Θα σας πάρω μαζί μου σε ένα γρήγορο ταξίδι. Για να εξηγήσω την επιθυμία μου, θα πρέπει να σας πάω κάπου, όπου πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πάει, δηλαδή σε όλον τον κόσμο. Όταν ήμουν περίπου 24 χρονών, ξεκινήσαμε έναν οργανισμό με την Κέητ Στόορ, για να παροτρύνουμε αρχιτέκτονες και σχεδιαστές να ασχοληθούν με ανθρωπιστική εργασία. Όχι μόνο να ανταποκριθούν σε φυσικές καταστροφές, αλλά να ασχοληθούν με συστημικά ζητήματα. Πιστεύαμε ότι όπου οι πόροι και η ειδικευμένη γνώση είναι ανεπαρκής, πρωτοποριακός, αειφόρος σχεδιασμός μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων.
I'm going to take you on a journey very quickly. To explain the wish, I'm going to have to take you somewhere where many people haven't been, and that's around the world. When I was about 24 years old, Kate Stohr and myself started an organization to get architects and designers involved in humanitarian work, not only about responding to natural disasters, but involved in systemic issues. We believe that where the resources and expertise are scarce, innovative, sustainable design can really make a difference in people's lives.
Όλα αυτά ξεκίνησαν όταν άρχισα την ζωή μου ως αρχιτέκτονας, ή μάλλον εκπαιδευόμενος ως αρχιτέκτονας, και πάντα με ενδιέφερε ο κοινωνικά υπεύθυνος σχεδιασμός, και το πώς μπορείς πραγματικά να καλυτερεύσεις τα πράγματα. Αλλά όταν πήγα στη σχολή αρχιτεκτονικής, ήταν προφανές ότι ήμουν το μαύρο προβατο της οικογενείας. Πολλοί αρχιτέκτονες φαινόταν να πιστεύουν ότι όταν σχεδιάζεις, σχεδιάζεις ένα κόσμημα. Και είναι ένα κόσμημα, για το οποίο καταβάλλεις προσπάθεια και το οποίο επιθυμείς. Ενώ εγώ αισθανόμουν ότι όταν σχεδιάζεις, είτε βελτιώνεις είτε κάνεις ζημιά στην κοινωνία μέσα στην οποία σχεδιάζεις. Οπότε, δεν κάνεις απλά ένα κτίριο για τους κατοίκους του ή για τους ανθρώπους που πρόκειται να το χρησιμοποιήσουν, αλλά για ολόκληρη την κοινότητα.
So I started my life as an architect, or training as an architect, and I was always interested in socially responsible design, and how you can really make an impact. But when I went to architecture school, it seemed that I was a black sheep in the family. Many architects seemed to think that when you design, you design a jewel, and it's a jewel that you try and crave for; whereas I felt that when you design, you either improve or you create a detriment to the community in which you're designing. So you're not just doing a building for the residents or for the people who are going to use it, but for the community as a whole.
Οπότε, το 1999, ξεκινήσαμε ανταποκρινόμενοι στο ζήτημα της στεγαστικής κρίσης των προσφύγων που επέστρεφαν στο Κόσοβο και δεν ήξερα ακριβώς τι έκανα... σκέφτηκα, είμαι γύρω στα 25, και είμαι η γενιά του Διαδικτύου, οπότε ξεκινήσαμε μία ιστοσελίδα. Βάλαμε μία ανοικτή πρόσκληση εκεί, και προς έκπληξή μου μέσα σε δυο-τρεις μήνες είχαμε εκατοντάδες συμμετοχές από όλο τον κόσμο. Αυτό οδήγησε στο κτίσιμο ενός αριθμού πρωτοτύπων και πειραματισμό στην πράξη μερικών ιδεών. Δύο χρόνια αργότερα ξεκινήσαμε ένα σχέδιο πάνω στην ανάπτυξη κινητών μονάδων υγείας στην υπο-Σαχάρια Αφρική, ανταποκρινόμενοι στην πανδημία του AIDS. Αυτό, οδήγησε σε 550 συμμετοχές από 53 χώρες. Είχαμε επίσης σχεδιαστές από όλο τον κόσμο που συμμετείχαν. Και διοργανώσαμε μία έκθεση με τις συμμετοχές μετά τον διαγωνισμό. Το 2004 ήταν το σημείο αιχμής για εμάς. Αρχίσαμε να ανταποκρινόμαστε σε φυσικές καταστροφές και να ασχολούμαστε με την πόλη Μπαμ του Ιραν, και επίσης να συνεχίζουμε την δουλειά μας στην Αφρική.
And in 1999, we started by responding to the issue of the housing crisis for returning refugees in Kosovo. And I didn't know what I was doing -- like I said, mid-20s -- and I'm the Internet generation, so we started a website. We put a call out there, and to my surprise, in a couple of months, we had hundreds of entries from around the world. That led to a number of prototypes being built and really experimenting with some ideas. Two years later we started doing a project on developing mobile health clinics in sub-Saharan Africa, responding to the HIV/AIDS pandemic. That led to 550 entries from 53 countries. We also have designers from around the world that participate. And we had an exhibit of work that followed that. 2004 was the tipping point for us. We started responding to natural disasters and getting involved in Iran, in Bam, also following up on our work in Africa.
Δουλεύοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν τη φτώχεια και βλέπουν το πρόσωπο ενός ξένου, αλλά πήγαινε και ζήσε... εγώ ζω στο Μπόουζμαν, στη Μοντάνα- πήγαινε πάνω στις βόρειες πεδιάδες, στις ειδικές περιοχές των Ινδιάνων, ή κάτω στην Αλαμπάμα ή στο Μισσισίπι πριν από τον τυφώνα Κατρίνα, και θα μπορούσα να σας έχω δείξει μέρη τα οποία βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από πολλές αναπτυσσόμενες χώρες που έχω βρεθεί. Γι' αυτό ξεκινήσαμε να δουλεύουμε σε κέντρα πόλεων και σε άλλα μέρη.
Working within the United States -- most people look at poverty and they see the face of a foreigner. But I live in Bozeman, Montana -- go up to the north plains on the reservations, or go down to Alabama or Mississippi, pre-Katrina, and I could have shown you places that have far worse conditions than many developing countries that I've been to. So we got involved in and worked in inner cities and elsewhere;
Θα εξηγήσω περισσότερα προτζεκτς στη συνέχεια. 2005: Η Μητέρα Φύση μας εκδικήθηκε. Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι το 2005 ήταν ένα τρομερό έτος, όσον αφορά φυσικές καταστροφές. Όμως λόγω του Διαδικτύου, και λόγω των διασυνδέσεων με μπλογκς, κυριολεκτικά μέσα σε ώρες από το τσουνάμι, μαζεύαμε ήδη χρήματα, και δουλεύαμε με ανθρώπους στο σημείο του συμβάντος. Λειτουργούσαμε από κανα-δυό φορητούς υπολογιστές τις πρώτες μέρες, είχα 4.000 ηλεκτρονικά μυνήματα από ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια. Έτσι, ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με προγράμματα εκεί, και θα μιλήσω στη συνέχεια για κάποια άλλα. Και φυσικά, αυτόν το χρόνο ανταποκρινόμαστε στον τυφώνα Κατρίνα, καθώς επίσης συνεχίζουμε να δουλεύουμε και στις επανακατασκευές.
and also, I will go into some more projects. 2005: Mother Nature kicked our ass. I think we can pretty much assume that 2005 was a horrific year when it comes to natural disasters. And because of the Internet, and because of connections to blogs and so forth, within literally hours of the tsunami, we were already raising funds, getting involved, working with people on the ground. We run from a couple of laptops, and in the first couple of days, I had 4,000 emails from people needing help. So we began to get involved in projects there, and I'll talk about some others. And then of course, this year we've been responding to Katrina, as well as following up on our reconstruction work.
Αυτή είναι μόνο μία περίληψη. Το 2004, πραγματικά δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον αριθμό των ανθρώπων που ήθελαν να βοηθήσουν, ή τον αριθμό των αιτήσεων για βοήθεια που λάμβανα. Όλα έρχονταν στον φορητό υπολογιστή μου και στο κινητό μου. Γι' αυτό αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε ένα ανοιχτό... βασικά ένα επιχειρησιακό μοντέλο ανοικτής συμμετοχής, όπου, ο καθένας, οπουδήποτε στον κόσμο, θα μπορούσε να αρχίσει ένα τοπικό παράρτημα, και να ενεπλακεί σε τοπικά προβλήματα. Επειδή πιστεύω ότι δεν υπάρχουν Ουτοπίες. Όλα τα προβλήματα είναι τοπικά. Όλες οι λύσεις ειναι τοπικές. Και αυτό σημαίνει, ξέρετε, κάποιος που μένει στο Μισσισσίπι, ξέρει περισσότερα για το Μισσισσίπι από ότι ξέρω εγώ. Έτσι, αυτό που συνέβηκε ήταν, ότι χρησιμοποιήσαμε το MeetUp και όλα τα υπόλοιπα εργαλεία στο Διαδίκτυο, και καταλήξαμε στο να ανοίγουμε 40 παραρτήματα, με χιλιάδες αρχιτέκτονες σε 104 χώρες. Η ουσία είναι λοιπόν - συγνώμη, ποτέ δεν φοράω κοστούμι, και ήξερα ότι θα το έβγαζα. Εντάξει, γιατί θα πρέπει να συνεχίσω στα γρήγορα.
So this is a brief overview. In 2004, I really couldn't manage the number of people who wanted to help, or the number of requests that I was getting. It was all coming into my laptop and cell phone. So we decided to embrace an open-source model of business -- so that anyone, anywhere in the world, could start a local chapter, and they can get involved in local problems. Because I believe there is no such thing as Utopia. All problems are local. All solutions are local. So that means, you know, somebody who's based in Mississippi knows more about Mississippi than I do. So what happened is, we used Meetup and all these other Internet tools, and we ended up having 40 chapters starting up, thousands of architects in 104 countries. So the bullet point -- sorry, I never do a suit, so I knew that I was going to take this off. OK, because I'm going to do it very quick.
Τα τελευταία επτά χρόνια λοιπόν, δεν ήταν μόνο θέμα μή-κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Αυτό που φάνηκε, ήταν ότι δημιουργείται ένα κίνημα από τα κάτω με κοινωνικά ευαισθητοποιημένους σχεδιαστές οι οποίοι πραγματικά πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος έχει γίνει μικρότερος, και εμείς έχουμε την ευκαιρία - όχι την ευθύνη, αλλά την ευκαιρία - να βοηθήσουμε στο να γίνει η αλλαγή.
This isn't just about nonprofit. What it showed me is that there's a grassroots movement going on, of socially responsible designers who really believe that this world has got a lot smaller, and that we have the opportunity -- not the responsibility, but the opportunity -- to really get involved in making change.
(Γέλια)
(Laughter)
(Laughter)
Αυτό το προσθέτω στον χρόνο μου. Έτσι λοιπόν, αυτό που δεν ξέρετε είναι
I'm adding that to my time. (Laughter)
ότι έχουμε αυτούς τους χιλιάδες σχεδιαστές να δουλεύουν σε όλο τον κόσμο, συνδεδεμένοι βασικά με μία ιστοσελίδα, και έχουμε μόνο τρία άτομα προσωπικό. Κάνοντας κάτι, που κανένας δεν μας είπε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε, και το κάναμε. Και εδώ μπορεί να ειπωθεί κάτι για αφέλεια. Επτά χρόνια αργότερα λοιπόν, έχουμε αναπτυχθεί σε ένα επίπεδο όπου έχουμε υποστήριξη, πρωτοβουλία και εφαρμογή. Υποστηρίζουμε τον σωστό σχεδιασμό, όχι μόνο μέσω εργαστηρίων για φοιτητές, ομιλιών, δημόσιων φόρουμ και επιφυλλίδων...έχουμε κι ένα βιβλίο πάνω στην ανθρωπιστική εργασία, αλλά επίσης, μέσω του μετριασμού καταστροφών και της διαχείρισης δημόσιας πολιτικής. Μπορούμε να μιλήσουμε για τον FEMA [Ομοσπονδιακός Οργανισμός Αντιμετώπισης Κρίσεων], αλλά αυτό είναι μία άλλη ομιλία. Πρωτοβουλία, ανάπτυξη ιδεών μαζί με τις κοινότητες και διοργάνωση διαγωνισμών σχεδιασμού ανοικτής πρόσβασης από Μη-Κυβερνητικούς Οργανισμούς. Αναφορά και συσχετισμό με τις κοινότητες και στη συνέχεια υλοποίηση - δηλαδή το να πας εκεί και να κάνεις τη δουλειά, γιατί όταν εφευρίσκεις, δεν είναι ποτέ πραγματικότητα μέχρι να χτιστεί. Γι' αυτό είναι πραγματικά σημαντικό ότι εάν σχεδιάζουμε και προσπαθούμε να δημιουργούμε αλλαγή, να χτίζουμε αυτή την αλλαγή.
So what you don't know is, we've got these thousands of designers working around the world, connected basically by a website, and we have a staff of three. The fact that nobody told us we couldn't do it, we did it. And so there's something to be said about naïveté. So seven years later, we've developed so that we've got advocacy, instigation and implementation. We advocate for good design, not only through student workshops and lectures and public forums, op-eds; we have a book on humanitarian work; but also disaster mitigation and dealing with public policy. We can talk about FEMA, but that's another talk. Instigation, developing ideas with communities and NGOs, doing open-source design competitions. Referring, matchmaking with communities. And then implementing -- actually going out there and doing the work, because when you invent, it's never a reality until it's built. So it's really important that if we're designing and trying to create change, we build that change.
Ορίστε ένας αριθμός από επιλεγμένα σχέδια. Κόσοβο. Αυτό είναι το Κόσοβο το '99. Κάναμε έναν ανοικτό διαγωνισμό σχεδιασμού, όπως είπα. Οδήγησε σε μία ολοκληρη ποικιλία ιδεών, όχι για ένα κατάλυμα επείγουσας ανάγκης, αλλά για μία μεταβατική στέγη, η οποία θα διαρκούσε για 5 έως 10 χρόνια, και θα τοποθετούταν δίπλα στη γη που έμεναν αρχικά οι κάτοικοι, μέχρι να ξαναχτίσουν οι ίδιοι τα σπίτια τους. Αυτό δεν επέβαλλε μία συγκεκριμένη αρχιτεκτονική σε μία κοινωνία, αλλά τους έδινε τα εργαλεία και το χώρο για να τους επιτρέψει να ξαναχτίσουν και να αναπτυχθούν πάλι με τον τρόπο που θέλουν οι ίδιοι. Έχουμε από εξαιρετικές ιδέες μέχρι γελοίες, όμως πέτυχαν. Αυτό είναι ένα φουσκωτό σπίτι από κάνναβη. Χτίστηκε και δουλεύει. Αυτό είναι ένα κοντέινερ. Χτίστηκε και δουλεύει. Μία ολόκληρη ποικιλία ιδεών που όχι μόνο ασχολήθηκαν με αρχιτεκτονική κτιρίου, αλλά και με ζητήματα διοίκησης και την ιδέα της δημιουργίας κοινοτήτων μέσα από περίπλοκα δίκτυα.
So here's a select number of projects. Kosovo. This is Kosovo in '99. We did an open design competition, like I said. It led to a whole variety of ideas. And this wasn't about emergency shelter, but transitional shelter that would last five to 10 years, that would be placed next to the land the resident lived in, and that they would rebuild their own home. This wasn't imposing an architecture on a community; this was giving them the tools and the space to allow them to rebuild and regrow the way they want to. We had from the sublime to the ridiculous, but they worked. This is an inflatable hemp house. It was built; it works. This is a shipping container. Built and works. And a whole variety of ideas that not only dealt with architectural building, but also the issues of governance, and the idea of creating communities through complex networks.
Με αυτόν τον τρόπο, δουλέψαμε όχι μόνο με σχεδιαστές, αλλά επίσης με μία ολόκληρη ποικιλία από τεχνολογικά καταρτισμένους επαγγελματίες. Χρησιμοποιώντας μπάζα από κατεστραμμένα σπίτια για να δημιουργήσουμε καινούρια. Χρησιμοποιώντας κατασκευές με δέματα άχυρου και δημιουργώντας μονωτικούς τοίχους. Και τότε κάτι αξιοσημείωτο συνέβη το '99.
So we've engaged not just designers, but also a whole variety of technology-based professionals. Using rubble from destroyed homes to create new homes. Using straw bale construction, creating heat walls. And then something remarkable happened in '99.
Πήγαμε στην Αφρική, αρχικά για να εξετάσουμε το ζήτημα στέγασης. Μέσα σε τρεις μέρες, συνειδητοποιήσαμε ότι το πρόβλημα δεν ήταν στεγαστικό, ήταν η επεκτεινόμενη πανδημία του AIDS. Και δεν ήταν οι γιατροί που μας το έλεγαν, ήταν οι χωρικοί με τους οποίους μέναμε. Και έτσι, μας προέκυψε η φαεινή ιδέα ότι αντί να περπατούν οι άνθρωποι 10 με 15 χιλιόμετρα για να δουν ένα γιατρό, πηγαίνεις τους γιατρούς στους ανθρώπους. Και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με την ιατρική κοινότητα. Και σκεφτήκαμε ότι είμασταν πραγματικά έξυπνοι, ξέρετε, φωστήρες, μας προέκυψε αυτή η σπουδαία ιδέα, κινητές μονάδες υγείας... ευρέως κατανεμημένες σε όλη την υπο-Σαχάρεια Αφρική. Και η κοινότητα, η ιατρική κοινότητα εκεί, μας είπε, "Εμείς το λεμε αυτό εδώ και μια δεκαετία. Το ξέρουμε. Απλά δεν ξέρουμε πώς να το παρουσιάσουμε". Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, εμείς είχαμε πάρει μία προ-υπάρχουσα ανάγκη και είχαμε παρουσιάσει λύσεις. Και έτσι πάλι, ακολούθησε μία μεγάλη ποικιλία ιδεών.
We went to Africa originally to look at the housing issue. Within three days, we realized the problem was not housing; it was the growing pandemic of HIV/AIDS. And it wasn't doctors telling us this; it was actual villagers that we were staying with. And so we came up with the bright idea that instead of getting people to walk 10, 15 kilometers to see doctors, you get the doctors to the people. And we started engaging the medical community, and you know, we thought we were real bright sparks -- "We've come up with this great idea: mobile health clinics, widely distributed throughout sub-Saharan Africa." And the medical community there said, "We've said this for the last decade. We know this. We just don't know how to show this." So in a way, we had taken pre-existing needs and shown solutions. And so again, we had a whole variety of ideas that came in.
Αυτή μου αρέσει προσωπικά, λόγω του σκεπτικού ότι η αρχιτεκτονική δεν είναι μόνο το να βρίσκεις λύσεις, αλλά το να προκαλείς την συνειδητοποίηση. Αυτή είναι μία κλινική από Κενάφ. Παίρνεις σπόρο και τον καλλιεργείς σε ένα κομμάτι γης, και μεγαλώνει 4-5 μέτρα σε ένα μήνα. Την τέταρτη εβδομάδα, οι γιατροί έρχονται και καθαρίζουν μία περιοχή, τοποθετούν μία εντατή κατασκευή στην κορυφή και όταν οι γιατροί έχουν τελειώσει την θεραπεία και την εξέταση ασθενών και χωρικών, κόβεις την κλινική και την τρώς. Όπως λέμε Φάε-Την Δική Σου-Κλινική.
This one I personally love, because the idea is that architecture is not just about solutions, but about raising awareness. This is a kenaf clinic. You get seed and you grow it in a plot of land, and it grows 14 feet in a month. And on the fourth week, the doctors come and they mow out an area, put a tensile structure on the top, and when the doctors have finished treating and seeing patients and villagers, you cut down the clinic and you eat it.
(Γέλια)
It's an eat-your-own-clinic.
Οπότε, αυτή η ιδέα πραγματεύεται με το γεγονός ότι εάν έχεις AIDS, χρειάζεσαι επίσης θρεπτικά συστατικά, και το ότι η διατροφή είναι τόσο σημαντική, όσο το να φέρεις φάρμακα εκεί. Λοιπόν, ξέρετε, αυτή είναι μία σοβαρή λύση. Αυτή μου αρέσει πολύ. Η ιδέα είναι, ότι αυτή δεν είναι μόνο μία κλινική - είναι ένα κέντρο για την κοινότητα. Εξετάζει το στήσιμο εμπορικών δίαυλων και μεθόδων οικονομικής ανάπτυξης μέσα στην κοινότητα. οπότε το έργο μπορεί να είναι αυτοσυντηρούμενο.
So it's dealing with the fact that if you have AIDS, you also need to have nutrition rates, and the idea of nutrition is as important as getting antiretrovirals out there. So you know, this is a serious solution. This one I love. The idea is it's not just a clinic, it's a community center. This looked at setting up trade routes and economic engines within the community,
Κάθε ένα από αυτά τα σχέδια είναι βιώσιμο.
so it can be a self-sustaining project.
Όχι επειδή είμαι λάτρης της φύσης. Αλλά επειδή όταν ζείς με τέσσερα δολλάρια τη μέρα, ζεις σε επίπεδο επιβίωσης και πρέπει να είσαι αυτοσυντηρούμενος. Πρέπει να ξέρεις από πού έρχεται η ενέργεια που χρησιμοποιείς. Πρέπει να ξέρεις από πού έρχονται οι πόροι σου. Και πρέπει να διατηρείς το κόστος της συντήρησης χαμηλά. Έτσι, αυτό το σχέδιο προσφέρει οικονομική ανάπτυξη, τη νύχτα μετατρέπεται σε κινηματογράφο. Οπότε, δεν είναι μία κλινική για AIDS. Είναι ένα κοινοτικό κέντρο. Έτσι, βλέπουμε διάφορες ιδέες. Και αυτές οι ιδέες αναπτύσσονται σε πρότυπα, τα οποία τελικά χτίζονται. Και από αυτόν τον χρόνο, ανοίγουν κλινικές στην Νιγηρία και στην Κένυα.
Every one of these projects is sustainable. That's not because I'm a tree-hugging green person. It's because when you live on four dollars a day, you're living on survival and you have to be sustainable. You have to know where your energy is coming from, you have to know where your resource is coming from, and you have to keep the maintenance down. So this is about getting an economic engine, and then at night, it turns into a movie theater. So it's not an AIDS clinic. It's a community center. So you can see ideas. And these ideas developed into prototypes, and they were eventually built. And currently, as of this year, there are clinics rolling out in Nigeria and Kenya.
Από αυτό αναπτύξαμε επίσης ένα έργο στην Σιατέμπα, όπου η κοινότητα ήρθε και μας είπε ότι το πρόβλημα είναι ότι τα κορίτσια δεν έχουν εκπαίδευση. Και δουλεύουμε σε μία περιοχή όπου το ποσοστό των νέων γυναικών ηλικίας 16 έως 24 χρονών που πάσχουν από AIDS φτάνει το 50 τοις εκατό. Και αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι επιπόλαιες, αλλά γιατί δεν υπάρχει ενημέρωση. Έτσι, αποφασίσαμε να εξετάσουμε την ιδέα των αθλημάτων και την δημιουργία ενός αθλητικού κέντρου για νέους. που να λειτουργεί και ως κέντρο για το AIDS, όπου οι προπονητές των γυναικείων ομάδων ήταν επίσης και εκπαιδευμένοι γιατροί. Έτσι, θα αναπτυσσόταν με έναν πολύ αργό τρόπο η εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας. Τελικά, διαλέξαμε εννέα συμμετέχοντες οι οποίοι μοιράστηκαν σε όλη την περιοχή, και μετά η κοινότητα διάλεξε το σχέδιο που τους άρεσε. Είπαν, αυτό το σχέδιο είναι για εμάς, επειδή δεν προσπαθουμε μόνο να κάνουμε την κοινότητα να ασχοληθεί, αλλά να την ενδυναμώσουμε. και να συμμετέχει ενεργά στην διαδικασία ανάπτυξης.
From that, we also developed Siyathemba. The community came to us and said, "The problem is that the girls don't have education." And we're working in an area where young women between the ages of 16 and 24 have a 50 percent HIV/AIDS rate. And that's not because they're promiscuous, it's because there's no knowledge. And so we decided to look at the idea of sports, and create a youth sports center that doubled as an HIV/AIDS outreach center, and the coaches of the girls' team were also trained doctors. So that there would be a very slow way of developing confidence in health care. And we picked nine finalists, and then those nine finalists were distributed throughout the entire region, and then the community picked their design. They said, this is our design, because it's not only about engaging a community; it's about empowering a community, and about getting them to be a part of the rebuilding process.
Αυτό ειναι το σχέδιο που κέρδισε, και μετά φυσικά, πηγαίνουμε και δουλεύουμε με την κοινότητα και τους πελάτες. Αυτός είναι ο σχεδιαστής. Είναι εκεί και δουλεύει με την πρώτη γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα στο Κούα-Ζούλου Νατάλ, στην Σιατέμπα. Μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα οι ίδιοι.
So, the winning design is here. And then, of course, we actually go and work with the community and the clients. So this is the designer. He's out there working with the first ever women's soccer team in KwaZulu-Natal, Siyathemba. And they can tell it better.
(A cappella singing in a South African language)
Το όνομα μου είναι Σίσι και δουλεύω στο Αφρικανικό κέντρο. Είμαι σύμβουλος καθώς επίσης και ποδοσφαιρίστρια στην εθνική ομάδα της Νότιας Αφρικής, Μπαφάνα Μπαφάνα. και επίσης παίζω στο πρωτάθλημα της Vodacom με την ομάδα της Τεμπίσα, που τώρα άλλαξε και λέγεται Σιατέμπα. Αυτή είναι η έδρα μας.
Video: Well, my name is Cee Cee Mkhonza. I work at the Africa Centre, I'm an IT user consultant. I'm also the national football player for South Africa, Banyana Banyana. And I also play in the Vodacom League, for the team called Tembisa, which has now changed to Siyathemba. This is our home ground.
Θα το δείξω αργότερα γιατί ο χρόνος μου τελειώνει. Βλέπω τον Κρις να με κοιτάζει...άγρια.
Cameron Sinclair: I'm going to show that later because I'm running out of time. I can see Chris looking at me slyly.
Αυτό ήταν μια επαφή, απλώς μία συνάντηση με κάποιον που ήθελε να αναπτύξει το πρώτο Αφρικανικό κέντρο τηλε-ιατρικής, στην Τανζανία. Συναντηθήκαμε, κυριολεκτικά, πριν κανα-δυό μήνες. Έχουμε ήδη αναπτύξει ένα σχέδιο και η ομάδα μας είναι ήδη εκεί, και συνεργάζεται. Αυτό ήταν ένα "προξενιό", χάρις σε μερικούς ανθρώπους από το TED: τον Σον, την Σέριλ Χέλερ και τον Άντριου Ζόλι, που με έφεραν σε επαφή με αυτήν την καταπληκτική Αφρικανή. Αρχίζουμε την κατασκευή τον Ιούνιο, και τα εγκαίνια θα γίνουν από το TEDGlobal. Έτσι, όταν θα έρθετε στο TEDGlobal μπορείτε να το δείτε.
This was a connection, just a meeting with somebody who wanted to develop Africa's first telemedicine center, in Tanzania. And we met, literally, a couple of months ago. We've already developed a design. The team is over there, working in partnership. This was a matchmaking, thanks to a couple of TEDsters -- Sun [Microsystems], Cheryl Heller and Andrew Zolli, who connected me with this amazing African woman. And we start construction in June, and it will be opened by TEDGlobal. So when you come to TEDGlobal, you can check it out.
Αλλά, αυτό για το οποίο είμαστε περισσότερο γνωστοί είναι η ενασχόλησή μας με καταστροφές και αναπτυξιακά προγράμματα, και έχουμε πράγματι ασχοληθεί με πολλά θέματα, όπως... με το τσουνάμι και με τον τυφώνα Κατρίνα. Αυτό είναι ένα καταφύγιο των 370 δολλαρίων, που μπορεί εύκολα να συναρμολογηθεί. Αυτό σχεδιάστηκε από την κοινότητα. Είναι ένα κοινοτικό κέντρο σχεδιασμένο από την ίδια την κοινότητα. Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά ζούμε και δουλεύουμε με την κοινότητα, και αποτελούν μέρος της σχεδιαστικής διαδικασίας. Τα παιδιά πραγματικά συμμετέχουν στην επιλογη της τοποθεσίας, όπου το κοινοτικό κέντρο θα γίνει, και τελικά, η κοινότητα πραγματικά, μέσω τεχνικής εκπαίδευσης, καταλήγει να χτίζει το κτίριο μαζί με εμάς.
But what we're known probably most for is dealing with disasters and development, and we've been involved in a lot of issues, such as the tsunami and also things like Hurricane Katrina. This is a 370-dollar shelter that can be easily assembled. This is a community-designed community center. And what that means is we actually live and work with the community, and they're part of the design process. The kids actually get involved in mapping out where the community center should be. And then eventually, the community, through skills training, end up building the building with us.
Αυτό είναι ένα ακόμα σχολείο. Αυτό είναι ό,τι τους έδωσε ο Ο.Η.Ε για έξι μήνες - 12 πλαστικούς μουσαμάδες. Αυτό έγινε τον Αύγουστο. Και αυτό ήταν η αντικατάσταση, που υποτίθεται ότι πρέπει να διαρκέσει δύο χρόνια. Όταν βρέχει, δεν μπορείς να ακούσεις τίποτα, και το καλοκαίρι έχει 60 βαθμούς εκεί μέσα. Οπότε, είπαμε, εάν βρέχει, ας μαζέψουμε φρέσκο νερό. Έτσι, το κάθε ένα από τα σχολεία μας έχει σύστημα συλλογής βρόχινου νερού, με πολύ χαμηλό κόστος. Μία τάξη, με τρείς αίθουσες και σύστημα συλλογής βρόχινου νερού κοστίζει πέντε χιλιάδες δολλάρια. Τα χρήματα προέρχονται από πωλήσεις ζεστής σοκολάτας στην Ατλάντα. Χτίστηκαν από τους γονείς των μαθητών. Τα παιδιά είναι εκεί, χτίζοντας τα κτίρια. Άνοιξαν πριν δύο εβδομάδες, και 600 παιδιά χρησιμοποιούν τώρα τα σχολεία.
Here is another school. This is what the UN gave these guys for six months -- 12 plastic tarps. This was in August. This was the replacement; that's supposed to last for two years. When the rain comes down, you can't hear a thing, and in the summer, it's about 140 degrees inside. So we said, if the rain's coming down, let's get fresh water. So every one of our schools has a rainwater collection system. Very low cost: three classrooms and rainwater collection is 5,000 dollars. This was raised by hot chocolate sales in Atlanta. It's built by the parents of the kids. The kids are out there on-site, building the buildings. And it opened a couple of weeks ago, and there's 600 kids that are now using the schools.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και μετά, η καταστροφή χτυπά την πόρτα μας. Έχουμε δει τις άσχημες ιστορίες στο CNN στο Fox και στα άλλα κανάλια, αλλά δεν βλέπουμε τις καλές ιστορίες. Εδώ είναι μία κοινότητα, η οποία συγκεντρώθηκε και είπαν όχι στην παθητική αναμονή. Σχημάτισαν ένα συνεταιρισμό, από άτομα με ποικίλες ικανότητες ώστε να χαρτογραφήσουν το Ανατολικό Μπιλόξι, και να καθορίσουν ποιοί θα βοηθήσουν. Είχαμε 1.500 εθελοντές που ξανάχτισαν και αποκατέστησαν σπίτια. Καταλαβαίνοντας ποιοί είναι οι κανονισμοί του FEMA και όχι περιμένοντας αυτούς να μας υπαγορεύσουν πώς θα πρέπει να ξανακτίσουμε. Δουλεύοντας με τους κατοίκους, βγάζοντάς τους έξω από τα σπίτια τους, έτσι ώστε να μην αρρωστήσουν. Και να καθαρίσουν ότι μπορούν μόνοι τους. Σχεδιάζοντας κατοικίες. Αυτό το σπίτι πρόκειται να κατασκευαστεί σε δύο εβδομάδες. Αυτό είναι ένα αποκατεστημένο σπίτι, που έγινε μέσα σε τέσσερις μέρες. Αυτό είναι το πλυσταριό μίας γυναίκας που περπατάει με 'περπατήστρα'. Είναι 70 χρονών. Αυτό είναι ό,τι της έδωσε ο FEMA. 600 δολλάρια, τελείωσε πριν δύο μέρες. Συναρμολογήσαμε πολύ γρήγορα ένα πλυσταριό. Χτίστηκε, λειτουργεί και η γυναίκα μόλις ξεκίνησε μια επιχείρηση σήμερα, όπου πλένει ρούχα.
So, disaster hits home. We see the bad stories on CNN and Fox and all that, but we don't see the good stories. Here is a community that got together, and they said "no" to waiting. They formed a partnership, a diverse partnership of players, to actually map out East Biloxi, to figure out who's getting involved. We've had over 1,500 volunteers rebuilding, rehabbing homes. Figuring out what FEMA regulations are, not waiting for them to dictate to us how you should rebuild. Working with residents, getting them out of their homes, so they don't get ill. This is what they're cleaning up on their own. Designing housing. This house is going in in a couple of weeks. This is a rehabbed home, done in four days. This is a utility room for a woman who is on a walker. She's 70 years old. This is what FEMA gave her. 600 bucks, happened two days ago. We put together, very quickly, a washroom. It's built, it's running and she just started a business today, where she's washing other people's clothes.
Αυτή είναι η Σάντρα και οι Καλχούνς. Είναι φωτογράφοι, οι οποίοι, τα τελευταία 40 χρόνια, έχουν φωτογραφήσει το Λόουερ Νάινθ. Αυτό ήταν το σπίτι τους, και αυτές είναι οι φωτογραφίες που τράβηξαν. Και τους βοηθούμε, δουλεύοντας μαζί τους για να χτίσουμε ένα νέο κτίριο. Έργα που έχουμε κάνει. Έργα που έχουμε συμμετάσχει και υποστηρίξει. Γιατί οι ανθρωπιστικοί οργανισμοί δεν το κάνουν αυτό; Αυτή είναι η σκηνή του Ο.Η.Ε. Αυτή είναι η νέα σκηνή του Ο.Η.Ε, που μόλις παρουσιάστηκε φέτος. Γρήγορη να στηθεί. Έχει ένα αναδιπλούμενο πτερύγιο, αυτή είναι η εφεύρεση. Απαιτήθηκαν 20 χρόνια να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί. Ήμουν 12 χρονών! Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ.
These are the Calhouns. They're photographers who had documented the Lower Ninth for the last 40 years. That was their home, and these are the photographs they took. And we're helping, working with them to create a new building. Projects we've done. Projects we've been a part of, support. Why don't aid agencies do this? This is the UN tent. This is the new UN tent, just introduced this year. Quick to assemble. It's got a flap -- that's the invention. It took 20 years to design this and get it implemented in the field. I was 12 years old. There's a problem here.
Ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχουν εκατοντάδες και εκατοντάδες και εκατοντάδες και εκατοντάδες αρχιτέκτονες και σχεδιαστές και εφευρέτες σε όλο τον κόσμο οι οποίοι συμμετέχουν σε ανθρωπιστική εργασία. Περισσότερα σπίτια από κάνναβη - είναι μόδα στην Ιαπωνία προφανώς! Δεν είναι σίγουρος τι καπνίζουν.
Luckily, we're not alone. There are hundreds and hundreds and hundreds and hundreds and hundreds of architects and designers and inventors around the world that are getting involved in humanitarian work. More hemp houses -- it's a theme in Japan, apparently. I'm not sure what they're smoking.
Αυτός είναι ένας συνδετήρας, σχεδιασμένος από κάποιον που είπε, ότι το μόνο που χρειάζεσαι, είναι ένας τρόπος για να προσδένεις κατασκευές από μεμβράνη σε φυσικούς δοκούς στήριξης. Αυτός ο άνθρωπος σχεδίαζε για τη ΝΑΣΑ και τώρα κάνει κατοικίες. Αυτά θα τα περάσω γρήγορα, γιατί ξέρω ότι έχω μόνο λίγα λεπτά.
(Laughter) This is a Grip Clip, designed by somebody who said, "All you need is some way to attach membrane structures to physical support beams." This guy designed for NASA, is now doing housing. I'm going to whip through this quickly, because I know I've got only a couple of minutes.
Οπότε, όλα αυτά έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια. Σας έδειξα κάτι που πήρε 20 χρόνια για να γίνει. Και όλα αυτά είναι μόνο μία επιλογή από τα πράγματα που συνέβησαν - που χτίστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Από την Βραζιλία μέχρι την Ινδία, το Μεξικό, την Αλαμπάμα, την Κίνα, το Ισραήλ την Παλαιστίνη, το Βιετνάμ. Η μέση ηλικία ενός σχεδιαστή που συμμετέχει σε αυτό το εγχείρημα είναι 32 - όσο είμαι κι εγώ. Δηλαδή είναι ένα νέο... Μάλλον πρέπει να σταματήσω εδώ, γιατί οι μηχανικοί της Arup είναι σε αυτή την αίθουσα... και αυτή είναι η καλύτερα σχεδιασμένη τουαλέτα στον κόσμο. Εάν βρεθείτε ποτέ στην Ινδία, χρησιμοποιείστε αυτήν την τουαλέτα.
So this is all done in the last two years. I showed you something that took 20 years to do. And this is just a selection of things that were built in the last couple of years. From Brazil to India, Mexico, Alabama, China, Israel, Palestine, Vietnam. The average age of a designer who gets involved in this project is 32 -- that's how old I am. So it's a young -- I just have to stop here, because Arup is in the room, and this is the best-designed toilet in the world. If you're ever, ever in India, go use this toilet.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο Κρις Λιούμπκεμαν θα σας πει γιατί. Είμαι σίγουρος ότι θα το διασκέδαζε, αλλά... αλλά το μέλλον δεν πρόκειται να είναι οι πόλεις των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης, αλλά αυτό. Και όταν το βλέπεις αυτό, βλέπεις κρίση. Αυτό που βλέπω είναι πολλοί, πάρα πολλοί εφευρέτες. Ένα δισεκκατομύριο άνθρωποι ζουν σε αξιοθρήνητη φτώχεια. Ακούμε γι' αυτούς συνέχεια. Τέσσερα δισεκκατομύρια ζουν σε αναπτυσσόμενες, αλλά εύθραστες οικονομίες. Ένας στους τέσσερις ζει σε μη-σχεδιασμένους οικισμούς. Εάν δεν κάνουμε τίποτα για την στεγαστική κρίση που πρόκειται να συμβεί σύντομα, σε 20 χρόνια, ένας στους τρεις ανθρώπους θα ζει σε μη-σχεδιασμένους οικισμούς ή σε καταυλισμό προσφύγων. Κοιτάξτε αριστερά, κοιτάξτε δεξιά: ένας από εσάς θα βρίσκεται εκεί. Πώς βελτιώνουμε το βιοτικό επίπεδο πέντε δισεκκατομυρίων ανθρώπων; Με 10 εκκατομύρια λύσεις.
Chris Luebkeman will tell you why. I'm sure that's how he wanted to spend the party. But the future is not going to be the sky-scraping cities of New York, but this. And when you look at this, you see crisis. What I see is many, many inventors. One billion people live in abject poverty. We hear about them all the time. Four billion live in growing but fragile economies. One in seven live in unplanned settlements. If we do nothing about the housing crisis that's about to happen, in 20 years, one in three people will live in an unplanned settlement or a refugee camp. Look left, look right: one of you will be there. How do we improve the living standards of five billion people? With 10 million solutions.
Οπότε, θα ήθελα να αναπτύξω μία κοινότητα η οποία υποστηρίζει ενεργά τον καινοτόμο και βιώσιμο σχεδιασμό για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής για τον καθένα.
So I wish to develop a community that actively embraces innovative and sustainable design to improve the living conditions for everyone.
Κρις Άντερσον: Περίμενε μια στιγμή. Αυτή είναι η ευχή σου;
Chris Anderson: Wait a sec -- that's your wish?
ΚΣ: Αυτή είναι η ευχή μου.
CS: That's my wish.
ΚΑ: Αυτή είναι η επιθυμία του!
(Χειροκρότημα)
CA: That's his wish!
(Applause)
Ξεκινήσαμε την Αρχιτεκτονική για την Ανθρωπότητα με 700 δολάρια και μια ιστοσελίδα. Και ο Κρις, για κάποιο λόγο, αποφάσισε να μου δώσει 100.000 δολλάρια. Οπότε γιατί να μην το κάνουν αυτό περισσότεροι άνθρωποι; Η αρχιτεκτονική ελεύθερης συμμετοχής και πρόσβασης είναι η πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Έχεις μία πολυποίκιλη κοινότητα συμμετεχόντων - και δεν μιλάμε μόνο για εφευρέτες και σχεδιαστές, αλλά για το χρηματοδοτικό μοντέλο. Ο ρόλος μου δεν είναι ως σχεδιαστής, αλλά ως σύνδεσμος μεταξύ του κόσμου των σχεδιαστών και του κόσμου των ανθρωπιστών. Και αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάτι που να δημιουργεί αντίγραφά μου σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί έχω να κοιμηθώ επτά χρόνια.
CS: We started Architecture for Humanity with 700 dollars and a website. So Chris somehow decided to give me 100,000. So why not this many people? Open-source architecture is the way to go. You have a diverse community of participants -- and we're not just talking about inventors and designers, but we're talking about the funding model. My role is not as a designer; it's as a conduit between the design world and the humanitarian world. And what we need is something that replicates me globally, because I haven't slept in seven years.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεύτερον, τι μπορεί να είναι αυτό; Οι σχεδιαστές θέλουν να ανταποκριθούν σε θέματα ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά δεν θέλουν κάποια εταιρία στην Δύση να πάρει την ιδέα τους και να βγάλει κέρδος από αυτήν. Οπότε η Creative Commons δημιούργησε μία ειδική άδεια για τα αναπτυσσόμενα κράτη. Αυτό σημαίνει ότι ένας σχεδιαστής μπορεί ... το έργο στην Σιατέμπα που έδειξα, ήταν το πρώτο κτίριο που απέκτησε Creative Commons άδεια. Αμέσως μόλις κτιστεί, ο καθένας στην Αφρική ή σε κάθε αναπτυσσόμενο κράτος θα μπορεί να πάρει τα κατασκευαστικά σχέδια και να το αντιγράψει δωρεάν.
Secondly, what will this thing be? Designers want to respond to issues of humanitarian crisis, but they don't want some company in the West taking their idea and basically profiting from it. So Creative Commons has developed the Developing Nations license. And what that means is that a designer can -- The Siyathemba project I showed was the first ever building to have a Creative Commons license on it. As soon as that is built, anyone in Africa or any developing nation can take the construction documents and replicate it for free.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οπότε γιατί να μην επιτραπεί στους σχεδιαστές η ευκαιρία να το κάνουν αυτό, αλλά να προστατεύουν τα δικαιώματά τους, εδώ; Θέλουμε να έχουμε μία κοινότητα όπου μπορείς να 'ανεβάζεις' ιδέες, και αυτές οι ιδέες να δοκιμάζονται σε σεισμούς, πλημμύρες, σε όλα τα είδη ακραίων συνθηκών. Ο λόγος, για τον οποίο αυτό είναι σημαντικό είναι, επειδή δεν θέλω να περιμένω τον επόμενο τυφώνα Κατρίνα για να ανακαλύψω εάν το σπίτι μου είναι ανθεκτικό. Θα είναι πολύ αργά. Χρειαζόμαστε να το κάνουμε τώρα. Και να το κάνουμε παγκόσμια. Επίσης θέλω όλο αυτό το πράγμα να λειτουργεί πολύ-γλωσσικά. Όταν σκέφτονται το πρόσωπο ενός αρχιτέκτονα, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν έναν λευκό γκριζομάλλη τύπο. Εγώ δεν βλέπω το ίδιο. Εγώ βλέπω το πρόσωπο του κόσμου. Οπότε θέλω ο καθένας από όλον τον πλανήτη, να μπορεί να αποτελεί μέρος αυτού του σχεδιασμού και της ανάπτυξης. Η ιδέα των διαγωνισμών που βασίζονται σε ανάγκες, το X-Prize για το υπόλοιπο 98 τοις εκατό, εάν θέλετε να το αποκαλέσουμε έτσι.
So why not allow designers the opportunity to do this, but still protect their rights here? We want to have a community where you can upload ideas, and those ideas can be tested in an earthquake, in flood, in all sorts of austere environments. The reason that's important is I don't want to wait for the next Katrina to find out if my house works. That's too late, we need to do it now. So doing that globally -- and I want this whole thing to work multi-lingually. When you look at the face of an architect, most people think a gray-haired white guy. I don't see that; I see the face of the world. So I want everyone from all over the planet to be able to be a part of this design and development. The idea of needs-based competitions -- XPRIZE for the other 98 percent, if you want to call it that.
Θέλουμε επίσης να βρούμε τρόπους με τους οποίους οι χρηματοδότες θα μπορούν να έρχονται σε επαφή και να συνεργάζονται. Επίσης, η ιδέα ενοποίησης κατασκευαστών... εργαστήρια ευέλικτης παραγωγής (fab labs) σε κάθε χώρα. Όταν ακούω για τον φορητό υπολογιστή των 100 δολλαρίων, που πρόκειται να μορφώσει κάθε παιδί, κάθε σχεδιαστή σε όλο τον κόσμο. Βάλε ένα σε κάθε "φαβέλα", κάθε παραγκούπολη, γιατί ξέρετε τι, η καινοτομία θα συμβεί. Και χρειάζεται να το ξέρω αυτό. Λέγεται ανταπόδοση. Μιλάμε για τεχνολογίες που προσπερνούν η μία την άλλη. Επικοινωνώ με το Worldchanging,
We also want to look at ways of matchmaking and putting funding partners together, and the idea of integrating manufacturers -- fab labs in every country. When I hear about the $100 laptop and it's going to educate every child -- educate every designer in the world. Put one in every favela, every slum settlement. Because you know what? Innovation will happen. And I need to know that. It's called the leap-back. We talk about leapfrog technologies.
και αυτό για το οποίο μιλάμε συνέχεια είναι, ότι μαθαίνω περισσότερα στην πράξη από αυτά που έχω μάθει εδώ. Οπότε ας πάρουμε αυτές τις ιδέες, ας τις προσαρμόσουμε και ας τις βάλουμε σε εφαρμογή. Αυτές οι ιδέες υποτίθεται ότι είναι προσαρμόσιμες... θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα για εξέλιξη, θα πρέπει να αναπτυχθούν από κάθε κράτος στον κόσμο και να είναι χρήσιμες για κάθε κράτος στον κόσμο. Τι θα χρειαστεί;
I write with Worldchanging, and the one thing we've been talking about is, I learn more on the ground than I've ever learned here. So let's take those ideas, adapt them, and we can use them. These ideas are supposed to be adaptable; they should have the potential for evolution; they should be developed by every nation in the world and useful for every nation in the world. What will it take?
Δεν έχω το χρόνο να διαβάσω αυτή τη σελίδα, γιατί θα με πετάξουν έξω.
There should be a sheet. I don't have time to read this, because I'm going to be yanked off.
ΚΑ: Άφησέ το εκεί πάνω για μια στιγμή.
CA: Let's just leave it up for a sec.
ΚΣ: Λοιπόν, τι θα χρειαστεί; Είσαστε έξυπνοι. Θα χρειαστεί πολλή υπολογιστική δύναμη, επειδή θέλω να κάνω πραγματικότητα... την ιδέα ότι κάθε φορητός υπολογιστής, οπουδήποτε στον κόσμο, μπορεί να συνδεθεί στο σύστημα και να μπορεί όχι μόνο να συμμετέχει στην ανάπτυξη αυτών των σχεδίων, αλλά να τα χρησιμοποιεί επίσης. Ακόμα, να υπάρχει μια διαδικασία επιθεώρησης των σχεδίων. Θέλω κάθε μηχανικό της Arup ανά τον κόσμο να ελέγχει και να επιβεβαιώνει ότι κάνουμε πράγματα τα οποία στέκονται όρθια, γιατί αυτοί οι τύποι είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Αυτό είναι διαφήμιση!
CS: Well, what will it take? You guys are smart. So it's going to take a lot of computing power, because I want the idea that any laptop anywhere in the world can plug into the system and be able to not only participate in developing these designs, but utilize the designs. Also, a process of reviewing the designs. I want every Arup engineer in the world to check and make sure that we're doing stuff that's standing, because those guys are the best in the world.
Έτσι, ξέρετε, θέλω να κάνω όλα αυτά... και θα πρέπει να τονίσω, ότι έχω δύο φορητούς υπολογιστές και ο ένας από αυτούς είναι εκεί και έχει 3.000 σχέδια μέσα. Εάν μου πέσει κάτω, τι θα συμβεί; Γι' αυτό είναι σημαντικό να έχουμε αυτές τις αποδεδειγμένες ιδέες εκεί πάνω, εύκολο να τις χρησιμοποιήσουμε, εύκολο να τις αποκτήσουμε. Η μητέρα μου, είπε κάποτε, ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να λες μεγάλα λόγια και να μην κάνεις τίποτα.
Plug. And so, you know, I want these -- I just should note: I have two laptops and one of them is there, and that has 3000 designs on it. If I drop that laptop ... What happens? So it's important to have these proven ideas put up there, easy to use, easy to get ahold of. My mom once said, "There's nothing worse than being all mouth and no trousers."
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω βαρεθεί να μιλάω για το να κάνουμε την αλλαγή. Την πετυχαίνεις μόνο με το να την κάνεις. Αλλάξαμε τις οδηγίες του FEMA. Αλλάξαμε τη δημόσια πολιτική. Αλλάξαμε την διεθνή ανταπόκριση - βασιζόμενοι στο χτίσιμο πραγμάτων. Έτσι για μένα, είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε έναν πραγματικό σύνδεσμο για καινοτομία, και αυτό σημαίνει ελεύθερη καινοτομία. Σκέψου τον ελεύθερο πολιτισμό - αυτή είναι η ελεύθερη καινοτομία. Κάποιος το είπε αυτό κανα-δυό χρόνια πριν. Θα δώσω πόντους σε αυτούς που το ξέρουν, νομίζω ότι ο άνθρωπος ήταν ίσως 25 χρόνια μπροστά, οπότε ας το κάνουμε.
I'm fed up of talking about making change. You only make it by doing it. We've changed FEMA guidelines; we've changed public policy; we've changed international response -- based on building things. So for me, it's important that we create a real conduit for innovation, and that it's free innovation. Think of free culture -- this is free innovation. Somebody said this a couple of years back. I will give points for those who know it. But I think the man was maybe 25 years too early.
Σας ευχαριστώ.
So let's do it.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)