Να λοιπόν τα καλά νέα για τις οικογένειες. Τα τελευταία 50 χρόνια έχει γίνει επανάσταση στo τι εστί να είσαι μέλος μιας οικογένειας. Έχουμε οικογένειες μεικτές, οικογένειες με υιοθετημένα μέλη, έχουμε πυρηνικές οικογένειες που ζουν σε χωριστά σπίτια και χωρισμένες οικογένειες που ζουν στο ίδιο σπίτι. Όμως, μέσα από όλα αυτά, η οικογένεια έγινε πιο ισχυρή. 8 στους 10 λένε ότι η οικογένεια που έχουν σήμερα είναι το ίδιο ισχυρή ή ισχυρότερη από εκείνη στην οποία μεγάλωσαν.
So here's the good news about families. The last 50 years have seen a revolution in what it means to be a family. We have blended families, adopted families, we have nuclear families living in separate houses and divorced families living in the same house. But through it all, the family has grown stronger. Eight in 10 say the family they have today is as strong or stronger than the family they grew up in.
Και τώρα τα άσχημα νέα. Σχεδόν όλοι αισθάνονται εντελώς καταβεβλημένοι από το χάος της οικογενειακής ζωής. Κάθε γονιός που γνωρίζω, μαζί κι εγώ, αισθάνεται σαν να παίζει μονίμως σε άμυνα. Μόλις σταματήσει η οδοντοφυΐα των παιδιών μας, αρχίζουν τις κρίσεις οργής. Μόλις πάψουν να χρειάζονται τη βοήθειά μας για να κάνουν μπάνιο μας χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τον κυβερνοεκφοβισμό ή τον εκφοβισμό στο σχολείο.
Now, here's the bad news. Nearly everyone is completely overwhelmed by the chaos of family life. Every parent I know, myself included, feels like we're constantly playing defense. Just when our kids stop teething, they start having tantrums. Just when they stop needing our help taking a bath, they need our help dealing with cyberstalking or bullying.
Υπάρχουν και τα χειρότερα νέα. Τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται ότι είμαστε εκτός ελέγχου. Η Έλεν Γκαλίνσκι από το Ινστιτούτο Οικογένειας και Εργασίας ρώτησε 1,000 παιδιά: «Αν σου έδιναν να κάνεις μια ευχή για τους γονείς σου, ποια θα ήταν αυτή»; Οι γονείς προέβλεψαν ότι τα παιδιά θα εύχονταν περισσότερο χρόνο μαζί τους. Έκαναν λάθος. Ποια ήταν η νούμερο ένα ευχή των παιδιών; Να είναι οι γονείς τους λιγότερο κουρασμένοι και λιγότερο αγχωμένοι.
And here's the worst news of all. Our children sense we're out of control. Ellen Galinsky of the Families and Work Institute asked 1,000 children, "If you were granted one wish about your parents, what would it be?" The parents predicted the kids would say, spending more time with them. They were wrong. The kids' number one wish? That their parents be less tired and less stressed.
Πώς μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε τη δυναμική αυτή; Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε το στρες, να φέρουμε τα μέλη της οικογένειας πιο κοντά, και γενικά να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας να μπουν στον κόσμο;
So how can we change this dynamic? Are there concrete things we can do to reduce stress, draw our family closer, and generally prepare our children to enter the world?
Πέρασα τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να απαντήσω αυτό το ερώτημα, ταξιδεύοντας, συναντώντας οικογένειες, μιλώντας με μελετητές, ειδικούς, από την αφρόκρεμα των διαπραγματευτών ειρήνης έως τραπεζίτες του Γουόρεν Μπάφετ και τις Ειδικές Δυνάμεις Στρατού. Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουν σωστά οι ευτυχισμένες οικογένειες και τι μπορώ να μάθω από αυτές ώστε να κάνω την οικογενειά μου ευτυχέστερη;
I spent the last few years trying to answer that question, traveling around, meeting families, talking to scholars, experts ranging from elite peace negotiators to Warren Buffett's bankers to the Green Berets. I was trying to figure out, what do happy families do right and what can I learn from them to make my family happier?
Θέλω να σας πω για μια οικογένεια που συνάντησα, και γιατί νομίζω ότι μας δίνει στοιχεία. Στις 7 μ.μ. μια Κυριακή στο Χίντεν Σπρινγκς του Άινταχο, τα έξι μέλη της οικογένειας Σταρρ συγκεντρώθηκαν για τη σημαντικότερη στιγμή της εβδομάδας: το οικογενειακό συμβούλιο. Οι Σταρρ είναι μια τυπική αμερικανική οικογένεια με τα προβλήματα μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας. Ο Ντέιβιντ είναι μηχανικός λογισμικού. Η Έλινορ φροντίζει την ανατροφή των παιδιών τους, ηλικίας από 10 έως 15 χρονών. Ένα από τα παιδιά κάνει μαθηματικά στην άλλη άκρη της πόλης. Το άλλο έχει λακρός στην κοντινή περιοχή της πόλης. Ένα πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα από ΔΕΠΥ.
I want to tell you about one family that I met, and why I think they offer clues. At 7 p.m. on a Sunday in Hidden Springs, Idaho, where the six members of the Starr family are sitting down to the highlight of their week: the family meeting. The Starrs are a regular American family with their share of regular American family problems. David is a software engineer. Eleanor takes care of their four children, ages 10 to 15. One of those kids tutors math on the far side of town. One has lacrosse on the near side of town. One has Asperger syndrome. One has ADHD.
«Ζούσαμε στο απόλυτο χάος», είπε η Έλινορ.
"We were living in complete chaos," Eleanor said.
Ωστόσο αυτό που έκαναν στη συνέχεια οι Σταρρς ήταν ανατρεπτικό. Αντί να απευθυνθούν σε φίλους ή συγγενείς, έστρεψαν την προσοχή τους στο χώρο εργασίας του Ντέιβιντ. Εστίασαν σε ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα που λέγεται ευέλικτη ανάπτυξη λογισμικού το οποίο μόλις είχε αρχίσει να εξαπλώνεται από κατασκευαστές στην Ιαπωνία έως τις νεοσύστατες επιχειρήσεις της Σίλικον Βάλεϊ. Στην Ευέλικτη μέθοδο, οι εργαζόμενοι οργανώνονται σε μικρές ομάδες και εκτελούν καθήκοντα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι, αντί να υπάρχουν διευθυντικά στελέχη που προβαίνουν σε μεγαλεπίβολες εξαγγελίες η ομάδα στην ουσία είναι αυτοδιαχειριζόμενη. Παίρνεις συνεχή ανατροφοδότηση. Έχεις καθημερινές ενημερωτικές συνεδρίες. Έχεις εβδομαδιαίες αναθεωρήσεις. Αλλάζεις συνεχώς. Ο Ντέιβιντ είπε ότι όταν εφάρμοσαν το σύστημα αυτό στο σπίτι τους, και συγκεκριμένα στα οικογενειακά συμβούλια, ενισχύθηκε η επικοινωνία, μειώθηκε το άγχος και όλοι έγιναν ευτυχέστεροι που συνυπάρχουν στην ομάδα της οικογένειας. Όταν η συζυγός μου κι εγώ εφαρμόσαμε αυτά τα οικογενειακά συμβούλια και άλλες τεχνικές στις ζωές των τότε πεντάχρονων διδύμων κορών μας, ήταν η μοναδική μεγάλη αλλαγή που κάναμε από τότε που γεννήθηκαν. Τα συμβούλια αυτά είχαν αυτό το αποτέλεσμα ενώ δε διαρκούσαν πάνω από 20 λεπτά.
What the Starrs did next, though, was surprising. Instead of turning to friends or relatives, they looked to David's workplace. They turned to a cutting-edge program called agile development that was just spreading from manufacturers in Japan to startups in Silicon Valley. In agile, workers are organized into small groups and do things in very short spans of time. So instead of having executives issue grand proclamations, the team in effect manages itself. You have constant feedback. You have daily update sessions. You have weekly reviews. You're constantly changing. David said when they brought this system into their home, the family meetings in particular increased communication, decreased stress, and made everybody happier to be part of the family team. When my wife and I adopted these family meetings and other techniques into the lives of our then-five-year-old twin daughters, it was the biggest single change we made since our daughters were born. And these meetings had this effect while taking under 20 minutes.
Τι είναι λοιπόν η Ευέλικτη μέθοδος και γιατί μπορεί να βοήθησει σε κάτι που φαίνειται τόσο διαφορετικό, όπως οι οικογένειες; To 1983, ο Τζεφ Σάδερλαντ ήταν τεχνολόγος σε μια χρηματοοικονομική εταιρεία στην Νέα Αγγλία. Ήταν πολύ απογοητευμένος με τον τρόπο που σχεδιαζόταν το λογισμικό. Οι εταιρείες ακολουθούσαν τη μέθοδο καταρράκτη, κατά την οποία τα διευθυντικά στελέχη έδιναν εντολές οι οποίες κυλούσαν αργά προς τους προγραμματιστές, χωρίς κανείς ποτέ να τους συμβουλεύεται. Το 83% των έργων αποτύγχαναν. Ήταν είτε υπερμεγέθη είτε τρομερά ξεπερασμένα τη στιγμή που ολοκληρώνονταν. Ο Σάδερλαντ ήθελε να δημιουργήσει ένα σύστημα όπου οι ιδέες δεν θα διαχέονταν μόνο προς τα κάτω αλλά και από κάτω προς τα πάνω και θα προσαρμόζονται σε πραγματικό χρόνο. Διάβαζε επί 30 χρόνια το περιοδικό Χάρβαρντ Μπίζνες Ριβιού πρωτού πέσει πάνω σε ένα άρθρο το 1986 με τίτλο: «Το Νέο Παιχνίδι Ανάπτυξης Νέου Προϊόντος». Ανέφερε ότι ο ρυθμός των επιχειρήσεων επιταχυνόταν - παρεμπιπτόντως μιλάμε για το 1986 - και ότι οι πιο επιτυχημένες εταιρείες ήταν ευέλικτες. Έδινε έμφαση στην Toyota και την Canon και παρομοίαζε τις ευπροσάρμοστες, σφιχτοδεμένες ομάδες με τα σκραμ του ράγκμπι. Όπως μου είπε ο Σάδερλαντ βρήκαμε αυτό το άρθρο, και είπαμε: «Αυτό είναι». Στο σύστημα του Σάδερλαντ, οι εταιρείες δεν αναθέτουν μεγάλα, μαζικά έργα διάρκειας δύο χρόνων. Σπάνε τα πράγματα σε μικρά κομμάτια. Τίποτα δεν διαρκεί πάνω από δύο εβδομάδες. Αντί να λες: «Παιδιά κλειστείτε σε ένα μπουντρούμι και ελάτε έχοντας φτιάξει ένα κινητό ή ένα κοινωνικό δίκτυο», λες: «Φύγε κι επινόησε ένα κομμάτι, μετά φέρτο πίσω. Ας το συζητήσουμε. Ας προσαρμοστούμε». Πετυχαίνεις ή αποτυχαίνεις γρήγορα. Σήμερα, η Ευέλικτη μέθοδος εφαρμόζεται σ' εκατό χώρες και κάνει θραύση στα γραφεία των διευθυντών. Αναπόφευκτα, ο κόσμος άρχισε να δανείζεται κάποιες από τις τεχνικές και να τις εφαρμόζει στις οικογένειές του. Εμφανίστηκαν ιστολόγια και γράφτηκαν μερικά εγχειρίδια. Ακόμη και οι Σάδερλαντς μου είπαν ότι είχαν μια Ευέλικτη Μέρα Ευχαριστιών, όπου μια ομάδα είχε αναλάβει το φαγητό, μια άλλη έστρωνε το τραπέζι και μια άλλη υποδεχόταν τους καλεσμένους στην εξώπορτα. Ο Σάδερλαντ είπε ότι ήταν η καλύτερη Μέρα Ευχαριστιών που έκαναν ποτέ.
So what is Agile, and why can it help with something that seems so different, like families? In 1983, Jeff Sutherland was a technologist at a financial firm in New England. He was very frustrated with how software got designed. Companies followed the waterfall method, right, in which executives issued orders that slowly trickled down to programmers below, and no one had ever consulted the programmers. Eighty-three percent of projects failed. They were too bloated or too out of date by the time they were done. Sutherland wanted to create a system where ideas didn't just percolate down but could percolate up from the bottom and be adjusted in real time. He read 30 years of Harvard Business Review before stumbling upon an article in 1986 called "The New New Product Development Game." It said that the pace of business was quickening -- and by the way, this was in 1986 -- and the most successful companies were flexible. It highlighted Toyota and Canon and likened their adaptable, tight-knit teams to rugby scrums. As Sutherland told me, we got to that article, and said, "That's it." In Sutherland's system, companies don't use large, massive projects that take two years. They do things in small chunks. Nothing takes longer than two weeks. So instead of saying, "You guys go off into that bunker and come back with a cell phone or a social network," you say, "You go off and come up with one element, then bring it back. Let's talk about it. Let's adapt." You succeed or fail quickly. Today, agile is used in a hundred countries, and it's sweeping into management suites. Inevitably, people began taking some of these techniques and applying it to their families. You had blogs pop up, and some manuals were written. Even the Sutherlands told me that they had an Agile Thanksgiving, where you had one group of people working on the food, one setting the table, and one greeting visitors at the door. Sutherland said it was the best Thanksgiving ever.
Ας πάρουμε λοιπόν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες - τα φρενήρη πρωινά - και να δούμε πώς μπορεί να βοηθήσει η Ευέλικτη μέθοδος Άξονας κλειδί είναι η φερεγγυότητα, έτσι οι ομάδες χρησιμοποιούν πομπούς πληροφορίας, αυτά τα μεγάλα συμβούλια στα οποία όλοι είναι φερέγγυοι. Στην προσπάθεια των Σταρρς να το υιοθετήσουν αυτό στο σπίτι τους, δημιούργησαν μια πρωινή λίστα στην οποία κάθε παιδί έπρεπε να διαγράψει δουλειές. Έτσι, το πρωί που τους επισκέφθηκα, η Έλινορ κατέβηκε τη σκάλα έβαλε μια κούπα καφέ, κάθισε σε μια ανακλινόμενη καρέκλα και έμεινε εκεί, μιλώντας με καλή διάθεση σε κάθε της παιδί καθώς κατέβαιναν το ένα μετά το άλλο, τσέκαραν τη λίστα, έφτιαχναν το πρωινό τους, ξανατσέκαραν τη λίστα, έβαζαν τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων ξανατσέκαραν τη λίστα, τάιζαν τα κατοικίδια ή έκαναν όποιες δουλειές έπρεπε, τσέκαραν τη λίστα μια ακόμη φορά, μάζευαν τα πράγματά τους και κατευθύνονταν προς το λεωφορείο. Ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές οικογενειακές δυναμικές που έχω δει ποτέ.
So let's take one problem that families face, crazy mornings, and talk about how agile can help. A key plank is accountability, so teams use information radiators, these large boards in which everybody is accountable. So the Starrs, in adapting this to their home, created a morning checklist in which each child is expected to tick off chores. So on the morning I visited, Eleanor came downstairs, poured herself a cup of coffee, sat in a reclining chair, and she sat there, kind of amiably talking to each of her children as one after the other they came downstairs, checked the list, made themselves breakfast, checked the list again, put the dishes in the dishwasher, rechecked the list, fed the pets or whatever chores they had, checked the list once more, gathered their belongings, and made their way to the bus. It was one of the most astonishing family dynamics I have ever seen.
Και όταν είπα κατηγορηματικά πως αυτό δεν θα μπορούσε με τίποτα να συμβεί στο δικό μου σπίτι
And when I strenuously objected this would never work in our house,
και ότι τα παιδιά μας ήθελαν πολύ περισσότερη επίβλεψη,
our kids needed way too much monitoring,
η Έλινορ με κοίταξε.
Eleanor looked at me.
«Αυτό έλεγα κι εγώ», είπε. «Είπα στον Ντέιβιντ: κράτα τη δουλειά σου έξω από την κουζίνα μου. Αλλά έκανα λάθος».
"That's what I thought," she said. "I told David, 'keep your work out of my kitchen.' But I was wrong."
Απευθύνθηκα στον Ντέιβιντ: «Γιατί λειτουργεί αυτό»;
So I turned to David: "So why does it work?"
«Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη δύναμη αυτής της κίνησης», είπε. Και έκανε ένα τικ στον αέρα. «Στη δουλειά, οι ενήλικες ξετρελλαίνονται. Με τα παιδιά, είναι σαν να είσαι στον παράδεισο».
He said, "You can't underestimate the power of doing this." And he made a checkmark. He said, "In the workplace, adults love it. With kids, it's heaven."
Την εβδομάδα που εισαγάγαμε την πρωινή λίστα στο σπίτι μας οι γονικές κραυγές μειώθηκαν στο μισό. [Γέλια] Αλλά η πραγματική αλλαγή ήρθε όταν ξεκινήσαμε τα οικογενειακά συμβούλια. Ακολουθώντας λοιπόν το ευέλικτο μοντέλο, θέτουμε τρεις ερωτήσεις: Τι δούλεψε καλά στην οικογένειά μας αυτή την εβδομάδα, τι δεν πήγε καλά και πάνω σε τι θα συμφωνήσουμε να δουλέψουμε την ερχόμενη εβδομάδα; Όλοι κάνουν προτάσεις και μετά διαλέγουμε τις δύο που θα εστιάσουμε. Ξαφνικά οι κόρες μας άρχισαν να λένε τα πιο απίθανα πράγματα. Τι πήγε καλά αυτή τη βδομάδα; Να ξεπεράσουμε το φόβο μας για τα ποδήλατα. Να στρώνουμε τα κρεβάτια μας. Τι δεν πήγε καλά; Τα τεστ μαθηματικών, ή η υποδοχή επισκεπτών στην εξώπορτα. Όπως και για πολλούς ακόμα γονείς, τα παιδιά μας είναι σαν το τρίγωνο των Βερμούδων. Σκέψεις και ιδέες μπαίνουν μέσα αλλά ποτέ καμιά δεν βγαίνει έξω. Εννοώ, τουλάχιστον αυτές που θα μας αποκάλυπταν κάτι. Αυτό μας έδωσε ξαφνικά πρόσβαση στις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους. Αλλά το εντυπωσιακότερο ήταν όταν ασχοληθήκαμε με το τι να δουλέψουμε την ερχόμενη εβδομάδα. Ξέρετε, η κεντρική ιδέα της ευέλικτης μεθόδου είναι ότι οι ομαδες ουσιαστικά είναι αυτοδιαχειριζόμενες, και πιάνει στο λογισμικό και, απ' ότι φαίνεται, πιάνει και με τα παιδιά. Τα παιδιά μας λατρεύουν αυτή τη διαδικασία. Έτσι, τους έρχονται όλες αυτές οι ιδέες. Ξέρετε, υποδέξου πέντε επισκέπτες αυτή την εβδομάδα και κέρδισε 10 λεπτά επιπλέον διάβασμα πριν κοιμηθείς. Κλώτσα κάποιον και δεν έχει γλυκό για ένα μήνα. Εν τω μεταξύ, από ότι φαίνεται, τα κορίτσια μας είναι μικροί Στάλιν. Πρέπει συνεχώς να τις επαναφέρουμε κατά κάποιον τρόπο. Τώρα να σας πω, φυσικά, υπάρχουν αποκλίσεις στη διαγωγή που δείχνουν στα συμβούλια και στη συμπεριφορά τους την υπόλοιπη εβδομάδα. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό δεν μας ενόχλησε, πραγματικά. Αισθανόμασταν σαν να περνούσαμε υπόγεια καλώδια τα οποία δεν θα φώτιζαν τον κόσμο τους για πολλά χρόνια ακόμα.
The week we introduced a morning checklist into our house, it cut parental screaming in half. (Laughter) But the real change didn't come until we had these family meetings. So following the agile model, we ask three questions: What worked well in our family this week, what didn't work well, and what will we agree to work on in the week ahead? Everyone throws out suggestions and then we pick two to focus on. And suddenly the most amazing things started coming out of our daughters' mouths. What worked well this week? Getting over our fear of riding bikes. Making our beds. What didn't work well? Our math sheets, or greeting visitors at the door. Like a lot of parents, our kids are something like Bermuda Triangles. Like, thoughts and ideas go in, but none ever comes out, I mean at least not that are revealing. This gave us access suddenly to their innermost thoughts. But the most surprising part was when we turned to, what are we going to work on in the week ahead? You know, the key idea of agile is that teams essentially manage themselves, and it works in software and it turns out that it works with kids. Our kids love this process. So they would come up with all these ideas. You know, greet five visitors at the door this week, get an extra 10 minutes of reading before bed. Kick someone, lose desserts for a month. It turns out, by the way, our girls are little Stalins. We constantly have to kind of dial them back. Now look, naturally there's a gap between their kind of conduct in these meetings and their behavior the rest of the week, but the truth is it didn't really bother us. It felt like we were kind of laying these underground cables that wouldn't light up their world for many years to come.
Τρία χρόνια μετά - τα κορίτσια μας είναι σχεδόν 8 ετών τώρα - εξακολουθούμε να κάνουμε αυτά τα συμβούλια. Η γυναίκα μου τα μετρά ως τις πιο πολύτιμες στιγμές της ως μαμά.
Three years later -- our girls are almost eight now -- We're still holding these meetings. My wife counts them among her most treasured moments as a mom.
Τι μάθαμε λοιπόν; Η λέξη «agile: ευέλικτος» εισήχθη στο λεξικό το 2001 όταν ο Τζεφ Σάδερλαντ και μια ομάδα σχεδιαστών συναντήθηκαν στην Γιούτα και έγραψαν τα 12 σημεία του Μανιφέστου για την Ευέλικτη ανάπτυξη λογισμικού. Νομίζω ήρθε ο καιρός να συντάξουμε το Μανιφέστο της Ευέλικτης Ανάπτυξης Οικογενειών. Πήρα ιδέες από τους Σταρρ και πολλές άλλες οικογένειες που γνώρισα. Προτείνω τρεις κεντρικούς άξονες.
So what did we learn? The word "agile" entered the lexicon in 2001 when Jeff Sutherland and a group of designers met in Utah and wrote a 12-point Agile Manifesto. I think the time is right for an Agile Family Manifesto. I've taken some ideas from the Starrs and from many other families I met. I'm proposing three planks.
Άξονας πρώτος: Προσαρμόζεστε συνεχώς.
Plank number one: Adapt all the time.
Ξέρετε τι συλλογίστηκα όταν έγινα γονιός; Θα θέσουμε μερικούς κανόνες και θα μείνουμε απαρέγκλιτοι σε αυτούς. Αυτό προϋποθέτει ότι, ως γονείς, μπορούμε να προβλέψουμε κάθε πρόβλημα που θα προκύψει. Δεν μπορούμε. Το καλύτερο με την ευέλικτη μέθοδο είναι ότι χτίζεις πάνω σε ένα σύστημα που αλλάζει ώστε να μπορείς να αντιδράσεις σε ό,τι σου συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. Είναι αυτό που λένε στον κόσμο του διαδικτύου: εάν κάνεις σήμερα το ίδιο πράγμα με αυτό που έκανες έξι μήνες πριν κάνεις το λάθος πράγμα. Οι γονείς μπορούν να μάθουν πολλά από αυτό. Αλλά για μένα, η «συνεχής προσαρμογή» έχει και μια βαθύτερη έννοια. Πρέπει να απελευθερώσουμε τους γονείς από τον περιορισμό ότι οι μόνες ιδέες που μπορούμε να δοκιμάσουμε στο σπίτι είναι αυτές που προτείνουν οι τρελογιατροί και οι γκουρού αυτοβοήθειας ή άλλοι οικογενειακοί σύμβουλοι. Η αλήθεια είναι ότι οι ιδέες τους είναι μπαγιάτικες, ενώ σε όλους αυτούς τους άλλους κόσμους υπάρχουν αυτές οι νέες ιδέες για να κάνουν τις ομάδες να δουλεύουν αποτελεσματικά.
When I became a parent, I figured, you know what? We'll set a few rules and we'll stick to them. That assumes, as parents, we can anticipate every problem that's going to arise. We can't. What's great about the agile system is you build in a system of change so that you can react to what's happening to you in real time. It's like they say in the Internet world: if you're doing the same thing today you were doing six months ago, you're doing the wrong thing. Parents can learn a lot from that. But to me, "adapt all the time" means something deeper, too. We have to break parents out of this straitjacket that the only ideas we can try at home are ones that come from shrinks or self-help gurus or other family experts. The truth is, their ideas are stale, whereas in all these other worlds there are these new ideas to make groups and teams work effectively.
Ας δούμε απλώς μερικά παραδείγματα. Ας πάρουμε το σημαντικότερο ζήτημα: οικογενειακό δείπνο. Όλοι γνωρίζουν ότι το οικογενειακό δείπνο με τα παιδιά είναι καλό για τα παιδιά. Αλλά για πολλούς από εμάς, δεν λειτουργεί στις ζωές μας. Γνώρισα ένα διάσημο σεφ στη Νέα Ορλεάνη ο οποίος είπε: «Κανένα πρόβλημα, θα αλλάξω βάρδια στο οικογενειακό δείπνο. Δεν είμαι σπίτι, δεν μπορώ να φτιάξω οικογενειακό δείπνο; Θα έχουμε οικογενειακό πρωινό. Θα βρεθούμε για ένα σνακ πριν τον ύπνο. Θα κάνουμε τα Κυριακάτικα γεύματα πιο σημαντικά». Και η αλήθεια είναι, ότι οι τελευταίες έρευνες του δίνουν δίκιο. Αποδείχθηκε ότι μόνον τα 10 λεπτά είναι παραγωγικά σε ένα οικογενειακό γεύμα. Το υπόλοιπο αναλώνεται σε φράσεις όπως: «πάρε τους αγκώνες απ'το τραπέζι» και «πιάσε μου το κέτσαπ». Μπορείς να πάρεις αυτά τα 10 λεπτά και να τα μετακινήσεις σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και να έχεις τα ίδια οφέλη. Οπότε αλλάξτε βάρδια στο οικογενειακό δείπνο. Αυτό είναι προσαρμοστικότητα.
Let's just take a few examples. Let's take the biggest issue of all: family dinner. Everybody knows that having family dinner with your children is good for the kids. But for so many of us, it doesn't work in our lives. I met a celebrity chef in New Orleans who said, "No problem, I'll just time-shift family dinner. I'm not home, can't make family dinner? We'll have family breakfast. We'll meet for a bedtime snack. We'll make Sunday meals more important." And the truth is, recent research backs him up. It turns out there's only 10 minutes of productive time in any family meal. The rest of it's taken up with "take your elbows off the table" and "pass the ketchup." You can take that 10 minutes and move it to any part of the day and have the same benefit. So time-shift family dinner. That's adaptability.
Ένας περιβαλλοντικός ψυχολόγος μου είπε: «Εάν κάθεσαι σε μια σκληρή καρέκλα πάνω σε μια άκαμπτη επιφάνεια, θα είσαι ακόμα πιο άκαμπτος. Αν κάθεσαι σε καρέκλα με μαξιλάρι, θα είσαι πιο ανοιχτός». Μου είπε: «Όταν θέλεις να πειθαρχίσεις τα παιδιά σου, κάτσε σε μια κάθετη καρέκλα με μαξιλάρι. Η συζήτηση θα πάει καλύτερα». Η γυναίκα μου κι εγώ αλλάξαμε το χώρο που καθόμαστε για τις δύσκολες συζητήσεις επειδή καθόμουν ψηλά σε θέση εξουσίας. Αλλάξτε λοιπόν το χώρο που κάθεστε. Αυτό είναι προσαρμοστικότητα.
An environmental psychologist told me, "If you're sitting in a hard chair on a rigid surface, you'll be more rigid. If you're sitting on a cushioned chair, you'll be more open." She told me, "When you're discipling your children, sit in an upright chair with a cushioned surface. The conversation will go better." My wife and I actually moved where we sit for difficult conversations because I was sitting above in the power position. So move where you sit. That's adaptability.
Το θέμα είναι ότι υπάρχουν όλες αυτές οι καινούργιες ιδέες εκεί έξω. Πρέπει να τις συνδέσουμε με τους γονείς. Οπότε, πρώτος άξονας: Προσαρμόζεστε συνεχώς. Να είσε ευέλικτοι, να είστε ανοιχτόμυαλοι και αφήστε να νικήσουν οι καλύτερες ιδέες.
The point is there are all these new ideas out there. We've got to hook them up with parents. So plank number one: Adapt all the time. Be flexible, be open-minded, let the best ideas win.
Άξονας δεύτερος: Ενδυναμώνετε τα παιδιά σας. Το γονικό ένστικτο μας υπαγορεύει να δίνουμε εντολές στα παιδιά μας. Είναι ευκολότερο και, ειλικρινά, συνήθως έχουμε δίκιο. Υπάρχει λόγος που μόνο λίγα συστήματα έχουν χρησιμοποιήσει πιο πολύ τη μέθοδο καταρράκτη από ότι η οικογένεια. Αλλά το κυριότερο μάθημα που πήραμε είναι να αντιστρέφουμε τον καταρράκτη όσο περισσότερο γίνεται. Αναθέστε στα παιδιά την ίδια τους την ανατροφή. Μόλις χθες, είχαμε το οικογενειακό μας συμβούλιο, και ψηφίσαμε να δουλέψουμε τις υπερβολικές αντιδράσεις. Συμφωνήσαμε και είπαμε: «Εντάξει, δώστε μας μια επιβράβευση και μια τιμωρία». Μία από τις κόρες μου πρότεινε τα 5 λεπτά υπερβολικής αντίδρασης όλη την εβδομάδα. Σαν να μας άρεσε κάπως αυτό. Αλλά μετά ήταν η αδερφή της που έκανε το σύστημα να δουλέψει. Είπε: «Μπορώ να έχω μία πεντάλεπτη υπερβολική αντίδραση ή 10 υπερβολικές αντιδράσεις των 30 δευτερολέπτων»; Ξετρελλάθηκα! Ξόδεψε το χρόνο όπως θέλεις. Τώρα δώστε μας μια τιμωρία. Εντάξει. Εάν αντιδράσουμε υπερβολικά για 15 λεπτά, αυτό είναι το όριο. Για κάθε λεπτό παραπάνω θα πρέπει να κάνουμε μια κάμψη. Βλέπετε λοιπόν, ότι το σύστημα λειτουργεί. Κοιτάξτε όμως, το σύστημα δεν είναι χαλαρό. Υπάρχη γονική εξουσία σε μεγάλο βαθμό. Όμως τους δίνουμε τη δυνατότητα να εξασκηθούν στο να γίνουν ανεξάρτητες κάτι που φυσικά είναι ο απώτερος σκοπός μας. Καθώς έφευγα για να έρθω εδώ απόψε, μια από τις κόρες μου άρχισε να ουρλιάζει. Η άλλη είπε: «Υπερβολική αντίδραση»! και άρχισε να μετρά. Σε 10 δευτερόλεπτα είχε τελειώσει. Για μένα αυτό είναι ένα πιστοποιημένο θαύμα της ευέλικτης μεθόδου. [Γέλια] [Χειροκρότημα] Και παρεμπιπτόντως, η έρευνα το υποστηρίζει κι αυτό. Τα παιδιά που θέτουν τους στόχους τους, σχεδιάζουν τα εβδομαδιαία προγράμματα, και αξιολογούν τη δουλειά τους , ενισχύουν το μετωπιαίο φλοιό τους κι έχουν περισσότερο έλεγχο της ζωής τους. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να πετυχαίνουν με τους δικούς τους όρους και ναι, πού και πού να αποτυγχάνουν με τους δικούς τους όρους. Μιλούσα με τον τραπεζίτη του Γουόρεν Μπάφετ, και με επέπληττε που δεν άφηνα τα παιδιά μου να κάνουν λάθη με το χαρτζιλίκι τους. «Κι αν γίνει καμιά στραβή»; του είπα. «Είναι προτιμότερο να γίνει η στραβή με χαρτζιλίκι 6 δολαριών παρά με ετήσιο μισθό 60.000 δολαρίων ή με κληρονομιά 6 εκατομμυρίων» απάντησε. Τελικά το συμπέρασμά είναι: ενδυναμώστε τα παιδιά σας.
Plank number two: Empower your children. Our instinct as parents is to order our kids around. It's easier, and frankly, we're usually right. There's a reason that few systems have been more waterfall over time than the family. But the single biggest lesson we learned is to reverse the waterfall as much as possible. Enlist the children in their own upbringing. Just yesterday, we were having our family meeting, and we had voted to work on overreacting. So we said, "Okay, give us a reward and give us a punishment. Okay?" So one of my daughters threw out, you get five minutes of overreacting time all week. So we kind of liked that. But then her sister started working the system. She said, "Do I get one five-minute overreaction or can I get 10 30-second overreactions?" I loved that. Spend the time however you want. Now give us a punishment. Okay. If we get 15 minutes of overreaction time, that's the limit. Every minute above that, we have to do one pushup. So you see, this is working. Now look, this system isn't lax. There's plenty of parental authority going on. But we're giving them practice becoming independent, which of course is our ultimate goal. Just as I was leaving to come here tonight, one of my daughters started screaming. The other one said, "Overreaction! Overreaction!" and started counting, and within 10 seconds it had ended. To me that is a certified agile miracle. (Laughter) (Applause) And by the way, research backs this up too. Children who plan their own goals, set weekly schedules, evaluate their own work build up their frontal cortex and take more control over their lives. The point is, we have to let our children succeed on their own terms, and yes, on occasion, fail on their own terms. I was talking to Warren Buffett's banker, and he was chiding me for not letting my children make mistakes with their allowance. And I said, "But what if they drive into a ditch?" He said, "It's much better to drive into a ditch with a $6 allowance than a $60,000-a-year salary or a $6 million inheritance." So the bottom line is, empower your children.
Άξονας τρίτος: Πείτε την ιστορία σας. Η προσαρμοστικότητα είναι καλή αλλά χρειαζόμαστε και γερά θεμέλια. Ο Τζιμ Κόλινς, συγγραφέας του βιβλίου «Από το Καλό στο Εξαίρετο», μου είπε ότι οι επιτυχημένοι οργανισμοί κάθε είδους έχουν δύο κοινά σημεία: διατηρούν τον πυρήνα και τονώνουν την πρόοδο. Έτσι, η ευέλικτη μέθοδος είναι εξαιρετική για την τόνωση της προόδου, αλλά άκουγα συνεχώς ότι πρέπει να διατηρήσεις τον πυρήνα. Πώς το κάνουμε αυτό; Ο Κόλινς μας έμαθε να κάνουμε κάτι που κάνουν οι επιχειρήσεις: να προσδιορίσουμε την αποστολή μας και να αποσαφηνίσουμε τις βασικές μας αξίες. Μας καθοδήγησε σε μια διαδικασία δημιουργίας της διακύρηξης της οικογενειακής αποστολής. Παραλληλίσαμε την οικογένεια με μια εταιρική εκδήλωση. Κάναμε πιτζάμα πάρτι. Έφτιαξα ποπ κορν. Βασικά έκαψα τα πρώτα, οπότε έφταξα άλλα. Η γυναίκα μου έφερε έναν πίνακα παρουσιάσεων. Και είχαμε αυτήν την υπέροχη συζήτηση για το τι είναι σημαντικό για εμάς. Ποιες αξίες πρεσβέβουμε; Καταλήξαμε με 10 δηλώσεις. Είμαστε ταξιδιώτες, όχι τουρίστες. Δεν μας αρέσουν τα διλήμματα. Μας αρέσουν οι λύσεις. Και πάλι, η έρευνα δείχνει ότι οι γονείς πρέπει να αναλώνουν λιγότερο χρόνο ανησυχώντας για το τι δεν κάνουν καλά και περισσότερο χρόνο εστιάζοντας στο τι κάνουν καλά, να ανησυχούν λιγότερο για τις κακές στιγμές και να χτίζουν τις καλές. Αυτή η διακύρηξη της αποστολής της οικογένειας είναι ένας εξαίρετος τρόπος να προσδιορίσετε τι κάνετε σωστά.
Plank number three: Tell your story. Adaptability is fine, but we also need bedrock. Jim Collins, the author of "Good To Great," told me that successful human organizations of any kind have two things in common: they preserve the core, they stimulate progress. So agile is great for stimulating progress, but I kept hearing time and again, you need to preserve the core. So how do you do that? Collins coached us on doing something that businesses do, which is define your mission and identify your core values. So he led us through the process of creating a family mission statement. We did the family equivalent of a corporate retreat. We had a pajama party. I made popcorn. Actually, I burned one, so I made two. My wife bought a flip chart. And we had this great conversation, like, what's important to us? What values do we most uphold? And we ended up with 10 statements. We are travelers, not tourists. We don't like dilemmas. We like solutions. Again, research shows that parents should spend less time worrying about what they do wrong and more time focusing on what they do right, worry less about the bad times and build up the good times. This family mission statement is a great way to identify what it is that you do right.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, μας πήραν τηλέφωνο από το σχολείο. Μια από τις κόρες μας έμπλεξε σε έναν καυγά. Και ξαφνικά ανησυχήσαμε, μήπως μεγαλώνουμε ένα κακό κορίτσι; Πραγματικά, δεν ξέραμε τι να κάνουμε, οπότε την καλέσαμε στο γραφείο μου. Η διακύρηξη της αποστολής της οικογένειας ήταν στον τοίχο και η γυναίκα μου ρώτησε: «Τι από εκεί πάνω ταιριάζει στην περίπτωση»; Εκείνη σαν να κοίταξε όλη τη λίστα και είπε: «Να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά»; Ξαφνικά είχε ανοίξει η συζήτηση.
A few weeks later, we got a call from the school. One of our daughters had gotten into a spat. And suddenly we were worried, like, do we have a mean girl on our hands? And we didn't really know what to do, so we called her into my office. The family mission statement was on the wall, and my wife said, "So, anything up there seem to apply?" And she kind of looked down the list, and she said, "Bring people together?" Suddenly we had a way into the conversation.
Άλλος ένας καλός τρόπος να διηγηθείς την ιστορία σου είναι να πεις στα παιδιά σου από πού προέρχονται. Eρευνητές του Έμορι έβαλαν στα παιδιά ένα απλό τεστ με θέμα: «Τι ξέρεις». Ξέρεις που γεννήθηκαν οι παπούδες σου; Ξέρεις πού πήγαν γυμνάσιο οι γονείς σου; Ξέρεις κανέναν στην οικογενειά σου που αντιμετώπισε μια δύσκολη κατάσταση και την ξεπέρασε; Τα παιδιά με την υψηλότερη βαθμολογία σε αυτήν την κλιμακα του «τι ξέρεις» είχαν τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου της ζωής τους. Το τεστ «τι ξέρεις» ήταν το καλύτερο μέσο πρόβλεψης της συναισθηματικής υγείας και ευτυχίας. Όπως μου είπε ο συντάκτης της έρευνας, τα παιδιά που έχουν την αίσθηση ότι είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση. Ο τελευταίος μου άξονας είναι: πείτε την ιστορία σας. Ξοδέψτε χρόνο επαναλαμβάνοντας την ιστορία των θετικών στιγμών της οικογένειας και τον τρόπο που ξεπεράσατε τις αρνητικές. Εάν δώσετε στα παιδιά αυτή τη χαρούμενη αφήγηση, τους δίνετε τα εργαλεία να κάνουν τους εαυτούς τους πιο ευτυχισμένους
Another great way to tell your story is to tell your children where they came from. Researchers at Emory gave children a simple "what do you know" test. Do you know where your grandparents were born? Do you know where your parents went to high school? Do you know anybody in your family who had a difficult situation, an illness, and they overcame it? The children who scored highest on this "do you know" scale had the highest self-esteem and a greater sense they could control their lives. The "do you know" test was the single biggest predictor of emotional health and happiness. As the author of the study told me, children who have a sense of -- they're part of a larger narrative have greater self-confidence. So my final plank is, tell your story. Spend time retelling the story of your family's positive moments and how you overcame the negative ones. If you give children this happy narrative, you give them the tools to make themselves happier.
'Ημουν έφηβος όταν πρωτοδιάβασα την Άννα Καρένινα και την πασίγνωστη εισαγωγική φράση: «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ολόιδιες· κάθε δυστυχισμένη οικογένεια ωστόσο, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο». Όταν την πρωτοδιάβασα, είπα, «η πρόταση αυτή δεν έχει νόημα. Φυσικά και δεν μοιάζουν μεταξύ τους όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες». Αλλά αφότου ξεκίνησα αυτό το πρότζεκτ, άρχισα να αλλάζω γνώμη. Οι τελευταίες μελέτες μας επέτρεψαν, για πρώτη φορά, να αναγνωρίσουμε τους ακρογωνιαίους λίθους των επιτυχημένων οικογενειών. Ανέφερα μόνο τρεις εδώ σήμερα: Προσαρμόζεστε συνεχώς, ενδυναμώνετε τα παιδιά σας και πείτε την ιστορία σας Είναι δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια να πω ότι ο Τολστόι είχε δίκιο; Η απάντηση, πιστεύω, είναι ναι. Όταν ο Λέο Τολστόι ήταν 5 χρονών, τον πλησίασε ο αδερφός του Νίκολαϊ και του είπε ότι έχει θάψει το μυστικό για τη συμπαντική ευτυχία σε ένα μικρό πράσινο ραβδί που είχε κρύψει σε μια ρεματιά στο κτήμα της οικογένειας στη Ρωσία. Εάν βρισκόταν ποτέ αυτό το ραβδί, όλη η ανθρωπότητα θα ήταν ευτυχισμένη. Ο Τολστόι αναλώθηκε στην εύρεση αυτού του ραβδιού αλλά δεν το βρήκε ποτέ. Ζήτησε μάλιστα να ταφεί στη ρεματιά όπου νόμιζε ότι ήταν κρυμμένο. Εξακολουθεί να κείτεται εκεί, καλυμμένος από ένα στρώμα πράσινου γρασιδιού. Η ιστορία αυτή συμβολίζει τέλεια το τελικό μου δίδαγμα: Η Ευτυχία δεν είναι κάτι που βρίσκουμε, είναι κάτι που φτιάχνουμε. Σχεδόν όλοι όσοι ασχολήθηκαν με καλοδιοικούμενους οργανισμούς κατέληξαν πάνω κάτω στο ίδιο συμπέρασμα. Το μεγαλείο δεν είναι θέμα συγκυριών. Είναι θέμα επιλογής. Δεν χρειάζεσαι ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο. Δεν χρειάζεσαι καταρράκτη. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να κάνεις μικρά βήματα, να πετυχαίνεις μικρές νίκες, να προσπαθείς να βρεις αυτό το πράσινο ραβδί. Τελικά, αυτό ίσως και να είναι το πιο μεγαλειώδες δίδαγμα. Ποιο είναι το μυστικό για μια ευτυχισμένη οικογένεια; Δοκιμάστε.
I was a teenager when I first read "Anna Karenina" and its famous opening sentence, "All happy families are alike. Each unhappy family is unhappy in its own way." When I first read that, I thought, "That sentence is inane. Of course all happy families aren't alike." But as I began working on this project, I began changing my mind. Recent scholarship has allowed us, for the first time, to identify the building blocks that successful families have. I've mentioned just three here today: Adapt all the time, empower the children, tell your story. Is it possible, all these years later, to say Tolstoy was right? The answer, I believe, is yes. When Leo Tolstoy was five years old, his brother Nikolay came to him and said he had engraved the secret to universal happiness on a little green stick, which he had hidden in a ravine on the family's estate in Russia. If the stick were ever found, all humankind would be happy. Tolstoy became consumed with that stick, but he never found it. In fact, he asked to be buried in that ravine where he thought it was hidden. He still lies there today, covered in a layer of green grass. That story perfectly captures for me the final lesson that I learned: Happiness is not something we find, it's something we make. Almost anybody who's looked at well-run organizations has come to pretty much the same conclusion. Greatness is not a matter of circumstance. It's a matter of choice. You don't need some grand plan. You don't need a waterfall. You just need to take small steps, accumulate small wins, keep reaching for that green stick. In the end, this may be the greatest lesson of all. What's the secret to a happy family? Try.
[Χειροκρότημα]
(Applause)