So here's the good news about families. The last 50 years have seen a revolution in what it means to be a family. We have blended families, adopted families, we have nuclear families living in separate houses and divorced families living in the same house. But through it all, the family has grown stronger. Eight in 10 say the family they have today is as strong or stronger than the family they grew up in.
Er is goed nieuws over het gezin. De afgelopen 50 jaar zagen we een revolutie in de betekenis van het gezin. We hebben gemengde gezinnen, geadopteerde gezinnen, kerngezinnen in aparte huizen en gescheiden gezinnen in hetzelfde huis. Het gezin kwam er sterker uit. Acht op de tien zeggen dat hun huidige gezin net zo sterk of sterker is dan het gezin waarin ze opgroeiden.
Now, here's the bad news. Nearly everyone is completely overwhelmed by the chaos of family life. Every parent I know, myself included, feels like we're constantly playing defense. Just when our kids stop teething, they start having tantrums. Just when they stop needing our help taking a bath, they need our help dealing with cyberstalking or bullying.
Er is ook slecht nieuws. Bijna iedereen wordt overweldigd door de chaos van het gezinsleven. Elke ouder, mijzelf inbegrepen, voelt zich voortdurend in de verdediging gedrongen. Als tandenkrijgen stopt, beginnen de driftbuien. Als ze zonder hulp kunnen douchen, moeten we ze helpen omgaan met cyberstalking of pesten.
And here's the worst news of all. Our children sense we're out of control. Ellen Galinsky of the Families and Work Institute asked 1,000 children, "If you were granted one wish about your parents, what would it be?" The parents predicted the kids would say, spending more time with them. They were wrong. The kids' number one wish? That their parents be less tired and less stressed.
Het slechtste nieuws van allemaal: onze kinderen voelen aan dat we de controle kwijt zijn. Ellen Galinsky van het 'Family and Work Institute' vroeg 1000 kinderen wat ze wensten voor hun ouders. De ouders voorspelden dat de kinderen zouden zeggen: "Meer tijd aan ons besteden." Ze hadden het mis. De nummer één wens van kinderen: dat hun ouders minder moe en minder gestrest zouden zijn.
So how can we change this dynamic? Are there concrete things we can do to reduce stress, draw our family closer, and generally prepare our children to enter the world?
Hoe kunnen we deze dynamiek veranderen? Zijn er concrete dingen die we kunnen doen om de stress te verminderen, ons gezin hechter te maken en onze kinderen voor te bereiden op de wereld?
I spent the last few years trying to answer that question, traveling around, meeting families, talking to scholars, experts ranging from elite peace negotiators to Warren Buffett's bankers to the Green Berets. I was trying to figure out, what do happy families do right and what can I learn from them to make my family happier?
Ik heb de laatste paar jaar geprobeerd die vraag te beantwoorden, reisde rond, ontmoette gezinnen, praatte met wetenschappers en experts, van vredesonderhandelaars tot Warren Buffetts bankiers tot de Groene Baretten. Ik probeerde erachter te komen, wat gelukkige gezinnen goed doen en wat ik van hen kan leren om mijn gezin gelukkiger te maken?
I want to tell you about one family that I met, and why I think they offer clues. At 7 p.m. on a Sunday in Hidden Springs, Idaho, where the six members of the Starr family are sitting down to the highlight of their week: the family meeting. The Starrs are a regular American family with their share of regular American family problems. David is a software engineer. Eleanor takes care of their four children, ages 10 to 15. One of those kids tutors math on the far side of town. One has lacrosse on the near side of town. One has Asperger syndrome. One has ADHD.
Ik wil je vertellen over een gezin dat ik ontmoette, en waarom ik denk dat ze een antwoord hebben. Op een zondagmorgen om 7u in Hidden Springs, Idaho, zitten de zes leden van het gezin Starr samen voor het hoogtepunt van hun week: de gezinsbijeenkomst. De Starrs zijn een normaal Amerikaans gezin met normale Amerikaanse gezinsproblemen. David is een softwareontwikkelaar. Eleanor zorgt voor hun vier kinderen, van 10 tot 15 jaar. Een van die kinderen volgt bijles wiskunde aan de andere kant van de stad. Een ander sport aan de rand van de stad. Eén heeft het Aspergersyndroom en een ander heeft ADHD.
"We were living in complete chaos," Eleanor said.
"We leefden in een complete chaos," zegt Eleanor.
What the Starrs did next, though, was surprising. Instead of turning to friends or relatives, they looked to David's workplace. They turned to a cutting-edge program called agile development that was just spreading from manufacturers in Japan to startups in Silicon Valley. In agile, workers are organized into small groups and do things in very short spans of time. So instead of having executives issue grand proclamations, the team in effect manages itself. You have constant feedback. You have daily update sessions. You have weekly reviews. You're constantly changing. David said when they brought this system into their home, the family meetings in particular increased communication, decreased stress, and made everybody happier to be part of the family team. When my wife and I adopted these family meetings and other techniques into the lives of our then-five-year-old twin daughters, it was the biggest single change we made since our daughters were born. And these meetings had this effect while taking under 20 minutes.
De Starrs deden iets verrassend: in plaats van hulp te vragen aan vrienden of familie, keken ze naar de Davids werkplek. Ze vonden het neusje van de zalm: 'agile' (behendig) ontwikkelen. Het verspreidde zich van Japanse fabrikanten naar 'startups' in Silicon Valley. Bij 'agile' werken de werknemers in kleine groepen en werken in korte sprints. In plaats dat leidinggevenden grote aankondigingen doen, beheert het team zichzelf. Je krijgt constante feedback dagelijkse update-sessies, en wekelijkse beoordelingen. Je stuurt voortdurend bij. David zei dat toen ze dit systeem thuis toepasten, vooral de gezinsbijeenkomsten de communicatie bevorderden. De stress verminderde en iedereen was gelukkiger deel uit te maken van het gezinsteam. Mijn vrouw en ik namen deze gezinsbijeenkomsten en andere technieken over in het leven van onze toen vijfjarige tweelingdochters. Het was de grootste verandering die we maakten sinds onze dochters werden geboren. Deze bijeenkomsten hadden effect en ze namen minder dan 20 minuten in beslag.
So what is Agile, and why can it help with something that seems so different, like families? In 1983, Jeff Sutherland was a technologist at a financial firm in New England. He was very frustrated with how software got designed. Companies followed the waterfall method, right, in which executives issued orders that slowly trickled down to programmers below, and no one had ever consulted the programmers. Eighty-three percent of projects failed. They were too bloated or too out of date by the time they were done. Sutherland wanted to create a system where ideas didn't just percolate down but could percolate up from the bottom and be adjusted in real time. He read 30 years of Harvard Business Review before stumbling upon an article in 1986 called "The New New Product Development Game." It said that the pace of business was quickening -- and by the way, this was in 1986 -- and the most successful companies were flexible. It highlighted Toyota and Canon and likened their adaptable, tight-knit teams to rugby scrums. As Sutherland told me, we got to that article, and said, "That's it." In Sutherland's system, companies don't use large, massive projects that take two years. They do things in small chunks. Nothing takes longer than two weeks. So instead of saying, "You guys go off into that bunker and come back with a cell phone or a social network," you say, "You go off and come up with one element, then bring it back. Let's talk about it. Let's adapt." You succeed or fail quickly. Today, agile is used in a hundred countries, and it's sweeping into management suites. Inevitably, people began taking some of these techniques and applying it to their families. You had blogs pop up, and some manuals were written. Even the Sutherlands told me that they had an Agile Thanksgiving, where you had one group of people working on the food, one setting the table, and one greeting visitors at the door. Sutherland said it was the best Thanksgiving ever.
Wat is 'behendig' en waarom helpt het bij gezinnen, iets dat zo anders lijkt? In 1983, was Jeff Sutherland technoloog bij een financiële onderneming in New England. Hij was zeer gefrustreerd met hoe software werd ontworpen. Bedrijven pasten de waterval-methode toe: leidinggevenden gaven opdrachten door die langzaam doorsijpelden naar de programmeurs. Niemand raadpleegde ooit de programmeurs. 83% procent van de projecten mislukte. Ze waren te opgeblazen of te verouderd tegen de tijd dat ze klaar waren. Sutherland wilde een systeem creëren waarbij ideeën niet alleen doorsijpelen naar beneden, maar daar ook ontstaan en in real time worden aangepast. Hij las 30 jaar aan Harvard Business Reviews voordat hij op een artikel uit 1986 stuitte: "The New New Product Development Game". Het zei dat het tempo van het bedrijfsleven verhoogde - en tussen haakjes: dit was in 1986... De meest succesvolle bedrijven waren flexibel, zoals Toyota en Canon met hun aanpasbare, hechte teams die vergeleken werden met 'rugby scrums'. Na het lezen van dit artikel, zei Sutherland: "Dat is het." In Sutherlands systeem maken bedrijven geen gebruik van grote, massieve projecten die twee jaar duren. Ze doen dingen in kleine stukjes. Niets duurt langer dan twee weken. In plaats van te zeggen: "Jullie verdwijnen in die bunker en komen terug met een mobiele telefoon of een sociaal netwerk," zeg je: "Je vertrekt en komt met één element. We praten erover en passen het aan." Je slaagt of faalt snel. Vandaag de dag wordt 'agile' gebruikt in een honderdtal landen, en het dringt door tot het management. Onvermijdelijk begonnen mensen een aantal technieken over te nemen en toe te passen op hun gezinnen. Er doken blogs en boeken op. Zelfs de Sutherlands vertelden me dat ze een 'agile' Thanksgiving hadden. Eén groep mensen werkte aan het eten, één zette de tafel, en één begroette bezoekers aan de deur. Sutherland zei dat het de beste Thanksgiving ooit was.
So let's take one problem that families face, crazy mornings, and talk about how agile can help. A key plank is accountability, so teams use information radiators, these large boards in which everybody is accountable. So the Starrs, in adapting this to their home, created a morning checklist in which each child is expected to tick off chores. So on the morning I visited, Eleanor came downstairs, poured herself a cup of coffee, sat in a reclining chair, and she sat there, kind of amiably talking to each of her children as one after the other they came downstairs, checked the list, made themselves breakfast, checked the list again, put the dishes in the dishwasher, rechecked the list, fed the pets or whatever chores they had, checked the list once more, gathered their belongings, and made their way to the bus. It was one of the most astonishing family dynamics I have ever seen.
Ik neem een probleem waarmee gezinnen worden geconfronteerd: chaotische ochtenden. Hoe kan 'agile' helpen? Eén van de hoofdelementen is verantwoording. Teams maken gebruik van informatie-radiatoren: grote borden waarin iedereen verantwoordelijk is. De Starrs pasten dit aan aan hun situatie en maakten een ochtend-checklist. Elk kind wordt verwacht klusjes af te vinken. Op de ochtend waarop ik een bezoek bracht, kwam Eleanor naar beneden, schonk zichzelf een kop koffie, zat in een leunstoel. Ze zat daar, vriendelijk te praten met elk van haar kinderen terwijl de één na de ander naar beneden kwam, de lijst controleerde, ontbijt maakte, de lijst opnieuw controleerde, borden in de vaatwasser zette, de lijst opnieuw controleerde, de huisdieren voederde of wat klusjes opknapte, de lijst nog een keer controleerde, hun spullen namen en naar de bushalte liepen. Het was een van de meest verbazingwekkende gezinsdynamieken die ik ooit zag.
And when I strenuously objected this would never work in our house,
Ik was ervan overtuigd dat dit nooit zou werken bij ons:
our kids needed way too much monitoring,
onze kinderen hadden veel te veel controle nodig,
Eleanor looked at me.
Eleanor keek me aan.
"That's what I thought," she said. "I told David, 'keep your work out of my kitchen.' But I was wrong."
"Dat dacht ik ook," zei ze. "Ik zei tegen David: 'houd je werk uit mijn keuken!' Maar ik had het mis."
So I turned to David: "So why does it work?"
Ik keek naar David: "Waarom werkt het?"
He said, "You can't underestimate the power of doing this." And he made a checkmark. He said, "In the workplace, adults love it. With kids, it's heaven."
Hij zei: "Je mag de kracht hiervan niet onderschatten." En hij zette een vinkje. Hij zei: "Op de werkvloer houden volwassenen ervan. Met kinderen, is het hemels."
The week we introduced a morning checklist into our house, it cut parental screaming in half. (Laughter) But the real change didn't come until we had these family meetings. So following the agile model, we ask three questions: What worked well in our family this week, what didn't work well, and what will we agree to work on in the week ahead? Everyone throws out suggestions and then we pick two to focus on. And suddenly the most amazing things started coming out of our daughters' mouths. What worked well this week? Getting over our fear of riding bikes. Making our beds. What didn't work well? Our math sheets, or greeting visitors at the door. Like a lot of parents, our kids are something like Bermuda Triangles. Like, thoughts and ideas go in, but none ever comes out, I mean at least not that are revealing. This gave us access suddenly to their innermost thoughts. But the most surprising part was when we turned to, what are we going to work on in the week ahead? You know, the key idea of agile is that teams essentially manage themselves, and it works in software and it turns out that it works with kids. Our kids love this process. So they would come up with all these ideas. You know, greet five visitors at the door this week, get an extra 10 minutes of reading before bed. Kick someone, lose desserts for a month. It turns out, by the way, our girls are little Stalins. We constantly have to kind of dial them back. Now look, naturally there's a gap between their kind of conduct in these meetings and their behavior the rest of the week, but the truth is it didn't really bother us. It felt like we were kind of laying these underground cables that wouldn't light up their world for many years to come.
Die week dat we een ochtend-checklist introduceerden, werd het ouderlijk geschreeuw tot de helft herleid. (Gelach) Maar de echte verandering kwam pas bij de invoering van de gezinsbijeenkomsten. In het 'agile'-model stellen we drie vragen: wat werkte goed deze week? Wat werkte niet goed en wat pakken we volgende week aan? Iedereen geeft suggesties en we kiezen twee om op te focussen. Plotseling deden onze dochters de meest verbluffende uitspraken. Wat werkte goed deze week? Onze fietsangst overwinnen. Onze bedden opmaken. Wat kon beter? Onze wiskunde-opdrachten, of bezoekers begroeten aan de deur. Zoals voor veel ouders, zijn onze kinderen soms de Bermudadriehoek. Gedachten en ideeën gaan erin, maar komen nooit naar buiten. Ik bedoel toch geen onthullende ideeën. Plotseling deelden ze hun diepste gedachten. Maar het meest verrassende deel kwam toen we vroegen wat we de komende week zouden aanpakken. Het kernprincipe van 'agile' is dat teams zichzelf managen. Het werkt in software en blijkbaar werkt het ook met kinderen. Onze kinderen zijn dol op dit proces. Ze kwamen met allerlei ideeën: begroet deze week vijf bezoekers aan de deur en je krijgt 10 minuten extra voorlezen voor het slapengaan. Iemand slaan: geen desserts voor een maand. Onze meisjes zijn zelfs kleine Stalins. We moesten hen voortdurend afremmen. Natuurlijk is er een kloof tussen hun gedrag tijdens deze bijeenkomsten en hun gedrag de rest van de week, maar dat vinden we niet erg. Het voelde alsof we ondergrondse kabels legden die niet zouden oplichten in hun wereld voor vele jaren.
Three years later -- our girls are almost eight now -- We're still holding these meetings. My wife counts them among her most treasured moments as a mom.
Drie jaar later - onze meisjes zijn bijna acht nu. We houden nog steeds de bijeenkomsten. Voor mijn vrouw zijn het haar meest dierbare momenten.
So what did we learn? The word "agile" entered the lexicon in 2001 when Jeff Sutherland and a group of designers met in Utah and wrote a 12-point Agile Manifesto. I think the time is right for an Agile Family Manifesto. I've taken some ideas from the Starrs and from many other families I met. I'm proposing three planks.
Wat hebben we geleerd? Het woord 'agile' verscheen in het woordenboek in 2001 toen Jeff Sutherland en een groep ontwerpers elkaar in Utah ontmoetten en een 12-puntenmanifest voor 'agile' schreven. Ik denk dat de tijd rijp is voor een 'agile'-gezinsmanifest. Ik nam een aantal ideeën van de Starrs en van vele andere gezinnen die ik ontmoette. Ik stel drie pijlers voor.
Plank number one: Adapt all the time.
Nummer één: wees flexibel.
When I became a parent, I figured, you know what? We'll set a few rules and we'll stick to them. That assumes, as parents, we can anticipate every problem that's going to arise. We can't. What's great about the agile system is you build in a system of change so that you can react to what's happening to you in real time. It's like they say in the Internet world: if you're doing the same thing today you were doing six months ago, you're doing the wrong thing. Parents can learn a lot from that. But to me, "adapt all the time" means something deeper, too. We have to break parents out of this straitjacket that the only ideas we can try at home are ones that come from shrinks or self-help gurus or other family experts. The truth is, their ideas are stale, whereas in all these other worlds there are these new ideas to make groups and teams work effectively.
Toen ik vader werd, dacht ik: we leggen een paar regels vast en houden daaraan vast. Dat veronderstelt dat ouders kunnen anticiperen op elk probleem dat gaat ontstaan. Dat kunnen we niet. Wat geweldig is aan het 'agile'-systeem: je bouwt een flexibel systeem in, zodat je kunt reageren op wat gebeurt in real time. In de internetwereld zou dit betekenen: vandaag hetzelfde doen als een half jaar geleden, dan ben je niet goed bezig. Ouders kunnen daar veel van leren. Maar voor mij gaat 'voortdurend aanpassen' ook dieper. We moeten ouders uit hun dwangbuis halen dat de enige ideeën die we thuis kunnen uitproberen afkomstig zijn van psychiaters of zelfhulp-goeroes of andere gezinsdeskundigen. De waarheid is dat hun ideeën muf zijn, terwijl in al die andere werelden nieuwe ideeën te vinden zijn om groepen en teams effectiever te doen werken.
Let's just take a few examples. Let's take the biggest issue of all: family dinner. Everybody knows that having family dinner with your children is good for the kids. But for so many of us, it doesn't work in our lives. I met a celebrity chef in New Orleans who said, "No problem, I'll just time-shift family dinner. I'm not home, can't make family dinner? We'll have family breakfast. We'll meet for a bedtime snack. We'll make Sunday meals more important." And the truth is, recent research backs him up. It turns out there's only 10 minutes of productive time in any family meal. The rest of it's taken up with "take your elbows off the table" and "pass the ketchup." You can take that 10 minutes and move it to any part of the day and have the same benefit. So time-shift family dinner. That's adaptability.
Een paar voorbeelden: het grootste probleem van allemaal: het avondeten. Iedereen weet dat samen eten met je kinderen goed is voor hen. Maar voor zovelen van ons werkt het niet. Ik ontmoette een beroemde chef-kok in New Orléans, die zei: "Geen probleem, ik verplaats gewoon het avondeten. Ik ben 's avonds niet thuis om te eten? We eten samen ontbijt of een snack voor bedtijd. We maken de zondagse maaltijden belangrijker. " De waarheid is: recent onderzoek geeft hem gelijk. Het blijkt dat er slechts 10 minuten productieve tijd is in elke gezinsmaaltijd. De rest wordt in beslag genomen door: "je ellebogen van tafel" en "geef de ketchup door". Je kunt deze 10 minuten verplaatsen naar een ander tijdstip en dezelfde voordelen hebben. Verplaats dus het gezinsdiner: dat is aanpassingsvermogen.
An environmental psychologist told me, "If you're sitting in a hard chair on a rigid surface, you'll be more rigid. If you're sitting on a cushioned chair, you'll be more open." She told me, "When you're discipling your children, sit in an upright chair with a cushioned surface. The conversation will go better." My wife and I actually moved where we sit for difficult conversations because I was sitting above in the power position. So move where you sit. That's adaptability.
Een milieu-psycholoog vertelde me: "Als je op een harde stoel zit op een stevige ondergrond, ben je strenger. Als je op een comfortabele stoel zit, ben je opener." Ze vertelde me: "Als je je kinderen terechtwijst, zit dan in een rechte stoel met een zacht oppervlak. Het gesprek zal beter gaan." Mijn vrouw en ik zitten nu ergens anders voor moeilijke gesprekken omdat ik hoger zat in de machtspositie. Ga dus ergens anders zitten. Dat is aanpassingsvermogen.
The point is there are all these new ideas out there. We've got to hook them up with parents. So plank number one: Adapt all the time. Be flexible, be open-minded, let the best ideas win.
Er zijn al die nieuwe ideeën te vinden. We moeten ze bij de ouders brengen. Pijler nummer één: stuur voortdurend bij. Wees flexibel, open-minded, laat de beste ideeën te winnen.
Plank number two: Empower your children. Our instinct as parents is to order our kids around. It's easier, and frankly, we're usually right. There's a reason that few systems have been more waterfall over time than the family. But the single biggest lesson we learned is to reverse the waterfall as much as possible. Enlist the children in their own upbringing. Just yesterday, we were having our family meeting, and we had voted to work on overreacting. So we said, "Okay, give us a reward and give us a punishment. Okay?" So one of my daughters threw out, you get five minutes of overreacting time all week. So we kind of liked that. But then her sister started working the system. She said, "Do I get one five-minute overreaction or can I get 10 30-second overreactions?" I loved that. Spend the time however you want. Now give us a punishment. Okay. If we get 15 minutes of overreaction time, that's the limit. Every minute above that, we have to do one pushup. So you see, this is working. Now look, this system isn't lax. There's plenty of parental authority going on. But we're giving them practice becoming independent, which of course is our ultimate goal. Just as I was leaving to come here tonight, one of my daughters started screaming. The other one said, "Overreaction! Overreaction!" and started counting, and within 10 seconds it had ended. To me that is a certified agile miracle. (Laughter) (Applause) And by the way, research backs this up too. Children who plan their own goals, set weekly schedules, evaluate their own work build up their frontal cortex and take more control over their lives. The point is, we have to let our children succeed on their own terms, and yes, on occasion, fail on their own terms. I was talking to Warren Buffett's banker, and he was chiding me for not letting my children make mistakes with their allowance. And I said, "But what if they drive into a ditch?" He said, "It's much better to drive into a ditch with a $6 allowance than a $60,000-a-year salary or a $6 million inheritance." So the bottom line is, empower your children.
Pijler nummer twee: geef je kinderen inspraak. Instinctief gaan ouders hun kinderen commanderen. Het is makkelijker, en eerlijk gezegd: we hebben meestal gelijk. Er is een reden dat er maar weinig systemen door de tijd heen meer 'waterval' zijn dan het gezin. De belangrijkste les die we leerden, is de waterval zoveel mogelijk om te keren. Betrek de kinderen in hun eigen opvoeding. Gisteren tijdens onze gezinsbijeenkomst, stemden we om te werken aan overreageren. We vroegen een beloning en een straf. Eén van mijn dochters flapte eruit: "Je krijgt de hele week vijf minuten overreactietijd. Dat vonden we wel leuk. Toen begon haar zus te sleutelen aan het systeem. Ze zei: "Krijg ik 1 keer vijf minuten overreactie-tijd of ik kan 10 keer 30 seconden overreageren?" Ik was in de wolken: gebruik de tijd zoals je wilt. Nu een straf. De limiet is 15 minuten overreactie-tijd. Elke minuut daarboven moeten we een push-up doen. Zo werkt het. Dit systeem is niet laks. Er is genoeg ouderlijk gezag. Maar we geven hen de kans te oefenen op zelfstandigheid, wat natuurlijk ons uiteindelijke doel is. Toen ik naar hier wilde vertrekken, begon één van mijn dochters te schreeuwen. De ander zei: "Overreactie! Overreactie!" en begon te tellen. Binnen 10 seconden was het afgelopen. Voor mij is dat een authentiek agile-wonder. (Gelach) (Applaus) Onderzoek geeft mij gelijk. Kinderen die hun eigen doelen plannen, weekschema's opstellen hun eigen werk evalueren, bouwen hun frontale cortex op en nemen meer controle over hun leven. Het punt is: we moeten onze kinderen doen slagen op hun eigen voorwaarden, en ja, af en toe laten falen op hun eigen voorwaarden. Ik was in gesprek met Warren Buffetts bankier. Hij berispte mij omdat mijn kinderen geen fouten mochten maken met hun zakgeld. Ik zei: "Maar wat als ze in de sloot rijden?" Hij zei: "Het is veel beter in een sloot te rijden met een toelage van $ 6 dan met een jaarsalaris van $ 60.000 of een erfenis van 6 miljoen dollar." De essentie is: geef je kinderen inspraak.
Plank number three: Tell your story. Adaptability is fine, but we also need bedrock. Jim Collins, the author of "Good To Great," told me that successful human organizations of any kind have two things in common: they preserve the core, they stimulate progress. So agile is great for stimulating progress, but I kept hearing time and again, you need to preserve the core. So how do you do that? Collins coached us on doing something that businesses do, which is define your mission and identify your core values. So he led us through the process of creating a family mission statement. We did the family equivalent of a corporate retreat. We had a pajama party. I made popcorn. Actually, I burned one, so I made two. My wife bought a flip chart. And we had this great conversation, like, what's important to us? What values do we most uphold? And we ended up with 10 statements. We are travelers, not tourists. We don't like dilemmas. We like solutions. Again, research shows that parents should spend less time worrying about what they do wrong and more time focusing on what they do right, worry less about the bad times and build up the good times. This family mission statement is a great way to identify what it is that you do right.
Pijler nummer drie: vertel je verhaal. Aanpassingsvermogen is prima, maar we hebben ook een basis nodig. Jim Collins, de auteur van 'Good to Great' vertelde me dat succesvolle organisaties van welke aard dan ook twee dingen gemeen hebben: ze behouden de kern en ondersteunen vooruitgang. 'Agile' is geweldig voor het stimuleren van vooruitgang, maar ik hoorde steeds opnieuw: behoud de kern. Hoe doe je dat? Collins coachte ons om iets te doen dat bedrijven doen: je missie en je kernwaarden bepalen. Hij leidde ons door het proces van het creëren van een gezinsmissie. We hielden het gezinsequivalent van een bedrijfsretraite: een pyjamafeest. Ik maakte popcorn, eigenlijk twee keer, want ik verbrandde de eerste. Mijn vrouw kocht een flip-over. We stelden ons de vraag: wat is belangrijk voor ons? Welke waarden willen we hooghouden? We eindigden met 10 uitspraken. Wij zijn reizigers, geen toeristen. We houden niet van dilemma's, we willen oplossingen. Onderzoek toont aan dat ouders minder tijd moeten besteden aan zich zorgen maken over wat ze verkeerd doen en meer tijd besteden aan wat ze goed doen. Zich minder zorgen maken over de slechte tijden en bouwen aan goede tijden. Een missie opstellen is een geweldige manier om te ontdekken wat je goed doet.
A few weeks later, we got a call from the school. One of our daughters had gotten into a spat. And suddenly we were worried, like, do we have a mean girl on our hands? And we didn't really know what to do, so we called her into my office. The family mission statement was on the wall, and my wife said, "So, anything up there seem to apply?" And she kind of looked down the list, and she said, "Bring people together?" Suddenly we had a way into the conversation.
Een paar weken later kregen we een telefoontje van de school. Eén van onze dochters had naar iemand gespuwd. Plotseling waren we bang: is ons meisje gemeen? We wisten niet echt wat te doen. We vroegen haar naar mijn kantoor te komen. De missieverklaring van ons gezin hing aan de muur en mijn vrouw zei: "Is er iets van toepassing uit onze missie?" Ze bekeek de lijst en zei: "Mensen verenigen?" Plotseling hadden we een basis voor een gesprek.
Another great way to tell your story is to tell your children where they came from. Researchers at Emory gave children a simple "what do you know" test. Do you know where your grandparents were born? Do you know where your parents went to high school? Do you know anybody in your family who had a difficult situation, an illness, and they overcame it? The children who scored highest on this "do you know" scale had the highest self-esteem and a greater sense they could control their lives. The "do you know" test was the single biggest predictor of emotional health and happiness. As the author of the study told me, children who have a sense of -- they're part of a larger narrative have greater self-confidence. So my final plank is, tell your story. Spend time retelling the story of your family's positive moments and how you overcame the negative ones. If you give children this happy narrative, you give them the tools to make themselves happier.
Nog een geweldige manier om je verhaal te vertellen, is je kinderen vertellen waar ze vandaan komen. Onderzoekers aan Emory gaf kinderen een eenvoudige 'wat weet je'-test. Weet je waar je grootouders geboren zijn? Weet je waar je ouders naar de middelbare school gingen? Ken je iemand in je gezin die een moeilijke situatie, zoals een ziekte, overwon? De kinderen die het hoogst scoorden op deze 'weet je'-schaal hadden het grootste gevoel van eigenwaarde en voelden meer controle over hun leven. De 'weet je'-test was de grootste voorspeller van emotionele gezondheid en geluk. De auteur van de studie vertelde me dat kinderen die voelen dat ze onderdeel zijn van een groter verhaal meer zelfvertrouwen hebben. Mijn laatste pijler: vertel je verhaal. Breng tijd door met het vertellen van je verhaal, de positieve gezinsmomenten en hoe je de negatieve overwon. Als je kinderen een blij verhaal geeft, geef je hen de tools om gelukkig te worden.
I was a teenager when I first read "Anna Karenina" and its famous opening sentence, "All happy families are alike. Each unhappy family is unhappy in its own way." When I first read that, I thought, "That sentence is inane. Of course all happy families aren't alike." But as I began working on this project, I began changing my mind. Recent scholarship has allowed us, for the first time, to identify the building blocks that successful families have. I've mentioned just three here today: Adapt all the time, empower the children, tell your story. Is it possible, all these years later, to say Tolstoy was right? The answer, I believe, is yes. When Leo Tolstoy was five years old, his brother Nikolay came to him and said he had engraved the secret to universal happiness on a little green stick, which he had hidden in a ravine on the family's estate in Russia. If the stick were ever found, all humankind would be happy. Tolstoy became consumed with that stick, but he never found it. In fact, he asked to be buried in that ravine where he thought it was hidden. He still lies there today, covered in a layer of green grass. That story perfectly captures for me the final lesson that I learned: Happiness is not something we find, it's something we make. Almost anybody who's looked at well-run organizations has come to pretty much the same conclusion. Greatness is not a matter of circumstance. It's a matter of choice. You don't need some grand plan. You don't need a waterfall. You just need to take small steps, accumulate small wins, keep reaching for that green stick. In the end, this may be the greatest lesson of all. What's the secret to a happy family? Try.
Ik was een tiener toen ik voor het eerst 'Anna Karenina' las en de beroemde openingszin: "Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar. Elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier." Toen ik dat voor het eerst las, dacht ik: die zin is zinloos. Natuurlijk zijn alle gelukkige gezinnen niet gelijk. Toen ik echter begon te werken aan dit project, veranderde ik van gedacht. Dankzij recente studies konden we voor het eerst de bouwstenen van succesvolle gezinnen identificeren. de bouwstenen van succesvolle gezinnen identificeren. Ik heb er hier maar drie vermeld: wees flexibel, geef kinderen inspraak, vertel je verhaal. Is het mogelijk om zoveel jaren later Tolstoj gelijk te geven? Ik denk het wel. Toen Leo Tolstoj vijf jaar oud was, zei zijn broer Nikolay tegen hem dat hij het geheim van universeel geluk had gegraveerd op een kleine groene stok, die hij verstopte in een ravijn op het landgoed van het gezin in Rusland. Als de stok ooit gevonden werd, zou de hele mensheid gelukkig zijn. Tolstoj werd geobsedeerd door die stok, die hij nooit vond. Hij vroeg zelfs om te worden begraven in die ravijn, waar hij dacht dat hij verborgen was. Hij ligt er nog steeds, bedekt met een laag groen gras. Dat verhaal geeft voor mij perfect de laatste les die ik heb geleerd weer: geluk is niet iets wat we vinden, het is iets wat we maken. Bijna iedereen die naar goed geleide organisaties keek, moet tot vrijwel dezelfde conclusie komen. Grootsheid is geen kwestie van omstandigheden. Het is een kwestie van keuze. Je hebt geen groots plan nodig, geen waterval. Je hoeft enkel maar kleine stapjes te nemen, kleine overwinningen verzamelen, blijven uitreiken naar die groene stok. Uiteindelijk is dit de belangrijkste les. Wat is het geheim van een gelukkig gezin? Probeer!
(Applause)
(Applaus)