I'd like to take you to another world. And I'd like to share a 45 year-old love story with the poor, living on less than one dollar a day. I went to a very elitist, snobbish, expensive education in India, and that almost destroyed me. I was all set to be a diplomat, teacher, doctor -- all laid out. Then, I don't look it, but I was the Indian national squash champion for three years. (Laughter) The whole world was laid out for me. Everything was at my feet. I could do nothing wrong. And then I thought out of curiosity I'd like to go and live and work and just see what a village is like.
Ik wil jullie meenemen naar een andere wereld. Ik wil het hebben over een 45-jarig liefdesverhaal met de armen die leven van minder dan een dollar per dag. Ik ging naar een zeer elitaire, snobistische, dure school in India. Dat heeft me bijna verknoeid. Ik was helemaal klaar om diplomaat, leraar of arts te worden - ik kon kiezen. Je ziet het niet aan me, maar ik was drie jaar lang nationaal squashkampioen van India. (Gelach) De hele wereld lag aan mijn voeten. Alles lag aan mijn voeten. Ik kon niets verkeerd doen. Toen wilde ik uit nieuwsgierigheid wat gaan wonen en werken in een dorp.
So in 1965, I went to what was called the worst Bihar famine in India, and I saw starvation, death, people dying of hunger, for the first time. It changed my life. I came back home, told my mother, "I'd like to live and work in a village." Mother went into a coma. (Laughter) "What is this? The whole world is laid out for you, the best jobs are laid out for you, and you want to go and work in a village? I mean, is there something wrong with you?" I said, "No, I've got the best eduction. It made me think. And I wanted to give something back in my own way." "What do you want to do in a village? No job, no money, no security, no prospect." I said, "I want to live and dig wells for five years." "Dig wells for five years? You went to the most expensive school and college in India, and you want to dig wells for five years?" She didn't speak to me for a very long time, because she thought I'd let my family down.
In 1965 ging ik naar Bihar waar in India de ergste hongersnood woedde en ik zag voor de eerste keer honger en dood. Mensen die stierven van de honger veranderden mijn leven. Ik kwam terug thuis en zei tegen mijn moeder: 'Ik zou in een dorp willen wonen en werken.' Moeder kreeg bijna een beroerte. (Gelach) 'Wat? De hele wereld ligt aan je voeten, de beste banen liggen voor je klaar en je wilt gaan werken in een dorp? Is er iets mis met je?' Ik zei: 'Nee, ik heb de beste opleiding gekregen. Het zette me aan het denken. Ik wilde iets teruggeven op mijn eigen manier.' 'Wat wil je doen in een dorp? Geen baan, geen geld, geen veiligheid, geen vooruitzichten.' Ik zei: 'Ik wil vijf jaar lang waterputten gaan graven.' 'Vijf jaar lang waterputten graven? Je ging naar de duurste school en universiteit in India en je wil vijf jaar putten graven?' Ze sprak lange tijd niet meer met me omdat ze dacht dat ik mijn familie in de steek had gelaten.
But then, I was exposed to the most extraordinary knowledge and skills that very poor people have, which are never brought into the mainstream -- which is never identified, respected, applied on a large scale. And I thought I'd start a Barefoot College -- college only for the poor. What the poor thought was important would be reflected in the college. I went to this village for the first time. Elders came to me and said, "Are you running from the police?" I said, "No." (Laughter) "You failed in your exam?" I said, "No." "You didn't get a government job?" I said, "No." "What are you doing here? Why are you here? The education system in India makes you look at Paris and New Delhi and Zurich; what are you doing in this village? Is there something wrong with you you're not telling us?" I said, "No, I want to actually start a college only for the poor. What the poor thought was important would be reflected in the college."
Maar toen kreeg ik oog voor de bijzondere kennis en vaardigheden van die zeer arme mensen. Je hoort daar nooit over. Die kennis is nooit onderkend, gerespecteerd of op grote schaal toegepast. Ik kwam op het idee om een Barefoot College (Blotevoetenuniversiteit) te starten - een universiteit alleen voor de armen. Wat belangrijk was voor de armen zou zich weerspiegelen in de lessen. Ik ging voor de eerste keer naar dit dorp. De ouderen kwamen naar me toe en vroegen: 'Ben je op de vlucht voor de politie?' Ik zei: 'Nee.' (Gelach) 'Niet geslaagd in je examen?' Ik zei: 'Nee.' 'Geen regeringsbaan gekregen?' Ik zei: 'Nee.' 'Wat doe jij hier dan? Waarom ben je hier? Het onderwijssysteem in India geeft je de mogelijkheid om naar Parijs, New Delhi of Zürich te gaan. Wat doe je in dit dorp? Is er iets mis met je dat je ons niet wil vertellen?' Ik zei: 'Nee, ik wil echt een universiteit alleen voor de armen starten. Wat de arme belangrijk vind, moet tot uiting komen in het curriculum.'
So the elders gave me some very sound and profound advice. They said, "Please, don't bring anyone with a degree and qualification into your college." So it's the only college in India where, if you should have a Ph.D. or a Master's, you are disqualified to come. You have to be a cop-out or a wash-out or a dropout to come to our college. You have to work with your hands. You have to have a dignity of labor. You have to show that you have a skill that you can offer to the community and provide a service to the community. So we started the Barefoot College, and we redefined professionalism.
De ouderen gaven mij een aantal zeer goede en diepgaande adviezen. Ze zeiden: 'Alsjeblieft, breng niemand met een graad en kwalificatie in je college.' Het is de enige hogeschool in India waar je met een Ph.D. of een masteropleiding gediskwalificeerd wordt. Je moet een buitenbeentje zijn om naar onze school te komen. Je moet werken met je handen. Je moet de waardigheid van arbeid inzien. Je moet laten zien dat je een vaardigheid hebt die je kan aanbieden aan de gemeenschap en die een dienst aan de gemeenschap biedt. We begonnen met het Barefoot College, en herdefinieerden professionaliteit.
Who is a professional? A professional is someone who has a combination of competence, confidence and belief. A water diviner is a professional. A traditional midwife is a professional. A traditional bone setter is a professional. These are professionals all over the world. You find them in any inaccessible village around the world. And we thought that these people should come into the mainstream and show that the knowledge and skills that they have is universal. It needs to be used, needs to be applied, needs to be shown to the world outside -- that these knowledge and skills are relevant even today.
Wie is een professional? Een professional is iemand met een combinatie van competentie, vertrouwen en geloof. Een waterzoeker is een professional. Een traditionele vroedvrouw is een professional. Een traditionele pottenbakker is een professional. Dit zijn professionals over de hele wereld. Je vindt ze in elk ontoegankelijk dorp in de wereld. Wij dachten dat deze mensen op de voorgrond moeten treden en laten zien dat de kennis en vaardigheden die zij hebben universeel zijn. Deze kennis moet worden gebruikt, toegepast en getoond aan de buitenwereld - deze kennis en vaardigheden zijn zelfs vandaag nog relevant.
So the college works following the lifestyle and workstyle of Mahatma Gandhi. You eat on the floor, you sleep on the floor, you work on the floor. There are no contracts, no written contracts. You can stay with me for 20 years, go tomorrow. And no one can get more than $100 a month. You come for the money, you don't come to Barefoot College. You come for the work and the challenge, you'll come to the Barefoot College. That is where we want you to try crazy ideas. Whatever idea you have, come and try it. It doesn't matter if you fail. Battered, bruised, you start again. It's the only college where the teacher is the learner and the learner is the teacher. And it's the only college where we don't give a certificate. You are certified by the community you serve. You don't need a paper to hang on the wall to show that you are an engineer.
Het college werkt volgens de levensstijl en werkstijl van Mahatma Gandhi. Je eet, slaapt en werkt op de vloer. Er zijn geen schriftelijke contracten. Je kan 20 jaar bij me blijven of morgen vertrekken. Niemand kan meer dan $ 100 per maand verdienen. Als je gaat voor het geld, moet je niet naar het Barefoot College komen. Maar als je gaat voor het werk en de uitdaging, kom je naar het Barefoot College. Dat is waar we willen dat je je ideeën creëert en uitprobeert. Wat voor idee je ook hebt, kom en probeer het. Het maakt niet uit of je faalt. Gehavend, gekneusd, begin je opnieuw. Het is het enige college waar de leraar de leerling is en de leerling de leraar. Het is het enige college waar we geen certificaat geven. Je bent gecertificeerd door de gemeente die je dient. Er hoeft geen papier aan de muur te hangen om te laten zien dat je een ingenieur bent.
So when I said that, they said, "Well show us what is possible. What are you doing? This is all mumbo-jumbo if you can't show it on the ground." So we built the first Barefoot College in 1986. It was built by 12 Barefoot architects who can't read and write, built on $1.50 a sq. ft. 150 people lived there, worked there. They got the Aga Khan Award for Architecture in 2002. But then they suspected, they thought there was an architect behind it. I said, "Yes, they made the blueprints, but the Barefoot architects actually constructed the college." We are the only ones who actually returned the award for $50,000, because they didn't believe us, and we thought that they were actually casting aspersions on the Barefoot architects of Tilonia.
Toen ik dat zei, zeiden ze: 'Laat ons zien dat dat kan. Wat ga je doen? Dit is allemaal prietpraat als je het niet kunt laten zien in de praktijk.' We bouwden het eerste Barefoot College in 1986. Het werd gebouwd door 12 Barefootarchitecten die niet konden lezen en schrijven. Het werd gebouwd voor $ 1,50 per vierkante meter. 150 mensen woonden daar, werkten daar. Zij kregen in 2002 de Aga Khan Prijs voor Architectuur. Maar toen vermoedden ze dat er een architect achter zat. Ik zei: 'Ja, die heeft de blauwdrukken gemaakt, maar de Barefootarchitecten hebben het college gebouwd.' Wij zijn de enigen die de prijs van $ 50.000 moesten teruggeven omdat ze ons niet geloofden. Wij dachten dat ze een lastercampagne startten tegen de Barefootarchitecten van Tilonia.
I asked a forester -- high-powered, paper-qualified expert -- I said, "What can you build in this place?" He had one look at the soil and said, "Forget it. No way. Not even worth it. No water, rocky soil." I was in a bit of a spot. And I said, "Okay, I'll go to the old man in village and say, 'What should I grow in this spot?'" He looked quietly at me and said, "You build this, you build this, you put this, and it'll work." This is what it looks like today.
Ik vroeg een bosbouwkundige - een hoog opgeleide, met papieren gekwalificeerde expert - en vroeg: 'Wat kan je bouwen op deze plek?' Hij wierp een blik op de grond en zei: 'Vergeet het maar. Niet eens de moeite waard. Geen water, rotsachtige bodem.' Ik zat er wat mee verveeld. ik zei: 'Oké, ik ga naar de oude man in het dorp on te vragen: 'Wat kan ik op deze plek verbouwen?'’ Hij keek me rustig aan en zei: 'Je bouwt dit zo en zo en het zal werken.' Zo ziet het er vandaag uit.
Went to the roof, and all the women said, "Clear out. The men should clear out because we don't want to share this technology with the men. This is waterproofing the roof." (Laughter) It is a bit of jaggery, a bit of urens and a bit of other things I don't know. But it actually doesn't leak. Since 1986, it hasn't leaked. This technology, the women will not share with the men.
Ik ging het dak op en alle vrouwen zeiden, 'Wegblijven. Mannen moeten hier wegblijven omdat we deze technologie niet willen delen met de mannen. Wij maken het dak waterdicht.' (Gelach) Met wat rietsuiker, wat urine en nog een beetje andere dingen die ik niet ken. Maar lekken doet het niet. Sinds 1986 heeft het niet gelekt. Deze technologie delen de vrouwen niet met de mannen.
(Laughter)
(Gelach)
It's the only college which is fully solar-electrified. All the power comes from the sun. 45 kilowatts of panels on the roof. And everything works off the sun for the next 25 years. So long as the sun shines, we'll have no problem with power. But the beauty is that is was installed by a priest, a Hindu priest, who's only done eight years of primary schooling -- never been to school, never been to college. He knows more about solar than anyone I know anywhere in the world guaranteed.
Het is de enige hogeschool die volledig draait op zonne-energie. Alle vermogen komt van de zon. Panelen van 45 kilowatt op het dak. Alles werkt met de zon voor de komende 25 jaar. Zolang de zon schijnt, hebben we geen probleem met energie. Maar het mooie ervan is dat het werd geïnstalleerd door een priester, een hindoe-priester die slechts acht jaar basisonderwijs had genoten - nooit verder geleerd, nooit naar de universiteit geweest. Hij weet gegarandeerd meer over zonne-energie dan wie dan ook in de wereld.
Food, if you come to the Barefoot College, is solar cooked. But the people who fabricated that solar cooker are women, illiterate women, who actually fabricate the most sophisticated solar cooker. It's a parabolic Scheffler solar cooker. Unfortunately, they're almost half German, they're so precise. (Laughter) You'll never find Indian women so precise. Absolutely to the last inch, they can make that cooker. And we have 60 meals twice a day of solar cooking.
Ons eten wordt met zonne-energie gekookt. Maar de mensen die dat zonnefornuis fabriceerden, zijn vrouwen, ongeletterde vrouwen, die het meest geavanceerde zonnefornuis fabriceerden. Het is een parabolisch autonoom zonnefornuis. Ze lijken wel half Duits, zo nauwkeurig zijn ze. (Gelach) Nooit vind je Indische vrouwen die zo precies werken. Dat fornuis is afgewerkt tot op de laatste centimeter. Twee keer per dag bereiden we 60 maaltijden met zonne-koken.
We have a dentist -- she's a grandmother, illiterate, who's a dentist. She actually looks after the teeth of 7,000 children. Barefoot technology: this was 1986 -- no engineer, no architect thought of it -- but we are collecting rainwater from the roofs. Very little water is wasted. All the roofs are connected underground to a 400,000 liter tank, and no water is wasted. If we have four years of drought, we still have water on the campus, because we collect rainwater.
We hebben een ongeletterde grootmoeder als tandarts. Ze volgt de tanden op van 7000 kinderen. Barefoottechnologie in 1986 - geen ingenieur, geen architect dacht hieraan - maar we verzamelen regenwater van de daken. Zeer weinig water wordt verspild. Alle daken zijn ondergronds aangesloten op een tank van 400.000 liter. Geen water wordt verspild. Als we vier jaren van droogte krijgen, hebben we nog steeds water op de campus omdat we regenwater opvangen.
60 percent of children don't go to school, because they have to look after animals -- sheep, goats -- domestic chores. So we thought of starting a school at night for the children. Because the night schools of Tilonia, over 75,000 children have gone through these night schools. Because it's for the convenience of the child; it's not for the convenience of the teacher. And what do we teach in these schools? Democracy, citizenship, how you should measure your land, what you should do if you're arrested, what you should do if your animal is sick. This is what we teach in the night schools. But all the schools are solar-lit.
60 procent van de kinderen gaat niet naar school, omdat ze dieren - schapen, geiten - verzorgen en huishoudelijke taken verrichten. We richtten een avondschool op voor de kinderen. Door die avondscholen van Tilonia hebben meer dan 75.000 kinderen onderwijs kunnen volgen. Voor het gemak van het kind, niet voor het gemak van de leraar. Wat leren ze in deze scholen? Democratie, burgerschap, hoe je land moet opmeten, wat je moet doen als je gearresteerd bent, wat je moet doen als je dier ziek is. Dat leren ze in de avondscholen. Alle scholen worden met zonne-energie verlicht.
Every five years we have an election. Between six to 14 year-old children participate in a democratic process, and they elect a prime minister. The prime minister is 12 years old. She looks after 20 goats in the morning, but she's prime minister in the evening. She has a cabinet, a minister of education, a minister for energy, a minister for health. And they actually monitor and supervise 150 schools for 7,000 children. She got the World's Children's Prize five years ago, and she went to Sweden. First time ever going out of her village. Never seen Sweden. Wasn't dazzled at all by what was happening. And the Queen of Sweden, who's there, turned to me and said, "Can you ask this child where she got her confidence from? She's only 12 years old, and she's not dazzled by anything." And the girl, who's on her left, turned to me and looked at the queen straight in the eye and said, "Please tell her I'm the prime minister."
Om de vijf jaar hebben we een verkiezing. Kinderen tussen de zes en veertien jaar nemen deel aan een democratisch proces en kiezen een eerste minister. De minister is 12 jaar oud. Ze let in de ochtend op 20 geiten maar 's avonds is ze eerste minister. Ze heeft een kabinet met een minister voor onderwijs, een minister voor energie en een minister voor gezondheid. Ze controleren en begeleiden 150 scholen met 7000 kinderen. Ze kreeg vijf jaar geleden de World's Children's Prize, en ging naar Zweden. De eerste keer dat ze van haar dorp wegging. Ze was nooit in Zweden geweest. Ze was helemaal niet onder de indruk door wat er gebeurde. De koningin van Zweden wendde zich tot mij en zei: 'Kun je dit kind vragen waar ze haar zelfvertrouwen vandaan heeft? Ze is pas 12 jaar oud en ze is niet onder de indruk.' Het meisje zat aan haar linkerkant, wendde zich tot mij, keek de koningin recht in de ogen en zei: 'Vertel haar dat ik de eerste minister ben.'
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Where the percentage of illiteracy is very high, we use puppetry. Puppets is the way we communicate. You have Jokhim Chacha who is 300 years old. He is my psychoanalyst. He is my teacher. He's my doctor. He's my lawyer. He's my donor. He actually raises money, solves my disputes. He solves my problems in the village. If there's tension in the village, if attendance at the schools goes down and there's a friction between the teacher and the parent, the puppet calls the teacher and the parent in front of the whole village and says, "Shake hands. The attendance must not drop." These puppets are made out of recycled World Bank reports.
Waar het percentage van het analfabetisme zeer hoog is, maken we gebruik van poppenspel. Poppen is de manier waarop we communiceren. Daar heb je Jaokim Chacha die 300 jaar oud is. Hij is mijn psychoanalyticus. Hij is mijn leraar. Hij is mijn dokter. Hij is mijn advocaat. Hij is mijn donor. Hij zorgt voor het geld, lost mijn geschillen op. Hij lost mijn problemen op in het dorp. Als er spanningen zijn in het dorp, als het schoolgaan daalt of als er een geschil is tussen de leraar en de ouder, dan roept de pop de leerkracht en de ouder voor het hele dorp en zegt: 'Geef elkaar de hand. De aanwezigheid op school mag niet omlaag.' Deze poppen zijn gemaakt van gerecycleerde rapporten van de Wereldbank.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
So this decentralized, demystified approach of solar-electrifying villages, we've covered all over India from Ladakh up to Bhutan -- all solar-electrified villages by people who have been trained. And we went to Ladakh, and we asked this woman -- this, at minus 40, you have to come out of the roof, because there's no place, it was all snowed up on both sides -- and we asked this woman, "What was the benefit you had from solar electricity?" And she thought for a minute and said, "It's the first time I can see my husband's face in winter."
Deze gedecentraliseerde, gedemystificeerde aanpak om dorpen van zonne-energie te voorzien, hebben we al in heel India van Ladakh tot Bhutan. Allemaal zonnegeëlektrificeerde dorpen door mensen die zijn opgeleid. We gingen naar Ladakh en vroegen deze vrouw om bij min 40 via het dak naar buiten te komen omdat het huis aan beide zijden was ingesneeuwd. We vroegen de vrouw 'Welk voordeel hadden jullie van zonne-energie?' Zij dacht even na en zei: 'Het is de eerste keer dat ik het gezicht van mijn man kan zien in de winter.'
(Laughter)
(Gelach)
Went to Afghanistan. One lesson we learned in India was men are untrainable. (Laughter) Men are restless, men are ambitious, men are compulsively mobile, and they all want a certificate. (Laughter) All across the globe, you have this tendency of men wanting a certificate. Why? Because they want to leave the village and go to a city, looking for a job. So we came up with a great solution: train grandmothers. What's the best way of communicating in the world today? Television? No. Telegraph? No. Telephone? No. Tell a woman.
We gingen naar Afghanistan. We leerden in India dat mannen niet op te voeden zijn. (Gelach) Mannen zijn rusteloos, ambitieus, dwangmatig mobiel en ze willen allemaal een certificaat. (Gelach) Over de hele wereld verlangen mannen een certificaat. Over de hele wereld verlangen mannen een certificaat. Waarom? Ze willen het dorp verlaten en naar een stad gaan op zoek naar een baan. We vonden een geweldige oplossing: leid grootmoeders op. Wat is de beste manier om te communiceren in de wereld van vandaag? Televisie? Nee. Telegraaf? Nee. Telefoon? Nee. Vertel het een vrouw.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
So we went to Afghanistan for the first time, and we picked three women and said, "We want to take them to India." They said, "Impossible. They don't even go out of their rooms, and you want to take them to India." I said, "I'll make a concession. I'll take the husbands along as well." So I took the husbands along. Of course, the women were much more intelligent than the men. In six months, how do we train these women? Sign language. You don't choose the written word. You don't choose the spoken word. You use sign language. And in six months they can become solar engineers. They go back and solar-electrify their own village.
Eerst gingen we naar Afghanistan, kozen drie vrouwen uit en zeiden: 'We willen hen meenemen naar India.' Zij zeiden: 'Onmogelijk. Ze mogen zelfs hun kamer niet uit en jullie willen hen meenemen naar India.' Ik zei: 'Ik doe een toegeving. Ik zal de mannen ook meenemen.' Ik nam de echtgenoten ook mee. Natuurlijk waren de vrouwen veel intelligenter dan de mannen. Hoe veranderden we deze vrouwen in zes maanden tijd? Gebarentaal. Je kiest niet voor het geschreven woord. Je kiest niet voor het gesproken woord. Je gebruikt gebarentaal. In zes maanden tijd kunnen ze zonne-ingenieurs worden. Ze keren terug naar hun eigen dorp en elektrificeren het met zonne-energie.
This woman went back and solar-electrified the first village, set up a workshop -- the first village ever to be solar-electrified in Afghanistan [was] by the three women. This woman is an extraordinary grandmother. 55 years old, and she's solar-electrified 200 houses for me in Afghanistan. And they haven't collapsed. She actually went and spoke to an engineering department in Afghanistan and told the head of the department the difference between AC and DC. He didn't know. Those three women have trained 27 more women and solar-electrified 100 villages in Afghanistan.
Deze vrouw ging terug, zonne-elektrificeerde het eerste dorp en zette een workshop op. Het eerste dorp ooit in Afghanistan door zonne-energie geëlektrificeerd gebeurde door deze drie vrouwen. Deze vrouw is een buitengewone grootmoeder. 55 jaar oud en ze zonne-elektrificeerde voor mij 200 huizen in Afghanistan. Ze zijn niet ingestort. Ze sprak met een engineeringafdeling in Afghanistan en vertelde het hoofd van de afdeling het verschil tussen wisselstroom en gelijkstroom. Hij wist het niet. Deze drie vrouwen hebben 27 andere vrouwen getraind en 100 dorpen in Afghanistan zonnegeëlektrificeerd.
We went to Africa, and we did the same thing. All these women sitting at one table from eight, nine countries, all chatting to each other, not understanding a word, because they're all speaking a different language. But their body language is great. They're speaking to each other and actually becoming solar engineers. I went to Sierra Leone, and there was this minister driving down in the dead of night -- comes across this village. Comes back, goes into the village, says, "Well what's the story?" They said, "These two grandmothers ... " "Grandmothers?" The minister couldn't believe what was happening. "Where did they go?" "Went to India and back." Went straight to the president. He said, "Do you know there's a solar-electrified village in Sierra Leone?" He said, "No." Half the cabinet went to see the grandmothers the next day. "What's the story." So he summoned me and said, "Can you train me 150 grandmothers?" I said, "I can't, Mr. President. But they will. The grandmothers will." So he built me the first Barefoot training center in Sierra Leone. And 150 grandmothers have been trained in Sierra Leone.
We gingen naar Afrika en deden hetzelfde. Al deze vrouwen van acht, negen landen zitten rond een tafel babbelen met elkaar zonder een woord te begrijpen omdat ze allemaal een andere taal spreken. Maar hun lichaamstaal is geweldig. Ze spreken met elkaar en worden zonne-ingenieurs. Ik ging naar Sierra Leone. Deze minister rijdt in het holst van de nacht door dit dorp. Komt terug, gaat het dorp in, zegt: 'Wat is hier aan de hand?' Zij zeiden: 'Deze twee oma's ...' 'Oma's?' De minister kon niet geloven wat er gebeurde. 'Waar gingen ze naartoe?' ' Ze gingen naar India en weer terug.' Hij ging rechtstreeks naar de president. Hij zei: 'Weet je dat er een zonnegeëlektrificeerd dorp is in Sierra Leone?' Hij zei: 'Nee.' De helft van het kabinet ging de volgende dag naar de oma's. 'Hoe verliep het verder?' Hij riep me bij zich en zei: 'Kunt je me 150 oma's opleiden?' Ik zei: 'Ik niet, meneer de president. Maar de oma's kunnen het wel.' Hij bouwde voor mij het eerste Barefoot trainingcentrum in Sierra Leone. 150 oma's werden in Sierra Leone getraind.
Gambia: we went to select a grandmother in Gambia. Went to this village. I knew which woman I would like to take. The community got together and said, "Take these two women." I said, "No, I want to take this woman." They said, "Why? She doesn't know the language. You don't know her." I said, "I like the body language. I like the way she speaks." "Difficult husband; not possible." Called the husband, the husband came, swaggering, politician, mobile in his hand. "Not possible." "Why not?" "The woman, look how beautiful she is." I said, "Yeah, she is very beautiful." "What happens if she runs off with an Indian man?" That was his biggest fear. I said, "She'll be happy. She'll ring you up on the mobile." She went like a grandmother and came back like a tiger. She walked out of the plane and spoke to the whole press as if she was a veteran. She handled the national press, and she was a star. And when I went back six months later, I said, "Where's your husband?" "Oh, somewhere. It doesn't matter." (Laughter) Success story.
Gambia: we gingen naar Gambia om een oma uit te kiezen. In dit dorp. Ik wist welke vrouw ik wilde. De gemeenschap kwam bij elkaar en zei: 'Neem deze twee vrouwen.' Ik zei: 'Nee, ik wil deze vrouw meenemen.' Zij zeiden: 'Waarom? Ze kent de taal niet. Je kent haar niet.' Ik zei: 'Ik hou van haar lichaamstaal. Ik hou van de manier waarop ze spreekt.' 'De echtgenoot maakte moeilijkheden.' Ik vroeg om de man. Hij kwam. Een opschepperige politicus, mobieltje in de hand. 'Niet mogelijk.' 'Waarom niet?' 'Die vrouw, kijk eens hoe mooi ze is.' Ik zei: 'Ja ze is heel mooi.' 'Wat gebeurt er als ze wegloopt met een Indiase man?' Dat was zijn grootste angst. Ik zei: 'Ze zal gelukkig zijn. Zij zal je opbellen op je mobiele telefoon.' Ze ging als oma en kwam terug als een tijger. Ze kwam uit het vliegtuig en sprak tot de hele pers alsof ze een veteraan was. Ze bespeelde de nationale pers en werd een ster. Toen ik zes maanden later terugging, vroeg ik: 'Waar is je man?' 'Oh, ergens. Het maakt niet uit.' (Gelach) Succesverhaal.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
I'll just wind up by saying that I think you don't have to look for solutions outside. Look for solutions within. And listen to people. They have the solutions in front of you. They're all over the world. Don't even worry. Don't listen to the World Bank, listen to the people on the ground. They have all the solutions in the world.
Ik zal even samenvatten door te zeggen dat ik denk dat je niet ver moet zoeken naar oplossingen. Zoek naar oplossingen vlakbij. Luister naar mensen die de oplossingen voor je hebben. Je vindt ze over de hele wereld. Je hoeft je niet eens zorgen te maken. Luister niet naar de Wereldbank, luister naar de mensen in de praktijk. Zij hebben alle oplossingen van de wereld.
I'll end with a quotation by Mahatma Gandhi. "First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, and then you win."
Ik zal eindigen met een citaat van Mahatma Gandhi. 'Eerst negeren ze je, dan lachen ze je uit, dan bestrijden ze je en dan win je.'
Thank you.
Dank.
(Applause)
(Applaus)