I'm going to take you on a journey very quickly. To explain the wish, I'm going to have to take you somewhere where many people haven't been, and that's around the world. When I was about 24 years old, Kate Stohr and myself started an organization to get architects and designers involved in humanitarian work, not only about responding to natural disasters, but involved in systemic issues. We believe that where the resources and expertise are scarce, innovative, sustainable design can really make a difference in people's lives.
Ik zal jullie meenemen op een reis, in sneltreinvaart. Om de Wens uit te leggen, zal ik jullie ergens brengen waar veel mensen niet geweest zijn, en dat is de wereld rond. Toen ik 24 jaar oud was, begonnen Kate Store en ik een organisatie om architecten en ontwerpers te betrekken in ontwikkelingswerk. Niet alleen het reageren op natuurrampen, maar ook betrekken in systemische problemen. Wij meenden dat waar er schaarste is in middelen en expertise, innovatie en duurzaam ontwerp een doorslaggevend verschil kan maken voor mensen.
So I started my life as an architect, or training as an architect, and I was always interested in socially responsible design, and how you can really make an impact. But when I went to architecture school, it seemed that I was a black sheep in the family. Many architects seemed to think that when you design, you design a jewel, and it's a jewel that you try and crave for; whereas I felt that when you design, you either improve or you create a detriment to the community in which you're designing. So you're not just doing a building for the residents or for the people who are going to use it, but for the community as a whole.
Ik ben begonnen als architect in opleiding en ik was altijd erg geïnteresseerd in sociaal verantwoord ontwerp en hoe je echt een impact kan maken. Maar toen ik architectuur studeerde, leek het erop dat ik het zwarte schaap in de familie was. Veel architecten denken dat als je ontwerpt, je een juweel ontwerpt, een juweel waar je naar hunkert. Terwijl ik denk dat als je ontwerpt, je ofwel een verbetering of een verslechtering creëert voor de gemeenschap waar je voor ontwerpt. Dus je ontwerpt niet een gebouw voor de bewoners of voor de mensen die het gaan gebruiken, maar voor de gehele gemeenschap.
And in 1999, we started by responding to the issue of the housing crisis for returning refugees in Kosovo. And I didn't know what I was doing -- like I said, mid-20s -- and I'm the Internet generation, so we started a website. We put a call out there, and to my surprise, in a couple of months, we had hundreds of entries from around the world. That led to a number of prototypes being built and really experimenting with some ideas. Two years later we started doing a project on developing mobile health clinics in sub-Saharan Africa, responding to the HIV/AIDS pandemic. That led to 550 entries from 53 countries. We also have designers from around the world that participate. And we had an exhibit of work that followed that. 2004 was the tipping point for us. We started responding to natural disasters and getting involved in Iran, in Bam, also following up on our work in Africa.
En in 1999 begonnen we met een reactie op de toenemende woningnood voor terugkerende vluchtelingen in Kosovo en ik wist niet echt waar ik mee bezig was, zoals ik al zei: midden-twintiger, ik ben van de internet generatie, dus we begonnen een website. We plaatsten een oproep, en tot mijn verbazing, hadden we binnen een paar maanden honderden reacties van uit de hele wereld. Dat leidde tot een aantal prototypes die gebouwd werden en experimenten met een paar ideeën. Twee jaar later begonnen we met een project met het ontwerpen van mobiele gezondheidsposten in Sub-Saharisch Afrika, die een antwoord waren op de HIV/AIDS pandemie. Dat resulteerde in 550 inzendingen uit 53 landen. We hebben ontwerpers uit de hele wereld die meedoen. En we hadden een tentoonstelling van werk die daaruit voortkwam. 2004 was het kantelpunt voor ons. We begonnen met reageren op natuurrampen en ons betrekken in Iran en Bam, en daarnaast een vervolg geven aan ons werk in Afrika.
Working within the United States -- most people look at poverty and they see the face of a foreigner. But I live in Bozeman, Montana -- go up to the north plains on the reservations, or go down to Alabama or Mississippi, pre-Katrina, and I could have shown you places that have far worse conditions than many developing countries that I've been to. So we got involved in and worked in inner cities and elsewhere;
Werkend binnen de Verenigde Staten zien de meeste mensen armoede, en ze zien een gezicht van een buitenlander. Maar als je - zoals ik - woont in Bozeman in Montana, en je gaat naar de noorderlijke vlaktes in de reservaten, of zuidelijk naar Alabama of Mississippi nog voor Katrina, en ik had je plaatsen kunnen laten zien in veel slechtere omstandigheden dan veel van de ontwikkelingslanden waar ik ben geweest. Dus we raakten betrokken en werkten in binnensteden en andere plaatsen.
and also, I will go into some more projects. 2005: Mother Nature kicked our ass. I think we can pretty much assume that 2005 was a horrific year when it comes to natural disasters. And because of the Internet, and because of connections to blogs and so forth, within literally hours of the tsunami, we were already raising funds, getting involved, working with people on the ground. We run from a couple of laptops, and in the first couple of days, I had 4,000 emails from people needing help. So we began to get involved in projects there, and I'll talk about some others. And then of course, this year we've been responding to Katrina, as well as following up on our reconstruction work.
Ik zal daarnaast ook andere projecten toelichten. In 2005 gaf Moeder Natuur ons er flink van langs. Ik denk dat we wel kunnen aannemen dat 2005 een verschrikkelijk jaar was, wat betreft natuur rampen. En vanwege het internet en dankzij verbindingen met weblogs enzovoorts, waren we letterlijk binnen een paar uur na de tsunami al geld aan het inzamelen, raakten we betrokken met mensen die ter plekke werkten. We werkten vanaf een paar laptops, de eerste paar dagen, Ik kreeg 4.000 emails van mensen die hulp nodig hadden. Dus we begonnen mee te doen met projecten daar, en ik vertel nog over een paar andere. En dit jaar reageerden we natuurlijk op Katrina, naast het doorzetten van ons wederopbouwwerk.
So this is a brief overview. In 2004, I really couldn't manage the number of people who wanted to help, or the number of requests that I was getting. It was all coming into my laptop and cell phone. So we decided to embrace an open-source model of business -- so that anyone, anywhere in the world, could start a local chapter, and they can get involved in local problems. Because I believe there is no such thing as Utopia. All problems are local. All solutions are local. So that means, you know, somebody who's based in Mississippi knows more about Mississippi than I do. So what happened is, we used Meetup and all these other Internet tools, and we ended up having 40 chapters starting up, thousands of architects in 104 countries. So the bullet point -- sorry, I never do a suit, so I knew that I was going to take this off. OK, because I'm going to do it very quick.
Dit is een kort overzicht. In 2004 kon ik niet omgaan met de hoeveelheid mensen die hulp wilden, of het aantal verzoeken dat ik kreeg. Het kwam allemaal binnen op mijn laptop en op m'n mobiele telefoon. Dus we besloten om een open source business model aan te nemen waarbij iedereen, overal in de wereld, een lokale afdeling kon beginnen, en zich kunnen mengen in lokale problematiek. Want ik geloof dat er niet zoiets is als een utopie. Alle problemen zijn lokaal, alle oplossingen zijn lokaal. Dus dat betekent, dat iemand die in Mississippi zit, meer weet over Mississippi dan ik. Dus wat er gebeurde, we gebruikten MeetUp en vergelijkbare internet tools, en uiteindelijk hadden we 40 startende afdelingen, duizenden architecten in 104 landen. Dus de speerpunt -- sorry, ik draag nooit een pak, dus ik wist dat ik hem uit ging doen. Ok, omdat ik het erg snel ga doen.
This isn't just about nonprofit. What it showed me is that there's a grassroots movement going on, of socially responsible designers who really believe that this world has got a lot smaller, and that we have the opportunity -- not the responsibility, but the opportunity -- to really get involved in making change.
Dus in de laatste zeven jaar ging het niet alleen om non-profit. Wat het mij liet zien is dat er een ongeorganiseerde beweging gaande is van sociaal verantwoordelijke ontwerpers die werkelijk geloven dat deze wereld een stuk kleiner is geworden en dat we de mogelijkheid hebben - niet de verantwoordelijkheid, maar de mogelijkheid - om actief mee te doen met het brengen van verandering.
(Laughter)
(Gelach)
(Laughter)
I'm adding that to my time.
Dit tel ik op bij mijn tijd.
(Laughter)
Dus wat je niet weet, is
So what you don't know is, we've got these thousands of designers working around the world, connected basically by a website, and we have a staff of three. The fact that nobody told us we couldn't do it, we did it. And so there's something to be said about naïveté. So seven years later, we've developed so that we've got advocacy, instigation and implementation. We advocate for good design, not only through student workshops and lectures and public forums, op-eds; we have a book on humanitarian work; but also disaster mitigation and dealing with public policy. We can talk about FEMA, but that's another talk. Instigation, developing ideas with communities and NGOs, doing open-source design competitions. Referring, matchmaking with communities. And then implementing -- actually going out there and doing the work, because when you invent, it's never a reality until it's built. So it's really important that if we're designing and trying to create change, we build that change.
dat we duizenden ontwerpers hebben werken, over de hele wereld, verbonden met een website, en we hebben drie man personeel. Niemand vertelde ons dat we het niet konden doen, dus deden we het. Dus er is iets te zeggen voor naïviteit. Dus zeven jaar later zijn we zo ver ontwikkeld dat we voorspraak hebben, mensen betrekken en geïmplementeerd worden. We pleiten voor goed ontwerp, niet alleen door workshops voor studenten, lezingen en openbare forums, opinie-stukken, we hebben een boek over humanitair werk, maar ook rampenbeperking en omgaan met beleid. We kunnen het hebben over FEMA, maar dat is een ander verhaal. Mensen betrekken; het ontwerpen van ideeën met gemeenschappen en NGO schrijft open-source ontwerpwedstrijden uit. Verwijzen, koppelen aan gemeenschappen en dan implementatie - daadwerkelijk erheen gaan en het werk doen, want als je iets uitvindt is het nooit echt totdat het gebouwd wordt. Dus het is heel belangrijk dat als we ontwerpen en een verandering proberen te brengen, dat we die verandering bouwen.
So here's a select number of projects. Kosovo. This is Kosovo in '99. We did an open design competition, like I said. It led to a whole variety of ideas. And this wasn't about emergency shelter, but transitional shelter that would last five to 10 years, that would be placed next to the land the resident lived in, and that they would rebuild their own home. This wasn't imposing an architecture on a community; this was giving them the tools and the space to allow them to rebuild and regrow the way they want to. We had from the sublime to the ridiculous, but they worked. This is an inflatable hemp house. It was built; it works.
Dus hier is een select aantal projecten. Kosovo. Dit is Kosovo in '99. We deden een open ontwerpwedstrijd, zoals ik zei. Het leidde tot een heel scala aan ideeën, en dit ging niet om nood-schuilplaatsen, maar om overgangs-schuilplaatsen die ongeveer 10 jaar blijven staan, die worden gebouwd naast het land waar de inwoner woonde, en dat ze hun eigen huis herbouwden. Dit was niet het opdringen van een architectuur aan de gemeenschap, maar ze hulpmiddelen geven en en de ruimte om ze in staat te stellen om te herbouwen en te hergroeien, op hun eigen manier. We hebben van subliem tot belachelijk, maar ze werkten. Dit is een opblaasbaar huis van hennep. Het is gebouwd; het werkt.
This is a shipping container. Built and works. And a whole variety of ideas that not only dealt with architectural building, but also the issues of governance, and the idea of creating communities through complex networks.
Dit is een zeecontainer. Gemaakt, en het werkt. En een heel scala aan ideeën die niet alleen gingen over architectonisch bouwen, maar ook over de problemen van bestuur en het idee dat we gemeenschappen kunnen opzetten met behulp van complexe netwerken.
So we've engaged not just designers, but also a whole variety of technology-based professionals. Using rubble from destroyed homes to create new homes. Using straw bale construction, creating heat walls. And then something remarkable happened in '99.
Dus we hebben er niet alleen ontwerpers bij betrokken maar ook een heel scala aan op technologie georiënteerde professionals. Met het puin van vernietigde huizen nieuwe huizen maken. Van strobalen warmtemuren maken. En toen gebeurde er in '99 iets opmerkelijks.
We went to Africa originally to look at the housing issue. Within three days, we realized the problem was not housing; it was the growing pandemic of HIV/AIDS. And it wasn't doctors telling us this; it was actual villagers that we were staying with. And so we came up with the bright idea that instead of getting people to walk 10, 15 kilometers to see doctors, you get the doctors to the people. And we started engaging the medical community, and you know, we thought we were real bright sparks -- "We've come up with this great idea: mobile health clinics, widely distributed throughout sub-Saharan Africa." And the medical community there said, "We've said this for the last decade. We know this. We just don't know how to show this." So in a way, we had taken pre-existing needs and shown solutions. And so again, we had a whole variety of ideas that came in.
We gingen naar Afrika, aanvankelijk om het het huizenprobleem te bekijken. Binnen drie dagen realiseerden we ons dat het huizentekort niet het probleem was; Het was de groeiende HIV/AIDS pandemie. Dit hoorden we niet van de artsen; het waren de dorpelingen zelf, bij wie we verbleven. En dus kwamen we op het slimme idee om niet de mensen 10, 15 kilometers te laten lopen naar de dokters, maar de dokters naar de mensen te laten gaan. En we begonnen de medische gemeenschap erbij te betrekken. En we dachten dat we heel slim waren, we waren op het briljante idee gekomen van mobiele gezondheidsklinieken, wijd verspreid door sub-Saharisch Afrika. En de medische gemeenschap daar zei: "Dit zeggen we al 10 jaar. We weten dit al. We weten alleen niet hoe we dit moeten laten zien." Dus in zekere zin hadden we een reeds bestaand idee genomen en oplossingen laten zien. En wederom hadden we een heel scala aan ideeën die binnen kwamen.
This one I personally love, because the idea is that architecture is not just about solutions, but about raising awareness. This is a kenaf clinic. You get seed and you grow it in a plot of land, and it grows 14 feet in a month. And on the fourth week, the doctors come and they mow out an area, put a tensile structure on the top, and when the doctors have finished treating and seeing patients and villagers, you cut down the clinic and you eat it. It's an eat-your-own-clinic.
Dit is een persoonlijke favoriet, vanwege het idee dat architectuur niet alleen draait om oplossingen, maar ook om mensen bewust te maken. Dit is een kenaf kliniek. Je plant zaden in een stuk land, en dan - het groeit 4 meter per maand. En in vierde week komen de artsen en ze maaien een gedeelte, spannen er een constructie op en als de artsen klaar zijn met behandelen en patiënten en dorpelingen ontvangen kap je de kliniek neer en eet je hem op. Het is een Eet Je Eigen Kliniek. (Gelach)
So it's dealing with the fact that if you have AIDS, you also need to have nutrition rates, and the idea of nutrition is as important as getting antiretrovirals out there. So you know, this is a serious solution. This one I love. The idea is it's not just a clinic, it's a community center. This looked at setting up trade routes and economic engines within the community, so it can be a self-sustaining project.
Dus het speelt in op het feit dat je AIDS hebt, dat je dan ook voldoende voedsel nodig hebt, en het idee dat voedsel net zo belangrijk is als de distributie van anti-retrovirale medicijnen. Dus dit is een serieuze oplossing. Deze vind ik fantastisch. Het idee is dat het niet alleen een kliniek is -- het is een gemeenschapscentrum. Deze kijkt naar het opzetten van handelsroutes. en economische aanjagers binnen de gemeenschap, zodat het een zelfvoorzienend project kan worden. Elk van deze projecten is duurzaam.
Every one of these projects is sustainable. That's not because I'm a tree-hugging green person. It's because when you live on four dollars a day, you're living on survival and you have to be sustainable. You have to know where your energy is coming from, you have to know where your resource is coming from, and you have to keep the maintenance down. So this is about getting an economic engine, and then at night, it turns into a movie theater. So it's not an AIDS clinic. It's a community center. So you can see ideas. And these ideas developed into prototypes, and they were eventually built. And currently, as of this year, there are clinics rolling out in Nigeria and Kenya.
Dat is niet omdat ik zo'n groene boomknuffelaar ben. Maar als je leeft op vier dollar per dag, dan leef je om te overleven, en dan moet je wel duurzaam leven. Je moet weten waar je energie vandaan komt. Je moet weten waar je grondstoffen vandaan komen. En je moet onderhoud tot een minimum beperken. Dus dit gaat om het starten van een economische motor, en 's avonds verandert het in een bioscoop. Dus dit is geen AIDS kliniek, het is een gemeenschapscentrum. Dus je ziet ideeën, en deze ideeën ontwikkelden tot prototypes, en uiteindelijk werden ze gebouwd. En vanaf dit jaar, ontstaan er klinieken in Nigeria en Kenia.
From that, we also developed Siyathemba. The community came to us and said, "The problem is that the girls don't have education." And we're working in an area where young women between the ages of 16 and 24 have a 50 percent HIV/AIDS rate. And that's not because they're promiscuous, it's because there's no knowledge.
Van daar uit ontwikkelden we Ceatemba*, een project -- De gemeenschap kwam naar ons en zei dat het probleem was dat meisjes geen onderwijs hebben. En we werken in een gebied waar 50% van de jonge vrouwen tussen de 16 en 24 HIV of AIDS hebben. En dat is niet omdat ze veel relaties hebben, het is omdat er geen informatie is.
And so we decided to look at the idea of sports, and create a youth sports center that doubled as an HIV/AIDS outreach center, and the coaches of the girls' team were also trained doctors. So that there would be a very slow way of developing confidence in health care. And we picked nine finalists, and then those nine finalists were distributed throughout the entire region, and then the community picked their design. They said, this is our design, because it's not only about engaging a community; it's about empowering a community, and about getting them to be a part of the rebuilding process.
En dus besloten we te kijken naar het idee om een sportcentrum voor jongeren op te zetten dat daarnaast dienst deed als HIV/AIDS informatiecentrum, en de coaches van de meisjesteams waren ook getrainde artsen. Zodat er een hele langzame manier was om een bepaald soort vertrouwen in gezondheidszorg te ontwikkelen. En we kozen negen finalisten, en deze negen finalisten werden verdeeld over de gehele regio. Vervolgens koos de gemeenschap een ontwerp. Ze zeiden: dit is ons ontwerp, want het gaat niet alleen om het benaderen van een gemeenschap, maar om ze controle te geven. En om ze deel uit te laten maken van het wederopbouwproces.
So, the winning design is here. And then, of course, we actually go and work with the community and the clients.
Dus het winnende ontwerp is er, en natuurlijk gaan we daadwerkelijk aan de slag met de gemeenschap en de klanten. Dus dit is de ontwerper. Hij is daar aan het werk
So this is the designer. He's out there working with the first ever women's soccer team in KwaZulu-Natal, Siyathemba. And they can tell it better.
met het allereerste vrouwen voetbalteam van Kwa-Zulu Natal, Ceatemba, en zij kunnen het beter uitleggen.
(A cappella singing in a South African language)
Video: Well, my name is Cee Cee Mkhonza. I work at the Africa Centre, I'm an IT user consultant. I'm also the national football player for South Africa, Banyana Banyana. And I also play in the Vodacom League, for the team called Tembisa, which has now changed to Siyathemba. This is our home ground.
Video: Mijn maam is Sisi. Ik werk in het Afrikaans centrum. Ik ben een adviseur en ook een nationale football speler voor Zuid Afrika, Bafana Bafana, en ik speel ook in de Vodacom competitie voor een team dat Tembisa heet, dat nu veranderd is in Siyathemba. Dit is ons thuis.
Cameron Sinclair: I'm going to show that later because I'm running out of time. I can see Chris looking at me slyly.
Cameron Sinclair: Dit zal ik later laten zien, want mijn tijd raakt op. Ik zie Chris al steels naar me kijken.
This was a connection, just a meeting with somebody who wanted to develop Africa's first telemedicine center, in Tanzania. And we met, literally, a couple of months ago. We've already developed a design. The team is over there, working in partnership. This was a matchmaking, thanks to a couple of TEDsters -- Sun [Microsystems], Cheryl Heller and Andrew Zolli, who connected me with this amazing African woman. And we start construction in June, and it will be opened by TEDGlobal. So when you come to TEDGlobal, you can check it out.
Dit was een connectie, gewoon een ontmoeting met iemand die Afrika's eerste telemedische centrum in Tanzania wilde ontwikkelen. We ontmoetten letterlijk een paar maanden geleden. We hebben al een ontwerp gemaakt en het team is daar in samenwerkingsverband aan het werk. We werden gekoppeld, met dank aan een paar TEDsters: [onduidelijk] Cheryl Heller en Andrew Zolli, die ons in contact brachten met deze geweldige Afrikaanse vrouw. En we begonnen te bouwen in juni, en het zal geopend worden op TEDGlobal. Dus als jullie naar TEDGlobal komen, kunnen jullie het zien.
But what we're known probably most for is dealing with disasters and development, and we've been involved in a lot of issues, such as the tsunami and also things like Hurricane Katrina. This is a 370-dollar shelter that can be easily assembled. This is a community-designed community center. And what that means is we actually live and work with the community, and they're part of the design process. The kids actually get involved in mapping out where the community center should be. And then eventually, the community, through skills training, end up building the building with us.
Maar waar we het meest bekend om staan, is het omgaan met rampen en ontwikkeling, En we zijn betrokken bij een heleboel onderwerpen zoals de tsunami, en dingen als orkaan Katrina. Dit is een schuur van 370 dollar die makkelijk in elkaar gezet kan worden. Dit is ontworpen door de gemeenschap. Het is een door de gemeenschap ontworpen buurthuis. En wat dat betekent, is dat we daadwerkelijk met de gemeenschap leven en werken, en ze maken deel uit van het ontwerp proces. De kinderen worden daadwerkelijk betrokken bij het uittekenen waar het buurthuis moet komen, en uiteindelijk, wordt de gemeenschap opgeleid om het gebouw met ons te bouwen.
Here is another school. This is what the UN gave these guys for six months -- 12 plastic tarps. This was in August. This was the replacement; that's supposed to last for two years. When the rain comes down, you can't hear a thing, and in the summer, it's about 140 degrees inside. So we said, if the rain's coming down, let's get fresh water. So every one of our schools has a rainwater collection system. Very low cost: three classrooms and rainwater collection is 5,000 dollars. This was raised by hot chocolate sales in Atlanta. It's built by the parents of the kids. The kids are out there on-site, building the buildings. And it opened a couple of weeks ago, and there's 600 kids that are now using the schools.
Hier is een andere school. Dit is wat de V.N. aan deze lui gaf voor 6 maanden -- 12 plastic zeilen. Dit was in augustus. Dit was de vervanging, en zou 2 jaar dienst moeten doen. Als het regent, kan je niks meer horen. In de zomer is het er 60 graden (C). Dus we zeiden: laten we de regen gebruiken voor vers water. Dus iedere school die we bouwen, hebben een wateropvang systeem. Heel goedkoop. Een klas, 3 klaslokalen en een wateropvang systeem kost vijfduizend dollar. Dit was opgebracht met de verkoop van warme chocolademelk in Atlanta. Het is gebouwd door de ouders van de kinderen. De kinderen zijn daar, op de locatie, de gebouwen aan het maken. En het is een paar weken geleden geopend. En de school wordt nu gebruikt door 600 kinderen.
(Applause)
(Applaus)
So, disaster hits home. We see the bad stories on CNN and Fox and all that, but we don't see the good stories. Here is a community that got together, and they said "no" to waiting. They formed a partnership, a diverse partnership of players, to actually map out East Biloxi, to figure out who's getting involved. We've had over 1,500 volunteers rebuilding, rehabbing homes. Figuring out what FEMA regulations are, not waiting for them to dictate to us how you should rebuild. Working with residents, getting them out of their homes, so they don't get ill. This is what they're cleaning up on their own. Designing housing. This house is going in in a couple of weeks. This is a rehabbed home, done in four days. This is a utility room for a woman who is on a walker. She's 70 years old. This is what FEMA gave her. 600 bucks, happened two days ago. We put together, very quickly, a washroom. It's built, it's running and she just started a business today, where she's washing other people's clothes.
Dus een ramp komt echt aan. We hebben de nare-verhalen gezien op CNN en Fox enzovoorts, maar we zien weinig van de goede verhalen. Hier kwam een groep bij elkaar en zeiden "nee" tegen het wachten. Ze vormden een partnerschap met een diverse groep spelers om oost-Biloxi in kaart te brengen, en erachter te komen wie er mee zouden doen. We hadden 1500 vrijwilligers die huizen herbouwen en renoveren. Uitvogelen wat de FEMA regelgeving is, niet wachten tot ze ons vertelden hoe je hoort te herbouwen. Werken met bewoners, ze uit hun huizen krijgen, zodat ze niet ziek worden. Dit is wat ze zelf schoonmaken. Huizen ontwerpen. Dit huis wordt in een paar weken opgeknapt. Dit is een huis dat is gerenoveerd in 4 dagen. Dit is een washok voor een vrouw met een looprekje. Ze is 70 jaar. Dit is wat FEMA haar gaf. 600 dollar. Een paar dagen geleden gebeurd. We bouwden heel snel een washok voor haar. Het is gebouwd, het werkt en vandaag is ze haar eigen zaak begonnen, waarmee ze kleren van andere mensen wast.
These are the Calhouns. They're photographers who had documented the Lower Ninth for the last 40 years. That was their home, and these are the photographs they took. And we're helping, working with them to create a new building. Projects we've done. Projects we've been a part of, support. Why don't aid agencies do this? This is the UN tent. This is the new UN tent, just introduced this year. Quick to assemble. It's got a flap -- that's the invention. It took 20 years to design this and get it implemented in the field. I was 12 years old. There's a problem here.
Dit zijn Shandra en de Calhouns. Het zijn fotografen, die de laatste 40 jaar de Lower Ninth [wijk in New Orleans] hebben gedocumenteerd. Dit was hun thuis, en dit zijn de foto's die ze maakten. En we helpen ze, werken met ze samen aan een nieuw gebouw. Projecten die we gedaan hebben. Projecten waar we deel van waren of die we steunden. Waarom doen hulporganisaties dit niet? Dit is de V.N. tent. Dit is de nieuwe V.N. tent, net dit jaar geïntroduceerd. Snel om op te bouwen. Het heeft een flap. Dat is de uitvinding. Het kostte 20 jaar om te ontwerpen en in te voeren in de praktijk. Ik was 12 jaar oud. Hier is een probleem.
Luckily, we're not alone. There are hundreds and hundreds and hundreds and hundreds and hundreds of architects and designers and inventors around the world that are getting involved in humanitarian work. More hemp houses -- it's a theme in Japan, apparently. I'm not sure what they're smoking.
Gelukkig staan we er niet alleen voor. Er zijn honderden en honderden en honderden en honderden en honderden achitecten en ontwerpers en uitvinders in de hele wereld die betrokken raken bij humanitair werk. Meer hennephuizen -- het is een thema in Japan, blijkbaar. Ik weet niet zeker wat zij roken.
(Laughter)
This is a Grip Clip, designed by somebody who said, "All you need is some way to attach membrane structures to physical support beams." This guy designed for NASA, is now doing housing. I'm going to whip through this quickly, because I know I've got only a couple of minutes.
Dit is een grijpklauw, ontworpen door iemand die zei: alles wat je nodig hebt, is een manier om opgespannen constructies vast te maken aan vaste draagbalken. Deze kerel, ontwerper voor NASA, is nu huizen aan het ontwerpen. Ik ga er even vlug doorheen, want ik weet dat ik nog maar een paar minuten heb.
So this is all done in the last two years. I showed you something that took 20 years to do. And this is just a selection of things that were built in the last couple of years. From Brazil to India, Mexico, Alabama, China, Israel, Palestine, Vietnam.
Dus dit is allemaal gedaan in de afgelopen twee jaar. Ik liet jullie iets zien dat 20 jaar tijd kostte om te doen. En dit is slechts een selectie van dingen die gebeurden -- die gebouwd werden in de laatste paar jaar. Van Brazillië tot India. Mexico, Alabama, China, Israël, Palestina, Vietnam.
The average age of a designer who gets involved in this project is 32 -- that's how old I am. So it's a young -- I just have to stop here, because Arup is in the room, and this is the best-designed toilet in the world. If you're ever, ever in India, go use this toilet.
De gemiddelde leeftijd van een ontwerper die betrokken raakt bij dit project is 32. Zo oud ben ik. Dat is jong -- Hier moet ik stoppen, omdat Arup in de zaal zit en dit is het best ontworpen toilet in de wereld. Mocht je ooit in India zijn, ga dit toilet gebruiken.
(Laughter)
(Gelach)
Chris Luebkeman will tell you why. I'm sure that's how he wanted to spend the party. But the future is not going to be the sky-scraping cities of New York, but this. And when you look at this, you see crisis. What I see is many, many inventors. One billion people live in abject poverty. We hear about them all the time. Four billion live in growing but fragile economies. One in seven live in unplanned settlements. If we do nothing about the housing crisis that's about to happen, in 20 years, one in three people will live in an unplanned settlement or a refugee camp. Look left, look right: one of you will be there. How do we improve the living standards of five billion people? With 10 million solutions.
Chris Luebkeman zal uitleggen waarom. Ik weet zeker dat hij zo het feest wil doorbrengen, maar -- maar de toekomst is niet wolkenkrabber steden als New York, maar dit. En als je dit ziet, zie je crisis. Wat ik zie, is een heleboel uitvinders. Eén miljard mensen leeft in bittere armoede. We horen de hele tijd over ze. Vier miljard mensen leven in groeiende maar kwetsbare economieën. Een op de zeven leven in ongeplande nederzettingen. Als we niks doen aan de huizencrisis die er aan zit te komen, leeft over 20 jaar één op de drie mensen in een ongeplande nederzetting. Of een vluchtelingenkamp. Kijk links, kijk rechts: een van jullie zal daar zitten. Hoe kunnen we de levensstandaard van vijf miljard mensen verbeteren? Met 10 miljoen oplossingen.
So I wish to develop a community that actively embraces innovative and sustainable design to improve the living conditions for everyone.
Dus mijn wens is om een gemeenschap te ontwikkelen die actief innovatie en duurzaam ontwerp omarmt, die de levenscondities voor iedereen verbetert.
Chris Anderson: Wait a sec -- that's your wish?
Chris Anderson: Wacht even! Wacht even! Is dat je Wens?
CS: That's my wish.
Cameron Sinclair: Dat is mijn wens.
Chris Anderson: Dat is zijn Wens!
CA: That's his wish!
(applaus)
(Applause)
CS: We started Architecture for Humanity with 700 dollars and a website. So Chris somehow decided to give me 100,000. So why not this many people? Open-source architecture is the way to go. You have a diverse community of participants -- and we're not just talking about inventors and designers, but we're talking about the funding model. My role is not as a designer; it's as a conduit between the design world and the humanitarian world. And what we need is something that replicates me globally, because I haven't slept in seven years.
We begonnen Architecture for Humanity met 700 dollar en een website. Dus Chris bedacht op een of andere manier om me 100.000 dollar te geven. Dus waarom níet met zoveel mensen? Open-source architectuur is dé manier. Je hebt een diverse gemeenschap van deelnemers -- en we hebben het niet alleen over uitvinders en ontwerpers, maar we hebben het ook over het bekostigingsmodel. Mijn rol is niet die van ontwerper. ik ben een geleider tussen de ontwerpwereld en de humanitaire wereld. En wat we nodig hebben is iets dat mij vermenigvuldigt, wereldwijd, want ik heb in 7 jaar geen oog dicht gedaan.
(Laughter)
(Gelach)
Secondly, what will this thing be? Designers want to respond to issues of humanitarian crisis, but they don't want some company in the West taking their idea and basically profiting from it. So Creative Commons has developed the Developing Nations license. And what that means is that a designer can -- The Siyathemba project I showed was the first ever building to have a Creative Commons license on it. As soon as that is built, anyone in Africa or any developing nation can take the construction documents and replicate it for free.
Ten tweede, wat zal dit worden? Ontwerpers willen reageren op vraagstukken van humanitaire crisis, maar ze willen niet een of ander bedrijf uit het Westen die met hun ideeën aan de haal gaan en er alleen maar winst mee gaan maken. Dus Creative Commons heeft een licentie voor ontwikkelingslanden gemaakt. Dit betekent dat een ontwerper - het Siyathemba project wat ik liet zien, was het eerste gebouw met een Creative Commons licentie. Zodra het gebouwd is, mag iedereen in Afrika of ieder ontwikkelingsland de bouwtekeningen gebruiken en ze gratis kopiëren.
(Applause)
(Applaus)
So why not allow designers the opportunity to do this, but still protect their rights here? We want to have a community where you can upload ideas, and those ideas can be tested in an earthquake, in flood, in all sorts of austere environments. The reason that's important is I don't want to wait for the next Katrina to find out if my house works. That's too late, we need to do it now. So doing that globally -- and I want this whole thing to work multi-lingually. When you look at the face of an architect, most people think a gray-haired white guy. I don't see that; I see the face of the world. So I want everyone from all over the planet to be able to be a part of this design and development. The idea of needs-based competitions -- XPRIZE for the other 98 percent, if you want to call it that.
Dus waarom laten we ontwerpers niet dit doen, en toch hun rechten hier beschermen? We willen een gemeenschap waar je ideeën kunt uploaden, en die ideeën kunnen getest worden bij aardbevingen, overstromingen, bij allerlei soorten slechte omstandigheden. De reden dat dit belangrijk is, is dat ik niet wil wachten op de volgende Katrina om uit te vinden of mijn huis werkt. Dat is te laat. We moeten het meteen doen. En wereldwijd. En ik wil dat het geheel in meerdere talen werkt. Als je kijkt naar het gezicht van een architect, denken de meeste mensen aan een grijsharige blanke kerel. Ik zie dat niet. Ik zie het gezicht van de wereld. Dus ik wil dat iedereen over de hele planeet, in staat is om deel uit te maken van dit ontwerp en deze ontwikkeling. Het idee van behoefte-gebaseerde competities - X-Prize voor de overige 98 procent, als je het zo mag noemen.
We also want to look at ways of matchmaking and putting funding partners together, and the idea of integrating manufacturers -- fab labs in every country. When I hear about the $100 laptop and it's going to educate every child -- educate every designer in the world. Put one in every favela, every slum settlement. Because you know what? Innovation will happen. And I need to know that. It's called the leap-back. We talk about leapfrog technologies.
We willen ook kijken naar de manieren om mensen te koppelen, en sponsoren bij elkaar brengen. En het idee van fabrikanten integreren - Fab Labs in ieder land. Als ik hoor over de 100 dollar laptop en dat het alle kinderen zal onderwijzen, iedere ontwerper in de wereld zal onderwijzen. Zet er één in iedere favela, een in iedere sloppenwijk, want weet je - innovatie zal gebeuren. En ik moet dat weten. Het heet De Sprong Terug. We hebben het over bokspring technologie. Ik schrijf met WorldChanging,
I write with Worldchanging, and the one thing we've been talking about is, I learn more on the ground than I've ever learned here. So let's take those ideas, adapt them, and we can use them. These ideas are supposed to be adaptable; they should have the potential for evolution; they should be developed by every nation in the world and useful for every nation in the world. What will it take?
en het belangrijkste onderwerp waar we het over hebben, is, dat ik meer leer op locatie dan dat ik ooit hier heb geleerd. Dus laten we die ideeën nemen, ze aanpassen, want we kunnen ze goed gebruiken. De ideeën zouden aanpasbaar moeten zijn, ze mogen - ze zouden het potentieel voor evolutie moeten hebben. En ze zouden ontwikkeld moeten worden door alle naties in de wereld. En bruikbaar zijn voor iedere natie in de wereld. Wat is hiervoor nodig?
There should be a sheet. I don't have time to read this, because I'm going to be yanked off.
Er zou een sheet moeten zijn, maar ik heb geen tijd om het voor te lezen, omdat ik van het podium gesleurd word.
CA: Let's just leave it up for a sec.
Chris: Laat het even een paar tellen staan...
CS: Well, what will it take? You guys are smart. So it's going to take a lot of computing power, because I want the idea that any laptop anywhere in the world can plug into the system and be able to not only participate in developing these designs, but utilize the designs. Also, a process of reviewing the designs. I want every Arup engineer in the world to check and make sure that we're doing stuff that's standing, because those guys are the best in the world. Plug. And so, you know, I want these --
Cameron: Nou, wat is er voor nodig? Jullie zijn slim. Er is een hoop rekenkracht voor nodig, want ik wil dat dit - Ik wil dat iedere laptop waar dan ook ter wereld in kan pluggen in het systeem en de mogelijkheid heeft om niet alleen deel te nemen in het ontwikkelen van deze ontwerpen, maar de ontwerpen te gebruiken. Alsmede het bespreken van de ontwerpen. Ik wil dat iedere Arup ingenieur in de wereld bekijkt en zeker stelt, dat we dingen maken die blijven staan. Want deze lui zijn de beste in de wereld. (Plug.) En dat je het weet, ik moet erbij zeggen,
I just should note: I have two laptops and one of them is there, and that has 3000 designs on it. If I drop that laptop ... What happens? So it's important to have these proven ideas put up there, easy to use, easy to get ahold of. My mom once said, "There's nothing worse than being all mouth and no trousers."
ik heb twee laptops en één daarvan is hier en er staan 3000 ontwerpen op. Als ik de laptop laat vallen, wat gebeurt er dan? Dus het is belangrijk dat we deze bewezen ideeën daar op zetten, makkelijk te gebruiken, makkelijk te verkrijgen. Mijn moeder zei ooit, er is niks erger dan alleen maar mond zijn en geen broek.
(Laughter)
(Gelach)
I'm fed up of talking about making change. You only make it by doing it. We've changed FEMA guidelines; we've changed public policy; we've changed international response -- based on building things. So for me, it's important that we create a real conduit for innovation, and that it's free innovation. Think of free culture -- this is free innovation. Somebody said this a couple of years back. I will give points for those who know it. But I think the man was maybe 25 years too early.
Ik ben het zat om te praten over verandering. Verandering maak je door het te doen. We hebben FEMA richtlijnen veranderd, we hebben openbaar beleid veranderd. We hebben internationale respons veranderd - gebaseerd op het bouwen van dingen. Dus voor mij is het belangrijk dat we een echte geleider creëren voor innovatie, en dat het vrije innovatie is. Denk aan vrije cultuur, dit is vrije innovatie. Iemand zei dit een paar jaar geleden. Ik geef punten voor degenen die weten wie, Ik denk dat de man ongeveer 25 jaar te vroeg was, dus laten we het doen.
So let's do it.
Dank u.
Thank you.
(Applause)
(Applaus)