So when I was a little girl, a book sat on the coffee table in our living room, just steps from our front door. And the living room is a first impression. Ours had white carpet and a curio of my mother's most treasured collectibles. That room represented the sacrifices of generations gone by who, by poverty or by policy, couldn't afford a curio of collectibles let alone a middle class house to put them in. That room had to stay perfect. But I would risk messing up that perfect room every day just to see that book. On the cover sat a woman named Septima Clark. She sat in perfect profile with her face raised to the sky. She had perfect salt-and-pepper cornrows platted down the sides of her head, and pride and wisdom just emanated from her dark skin.
Toen ik een klein meisje was, lag er een boek op de salontafel in onze woonkamer, een paar stappen voorbij de voordeur. De woonkamer is bepalend voor iemands eerste indruk. Wij hadden witte vloerbedekking en een keur aan spullen van mijn moeder, die ze had verzameld en koesterde. Die kamer gaf een beeld van de offers die de eerdere generaties hadden gebracht. Mensen die door hun armoede of door regeringsbeleid zich allerlei spullen niet konden permitteren, laat staan een fatsoenlijke woning om alles neer te zetten. Onze woonkamer moest pico bello blijven. Toch riskeerde ik elke dag dat ik die perfecte staat zou verstoren, puur omdat ik naar dat boek wilde kijken. De omslag toonde een vrouw, Septima Clark, een zittend portret. Je zag haar zuiver 'en profile' met opgeheven gezicht. Haar grijzende haar was in cornrows ingevlochten, verticaal, plat tegen haar hoofd. Haar donkere huid straalde trots en wijsheid uit.
Septima Clark was an activist and an educator, a woman after whom I'd eventually model my own career. But more than all the words she ever spoke, that single portrait of Septima Clark, it defined confidence for me before I ever even knew the word.
Septima Clark was activiste, pedagoge, een vrouw die ik me uiteindelijk voor mijn carrière ten voorbeeld stelde. Maar meer dan alles wat ze ooit had gezegd, bracht dat ene portret van Septima Clark op mij de boodschap van zelfvertrouwen over, terwijl ik dat woord nog niet eens kende.
It may sound simple, but confidence is something that we underestimate the importance of. We treat it like a nice-to-have instead of a must-have. We place value on knowledge and resources above what we deem to be the soft skill of confidence. But by most measures, we have more knowledge and more resources now than at any other point in history, and still injustice abounds and challenges persist. If knowledge and resources were all that we needed, we wouldn't still be here. And I believe that confidence is one of the main things missing from the equation.
Misschien simpel gesteld, maar we onderschatten het belang van zelfvertrouwen. We doen alsof het mooi meegenomen is, maar het is een noodzaak. We kennen veel waarde toe aan kennis en middelen, terwijl we zelfvertrouwen beschouwen als een 'softe' eigenschap. Naar allerlei maatstaven gemeten hebben we nu meer kennis en bovendien meer bronnen dan ooit tevoren in de geschiedenis, en toch is er nog overal onrecht en zijn er nog steeds uitdagingen. Als kennis en middelen het enige waren wat we nodig hadden, zouden we verder zijn. Ik geloof dat zelfvertrouwen een van die dingen is die er absoluut óók bij horen.
I'm completely obsessed with confidence. It's been the most important journey of my life, a journey that, to be honest, I'm still on. Confidence is the necessary spark before everything that follows. Confidence is the difference between being inspired and actually getting started, between trying and doing until it's done. Confidence helps us keep going even when we failed. The name of the book on that coffee table was "I Dream A World," and today I dream a world where revolutionary confidence helps bring about our most ambitious dreams into reality.
Het thema zelfvertrouwen neemt me volledig in beslag. Het is in mijn leven de basis-zoektocht geweest, en eerlijk gezegd zoek ik nog steeds. Zelfvertrouwen is onontbeerlijk om dingen in gang te zetten. Zelfvertrouwen bepaalt of je alleen maar geïnspireerd bent of dat je daadwerkelijk aan de slag gaat, of je alleen iets probeert of dat je het ook echt bereikt. Zelfvertrouwen helpt ons doorzetten ook als we gefaald hebben. De titel van het boek op de salontafel was: 'I dream a world', en vandaag droom ik van een wereld waar revolutionair zelfvertrouwen onze meest ambitieuze dromen tot vervulling helpt brengen.
That's exactly the kind of world that I wanted to create in my classroom when I was a teacher, like a Willy Wonka world of pure imagination, but make it scholarly. All of my students were black or brown. All of them were growing up in a low-income circumstance. Some of them were immigrants, some of them were disabled, but all of them were the very last people this world invites to be confident. That's why it was so important that my classroom be a place where my students could build the muscle of confidence, where they could learn to face each day with the confidence you need to redesign the world in the image of your own dreams. After all, what are academic skills without the confidence to use those skills to go out and change the world.
En dat is nu juist de wereld die ik in mijn klas wilde realiseren toen ik lerares was: een soort wonderwereld van Sjakie en de chocoladefabriek, maar educatief verantwoord. Al mijn leerlingen waren zwart of getint. Allemaal groeiden ze op in een omgeving met weinig geld. Er waren immigranten bij, sommigen waren gehandicapt, maar geen van allen hoorden ze tot die mensen die automatisch worden gestimuleerd in hun zelfvertrouwen. Daarom vond ik het zo belangrijk dat in mijn eigen klas de kinderen hun zelfvertrouwen daadwerkelijk konden oefenen, en konden leren om iedere dag te starten met het zelfvertrouwen dat nodig is om in deze wereld je dromen waar te maken. Immers, wat heb je aan een goede opleiding als je het zelfvertrouwen mist om de wereld te gaan veranderen.
Now is when I should tell you about two of my students, Jamal and Regina. Now, I've changed their names, but their stories remain the same. Jamal was brilliant, but unfocused. He would squirm in his chair during independent work, and he would never stay still for more than three or four minutes. Students like Jamal can perplex brand new teachers because they're not quite sure how to support young people like him. I took a direct approach. I negotiated with Jamal. If he could give me focused work, then he could do it from anywhere in the classroom, from our classroom rug, from behind my desk, from inside his classroom locker, which turned out to be his favorite place. Jamal's least favorite subject was writing, and he never wanted to read what he had written out loud in class, but we were still making progress. One day, I decided to host a mock 2008 presidential election in my classroom. My third graders had to research and write a stump speech for their chosen candidate: Barack Obama, Hillary Clinton or John McCain. The heavy favorites were obvious, but one student chose John McCain. It was Jamal. Jamal finally decided to read something that he had written out loud in class, and sure enough, Jamal stunned all of us with his brilliance. Just like Jamal's dad, John McCain was a veteran, and just like Jamal's dad protected him, Jamal believed that John McCain would protect the entire country. And he wasn't my candidate of choice, but it didn't matter, because the entire class erupted into applause, a standing ovation for our brave friend Jamal who finally showed up as his most confident self for the first time that year.
Ik ga jullie nu vertellen over 2 leerlingen van mij, Jamal en Regina. Ik heb hun namen veranderd, maar hun verhalen blijven gelijk. Jamal was briljant, maar miste concentratie. Hij zat nooit een moment stil bij het zelfstandig werken en hij kon hooguit 3 of 4 minuten zijn mond houden. Kinderen als hij zijn moeilijk voor een beginnend leraar, omdat die nooit goed weet wat je met zo'n kind aanmoet. Ik koos de directe benadering. Ik ging met Jamal in onderhandeling: als hij geconcentreerd werkte, mocht hij dat overal in de klas doen, op de grond, aan mijn bureau, in zijn kluisje in de klas -- wat zijn favoriete werkplek werd. Jamal hield het minst van schrijven en hij wilde nooit in de klas voorlezen wat hij had geschreven. Toch boekten we vooruitgang. Een keer heb ik voor het jaar 2008 presidentsverkiezingen uitgeschreven bij ons in de klas. Mijn 8-jarige leerlingen moesten een verkiezingstoespraak schrijven voor hun favoriete kandidaat: Barack Obama, Hillary Clinton of John McCain. Het was duidelijk wie er favoriet waren. Maar één leerling koos voor John McCain, en dat was Jamal. Eindelijk wilde Jamal in de klas iets voorlezen wat hij had geschreven. En ja hoor, hij liet ons allemaal versteld staan van zijn briljante stuk. Net zoals de vader van Jamal was John McCain een veteraan en net zoals Jamals vader hem beschermde, zou John McCain het land beschermen, zo was Jamals overtuiging. McCain was niet mijn keus, maar dat gaf niet, want Jamal kreeg van de hele klas een daverend applaus, een staande ovatie voor onze dappere vriend Jamal, die eindelijk voor de dag kwam als iemand met zelfvertrouwen, voor het eerst dat jaar.
And then there was Regina. Regina was equally as brilliant, but active. She'd inevitably finish her work early, and then she'd get on about the business of distracting other students.
En dan had je Regina. Regina was net zo briljant, maar zij was actief. Ze was altijd snel klaar met haar werk, waarna ze zich wijdde aan het afleiden van andere kinderen.
(Laughter)
(Gelach)
Walking, talking, passing those notes that teachers hate but kids love. You look like you passed a lot of them.
Rondlopen, kletsen, van die 'leuke' briefjes rondsturen waar leraren niet van houden. Jullie deden dat ook vaak, zo te zien.
(Laughter)
(Gelach)
Despite my high ideals for our classroom, I would too often default to my baser instincts, and I would choose compliance over confidence. Regina was a glitch in my intended system. A good teacher can correct misbehavior but still remain a student's champion. But on one day in particular, I just plain old chose control. I snapped, and my approach didn't communicate to Regina that she was being a distraction. My approach communicated to Regina that she herself was a distraction. I watched the light go out from her eyes, and that light sparked joy in our classroom. I had just extinguished it. The entire class became irritable, and we didn't recover for the rest of the day.
Ik heb grote idealen voor mijn lesgeven, maar toch viel ik ook vaak terug op mijn basisinstincten, en verkoos ik meegaandheid boven zelfvertrouwen. Bij Regina haperde mijn goedbedoelde systeem. Een goede leraar kan gedrag corrigeren maar nog steeds geliefd zijn. Maar op die ene dag koos ik voor de aloude autoritaire aanpak. Ik snauwde haar af en daarmee communiceerde ik niet dat haar gedrag vervelend was. Ik bracht de boodschap over dat zij zélf vervelend was. Ik zag de lichtjes in haar ogen doven, terwijl ze met die lichtjes juist vreugde uitstraalde in de klas. Die lichtjes had ik nu gedoofd. De hele klas werd prikkelbaar en bleef dat de hele dag.
I think about the day often, and I have literally prayed that I did not do irreparable harm, because as a woman who used to be a little girl just like Regina, I know that I could have started the process of killing her confidence forever.
Ik denk vaak terug aan die dag en ik heb werkelijk gebeden dat ik niets onherstelbaars had gedaan, want als volwassen vrouw, die als kind net zo was als zij, weet ik dat dit het begin had kunnen zijn van de afbraak van haar zelfvertrouwen voor altijd.
A lack of confidence pulls us down from the bottom and weighs us down from the top, crushing us between a flurry of can'ts, won'ts and impossibles. Without confidence, we get stuck, and when we get stuck, we can't even get started. Instead of getting mired in what can get in our way, confidence invites us to perform with certainty. We all operate a little differently when we're sure we can win versus if we just hope we will. Now, this can be a helpful check. If you don't have enough confidence, it could be because you need to readjust your goal. If you have too much confidence, it could be because you're not rooted in something real. Not everyone lacks confidence. We make it easier in this society for some people to gain confidence because they fit our preferred archetype of leadership. We reward confidence in some people and we punish confidence in others, and all the while far too many people are walking around every single day without it. For some of us, confidence is a revolutionary choice, and it would be our greatest shame to see our best ideas go unrealized and our brightest dreams go unreached all because we lacked the engine of confidence. That's not a risk I'm willing to take.
Gebrek aan zelfvertrouwen trekt ons naar beneden. Het is een last die ons terneerdrukt, die ons verstikt in een wirwar van kan-niet en zal-niet en gaat-niet. Zonder zelfvertrouwen lopen we vast en zitten we eenmaal vast, dan komen we ook niet meer op gang. In plaats van weg te duiken voor beren op de weg, brengt zelfvertrouwen ons ertoe om de dingen resoluut aan te pakken. Het werkt gewoon anders bij ons als we weten dat we kunnen winnen en niet alleen maar hópen op succes. Je kunt een afweging maken: heb je niet genoeg zelfvertrouwen, kijk dan of je je doel moet bijstellen. Heb je te veel zelfvertrouwen, dan lijd je misschien aan zelfoverschatting. Nu heeft niet iedereen een tekort aan zelfvertrouwen. We maken het sommigen gemakkelijk om in zelfvertrouwen te groeien omdat zij passen in ons vertrouwde ideaalbeeld van leiderschap. We belonen zelfvertrouwen bij sommige mensen en bij anderen bestraffen we het juist. En intussen zijn er veel te veel mensen die hun dagen slijten zonder een greintje zelfvertrouwen. Voor sommigen van ons is zelfvertrouwen een revolutionaire keus, en het zou ons tot grote schande zijn als onze beste ideeën niet worden gerealiseerd en onze prachtigste dromen niet uitkomen; enkel omdat we de motor van zelfvertrouwen ontberen. Ik ben niet bereid dat risico te nemen.
So how do we crack the code on confidence? In my estimation, it takes at least three things: permission, community and curiosity. Permission births confidence, community nurtures it and curiosity affirms it. In education, we've got a saying, that you can't be what you can't see. When I was a little girl, I couldn't show confidence until someone showed me.
Wat is nu de sleutel tot zelfvertrouwen? Er zijn volgens mij tenminste drie dingen voor nodig: toestemming, een gemeenschap en nieuwsgierigheid. Zelfvertrouwen begint met toestemming, het wordt gevoed door een gemeenschap, en bevestigd door nieuwsgierigheid. In onderwijsland is er een zegswijze: je kunt niet zijn wat je niet kunt zien. Als klein meisje had ik geen zelfvertrouwen, totdat iemand het mij voordeed.
My family used to do everything together, including the mundane things, like buying a new car, and every time we did this, I'd watch my parents put on the exact same performance. We'd enter the dealership, and my dad would sit while my mom shopped. When my mom found a car that she liked, they'd go in and meet with the dealer, and inevitably, every time the dealer would turn his attention and his body to my dad, assuming that he controlled the purse strings and therefore this negotiation. "Rev. Packnett," they'd say, "how do we get you into this car today?" My dad would inevitably respond the same way. He'd slowly and silently gesture toward my mother and then put his hands right back in his lap. It might have been the complete shock of negotiating finances with a black woman in the '80s, but whatever it was, I'd watch my mother work these car dealers over until they were basically giving the car away for free.
In ons gezin deden we alles samen, ook de zakelijke dingen, zoals een nieuwe auto kopen, en wanneer we zoiets deden zag ik mijn ouders steeds precies hetzelfde doen. We stapten de showroom binnen, waar mijn vader ging zitten terwijl mijn moeder ging rondkijken. Zag zij een auto die haar wel wat leek, dan gingen ze met de verkoper praten en steevast richtte de verkoper zijn aandacht op mijn vader -- je zag dat aan zijn lichaamstaal -- denkend dat mijn vader over het geld ging en dus de onderhandelaar was. "Dominee Packnett", zei hij dan, "hoe krijgen wij u vandaag in deze auto?" Mijn vader reageerde dan altijd gelijk. Zwijgend maakte hij een langzaam gebaar in de richting van mijn moeder en legde dan zijn handen weer in zijn schoot. Misschien waren ze geschokt te moeten onderhandelen met een zwarte vrouw in de jaren 80, maar hoe het ook zij, ik zag mijn moeder autoverkopers onder handen nemen tot ze de auto vrijwel cadeau deden.
(Laughter)
(Gelach)
She would never crack a smile. She would never be afraid to walk away. I know my mom just thought she was getting a good deal on a minivan, but what she was actually doing was giving me permission to defy expectations and to show up confidently in my skill no matter who doubts me.
Ze glimlachte nooit. Ze was nooit bang om weg te lopen. Ik dacht dat mijn moeder erop uit was om gewoon een goede deal te sluiten, maar wat ze in werkelijkheid deed: ze maakte mij duidelijk dat ik best iemands verwachtingen mocht trotseren. en met zelfvertrouwen mijn ding doen, wat anderen er ook van vonden.
Confidence needs permission to exist and community is the safest place to try confidence on.
Zelfvertrouwen heeft toestemming nodig en een gemeenschap is de veiligste plek om zelfvertrouwen te oefenen.
I traveled to Kenya this year to learn about women's empowerment among Maasai women. There I met a group of young women called Team Lioness, among Kenya's first all-female community ranger groups. These eight brave young women were making history in just their teenage years, and I asked Purity, the most verbose young ranger among them, "Do you ever get scared?" I swear to you, I want to tattoo her response all over my entire body. She said, "Of course I do, but I call on my sisters. They remind me that we will be better than these men and that we will not fail." Purity's confidence to chase down lions and catch poachers, it didn't come from her athletic ability or even just her faith. Her confidence was propped up by sisterhood, by community. What she was basically saying was that if I am ever in doubt, I need you to be there to restore my hope and to rebuild my certainty.
Ik ben dit jaar in Kenia geweest om te leren over zelfstandigheid onder vrouwen bij de Maasai. Ik ontmoette daar een groep jonge vrouwen: Team Lioness. Zij zijn daar het eerste 100% vrouwelijke team van wildbeheerders. Deze acht dappere jonge vrouwen schreven geschiedenis terwijl ze pas tieners waren. Ik vroeg aan Purity, de meest welbespraakte van het stel: "Ben je wel eens bang?" Ik zweer jullie, ik zou haar antwoord op mijn hele lichaam willen tatoeëren. Ze zei: "Natuurlijk, maar ik praat erover met mijn zusters. Zij herinneren me eraan dat wij beter zijn dan die mannen en dat we niet zullen falen." Haar zelfvertrouwen bij de leeuwenjacht en bij het oppakken van stropers kwam niet voort uit haar lichaamskracht en zelfs niet uit haar geloof. Haar zelfvertrouwen steunde op de band met haar zusters, op haar gemeenschap. In feite zei zij: "Als ik ooit twijfel, heb ik jou nodig om mij weer hoop te geven en mijn zelfverzekerdheid te herstellen.
In community, I can find my confidence and your curiosity can affirm it. Early in my career, I led a large-scale event that did not go exactly as planned. I'm lying to you. It was terrible. And when I debriefed the event with my manager, I just knew that she was going to run down the list of every mistake I had ever made, probably from birth. But instead, she opened with a question: What was your intention? I was surprised but relieved. She knew that I was already beating myself up, and that question invited me to learn from my own mistakes instead of damage my already fragile confidence. Curiosity invites people to be in charge of their own learning. That exchange, it helped me approach my next project with the expectation of success. Permission, community, curiosity: all of these are the things that we will need to breed the confidence that we'll absolutely need to solve our greatest challenges and to build the world we dream, a world where inequity is ended and where justice is real, a world where we can be free on the outside and free on the inside because we know that none of us are free until all of us are free. A world that isn't intimidated by confidence when it shows up as a woman or in black skin or in anything other than our preferred archetypes of leadership. A world that knows that that kind of confidence is exactly the key we need to unlock the future that we want.
Binnen mijn gemeenschap wordt mijn zelfvertrouwen ondersteund en jouw nieuwsgierigheid kan mij daarin bevestigen. Jaren geleden leidde ik eens een grote conferentie, die niet precies volgens plan verliep. Nee, ik lieg -- het was een ramp. En bij de nabespreking met mijn manager wist ik vrijwel zeker dat zij de lijst zou langslopen van alles wat ik ooit fout had gedaan, vanaf mijn geboorte. In plaats daarvan begon ze met een vraag: Wat had je voor ogen? Ik was verbaasd maar ook opgelucht. Zij wist dat ik mezelf al op mijn kop gaf en met haar vraag nodigde ze mij uit om van mijn fouten te leren in plaats van schade toe te brengen aan mijn toch al kwetsbare zelfvertrouwen. Nieuwsgierigheid nodigt mensen uit om hun eigen leerproces te managen. Dat gesprek hielp mij om bij het aanpakken van mijn volgende project succes te verwachten. Dus toestemming, een gemeenschap en nieuwsgierigheid: dat is wat we nodig hebben om het zelfvertrouwen te ontwikkelen dat we zo hard nodig hebben om de grote uitdagingen aan te pakken en de wereld van onze dromen te bouwen, een wereld zonder ongelijkheid, waar gerechtigheid heerst, een wereld waar we vrij kunnen zijn in onze daden en in ons denken, omdat we weten dat niemand vrij is zolang we niet allemáál vrij zijn. Een wereld waar zelfvertrouwen niet intimiderend werkt in de gedaante van een vrouw, of in een donkere huid of elke andere hoedanigheid dan ons voorkeursprofiel van leiderschap. Een wereld die weet dat dat soort zelfvertrouwen de sleutel is tot de toekomst die we allemaal graag willen.
I have enough confidence to believe that that world will indeed come to pass, and that we are the ones to make it so.
Ik heb genoeg zelfvertrouwen om te geloven dat die wereld er inderdaad gaat komen, en dat wij die wereld tot stand gaan brengen.
Thank you so much.
Hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)