Has anyone among you ever been exposed to tear gas? Tear gas? Anyone? I'm sorry to hear that, so you might know that it's a very toxic substance, but you might not know that it's a very simple molecule with an unpronouncable name: it's called chlorobenzalmalononitrile. I made it. It's decades old, but it's becoming very trendy among police forces around the planet lately, it seems, and according to my experience as a non-voluntary breather of it, tear gas has two main but quite opposite effects. One, it can really burn your eyes, and two, it can also help you to open them.
Is iemand van jullie ooit blootgesteld aan traangas? Traangas? Iemand? Het spijt me dat te horen, waarschijnlijk weet je dus dat het zeer giftig spul is, maar misschien weet je niet dat het een heel eenvoudig molecuul is met een onmogelijk uit te spreken naam: het heet chlorobenzalmalononitrile. Het is me gelukt. Het is tientallen jaren oud, maar wordt steeds populairder bij politiemachten over de hele planeet, lijkt het wel, de laatste tijd, en volgens mijn ervaring met het onvrijwillige inademen van het spul, heeft traangas twee belangrijke, maar tegengestelde effecten. 1: het brandt heel erg in je ogen, 2: het kan je helpen ze te openen.
Tear gas definitely helped to open mine to something that I want to share with you this afternoon: that livestreaming the power of independent broadcasts through the web can be a game-changer in journalism, in activism, and as I see it, in the political discourse as well.
Traangas heeft zeker geholpen mijn ogen te openen voor iets dat ik deze middag graag met jullie wil delen: de kracht van het live streamen van onafhankelijke beelden op internet een enorme verandering teweeg kan gaan brengen in journalistiek, in activisme, en zoals ik het zie, in de politieke dialoog.
That idea started to dawn on me in early 2011 when I was covering a protest in São Paulo. It was the marijuana march, a gathering of people asking for the legalization of cannabis. When that group started to move, the riot police came from the back with rubber bullets, bombs, and then the gas. But to make a long story short, I had entered that protest as the editor-in-chief of a well-established printed magazine where I'd worked for 11 years, and thanks to this unsolicited effects of tear gas, I left it as a journalist that was now committed to new ways of sharing the raw experience of what it's like to be there, actually.
Dat idee kwam begin 2011 bij mij op toen ik een demonstratie in São Paulo versloeg. Het was de marijuana-mars, een bijeenkomst van mensen die wilden dat cannabis gelegaliseerd werd. Toen die groep in beweging kwam, kwam de oproerpolitie van achter met rubberen kogels, bommen en toen het gas. Om een lang verhaal kort te maken, ik was bij de demonstratie als de hoofdredacteur van een bekend tijdschrift waar ik al 11 jaar voor werkte. Dankzij de ongevraagde effecten van traangas, verliet ik het als een journalist die een nieuw pad had ingeslagen, om de rauwe ervaring te delen van aanwezig zijn op die plek.
So in the following week, I was back in the streets, but that time, I wasn't a member of any media outlet anymore. I was there as an independent livestreamer, and all I had with me was basically borrowed equipment. I had a very simple camera and a backpack with 3G modems. And I had this weblink that could be shared through social media, could be put in any website, and that time, the protest went along fine. There was no violence. There was no action scenes. But there was something really exciting, because I could see at a distance the TV channels covering it, and they had these big vans and the teams and the cameras, and I was basically doing the same thing and all I had was a backpack. And that was really exciting to a journalist, but the most interesting part was when I got back home, actually, because I learned that I had been watched by more than 90,000 people, and I got hundreds of emails and messages of people asking me, basically, how did I do it, how it was possible to do such a thing.
Dus de week erna was ik weer terug op straat, maar tegen die tijd was ik geen werknemer van een mediabedrijf meer. Ik was daar als onafhankelijke livestreamer en het enige dat ik mee had was eigenlijk geleend materiaal. Ik had een hele eenvoudige camera en een rugzak met 3G modems bij me. Ook had ik een weblink die via sociale media gedeeld kon worden, op iedere website gezet kon worden, en die keer verliep het protest voorspoedig. Er was geen sprake van geweld. Er waren geen actiescènes. Maar er gebeurde wel iets heel spannends, want ik kon van afstand zien hoe tv-zenders er verslag van deden. Ze hadden grote bestelwagens en hun teams met camera's. Eigenlijk deed ik precies hetzelfde hoewel ik alleen een rugzak bij me had. Dat moment was heel boeiend voor een journalist, maar het interessantste gebeurde eigenlijk toen ik thuis kwam, omdat ik er achter kwam dat ik was bekeken door meer dan 90.000 mensen en ik honderden e-mails en berichten had gekregen van mensen die me vroegen hoe ik het gedaan had, hoe het mogelijk was om zoiets te doen.
And I learned something else, that that was actually the first time that somebody had ever done a livestreaming in a street protest in the country. And that really shocked me, because I was no geek, I was no technology guy, and all the equipment needed was already there, was easily available. And I realized that we had a frontier here, a very important one, that it was just a matter of changing the perspective, and the web could be actually used, already used, as a colossal and uncontrollable and highly anarchical TV channel, TV network, and anyone with very basic skills and very basic equipment, even someone like me who had this little stuttering issue, so if it happens, bear with me please, even someone like me could become a broadcaster. And that sounded revolutionary in my mind.
Ik ontdekte ook dat dit werkelijk de eerste keer was dat iemand een livestream van een straatprotest had gedaan in dit land. Dat choqueerde me echt, want ik was geen nerd, geen techneut, en alle benodigde apparatuur was er al, was eenvoudig beschikbaar. Ik realiseerde dat we bij een grens waren gekomen, een heel belangrijke. We moesten slechts het perspectief veranderen om het web echt te kunnen gebruiken --en dat gebeurde reeds -- als een kolossaal, onbedwingbaar, zeer anarchistisch tv-kanaal, televisiezender. Iedereen met basisvaardigheden en erg simpele apparatuur, zelfs iemand als ik, met mijn kleine stotterprobleem, dus als het gebeurt, neem het me niet kwalijk, kan zelfs iemand als ik verslaggever worden. Dat klonk baanbrekend in mijn hoofd.
So for the next couple of years, I started to experiment with livestreaming in different ways, not only in the streets but mostly in studios and in homes, until the beginning of 2013, last year, when I became the cofounder of a group called Mídia NINJA. NINJA is an acronym that stands for Narrativas Independentes Jornalismo e Ação, or in English, independent narratives, journalism, and action. It was a media group that had little media plan. We didn't have any financial structure. We were not planning to make money out of this, which was wise, because you shouldn't try to make money out of journalism now. But we had a very solid and clear conviction, that we knew that the hyperconnected environment of social media could maybe allow us to consolidate a network of experimental journalists throughout the country. So we launched a Facebook page first, and then a manifesto, and started to cover the streets in a very simple way.
Dus in de jaren die volgden, begon ik andere manieren van livestreamen uit te proberen, niet alleen op straat maar veelal in studio's en vanuit huizen, tot het begin van 2013, vorig jaar, toen ik de mede-oprichter werd van een groep genaamd Mídia NINJA. NINJA is een acroniem en staat voor Narrativas Independentes Jornalismo e Ação, in het Nederlands: 'onafhankelijke verhalen, journalistiek en actie' Het was een mediagroep die niet echt een mediaplan had. We hadden geen financiële structuur. We wilden er geen geld mee verdienen, wat slim was, omdat je niet moet hopen om nu met journalistiek geld te verdienen. Maar we hadden een sterke en duidelijke overtuiging. We wisten dat de hyper- verbonden omgeving van sociale media ons misschien de mogelijkheid zou kunnen bieden een netwerk van experimentele journalisten door het hele land aan te houden. Dus als eerste lanceerden we een Facebook- pagina, gevolgd door een manifest, waarna we de straten op een simpele manier begonnen te verslaan.
But then something happened, something that wasn't predicted, that no one could have anticipated. Street protests started to erupt in São Paulo. They began as very local and specific. They were against the bus fare hike that had just happened in the city. This is a bus. It's written there, "Theft." But those kind of manifestations started to grow, and they kept happening. So the police violence against them started to grow as well. But there was another conflict, the one I believe that's more important here to make my point that it was a narrative conflict. There was this mainstream media version of the facts that anyone who was on the streets could easily challenge if they presented their own vision of what was actually happening there. And it was this clash of visions, this clash of narratives, that I think turned those protests into a long period in the country of political reckoning where hundreds of thousands of people, probably more than a million people took to the streets in the whole country.
Toen gebeurde er echter iets wat we niet hadden voorspeld, iets wat niemand had kunnen zien aankomen. Er ontstonden protesten op de straten van São Paulo. Het begon erg lokaal en specifiek. Men protesteerde tegen de stijging van de ritprijs voor bussen in de stad. Dit is een bus. Er staat op: "Diefstal." Dit soort betogingen begon te groeien en kwam steeds vaker voor. Het politiegeweld tegen de demonstranten begon dus ook toe te nemen. Maar er was nog een ander conflict, dat ik het belangrijkst vind om mijn punt te onderschrijven dat het een conflict in verhaallijnen betreft. Er was de mainstream- mediaversie van de feiten die iedereen op straat makkelijk zou kunnen betwisten door hun eigen perceptie te presenteren op wat daar werkelijk gebeurde. Deze botsing van percepties, deze botsing van verhaallijnen, zorgde er denk ik voor dat deze protesten een lange periode van politieke afrekening teweegbrachten waarin honderdduizenden mensen, allicht meer dan een miljoen mensen de straat opgingen in het hele land.
But it wasn't about the bus fare hike anymore. It was about everything. The people's demands, their expectations, the reasons why they were on the streets could be as diverse as they could be contradictory in many cases. If you could read it, you would understand me. But it was in this environment of political catharsis that the country was going through that it had to do with politics, indeed, but it had to do also with a new way of organizing, through a new way of communicating. It was in that environment that Mídia NINJA emerged from almost anonymity to become a national phenomenon, because we did have the right equipment. We are not using big cameras. We are using basically this. We are using smartphones. And that, actually, allowed us to become invisible in the middle of the protests, but it allowed us to do something else: to show what it was like to be in the protests, to present to people at home a subjective perspective.
Maar het ging niet meer om de ritprijs van de bus. Het ging over alles. De eisen van mensen, hun verwachtingen, de redenen waarom ze de straat op gingen, waren vaak even divers als tegenstrijdig. Als je dit kon lezen, zou je me begrijpen. In deze tijd van politieke catharsis die het land meemaakte, had het met politiek te maken, zeker, maar ook met een nieuwe manier van organiseren, door middel van een nieuw soort communicatie. Het was in deze omstandigheden dat Mídia NINJA opdaagde en vanuit de anonimiteit een nationaal fenomeen werd, omdat we de juiste apparatuur hadden. We gebruiken geen grote camera's. We gebruiken eigenlijk gewoon dit. We gebruiken smartphones. Dat maakte ons onzichtbaar te midden van demonstraties maar het stond ons toe om iets anders te doen: te laten zien hoe het was om bij de protesten te zijn, om aan de kijkers thuis een subjectief beeld te bieden.
But there was something that is more important, I think, than the equipment. It was our mindset, because we are not behaving as a media outlet. We are not competing for news. We are trying to encourage people, to invite people, and to actually teach people how to do this, how they also could become broadcasters. And that was crucial to turn Mídia NINJA from a small group of people, and in a matter of weeks, we multiplied and we grew exponentially throughout the country. So in a matter of a week or two, as the protests kept happening, we were hundreds of young people connected in this network throughout the country. We were covering more than 50 cities at the same time. That's something that no TV channel could ever do. That was responsible for turning us suddenly, actually, into kind of the mainstream media of social media. So we had a couple of thousands of followers on our Facebook page, and soon we had a quarter of a million followers. Our posts and our videos were being seen by more than 11 million timelines a week. It was way more than any newspaper or any magazine could ever do.
Maar er was iets nóg belangrijker, denk ik, dan de apparatuur. Dat was onze houding, omdat we ons niet gedragen als een normaal mediakanaal. We concurreren niet om nieuws. We proberen mensen aan te moedigen om anderen uit te nodigen en deze mensen te leren hoe ze dit kunnen doen, hoe zij ook verslaggever kunnen worden. Dat was essentieel om Mídia NINJA, een kleine groep mensen, in enkele weken tijd exponentieel te laten groeien door het hele land. Dus in een week of twee, terwijl de protesten plaatsvonden, waren wij een groep van honderden jonge mensen met elkaar verbonden in dit landelijke netwerk. We versloegen meer dan 50 steden tegelijkertijd. Dat zou geen enkele televisiezender ooit kunnen. Dat zorgde ervoor dat we opeens, eigenlijk, één van de mainstream-kanalen werden van de sociale media. We hadden een paar duizend volgers op onze Facebook-pagina en al snel hadden we er een kwart miljoen. Onze berichten en videos waren wekelijks zichtbaar op ruim 11 miljoen 'tijdlijnen'. Dat was veel meer dan enige krant of tijdschrift ooit zou kunnen.
And that turned Mídia NINJA into something else, more than a media outlet, than a media project. It became almost like a public service to the citizen, to the protester, to the activist, because they had a very simple and efficient and peaceful tool to confront both police and media authority. Many of our images started to be used in regular TV channels. Our livestreams started to be broadcast even in regular televisions when things got really rough. Some our images were responsible to take some people out of jail, people who were being arrested unfairly under false accusations, and we could prove them innocent. And that also turned Mídia NINJA very soon to be seen as almost an enemy of cops, unfortunately, and we started to be severely beaten, and eventually arrested on the streets. It happened in many cases. But that was also useful, because we were still at the web, so that helped to trigger an important debate in the country on the role of the media itself and the state of the freedom of the press in the country.
Het maakte Mídia NINJA tot iets anders, meer dan een mediakanaal, meer dan een mediaproject. Het werd een soort van publieke dienst voor de burgers, voor de demonstranten, voor de activist, omdat ze een eenvoudig, efficiënt en vreedzaam hulpmiddel hadden om op te staan tegen het gezag van zowel politie als media. Veel van onze beelden werden gebruikt door gewone TV-zenders. Onze livestreams werden zelfs door reguliere tv-zenders uitgezonden als het er fel aan toe ging. Sommige beelden zorgden ervoor dat mensen de gevangenis konden verlaten, mensen die onterecht in hechtenis waren genomen, onder valse beschuldigingen, en wij konden hun onschuld bewijzen. Dat zorgde er ook al snel voor dat Mídia NINJA als een vijand werd gezien door agenten, helaas, we werden ernstig toegetakeld en uiteindelijk ook gearresteerd op straat. Dit gebeurde vele malen. Maar dat was ook nuttig omdat we nog steeds online waren, dus het hielp om een belangrijke discussie in het land los te maken over de rol van de media zelf en de mate van persvrijheid in het land.
So Mídia NINJA now evolved and finally consolidated itself in what we hoped it would become: a national network of hundreds of young people, self-organizing themselves locally to cover social, human rights issues, and expressing themselves not only politically but journalistically.
Mídia NINJA had zich ontwikkeld en consolideerde zich uiteindelijk tot wat we hoopten dat het zou worden: een nationaal netwerk van honderden jonge mensen die zich op lokaal niveau organiseren om sociale- en mensenrechtenkwesties te verslaan en zichzelf niet alleen op een politieke manier te uiten maar op een journalistieke manier.
What I started to do in the beginning of this year, as Mídia NINJA is already a self-organizing network, I'm dedicating myself to another project. It's called Fluxo, which is Portuguese for "stream." It's a journalism studio in São Paulo downtown, where I used livestream to experiment with what I call post-television formats. But I'm also trying to come up with ways to finance independent journalism through a direct relationship with an audience, with an active audience, because now I really want to try to make a living out of my tear gas resolution back then.
Wat ik begin dit jaar ben gaan doen, omdat Mídia NINJA al een zelf-organiserend netwerk is, is mezelf toewijden aan een ander project. Het heet Fluxo, wat het Portugese woord is voor "stroom". Het is een kantoor in het centrum van São Paulo waar ik livestream gebruik om te experimenteren met wat ik noem post-televisieformats. Ook probeer ik manieren te bedenken om zelfstandige journalistiek te financieren door middel van een directe verbinding met een publiek, met een actief publiek, omdat ik nu écht wil proberen mijn brood te verdienen met het door traangas opgeroepen voornemen dat ik toen had.
But there's something more significant here, something that I believe is more important and more crucial than my personal example. I said that livestream could turn the web into a colossal TV network, but I believe it does something else, because after watching people using it, not only to cover things but to express, to organize themselves politically, I believe livestream can turn cyberspace into a global political arena where everyone might have a voice, a proper voice, because livestream takes the monopoly of the broadcast political discourse, of the verbal aspect of the political dialogue out of the mouths of just politicians and political pundits alone, and it empowers the citizen through this direct and non-mediated power of exchanging experiences and dialogue, empowers them to question and to influence authorities in ways in which we are about to see.
Maar iets anders is hier nog meer van belang, volgens mij nog belangrijker en crucialer dan mijn eigen voorbeeld. Ik zei dat livestreams het internet kunnen transformeren tot een enorm TV netwerk, maar ik denk dat het nog iets anders doet, want nadat ik mensen het heb zien gebruiken, niet alleen om zaken te verslaan, maar ook om zich politiek uit te drukken, geloof ik dat livestream het internet kan veranderen in een mondiale politieke arena waarin iedereen een stem heeft, een werkelijke stem, omdat livestream het monopolie van uitzending over politieke kwesties, van het verbale aspect van de politieke dialoog, weghaalt bij alleen de politici en politieke kenners zelf. Het emancipeert de burger via dit directe en onaangetaste vermogen om ervaringen en dialoog uit te wisselen, steunt ze om de autoriteiten in twijfel te trekken en te beïnvloeden op manieren die we nog gaan meemaken.
And I believe it does something else that might be even more important, that the simplicity of the technology can merge objectivity and subjectivity in a very political way, as I see it, because it really helps the audience, the citizen, to see the world through somebody else's eye, so it helps the citizen to put him- or herself in other people's place. And that idea, I think, should be the intention, should be the goal of any good journalism, any good activism, but most of all, any good politics.
Ik geloof ook dat het nog een ander, misschien wel belangrijker effect heeft. De eenvoud van de technologie fuseert objectiviteit en subjectiviteit op een politieke manier, zoals ik het zie, omdat het een enorme hulp is voor het publiek, de burger, om de wereld door de ogen van iemand anders te bekijken. Dit helpt de burger om hem- of haarzelf in andermans schoenen te verplaatsen. Dat idee zou, denk ik, de intentie moeten zijn, het doel moeten zijn van alle goede journalistiek, alle goede activisme, maar boven al het andere, elke goede vorm van politiek.
Thank you very much. It was an honor.
Hartelijk dank. Het was een eer.
(Applause)
(Applaus)