I would be willing to bet I'm the dumbest guy in the room, because I couldn't get through school; I struggled with school. But I knew at a very early age that I loved money, I loved business and I loved this entrepreneurial thing. I was raised to be an entrepreneur. What I've been really passionate about ever since -- and I've never spoken about this ever, until now -- so this is the first time anyone's heard it, except my wife, three days ago. She said, "What are you talking about?" I told her that I think we miss an opportunity to find these kids who have the entrepreneurial traits, and to groom them or show them that being an entrepreneur is actually a cool thing. It's not something that is a bad thing and is vilified, which is what happens in a lot of society.
Ik durf te wedden dat ik de domste ben in deze zaal. Want ik had moeite op school, ik kwam er niet door heen. Maar wat ik al jong leerde, is dat ik hield van geld en van zaken doen, en ik hield van het 'ondernemertje spelen'. Ik ben opgevoed als ondernemer. en waar ik sindsdien enthousiast over ben -- en ik heb hier tot nog toe met niemand over gesproken -- dus dit is de eerste keer dat iemand het hoort, op mijn vrouw na, drie dagen geleden, toen ze vroeg waar ik over zou praten en ik haar vertelde -- is dat ik van mening ben dat we een kans missen. om de kinderen te vinden die ondernemerstalenten bezitten, en ze te leren, of laten zien dat het 'cool' kan zijn om een ondernemer te zijn. Het is niet iets slecht, het is geen schande terwijl dat in veel maatschappijen zo wordt uitgedragen.
Kids, when we grow up, have dreams, and we have passions, and we have visions, and somehow we get those things crushed. We get told that we need to study harder or be more focused or get a tutor. My parents got me a tutor in French, and I still suck in French. Two years ago, I was the highest-rated lecturer at MIT's Entrepreneurial Master's Program. It was a speaking event in front of groups of entrepreneurs from around the world. When I was in grade two, I won a citywide speaking competition, but nobody had ever said, "Hey, this kid's a good speaker. He can't focus, but he loves walking around and getting people energized." No one said, "Get him a coach in speaking." They said, get me a tutor in what I suck at.
Kinderen, als we opgroeien hebben we dromen. We hebben passies en we hebben visies. En op de een of andere manier verdwijnen deze dingen. Er wordt ons verteld dat we harder moeten studeren, of beter op moeten letten, of bijles nemen. Mijn ouders zorgde ervoor dat ik bijles kreeg in Frans, en ik kan er nog steeds niets van. Twee jaar geleden was ik de best gewaarderde spreker van MIT's master programma voor ondernemers. Het was een toespraak voor groepen ondernemers van over de hele wereld. Toen ik In de tweede klas zat, heb ik een locale toespraak competitie gewonnen, maar niemand die zei, "Hé, deze jongen is een goede spreker. Hij kan zich niet concentreren maar hij houdt ervan om mensen te enthousiasmeren." Niemand zei "Laten we hem coachen in het geven van toespraken" Ze zeiden, geef hem bijles in waar hij slecht in is.
So as kids show these traits -- and we need to start looking for them -- I think we should be raising kids to be entrepreneurs instead of lawyers. Unfortunately, the school system is grooming this world to say, "Let's be a lawyer," or, "Let's be a doctor." We're missing that opportunity, because no one ever says, "Hey, be an entrepreneur." Entrepreneurs are people -- we have a lot of them in this room -- who have ideas and passions or see these needs in the world and decide to stand up and do it. And we put everything on the line to make that stuff happen. We have the ability to get the groups of people around us that want to build that dream with us. And I think if we could get kids to embrace the idea at a young age, of being entrepreneurial, we could change everything in the world that's a problem today. Every problem out there, somebody has the idea for. And as a young kid, nobody can say it can't happen, because you're too dumb to realize that you couldn't figure it out.
Kinderen vertonen deze talenten. En wij moeten daar alert op zijn. Ik denk dat we kinderen zouden moeten opvoeden om ondernemers te worden in plaats van advocaten. Maar helaas zorgt het schoolsysteem ervoor dat de wereld zegt, "Hé, wordt advocaat of wordt dokter," en we missen hierin een kans omdat niemand zegt, "Hé, wordt ondernemer". Ondernemers zijn mensen -- omdat we er veel van hebben in deze zaal -- die bepaalde ideeën of passies hebben of een behoefte ontdekken, en besluiten om ervoor te gaan. En we hebben er alles voor over om het voor elkaar te krijgen. En we hebben het talent om mensen om ons heen te verzamelen die mee willen bouwen aan onze dromen. En ik denk dat als we kinderen ertoe kunnen brengen op jonge leeftijd ondernemend te worden we alle problemen in deze wereld zouden kunnen oplossen. Voor ieder probleem dat bestaat heeft iemand wel een oplossing. En als kind zal niemand je zeggen dat het onmogelijk is, omdat je te dom bent om te beseffen dat je er niet uitkomt.
I think we have an obligation as parents and a society to start teaching our kids to fish instead of giving them the fish -- the old parable: "Give a man a fish, you feed him for a day. Teach a man to fish, you feed him for a lifetime." If we can teach our kids to be entrepreneurial, the ones that show the traits to be, like we teach the ones who have science gifts to go on in science, what if we saw the ones with entrepreneurial traits and taught them to be entrepreneurs? We could have these kids spreading businesses instead of waiting for government handouts.
Ik denk dat we als ouders en als maatschappij de plicht hebben onze kinderen te leren vissen in plaats van ze vis te geven. Het oude gezegde "Als je een man een vis geeft, geef je hem eten voor een dag. Als je een man leert te vissen, geef je hem eten voor de rest van zijn leven." Als we onze kinderen kunnen leren om ondernemend te worden, degene die deze talenten tonen te hebben, net zoals we degene met wetenschappelijke talenten aanmoedigen daarmee verder te gaan. Wat als we degene met ondernemerstalenten eruit konden pikken en ze te leren ondernemers te worden? We zouden overal kinderen hebben die bedrijven beginnen, in plaats van te wachten op brochures van de overheid.
What we do is teach our kids the things they shouldn't do: don't hit; don't bite; don't swear. Right now we teach our kids to go after really good jobs; the school system teaches them to go after things like being a doctor and being a lawyer and being an accountant and a dentist and a teacher and a pilot. And the media says it's really cool if we could go out and be a model or a singer or a sports hero like Luongo or Crosby. Our MBA programs do not teach kids to be entrepreneurs. The reason I avoided an MBA program, other than that I didn't get into any, since I had a 61 percent average out of high school, then a 61 percent average at the only school in Canada that accepted me, Carlton, is that our MBA programs don't teach kids to be entrepreneurs. They teach them to work in corporations.
Wat we nu doen is onze kinderen vooral vertellen wat ze niet moeten doen: niet slaan, niet bijten, niet vloeken. Nu stimuleren we onze kinderen om een goede baan te vinden, weet je, en het schoolsysteem leert ze om te proberen dokter of advocaat te worden of accountant, tandarts, leraar of piloot. En de media leert ons dat het erg 'cool' is om model of zanger te worden of een sportheld als Sidney Crosby. Onze MBA programma's leren de kinderen niet om ondernemers te worden. De reden waarom ik de MBA programma's vermeed -- behalve het feit dat ik niet toegelaten werd, omdat ik met een gemiddelde score van 61% de middelbare school afsloot en dan nog 61% gemiddeld op de enige school in Canada die me aannam, Carlton -- maar onze MBA programma's leren kinderen niet om ondernemers te worden. Ze leren ze om te werken bij grote organisaties.
So who's starting these companies? It's these random few people. Even in popular literature, the only book I've ever found -- and this should be on all your reading lists -- the only book I've ever found that makes the entrepreneur a hero is "Atlas Shrugged." Everything else in the world looks at entrepreneurs and says we're bad people. I look at even my family. Both my grandfathers and my dad were entrepreneurs. My brother, sister and I, all three of us own companies as well. We all decided to start these things because it's the only place we fit. We didn't fit in normal work; we couldn't work for somebody else, we're stubborn and we have all these other traits.
Maar wie begint deze bedrijven? Dat zijn maar een paar willekeurige mensen. Zelfs in populaire literatuur is het enige boek dat ik heb kunnen vinden, en dit zouden jullie ook moeten lezen -- het enige boek dat ik vond waarin de held een ondernemer is, is "Atlas Shrugged." De rest van de wereld lijkt naar ondernemers te wijzen en te zeggen dat we slechte mensen zijn. Als ik naar mijn eigen familie kijk. Mijn beide grootvaders waren ondernemers. mijn vader was een ondernemer. Zowel mijn broer als mijn zus als ikzelf, we bezitten ook all drie bedrijven. En we hebben allemaal besloten om ze te beginnen, omdat het werkelijk het enige is wat bij ons past. Gewoon werk is niets voor ons. We zouden niet voor iemand anders kunnen werken omdat we te eigenwijs zijn en al die andere talenten bezitten.
But kids could be entrepreneurs as well. I'm a big part of a couple organizations called the Entrepreneurs' Organization and the Young Presidents' Organization. I just came back from speaking in Barcelona at the YPO global conference. And everyone I met over there who's an entrepreneur struggled with school. I have 18 out of the 19 signs of attention deficit disorder diagnosed. So this thing right here is freaking me out.
Maar kinderen kunnen ook ondernemers zijn. Ik ben nauw betrokken bij een aantal wereldwijde organisaties die zich "Ondernemers en Jonge Presidenten' organisatie noemen. Ik ben net terug uit Barcelona, waar ik een toespraak aan de YPO wereldwijde conferentie heb gegeven, en iedereen die ik daar ontmoet heb die een ondernemer is had moeite op school. Bij mij zijn 18 van de 19 tekenen van concentratiestoornis onderkend. Dus van dit ding hier word ik gek.
(Laughter)
(Gelach)
It's probably why I'm a bit panicked, other than all the caffeine I've had and the sugar. But this is really creepy for an entrepreneur. Attention deficit disorder, bipolar disorder. Do you know that bipolar disorder is nicknamed the CEO disease? Ted Turner's got it. Steve Jobs has it. All three of the founders of Netscape had it. I could go on and on. Kids -- you can see these signs in kids. And we're giving them Ritalin and saying, "Don't be an entrepreneurial type. Fit into this other system and try to become a student." Sorry, entrepreneurs aren't students. We fast-track. We figure out the game. I stole essays. I cheated on exams. I hired kids to do my accounting assignments in university for 13 consecutive assignments. But as an entrepreneur, you don't do accounting, you hire accountants. So I just figured that out earlier.
Waarschijnlijk ben ik daarom een beetje in paniek nu -- behalve alle cafeïne en de suiker die ik op heb -- maar dit is echt eng voor een ondernemer. Aandachtstoornis, een bipolaire stoornis. Wist je dat bipolaire stoornis ook wel de CEO ziekte heet? Ted Turner heeft het. Steve Jobs heeft het. Alle drie de oprichters van Netscape hadden het. Ik kan nog wel een tijdje door gaan. Kinderen -- je kunt de kenmerken in kinderen zien. En we geven ze Retalin en zeggen: "Word geen ondernemend type. Pas je aan het systeem aan en probeer een student te worden." Sorry, ondernemers zijn geen studenten. Wij houden van snelheid. Wij hebben het spel door. Ik heb essays gestolen. Ik heb afgekeken tijdens examens. Ik heb leerlingen ingehuurd om mijn boekhoud opdrachten te maken op de universiteit voor 13 opeenvolgende opdrachten. Maar als een ondernemer huur je accountants in om je boekhouding te doen. Dus ik ben daar allen wat eerder achter gekomen.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
At least I can admit I cheated in university; most of you won't. I'm also quoted -- and I told the person who wrote the textbook -- I'm now quoted in that exact same university textbook in every Canadian university and college studies -- in managerial accounting, I'm chapter eight. I open up chapter eight, talking about budgeting. I told the author, after they did my interview, that I cheated in that same course. She thought it was too funny to not include it.
Ik kan tenminste toegeven dat ik gesjoemeld heb op de universiteit; de meeste van jullie niet. Ik ben ook geciteerd -- en ik vertelde de schrijver van het leerboek -- ik wordt nu geciteerd in precies dat leerboek op alle Canadese universitaire studies. In management accounting, ben ik hoofdstuk acht. Ik introduceer hoofdstuk acht over budgettering. En ik vertelde de auteur, na mijn interview, dat ik juist in die lessen hen afgekeken. En zij vond het te grappig om het niet alsnog op te nemen. Maar in kinderen kun je de kenmerken herkennen.
But kids, you can see these signs in them. The definition of entrepreneur is "a person who organizes, operates and assumes the risk of a business venture." That doesn't mean you have to go to an MBA program, or that you have to get through school. It just means that those few things have to feel right in your gut. We've heard, "Is it nurture or is it nature?" Right? Is it thing one or thing two? What is it? Well, I don't think it's either. I think it can be both. I was groomed as an entrepreneur.
De definitie van een ondernemer is "een persoon die organiseert, handelt en het risico draagt voor een zakelijke onderneming." Dat betekent niet dat je een MBA programma moet volgen. Het betekent niet dat je je school moet afmaken. Het betekent alleen dat je die paar dingen goed moeten kunnen aanvoelen. En we hebben allemaal wel eens gehoord van de vraag of het opvoeding of aanleg is, toch? Is het het eerste of het tweede? Wat is het? Nou, ik denk geen van beide. Ik denk dat het allebei kan zijn. Ik ben voorbereid als ondernemer.
When I was growing up as a young kid, I had no choice, because I was taught at a very early age, when my dad realized I didn't fit into everything else that was being taught to me in school, that he could teach me to figure out business at an early age. He groomed us, the three of us, to hate the thought of having a job and to love the fact of creating companies where we could employ other people.
Toen ik als klein kind opgroeide, had ik geen keuze, omdat mij op heel jonge leeftijd geleerd is -- toen mijn vader zich realiseerde dat alles wat ze me op school leerden niet bij me paste -- dat hij me al jong de fijne kneepjes van het zakendoen kon leren. Hij bereidde ons voor, ons drieën, om het idee van een vaste baan te haten en te houden van het starten van bedrijven om andere mensen aan een baan te helpen. Mijn eerste kleine onderneming, ik was toen zeven, was in Winnipeg,
My first business venture: I was seven years old, in Winnipeg. I was in my bedroom with one of those long extension cords, calling all the dry cleaners in Winnipeg to find out how much they'd pay me for coat hangers. And my mom came into the room and said, "Where are you going to get the hangers to sell to the dry cleaners?" And I said, "Let's go look in the basement." We went down to the basement, and I opened up this cupboard. There was about 1,000 hangers that I'd collected, because, when I told her I was going out to play, I was going door to door in the neighborhood to collect hangers to put in the basement, because I saw her a few weeks before that -- you could get paid, they used to pay two cents per coat hanger. So I was like, well, there's all kinds of hangers, so I'll just go get them. I knew she wouldn't want me to get them, so I just did it anyway. And I learned that you could actually negotiate with people. This one guy offered me three cents and I got him up to three and a half. I even knew at seven years old that I could get a fractional percent of a cent, and people would pay it, because it multiplied up. At seven years old I figured it out. I got three and a half cents for 1,000 hangers.
en ik lag op mijn bed met zo'n lange telefoonsnoer. En ik belde alle stomerijen in Winnipeg af om uit te zoeken hoeveel de stomerijen me wilden betalen voor kleerhangers. En mijn moeder kwam de kamer binnen en zei, "Waar ga je de kleerhangers vandaan halen om aan de stomerijen te verkopen?" En ik zei, "Laten we eens in de kelder kijken." En we gingen naar de kelder. En ik opende een kast. En daarin zaten zo'n duizend kleerhangers die ik verzameld had. Want telkens als ik haar vertelde dat ik buiten ging spelen met andere kinderen, ging ik huis-aan-huis door de buurt om kleerhangers te verzamelen en bewaarde ze in de kelder voor de verkoop. Want ik zag haar een paar weken daarvoor -- je kon geld verdienen. Ze betaalden je altijd twee cent per kleerhanger. Dus ik dacht, er zijn allerlei soorten kleerhangers. En dus ga ik ze gewoon ophalen. En ik wist dat ze dat niet goed zou vinden, maar ik deed het toch maar. En ik leerde dat je best kon onderhandelen met mensen. Iemand bood me drie cent en ik kreeg de prijs omhoog tot drieënhalf. Als zevenjarige wist ik al dat ik een klein percentage van een cent kan krijgen, en mensen zouden dat betalen omdat het zich vermenigvuldigt. Dat bedacht ik toen ik zeven was. Ik kreeg drieënhalve cent voor duizend kleerhangers. Ik verkocht nummerplaat beschermers huis-aan-huis.
I sold license plate protectors door to door. My dad actually made me go find someone who would sell me them at wholesale. At nine years old, I walked around in the city of Sudbury selling license-plate protectors door to door. And I remember this one customer so vividly -- I also did some other stuff with these clients, I sold newspapers, and he wouldn't buy a newspaper from me, ever. But I was convinced I was going to get him to buy a license-plate protector. And he's like, "We don't need one." I said, "But you've got two cars." Remember, I'm nine years old. I'm like, "You have two cars and they don't have license-plate protectors. And this car has one license plate that's all crumpled up." He said, "That's my wife's car." I said, "Why don't we test one on her car and see if it lasts longer?" So I knew there were two cars with two license plates on each. If I couldn't sell all four, I could at least get one. I learned that at a young age.
Door mijn vader ging ik iemand zoeken waar ik die dingen kon kopen tegen groothandelsprijzen. En toen ik negen was, liep ik rond in de stad Sudbury om huis-aan-huis nummerplaat beschermers te verkopen. En ik herinner me die ene klant nog zo levendig omdat ik ook nog wat ander spul verhandelde met deze klanten. Ik verkocht kranten. En hij wilde nooit een krant van me kopen. Maar ik wist zeker dat ik aan hem een nummerplaat beschermer kon slijten. En hij zei, "Die hebben we niet nodig." En ik zei, "Maar u hebt twee auto's..." -- Ik was negen jaar. Ik zei, "Maar u hebt twee auto's zonder nummerplaat beschermers." En hij zei, "Dat weet ik." En ik zei, "Een nummerplaat van deze auto is nogal gekreukeld." En hij zei, "Ja dat is de auto van mijn vrouw." En ik zei, "Waarom testen we er niet één aan de voorkant van de auto van je vrouw om te zien of hij langer heel blijft." Ik wist wel dat er twee auto's met elk twee nummerplaten waren. maar als ik ze niet alle vier kon verkopen, dan toch eentje. Ik leerde dat op jonge leeftijd.
I did comic book arbitrage. When I was about 10 years old, I sold comic books out of our cottage on Georgian Bay. I would go biking up to the end of the beach, buy all the comics from the poor kids, then go back to the other end of the beach to sell them to the rich kids. It was obvious to me: buy low, sell high. You've got this demand over here that has money. Don't try to sell to the poor kids; they don't have cash. The rich people do. Obvious, right? It's like a recession. So there's a recession. There's still 13 trillion dollars circulating in the US economy. Go get some of that. I learned that at a young age. I also learned, don't reveal your source: I got beat up after four weeks of this, because one of the rich kids found out where I was buying my comics, and didn't like that he was paying more.
Ik deed stripboek-arbitrage. Toen ik rond de 10 jaar was, verkocht ik stripboeken vanuit ons huisje aan Georgian Bay. En ik fietste helemaal naar het einde van het strand en kocht alle stripboeken van de arme kinderen. En daarna ging ik terug naar de andere kant van het strand om ze te verkopen aan rijke kinderen. Maar het was logisch voor mij. Koop laag, verkoop hoog. Hier is vraag en ze hebben geld. Probeer niet aan arme kinderen te verkopen want die hebben geen geld. Rijken wel. Dat is logisch, toch." Het is net als een recessie. Er is dus een recessie. Er is nog altijd 13 triljoen dollar in omloop in de economie van de VS. Pik daar een graantje van mee. En dat had ik al jong geleerd. Ik leerde ook om nooit je bron te onthullen, omdat ik in elkaar geslagen werd toen ik hier ongeveer vier weken mee bezig was omdat een van de rijke kinderen had ontdekt waar ik mijn strips kocht, en hij vond het niet leuk dat hij veel meer betaalde. Ik moest een krantenwijk nemen toen ik 10 was.
I was forced to get a paper route at 10 years old. I didn't want a paper route, but my dad said, "That's your next business." Not only did he get me one, but I had to get two. He wanted me to hire someone to deliver half the papers, which I did. Then I realized: collecting tips is how you made all the money. So I'd collect tips and get payment. I would collect for the papers -- he could just deliver them. Because then I realized I could make money. By this point, I was definitely not going to be an employee.
Ik wilde eigenlijk helemaal geen krantenwijk, maar op tienjarige leeftijd zei mijn vader, "Dat wordt je volgende handel." Hij wilde dat ik er niet één maar twee ging doen, en toen wilde hij dat ik iemand inhuurde om de helft te bezorgen, dat deed ik en toen realiseerde ik me dat je het meeste geld ophaalde door fooien. Dus zo zou ik zowel de fooien als het loon krijgen. Dus ik ging langs de deuren om de fooien op te halen. Hij mocht ze alleen bezorgen. Want toen realiseerde ik me dat ik zelf geld kon maken. Vanaf dat moment wilde ik definitief geen werknemer worden.
(Laughter)
(Gelach)
My dad owned an automotive and industrial repair shop. He had all these old automotive parts lying around. They had this old brass and copper. I asked what he did with it, and he said he just throws it out. I said, "Wouldn't somebody pay for that?" And he goes, "Maybe." Remember: at 10 years old, 34 years ago, I saw opportunity in this stuff, I saw there was money in garbage. And I collected it from the automotive shops in the area on my bicycle. Then my dad would drive me on Saturdays to a scrap metal recycler where I got paid. And I thought that was kind of cool. Strangely enough, 30 years later, we're building 1-800-GOT-JUNK? and making money off that, too.
Mijn vader bezat een reparatie werkplaats voor auto's en industriële machines. En hij liet een hoop oude auto onderdelen rondslingeren. en die bevatten oud brons en koper. Ik vroeg hem wat hij daarmee ging doen. Hij wilde ze gewoon weggooien. Ik zei, "Maar zou niemand daarvoor willen betalen?". Hij zei, "Misschien wel." Nogmaals, ik was 10 jaar oud -- dus 34 jaar geleden zag ik een kans in dat spul. Ik zag dat er geld zat in afval. En ik ging op mijn fiets alle autogarages langs om het te verzamelen. En op zaterdagen bracht mijn vader me naar een metaal afval verwerker die me ervoor betaalde. Ik vond dat toen nogal cool. Vreemd genoeg richtten we 30 jaar later 1-800-GOT-JUNK? op en verdienen we er weer geld mee. Ik maakte van die kleine speldenkussens toen ik 11 jaar oud was, bij de welpen.
I built these little pincushions when I was 11 years old in Cubs. We made these pincushions for our moms for Mother's Day out of wooden clothespins -- when we used to hang clothes on clotheslines outside. And you'd make these chairs. And I had these little pillows that I would sew up. And you could stuff pins in them. Because people used to sew and they needed a pincushion. But I realized you had to have options, so I spray-painted a whole bunch of them brown, so when I went to the door, it wasn't, "Do you want to buy one?" It was, "Which color would you like?" I'm 10 years old; you're not going to say no, especially if you have two options, the brown one or the clear one. So I learned that lesson at a young age.
We maakten die speldenkussens voor onze moeders voor Moederdag. We maakten deze speldenkussen van houten wasknijpers -- toen we kleding nog buiten aan de waslijn hingen. En je kon van die stoelen maken. En ik had deze kleine kussens die ik zou naaien. En je kon er naalden in prikken. Want toen naaiden mensen nog en hadden dus speldenkussen nodig. Maar ik realiseerde me dat je wat te kiezen moest hebben. Dus ik spoot er een hele hoop bruin. En toen ik langs de deuren ging, vroeg ik niet, "Wilt u er een kopen?" maar, "Welke kleur vindt u mooi?" Omdat ik 10 jaar oud was, zei niemand nee tegen me, vooral niet als je kon kiezen tussen bruine en kleurloze kussens. Dus ik leerde die les al op jonge leeftijd.
I learned that manual labor really sucks. Right, like cutting lawns is brutal. But because I had to cut lawns all summer for all of our neighbors and get paid to do that, I realized that recurring revenue from one client is amazing, that if I land this client once, and every week I get paid by that person, that's way better than trying to sell one clothespin thing to one person, because you can't sell them more. So I love that recurring revenue model I started to learn at a young age.
Ik leerde dat handwerk echt waardeloos is. OK, Grasmaaien is bijvoorbeeld rotwerk. Maar omdat ik de hele zomer voor onze buren het gras maaide en daarvoor betaald werd, leerde ik dat terugkerende inkomsten van dezelfde klant geweldig zijn. Dat als ik eenmaal iemand klant heb gemaakt, en elke week betaalt krijg door deze persoon, dat dat veel beter is dan één zo'n wasknijperding aan één persoon proberen te verkopen. Want meer kun je er niet aan ze verkopen. Dus ik hield al van het model van terugkerende inkomsten sinds ik jong was.
Remember, I was being groomed to do this. I was not allowed to have jobs. I would go to the golf course and caddy for people, but I realized there was this one hill on our golf course, the 13th hole, that had this huge hill, and people could never get their bags up it. So I'd sit there in a lawn chair and carry for all the people who didn't have caddies. I'd carry their golf bags to the top; they'd pay me a dollar, while my friends worked for hours hauling some guy's bag around for 10 bucks. I'm like, "That's stupid. You have to work for five hours. That doesn't make sense. Figure out a way to make more money faster.
Bedenk dat ik klaargestoomd werd om dit te doen. Ik mocht geen baantjes hebben. Ik kon gaan werken als caddie op een golfbaan. Maar ik wist dat er één heuvel was op onze golfbaan, de 13de hole had een grote heuvel. En mensen kregen daar nooit hun golftas tegenop. Dus ik zat daar in een tuinstoel alleen maar om te dragen voor mensen die geen caddie hadden. Ik droeg hun golftas naar boven en ze betaalden me een dollar. Terwijl mijn vrienden vijf uur lang werkten om iemands' tas rond te slepen en daar 10 dollar voor kregen. Ik denk dan "Dat is stom, want je moet vijf uur werken. Dat is niet verstandig." Bedenk een manier om sneller meer geld te verdienen. Elke week ging ik naar de winkel op de hoek om van die blikjes te kopen.
Every week, I'd go to the corner store and buy all these pops, Then I'd deliver them to these 70-year-old women playing bridge. They'd give me their orders for the following week. I'd deliver pop and charge twice. I had this captured market. You didn't need contracts, you just needed to have a supply and demand and this audience who bought into you. These women weren't going to go to anybody else because they liked me, and I kind of figured it out.
Die ik dan afleverde bij 70-jarige vrouwen die bridge speelden. En ze gaven me hun bestelling door voor de volgende week. Ik leverde de limonade af en rekende de dubbele prijs. Ik had de markt in handen. Je had geen contracten nodig. Je had alleen een vraag en aanbod nodig en een publiek dat bij je wilde kopen. Deze vrouwen gingen toch niet naar iemand anders omdat ze me aardig vonden, zoals ik ontdekt had.
I went and got golf balls from golf courses. But everybody else was looking in the bush and looking in the ditches for golf balls. I'm like, screw that. They're in the pond. And nobody's going into the pond. So I'd go into the ponds and crawl around and pick them up with my toes, just pick them up with both feet. You can't do it onstage. You get the golf balls, throw them in your bathing suit trunks and when you're done, you've got a couple hundred of them. But the problem is, people didn't want all the golf balls. So I just packaged them. I'm like 12, right? I packaged them up three ways. I had the Pinnacles, DDHs and the really cool ones. Those sold for two dollars each. Then I had the good ones that didn't look crappy: 50 cents each. And then I'd sell 50 at a time of all the crappy ones. And they could use those for practice balls.
Ik ging golfballen zoeken op de golfbaan. Maar de anderen zochten in de bosjes en in de greppels naar golfballen. Ik dacht bekijk het maar. Ze liggen allemaal in de vijver en niemand gaat de vijver in. Dus ik kroop de vijver door en pakte ze op met mijn tenen. Je pakt ze op tussen beide voeten. Je kunt dat niet op het toneel. En die golfballen gooi je dan gewoon in je zwembroek en als je klaar bent heb je er een paar honderd. Het probleem was echter dat mensen geen oude golfballen wilden. Dus verpakte ik ze. Ik was toen een jaar of 12. Ik verpakte ze op drie manieren. Ik had Pinnacles en DDHs en de topmerken van toen. Die verkocht ik voor twee dollar per stuk. Dan had ik nog goede ballen die er redelijk uitzagen. Die waren 50 cent per stuk. En alle waardeloze ballen verkocht ik met 50 tegelijk. Ze konden die gebruiken om te oefenen.
I sold sunglasses when I was in school, to all the kids in high school. This is what really kind of gets everybody hating you, because you're trying to extract money from all your friends all the time. But it paid the bills. So I sold lots and lots of sunglasses. Then when the school shut me down -- they called me into the office and told me I couldn't do it -- I went to the gas stations and sold lots of them to the gas stations and had the gas stations sell them to their customers. That was cool because then, I had retail outlets. I think I was 14.
En ik verkocht zonnebrillen, toen ik op school zat, aan alle leerlingen van de middelbare school. Dit is waarom iedereen je wat gaat haten omdat je altijd probeert om aan je vrienden te verdienen. Maar het betaalde de rekeningen. Dus ik verkocht bergen zonnebrillen. Maar toen ik moest stoppen van school -- ik moest op kantoor komen en ze vertelden me dat het niet mocht -- ging ik langs de tankstations en ik verkocht er een hoop aan de tankstations. en liet de tankstations ze aan hun klanten verkopen. Dat was cool, want daarmee had ik verkooppunten in de detailhandel. En ik was geloof ik veertien.
Then I paid my entire way through first year of university at Carlton by selling wineskins door to door. You know you can hold a 40-ounce bottle of rum and two bottles of coke in a wineskin? So what, right? But you know what? Stuff that down your shorts when you go to a football game, you can get booze in for free. Everybody bought them. Supply, demand, big opportunity. I also branded it, so I sold them for five times the normal cost. It had our university logo on it.
Later betaalde ik mijn hele eerste jaar universiteit van Carlton door wijnzakken huis-aan-huis te verkopen. Wist je dat je een literfles rum en twee flessen cola in een wijnzak kunt bewaren. nou en, toch? Maar weet je? Je propt die in je broek, als je naar een voetbalwedstrijd gaat en je kunt gratis drank naar binnen smokkelen, iedereen kocht ze. Aanvoer, vraag, grote kansen. Ik verkocht ze als merk, dus vijf keer zo duur als normaal. Ons universiteitslogo stond erop.
You know, we teach our kids and we buy them games, but why don't we get them games, if they're entrepreneurial kids, that nurture the traits you need to be entrepreneurs? Why don't you teach them not to waste money? I remember being told to walk out into the middle of a street in Banff, Alberta. I'd thrown a penny out in the street, and my dad said, "Go pick it up. I work too damn hard for my money. I'm not going to see you waste a penny." I remember that lesson to this day.
Wij voeden onze kinderen op en we kopen spellen voor ze, maar als ze ondernemend zijn, waarom geven we ze geen spellen, die de talenten stimuleren die je nodig hebt als ondernemer? Waarom leert u ze niet geld niet te verspillen? Ik herinner me dat ik naar het midden van een straat werd gestuurd in Banff, Alberta omdat ik een muntje de straat op had gegooid, en mijn vader zei, "Ga het maar oprapen." Hij zei, "Ik moet hard werken voor mijn geld. Ik wil jou nooit meer een cent zien verspillen." En ik herinner me die les nog steeds. Zakgeld leert kinderen verkeerde gewoontes.
Allowances teach kids the wrong habits. Allowances, by nature, are teaching kids to think about a job. An entrepreneur doesn't expect a regular paycheck. Allowance is breeding kids at a young age to expect a regular paycheck. That's wrong, for me, if you want to raise entrepreneurs. What I do with my kids, nine and seven, is teach them to walk around the house and the yard, looking for stuff that needs to get done. Come and tell me what it is. Or I'll say, "Here's what I need done." And then, you know what we do? We negotiate. They go around looking for what it is, then we negotiate what they'll get paid. They don't have a regular check, but they have opportunities to find more stuff, and learn the skill of negotiating and of finding opportunities.
Zakgeld leert kinderen als vanzelf om aan een baan te denken. Een ondernemer verwacht geen vast salaris. Zakgeld laat kinderen van jongs af aan wennen aan een vast salaris. Dat lijkt mij verkeerd als je ze als ondernemers wilt opvoeden. Wat ik nu doe met mijn kinderen -- ik heb er twee, negen en zeven -- ik leer ze rond het huis te lopen door de tuin, op zoek naar dingen die gedaan moeten worden. Kom naar me toe en vertel me wat het is. Of ik ga naar hen toe en zeg, "Dit wil ik gedaan hebben." En weet je wat we dan doen? We onderhandelen. Ze gaan eerst kijken wat het is. Maar daarna onderhandelen we over wat ze ervoor krijgen. En ze krijgen geen zakgeld, maar meer kansen om zelf op zoek te gaan en ze krijgen ervaring met onderhandelen, en ze krijgen ook handigheid in het vinden van kansen.
You breed that kind of stuff. Each of my kids has two piggy banks. Fifty percent of all the money they earn goes in their house account, 50 percent goes in their toy account. The toy account, they spend on whatever they want. The 50 percent in their house account, every six months, goes to the bank. they walk up with me. Every year, all the money in the bank goes to their broker. Both my nine- and seven-year-olds have a stockbroker already. I'm teaching them to force that savings habit. It drives me crazy that 30-year-olds are saying, "Maybe I'll start contributing to my RSP now." Shit, you've missed 25 years. You can teach those habits to young kids, when they don't even feel the pain yet.
Je voedt ze op met zulke zaken. Elk van mijn kinderen heeft twee spaarvarkens. 50 procent van al het geld dat ze verdienen of krijgen, 50 procent gaat naar hun huis rekening, 50 procent gaat naar hun speelgoed rekening. Geld van hun speelgoed rekening mogen ze besteden aan wat ze maar willen. De 50 procent van hun huis rekening, gaat elke zes maanden naar de bank. Ze lopen met me mee. Elk jaar gaat al het geld dat ze op de bank hebben naar hun effectenmakelaar. Zowel mijn negenjarige als mijn zevenjarige hebben al een effectenmakelaar. Maar ik leer ze bewust die spaargewoonte aan. Ik vind het te gek voor woorden dat 30-jarigen zeggen, "Misschien moet ik nu eens voor mijn pensioen gaan sparen." Shit, je hebt 25 jaar gemist. Je kunt die gewoonte aanleren aan jonge kinderen als ze de pijn nog niet voelen. Lees ze niet elke avond in bed voor.
Don't read bedtime stories every night -- maybe four nights of the week, and three nights, have them tell stories. Why don't you sit down with kids and give them four items, a red shirt, a blue tie, a kangaroo and a laptop, and have them tell a story about those four things? My kids do that all the time. It teaches them to sell, teaches them creativity, teaches them to think on their feet. Do that kind of stuff, have fun with it.
Hooguit vier avonden per week een verhaaltje voorlezen en drie avonden per week laat je ze zelf een verhaaltje vertellen. Waarom ga je niet rustig zitten met je kinderen en geeft ze vier voorwerpen, een rood shirt, een blauwe das, een kangoeroe en een laptop, en laat ze een verhaal vertellen over die vier dingen. Mijn kinderen doen dat aldoor. Het leert hen te verkopen; het leert ze creativiteit; het leert ze te spreken in het openbaar. Doe dat soort dingen en heb er lol in.
Get kids to stand up in front of groups and talk, even if it's just in front of their friends, and do plays and have speeches. Those are entrepreneurial traits you want to be nurturing. Show kids what bad customers or bad employees look like. Show them grumpy employees. When you see grumpy customer service, point it out. Say, "By the way, that guy is a crappy employee." And say, "These are good ones."
Zet kinderen voor een groep en laat ze praten, zelfs als het alleen voor hun vrienden is en doe toneelstukken en toespraken. Dat zijn ondernemersvaardigheden die je wilt stimuleren. Laat de kinderen zien hoe slechte klanten of slechte werknemers er uit zien. Toon ze de chagrijnige werknemers. Als je chagrijnige bediening van klanten ziet, wijs hen erop. Zeg, "Overigens, die vent is een waardeloze werknemer." En zeg, "Dat zijn goede krachten."
(Laughter)
(Gelach)
If you go into a restaurant and have bad customer service, show them what bad customer service looks like.
Als je in een restaurant slecht bediend wordt, laat ze zien hoe een slechte bediening eruit ziet.
(Laughter)
(Gelach)
We have all these lessons in front of us, but we don't take those opportunities; we teach kids to get a tutor. Imagine if you actually took all the kids' junk in the house right now, all the toys they outgrew two years ago and said, "Why don't we sell some of this on Craigslist and Kijiji?" And they actually sell it and learn how to find scammers when offers come in. They can come into your account or a sub account or whatever. But teach them how to fix the price, guess the price, pull up the photos. Teach them how to do that kind of stuff and make money. Then 50 percent goes in their house account, 50 percent in their toy account. My kids love this stuff.
We lopen overal tegen dit soort lessen aan, maar we grijpen de kansen niet; we leren kinderen om een begeleider te nemen. Stel je voor dat je alle troep van de kinderen in huis bij elkaar raapte, al het speelgoed waar ze al twee jaar te oud voor zijn, en zegt, "Waarom gaan we dit niet verkopen op Craigslist en Kijiji?" En dat ze het echt kunnen verkopen en leer ze hoe scammers te herkennen zijn als er aanbiedingen via mail binnen komen. Je kunt ze jou account of een sub-account of iets dergelijks laten komen. Maar leer ze hoe je een prijs vaststelt, of een prijs raadt, zet er foto's bij. Leer ze hoe je zulke dingen doet en geld verdient. En van het geld dat ze ontvangen gaat 50 procent naar hun huis rekening, en 50 procent gaat naar hun speelgoed rekening. Mijn kinderen vinden het geweldig.
Some of the entrepreneurial traits you've got to nurture in kids: attainment, tenacity, leadership, introspection, interdependence, values. All these traits, you can find in young kids, and you can help nurture them. Look for that kind of stuff. There's two traits I want you to also look out for that we don't get out of their system. Don't medicate kids for attention deficit disorder unless it is really, really freaking bad.
Enkele van de ondernemers talenten die je moet bevorderen in kinderen: verwezenlijking, doorzettingsvermogen, leiderschap, introspectie, onderlinge afhankelijkheid, waarden. Deze talenten vind je allemaal in jonge kinderen, en je kunt ze helpen opwekken. Zoek naar die kenmerken. Er zijn twee talenten waar je ook naar moet zoeken die we maar niet uit hun systeem krijgen. Behandel kinderen niet tegen concentratiestoornis tenzij het echt heel, heel slecht gaat.
(Applause)
(Applaus)
The same with the whole things on mania and stress and depression, unless it is so clinically brutal, man. Bipolar disorder is nicknamed "the CEO disease." When Steve Jurvetson, Jim Clark and Jim Barksdale have all got it, and they built Netscape -- imagine if they were given Ritalin. We wouldn't have that stuff, right? Al Gore really would have had to invented the Internet.
Hetzelfde geldt voor manies, stress en depressie, tenzij het medisch onverantwoord is. Bipolaire stoornis wordt ook wel CEO ziekte genoemd. Als Steve Jurvetson, Jim Clark en Jim Barksdale het allemaal hebben, en zij bouwden Netscape. Stel je voor dat zij Ritalin kregen. Dan hadden we dat niet gehad, hè? Al Gore zou echt het internet uitgevonden hebben.
(Laughter)
(Gelach)
These are the skills we should be teaching in the classroom, as well as everything else. I'm not saying don't get kids to want to be lawyers. But how about getting entrepreneurship to be ranked right up there with the rest of them? Because there's huge opportunities in that.
Deze vaardigheden zouden we op school moeten aanleren net als al het andere. Ik zeg niet dat kinderen geen advocaat mogen worden. Maar geef ondernemerschap een plaats tussen de rest van de vakken. Omdat daarin grote kansen liggen. Ik wil afsluiten met een korte video.
I want to close with a quick video that was done by one of the companies I mentor. These guys, Grasshopper. It's about kids. It's about entrepreneurship. Hopefully, this inspires you to take what you've heard from me and do something with it to change the world.
Het is een video gemaakt door één van de bedrijven die ik begeleid. Deze jongens, Grasshopper. Het gaat over kinderen. Het gaat over ondernemerschap. Ik hoop dat dit u inspireert om dat wat ik u verteld heb mee te nemen en er iets mee te doen om de wereld te veranderen. [Kind ... "En jij dacht dat je alles kon?"]
[Kid... "And you thought you could do anything?"]
[Je kunt het nog steeds.]
[You still can.]
[Omdat veel van wat wij onmogelijk achten ...]
[Because a lot of what we consider impossible] [is easy to overcome]
[.. eenvoudig te overwinnen is] [Want als je het nog niet had gemerkt, we leven op een plek waar]
[Because in case you haven't noticed, we live in a place where] [one individual can make a difference]
[Eén persoon het verschil kan maken] [Wil je bewijs?]
[Want proof?] [Just look at the people who built our country:] [Our parents, grandparents, our aunts, uncles] [They were immigrants, newcomers ready to make their mark] [Maybe they came with very little] [or perhaps they didn't own anything except for] [a single brilliant idea] [These people were thinkers, doers] [innovators] [until they came up with the name] [entrepreneurs]
[Kijk maar naar de mensen die ons land hebben opgebouwd;] [Onze ouders, grootouders, onze tantes, ooms ...] Het waren immigranten, nieuwkomers klaar om hun stempel te drukken] [Misschien hadden ze heel weinig] [Of zelfs helemaal niets, behalve ...] [... een enkel briljant idee] [Deze mensen waren denkers, doeners ...] [... vernieuwers ...] [... tot ze met een naam kwamen ...] [... ondernemers!]
[They change the way we think about what is possible.] [They have a clear vision of how life can be better] [for all of us, even when times are tough.]
[Ze veranderen de manier waarop wij denken wat mogelijk is.] [Ze hebben een heldere visie over hoe het leven beter kan] [voor ons allemaal, zelfs in moeilijke tijden.]
[Right now, it's hard to see] [when our view is cluttered with obstacles.] [But turbulence creates opportunities] [for success, achievement, and pushes us] [to discover new ways of doing things]
[Nu is het moeilijk te zien ...] [... als ons zicht wordt belemmerd door obstakels.] [Maar turbulentie creëert kansen] [op succes, prestatie en dwingt ons ...] [nieuwe manieren te ontdekken om dingen te doen]
[So what opportunities will you go after and why?] [If you're an entrepreneur] [you know that risk isn't the reward.] [No. The rewards are driving innovation] [changing people's lives. Creating jobs.] [Fueling growth.] [And making a better world.]
[Dus achter welke kans ga je aan en waarom?] [Als je een ondernemer bent] [weet je dat risico niet de beloning is.] [Nee. De beloning is innovatie aanjagen ...] [... levens veranderen. Banen scheppen.] [Groei veroorzaken.] [En een betere wereld maken.]
[Entrepreneurs are everywhere.] [They run small businesses that support our economy,] [design tools to help you] [stay connected with friends, family and colleagues] [And they're finding new ways of helping to solve society's oldest problems.]
[Ondernemers zijn overal.] [Ze voeren kleine bedrijfjes die onze economie ondersteunen,] [ontwerpen hulpmiddelen om je te helpen ...] [... verbonden te blijven met vrienden, familie en collega's over de wereld.] [Ze vinden nieuwe manieren om de maatschappij van de oudste problemen af te helpen.]
[Do you know an entrepreneur?] [Entrepreneurs can be anyone Even... you] [So seize the opportunity to create the job you always wanted] [Help heal the economy] [Make a difference.] [Take your business to new heights,] [but most importantly,] [remember when you were a kid] [when everything was within your reach,] [and then say to yourself quietly, but with determination:]
[Kent jij een ondernemer?] [Iedereen kan ondernemer zijn ...] [Zelfs ... jij!] [Dus grijp de kans om het werk te krijgen dat je altijd wilde] [Help de economie te genezen] [Maak een verschil.] [Breng je bedrijf tot nieuwe hoogte.] [Maar bovenal,] [denk terug aan toen je nog een kind was ...] [toen alles binnen je bereik lag,] [en zeg dan zachtjes maar vastbereaden tegen jezelf:]
[it still is.]
["Het is nog steeds zo."]
Thank you very much for having me.
Dank u hartelijk om mij aan te horen.
(Applause)