آنها غالبا هندی، پاکستانی، سریلانکایی و نپالی، این کارگران همه چیز خود را برای پول در آوردن برای خانواده هایشان به خطر می اندازند. آنها هزاران دلار به یک واسطه پرداخت میکنند تا آنجا بروند. و وقتی میرسند، خودشان را در کمپ های کارگری بدون آب و بدون تهویه هوا می بینند، و پاسپورت هایشان گرفته می شود.
While it's easy to point the finger at local officials and higher authorities, 99 percent of these people are hired by the private sector, and so therefore we're equally, if not more, accountable. Groups like Buildsafe UAE have emerged, but the numbers are simply overwhelming. In August 2008, UAE public officials noted that 40 percent of the country's 1,098 labor camps had violated minimum health and fire safety regulations. And last summer, more than 10,000 workers protested for the non-payment of wages, for the poor quality of food, and inadequate housing.
اگرچه به آسانی می توان مسوولیت را بر گردن مقامات رسمی و مراجع بالاتر انداخت، نود و نه درصد این کارگران توسط بخش خصوصی استخدام شده اند. و بنابراین همه ما کم و بیش در این قبال مسوولیت داریم. گروه هایی مانند "ایمنی ساختمان امارات" دست به کار شده اند. ولی آمارها تکان دهنده است. در آگوست 2008، مقامات رسمی امارات گزارش دادند که چهل درصد از 1098 کمپ کارگری در کشور از میزان حداقل مقررات بهداشتی و آتش نشانی تخلف کرده بودند. و تابستان گذشته، بیش از ده هزار کارگر برای دستمزدهای پرداخت نشده شان ، برای کیفیت بد غذا و خانه های ناکافی دست به اعتراض زدند.
And then the financial collapse happened. When the contractors have gone bust, as they've been overleveraged like everyone else, the difference is everything goes missing, documentation, passports, and tickets home for these workers. Currently, right now, thousands of workers are abandoned. There is no way back home. And there is no way, and no proof of arrival. These are the boom-and-bust refugees.
و در این حال بود که رکود مالی و اقتصادی رخ داد. زمانی که پیمان کاران ورشکسته شدند، و مانند بقیه بدهی های فراوانی داشتند، تفاوتش این است که همه چیز به هم می ریزد، مدارک ، گذرنامه ها، و بلیط های برگشت به خانه برای این کارگران. در حال حاضر هزاران کارگر به حال خود رها شده اند. هیچ راه برگشتی برایشان نیست. و حتی مدرکی برای ورودشان وجود ندارد. اینان پناهندگان دوران رکود اقتصادی هستند.
The question is, as a building professional, as an architect, an engineer, as a developer, if you know this is going on, as we go to the sights every single week, are you complacent or complicit in the human rights violations? So let's forget your environmental footprint. Let's think about your ethical footprint. What good is it to build a zero-carbon, energy efficient complex, when the labor producing this architectural gem is unethical at best? Now, recently I've been told I've been taking the high road. But, quite frankly, on this issue, there is no other road.
سوال این است که، به عنوان یک متخصص ساختمان، به عنوان یک معمار، یک مهندس، یک توسعه گر، اگر می دانید که چنین چیزی درحال رخ دادن است، و همواره در معرض دید عمومی قرار می گیریم، آیا شما خشنود یا شریک این نقض حقوق بشری هستید؟ پس بیایید "اثر زیست محیطی ساختمانها" را فراموش کنیم. بیایید به "اثر اخلاقی خودتان" فکر کنید. چه نفعی در این وجود دارد که یک مجموعه کربن-صفر با انرژی بهینه شده بسازیم زمانی که کار ایجاد کننده این گوهر معماری در بهترین حالت غیر اخلاقی است؟ اخیرا به من گفته اند که مسیر سختی را در پیش گرفته ام . ولی، رک بگویم، در مورد این مساله، هیچ مسیر دیگری وجود ندارد.
So let's not forget who is really paying the price of this financial collapse. And that as we worry about our next job in the office, the next design that we can get, to keep our workers. Let's not forget these men, who are truly dying to work. Thank you. (Applause)
پس فراموش نکنیم چه کسی واقعا بهای این رکود اقتصادی را پرداخت میکند. و همانطوری که ما نگران شغل بعدی خود در اداره هستیم، و دنبال پروژه بعدی هستیم که میتوانیم بگیریم تا کارمندانمان را نگه داریم. بیایید این مردان را که حقیقتا برای کار می میرند فراموش نکنیم. سپاسگذارم. (تشویق حضار)