I don't know what the hell I'm doing here. I was born in a Scots Presbyterian ghetto in Canada, and dropped out of high school. I don't own a cell phone, and I paint on paper using gouache, which hasn't changed in 600 years. But about three years ago I had an art show in New York, and I titled it "Serious Nonsense." So I think I'm actually the first one here -- I lead. I called it "Serious Nonsense" because on the serious side, I use a technique of painstaking realism of editorial illustration from when I was a kid. I copied it and I never unlearned it -- it's the only style I know. And it's very kind of staid and formal. And meanwhile, I use nonsense, as you can see.
Ik weet bij God niet wat ik hier doe. Ik ben geboren in een Schots-presbyteriaans getto in Canada, en heb mijn middelbare school niet afgemaakt. Verder heb ik geen mobiele telefoon, en ik schilder op papier met gouache, wat de afgelopen 600 jaar niet van samenstelling is veranderd. Ongeveer drie jaar geleden had ik een expositie in New York, getiteld "Serieuze onzin." Dus ik denk dat ik de eerste hier ben -- Ik geef de toon aan. Ik noemde het "Serieuze onzin" omdat ik van de serieuze kant een werkwijze hanteer van het uiterst realistisch tekenen van voorpagina-artikelen uit magazines, nog van toen ik een kind was. Ik heb het nooit verleerd -- het is de enige werkwijze die ik ken. Het heeft iets sobers en formeels. Maar ondertussen doe ik ook aan onzin, zoals jullie kunnen zien.
This is a Scottish castle where people are playing golf indoors, and the trick was to bang the golf ball off of suits of armor -- which you can't see there. This was one of a series called "Zany Afternoons," which became a book.
Dit is een Schots kasteel waarin mensen aan het golfen zijn. De truc was om de golfbal tegen wapenrustingen te meppen -- wat jullie niet op deze tekening kunnen zien. Dit is van een serie getiteld "Clowneske namiddagen", wat uiteindelijk een boek werd.
This is a home-built rocket-propelled car. That's a 1953 Henry J -- I'm a bug for authenticity -- in a quiet neighborhood in Toledo.
Dit is een zelfgemaakte raketaangedreven auto. Een Henry J uit 1953 -- ik hou erg van authentieke dingen -- in een stille woonwijk in Toledo.
This is my submission for the L.A. Museum of Film. You can probably tell Frank Gehry and I come from the same town.
Dit is mijn inzending voor het Filmmuseum in Los Angeles. Jullie merken vast dat Frank Gehry en ik uit hetzelfde stadje komen.
My work is so personal and so strange that I have to invent my own lexicon for it. And I work a lot in what I call "retrofuturism," which is looking back to see how yesterday viewed tomorrow. And they're always wrong, always hilariously, optimistically wrong. And the peak time for that was the 30s, because the Depression was so dismal that anything to get away from the present into the future ... and technology was going to carry us along.
Mijn werk is zo persoonlijk en zo zonderling dat ik mijn eigen woorden ervoor moet verzinnen. Ik werk veel in wat ik noem het "retrofuturisme", het kijken naar hoe men zich vroeger de toekomst voorstelde. Ze hebben altijd ongelijk, altijd hilarisch ongelijk, en ze zijn veel te optimistisch. De piek van het vroegere futurisme was in de jaren 30 van de 20e eeuw, omdat de economische crisis toen dermate akelig was dat wat dan ook om weg te komen van het heden naar de toekomst ... en de technologie zou ons ernaartoe leiden.
This is Popular Workbench. Popular science magazines in those days -- I had a huge collection of them from the '30s -- all they are is just poor people being asked to make sunglasses out of wire coat hangers and everything improvised and dreaming about these wonderful giant radio robots playing ice hockey at 300 miles an hour -- it's all going to happen, it's all going to be wonderful.
Dit is Popular Workbench. Populair-wetenschappelijke bladen waren in die tijd -- Ik had er een enorme collectie van uit de jaren 30. Het zijn gewoon arme mensen die ze vragen om zonnebrillen te maken van ijzeren kledinghangers, alles geïmproviseerd, en die dromen over van die wonderlijke reuzenrobots met radio, die ijshockey spelen tegen een snelheid van bijna 500 km/u -- Het zou allemaal gaan gebeuren, de toekomst zou prachtig worden.
Automotive retrofuturism is one of my specialties. I was both an automobile illustrator and an advertising automobile copywriter, so I have a lot of revenge to take on the subject. Detroit has always been halfway into the future -- the advertising half. This is the '58 Bulgemobile: so new, they make tomorrow look like yesterday. This is a chain gang of guys admiring the car. That's from a whole catalog -- it's 18 pages or so -- ran back in the days of the Lampoon, where I cut my teeth.
Een van mijn specialiteiten is retrofuturisme op het gebied van auto's. Ik was zowel autotekenaar als copywriter voor auto's in de reclamewereld, dus ik moet revanche nemen op deze materie. Detroit stond altijd al met één been in de toekomst -- het reclamebeen. Dit is de Bulgemobile uit 1958: zó nieuw, dat morgen wel gisteren lijkt. Dit zijn twee gevangen die de auto bewonderen. Die hele catalogus -- 18 bladzijden of zo -- stamt uit de tijd van de [National] Lampoon, toen ik mijn eerste tandjes kreeg.
Techno-archaeology is digging back and finding past miracles that never happened -- for good reason, usually. The zeppelin -- this was from a brochure about the zeppelin based, obviously, on the Hindenburg. But the zeppelin was the biggest thing that ever moved made by man. And it carried 56 people at the speed of a Buick at an altitude you could hear dogs bark, and it cost twice as much as a first-class cabin on the Normandie to fly it. So the Hindenburg wasn't, you know, it was inevitable it was going to go.
Techno-archeologie is graven in het verleden en wonderen vinden die nooit gebeurd zijn -- niet zonder reden, meestal. De zeppelin -- dit is uit een brochure over de zeppelin, duidelijk gebaseerd op de Hindenburg. Maar de zeppelin was het grootste door mensen gemaakte object dat zich voortbewoog. Het vervoerde 56 mensen met de snelheid van een Buick op een hoogte waar je de honden kon horen blaffen, en het kostte twee keer zoveel als een eersteklas-cabine op de SS Normandie. Dus de Hindenburg was gedoemd om te verdwijnen.
This is auto-gyro jousting in Malibu in the 30s. The auto-gyro couldn't wait for the invention of the helicopter, but it should have -- it wasn't a big success. It's the only Spanish innovation, technologically, of the 20th century, by the way. You needed to know that.
Dit is schermen met gyrocopters in Malibu in de jaren 30. De gyrocopter kon niet wachten op de uitvinding van de helikopter, jammer genoeg, want het was niet geen groot succes. Het is overigens de enige technische uitvinding uit Spanje van de 20e eeuw. Jullie hadden dat moeten weten.
The flying car which never got off the ground -- it was a post-war dream. My old man used to tell me we were going to get a flying car. This is pitched into the future from 1946, looking at the day all American families have them. "There's Moscow, Shirley. Hope they speak Esperanto!"
De vliegende auto die nooit van de grond kwam -- het was een droom van na WO I. Mijn vader vertelde me altijd dat we een vliegende auto zouden krijgen. We komen nu neer in de toekomst van 1946, en we kijken naar de dag dat alle Amerikaanse families er een zouden hebben. "Daar is Moskou, Shirley. Laten we hopen dat ze Esperanto spreken!"
Faux-nostalgia, which I'm sort of -- not, say, famous for, but I work an awful lot in it. It's the achingly sentimental yearning for times that never happened. Somebody once said that nostalgia is the one utterly most useless human emotion -- so I think that’s a case for serious play.
Nep-nostalgie, waar ik, nou ja, niet beroemd voor ben, maar ik doe er heel veel mee. Het is het pijnlijke sentimentele verlangen naar tijden die er nooit waren. Iemand zei ooit dat nostalgie de enige volkomen nutteloze menselijke emotie is -- ik vind dat dit juist pleit voor een serieuze benadering.
This is emblematic of it -- this is wing dining, recalling those balmy summer days somewhere over France in the 20s, dining on the wing of a plane. You can't see it very well here, but that's Hemingway reading some pages from his new novel to Fitzgerald and Ford Madox Ford until the slipstream blows him away.
Dit is exemplarisch -- dineren op een vliegtuigvleugel, die de zwoele zomerdagen ergens in het Frankrijk van de jaren 20 terugbrengen, dineren op een vliegtuigvleugel. Je kan het niet goed zien hier, maar dat is Hemingway die wat voorleest uit zijn nieuwe roman aan Fitzgerald en Ford Madox Ford, totdat de slipstream hem wegblaast.
This is tank polo in the South Hamptons. The brainless rich are more fun to make fun of than anybody. I do a lot of that.
Dit is tankpolo in het de zuidelijke Hamptons (in het oosten van Long Island, NY). De hersenloze rijken zijn een fantastische soort om belachelijk te maken, meer dan wie ook. Ik doe dat vaak.
And authenticity is a major part of my serious nonsense. I think it adds a huge amount. Those, for example, are Mark IV British tanks from 1916. They had two machine guns and a cannon, and they had 90 horsepower Ricardo engines. They went five miles an hour and inside it was 105 degrees in the pitch dark. And they had a canary hung inside the thing to make sure the Germans weren't going to use gas. Happy little story, isn't it?
Authenticiteit is een belangrijk gedeelte van mijn serieuze onzin. Het draagt er enorm aan bij. Dat daar zijn bijvoorbeeld Britse Mark IV Tanks uit 1916. Ze hadden twee machinegeweren en één kanon, en ze hadden Ricardomotoren met 90 pk. Ze konden 8 km/u en binnenin was het 41 graden in het pikkedonker. Verder zat er in het apparaat een kanarie om te kijken of de Duitsers geen gifgas gebruikten. Best leuk verhaaltje toch?
This is Motor Ritz Towers in Manhattan in the 30s, where you drove up to your front door, if you had the guts. Anybody who was anybody had an apartment there. I managed to stick in both the zeppelin and an ocean liner out of sheer enthusiasm. And I love cigars -- there's a cigar billboard down there.
Dit is Ritz Tower in Manhattan in de jaren 30, waar je tot aan je voordeur reed, als je het lef had tenminste. Iedereen die iemand was, had daar een appartement. Ik ben erin geslaagd de zeppelin en een oceaanstomer er in te passen. Zie je dat reclamebord voor sigaren daar beneden? Ik hou erg van sigaren.
And faux-nostalgia works even in serious subjects like war. This is those wonderful days of the Battle of Britain in 1940, when a Messerschmitt ME109 bursts into the House of Commons and buzzes around, just to piss off Churchill, who's down there somewhere. It's a fond memory of times past.
Nep-nostalgie werkt zelfs bij serieuze onderwerpen zoals oorlog. Hier zitten we in die prachtige dagen van de Slag om Engeland in 1940. We zien een Messerschmitt ME109 die het Lagerhuis binnenraast en maar wat rondvliegt, alleen maar om Churchill te irriteren, die daar ergens beneden staat. Het is een mooie herinnering aan vervlogen tijden.
Hyperbolic overkill is a way of taking exaggeration to the absolute ultimate limit, just for the fun of it. This was a piece I did -- a brochure again -- "RMS Tyrannic: The Biggest Thing in All the World." The copy, which you can't see because it goes on and on for several pages, says that steerage passengers can't get their to bunks before the voyage is over, and it's so safe it carries no insurance. It's obviously modeled on the Titanic. But it's not a cri de coeur about man's hubris in the face of the elements. It's just a sick, silly joke.
Hyperbolische overdaad is een manier om de overdrijving tot het uiterste te brengen, gewoon omdat het zo leuk is. Dit is een stuk van mij -- alweer een brochure -- "RMS Tyrannic: het grootste ding in de hele wereld". De brochure, die je niet kan zien omdat ze meerdere pagina's beslaat, zegt dat passagiers op het tussendek niet naar hun slaapcabines kunnen voordat de reis ten einde is, en dat het zo veilig is dat het geen verzekering heeft. Overduidelijk is het gebaseerd op de Titanic. Maar het is geen hartenkreet over de hoogmoed van de mensheid in het aanzicht van de natuurelementen. Het is gewoon een perverse, rare grap.
Shamelessly cheap is something, I think -- this will wake you up. It has no meaning, just -- Desoto discovers the Mississippi, and it's a Desoto discovering the Mississippi. I did that as a quick back page -- I had like four hours to do a back page for an issue of the Lampoon, and I did that, and I thought, "Well, I'm ashamed. I hope nobody knows it." People wrote in for reprints of that thing.
Schaamteloos goedkoop is iets, denk ik -- hier worden jullie wel weer wakker door. Het heeft geen betekenis, gewoon -- een DeSoto ontdekt de Mississippi, en het is een DeSoto die de Mississippi ontdekt, niet meer en niets minder. Die tekening is bedoeld voor een achterflap. Ik had vier uur om een achterflap te doen voor een nummer van de Lampoon, en terwijl ik dat deed, dacht ik: "Ik schaam me. Ik hoop dat niemand dit weet". Er waren mensen die zich inschreven voor een herdruk van die tekening!
Urban absurdism -- that's what the New Yorker really calls for. I try to make life in New York look even weirder than it is with those covers. I've done about 40 of them, and I'd say 30 of them are based on that concept. I was driving down 7th Avenue one night at 3 a.m., and this steam pouring out of the street, and I thought, "What causes that?" And that -- who’s to say?
Stedelijk absurdisme -- dat is wat de New Yorker echt oproept. Ik probeer het leven in New York nog raarder te doen lijken dan dat het in het echt is met behulp van mijn covers. Ik heb ongeveer 40 gemaakt, en een 30-tal zijn gebaseerd op dit concept. Op een nacht was ik op 7th Avenue aan het rijden om 3 uur 's nachts. Er steeg stoom op uit de straat. Ik dacht "Hoe komt dat?" En dit -- wie zal het zeggen?
The Temple of Dendur at the Metropolitan in New York -- it's a very somber place. I thought I could jazz it up a bit, have a little fun with it.
De Tempel van Dendur in het Metropolitan Museum in New York -- een vrij sombere plek. Ik dacht: laat ik het wat vrolijker maken.
This is a very un-PC cover. Not in New York. I couldn't resist, and I got a nasty email from some environmental group saying, "This is too serious and solemn to make fun of. You should be ashamed, please apologize on our website." Haven't got around to it yet but -- I may.
Dit is een vrij niet-politiek correcte cover. Het is niet in New York, nee. Ik moest het maken, en ik kreeg een akelige email van een of andere milieubeweging die zeiden: "Dit is te ernstig en te triest om grappen over te maken. Je zou je moeten schamen, verontschuldig je alsjeblieft op onze website". Ach, ik heb er nog geen tijd voor gehad -- maar misschien komt dat nog wel.
This is the word side of my brain. (Laughter) I love the word "Eurotrash." (Laughter) That's all the Eurotrash coming through JFK customs.
Dit komt voort uit mijn woordenbrij in mijn hersenen. (Gelach) Ik hou van dat woord "Europaupers!". (Gelach) Dat zijn alle Europaupers die door de douane gaan op de luchthaven JFK.
This was the New York bike messenger meeting the Tour de France. If you live in New York, you know how the bike messengers move. Except that he's carrying a tube for blueprints and stuff -- they all do -- and a lot of people thought that meant it was a terrorist about to shoot rockets at the Tour de France -- sign of our times, I guess.
Op deze tekening zien we een New Yorkse fietskoerier die de Tour de France tegenkomt. Als je in New York woont, dan weet je hoe die fietskoeriers zich verplaatsen. Het leuke is dat die koerier een koker draagt voor blauwdrukken en zo -- hebben ze allemaal -- en veel mensen dachten dat dat betekende dat het een terrorist was die op het punt stond raketten te schieten naar de Tour de France -- ach, het zal wel met de tijdsgeest te maken hebben.
This is the only fashion cover I've ever done. It's the little old lady that lives in a shoe, and then this thing -- the title of that was, "There Goes the Neighborhood." I don't know a hell of a lot about fashion -- I was told to do what they call a Mary Jane, and then I got into this terrible fight between the art director and the editor saying: "Put a strap on it" -- "No, don't put a strap on it" -- "Put a strap on it -- "Don't put a strap on it" -- because it obscures the logo and looks terrible and it's bad and -- I finally chickened out and did it for the sake of the authenticity of the shoe.
Dit hier is de enige modecover die ik ooit heb gemaakt. Een oud vrouwtje die in een schoen woont en dan dat ding -- de titel was "De buurt verdwijnt". Ik weet echt niks over mode -- Ik moest een zogenaamde Mary Jane tekenen. Toen kwam ik in een verschrikkelijke ruzie tussen de art director en de redacteur terecht: "Doe er een riem op" -- "Nee, geen riem!" -- "Doe er een riem op" -- "Nee, geen riem!"-- omdat het logo nu minder goed zichtbaar is en er zo lelijk uit ziet en -- Uiteindelijk werd ik bang en deed het om de schoen zo authentiek mogelijk voor te stellen.
This is a tiny joke -- E-ZR pass. One letter makes an idea.
Dit is een klein grapje -- E-ZR ("easier", makkelijkere) doorgang. Één letter leidt tot een idee.
This is a big joke. This is the audition for "King Kong." (Laughter) People always ask me, where do you get your ideas, how do your ideas come? Truth about that one is I had a horrible red wine hangover, in the middle of the night, this came to me like a Xerox -- all I had to do was write it down. It was perfectly clear. I didn't do any thinking about it. And then when it ran, a lovely lady, an old lady named Mrs. Edgar Rosenberg -- if you know that name -- called me and said she loved the cover, it was so sweet. Her former name was Fay Wray, and so that was -- I didn't have the wit to say, "Take the painting."
Dit is een grote grap. We zien de auditie voor "King Kong". (Gelach) Mensen vragen me altijd: waar haal je je ideeën vandaan, je inspiratie? De waarheid bij deze tekening is dat ik een verschrikkelijke kater had door rode wijn. 's Nachts kwam dit opeens in me op, als een Xerox -- ik moest het gewoon opschrijven. Het was helemaal duidelijk en ik hoefde er niet over na te denken. Toen het uitkwam, was er een charmante oude dame, mevr. Edgar Rosenberg -- als jullie die naam kennen -- die me opbelde en zei dat ze die cover zo mooi vond, zo lieflijk. Haar voormalige naam was Fay Wray, en dat was dus -- Ik was niet zo gevat om te zeggen "Neem de tekening maar mee."
Finally, this was a three-page cover, never done before, and I don't think it will ever be done again -- successive pages in the front of the magazine. It's the ascent of man using an escalator, and it's in three parts. You can't see it all together, unfortunately, but if you look at it enough, you can sort of start to see how it actually starts to move. (Applause)
Als laatste zien we hier een deel van een drie pagina's grote cover, nog nooit gedaan, en ik denk dat het ook nooit meer gedaan zal worden -- drie opeenvolgende bladzijden aan het begin van een magazine. Het is de opkomst van de mensheid, geïllustreerd aan de hand van een roltrap. Je kan het niet in z'n geheel zien helaas, maar als je er lang genoeg naar kijkt, kan je zien dat het een beetje beweegt. (Gelach)
Pretty elegant. Nothing like a crash to end a joke. That completes my oeuvre. I would just like to add a crass commercial -- I have a kids' book coming out in the fall called "Marvel Sandwiches," a compendium of all the serious play that ever was, and it’s going to be available in fine bookstores, crummy bookstores, tables on the street in October. So thank you very much.
Best mooi toch. Er gaat niets boven een crash om een grap mee te eindigen. Dat completeert mijn oeuvre. Ik zou graag nog even, misschien wat lomp, reclame willen maken. Er komt een kinderboek van mij uit in de herfst getiteld "Wondersandwiches", een handboek van alle serieuze lol die ooit bestaan heeft, en het wordt beschikbaar in de betere boekhandel, maar ook in de mindere, en op tafels op straat in oktober. Dank jullie wel.