So here's the good news about families. The last 50 years have seen a revolution in what it means to be a family. We have blended families, adopted families, we have nuclear families living in separate houses and divorced families living in the same house. But through it all, the family has grown stronger. Eight in 10 say the family they have today is as strong or stronger than the family they grew up in.
კარგი სიახლე მაქვს ოჯახთან დაკავშირებით ბოლო 50 წლის მანძილზე ოჯახის ცნებამ რევოლუცია განიცადა ჩვენ გვაქვს შერეული ოჯახები, მიმღები ოჯახები ჩვეულებრივი ოჯახები, რომლებიც ცხოვრობენ სხვადასხვა სახლებში და განქორწინებული ოჯახები, რომლებიც ცხოვრობენ ერთ სახლში მაგრამ მიუხედავად ამისა, ოჯახები ძლიერდება ათი ადამიანიდან 8 ამბობს რომ მისი ოჯახი არის ისეთივე ან უფრო ძლიერი, ვიდრე ის რომელშიც თავად გაიზარდნენ
Now, here's the bad news. Nearly everyone is completely overwhelmed by the chaos of family life. Every parent I know, myself included, feels like we're constantly playing defense. Just when our kids stop teething, they start having tantrums. Just when they stop needing our help taking a bath, they need our help dealing with cyberstalking or bullying.
ახლა კი ცუდი ამბავი თითქმის ყველა გადაღლილია ოჯახური ცხოვრებით ოჯახური ქაოსით ყველა მშობელი ჩემი ჩათვლით, თითქოს გამუდმებით თავდაცვის რეჟიმში ვართ როგორც კი კბილები ამოჭრით, ეწყებათ ტანტრუმის ასაკი დაიწყებენ აბაზანის დაუხმარებლად მიღებას მოდის ბულინგის და კიბერ ჩაგვრის ასაკი
And here's the worst news of all. Our children sense we're out of control. Ellen Galinsky of the Families and Work Institute asked 1,000 children, "If you were granted one wish about your parents, what would it be?" The parents predicted the kids would say, spending more time with them. They were wrong. The kids' number one wish? That their parents be less tired and less stressed.
ახლა კი ყველაზე ცუდი ამბავი ჩვენი შვილების შეგრძნება, რომ ჩვენ ვერ ვაკონტროლებთ სიტუაციას ელენ გალინსკიმ, "ოჯახის და სამსახური" დან ჩაატარა კვლევა 1000 ბავშვთან: რომ შეგეძლოთ ერთი სურვილის ასრულება, რაც უკავშირდება თქვენს მშობლებს, რას ისურევბდით? მშობლებმა იწინასწარმეტყველეს, რომ ბავშვები იტყოდნენ გვინდა მშობლებმა მეტი დრო დაგვითმონ მაგრამ შეცდნენ, ბავშვების ნომერ პირველი სურვილი? რომ მათი მშობლები ნაკლებად დაღლილები და დასტრესილები იყვნენ
So how can we change this dynamic? Are there concrete things we can do to reduce stress, draw our family closer, and generally prepare our children to enter the world?
როგორ შეგვიძლია შევცვალოთ ეს დინამიკა? არის რაიმე რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ სტრესის შესამცირებლად? დავაახლოვოთ ოჯახი და მოვამზადოთ ჩვენი შვილები ახალი ცხოვრებისთვის?
I spent the last few years trying to answer that question, traveling around, meeting families, talking to scholars, experts ranging from elite peace negotiators to Warren Buffett's bankers to the Green Berets. I was trying to figure out, what do happy families do right and what can I learn from them to make my family happier?
ბოლო რამდენიმე წელი პასუხის ძიებას დავუთმე მოგზაურბას, ოჯახებთან შეხვედრას, მკვლევარებთან საუბარს დაწყებული მშვიდობის მომლაპარაკებლებიდან გაგრძელებული უორენ ბაფეტის ბანკირებით და დასრულებული სპეცრაზმელებით ვცდილობდი გამერკვია, რას აკეთებდნენ ბედნიერი ოჯახები სწორად და რა მესწავლა მათგან რომ ჩემი ოჯახი უფრო ბედნიერი გამეხადა
I want to tell you about one family that I met, and why I think they offer clues. At 7 p.m. on a Sunday in Hidden Springs, Idaho, where the six members of the Starr family are sitting down to the highlight of their week: the family meeting. The Starrs are a regular American family with their share of regular American family problems. David is a software engineer. Eleanor takes care of their four children, ages 10 to 15. One of those kids tutors math on the far side of town. One has lacrosse on the near side of town. One has Asperger syndrome. One has ADHD.
მინდა მოგითხროთ ერთ ოჯახზე და რატომ ვფიქრობ რომ მათ გასაღებს მიაგნეს გაზაფხული, კვირა დღე, საღამოს 7 საათია აიდაჰოში, ოჯახის 6 წევრი მაგიდისთან ზის< ფაერთიანებული კვირის მთავარი მოვლენის - ოჯახური შეკრების გარშემო სტარები რიგოთი ამერიკული ოჯახია ჩვეულებრივი ოჯახური პრობლემებით დევიდი პროგრამისტია, ელეანორი უვლის 4 შვილს, 10 დან 15 წლამდე ასაკის ერთის მათემატიკის მასწავლებელი ქალაქის განაპირას ცხოვრობს მეორე ლაკროსზე დადის ქალაქის მეორე ნაწილში ერთს აქვს ასპერგერის სინდრომი მეორეს - ADHD
"We were living in complete chaos," Eleanor said.
ჩვენ ვცხოვრობდით სრულ ქაოსში - ამბობს ელეანორი
What the Starrs did next, though, was surprising. Instead of turning to friends or relatives, they looked to David's workplace. They turned to a cutting-edge program called agile development that was just spreading from manufacturers in Japan to startups in Silicon Valley. In agile, workers are organized into small groups and do things in very short spans of time. So instead of having executives issue grand proclamations, the team in effect manages itself. You have constant feedback. You have daily update sessions. You have weekly reviews. You're constantly changing. David said when they brought this system into their home, the family meetings in particular increased communication, decreased stress, and made everybody happier to be part of the family team. When my wife and I adopted these family meetings and other techniques into the lives of our then-five-year-old twin daughters, it was the biggest single change we made since our daughters were born. And these meetings had this effect while taking under 20 minutes.
შემდგომ სტარებმა გასაოცარი რამ გააკეთეს იმის მაგივრდა რომ დახმარებისთვის მეგობრებისთვის ან ოჯახისთვის მიემართათ მათ მიმართეს დევიდის სამუშაო გარემოს მათ მიმართეს Agile მენეჯმენტის მეთოდს რომელიც იაპონური მანუფაქტურიდან სილიკონ ველამდე გავრცელდა Agile-ში ადამიანები დაყოფილები არიან მცირე გუნდებად სამუშაოს ასრულებენ წინასწარ განსაზღვულ მოკლედ დროში მენეჯერების უზარმაზარ დავალებებისა ნაცვლად გუნდი მართავს საკუთარ თავს უდმივი უკუკავშირი, ყოველდღიური განახლებული სესიები ყოველკვირეული მიმოხილვები და მუდმი ცვლილება დევიდი ამბობს, რომ როდესაც მან ეს სისტემა სახლში დანერგა კერძოდ ოჯახური შეკრებები, გაიზარდა კომუნიკაციის ხარისხი ოჯახის წევრებს შორის შემცირდა სტრესი, ყველა უფრო ბედნიერი გახდა რადგან თავს გრძნობდნენ ერთიან ოჯახად როდესაც მე და ჩემმა მეუღლემ გადმოვიღეთ ეს ოჯახური შეხვედრები და სხვა ტექნიკები ჩვენი 5 წლის ტყუპების ცხოვრებაში ეს იყო უდიდესი ცვლილება, მათი დაბადების შემდეგ შეხვედრებს ქონდა დიდი ეფექტი მიუხედავად იმისა რომ გრძელდებოდა 20 წუთზე ნაკლები
So what is Agile, and why can it help with something that seems so different, like families? In 1983, Jeff Sutherland was a technologist at a financial firm in New England. He was very frustrated with how software got designed. Companies followed the waterfall method, right, in which executives issued orders that slowly trickled down to programmers below, and no one had ever consulted the programmers. Eighty-three percent of projects failed. They were too bloated or too out of date by the time they were done. Sutherland wanted to create a system where ideas didn't just percolate down but could percolate up from the bottom and be adjusted in real time. He read 30 years of Harvard Business Review before stumbling upon an article in 1986 called "The New New Product Development Game." It said that the pace of business was quickening -- and by the way, this was in 1986 -- and the most successful companies were flexible. It highlighted Toyota and Canon and likened their adaptable, tight-knit teams to rugby scrums. As Sutherland told me, we got to that article, and said, "That's it." In Sutherland's system, companies don't use large, massive projects that take two years. They do things in small chunks. Nothing takes longer than two weeks. So instead of saying, "You guys go off into that bunker and come back with a cell phone or a social network," you say, "You go off and come up with one element, then bring it back. Let's talk about it. Let's adapt." You succeed or fail quickly. Today, agile is used in a hundred countries, and it's sweeping into management suites. Inevitably, people began taking some of these techniques and applying it to their families. You had blogs pop up, and some manuals were written. Even the Sutherlands told me that they had an Agile Thanksgiving, where you had one group of people working on the food, one setting the table, and one greeting visitors at the door. Sutherland said it was the best Thanksgiving ever.
რა არის Agile და რატომ შეუძლია მას დახმარები ისეთ განსხვავებულ გარემოში, როგორიც ოჯახია? 1983 წელს, ჯეფ საზარლენდი მუშაობდა ტექნოლოგიების სპეციალისტად ფინანსურ კომპანიაში ის ფრუსტრირებული იყო, თუ როგორ იქმნებოდა პროგრამები კომპანიები მიყვებოდნენ ე.წ. "waterfall" მეთოდს სადაც აღამსრულებლები გასცემდნენ დავალებებს, რომელიც მდორედ მიედინებოდა ქვედა რგოლამდე - პროგრამისტებამდე რომელთაც აზრს არავინ ეკითხებოდა პროექტების 83% ვარდებოდა ისინი ან ძალიან გაბერილი იყო ან პროექტის დასასრულისთვის შედეგი რელევანტობას კარგავდა საზარლენდს სურდა შეექმნა სისტემა, რომელიც იდეებს არა მხოლოდ ზევიდან ქვედა რგოლამდე ჩაიტანდა, არამედ პირიქით ქვევიდან ზევით და რეალურ დროში დაიხვეწებოდა 30 წლის მანძილზე ის კითხულობდა ჰარვარდ ბიზნეს რევიუს სანამ წააწყდებოდა სტატიას სახელწოდებით: "პროდუქტების განვითარების ახალი თამაში" სადაც ნათქვამი იყო, რომ ბიზნესის ტემპი მნიშვნელოვად გაიზარდა სხვათაშორის ეს იყო 1986 წელი და ყველაზე წარმატებული კომპანიები არიან ისინი ვინც ინარჩუნებს მოქნილობას განსაკუთრებით ტოიოტას და Canon-ის მაგალითები და მათი ადაპტირების უნარი შედარებული იყო ცნობილი ევროპული თამაშის რაგბის კომპონენტთან - შეჭიდებასთან. როგორც მან მითხრა, ვნახეთ და ვთქვით - "ეგ არის" საზარლენდის სისტემაში კომპანიები არ იყენებენ დიდ, მასიურ პროექტებს, რომელიც გრძელდება 2 წელიწადი. ისინი აკეთებენ პროექტებს ნაწილ-ნაწილ მცირე ნაბიჯებით პროექტის თითო ნაწილი გრძელდება არაუმეტეს 2 კვირისა იმის მაგივრად რომ ამოცანა ჟღერდეს “გადაეშვით იმ ბუნკერში და მოიტანეთ მობილური ტელეფონი ან სოციალური ქსელი” ჟღერს ამგვარად - “წადით და მოიფიქრეთ ერთი ელემენტი, მოიტანეთ, განვიხილოთ და დავნერგოთ” თქვენ აღწევთ წარმატებას და განიცდით წარუმატებლობას ძალიან სწრაფად. დღესდღეობით Agile გამოიყენება ასობით ქვეყანაში ნელ-ნელა აღწევს მართვის პროცესებში ხალხმა ამ ტექნიკების გამოყენება ოჯახებში დაიწყო ბლოგები დაიწერა, გზამკვლევები და ინსტრუქციები შეიქმნა საზარლენდმა მითხრა რომ მათ AGile მადლოერების დღეც კი აქვთ სადაც ერთი ჯგუფი ადამიანებისა ამზადებს სადილს მეორე მაგიდას აწყობს, მესამე სტუმრებს ხვდება და ეპატიჟება. მან თქვა რომ ეს საუკეთესი დღესასწაული იყო მის ცხოვრებაში.
So let's take one problem that families face, crazy mornings, and talk about how agile can help. A key plank is accountability, so teams use information radiators, these large boards in which everybody is accountable. So the Starrs, in adapting this to their home, created a morning checklist in which each child is expected to tick off chores. So on the morning I visited, Eleanor came downstairs, poured herself a cup of coffee, sat in a reclining chair, and she sat there, kind of amiably talking to each of her children as one after the other they came downstairs, checked the list, made themselves breakfast, checked the list again, put the dishes in the dishwasher, rechecked the list, fed the pets or whatever chores they had, checked the list once more, gathered their belongings, and made their way to the bus. It was one of the most astonishing family dynamics I have ever seen.
მოდით ავიღოთ ერთი პრობლემა, რომელის წინაშე ნებისმიერი ოჯახი დგება გიჟური დილა - და ვისაუბროთ თუ როგორ შეუძლია Agile მიდომას აქ დახმარება მთავარი არის ანგარიშვალდებულება, გუნდი იყენებს საინფორმაციო დაფას რომელზეც ყველაფერი აღრიცხულია სტარებმა, როდესაც ისინი ამ მეთოდს ოჯახში ნერგავდნენ შეიმუშავეს დილის სამუშაოების სია სადაც ყველა ბავშვი მიდიოდა და მონიშნავდა თავის გასაკეთებელ სამუშაოს გრაფას როდესაც მათ დილით ვესტუმრე, ელეანორი ჩამოვიდა ქვედა სართულზე დაისხა ფინჯანი ყავა, დაჯდა სავარძელში ტკბილად ესაუბრებოდა თითოეულ შვილს რომლებიც ერთმანეთის მიყოლებით ჩამოდიოდნენ ზედა სართულიდან მონიშნავდნენ სიაში თავის სამუშაოს გრაფას, მოიმზადებდნენ საუზმეს კვლავ მონიშნავდნენ გრაფას, ჩაალაგებდნენ გასარეცხ ჭურჭელს თავის ადგილას ისევ მონიშნავდნენ გრაფას, აჭმევდნენ შინაურ ცხოველებს, ან გააკეთებდნენ იმას რაც სიაში ქონდათ მონიშნული ისევ მონიშნავდნენ გრაფას, აიღებდნენ საკუთარ ნივთებს და მიდიოდნენ ავტობუსისკენ ეს იყო ყველაზე გასაოცარი ოჯახური დინამიკა, რაც კი ოდესმე მინახავს.
And when I strenuously objected this would never work in our house,
როდესაც მე შევეწინააღმდეგე, რომ ეს არასოდეს იმუშავებდა ჩემს ოჯახში
our kids needed way too much monitoring,
რომ ჩვენს შვილებს გაცილებით მეტი მეთვალყურეობა ჭირდებათ
Eleanor looked at me.
ელეანორმა შემომხედა
"That's what I thought," she said. "I told David, 'keep your work out of my kitchen.' But I was wrong."
ასეც ვიფიქრე - თქვა მან მეც ასე ვუთხარი დევიდს, მოაშორე შენი სამსახური ჩემი სამზარეულოდან მაგრამ ვცდებოდი
So I turned to David: "So why does it work?"
მე მივუბრუნდი დევიდს და ვკითხე - მაინც რატომ მუშაობს ეს მეთოდი?
He said, "You can't underestimate the power of doing this." And he made a checkmark. He said, "In the workplace, adults love it. With kids, it's heaven."
ნუ დააკნინებთ ამ მეთოდის მნიშვნელობას - მითხრა მან და მონიშნა გრაფა სამუშაო გარემოში დიდებს ეს უყვართ პატარებისთვის კი ეს სამოთხეა
The week we introduced a morning checklist into our house, it cut parental screaming in half. (Laughter) But the real change didn't come until we had these family meetings. So following the agile model, we ask three questions: What worked well in our family this week, what didn't work well, and what will we agree to work on in the week ahead? Everyone throws out suggestions and then we pick two to focus on. And suddenly the most amazing things started coming out of our daughters' mouths. What worked well this week? Getting over our fear of riding bikes. Making our beds. What didn't work well? Our math sheets, or greeting visitors at the door. Like a lot of parents, our kids are something like Bermuda Triangles. Like, thoughts and ideas go in, but none ever comes out, I mean at least not that are revealing. This gave us access suddenly to their innermost thoughts. But the most surprising part was when we turned to, what are we going to work on in the week ahead? You know, the key idea of agile is that teams essentially manage themselves, and it works in software and it turns out that it works with kids. Our kids love this process. So they would come up with all these ideas. You know, greet five visitors at the door this week, get an extra 10 minutes of reading before bed. Kick someone, lose desserts for a month. It turns out, by the way, our girls are little Stalins. We constantly have to kind of dial them back. Now look, naturally there's a gap between their kind of conduct in these meetings and their behavior the rest of the week, but the truth is it didn't really bother us. It felt like we were kind of laying these underground cables that wouldn't light up their world for many years to come.
იმ კვირას, როდესაც ჩვენ წარვადგინეთ დილის ჩამონათვალი დაფაზე ამან ნახევრამდე შეამცირა მშობლოს ყვირილი (სიცილი) მაგრამ რეალური ცვლილება, მხოლოდ საოჯახო შეკრებებზე დავინახეთ Aგile მეთოდის მიხედვით ჩვენ სამ კითხვას ვსვამთ რა გაკეთდა, რა წავიდა კარგად ამ კვირაში? რა არ წავიდა კარგად და რაზე ვთანხმდებით რომ ვიმუშავებთ მომდევნო კვირაში? ყველა წამოიძახებს საკუთარ მოსაზრებებს და ჩვენ ვირჩევთ ორს, რომელზეც ვიმუშავებთ და მოულოდნელად რაღაც გასაოცარი წარმოითქმის ჩვენი გოგონასგან რა მოხდა კარგი ამ კვირაში? მე დავძლიე ველოსიპედის ტარების შიში, მივეჩვიე საწოლის გასწორებას ყოველ დილით. რას ვერ გავუმკლავდით? მათემატიკის ამოცანებს და სახლში მოსულ სტუმრებთან მისალმებას როგორც ბევრი მშობლისთვის, ჩვენი შვილები ხანდახან ბერმუდის სამკუთხედები არიან ჩვენთვის თითქოს უამრავი იდეა შედის მათში, მაგრამ იშვიათად გამოედინება მათგან რაიმე ვგულისხმობ გულწრფელ იდეებს და უცებ ამ ყველაფერმა გზა გაგვიხსნა მათი ყველაზე ღრმა ფიქრებამდე. მაგრამ ყველაზე გასაკვირი ნაწილი იყო როდესაც მივადექით თუ რას ვაკეთებთ მომდევნო კვირას? ყველაზე მნიშვნელოვანი Agile-ში გუნდების მიერ თვითმართვაა ეს თანაბრად მუშაობს როგორც აიტი პროექტებში, ასევე ბავშვებთან ჩენს შვილებს ძალიან უყვართ ეს პროცესი მათ უჩნდებათ ახალი იდეები "დავხვდეთ და მივესალმოთ 5 სტუმარს ამ კვირაში და მივიღებთ დაძინებამდე 10 წუთით მეტს საკითხავად" "დავუშავებთ ვინმეს რამეს და დავემშვიდობებით დესერტს ერთი თვით" აღმოჩნდა რომ ჩვენი გოგოები პატარა სტალინები არიან და ხშირად გვიწევს მათი შეჩერება. ბუნებრივია არის განსხვავება თუ როგორ იქცევიან საოჯახო შეხვედრებზე და შემდგომ კვირის განმავლობაში მაგრამ ეს დიდად არ გვადარდებს თითქოს ჩვენ წინასწარ ვდებთ რაღაც ქსელის მაგვარს მიწის ქვეშ რომელიც ბევრი წლის შემდეგ გაანათებს
Three years later -- our girls are almost eight now -- We're still holding these meetings. My wife counts them among her most treasured moments as a mom.
სამი წლის შემდეგ - ჩვენი გოგონები თითქმის 8 წლისები არიან კვლავ ვმართავთ ოჯახურ შეხვედრებს. ჩემი მეუღლე ამ წუთებს ჯილდოს ეძახის მისთვის როგორც დედისთვის.
So what did we learn? The word "agile" entered the lexicon in 2001 when Jeff Sutherland and a group of designers met in Utah and wrote a 12-point Agile Manifesto. I think the time is right for an Agile Family Manifesto. I've taken some ideas from the Starrs and from many other families I met. I'm proposing three planks.
მაშ ასე, რა ვისწავლეთ? სიტყვა Agile ლექსიკონში გაჩნდა 2001 წელს მას შემდეგ, რაც ჯეფ საზარლენდი თავის თანამოაზრეებთან ერთად წავიდა იუტაში და დაწერეს Agile მანიფესტი მე ვფიქრობ მოვიდა დრო დაიწეროს Agile მანიფესტი ოჯახისათვის რაღაც იდეები სტარების ოჯახისგან ავიღე, რაღაცეები სხვა ოჯახებისგან რომელიც გავიცანი გთავაზობთ სამ პუნქტს:
Plank number one: Adapt all the time.
პუნქტი ნომერი პირველი: გამოიყენეთ, დანერგეთ, მოირგეთ მუდმივად.
When I became a parent, I figured, you know what? We'll set a few rules and we'll stick to them. That assumes, as parents, we can anticipate every problem that's going to arise. We can't. What's great about the agile system is you build in a system of change so that you can react to what's happening to you in real time. It's like they say in the Internet world: if you're doing the same thing today you were doing six months ago, you're doing the wrong thing. Parents can learn a lot from that. But to me, "adapt all the time" means something deeper, too. We have to break parents out of this straitjacket that the only ideas we can try at home are ones that come from shrinks or self-help gurus or other family experts. The truth is, their ideas are stale, whereas in all these other worlds there are these new ideas to make groups and teams work effectively.
როდესაც მე მშობელი გავხდი, იცით რას მივხვდი? ჩვენ დავნერგავთ რამოდენიმე წესს და მივყვებით მას ჩვენ დავუშვით, რომ როგორც მშობლებს შეგვეძლო გვეწინასწარმეტყველა ყველა ის პრობლემა რომელიც წამოიწეოდა. ჩვენ ეს ვერ შევძელით. ეს არის სწორედ Agile სისტემაში რომ შენ შეგიძლია მუდმივად ცვალო მიდგომები და უპასუხო ცვლილებებს რეალურ დროში ეს გავს, როგორც ამბობენ ინტერნეტის სამყაროში თუ შენ აკეთებ იმას რასაც აკეთებდი 6 თვის წინ, შენ რაღაცას არასწორად აკეთებ. მშობლებს ძალიან ბევრის სწავლა შეგვიძლია ამ მიდგომებიდან მაგრამ ჩემთვის “ადაპტირდი მუდმივად” ნიშნავს უფრო ღრმას ჩვენ უნდა დავიხსნათ მშობლები “გიჟის პერანგებიდან” და გავანთავისუფლოთ იმ იდეებიდან რომ ოჯახში მხოლოდ იმ მეთოდების გამოყენება შეგვიძლია რომელსაც ფსიქოლოგები და ოჯახის ექსპერტები გვირჩევენ საქმე იმაშია რომ მათი იდეები მოძველდა, მსოფლიოში იმდენი იმდენი ახალი იდეაა იმასთან დაკავშირებით თუ როგორ უნდა იყოს გუნდი უფრო ეფექტური.
Let's just take a few examples. Let's take the biggest issue of all: family dinner. Everybody knows that having family dinner with your children is good for the kids. But for so many of us, it doesn't work in our lives. I met a celebrity chef in New Orleans who said, "No problem, I'll just time-shift family dinner. I'm not home, can't make family dinner? We'll have family breakfast. We'll meet for a bedtime snack. We'll make Sunday meals more important." And the truth is, recent research backs him up. It turns out there's only 10 minutes of productive time in any family meal. The rest of it's taken up with "take your elbows off the table" and "pass the ketchup." You can take that 10 minutes and move it to any part of the day and have the same benefit. So time-shift family dinner. That's adaptability.
მოდით ავიღოთ რამოდენიმე მაგალითი ავიღოთ ყველაზე რთული საკითხი: ოჯახური სადილი ყველამ იცის რომ საერთო ოჯახური სადილი ძალიან სასარგებლოა ჩვენი შვილებისთვის მაგრამ რამდენი ჩვენგანისთვის ეს ასე არ მუშაობს? ერთხელ შევხვდი ცნობილ შეფ მზარეულს ნიუ ორლეანში, რომელმაც მითხრა “არაა პრობლემა, მე შევცვლი საოჯახო სადილის დროს” არ ვარ სახლში და ვერ ვაკეთებთ საოჯახო სადილს? მოვაწყობთ საოჯახო საუზმეს. ან შევხვდებით ძილის წინ და წავიხემსებთ. უფრო მნიშვნელოვანს გავხდით კვირა დღის სადილს" სიმართლე კი იმაშია, რომ კვლევებმა დაადასტურა მისი სიმართლე მხოლოდ 10 წუთია პროდუქტიული ნებისმიერ საოჯახო სადილში დანაჩენი დრო შედგება: აიღე იდაყვები მაგიდიდან და გადმომაწოდე კეტჩუპი თქვენ შეგიძლიათ აიღოთ ის 10 წუთი და გადაიტანოთ ნებისმიერ ოჯახურ აქტივობაში, სარგებელი იგივე იქნება ასე რომ სადილის დრო შეცვლადია და სწორედ ამას ეწოდება ადაპტირება
An environmental psychologist told me, "If you're sitting in a hard chair on a rigid surface, you'll be more rigid. If you're sitting on a cushioned chair, you'll be more open." She told me, "When you're discipling your children, sit in an upright chair with a cushioned surface. The conversation will go better." My wife and I actually moved where we sit for difficult conversations because I was sitting above in the power position. So move where you sit. That's adaptability.
ერთმა გარემოს ფსიქოლოგიის სპეციალისტმა მითხრა “თუ თქვენ ზიხართ მყარ სკამზე და ეს სკამი მყარ ზედაპირზე დგას, თქვენ უფრო მკაცრი ხართ თუ რბილ სკამზე - უფრო ღია ხართ როდესაც შვილებს ჭკუას არიგებთ დაჯექით სწორ სკამზე ბალიშით, დიალოგი უკეთესად წარიმართება” მე და ჩემმა მეუღლემ შევცვალეთ ის ადგილი სადაც რთულ საუბრებს ვმართავდით მე მაღალზე ვიჯექი, ძლიერის პოზიციაში. ასე რომ შეცვალე დასაჯდომი ადგილი, ესეც ადაპტირებადია.
The point is there are all these new ideas out there. We've got to hook them up with parents. So plank number one: Adapt all the time. Be flexible, be open-minded, let the best ideas win.
არსი იმაშია რომ გარსემო უამრავი კარგი იდეაა, რომელსაც უნდა ჩავეჭიდოთ მშობლები ანუ პუნქტი ნომერი პირველი: ადაპტირდი ყოველ წუთას იყავი მოქნილი, ღია, დაე საუკეთესო იდეებმა გაიმარჯვონ.
Plank number two: Empower your children. Our instinct as parents is to order our kids around. It's easier, and frankly, we're usually right. There's a reason that few systems have been more waterfall over time than the family. But the single biggest lesson we learned is to reverse the waterfall as much as possible. Enlist the children in their own upbringing. Just yesterday, we were having our family meeting, and we had voted to work on overreacting. So we said, "Okay, give us a reward and give us a punishment. Okay?" So one of my daughters threw out, you get five minutes of overreacting time all week. So we kind of liked that. But then her sister started working the system. She said, "Do I get one five-minute overreaction or can I get 10 30-second overreactions?" I loved that. Spend the time however you want. Now give us a punishment. Okay. If we get 15 minutes of overreaction time, that's the limit. Every minute above that, we have to do one pushup. So you see, this is working. Now look, this system isn't lax. There's plenty of parental authority going on. But we're giving them practice becoming independent, which of course is our ultimate goal. Just as I was leaving to come here tonight, one of my daughters started screaming. The other one said, "Overreaction! Overreaction!" and started counting, and within 10 seconds it had ended. To me that is a certified agile miracle. (Laughter) (Applause) And by the way, research backs this up too. Children who plan their own goals, set weekly schedules, evaluate their own work build up their frontal cortex and take more control over their lives. The point is, we have to let our children succeed on their own terms, and yes, on occasion, fail on their own terms. I was talking to Warren Buffett's banker, and he was chiding me for not letting my children make mistakes with their allowance. And I said, "But what if they drive into a ditch?" He said, "It's much better to drive into a ditch with a $6 allowance than a $60,000-a-year salary or a $6 million inheritance." So the bottom line is, empower your children.
პუნქტი ნომერი ორი: მიეცით ბავშვებს უფლება ჩვენი ინსტიქტი, როგორც მშობლის არის მივუთითოთ ჩვენს შვილებს. ეს უფრო მარტივია და გულახდილად რომ ვთქვათ ჩვენ როგორც წესი მართლებიც ვართ ტყუილად არ არის რომ არის რამოდენიმე სისტემა, რომელიც უფრო “თანმიმდევრული ” ვიდრე ოჯახი მაგრამ ერთი დიდი გაკვეთილი რაც ვისწავლეთ არის რომ წაიყვანო ჩანჩქერი საპირისპირო მხარეს რამდენადაც შესაძლებელია ჩართეთ ბავშვები საკუთარი თავების აღზრდაში სწორედ გუშინ გვქონდა ოჯახური შეკრება სადაც გადავწყვიტეთ რომ ვიმუშაოთ საკუთარი თავის კონტროლზე ჩვენ ვთქვით, კარგი, მოგვეცით ჯილდო და მოგვეცით სასჯელი ერთ-ერთი ჩემმა გოგონამ შემოგვთავაზა, რომ მთელი კვირის განმავლობაში გვაქვს 5 წუთი სკანდალისთვის ჩვენ თითქოს მოგვეწონა თავიდან, მაგრამ შემდეგ მისმა დამ დაიწყო სისტემის დახვეწა მან თქვა: შემიძლია მქონდეს ერთი ხუთწუთიანი სკანდალის მოწყობის უფლება? თუ შემიძლია მქონდეს ათი 30 წამიანი სკანდალი უფლება? ძალიან მომეწონა. გაანაწილონ დრო როგორც თვითონ უნდათ. ახლა კი სასჯელი. კარგი თუ გვაქვს 15 წუთი სკანდალისთვის, ესაა ლიმიტი, მაშინ ყოველ დამატებით წუთზე უნდა გავაკეთოთ ერთი აზიდვა. ხედავთ, სისტემა მუშაობს. უყურეთ, ეს სისტემა არ არის სისუსტე, ძალიან ბევრი რჩება მაინც მშობლის ძალაუფლება მაგრამ ჩვენ ვაძლევთ მათ უფლებას იყვნენ უფრო დამოუკიდებლები რაც ბუნებრივია ჩვენი საბოლოო მიზანია. წამოსვლის წინ, სანამ აქ მოვიდოდი, ჩემმა გოგონამ დაიწყო ყვირილი მეორემ თქვა “ჰიპერ რეაქცია, ჰიპერ რეაქცია” და დაიწყო დათვლა, 10 წამში დაასრულა სკანდალი ჩემთვის ეს არის სერტიფიცირებული Agile საოცრება (სიცილი) (აპლოდისმენტები) და სხვათაშორის კვლევებმაც დაადასტურა, ბავშვები რომლებიც გეგმავენ საკუთარ მიზნებს, ადგენენ ყოველკვირეულ გეგმებს და თვითონ აფასებენ საკუთარ შრომას, ავითარებენ თავის ტვინის ფრონტალურ ზონას და მეტად აკონტროლებენ საკუთარ ცხოვრებას. არსი იმაშია, რომ ჩვენ ჩვენს შვილებს უნდა მივანდოთ თუ რა ვადებში და პირობებში მიაღწევენ წარმატებას და დიახ, ზოგჯერ წარუმატებლობაც განიცადონ. მე ვესაუბრებოდი უორენ ბაფეტის ბანკირს რომელმაც დამადანაშაულა, რომ არ ვაძლევ უფლებას შვილებს დაუშვან შეცდომები საკუთარ ხარჯზე. მე ვუთხარი - "და ყველაფერი წყალში რომ გადაყარონ?" მან მიპასუხა, "ჯობია მაშინ შეცდნენ როცა 6 დოლარი აქვთ, ვიდრე მაშინ როცა 60 ათასი შემოსავალი და 6 მილიონი მემკვიდრეობა" მოკლედ არსი იმაშია რომ მივცეთ უფლება ჩვენს შვილებს.
Plank number three: Tell your story. Adaptability is fine, but we also need bedrock. Jim Collins, the author of "Good To Great," told me that successful human organizations of any kind have two things in common: they preserve the core, they stimulate progress. So agile is great for stimulating progress, but I kept hearing time and again, you need to preserve the core. So how do you do that? Collins coached us on doing something that businesses do, which is define your mission and identify your core values. So he led us through the process of creating a family mission statement. We did the family equivalent of a corporate retreat. We had a pajama party. I made popcorn. Actually, I burned one, so I made two. My wife bought a flip chart. And we had this great conversation, like, what's important to us? What values do we most uphold? And we ended up with 10 statements. We are travelers, not tourists. We don't like dilemmas. We like solutions. Again, research shows that parents should spend less time worrying about what they do wrong and more time focusing on what they do right, worry less about the bad times and build up the good times. This family mission statement is a great way to identify what it is that you do right.
პუნქტი ნომერი სამი: მოუყევით შვილებს თქვენი ამბები ადაპტირება - არაჩვეულებრივია, მაგრამ საჭიროა საყრდენი პრინციპები ჯიმ კოლინზმა, ავტორი წიგნისა “კარგიდან საუკეთესომდე” მითხრა რომ წარმატებულ ორგანიზაციებს საერთო ორი რამ აქვთ ისინი ინარჩუნებენ ძირითად პრინციპებს და ხელს უწყობენ პროგრესს. Agile არის ძალიან კარგი ინსტრუმენტი პროგრესის სტიმულირებისთვის მაგრამ კვლავ გვესმის, "შეინარჩუნე მთავარი" მაგრამ როგორ გავაკეთოთ ეს? კონიზი გვასწავლიდა თუ როგორ გავაკეთოთ ის რასაც ბიზნესები აკეთებენ - განვსაზღვროთ ჩვენი მიზანი და ამავდროულად შევინარჩუნოთ მთავარი ღირებულებები. და ის გაგვიძღვა ოჯახური მისიის განაცხადის ჩამოყალიბების პროცესში ჩვენ გავაკეთეთ კორპორატიული გასვლითი ღონისძიების ოჯახური ვერსია ჩვენ გვქონდა პიჟამა ფართი მე მოვამზადე პოპკორნი. პრინციპში ერთი დამეწვა, ამიტომ ორი გავაკეთე ჩემმა მეუღლემ მოიტანა ფლიფჩარტი და ჩვენ გვქონდა არაჩვეულებრივი დიალოგი - რა არის ჩვენთვის მნიშვნელოვანი? რა ღირებულებებს მივყვებით? საბოლოოდ მივედით 10 მთავარ ღირებულებამდე ჩვენ ვართ მოგზაურები და არა ტურისტები ჩვენ არ გვიყვარს დილემები. ჩვენ გვიყვარს გამოსავალი და კვლავ, კვლევები აჩვენებს, რომ მშობლებმა ნაკლები უნდა იდარდონ თუ რას აკეთებენ არასწორად და მეტი იფიქრონ იმაზე თუ რას აკეთებენ სწორად ნაკლები იდარდონ ცუდ პერიოდებზე და ააშენონ ბევრი კარგი ოჯახური მისიის განაცხადი არის არაჩვეულებრივი გზა იმის განსასაზღვრად თუ რას აკეთებთ სწორად.
A few weeks later, we got a call from the school. One of our daughters had gotten into a spat. And suddenly we were worried, like, do we have a mean girl on our hands? And we didn't really know what to do, so we called her into my office. The family mission statement was on the wall, and my wife said, "So, anything up there seem to apply?" And she kind of looked down the list, and she said, "Bring people together?" Suddenly we had a way into the conversation.
რამოდენიმე კვირის შემდეგ, დაგვირეკეს სკოლიდან. ერთ-ერთმა ჩვენმა გოგომ სკოლაში იჩხუბა. ჩვენ დარდი დავიწყეთ, ნუთუ ჩვენი გოგონა ჩხუბისთავია? ჩვენ არ ვიცოდით რა გვექნა და დავუძახეთ მას ჩემს კაბინეტში სადაც ოჯახის მისიის განაცხადი გაკრულია კედელზე და ჩემმა მეუღლემ უთხრა: რომელიმე მათგანი შეესაბამება ამ შემთხევას? მან შეხედა სიას და ამბობს: "გავაერთიანოდ ადამიანები" და ჩვენ უცებ მივხვდით როგორ უნდა წაგვეყვანა საუბარი.
Another great way to tell your story is to tell your children where they came from. Researchers at Emory gave children a simple "what do you know" test. Do you know where your grandparents were born? Do you know where your parents went to high school? Do you know anybody in your family who had a difficult situation, an illness, and they overcame it? The children who scored highest on this "do you know" scale had the highest self-esteem and a greater sense they could control their lives. The "do you know" test was the single biggest predictor of emotional health and happiness. As the author of the study told me, children who have a sense of -- they're part of a larger narrative have greater self-confidence. So my final plank is, tell your story. Spend time retelling the story of your family's positive moments and how you overcame the negative ones. If you give children this happy narrative, you give them the tools to make themselves happier.
კიდევ ერთი ხერხი, რომ ჩვენი ამბები მოვუყვეთ ჩენს შვილებს არის ვუამბოთ თუ საიდან მოდიან ისინი. მკვლევარებმა "ემორიში" მისცეს ბავშვებს ტესტი “რა იცით” იცით სად დაიბადნენ თქვენი ბებია და ბაბუა? სად დადიოდნენ სკოლაში თქვენი მშობლები? იცით თქვენი ოჯახის წევრებიდან რომელს გადაუტანია სერიოზული ავადმყოფობა? იმ ბავშვებმა რომელთან ტესტში მაღალი ქულა აიღეს ქონდათ მაღალი თვითშეფასება და საკუთარი ცხოვრების კონტროლის განცდა. ეს ტესტი იყო კარგი საშუალება ემოციური სიჯანსაღის და ბედნიერების აღმოსაჩენად კვლევის ავტორმა მითხრა რომ იმ ბავშვებს რომელთანც აქვთ განცდა რომ რაღაც დიდი ნარატივის ნაწილნი არიან მაღალი თვითშეფასება აქვთ ასე რომ ჩემი ბოლო პუნქტია - მოუყევით თქვენი ისტორია მოუყევით თქვენი ოჯახური ისტორიების პოზიტიური მომეტები და თუ როგორ გადალახეთ ნეგატიურები თუ თქვენ მისცემთ შვილებს ამ ბედნიერ ნარატივს თქვენ აძლევთ მათ ინსტრუმენტს გახდნენ უფრო ბედნიერები.
I was a teenager when I first read "Anna Karenina" and its famous opening sentence, "All happy families are alike. Each unhappy family is unhappy in its own way." When I first read that, I thought, "That sentence is inane. Of course all happy families aren't alike." But as I began working on this project, I began changing my mind. Recent scholarship has allowed us, for the first time, to identify the building blocks that successful families have. I've mentioned just three here today: Adapt all the time, empower the children, tell your story. Is it possible, all these years later, to say Tolstoy was right? The answer, I believe, is yes. When Leo Tolstoy was five years old, his brother Nikolay came to him and said he had engraved the secret to universal happiness on a little green stick, which he had hidden in a ravine on the family's estate in Russia. If the stick were ever found, all humankind would be happy. Tolstoy became consumed with that stick, but he never found it. In fact, he asked to be buried in that ravine where he thought it was hidden. He still lies there today, covered in a layer of green grass. That story perfectly captures for me the final lesson that I learned: Happiness is not something we find, it's something we make. Almost anybody who's looked at well-run organizations has come to pretty much the same conclusion. Greatness is not a matter of circumstance. It's a matter of choice. You don't need some grand plan. You don't need a waterfall. You just need to take small steps, accumulate small wins, keep reaching for that green stick. In the end, this may be the greatest lesson of all. What's the secret to a happy family? Try.
მე მიყავი მოზარდი, როდესაც პირველად წავიკიტხე “ანა კარენინა” და მისი ცნობილი დასაწყისი “ყველა ბედნიერი ოჯახი ერთმანეთს გავს, ყველა უბედური ოჯახი თავისებურადაა უბედური” როდესაც ეს პირველად წავიკითხე, გავიფიქრე: “ეს უაზრობაა, ბუნებრივია ყველა ბედნიერი ოჯახი არ არის ერთნაირი” მაგრამ როდესაც ამ პროექტზე დავიწყე მუშაობა აზრი შევიცვალე უახლოესმა კვლევებმა, პირველად მოგვცა საშუალება ამოგვეცნო ის აგური რომლითან არის ნაშენები ყველა წარმატებული ოჯახი მე ვახსენე სამი მათგანი: ადაპტირდით მუდმივად, მიეცით უფლებები თქვენს შვილებს და მოუყევით თქვენი ისტორიები. შესაძლებელია ამდენი წლის შემდეგ ვთქვათ რომ ტოლსტოი მართალი იყო? მგონი პასუხი არის - დიახ. როდესაც ლევ ტოლსტოი იყო ხუთი წლის მასთან მივიდა მისი ძმა ნიკალაი და უთხრა, რომ მან ამოკაწრა ბედნიერების უნივერსალური საიდუმლო მწვანე ჯოხზე. რომელიც დამალა ხეობაში, ოჯახურ მამულებში რუსეთში ის ჯოხი რომ გვეპოვა, მთელი კაცობრიობა ბედნიერი იქნებოდა ტოლსტოი შეპყრობილი იყო იმ ჯოხით, მაგრამ ვერასოდეს იპოვა მან დაიბარა დაემარხათ იმ ხევში, სადაც ფიქრობდა რომ დამალული იყო ჯოხი ის კვლავ იქ წევს, დაფარული მწვანე მოლით. ეს ისტორია ჩემთვის არის საბოლოო გაკვეთილი, რომელიც მივიღე ბედნიერება არ არის რისი პოვნაც ჩვენ შეგვიძლია ბედნიერება არის ის რასაც ვქმნით ნებისმიერი ვინც შეხედავს წარმატებულ ორგანიზაციებს დაახლოებით იგივე დასკვნამდე მივა სიდიადე - ეს არ არის გარემოებების საკითხი. ეს არჩევანის საკითხია. არ არის საჭირო რაიმე დიდი გეგმის შედგენა. თქვენ არ გჭირდებათ “ჩანჩქერი” მიდგომა თქვენ გჭირდებათ მოკლე ნაბიჯები, პატარა გამარჯვებების დაგროვება და მიისწრაფოდეთ იმ მწვანე ჯოხისკენ. და ბოლოს, შეიძლება ეს ყველაზე მთავარი გაკვეთილი იყოს რა არის ბედნიერი ოჯახის საიდუმლო? მცდელობა.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)