Η ιστορία μου άρχισε όταν ήμουν τεσσάρων χρονών και η οικογένειά μου μετακόμισε σε μια νέα γειτονιά στην περιοχή μου στη Σαβάννα της Τζώρτζια. Και αυτό ήταν τη δεκαετία του '60 όταν όλοι οι δρόμοι της γειτονιάς είχαν όνομα συνομοσπονδιακών στρατηγών. Ζούσαμε στη λεωφόρο Ρόμπερτ Ε. Λι. Και όταν ήμουν 5, οι γονείς μου μου δώσανε ένα πορτοκαλί ποδήλατο. Είχε το κάθισμα σε σχήμα μπανάνας και το τιμόνι έμοιαζε με χερούλια μοτοσυκλέτας που έκανε τον ποδηλάτη να μοιάζει με ουρακοτάνγκο. Και γι' αυτό λέγονταν ape hangers. Ήταν βασισμένα σε αγωνιστικές μοτοσυκλέτες του '60, πράγμα που είμαι σίγουρος δεν γνώριζε η μητέρα μου. Και μια μέρα εξερευνούσα ένα αδιέξοδο κρυμμένο λίγους δρόμους πιο πίσω. Και γύρισα, και ήθελα να στρίψω και να προσπαθήσω να γυρίσω σε αυτό το δρόμο πιο γρήγορα, κι έτσι αποφάσισα να γυρίσω στο μεγάλο δρόμο που διασταυρωνόταν στη γειτονιά μας, και μπαμ! με χτύπησε ένα αυτοκίνητο που περνούσε. Το παραμορφωμένο μου σώμα πέταξε σε μια κατεύθυνση, το παραμορφωμένο μου ποδήλατο σε άλλη. Και εγώ κείτομαι στο πεζοδρόμιο πάνω από την κίτρινη γραμμή, και ένας από τους γείτονές μου ήρθε τρέχοντας. "Άντυ, Άντυ, πώς είσαι;" είπε, χρησιμοποιώντας το όνομα του μεγαλύτερου αδελφού μου. (Γέλια) "Είμαι ο Μπρους", της είπα γρήγορα και λιποθύμησα.
My story actually began when I was four years old and my family moved to a new neighborhood in our hometown of Savannah, Georgia. And this was the 1960s when actually all the streets in this neighborhood were named after Confederate war generals. We lived on Robert E. Lee Boulevard. And when I was five, my parents gave me an orange Schwinn Sting-Ray bicycle. It had a swooping banana seat and those ape hanger handlebars that made the rider look like an orangutan. That's why they were called ape hangers. They were actually modeled on hotrod motorcycles of the 1960s, which I'm sure my mom didn't know. And one day I was exploring this cul-de-sac hidden away a few streets away. And I came back, and I wanted to turn around and get back to that street more quickly, so I decided to turn around in this big street that intersected our neighborhood, and wham! I was hit by a passing sedan. My mangled body flew in one direction, my mangled bike flew in the other. And I lay on the pavement stretching over that yellow line, and one of my neighbors came running over. "Andy, Andy, how are you doing?" she said, using the name of my older brother. (Laughter) "I'm Bruce," I said, and promptly passed out.
Έσπασα το αριστερό μηριαίο οστό μου εκείνη τη μέρα -- είναι το μεγαλύτερο οστό στο σώμα -- και πέρασα τους επόμενους δύο μήνες σε ολόσωμο γύψο που ξεκινούσε από το πηγούνι μου και έφτανε στο δάχτυλο του ποδιού μου ως το δεξί μου γόνατο, και μια μεταλλική βέργα από το δεξί μου γόνατο ως τον αριστερό μου αστράγαλο. Και για τα επόμενα 38 χρόνια εκείνο το ατύχημα ήταν το μόνο ιατρικά ενδαφέρον πράγμα που μου συνέβη. Για την ακρίβεια το περπάτημα έγινε η δουλειά μου. Ταξίδεψα στον κόσμο, μπήκα σε διαφορετικές κουλτούρες, έγραψα μια σειρά βιβλίων για τα ταξίδια μου, συμπεριλαμβανομένου του "Περπατώντας τη Βίβλο". Ήμουν οικοδεσπότης μιας τηλεοπτικής εκπομπής με αυτό το όνομα στο κανάλι PBS. Ήμουν για όλους, "αυτός που περπατάει". Μέχρι που, το Μάη του 2008, μια επίσκεψη ρουτίνας στο γιατρό και μια εξέταση αίματος έδωσε στοιχεία στον αριθμό αλκαλικής φωσφατάσης πως κάτι μπορεί να πηγαίνει στραβά με τα οστά μου. Και ο γιατρός, από ιδιοτροπία με έστειλε να κάνω ολόσωμη εξέταση, που έδειξε πως κάτι υπήρχε στο αριστερό μου πόδι. Και αυτό με έστειλε σε μια σειρά ακτινογραφιών. Και ένα απόγευμα, έλαβα ένα τηλεφώνημα από το γιατρό μου. "Ο όγκος στο πόδι σου δεν είναι συνεπής με καλοήθη όγκο". Σταμάτησα να περπατάω. Και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να μετατρέψω τη διπλή άρνηση σε ένα μεγαλύτερο αρνητικό. Έχω καρκίνο. Και να σκεφτεί κανείς πως ο όγκος ήταν στο ίδιο οστό, στο ίδιο σημείο στο σώμα μου όπως στο ατύχημα 38 χρόνια νωρίτερα. Φαινόταν για υπερβολική σύμπτωση.
I broke my left femur that day -- it's the largest bone in your body -- and spent the next two months in a body cast that went from my chin to the tip of my toe to my right knee, and a steel bar went from my right knee to my left ankle. And for the next 38 years, that accident was the only medically interesting thing that ever happened to me. In fact, I made a living by walking. I traveled around the world, entered different cultures, wrote a series of books about my travels, including "Walking the Bible." I hosted a television show by that name on PBS. I was, for all the world, the "walking guy." Until, in May 2008, a routine visit to my doctor and a routine blood test produced evidence in the form of an alkaline phosphatase number that something might be wrong with my bones. And my doctor, on a whim, sent me to get a full-body bone scan, which showed that there was some growth in my left leg. That sent me to an X-ray, then to an MRI. And one afternoon, I got a call from my doctor. "The tumor in your leg is not consistent with a benign tumor." I stopped walking, and it took my mind a second to convert that double negative into a much more horrifying negative. I have cancer. And to think that the tumor was in the same bone, in the same place in my body as the accident 38 years earlier -- it seemed like too much of a coincidence.
Κι έτσι εκείνο το απόγευμα γύρισα σπίτι μου, και οι τρίχρονες δίδυμες κόρες μου, η Ίντεν και η Τάιμπι Φάιλερ, ήρθαν τρέχοντας προς εμένα. Μόλις είχαν γίνει τριών, και τους άρεσε οτιδήποτε ροζ και μωβ. Βασικά τις λέγαμε Ροζούλα και Μωβούλα -- αν και πρέπει να πω πως τα αγαπημένα μας παρατσούκλια εμφανίστηκαν στα γενέθλιά τους, 15 Απριλίου. Όταν γεννήθηκαν στις 6:14 και 6:46 στις 15 Απριλίου 2005, ο συνήθως σοβαρός, χωρίς χιούμορ γιατρός μας, κοίταξε το ρολόι του και είπε, "Χμμ, 15 Απριλίου -- ημέρα φορολογίας. Η έγκαιρη και η καθυστερημένη καταχώρηση." (Γέλια) Την επόμενη μέρα πήγα να τον δω. Του είπα "Γιατρέ, αυτό ήταν ένα πολύ καλό αστείο". Και εκείνος μου είπε, "Εσύ είσαι ο συγγραφέας, μικρέ." Τέλος πάντων -- μόλις είχαν γίνει τριών, και ήρθαν και κάνανε ένα χορό που μόλις είχαν επινοήσει όπου στριφογύριζαν όλο και πιο γρήγορα μέχρι που πέφτανε στο έδαφος, και γελούσαν με όλη την ευτυχία του κόσμου. Θρυμματίστηκα. Σκεφτόμουν συνέχεια όλους τους περιπάτους που μάλλον δεν θα πήγαινα μαζί τους, όλες τις καλλιτεχνίες τους που δε θα χάλαγα, τα αγόρια με τα οποία δεν θα εκνευριζόμουν, τους διαδρόμους εκκλησίας που δεν θα τις περπάταγα. Θα αναρωτιόντουσαν ποιος ήμουν, σκεφτόμουν. Θα αναζητούσαν την έγκρισή μου, την αγάπη μου, τη φωνή μου;
So that afternoon, I went back to my house, and my three year-old identical twin daughters, Eden and Tybee Feiler, came running to meet me. They'd just turned three, and they were into all things pink and purple. In fact, we called them Pinkalicious and Purplicious -- although I must say, our favorite nickname occurred on their birthday, April 15th. When they were born at 6:14 and 6:46 on April 15, 2005, our otherwise grim, humorless doctor looked at his watch, and was like, "Hmm, April 15th -- tax day. Early filer and late filer." (Laughter) The next day I came to see him. I was like, "Doctor, that was a really good joke." And he was like, "You're the writer, kid." Anyway -- so they had just turned three, and they came and they were doing this dance they had just made up where they were twirling faster and faster until they tumbled to the ground, laughing with all the glee in the world. I crumbled. I kept imagining all the walks I might not take with them, the art projects I might not mess up, the boyfriends I might not scowl at, the aisles I might not walk down. Would they wonder who I was, I thought. Would they yearn for my approval, my love, my voice?
Λίγες μέρες αργότερα ξύπνησα με μια ιδέα για το πώς θα τους έδινα εκείνη τη φωνή. Θα έβρισκα τους 6 άνδρες από όλα τα μέρη της ζωής μου και θα τους ζητούσα να είναι παρόντες κατά τη διάρκεια της ζωής των κοριτσιών μου. "Πιστεύω πως τα κορίτσια μου θα έχουν πολλές ευκαιρίες στις ζωές τους," τους έγραψα. "Θα έχουν οικογένειες που τους αγαπούν και σπίτια που θα τις υποδέχονται, αλλά μπορεί να μην έχουν εμένα. Μπορεί να μην έχουν τον μπαμπά τους. Θα βοηθήσετε να είστε ο μπαμπάς τους;" Και είπα στον εαυτό μου πως θα αποκαλούσα αυτή την ομάδα ανδρών "το συμβούλιο πατέρων".
A few days later, I woke with an idea of how I might give them that voice. I would reach out to six men from all parts of my life and ask them to be present in the passages of my daughters' lives. "I believe my girls will have plenty of opportunities in their lives," I wrote these men. "They'll have loving families and welcoming homes, but they may not have me. They may not have their dad. Will you help be their dad?" And I said to myself I would call this group of men "the Council of Dads."
Μόλις μου ήρθε αυτή η ιδέα, αποφάσισα να μην το πω στη γυναίκα μου. Είναι ένα πολύ χαρούμενο, πάντα ενθουσιασμένο άτομο. Υπάρχει αυτή η ιδέα στην κουλτούρα μας -- δεν χρειάζεται να σας το πω -- πως πρέπει να περνάς τα προβλήματά σου με ένα χαμόγελο. Πως πρέπει να εστιάζουμε στα θετικά. Η γυναίκα μου, όπως είπα, μεγάλωσε έξω από τη Βοστώνη. Έχει ένα μεγάλο χαμόγελο. Έχει μια δυνατή προσωπικότητα. Έχει μεγάλα μαλλιά! Αν και μου είπε πρόσφατα πως δεν μπορώ να πω πως έχει μεγάλα μαλλιά, γιατί αν λέω πως έχει μεγάλα μαλλιά, όλοι θα νομίζουν πως είναι από το Τέξας. Και μπορεί να είναι εντάξει να παντρευτεί ένα αγόρι από τη Τζώρτζια, αλλά όχι να έχει μαλλιά από το Τέξας. Και πράγματι, προς τη δική της υπεράσπιση, αν ήταν εδώ τώρα, θα τόνιζε πως όταν παντρευτήκαμε στη Τζώρτζια, υπήρχαν τρεις ερωτήσεις στην άδεια γάμου μας, όπου η τρίτη ήταν, "Είστε συγγενείς;" (Γέλια) Και της είπα, "Κοίταξε, στη Τζώρτζια τουλάχιστον θέλουν να ξέρουν. Στο Αρκάνσας, δεν σε ρωτάνε καν." Αυτό που δεν της είπα ήταν, πως αν έλεγε "Ναι" μπορούσες να συνεχίσεις. Δεν χρειάζεστε και τις 30 μέρες αναμονής. Επειδή δεν χρειάζεστε χρόνο γνωριμίας πια!
Now as soon as I had this idea, I decided I wouldn't tell my wife. Okay. She's a very upbeat, naturally excited person. There's this idea in this culture -- I don't have to tell you -- that you sort of "happy" your way through a problem. We should focus on the positive. My wife, as I said, she grew up outside of Boston. She's got a big smile. She's got a big personality. She's got big hair -- although, she told me recently, I can't say she has big hair, because if I say she has big hair, people will think she's from Texas. And it's apparently okay to marry a boy from Georgia, but not to have hair from Texas. And actually, in her defense, if she were here right now, she would point out that, when we got married in Georgia, there were three questions on the marriage certificate license, the third of which was, "Are you related?" (Laughter) I said, "Look, in Georgia at least we want to know. In Arkansas they don't even ask." What I didn't tell her is, if she said, "Yes," you could jump. You don't need the 30-day waiting period. Because you don't need the get-to-know-you session at that point.
Οπότε δεν θα της έλεγα για αυτή την ιδέα, αλλά την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και της το είπα. Και λάτρεψε την ιδέα, αλλά γρήγορα άρχισε να απορρίπτει τους υποψηφίους. Έλεγε πως, "Τον αγαπάω αλλά ποτέ δεν θα του ζητούσα συμβουλή." Και τελικά το να αρχίσω το συμβούλιο πατέρων ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να μάθω τι πίστευε πραγματικά η γυναίκα μου για τους φίλους μου.
So I wasn't going to tell her about this idea, but the next day I couldn't control myself, I told her. And she loved the idea, but she quickly started rejecting my nominees. She was like, "Well, I love him, but I would never ask him for advice." So it turned out that starting a council of dads was a very efficient way to find out what my wife really thought of my friends.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε αποφασίσαμε πως χρειαζόμασταν κάποιους κανόνες, και βρήκαμε αρκετούς. Και ο πρώτος ήταν, όχι μέλη της οικογένειας, μόνο φίλοι. Σκεφτήκαμε πως η οικογένεια θα ήταν εκεί ούτως ή άλλως. Δεύτερον, άνδρες μόνο. Προσπαθούσαμε να γεμίσουμε το κενό του πατέρα. Και ο τρίτος, ένας πατέρας για κάθε πλευρά. Αναλύσαμε την προσωπικότητά μου και προσπαθήσαμε να βρούμε έναν πατέρα για κάθε πλευρά. Κι έτσι έγραψα ένα γράμμα στον κάθε άνδρα. Και αντί να το στείλω, αποφάσισα να το διαβάσω ο ίδιος. Η Λίντα, η γυναίκα μου, αστειευόταν πως ήταν σαν έξι διαφορετικές προτάσεις γάμου. Κατα κάποιο τρόπο παντρεύτηκα φιλικά με όλους τους.
So we decided that we needed a set of rules, and we came up with a number. And the first one was no family, only friends. We thought our family would already be there. Second, men only. We were trying to fill the dad-space in the girls' lives. And then third, sort of a dad for every side. We kind of went through my personality and tried to get a dad who represented each different thing. So what happened was I wrote a letter to each of these men. And rather than send it, I decided to read it to them in person. Linda, my wife, joked that it was like having six different marriage proposals. I sort of friend-married each of these guys.
Και ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Τζεφ Σάμλιν. Ο Τζεφ μας οδήγησε στο ταξίδι μου στην Ευρώπη όταν αποφοίτησα από το λύκειο στις αρχές της δεκαετίας του '80. Και την πρώτη μέρα ήμασταν σε ένα πανδοχείο σε ένα κάστρο. Και βγήκα κρυφά από την πίσω μεριά. Και υπήρχε μια τάφρος, ένας φράχτης και ένας αγρός με αγελάδες. Και ο Τζεφ ήρθε δίπλα μου και είπε, "Έχεις πάει ποτέ να ρίξεις αγελάδες;" Και του λέω, "Να ρίξω αγελάδες;" Και μου λέει, "Ναι. Οι αγελάδες κοιμούνται όρθιες. Οπότε αν τις πλησιάσεις από πίσω μπορείς να τις σπρώξεις και θα πέσουν στη λάσπη." Και πριν προλάβω να αποφασίσω αν αυτό ήταν καλό ή όχι, είχαμε πέσει στην τάφρο , σκαρφαλώσει το φράχτη, και περπατάγαμε στις μύτες των ποδιών μας μέσα στην κοπριά και πλησιάζαμε κάποια καημένη, κοιμισμένη αγελάδα.
And the first of these guys was Jeff Schumlin. Now Jeff led this trip I took to Europe when I graduated from high school in the early 1980s. And on that first day we were in this youth hostel in a castle. And I snuck out behind, and there was a moat, a fence and a field of cows. And Jeff came up beside me and said, "So, have you ever been cow tipping?" I was like, "Cow tipping? He was like, "Yeah. Cows sleep standing up. So if you approach them from behind, down wind, you can push them over and they go thud in the mud." So before I had a chance to determine whether this was right or not, we had jumped the moat, we had climbed the fence, we were tiptoeing through the dung and approaching some poor, dozing cow.
Έτσι λίγες βδομάδες μετά τη διάγνωσή μου, πήγαμε στο Βερμόντ, και αποφασίσαμε να βάλουμε τον Τζεφ ως το πρώτο μέλος του συμβουλίου πατέρων. Και πήγαμε σε ένα δενδρόκηπο από μηλιές και του διάβασα αυτό το γράμμα. "Θα με βοηθήσεις να είμαι ο πατέρας τους;" Και έφτασα στο τέλος -- έκλαιγε εκείνος και έκλαιγα κι εγώ -- και τότε με κοίταξε, και είπε, "Ναι." Και του λέω, "Ναι;" Είχα ξεχάσει πως υπήρχε μια ερώτηση στην καρδιά του γράμματός μου. Και πραγματικά, παρ' όλο που με ρωτάνε συχνά γι'αυτό, πότε μου δεν φαντάστηκα πως κάποιος θα μου αρνηθεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Και τότε τον ρώτησα μια ερώτηση που κατέληξα να ρωτάω όλους τους πατέρες και που τελικά με ενθάρρυνε να γράψω αυτή την ιστορία σε ένα βιβλίο. Και αυτή ήταν, "Ποια θα ήταν η μια συμβουλή που θα έδινες στα κορίτσια μου;"
So a few weeks after my diagnosis, we went up to Vermont, and I decided to put Jeff as the first person in the Council of Dads. And we went to this apple orchard, and I read him this letter. "Will you help be their dad?" And I got to the end -- he was crying and I was crying -- and then he looked at me, and he said, "Yes." I was like, "Yes?" I kind of had forgotten there was a question at the heart of my letter. And frankly, although I keep getting asked this, it never occurred to me that anybody would turn me down under the circumstances. And then I asked him a question, which I ended up asking to all the dads and ended up really encouraging me to write this story down in a book. And that was, "What's the one piece of advice you would give to my girls?"
Και η συμβουλή του Τζεφ ήταν, "Να είσαι πάντα ταξιδιώτης, ποτέ τουρίστας. Κατέβα από το λεωφορείο. Ψάξε το διαφορετικό. Πλησίασε την αγελάδα." "Πες ότι είναι 10 χρόνια από τώρα", του είπα, "και οι κόρες μου ετοιμάζονται για το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, και εγώ δεν είμαι εδώ. Τι θα τους έλεγες;" Κι εκείνος είπε, "Θα πλησίαζα αυτό το ταξίδι όπως το μικρό παιδί μπορεί να πλησιάσει ένα λάκο λάσπης. Μπορείς να σκήψεις και να δεις την αντανάκλασή σου στον καθρέπτη και ίσως να βουτήξεις το δάκτυλό σου και να κάνεις ένα μικρό κύμα, ή μπορείς να βουτήξεις μέσα και να κουνιέσαι ολόκληρος και να δεις πώς το αισθάνεσαι και πώς μυρίζει." Και καθώς μιλούσε είχε μια λάμψη στα μάτια του που είχα δει πρώτα στην Ολλανδία -- η λάμψη που λέει, "Πάμε να ρίξουμε αγελάδες," παρ' όλο που ποτέ δεν ρίξαμε την αγελάδα, παρ' όλο που κανείς δεν μπορεί να ρίξει αγελάδες, παρ' όλο που οι αγελάδες δεν κοιμούνται όρθιες. Είπε, "Θέλω να γυρίσετε πίσω κορίτσια, στο τέλος αυτής της εμπειρίας, γεμάτες λάσπες."
And Jeff's advice was, "Be a traveller, not a tourist. Get off the bus. Seek out what's different. Approach the cow." "So it's 10 years from now," I said, "and my daughters are about to take their first trip abroad, and I'm not here. What would you tell them?" He said, "I would approach this journey as a young child might approach a mud puddle. You can bend over and look at your reflection in the mirror and maybe run your finger and make a small ripple, or you can jump in and thrash around and see what it feels like, what it smells like." And as he talked he had that glint in his eye that I first saw back in Holland -- the glint that says, "Let's go cow tipping," even though we never did tip the cow, even though no one tips the cow, even though cows don't sleep standing up. He said, "I want to see you back here girls, at the end of this experience, covered in mud."
Δύο εβδομάδες μετά τη διάγνωσή μου η βιοψία επιβεβαίωσε πως είχα ένα οστεοσάρκωμα 17.5 εκατοστά στο αριστερό μηριαίο οστό μου. 600 Αμερικανοί το χρόνο αποκτούν ένα οστεοσάρκωμα. 85% είναι κάτω των 21. Μόνο 100 ενήλικοι το χρόνο αποκτούν αυτή την ασθένεια. 20 χρόνια πριν, οι γιατροί θα μου είχαν κόψει το πόδι και απλά θα ήλπιζαν, και υπήρχε 15% πιθανότητα επιβίωσης. Και μετά, τη δεκαετία του 1980, καθόρισαν πως ένα συγκεκριμένο κοκτέιλ χημειοθεραπείας θα ήταν αποτελεσματικό. Και μέσα σε εβδομάδες είχα αρχίσει την αγωγή. Και μιας και είμαστε σε ιατρικό δωμάτιο, πέρασα 4,5 μήνες χημειοθεραπείας. Πιο συγκεκριμένα, είχα Τσισπλάτιν, Ντοξορούμπισιν και μια μεγάλη δόση Μεθοτρεξέιτ.
Two weeks after my diagnosis, a biopsy confirmed I had a seven-inch osteosarcoma in my left femur. Six hundred Americans a year get an osteosarcoma. Eighty-five percent are under 21. Only a hundred adults a year get one of these diseases. Twenty years ago, doctors would have cut off my leg and hoped, and there was a 15 percent survival rate. And then in the 1980's, they determined that one particular cocktail of chemo could be effective, and within weeks I had started that regimen. And since we are in a medical room, I went through four and a half months of chemo. Actually I had Cisplatin, Doxorubicin and very high-dose Methotrexate.
Και μετά είχα ένα χειρουργείο 15 ωρών στο οποίο ο χειρούργος μου, Δρ. Τζον Χίλεϊ στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ Σλόαν-Κέττεριν στη Νέα Υόρκη, αφαίρεσε το αριστερό μηριαίο οστό μου και το αντικατέστησε με τιτάνιο. Και αν είδατε το επεισόδιο του Σάντζϊ, είδατε τις τεράστες βίδες που βάλανε στη λεκάνη μου. Μετά πήρε την περόνη της κνήμης μου, την αφαίρεσαι και την έβαλε στο γοφό μου, όπου και βρίσκεται τώρα. Και αυτό που έκανε ήταν να την αποκολλήσει από τα αγγεία της γάμπας και να τα επανακολλήσει στο γοφό και μετά να το συνδέσει στα καλά μέρη του γονάτου και γοφού. Μετά αφαίρεσε ένα τρίτο του τετρακέφαλου. Αυτό είναι ένα χειρουργείο τόσο σπάνιο που μόνο 2 άνθρωποι το έχουν επιβιώσει πριν από εμένα. Και η επιβράβευσή μου που το επιβίωσα ήταν να γυρίσω στη χημειοθεραπεία για άλλους 4 μήνες. Ήταν, όπως λέμε στο σπίτι μου, ένας χαμένος χρόνος.
And then I had a 15-hour surgery in which my surgeon, Dr. John Healey at Memorial Sloan-Kettering Hospital in New York, took out my left femur and replaced it with titanium. And if you did see the Sanjay special, you saw these enormous screws that they screwed into my pelvis. Then he took my fibula from my calf, cut it out and then relocated it to my thigh, where it now lives. And what he actually did was he de-vascularized it from my calf and re-vascularized it in my thigh and then connected it to the good parts of my knee and my hip. And then he took out a third of my quadriceps muscle. This is a surgery so rare only two human beings have survived it before me. And my reward for surviving it was to go back for four more months of chemo. It was, as we said in my house, a lost year.
Γιατί αυτές τις πρώτες εβδομάδες, όλοι είχαμε εφιάλτες. Και ένα βράδυ είχα έναν εφιάλτη πως περπατούσα μέσα στο σπίτι μου, κάθισα στο γραφείο μου και είδα φωτογραφίες των παιδιών κάποιου άλλου να βρίσκονται στο γραφείο μου. Και θυμάμαι συγκεκριμένα ένα βράδυ που, όταν είπατε αυτή την ιστορία -- δεν ξέρω που βρίσκεστε Δρ. Νούλαντ του Γουίλιαμ Σλόαν Κόφιν -- με έκανε να το σκεφτώ. Γιατι ήμουν στο νοσοκομείο αργότερα, νομίζω ήταν ο τέταρτος γύρος χημειοθεραπείας μου όταν τα νούμερά μου έφτασαν το 0 και σχεδόν δεν είχα ανοσοποιητικό σύστημα. Και με έβαλαν στην πτέρυγα μεταδοτικών ασθενειών του νοσοκομείου. Και όποιος ερχόταν να με δει έπρεπε να βάλει μάσκα και να καλύψει όλα τα εκτεθειμένα μέρη του σώματός του. Και ένα βράδυ έλαβα ένα τηλεφώνημα από την πεθερά μου πως οι κόρες μου, 3,5 χρονών τότε, ένιωθαν την απουσία μου και τους έλειπα. Και έκλεισα το τηλέφωνο, και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο και έβγαλα μια σιωπηλή κραυγή. Και αυτό που είπατε Δρ Νούλαντ -- δεν ξέρω πού βρίσκεστε -- με έκανε να σκεφτώ αυτή τη μέρα. Γιατί η σκέψη που μου ήρθε ήταν το συναίσθημα που είχα ήταν σαν μια πρωτόγωνη φωνή.
Because in those opening weeks, we all had nightmares. And one night I had a nightmare that I was walking through my house, sat at my desk and saw photographs of someone else's children sitting on my desk. And I remember a particular one night that, when you told that story of -- I don't know where you are Dr. Nuland -- of William Sloane Coffin -- it made me think of it. Because I was in the hospital after, I think it was my fourth round of chemo when my numbers went to zero, and I had basically no immune system. And they put me in an infectious disease ward at the hospital. And anybody who came to see me had to cover themselves in a mask and cover all of the extraneous parts of their body. And one night I got a call from my mother-in-law that my daughters, at that time three and a half, were missing me and feeling my absence. And I hung up the phone, and I put my face in my hands, and I screamed this silent scream. And what you said, Dr. Nuland -- I don't know where you are -- made me think of this today. Because the thought that came to my mind was that the feeling that I had was like a primal scream.
Και αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ -- και το ένα μήνυμα με το οποίο θέλω να σας αφήσω σήμερα -- είναι η εμπειρία. Όσο γινόμουν όλο και λιγότερο ανθρώπινος -- και σε αυτό το σημείο της ζωής μου, ήμουν μάλλον 15 κιλά λιγότερα απ' ότι είμαι τώρα. Φυσικά, δεν είχα ούτε μαλλιά ούτε ανοσοποιητικό σύστημα. Έπρεπε να μου βάλουν αίμα στο σώμα μου. Και σε αυτό το σημείο γινόμουν όλο και λιγότερο ανθρώπινος, την ίδια στιγμή ήμουν επίσης ίσως πιο ανθρώπινος από ποτέ. Και αυτό που ήταν τόσο εντυπωσιακό εκείνη τη στιγμή ήταν το ότι αντί να είμαι αποκρουστικός στους γύρω μου, γινόμουν τελικά μαγνήτης ανθρώπων. Οι άνθρωποι έλκονταν απίστευτα. Όταν η γυναίκα μου κι εγώ κάναμε παιδιά, νομίζαμε πως όλοι θα βοηθούσαν. Αντίθετα, όλοι τρέχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και όταν είχα καρκίνο νομίζαμε πως όλοι θα τρέχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αντίθετα όλοι βοηθούσαν. Και όταν ερχόντουσαν να με δουν, αντί να αποκρούονται από αυτό που έβλεπαν -- ήμουν σα ζωντανό φάντασμα -- ήταν απίστευτα συγκινημένοι και μιλούσαν για το τι συνέβαινε στη ζωή τους.
And what was so striking -- and one of the messages I want to leave you here with today -- is the experience. As I became less and less human -- and at this moment in my life, I was probably 30 pounds less than I am right now. Of course, I had no hair and no immune system. They were actually putting blood inside my body. At that moment I was less and less human, I was also, at the same time, maybe the most human I've ever been. And what was so striking about that time was, instead of repulsing people, I was actually proving to be a magnet for people. People were incredibly drawn. When my wife and I had kids, we thought it would be all-hands-on-deck. Instead, it was everybody running the other way. And when I had cancer, we thought it'd be everybody running the other way. Instead, it was all-hands-on-deck. And when people came to me, rather than being incredibly turned off by what they saw -- I was like a living ghost -- they were incredibly moved to talk about what was going on in their own lives.
Ο καρκίνος, έμαθα, είναι το διαβατήριο προς την οικειότητα. Είναι μια πρόσκληση, ίσως και διαταγή, να μπει κανείς στους πιο ζωτικούς χώρους της ανθρώπινης ζωής, τους πιο ευαίσθητους και πιο τρομαχτικούς, αυτούς που ποτέ δεν θέλουμε να δούμε, αλλά όταν πάμε εκεί, νιώθουμε να μεταμορφωνόμαστε απίστευτα. Και αυτό συνέβη και στα κορίτσια μου καθώς άρχισαν να παρατηρούν, και πιστεύαμε, ίσως να έγιναν και λίγο πιο συμπονετικές. Μια μέρα η κόρη μου η Τάιμπι. Η Τάιμπι ήρθε σε μένα και είπε, "Έχω τόση αγάπη μέσα στο σώμα μου για σένα, μπαμπά, που δεν μπορώ να σταματήσω να σου δίνω αγκαλιές και φιλιά. Και όταν δεν έχει μείνει άλλη αγάπη, απλά πίνω γάλα, γιατί από εκεί έρχεται η αγάπη." (Γέλια) Και ένα βράδυ ήρθε η κόρη μου η Ίντεν. Και καθώς σήκωσα το πόδι μου από το κρεβάτι, πήγε και μου έφερε τις πατερίτσες μου. Βασικά, αν είναι μία ανάμνηση από εκείνη τη χρονιά που μου έμεινε θα ήταν τότε που περπατούσα στο σκοτεινό διάδρομο με πέντε δαχτυλάκια να κρατάνε το χερούλι κάτω από το χέρι μου. Δεν χρειαζόμουν πατερίτσες πια, περπατούσα στον αέρα.
Cancer, I found, is a passport to intimacy. It is an invitation, maybe even a mandate, to enter the most vital arenas of human life, the most sensitive and the most frightening, the ones that we never want to go to, but when we do go there, we feel incredibly transformed when we do. And this also happened to my girls as they began to see, and, we thought, maybe became an ounce more compassionate. One day, my daughter Tybee, Tybee came to me, and she said, "I have so much love for you in my body, daddy, I can't stop giving you hugs and kisses. And when I have no more love left, I just drink milk, because that's where love comes from." (Laughter) And one night my daughter Eden came to me. And as I lifted my leg out of bed, she reached for my crutches and handed them to me. In fact, if I cling to one memory of this year, it would be walking down a darkened hallway with five spongy fingers grasping the handle underneath my hand. I didn't need the crutch anymore, I was walking on air.
Και ένα από τα ουσιαστικά πράγματα που συνέβησαν ήταν το πώς συνδέθηκα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και με έκανε να σκεφτώ -- και απλά να αναφερθεί -- μια λέξη που άκουσα μόνο μια φορά όταν όλοι κάναμε γιόγκα χθες -- η λέξη που δεν αναφέρθηκε σε αυτό το σεμινάριο η λέξη φίλος. Κι όμως ό,τι λέμε -- συμβιβασμό ή εθισμό, ή αδυνάτισμα -- τώρα ξέρουμε πως η κοινότητα είναι βασική, κι όμως είναι το ένα πράγμα που δεν φέρνουμε. Και υπήρχε κάτι απίστευτα βαθύ στο να κάθομαι με τους κοντινότερους φίλους μου και να τους λέω τι σημαίνουν για μένα. Και ένα από τα πράγματα που έμαθα είναι πως με το χρόνο, ειδικά οι άνδρες, που ήταν μη-επικοινωνιακοί, γίνονται όλο και περισσότερο επικοινωνιακοί. Και αυτό συγκεκριμένα συνέβη -- μια φορά στη ζωή μου -- με το συμβούλιο πατέρων που η Λίντα είπε, πως ό,τι συζητούσαμε, είναι όπως αυτά που συζητούν οι μητέρες όταν αφήνουν τα παιδιά στο σχολείο.
And one of the profound things that happened was this act of actually connecting to all these people. And it made me think -- and I'll just note for the record -- one word that I've only heard once actually was when we were all doing Tony Robbins yoga yesterday -- the one word that has not been mentioned in this seminar actually is the word "friend." And yet from everything we've been talking about -- compliance, or addiction, or weight loss -- we now know that community is important, and yet it's one thing we don't actually bring in. And there was something incredibly profound about sitting down with my closest friends and telling them what they meant to me. And one of the things that I learned is that over time, particularly men, who used to be non-communicative, are becoming more and more communicative. And that particularly happened -- there was one in my life -- is this Council of Dads that Linda said, what we were talking about, it's like what the moms talk about at school drop-off.
Και κανένας δεν εκφράζει αυτό το μοντέρνο ανδρισμό όπως ο Ντέιβιντ Μπλακ. Ο Ντέιβιντ είναι ο ατζέντης μου. Είναι περίπου 1.70 όταν στέκεται ίσια φορώντας μπότες καουμπόι. Και με έναν πολύ ανδρικό τρόπο απαντά το τηλέφωνο -- μπορώ να το πω μιας και έχει ήδη ειπωθεί η λέξη εδώ -- απαντά το τηλέφωνο λέγοντας, "Έλα, μαλάκα." Βγάζει βαρετούς λόγους για περίεργα μπουκάλια κρασί, και στα 50ά γενέθλιά του αγόρασε ένα ανοικτό σπορ αυτοκίνητο. Αν και, όπως πολλοί άνδρες, είναι ανυπόμονος και το αγόρασε στα 49α γενέθλιά του. Αλλά όπως πολλοί μοντέρνοι άνδρες, αγκαλιάζει, ψήνει, φεύγει από τη δουλειά νωρίς για να προπονήσει την ομάδα των παιδιών. Κάποιος με ρώτησε αν έκλαψε όταν του ζήτησα να είναι στο συμβούλιο πατέρων. Είπα, "Ο Ντέιβιντ κλαίει όταν τον καλέσεις να πάτε βόλτα". (Γέλια) Αλλά είναι λογοτεχνικός ατζέντης, που σημαίνει είναι εκπρόσωπος ονείρων σ' έναν κόσμο όπου τα περισσότερα όνειρα δεν βγαίνουν αληθινά. Και αυτό θέλαμε να εκφράσει, τι σημαίνει να έχεις εμπόδια και μετά προσδοκίες. Και είπα, "Τι είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να δώσεις σ' έναν ονειροπόλο;" Και είπε: "Πίστη στον εαυτό τους." "Αλλά όταν ήρθα να σε δω", του είπα, "δεν πίστευα σε μένα. Στεκόμουν μπροστά σε ένα τοίχο." Είπε, "Δεν βλέπω τον τοίχο" και σου λέω το ίδιο, Μην κοιτάς τον τοίχο. Μπορεί να βρεις έναν κάποιες στιγμές, αλλά πρέπει να βρεις τρόπο να περάσεις από πάνω του, γύρω του ή και από μέσα του. Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, μην υποκύψεις, μη λυγίσεις μπροστά στον τοίχο.
And no one captures this modern manhood to me more than David Black. Now David is my literary agent. He's about five-foot three and a half on a good day, standing fully upright in cowboy boots. And on kind of the manly-male front, he answers the phone -- I can say this I guess because you've done it here -- he answers the phone, "Yo, motherfucker." He gives boring speeches about obscure bottles of wine, and on his 50th birthday he bought a convertible sports car -- although, like a lot of men, he's impatient; he bought it on his 49th. But like a lot of modern men, he hugs, he bakes, he leaves work early to coach Little League. Someone asked me if he cried when I asked him to be in the council of dads. I was like, "David cries when you invite him to take a walk." (Laughter) But he's a literary agent, which means he's a broker of dreams in a world where most dreams don't come true. And this is what we wanted him to capture -- what it means to have setbacks and then aspirations. And I said, "What's the most valuable thing you can give to a dreamer?" And he said, "A belief in themselves." "But when I came to see you," I said, "I didn't believe in myself. I was at a wall." He said, "I don't see the wall," and I'm telling you the same, Don't see the wall. You may encounter one from time to time, but you've got to find a way to get over it, around it, or through it. But whatever you do, don't succumb to it. Don't give in to the wall.
Το σπίτι μου δεν είναι μακριά από τη γέφυρα του Μπρούκλυν και κατά τη διάρκεια του ενάμιση χρόνου που ήμουν με πατερίτσες, έγινε σαν σύμβολο για μένα. Κι έτσι μια μέρα, κοντά στο τέλος του ταξιδιού μου, είπα "Πάμε κορίτσια, ας περπατήσουνε τη γέφυρα του Μπρούκλυν". Ξεκινήσαμε με τις πατερίτσες. Ήμουν με τις πατερίτσες, με τη γυναίκα μου δίπλα, τα κορίτσια παίρνανε πόζες ροκ σταρ μπροστά μας. Και επείδη το περπάτημα ήταν από τα πρώτα πράγματα που έχασα πέρασα τον περισσότερο χρόνο σκεπτόμενος αυτή τη βασική ανθρώπινη πράξη. Το να περπατάμε όρθιοι, μας λένε, είναι αυτό που μας ξεχώρισε ως ανθρώπους. Κι όμως, για τα 4 εκατομμύρια χρόνια που οι άνθρωποι περπατάνε όρθοι, η πράξη έχει παραμείνει η ίδια. Όπως ο φυσιοθεραπευτής μου λέει, "Κάθε βήμα είναι μια τραγωδία που απλά περιμένει να συμβεί." Παραλίγο να πέσεις με το ένα πόδι, αλλά στηρίζεσαι με το άλλο. Και η μεγαλύτερη επίπτωση που έχει το να περπατά κανείς με πατερίτσες -- όπως έκανα για ενάμιση χρόνο -- είναι πως περπατάς πιο αργά. Βιάζεσαι. Πας εκεί που θες, αλλά είσαι μόνος. Πας αργά, πας εκεί που πηγαίνεις, αλλά φτάνεις με μια κοινότητα που έχτισες στη διαδρομή.
My home is not far from the Brooklyn Bridge, and during the year and a half I was on crutches, it became a sort of symbol to me. So one day near the end of my journey, I said, "Come on girls, let's take a walk across the Brooklyn Bridge." We set out on crutches. I was on crutches, my wife was next to me, my girls were doing these rockstar poses up ahead. And because walking was one of the first things I lost, I spent most of that year thinking about this most elemental of human acts. Walking upright, we are told, is the threshold of what made us human. And yet, for the four million years humans have been walking upright, the act is essentially unchanged. As my physical therapist likes to say, "Every step is a tragedy waiting to happen." You nearly fall with one leg, then you catch yourself with the other. And the biggest consequence of walking on crutches -- as I did for a year and a half -- is that you walk slower. You hurry, you get where you're going, but you get there alone. You go slow, you get where you're going, but you get there with this community you built along the way.
Πρέπει να παραδεχτώ πως ποτέ δεν ήμουν καλύτερος από τη χρονιά που ήμουν με πατερίτσες. 200 χρόνια πριν, ένα νέο είδος πεζού εμφανίστηκε στο Παρίσι. Λεγόταν περιπλανητής, αυτός που περιπλανιέται σε στοές. Και κατά παράδοση, οι περιπλανητές επιδείκνυαν πως ήταν άνθρωποι ανέσεων με το να βγάζουν χελώνες για βόλτα και τις άφηναν να καθορίσουν το βήμα. Και λατρεύω αυτή την ωδή προς την αργή κίνηση. Και αυτό έγινε το μοτίβο μου για τα κορίτσια μου. Πήγαινε βόλτα με μια χελώνα. Παρατηρείτε τον κόσμο σταματημένο. Και αυτή η ιδέα της παύσης ίσως να είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το ταξίδι μου.
At the risk of admission, I was never nicer than the year I was on crutches. 200 years ago, a new type of pedestrian appeared in Paris. He was called a "flaneur," one who wanders the arcades. And it was the custom of those flaneurs to show they were men of leisure by taking turtles for walks and letting the reptile set the pace. And I just love this ode to slow moving. And it's become my own motto for my girls. Take a walk with a turtle. Behold the world in pause. And this idea of pausing may be the single biggest lesson I took from my journey.
Είναι ένα απόσπασμα από το Μωυσή στο πλευρό της Καμπάνας της Ελευθερίας, και προέρχεται από ένα απόσπασμα από το βιβλίο Λευιτικόν, πως κάθε 7 χρόνια πρέπει να αφήσεις τη γη να αναπαυτεί. Και κάθε 7 κύκλους των 7 χρόνων, η γη παίρνει έναν χρόνο ακόμα ξεκούρασης κατά τη διάρκεια του οποίου όλες οι οικογένεις επανασυνδέονται και οι άνθρωποι περιτριγυρίζονται από τους αγαπημένους τους. Και ο 50ός χρόνος λέγεται ο χρόνος του Ιωβιλαίου και από εκεί έρχεται και αυτός ο όρος. Και αν και πλησιάζω τα 50, αιχμαλωτίζει απόλυτα τη δική μου εμπειρία. Η χαμένη μου χρονιά ήταν η χρονιά του Ιωβιλαίου μου. Με την ανάπαυλα φύτεψα τους σπόρους για ένα υγιές μέλλον και επανασυνδέθηκα με αυτούς που αγαπώ.
There's a quote from Moses on the side of the Liberty Bell, and it comes from a passage in the book of Leviticus, that every seven years you should let the land lay fallow. And every seven sets of seven years, the land gets an extra year of rest during which time all families are reunited and people surrounded with the ones they love. That 50th year is called the jubilee year, and it's the origin of that term. And though I'm shy of 50, it captures my own experience. My lost year was my jubilee year. By laying fallow, I planted the seeds for a healthier future and was reunited with the ones I love.
Στην πρώτη επέτειο του ταξιδιού μου, πήγα να δω το χειρούργο μου, τον Δρ. Τζον Χίλεϊ. Και παρεπιπτόντως, καταπληκτικό όνομα για γιατρό (θεραπευτής). Είναι ο πρόεδρος της Διεθνούς Κοινότητας για τη Διάσωση Μελών, που είναι ο λιγότερο ευφημιστικός όρος που έχω ακούσει. Και είπα, "Δρ. Χίλεϊ, αν οι κόρες μου ερχόντουσαν σε σένα μια μέρα και λέγανε, 'Τι θε έπρεπε να μάθω από την ιστορία του μπαμπά μου;' τι θα τους λέγατε;" Είπε, "Θα τους έλεγα αυτό που ξέρω, πως όλοι πεθαίνουν, αλλά δεν ζουν όλοι. Θέλω να ζήσετε."
Come the one year anniversary of my journey, I went to see my surgeon, Dr. John Healey -- and by the way, Healey, great name for a doctor. He's the president of the International Society of Limb Salvage, which is the least euphemistic term I've ever heard. And I said, "Dr. Healey, if my daughters come to you one day and say, 'What should I learn from my daddy's story?' what would you tell them?" He said, "I would tell them what I know, and that is everybody dies, but not everybody lives. I want you to live."
Έγραψα ένα γράμμα στα κορίτσια μου που βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου μου, "Το Συμβούλιο Πατέρων" και έκανα μια λίστα από αυτά τα μαθήματα, μερικά από τα οποία τα ακούσατε εδώ σήμερα: Πλησίασε την αγελάδα, πακέταρε τα σανδάλια σου, μην κοιτάς τον τοίχο, να ζεις τις ερωτήσεις, να θερίζεις θαύματα. Καθώς κοιτούσα αυτή τη λίστα -- για μένα ήταν σαν ένα βιβλίο ψαλμών για τη ζωή -- συνειδητοποίησα πως μπορεί να το κάναμε για τα κορίτσια μας, αλλά μας άλλαξε εντελώς. Και αυτό είναι το μυστικό του συμβουλίου πατέρων, πως η γυναίκα μου κι εγώ το κάναμε αυτό σε μια προσπάθεια να βοηθήσουμε τις κόρες μας, αλλά τελικά άλλαξε εμάς.
I wrote a letter to my girls that appears at the end of my book, "The Council of Dads," and I listed these lessons, a few of which you've heard here today: Approach the cow, pack your flipflops, don't see the wall, live the questions, harvest miracles. As I looked at this list -- to me it was sort of like a psalm book of living -- I realized, we may have done it for our girls, but it really changed us. And that is, the secret of the Council of Dads, is that my wife and I did this in an attempt to help our daughters, but it really changed us.
Κι έτσι στέκομαι εδώ σήμερα όπως βλέπετε τώρα, περπατώντας χωρίς πατερίτσες ή μπαστούνι. Και την προηγούμενη εβδομάδα είχα τον έλεγχο των 18 μηνών. Και όπως όλοι θα ξέρετε, όποιος είχε καρκίνο πρέπει να κάνει παρακολούθηση. Και στην περίπτωσή μου είναι τριμηνιαία. Και όλα τα μυαλά σε αυτό το δωμάτιο μαζί, θα μπορούσα να πω, δεν θα μπορούσαν να βρουν μια λύση για τη φοβία των ελέγχων. Καθώς πήγαινα εκεί, αναρωτιόμουν, τι θα έλεγα ανάλογα με το τι θα συνέβαινε εκεί. Πήρα καλά νέα εκείνη τη μέρα, και στέκομαι εδώ σήμερα χωρίς καρκίνο, περπατώντας χωρίς βοήθεια και προχωρόντας μπροστά σιγά σιγά.
So I stand here today as you see now, walking without crutches or a cane. And last week I had my 18-month scans. And as you all know, anybody with cancer has to get follow-up scans. In my case it's quarterly. And all the collective minds in this room, I dare say, can never find a solution for scan-xiety. As I was going there, I was wondering, what would I say depending on what happened here. I got good news that day, and I stand here today cancer-free, walking without aid and hobbling forward.
Και θέλω απλά να αναφέρω σύντομα -- έχω περάσει το χρονικό όριο -- αλλά θέλω απλά να το αναφέρω πως ένα από τα καλά πράγματα που βγαίνουν από ένα συνέδριο σαν κι αυτό είναι, όπως σε μια παρόμοια συνάντηση την περασμένη άνοιξη, η Αν Γουοτζίσκι άκουσε την ιστορία μας και γρήγορα -- μέσα σε 3 εβδομάδες -- έβαλαν όλες τις πηγές του 23andMe, και ανακοινώσαμε μια πρωτοβουλία τον Ιούλιο να αποκωδικοποιήσουμε το γονίδιο οποιουδήποτε ζωντανού ατόμου με καρδιακό ιστό, σάρκωμα στο κόκκαλο. Και μου είπε χθες βράδυ, στους 3 μήνες που το κάναμε αυτό, έχουμε 300 ανθρώπους που συνεισφέραν σε αυτό το πρόγραμμα. Και οι επιδημιολόγοι εδώ θα σας πουν, αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει τους μισούς από τους ανθρώπους που πάσχουν από την ασθένεια σε ένα χρόνο στις ΗΠΑ. Οπότε αν πάτε στο 23andMe, ή στο councilofdads.com μπορείτε να κάνετε κλικ στο σύνδεσμο. Και ενθαρρύνουμε οποιονδήποτε να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια.
And I just want to mention briefly in passing -- I'm past my time limit -- but I just want to briefly mention in passing that one of the nice things that can come out of a conference like this is, at a similar meeting, back in the spring, Anne Wojcicki heard about our story and very quickly -- in a span of three weeks -- put the full resources of 23andMe, and we announced an initiative in July to get to decode the genome of anybody, a living person with a heart tissue, bone sarcoma. And she told me last night, in the three months since we've done it, we've gotten 300 people who've contributed to this program. And the epidemiologists here will tell you, that's half the number of people who get the disease in one year in the United States. So if you go to 23andMe, or if you go to councilofdads.com, you can click on a link. And we encourage anybody to join this effort.
Αλλά απλά θα κλείσω αυτά που έλεγα αφήνοντάς σας με αυτό το μήνυμα: Μακάρι να βρείτε μια δικαιολογία να να βρεθείτε με κάποιο χαμένο φίλο σας, ή με τον συγκάτοικο από το πανεπιστήμιο, ή με το άτομο που αποφύγατε. Μακάρι να βρείτε ένα λάκο με λάσπη κάπου να βουτήξετε μέσα, ή να βρείτε τρόπο να περάσετε από πάνω, γύρω ή από μέσα απ' τον τοίχο που στέκεται ανάμεσα σε εσάς και τα όνειρά σας. Και πού και πού, να βρείτε ένα φίλο, μια χελώνα, και να κάνετε μια μεγάλη, αργή βόλτα.
But I'll just close what I've been talking about by leaving you with this message: May you find an excuse to reach out to some long-lost pal, or to that college roommate, or to some person you may have turned away from. May you find a mud puddle to jump in someplace, or find a way to get over, around, or through any wall that stands between you and one of your dreams. And every now and then, find a friend, find a turtle, and take a long, slow walk.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)