Νιώθω πραγματικά πάρα πολύ μεγάλη τιμή. Περνάω τον περισσότερο καιρό μου σε φυλακές, στην πτέρυγα των μελλοθανάτων. Περνάω τον περισσότερο καιρό μου σε κοινότητες με χαμηλό εισόδημα σε προγράμματα και περιοχές όπου υπάρχει πολλή απελπισία. Το ότι βρίσκομαι εδώ στο TED και ότι βλέπω τον ενθουσιασμό, ότι τον ακούω, είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό για μένα. Κι ένα από τα θέματα που προέκυψαν στο λίγο διάστημα που βρίσκομαι εδώ είναι ότι το TED έχει μια ταυτότητα. Στην πραγματικότητα μπορείτε να μιλήσετε εδώ για πράγματα που έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο. Και μερικές φορές όταν αυτά που λέγονται προέρχονται από το TED, έχουν νόημα και ισχύ που δεν θα είχαν αν προέρχονταν από κάπου αλλού.
Well, this is a really extraordinary honor for me. I spend most of my time in jails, in prisons, on death row. I spend most of my time in very low-income communities, in the projects and places where there's a great deal of hopelessness. And being here at TED and seeing the stimulation, hearing it, has been very, very energizing to me. And one of the things that's emerged in my short time here is that TED has an identity. And you can actually say things here that have impacts around the world. And sometimes when it comes through TED, it has meaning and power that it doesn't have when it doesn't.
Το αναφέρω αυτό επειδή πιστεύω ότι η ταυτότητα είναι πολύ σημαντική. Παρακολουθήσαμε ήδη κάποιες σπουδαίες παρουσιάσεις και νομίζω πως αυτό που μάθαμε είναι ότι, αν είστε δάσκαλοι τα λόγια σας μπορούν να είναι μεστά νοήματος, αλλά αν είστε σπλαχνικοί δάσκαλοι, τα λόγια σας μπορούν να είναι εξαιρετικά μεστά νοήματος. Αν είστε γιατροί μπορείτε α κάνετε κάποια καλά πράγματα, αλλά αν είστε προστατευτικοί γιατροί μπορείτε να κάνετε κάποια άλλα πράγματα. Θέλω λοιπόν να μιλήσω για τη δύναμη της ταυτότητας. Δεν πρόκειται για κάτι που έμαθα ουσιαστικά εξασκώντας το επάγγελμά μου ως δικηγόρος και κάνοντας τη συγκεκριμένη δουλειά. Για την ακρίβεια έμαθα για την ταυτότητα από τη γιαγιά μου.
And I mention that because I think identity is really important. And we've had some fantastic presentations. And I think what we've learned is that, if you're a teacher, your words can be meaningful, but if you're a compassionate teacher, they can be especially meaningful. If you're a doctor, you can do some good things, but if you're a caring doctor, you can do some other things. So I want to talk about the power of identity. And I didn't learn about this actually practicing law and doing the work that I do. I actually learned about this from my grandmother.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήταν το παραδοσιακό αφροαμερικανικό σπιτικό όπου υπερίσχυε μια μητριάρχης, κι εκείνη η μητριάρχης ήταν η γιαγιά μου. Ήταν σκληρή, ήταν δυνατή, ήταν ισχυρή. Ήταν εκείνη που έδινε τέλος σε κάθε καβγά στην οικογένειά μας. Ήταν εκείνη που ξεκινούσε πολλούς καβγάδες στην οικογένειά μας. Ήταν κόρη ανθρώπων που για την ακρίβεια ήταν σκλάβοι.
I grew up in a house that was the traditional African American home that was dominated by a matriarch, and that matriarch was my grandmother. She was tough, she was strong, she was powerful. She was the end of every argument in our family. (Laughter) She was the beginning of a lot of arguments in our family.
Οι γονείς της γεννήθηκαν σκλάβοι στη Βιρτζίνια τη δεκαετία του 1840. Εκείνη γεννήθηκε τη δεκαετία του 1880 και η εμπειρία της σκλαβιάς καθόρισε κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν τον κόσμο.
(Laughter) She was the daughter of people who were actually enslaved. Her parents were born in slavery in Virginia in the 1840s. She was born in the 1880s, and the experience of slavery
Κι η γιαγιά μου ήταν σκληρή αλλά και τρυφερή. Βλέποντας την όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι που ερχόταν προς το μέρος μου και με αγκάλιαζε. Με έσφιγγε τόσο πολύ που μετά βίας μπορούσα να αναπνεύσω κι έπειτα με άφηνε. Μια δυο ώρες αργότερα, αν την έβλεπα, ερχόταν προς το μέρος μου κι έλεγε, «Μπράιαν, νιώθεις ακόμη πως σε αγκαλιάζω;» Κι αν απαντούσα, «Όχι», με ξανάσφιγγε, κι αν απαντούσα, «Ναι», με άφηνε ήσυχο. Είχε απλώς αυτό το προτέρημα που κανείς ήθελε να βρίσκεται διαρκώς κοντά της. Η μόνη πρόκληση ήταν ότι είχε 10 παιδιά. Η μαμά μου ήταν το νεότερο από τα δέκα παιδιά της. Μερικές φορές όταν πήγαινα και περνούσα ώρα μαζί της, ήταν δύσκολο να κερδίσω κάτι από τον χρόνο ή την προσοχή της. Τα ξαδέρφια μου έτρεχαν όλη την ώρα πέρα δώθε.
very much shaped the way she saw the world. And my grandmother was tough, but she was also loving. When I would see her as a little boy, she'd come up to me and give me these hugs. And she'd squeeze me so tight I could barely breathe, and then she'd let me go. And an hour or two later, if I saw her, she'd come over to me and say, "Bryan, do you still feel me hugging you?" If I said, "No," she'd assault me again, and if I said, "Yes," she'd leave me alone. And she just had this quality that you always wanted to be near her. And the only challenge was that she had 10 children. My mom was the youngest of her 10 kids. And sometimes when I would go and spend time with her, it would be difficult to get her time and attention. My cousins would be running around everywhere.
Θυμάμαι, όταν ήμουν περίπου οκτώ ή εννιά ετών, που ξύπνησα ένα πρωί, πήγα στο σαλόνι κι όλα μου τα ξαδέρφια έτρεχαν πέρα δώθε. Η γιαγιά μου καθόταν στην άλλη άκρη του δωματίου κοιτάζοντάς με επίμονα. Αρχικά νόμιζα ότι παίζαμε κάποιο παιχνίδι. Την κοίταζα και της χαμογέλαγα, αλλά εκείνη ήταν πολύ σοβαρή. Κι αφού είχαμε περάσει 15 με 20 λεπτά ανταλλάσοντας ματιές, σηκώθηκε κι ήρθε στην άλλη άκρη του δωματίου και με πήρε απ' το χέρι κι είπε, «Έλα, Μπράιαν. Εσύ κι εγώ έχουμε μια κουβέντα να κάνουμε». Το θυμάμαι σαν να συνέβη χθες. Ποτέ δε θα το ξεχάσω.
And I remember, when I was about eight or nine years old, waking up one morning, going into the living room, and all of my cousins were running around. And my grandmother was sitting across the room, staring at me. And at first, I thought we were playing a game. And I would look at her, and I'd smile, but she was very serious. And after about 15 or 20 minutes of this, she got up and she came across the room, and she took me by the hand, and she said, "Come on, Bryan. You and I are going to have a talk." And I remember this just like it happened yesterday. I never will forget it.
Με οδήγησε έξω στο πίσω μέρος του σπιτιού κι είπε, «Μπράιαν, θα σου πω κάτι, αλλά δε θα μιλήσεις σε κανέναν γι' αυτό». Είπα, «Εντάξει, Μαμά». Εκείνη είπε, «Να βεβαιωθείς ότι δε θα το κάνεις». Εγώ είπα, «Είμαι βέβαιος». Έπειτα μ' έβαλε να κάτσω και με κοίταξε κι είπε, «Θέλω να ξέρεις ότι σε παρακολουθώ». Και συνέχισε, «Πιστεύω ότι είσαι ξεχωριστός». Είπε, «Πιστεύω ότι μπορείς να καταφέρεις ό,τι θελήσεις». Ποτέ δε θα το ξεχάσω.
She took me out back and said, "Bryan, I'm going to tell you something, but you don't tell anybody what I tell you." I said, "OK, Mama." She said, "Now, you make sure you don't do that." I said, "Sure." Then she sat me down and she looked at me, and she said, "I want you to know I've been watching you." And she said, "I think you're special." She said, "I think you can do anything you want to do." I will never forget it.
Έπειτα είπε, «Θέλω απλώς να μου υποσχεθείς τρία πράγματα, Μπράιαν». Είπα, «Εντάξει, Μαμά». Είπε, «Το πρώτο πράγμα που θέλω να μου υποσχεθείς είναι ότι θα αγαπάς τη μαμά σου για πάντα». Είπε, «Είναι το κοριτσάκι μου, και πρέπει να μου υποσχεθείς τώρα ότι πάντα θα τη φροντίζεις». Λάτρευα τη μαμά μου, οπότε της είπα, «Ναι, Μαμά. Θα το κάνω». Έπειτα είπε, «Το δεύτερο πράγμα που θέλω να μου υποσχεθείς είναι ότι θα κάνεις πάντα το σωστό ακόμη κι όταν το σωστό είναι δύσκολο να γίνει». Το σκέφτηκα κι είπα, «Ναι, Μαμά. Θα το κάνω». Τελικά είπε, «Το τρίτο πράγμα που θέλω να μου υποσχεθείς είναι ότι ποτέ δε θα πιεις αλκοόλ». (Γέλια) Εντάξει ήμουν εννιά χρονών, οπότε είπα, «Ναι, Μαμά. Θα το κάνω».
And then she said, "I just need you to promise me three things, Bryan." I said, "OK, Mama." She said, "The first thing I want you to promise me is that you'll always love your mom." She said, "That's my baby girl, and you have to promise me now you'll always take care of her." Well, I adored my mom, so I said, "Yes, Mama. I'll do that." Then she said, "The second thing I want you to promise me is that you'll always do the right thing, even when the right thing is the hard thing." And I thought about it, and I said, "Yes, Mama. I'll do that." Then finally, she said, "The third thing I want you to promise me is that you'll never drink alcohol." (Laughter) Well, I was nine years old, so I said, "Yes, Mama. I'll do that."
Μεγάλωσα στην ύπαιθρο στον επαρχιακό Νότο, κι έχω έναν αδελφό ένα χρόνο μεγαλύτερο και μια αδελφή ένα χρόνο μικρότερή μου. Όταν ήμουν περίπου 14 ή 15, μια μέρα ο αδελφός μου ήρθε στο σπίτι κι είχε μια συσκευασία με έξι μπύρες -- δεν ξέρω που τη βρήκε -- και μας άρπαξε μαζί με την αδερφή μου και πήγαμε έξω στο δάσος. Ήμασταν κατά κάποιο τρόπο εκεί έξω κάνοντας τις τρέλες που συνηθίζαμε. Εκείνος ήπιε μια γουλιά μπύρα κι έδωσε λίγη και στην αδελφή μου, και πρόσφεραν και σε μένα. Είπα, «Όχι, όχι, όχι. Είμαι εντάξει. Συνεχίστε εσείς. Δεν θα πιω μπύρα». Ο αδελφός μου είπε, «Έλα. Αυτό κάνουμε σήμερα· πάντα κάνεις ό,τι κάνουμε. Ήπια λίγη, ήπιε λίγη κι η αδελφή σου. Πιες λίγη μπύρα». Είπα, «Όχι, δεν το θεωρώ σωστό. Συνεχίστε εσείς. Συνεχίστε εσείς». Και τότε ο αδελφός μου άρχισε να με κοιτάζει επίμονα. Είπε, «Ποιο είναι το πρόβλημά σου; Πιες λίγη μπύρα». Έπειτα με κοίταξε πολύ άγρια κι είπε, «Ελπίζω να μη σε απασχολεί ακόμα εκείνη η συζήτηση που είχες με τη Μαμά». (Γέλια) Είπα, «Καλά, για ποιο πράγμα μιλάς;» Είπε, «Η Μαμά λέει σ' όλα τα εγγόνια ότι είναι ξεχωριστά». (Γέλια) Ήμουν συντετριμμένος.
I grew up in the country in the rural South, and I have a brother a year older than me and a sister a year younger. When I was about 14 or 15, one day, my brother came home and he had this six-pack of beer; I don't know where he got it. He grabbed me and my sister, and we went out in the woods, and we were just out there doing the stuff we crazily did, and he had a sip of this beer and gave some to my sister and she had some, and they offered it to me. I said, "No, that's OK. Y'all go ahead. I'm not going to have any." My brother said, "Come on. We're doing this today; you always do what we do. I had some, your sister had some. Have some beer." I said, "No, I don't feel right about that. Y'all go ahead." And then my brother stared at me and said, "What's wrong with you? Have some beer." Then he looked at me real hard and said, "Oh, I hope you're not still hung up on that conversation Mama had with you." (Laughter) I said, "What are you talking about?" He said, "Oh, Mama tells all the grandkids that they're special." (Laughter)
(Γέλια)
I was devastated.
Κι έχω να σας ομολογήσω κάτι. Θα σας πω κάτι που ίσως δε θα έπρεπε. Γνωρίζω ότι μπορεί να μεταδοθεί ευρέως. Αλλά είμαι 52 ετών, κι έχω να σας ομολογήσω ότι ποτέ μου δεν έχω πιει ούτε μια σταγόνα αλκοόλ. (Χειροκρότημα) Δεν το λέω επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι ενάρετο· το λέω επειδή η ταυτότητα έχει δύναμη. Όταν δημιουργούμε τον σωστό τύπο ταυτότητας, μπορούμε να πούμε πράγματα στον κόσμο γύρω μας που δεν θεωρεί ότι στην πραγματικότητα έχουν νόημα. Μπορούμε να ωθήσουμε τον κόσμο να κάνει πράγματα που δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει. Όταν σκέφτηκα τη γιαγιά μου, φυσικά πίστευε ότι όλα της τα εγγόνια ήταν ξεχωριστά. Ο παππούς μου ήταν στη φυλακή την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Οι θείοι μου πέθαναν από ασθένειες που σχετίζονται με το αλκοόλ. Αυτά ήταν τα πράγματα στα οποία εκείνη πίστευε ότι έπρεπε να αφοσιωθούμε.
(Laughter) And I'm going to admit something to you. I'm going to tell you something I probably shouldn't. I know this might be broadcast broadly. But I'm 52 years old, and I'm going to admit to you that I've never had a drop of alcohol. (Applause) I don't say that because I think that's virtuous; I say that because there is power in identity. When we create the right kind of identity, we can say things to the world around us that they don't actually believe make sense. We can get them to do things that they don't think they can do. When I thought about my grandmother, of course she would think all her grandkids were special. My grandfather was in prison during prohibition. My male uncles died of alcohol-related diseases. And these were the things she thought we needed to commit to.
Προσπαθώ λοιπόν να πω κάτι για το ποινικό μας σύστημα. Αυτή η χώρα είναι πολύ διαφορετική σήμερα απ' ό,τι ήταν σαράντα χρόνια πριν. Το 1972, υπήρχαν 300.000 άνθρωποι στις φυλακές. Σήμερα, υπάρχουν 2,3 εκατομμύρια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τώρα το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων στον κόσμο. Έχουμε επτά εκατομμύρια ανθρώπους υπό επιτήρηση και με αναστολή. Η μαζική φυλάκιση, κατά τη γνώμη μου, έχει ουσιαστικά αλλάξει τον κόσμο μας. Στις φτωχές συνοικίες, στις έγχρωμες συνοικίες υπάρχει αυτή η απόγνωση, αυτή η απελπισία, που δημιουργούνται απ' αυτά τ' αποτελέσματα. Ένας στους τρεις μαύρους άνδρες μεταξύ 18 και 30 ετών είναι στη φυλακή, υπό επιτήρηση ή με αναστολή. Στις αστικές συνοικίες ανά τη χώρα -- Λος Άντζελες, Φιλαδέλφεια, Βαλτιμόρη, Ουάσινγκτον -- το 50 με 60 τοις εκατό όλων των νέων έγχρωμων ανδρών είναι στη φυλακή ή υπό επιτήρηση ή με αναστολή.
Well, I've been trying to say something about our criminal justice system. This country is very different today than it was 40 years ago. In 1972, there were 300,000 people in jails and prisons. Today, there are 2.3 million. The United States now has the highest rate of incarceration in the world. We have seven million people on probation and parole. And mass incarceration, in my judgment, has fundamentally changed our world. In poor communities, in communities of color, there is this despair, there is this hopelessness that is being shaped by these outcomes. One out of three Black men between the ages of 18 and 30 is in jail, in prison, on probation or parole. In urban communities across this country -- Los Angeles, Philadelphia, Baltimore, Washington -- 50 to 60 percent of all young men of color are in jail or prison
Το σύστημά μας δε σχηματοποιείται απλώς μ' αυτούς τους τρόπους που φαίνονται να διαστρεβλώνονται γύρω από τη φυλή, αλλά διαστρεβλώνονται κι από τη φτώχεια. Έχουμε ένα ποινικό σύστημα σ' αυτή τη χώρα που μεταχειρίζεται κάποιον πολύ καλύτερα αν είναι πλούσιος κι ένοχος παρά φτωχός κι αθώος. Ο πλούτος κι όχι η ενοχή σχηματοποιεί τ' αποτελέσματα. Κι όμως, φαινόμαστε να παραμένουμε πολύ άνετοι. Η πολιτική του φόβου και της οργής μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι αυτά είναι προβλήματα που δε μας αφορούν. Έχουμε αποστασιοποιηθεί.
or on probation or parole. Our system isn't just being shaped in these ways that seem to be distorting around race, they're also distorted by poverty. We have a system of justice in this country that treats you much better if you're rich and guilty than if you're poor and innocent. Wealth, not culpability, shapes outcomes. And yet, we seem to be very comfortable. The politics of fear and anger have made us believe that these are problems that are not our problems. We've been disconnected.
Μου φαίνεται ενδιαφέρον. Παρακολουθούμε μερικές ενδιαφέρουσες εξελίξεις στη δουλειά μας. Η πολιτεία μου η Αλαμπάμα, όπως κι αρκετές άλλες πολιτείες, στην πραγματικότητα στερεί μόνιμα το δικαίωμα ψήφου κάποιου σε περίπτωση που έχει καταδικαστεί για κάποια εγκληματική πράξη. Αυτή τη στιγμή στην Αλαμπάμα 34 τοις εκατό του μαύρου ανδρικού πληθυσμού έχει χάσει μόνιμα το δικαίωμα ψήφου. Για την ακρίβεια προβλέπουμε ότι σε δέκα χρόνια το επίπεδο των στερούμενων του δικαιώματος της ψήφου θα είναι όσο υψηλό ήταν πριν ακόμη από την ψήφιση του Νόμου για το Δικαίωμα Ψήφου. Κι επικρατεί αυτή η απίστευτη σιωπή.
It's interesting to me. We're looking at some very interesting developments in our work. My state of Alabama, like a number of states, actually permanently disenfranchises you if you have a criminal conviction. Right now in Alabama, 34 percent of the Black male population has permanently lost the right to vote. We're actually projecting that in another 10 years, the level of disenfranchisement will be as high as it's been since prior to the passage of the Voting Rights Act. And there is this stunning silence.
Εκπροσωπώ τα παιδιά. Πολλοί από τους πελάτες μου είναι σε πολύ νεαρή ηλικία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου καταδικάζουμε δεκατριάχρονα παιδιά σε ισόβια κάθειρξη. Υπάρχει ισόβια κάθειρξη χωρίς αναστολή για τα παιδιά σε αυτή τη χώρα. Στην πραγματικότητα κάνουμε κάποια δίκη. Η μόνη χώρα στον κόσμο.
I represent children. A lot of my clients are very young. The United States is the only country in the world where we sentence 13-year-old children to die in prison. We have life imprisonment without parole for kids in this country. And we're actually doing some litigation. The only country in the world.
Εκπροσωπώ όσους βρίσκονται στην πτέρυγα των μελλοθανάτων. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η ερώτηση σχετικά με τη θανατική ποινή. Έχουμε μάθει με πολλούς τρόπους να θεωρούμε ότι η πραγματική ερώτηση είναι, αξίζει οι άνθρωποι να πεθαίνουν για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει; Αυτή είναι μια πολύ λογική ερώτηση. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος θεώρησης σχετικά με το πού βρισκόμαστε ως προς την ταυτότητά μας. Ο μόνος τρόπος θεώρησης αυτού δεν είναι, αξίζει οι άνθρωποι να πεθαίνουν για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει, αλλά δικαιούμαστε να σκοτώνουμε; Εννοώ, είναι συναρπαστικό.
I represent people on death row. It's interesting, this question of the death penalty. In many ways, we've been taught to think that the real question is: Do people deserve to die for the crimes they've committed? And that's a very sensible question. But there's another way of thinking about where we are in our identity. The other way of thinking about it is not: Do people deserve to die for the crimes they commit?, but: Do we deserve to kill? I mean, it's fascinating.
Η θανατική ποινή στην Αμερική είναι εσφαλμένη. Για κάθε εννεά άτομα που έχουν εκτελεστεί, για την ακρίβεια έχουμε αναγνωρίσει ένα αθώο άτομο που έχει αθωωθεί κι έχει απελευθερωθεί από την πτέρυγα των μελλοθανάτων. Ένα κάπως εκπληκτικό ποσοστό σφαλμάτων -- ένα στα εννέα άτομα αθώο. Εννοώ, είναι συναρπαστικό. Στην αεροπορία, δε θα επιτρέπαμε ποτέ να ταξιδεύει ο κόσμος με αεροπλάνα αν για κάθε εννέα αεροπλάνα που θα απογειώνονταν το ένα θα έπεφτε. Αλλά κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να προστατευτούμε απ' αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Δεν είναι δικό μας φορτίο. Δεν είναι δικός μας αγώνας.
Death penalty in America is defined by error. For every nine people who have been executed, we've actually identified one innocent person who's been exonerated and released from death row. A kind of astonishing error rate -- one out of nine people, innocent. I mean, it's fascinating. In aviation, we would never let people fly on airplanes if, for every nine planes that took off, one would crash. (Laughter) But somehow, we can insulate ourselves from this problem. It's not our problem. It's not our burden. It's not our struggle.
Μιλάω πολύ γι' αυτά τα ζητήματα. Μιλάω για τη φυλή κι αυτό το ερώτημα σχετικά με το αν δικαιούμαστε να σκοτώνουμε. Είναι ενδιαφέρον, όταν διδάσκω στους μαθητές σχετικά με την αφροαμερικανική ιστορία, τους μιλάω για τη δουλεία. Τους μιλάω για την τρομοκρατία, για την εποχή που άρχισε στο τέλος της ανασυγκρότησης και διήρκησε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα σχετικά μ' αυτή. Αλλά για τους αφροαμερικανούς σ' αυτή τη χώρα, εκείνη ήταν μια εποχή γεμάτη τρόμο. Σε πολλές συνοικίες, οι άνθρωποι ζούσαν με το φόβο του λυντσαρίσματος. Ζούσαν με το φόβο του βομβαρδισμού. Ήταν η απειλή του τρόμου που σχηματοποιήσε τις ζωές τους. Κι αυτοί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έρχονται τώρα σε μένα και λένε, «Κε. Στίβενσον, βγάζετε λόγους, δίνετε ομιλίες, λέτε στον κόσμο να σταματήσει να λέει ότι αντιμετωπίζουμε την τρομοκρατία για πρώτη φορά στην ιστορία του έθνους μας μετά τα γεγονότα της 11/9». Μου λένε να πω, "Όχι, πείτε στον κόσμο ότι μεγαλώσαμε με την τρομοκρατία." Και φυσικά, αυτή η εποχή της τρομοκρατίας ακολουθήθηκε από τον διαχωρισμό και δεκαετίες φυλετικής υποταγής και το απαρτχάιντ.
I talk a lot about these issues. I talk about race and this question of whether we deserve to kill. And it's interesting, when I teach my students about African American history, I tell them about slavery. I tell them about terrorism, the era that began at the end of reconstruction that went on to World War II. We don't really know very much about it. But for African Americans in this country, that was an era defined by terror. In many communities, people had to worry about being lynched. They had to worry about being bombed. It was the threat of terror that shaped their lives. And these older people come up to me now and say, "Mr. Stevenson, you give talks, you make speeches, you tell people to stop saying we're dealing with terrorism for the first time in our nation's history after 9/11." They tell me to say, "No, tell them that we grew up with that." And that era of terrorism, of course, was followed by segregation and decades of racial subordination and apartheid.
Κι όμως, σ' αυτή τη χώρα έχουμε αυτή τη δυναμική όπου στην ουσία δε μας αρέσει να μιλάμε για τα προβλήματά μας. Δε μας αρέσει να μιλάμε για την ιστορία μας. Κι εξαιτίας αυτού, δεν έχουμε ουσιαστικά καταλάβει τι σημασία είχαν οι πράξεις μας στο πέρασμα της ιστορίας. Διαρκώς στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου. Διαρκώς προκαλούμε εντάσεις και διαμάχες. Δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για τη φυλή, κι αυτό πιστεύω επειδή είμαστε απρόθυμοι ν' αφοσιωθούμε σε μια διαδικασία αλήθειας και συμφιλίωσης. Στη Νότια Αφρική, ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν μπορούσαμε να υπερνικήσουμε το απαρτχάιντ χωρίς ν' αφοσιωθούμε στην αλήθεια και τη συμφιλίωση. Στη Ρουάντα, ακόμη και μετά τη γενοκτονία, υπήρχε αυτή η αφοσίωση, αλλά σ' αυτή τη χώρα δεν έχουμε δείξει αφοσίωση.
And yet, we have in this country this dynamic where we really don't like to talk about our problems. We don't like to talk about our history. And because of that, we really haven't understood what it's meant to do the things we've done historically. We're constantly running into each other. We're constantly creating tensions and conflicts. We have a hard time talking about race, and I believe it's because we are unwilling to commit ourselves to a process of truth and reconciliation. In South Africa, people understood that we couldn't overcome apartheid without a commitment to truth and reconciliation. In Rwanda, even after the genocide, there was this commitment. But in this country, we haven't done that.
Έκανα κάποιες διαλέξεις στη Γερμανία σχετικά με τη θανατική ποινή. Ήταν συναρπαστικό καθώς μετά την παρουσίαση ένας από τους σπουδαστές σηκώθηκε όρθιος κι είπε, «Γνωρίζετε λοιπόν ότι είναι πολύ ανησυχητικό να ακούει κανείς τα όσα λέτε». Είπε, «Δεν υπάρχει θανατική ποινή στη Γερμανία. Φυσικά, δε θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει θανατική ποινή στη Γερμανία». Στην αίθουσα επικράτησε πολλή ησυχία, κι αυτή η γυναίκα είπε, «Δεν υπάρχει περίπτωση, με την ιστορία μας, που να μας επέτρεπε ποτέ να εμπλακούμε στη συστηματική δολοφονία ανθρώπων. Θα ήταν ανήθικο για μας σκόπιμα και εσκεμμένα, να αρχίσουμε να εκτελούμε κόσμο». Τ' αναλογίστηκα αυτό. Πώς θα ήταν να ζει κάποιος σ' έναν κόσμο όπου το έθνος κράτος της Γερμανίας εκτελούσε κόσμο, ειδικά αν επρόκειτο κυρίως για εβραίους; Δε θα τ' άντεχα. Θα ήταν ανήθικο.
I was giving some lectures in Germany about the death penalty. It was fascinating, because one of the scholars stood up after the presentation and said, "Well, you know, it's deeply troubling to hear what you're talking about." He said, "We don't have the death penalty in Germany, and of course, we can never have the death penalty in Germany." And the room got very quiet, and this woman said, "There's no way, with our history, we could ever engage in the systematic killing of human beings. It would be unconscionable for us to, in an intentional and deliberate way, set about executing people." And I thought about that. What would it feel like to be living in a world where the nation-state of Germany was executing people, especially if they were disproportionately Jewish? I couldn't bear it. It would be unconscionable.
Κι όμως, σε αυτή τη χώρα, στις πολιτείες του Παλαιού Νότου, εκτελούμε κόσμο -- όπου οι πιθανότητες να καταδικαστεί κάποιος σε θανατική ποινή είναι 11 φορές περισσότερες αν το θύμα είναι λευκό από την περίπτωση που το θύμα είναι μαύρο, οι πιθανότητες είναι 22 φορές περισσότερες να καταδικαστεί κάποιος αν ο κατηγορούμενος είναι μαύρος και το θύμα είναι λευκό -- στις ίδιες εκείνες πολιτείες όπου βρίσκονται θαμμένα στο έδαφος τα σώματα ανθρώπων που λυντσαρίστηκαν. Κι όμως, υπάρχει αυτή η αποστασιοποίηση.
And yet, in this country, in the states of the Old South, we execute people -- where you're 11 times more likely to get the death penalty if the victim is white than if the victim is Black, 22 times more likely to get it if the defendant is Black and the victim is white -- in the very states where there are, buried in the ground, the bodies of people who were lynched.
Πιστεύω λοιπόν ότι η ταυτότητά μας βρίσκεται σε κίνδυνο.
And yet, there is this disconnect.
Ότι όταν στην ουσία δε νοιαζόμαστε γι' αυτά τα δύσκολα πράγματα, τα θετικά και καταπληκτικά πράγματα δεν παύουν να υπονοούνται. Λατρεύουμε την καινοτομία. Λατρεύουμε την τεχνολογία. Λατρεύουμε τη δημιουργικότητα. Λατρεύουμε την ψυχαγωγία. Αλλά τελικά, αυτές οι αλήθειες επισκιάζονται από τον πόνο, την κακομεταχείρηση, τον εξευτελισμό, την περιθωριοποίηση. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει η ανάγκη να ενωθούν αυτά τα δύο. Επειδή τελικά μιλάμε για την ανάγκη να είμαστε πιο αισιόδοξοι, πιο δεσμευμένοι, πιο αφοσιωμένοι στις βασικές δοκιμασίες της ζωής σ' έναν περίπλοκο κόσμο. Κατά τη γνώμη μου αυτό σημαίνει την αφιέρωση χρόνου στη σκέψη και τη συζήτηση σχετικά με τους φτωχούς, τους δυσπραγείς, εκείνους που ποτέ δε θα βρεθούν στο TED. Αλλά στοχαζόμενοι γύρω απ' αυτούς μ' έναν τρόπο που τους εντάσσει στις δικές μας ζωές.
Well, I believe that our identity is at risk, that when we actually don't care about these difficult things, the positive and wonderful things are nonetheless implicated. We love innovation. We love technology. We love creativity. We love entertainment. But ultimately, those realities are shadowed by suffering, abuse, degradation, marginalization. And for me, it becomes necessary to integrate the two, because ultimately, we are talking about a need to be more hopeful, more committed, more dedicated to the basic challenges of living in a complex world. And for me, that means spending time thinking and talking about the poor, the disadvantaged, those who will never get to TED, but thinking about them in a way that is integrated in our own lives.
Ξέρετε ότι τελικά, όλοι καλούμαστε να πιστέψουμε σε πράγματα που δεν έχουμε δει. Πιστεύουμε. Όσο λογικοί κι αν είμαστε, όποια η δέσμευσή μας στη νοημοσύνη. Η καινοτομία, η δημιουργικότητα, η ανάπτυξη δεν προέρχονται μόνο απ' τις ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας. Προέρχονται απ' τις ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας που τροφοδοτούνται επιπλέον από κάποια πεποίθηση που υπάρχει στην καρδιά μας. Κι είναι αυτή η σύνδεση μυαλού-καρδιάς που πιστεύω ότι μας υποχρεώνει όχι απλά να είμαστε προσηλωμένοι σ' όλα τα λαμπερά και καταπληκτικά πράγματα, αλλά επίσης στα σκοτεινά και δύσκολα πράγματα. Ο Βάτσλαβ Χάβελ, ο σπουδαίος Τσέχος ηγέτης, μίλησε γι' αυτό. Είπε, «Όταν ήμασταν στην Ανατολική Ευρώπη και αντιμετωπίζαμε την καταπίεση, επιθυμούσαμε όλων των ειδών τα πράγματα, αλλά εκείνο που επιθυμούσαμε πάνω απ' όλα ήταν η ελπίδα, ένας πνευματικός προσανατολισμός, μια προθυμία να βρισκόμαστε μερικές φορές σ' απελπιστικά μέρη και να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες».
You know, ultimately, we all have to believe things we haven't seen. We do. As rational as we are, as committed to intellect as we are, innovation, creativity, development comes not from the ideas in our mind alone. They come from the ideas in our mind that are also fueled by some conviction in our heart. And it's that mind-heart connection that I believe compels us to not just be attentive to all the bright and dazzly things, but also the dark and difficult things. Václav Havel, the great Czech leader, talked about this. He said, "When we were in Eastern Europe and dealing with oppression, we wanted all kinds of things. But mostly what we needed was hope, an orientation of the spirit, a willingness to sometimes be in hopeless places and be a witness."
Αυτός λοιπόν ο πνευματικός προσανατολισμός βρίσκεται ουσιαστικά στον πυρήνα αυτού με το οποίο πιστεύω ότι ακόμη κι οι κοινότητες του TED πρέπει να καταπιαστούν. Δεν υπάρχει αποστασιοποίηση από την τεχνολογία και το σχέδιο που θα μας επέτρεπε να είμαστε πλήρεις άνθρωποι έως ότου δώσουμε προσοχή στον πόνο, στη φτώχεια, στον αποκλεισμό, στην προκατάληψη, στην αδικία. Τώρα θα σας προειδοποιήσω ότι αυτού του είδους η ταυτότητα είναι μια πολύ περισσότερο απαιτητική ταυτότητα από εκείνες που δε δίνουν προσοχή στα προαναφερθέντα. Θα σας συγκλονίσει.
Well, that orientation of the spirit is very much at the core of what I believe even TED communities have to be engaged in. There is no disconnect around technology and design that will allow us to be fully human until we pay attention to suffering, to poverty, to exclusion, to unfairness, to injustice. Now, I will warn you that this kind of identity is a much more challenging identity than ones that don't pay attention to this. It will get to you.
Είχα το σπουδαίο προνόμιο, όταν ήμουν νέος δικηγόρος, να γνωρίσω τη Ρόζα Παρκς. Η κα Παρκς συνήθιζε να επιστρέφει στο Μοντγκόμερι κάθε τόσο, και βρισκόταν μαζί με δύο από τις καλύτερές της φίλες, εκείνες τις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, την Τζόνι Καρ που ήταν η οργανώτρια του μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι -- μια αξιοθαύμαστη αφροαμερικανή -- και την Βιρτζίνια Νταρ, μια λευκή γυναίκα, της οποίας ο σύζυγος, ο Κλίφορντ Νταρ, εκπροσωπούσε τον Δρ. Κινγκ. Αυτές οι γυναίκες συναντιόντουσαν και συζητούσαν.
I had the great privilege, when I was a young lawyer, of meeting Rosa Parks. And Ms. Parks used to come back to Montgomery every now and then, and she would get together with two of her dearest friends, these older women, Johnnie Carr, who was the organizer of the Montgomery bus boycott -- amazing African American woman -- and Virginia Durr, a white woman, whose husband, Clifford Durr, represented Dr. King. And these women would get together and just talk.
Κάθε τόσο η κα Καρ μ' έπαιρνε τηλέφωνο, κι έλεγε, «Μπράιαν, η κα Παρκς έρχεται στην πόλη. Θα συναντηθούμε για να συζητήσουμε. Θέλεις να έρθεις από δω και να μας ακούσεις»; Κι εγώ απαντούσα, «Ναι, κυρία, θέλω». Κι έλεγε, «Τι θα κάνεις λοιπόν όταν θα έρθεις εδώ;» Απαντούσα, «Θα ακούω». Και πήγαινα εκεί πέρα και άκουγα, απλώς άκουγα. Ήταν τόσο ενεργοποιητικό και τόσο ενδυναμωτικό.
And every now and then Ms. Carr would call me, and she'd say, "Bryan, Ms. Parks is coming to town. We're going to get together and talk. Do you want to come over and listen?" And I'd say, "Yes, ma'am, I do." She'd say, "What are you going to do when you get here?" I said, "I'm going to listen." And I'd go over there and I would, I'd just listen. It would be so energizing and so empowering.
Μια φορά ήμουν εκεί κι άκουγα αυτές τις γυναίκες να μιλάνε και μετά από δύο ώρες η κα Παρκς γύρισε προς το μέρος μου κι είπε, «Τώρα Μπράιαν, πες μου τι είναι η Πρωτοβουλία για την Ισότητα απέναντι στον Νόμο. Πες μου τι προσπαθείς να καταφέρεις». Και της άρχισα την πολυλογία. Είπα, «Προσπαθούμε λοιπόν να δοκιμάσουμε τα όρια της αδικίας. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσους έχουν καταδικαστεί άδικα. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις στη διοίκηση της ποινικής δικαιοσύνης. Προσπαθούμε να δώσουμε ένα τέλος στην ισόβια κάθειρξη χωρίς αναστολή για τα παιδιά. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για τη θανατική ποινή. Προσπαθούμε να μειώσουμε τον πληθυσμό των φυλακών. Προσπαθούμε να δώσουμε ένα τέλος στη μαζική φυλάκιση».
And one time I was over there listening to these women talk, and after a couple of hours, Ms. Parks turned to me and said, "Bryan, tell me what the Equal Justice Initiative is. Tell me what you're trying to do." And I began giving her my rap. "We're trying to challenge injustice. We're trying to help people who have been wrongly convicted. We're trying to confront bias and discrimination in the administration of criminal justice. We're trying to end life without parole sentences for children. We're trying to do something about the death penalty. We're trying to reduce the prison population.
Της άρχισα την πολυλογία κι όταν τελείωσα με κοίταξε κι είπε, «Μμμ μμμ μμμ». Είπε, «Όλα αυτά πρόκειται να σε κουράσουν πάρα πάρα πάρα πολύ». (Γέλια) Και τότε ήταν που η κα Καρ έσκυψε προς το μέρος μου, ακούμπησε το δάχτυλό της στο πρόσωπό μου, κι είπε, «Γι' αυτο πρέπει να φανείς πολύ, πολύ, πολύ γενναίος».
We're trying to end mass incarceration." I gave her my whole rap, and when I finished she looked at me and she said, "Mmm mmm mmm. That's going to make you tired, tired, tired." (Laughter) And that's when Ms. Carr leaned forward, she put her finger in my face, she said, "That's why you've got to be brave, brave, brave."
Και για την ακρίβεια πιστεύω ότι η κοινότητα του TED χρειάζεται να φανεί περισσότερο θαρραλέα. Είναι ανάγκη να βρούμε τρόπους να ενστερνιστούμε αυτές τις δοκιμασίες, αυτά τα προβλήματα, τον πόνο. Επειδή τελικά, η ανθρωπιά μας εξαρτάται από την ανθρωπιά όλων. Έμαθα πολύ απλά πράγματα κάνοντας τη συγκεκριμένη δουλειά. Η δουλειά αυτή απλώς μου έμαθε πολύ απλά πράγματα. Έχω φτάσει στο σημείο ν' αντιλαμβάνομαι και να πιστεύω ότι καθένας από μας είναι κάτι παραπάνω από το χειρότερο πράγμα που έχουμε κάνει ποτέ. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο σ' αυτόν τον πλανήτη. Πιστεύω ότι αν κάποιος πει ένα ψέμα, δεν είναι απλά ψεύτης. Πιστεύω ότι αν κάποιος πάρει κάτι που δεν του ανήκει, δεν είναι απλά κλέφτης. Πιστεύω ότι ακόμη κι όταν κάποιος δολοφονεί, δεν είναι απλά δολοφόνος. Κι εξαιτίας όλων αυτών υπάρχει αυτή η στοιχειώδεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια που πρέπει να γίνεται σεβαστή απ' τον νόμο. Πιστεύω επίσης ότι σε πολλά τμήματα αυτής της χώρας, και σίγουρα σε πολλά τμήματα της υδρογείου, το αντίθετο της φτώχειας δεν είναι ο πλούτος. Δεν το νομίζω. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι σε πάρα πολλά μέρη, το αντίθετο της φτώχειας είναι η δικαιοσύνη.
And I actually believe that the TED community needs to be more courageous. We need to find ways to embrace these challenges, these problems, the suffering. Because ultimately, our humanity depends on everyone's humanity. I've learned very simple things doing the work that I do. It's just taught me very simple things. I've come to understand and to believe that each of us is more than the worst thing we've ever done. I believe that for every person on the planet. I think if somebody tells a lie, they're not just a liar. I think if somebody takes something that doesn't belong to them, they're not just a thief. I think even if you kill someone, you're not just a killer. And because of that, there's this basic human dignity that must be respected by law. I also believe that in many parts of this country, and certainly in many parts of this globe, that the opposite of poverty is not wealth. I don't believe that. I actually think, in too many places, the opposite of poverty is justice.
Τέλος, πιστεύω ότι, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι τόσο δραματικό και τόσο όμορφο και τόσο εμψυχωτικό και τόσο ενδιαφέρον, στο τέλος δε θα κριθούμε με βάση την τεχνολογία μας, δε θα κριθούμε με βάση τον σχεδιασμό μας, δε θα κριθούμε με βάση τη νοημοσύνη και τη λογική μας. Στο τέλος, κρίνεται ο χαρακτήρας μιας κοινωνίας, όχι με βάση το πώς φέρεται στους πλούσιους και τους ισχυρούς και τους προνομιούχους, αλλά με βάση το πώς φέρεται στους φτωχούς, στους καταδικασμένους, στους φυλακισμένους. Αφού είναι μέσα απ' αυτόν τον δεσμό που αρχίζουμε ουσιαστικά να κατανοούμε πραγματικά βαθυστόχαστα πράγματα σχετικά με το ποιοι είμαστε.
And finally, I believe that, despite the fact that it is so dramatic and so beautiful and so inspiring and so stimulating, we will ultimately not be judged by our technology, we won't be judged by our design, we won't be judged by our intellect and reason. Ultimately, you judge the character of a society not by how they treat their rich and the powerful and the privileged, but by how they treat the poor, the condemned, the incarcerated. Because it's in that nexus that we actually begin to understand truly profound things about who we are.
Μερικές χάνω την ισορροπία. Θα τελειώσω μ' αυτή την ιστορία. Μερικές φορές προσπαθώ πολύ σκληρά. Κι όντως κουράζομαι, όπως όλοι μας. Μερικές φορές εκείνες οι ιδέες προσπερνούν τις σκέψεις μας με σημαντικούς τρόπους. Κι έχω εκπροσωπήσει αυτά τα παιδιά που έχουν καταδικαστεί να εκτίσουν αυτές τις πολύ σκληρές ποινές. Και πηγαίνω στη φυλακή και βλέπω τον πελάτη μου που είναι 13 και 14, κι έχει πιστοποιηθεί να δικασθεί ως ενήλικας. Αρχίζω και σκέφτομαι, καλά, πώς συνέβη αυτό; Πώς μπορεί ένας δικαστής να σε μετατρέψει σε κάτι που δεν είσαι; Ο δικαστής τον έχει πιστοποιήσει ως ενήλικα, αλλά εγώ βλέπω ένα παιδί.
I sometimes get out of balance. I'll end with this story. I sometimes push too hard. I do get tired, as we all do. Sometimes those ideas get ahead of our thinking in ways that are important. And I've been representing these kids who have been sentenced to these very harsh sentences. And I go to the jail and I see my client, who's 13 and 14, and he's been certified to stand trial as an adult. I start thinking, well, how did that happen? How can a judge turn you into something that you're not? And the judge has certified him as an adult, but I see this kid.
Κι ένα βράδυ ήμουν ξύπνιος ως πολύ αργά κι άρχισα να σκέφτομαι, Θεέ μου, αν ο δικαστής μπορεί να μετατρέψει κάποιον σε κάτι που δεν είναι, ο δικαστής πρέπει να έχει μαγική δύναμη. 'Όντως, Μπράιαν, ο δικαστής έχει κάποια μαγική δύναμη. Πρέπει να ζητήσεις λίγη απ' αυτήν. Κι επειδή ήμουν ξύπνιος τόσο αργά, δε σκεφτόμουν αρκετά καθαρά, άρχισα να δουλεύω πάνω σε μια εισήγηση. Είχα έναν πελάτη που ήταν 14 χρονών, ένα νεαρό, φτωχό μαύρο παιδί. Κι άρχισα να δουλεύω πάνω σ' αυτήν την εισήγηση, κι ο τίτλος της εισήγησης ήταν: «Εισήγηση για τη δίκη του φτωχού, δεκατετράχρονου μαύρου πελάτη μου ως ενός προνομιούχου, λευκού εβδομηνταπεντάχρονου εταιρικού στελέχους».
And I was up too late one night and I started thinking, well, if the judge can turn you into something you're not, the judge must have magic power. Yeah, Bryan, the judge has some magic power. You should ask for some of that. And because I was up too late and wasn't thinking real straight, I started working on a motion. I had a client who was 14 years old, a young, poor Black kid. And I started working on this motion, and the head of the motion was: "Motion to try my poor, 14-year-old Black male client like a privileged, white, 75-year-old corporate executive."
(Χειροκρότημα)
(Laughter)
Συμπεριέλαβα στην εισήγησή μου ότι τόσο ο ενάγων όσο η αστυνομία και οι δικαστές επέδειξαν ανάρμοστη συμπεριφορά. Υπήρχε κι ένα τρελό σημείο στο κείμενο σχετικά με την ανυπαρξία σωστής συμπεριφοράς σ' αυτή τη χώρα, και την ύπαρξη μονάχα ανάρμοστης συμπεριφοράς. Το επόμενο πρωί, ξύπνησα και σκέφτηκα, ονειρεύτηκα αυτή την τρελή εισήγηση, ή πράγματι την έγραψα; Και προς επιβεβαίωση του φόβου μου, όχι μόνο την είχα γράψει, αλλά την είχα στείλει και στο δικαστήριο.
(Applause and cheers) And I put in my motion that there was prosecutorial misconduct and police misconduct and judicial misconduct. There was a crazy line in there about how there's no conduct in this county, it's all misconduct. And the next morning, I woke up and I thought, now, did I dream that crazy motion, or did I actually write it? And to my horror, not only had I written it,
(Χειροκρότημα)
but I had sent it to court.
Πέρασαν δύο μήνες, κι όλα αυτά τα είχα απλώς ξεχάσει. Τελικά αποφάσισα, Θεέ μου, πρέπει να πάω στο δικαστήριο και να φέρω σε πέρας αυτή την τρελή υπόθεση. Μπήκα στ' αμάξι μου κι ένιωθα πραγματικά καταβεβλημένος -- καταβεβλημένος. Μπήκα στ' αμάξι μου και πήγα στο δικαστήριο. Και στεφτόμουν, αυτό πρόκειται να είναι πολύ δύσκολο, πολύ επίπονο. Τελικά βγήκα απ' το αμάξι κι άρχισα να κατευθύνομαι προς το δικαστήριο.
(Applause) A couple months went by, and I just had forgotten all about it. And I finally decided, "Gosh, I've got to go to the court and do this crazy case." And I got in my car, and I was feeling really overwhelmed -- overwhelmed. And I got in my car and went to this courthouse. And I was thinking, this is going to be so difficult, so painful. And I finally got out of the car and started walking up to the courthouse.
Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά του δικαστικού μεγάρου, υπήρχε ένας μεγαλύτερος σε ηλικία μαύρος άνδρας που ήταν ο επιστάτης του δικαστικού μεγάρου. όταν ο άνδρας αυτός με είδε, ήρθε προς το μέρος μου κι είπε, «Ποιος είστε;» Απάντησα, «Είμαι δικηγόρος». Είπε, «Είστε δικηγόρος;» Είπα, «Ναι, κύριε». Αυτός ο άνδρας ήρθε προς το μέρος μου και μ' αγκάλιασε και ψιθύρισε στ' αυτί μου. Είπε, «Νιώθω τόσο περήφανος για σας». Οφείλω να σας πω, ήταν ενεργοποιητικό. Συνδέθηκε έντονα με κάτι μέσα μου σχετικά με την ταυτότητα, σχετικά με την ικανότητα κάθε ατόμου να συνεισφέρει σε μια κοινότητα, σε μια αισιόδοξη προοπτική.
And as I was walking up the steps, there was an older Black man who was the janitor in this courthouse. When this man saw me, he came over and said, "Who are you?" I said, "I'm a lawyer." He said, "You're a lawyer?" I said, "Yes, sir." And this man came over to me, and he hugged me. And he whispered in my ear. He said, "I'm so proud of you." And I have to tell you, it was energizing. It connected deeply with something in me about identity, about the capacity of every person to contribute to community, to a perspective that is hopeful.
Μπήκα λοιπόν στη δικαστική αίθουσα. Και μόλις μπήκα μέσα, ο δικαστής με είδε που πλησίαζα. Είπε, «Κε. Στίβενσον, εσείς γράψατε αυτή την τρελή εισήγηση;» Απάντησα, «Ναι, κύριε. Την έγραψα». Κι αρχίσαμε να λογομαχούμε. Άρχισε να μπαίνει μέσα κόσμος επειδή απλά ήταν εξοργισμένος. Είχα γράψει αυτά τα τρελά πράγματα κι άρχισαν να μπαίνουν μέσα αστυνομικοί και δικαστικοί επιμελητές και δικαστικοί υπάλληλοι. Και προτού το καταλάβω, η δικαστική αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο που είχε θυμώσει επειδή μιλούσαμε για τη φυλή, επειδή μιλούσαμε για τη φτώχεια, επειδή μιλούσαμε για την ανισότητα.
Well, I went into the courtroom. And as soon as I walked in, the judge saw me coming. He said, "Mr. Stevenson, did you write this crazy motion?" I said, "Yes, sir. I did." And we started arguing. And people started coming in, just outraged I'd written these crazy things. And police officers were coming in and assistant prosecutors and clerk workers. Before I knew it, the courtroom was filled with people angry that we were talking about race, that we were talking about poverty, talking about inequality.
Με την άκρη του ματιού μου, μπορούσα να δω εκείνον τον επιστάτη να πηγαίνει πέρα δώθε. Συνέχισε να κοιτάζει μέσα απ' το παράθυρο και μπορούσε να ακούσει όλες αυτές τις κραυγές. Συνέχισε να πηγαίνει πέρα δώθε. Τελικά, αυτός ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαύρος άνδρας με μια πολύ ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπό του μπήκε στη δικαστική αίθουσα και κάθισε πίσω μου, σχεδόν στο έδρανο του συνηγόρου. Περίπου μετά από 10 λεπτά ο δικαστής είπε ότι θα γινόταν ένα διάλειμμα. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ένας υπαστυνόμος προσβλήθηκε που ο επιστάτης είχε μπει στη δικαστική αίθουσα. Αυτός ο υπαστυνόμος πετάχτηκε και έτρεξε προς αυτόν τον μεγαλύτερο σε ηλικία μαύρο άνδρα. Είπε, «Τζίμι, τι κάνεις σ' αυτή τη δικαστική αίθουσα;» Ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαύρος άνδρας σηκώθηκε και κοίταξε τον υπαστυνόμο και κοίταξε και μένα κι είπε, «Μπήκα σ' αυτή τη δικαστική αίθουσα για να πω σ' αυτόν το νεαρό άνδρα, να αφοσιωθεί στον στόχο του, να δείξει υπομονή».
And out of the corner of my eye, I could see this janitor pacing back and forth. He kept looking through the window and could hear all the holler. And finally, this older Black man with a very worried look on his face came into the courtroom and sat behind me, almost at counsel table. Ten minutes later, the judge said we'd take a break. During the break, there was a deputy sheriff who was offended that the janitor had come into court. The deputy jumped up and ran over to this older Black man. He said, "Jimmy, what are you doing in this courtroom?" And this older Black man stood up and looked at that deputy and he looked at me, and he said, "I came into this courtroom to tell this young man, 'Keep your eyes on the prize, hold on.'"
Έχω έρθει στο TED επειδή πιστεύω ότι πολλοί από σας καταλαβαίνετε ότι το ηθικό τόξο του σύμπαντος είναι μακρύ, αλλά κάμπτεται προς τη δικαιοσύνη. Ότι δεν μπορούμε να είμαστε πλήρως εξελιγμένοι άνθρωποι έως ότου νοιαστούμε για τ' ανθρώπινα δικαιώματα και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Ότι όλη η επιβίωσή μας είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση όλων. Ότι τα οράματά μας σχετικά με την τεχνολογία και το σχέδιο και την ψυχαγωγία και τη δημιουργικότητα πρέπει να συνταιριαστούν με οράματα σχετικά με την ανθρωπιά, τη συμπόνια και τη δικαιοσύνη. Και πάνω απ' όλα, για εκείνους από σας που έχετε τα ίδια οράματα, έχω έρθει απλά για να σας πω να είστε αφοσιωμένοι στο στόχο σας, να δείξετε υπομονή.
I've come to TED because I believe that many of you understand that the moral arc of the universe is long, but it bends toward justice; that we cannot be full, evolved human beings until we care about human rights and basic dignity; that all of our survival is tied to the survival of everyone; that our visions of technology and design and entertainment and creativity have to be married with visions of humanity, compassion and justice. And more than anything, for those of you who share that, I've simply come to tell you to keep your eyes on the prize, hold on.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause and cheers)
Κρις Άντερσον: Άκουσες κι είδες λοιπόν μια προφανή επιθυμία απ' αυτό το κοινό, αυτή την κοινότητα, να σε βοηθήσει στην πορεία σου και να κάνει κάτι γι' αυτό το ζήτημα. Εκτός απ' το να γράψουμε μια επιταγή, τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Chris Anderson: Brian, so you heard and saw an obvious desire by this audience, this community, to help you on your way and to do something on this issue. Other than writing a check, what could we do?
ΜΣ: Υπάρχουν ευκαιρίες παντού γύρω μας. Αν ζείτε στην πολιτεία της Καλιφόρνια, για παράδειγμα, αυτήν την άνοιξη θα γίνει ένα δημοψήφισμα κατά το οποίο στην ουσία θα γίνει μια προσπάθεια να επανακατευθύνουμε μερικά απ' τα χρήματα που δαπανούμε για την ποινική πολιτική. Για παράδειγμα, εδώ στην Καλιφόρνια πρόκειται να δαπανήσουμε ένα δισεκατομμύριο δολάρια για τη θανατική ποινή στα επόμενα πέντε χρόνια -- ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Κι όμως, 46 τοις εκατό όλων των υποθέσεων ανθρωποκτονιών δεν καταλήγουν σε σύλληψη. 56 τοις εκατό όλων των υποθέσεων βιασμού δεν καταλήγουν. Υπάρχει λοιπόν η ευκαιρία να τ' αλλάξουμε αυτό. Κι αυτό το δημοψήφισμα θα πρότεινε τα δολάρια αυτά να πηγαίνουν στην επιβολή του νόμου και στην ασφάλεια. Πιστεύω ότι αυτή η ευκαιρία υπάρχει παντού γύρω μας.
BS: Well, there are opportunities all around us. If you live in the state of California, for example, there's a referendum coming up this spring where there's going to be an effort to redirect some of the money we spend on the politics of punishment. For example, here in California, we're going to spend one billion dollars on the death penalty in the next five years -- one billion dollars. And yet, 46 percent of all homicide cases don't result in arrest, 56 percent of all rape cases don't result. So there's an opportunity to change that. And this referendum would propose having those dollars go to law enforcement and safety. And I think that opportunity exists all around us.
ΚΑ: Έχει παρατηρηθεί αυτή η τεράστια μείωση της εγκληματικότητας στην Αμερική κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μέρος αυτής της αφήγησης φαίνεται να σχετίζεται μερικές φορές με τ' αυξημένα ποσοστά φυλάκισης. Τι θα λέγατε σε κάποιον που θα πίστευε κάτι τέτοιο;
CA: There's been this huge decline in crime in America over the last three decades. And part of the narrative of that is sometimes that it's about increased incarceration rates. What would you say to someone who believed that?
ΜΣ: Για την ακρίβεια το ποσοστό βίαιων εγκλημάτων έχει παραμείνει σχετικά σταθερό. Η τεράστια αύξηση της μαζικής φυλάκισης σ' αυτή τη χώρα δεν παρατηρήθηκε στην πραγματικότητα στις κατηγορίες βίαιων εγκλημάτων. Επρόκειτο γι' αυτόν τον άστοχο πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Από εκεί προήλθε η δραματική αύξηση στον πληθυσμό των φυλακών μας. Παρασυρθήκαμε απ' τη ρητορεία της ποινής. Συνεπώς έχουμε νόμους των "τριών χτυπημάτων" που βάζουν τον κόσμο στη φυλακή για πάντα για κλοπή ποδηλάτου, για μικροκλοπές ξένης περιουσίας, αντί να επιβάλλουν την επιστροφή εκείνων των πόρων σ' εκείνους που τιμωρήθηκαν άδικα. Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα ώστε να βοηθήσουμε τους άδικα τιμωρημένους, όχι λιγότερα. Πιστεύω ότι η τρέχουσα ποινική μας φιλοσοφία δεν κάνει τίποτα για κανέναν. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο προσανατολισμός που πρέπει ν' αλλάξουμε.
BS: Well, actually, the violent crime rate has remained relatively stable. The great increase in mass incarceration in this country wasn't really in violent crime categories. It was this misguided war on drugs. That's where the dramatic increases have come in our prison population. (Applause) And we got carried away with the rhetoric of punishment. And so we have "Three Strikes" laws that put people in prison forever for stealing a bicycle, for low-level property crimes, rather than making them give those resources back to the people who they victimized. I believe we need to do more to help people who are victimized by crime, not do less. And I think our current punishment philosophy does nothing for no one.
(Χειροκρότημα)
And I think that's the orientation that we have to change.
ΚΑ: Μπράιαν, μας άγγιξες σε μεγάλο βαθμό εδώ. Είσαι ένα εμψυχωτικό άτομο. Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ που ήρθες στο TED. Σ' ευχαριστώ.
(Applause) CA: Bryan, you've struck a massive chord here. You're an inspiring person.
(Χειροκρότημα)
Thank you so much for coming to TED. Thank you.