Σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες ιστορίες για τον ωκεανό μέσα από τη δουλειά μου ως φωτογράφος για το περιοδικό National Geographic. Πιστεύω ότι έγινα υποβρύχιος φωτογράφος και φωτορεπόρτερ επειδή ερωτεύτηκα τη θάλασσα όταν ήμουν παιδί. Και ήθελα να διηγηθώ ιστορίες για όλα τα εκπληκτικά πράγματα που έβλεπα κάτω από το νερό, τα απίστευτα άγρια πλάσματα και τις ενδιαφέρουσες συμπεριφορές. Κι ακόμη και μετά από 30 χρόνια που το κάνω αυτό, μετά από 30 χρόνια που εξερευνώ τον ωκεανό, δεν παύω ποτέ να εκπλήσσομαι από τις ασυνήθιστες συναντήσεις που έχω στη θάλασσα. Όμως, όλο και συχνότερα αυτές τις μέρες, βλέπω και φοβερά πράγματα κάτω από το νερό, πράγματα που νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν. Και αναγκάστηκα να στρέψω τη μηχανή μου σε αυτά τα ζητήματα για να πω μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία. Θέλω οι άνθρωποι να δουν τι συμβαίνει κάτω από το νερό, και τη φρίκη και τη μαγεία.
I would like to share with you this morning some stories about the ocean through my work as a still photographer for National Geographic magazine. I guess I became an underwater photographer and a photojournalist because I fell in love with the sea as a child. And I wanted to tell stories about all the amazing things I was seeing underwater, incredible wildlife and interesting behaviors. And after even 30 years of doing this, after 30 years of exploring the ocean, I never cease to be amazed at the extraordinary encounters that I have while I'm at sea. But more and more frequently these days I'm seeing terrible things underwater as well, things that I don't think most people realize. And I've been compelled to turn my camera towards these issues to tell a more complete story. I want people to see what's happening underwater, both the horror and the magic.
Το πρώτο θέμα που κάλυψα για το National Geographic, όπου κατάλαβα ότι μπορούσα να συμπεριλάβω περιβαλλοντικά ζητήματα σε ένα άρθρο φυσικής ιστορίας, ήταν ένα άρθρο που πρότεινα για τις γροιλανδικές φώκιες. Το άρθρο που ήθελα να ετοιμάσω, αρχικά, ήταν ένα αφιέρωμα στις λίγες εβομάδες κάθε χρόνου, τότε που αυτά τα ζώα μεταναστεύουν από την καναδική αρκτική στον Κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου, στον Καναδά για να βρουν ταίρι, να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν τα μικρά τους. Κι όλα αυτά διαδραματίζονται με φόντο ένα κομμάτι πάγου που κινείται με τον αέρα και την παλίρροια Κι επειδή είμαι υποβρύχιος φωτογράφος, ήθελα να καλύψω αυτό το θέμα πάνω και κάτω από το νερό, να βγάλω φωτογραφίες όπως αυτή, που δείχνει ένα από αυτά τα μικρά να κολυμπά για πρώτη του φορά στο παγωμένο νερό που είναι -2° C. Καθώς όμως ασχολούμουν περισσότερο με αυτό το θέμα, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν δύο μεγάλα περιβαλλοντικά ζητήματα που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Το πρώτο ήταν ότι αυτά τα ζώα εξακολουθούν να τα κυνηγούν, και να τα σκοτώνουν με στυλιάρια όταν είναι 8-15 ημερών. Πρόκειται πραγματικά για τη μεγαλύτερη σφαγή θαλασσίων θηλαστικών στον πλανήτη, με εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιες φώκιες να σκοτώνονται κάθε χρόνο.
The first story that I did for National Geographic, where I recognized the ability to include environmental issues within a natural history coverage, was a story I proposed on harp seals. The story I wanted to do initially was just a small focus to look at the few weeks each year where these animals migrate down from the Canadian arctic to the Gulf of St. Lawrence in Canada to engage in courtship, mating and to have their pups. And all of this is played out against the backdrop of transient pack ice that moves with wind and tide. And because I'm an underwater photographer, I wanted to do this story from both above and below, to make pictures like this that show one of these little pups making its very first swim in the icy 29-degree water. But as I got more involved in the story, I realized that there were two big environmental issues I couldn't ignore. The first was that these animals continue to be hunted, killed with hakapiks at about eight, 15 days old. It actually is the largest marine mammal slaughter on the planet, with hundreds of thousands of these seals being killed every year.
Όμως όσο ανησυχητικό κι αν είναι αυτό, νομίζω ότι το μεγαλύτερο προβλημα για τις γροιλανδικές φώκιες είναι η απώλεια των θαλάσσιων πάγων λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Αυτή είναι μια εναέρια φωτογραφία που δείχνει τον Κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου την περίοδο αναπαραγωγής της φώκιας. Και παρόλο που βλέπουμε αρκετό πάγο σε αυτή την εικόνα, βλέπουμε και πολύ νερό, το οποίο ιστορικά δεν υπήρχε εκεί. Και ο πάγος που υπάρχει είναι πολύ λεπτός. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα μικρά χρειάζονται μια σταθερή επιφάνεια συμπαγούς πάγου για να θηλάσουν. Χρειάζονται μόνο 12 μέρες από τη στιγμή που γεννιούνται για να ζήσουν μόνα τους. Αν όμως δεν τους δοθούν αυτές οι 12 μέρες, μπορεί να πέσουν στον ωκεανό και να πεθάνουν. Αυτή είναι μια φωτογραφία μου που δείχνει ένα από αυτά τα μικρά, μόλις 5 ή 7 ημερών -- έχει ακόμη ένα κομματάκι οφάλιου λώρου στην κοιλιά του -- που έχει πέσει στο νερό εξαιτίας του λεπτού πάγου, και η μητέρα προσπαθεί απεγνωσμένα να το σπρώξει έξω για να αναπνεύσει και να το επαναφέρει σε μια σταθερή επιφάνεια. Αυτό το πρόβλημα συνεχίζει να μεγαλώνει κάθε χρόνο από όταν ήμουν εκεί. Διάβασα ότι, πέρσι, το ποσοστό θνησιμότητας των μικρών ήταν 100% σε κάποιες περιοχές του Κόλπου του Αγ. Λαυρεντίου. Όπότε, ξεκάθαρα, αυτό το είδος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα επιβίωσης. Το άρθρο έγινε τελικά εξώφυλλο στο National Geographic. Και προσέλκυσε αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον.
But as disturbing as that is, I think the bigger problem for harp seals is the loss of sea ice due to global warming. This is an aerial picture that I made that shows the Gulf of St. Lawrence during harp seal season. And even though we see a lot of ice in this picture, there's a lot of water as well, which wasn't there historically. And the ice that is there is quite thin. The problem is that these pups need a stable platform of solid ice in order to nurse from their moms. They only need 12 days from the moment they're born until they're on their own. But if they don't get 12 days, they can fall into the ocean and die. This is a photo that I made showing one of these pups that's only about five or seven days old -- still has a little bit of the umbilical cord on its belly -- that has fallen in because of the thin ice, and the mother is frantically trying to push it up to breathe and to get it back to stable purchase. This problem has continued to grow each year since I was there. I read that last year the pup mortality rate was 100 percent in parts of the Gulf of St. Lawrence. So, clearly, this species has a lot of problems going forward. This ended up becoming a cover story at National Geographic. And it received quite a bit of attention.
Κι έτσι, είδα την δυνατότητα ν' αρχίσω να ασχολούμαι με άρθρα σχετικά με τα προβλήματα του ωκεανού. Έτσι, πρότεινα ένα άρθρο για την παγκόσμια αλιευτική κρίση, εν μέρει επειδή ήμουν ο ίδιος μάρτυρας της υποβάθμισης του ωκεανού κατά τα τελευταία 30 χρόνια, αλλά κι επειδή διάβασα μια επιστημονική μελέτη που υποστήριζε ότι 90% των μεγάλων ψαριών στον ωκεανό έχουν εξαφανιστεί τα τελευταία 50 ή 60 χρόνια. Αυτά είναι ο τόνος, ο ξιφίας και οι καρχαρίες. Και όταν το διάβασα, έμεινα άφωνος με αυτούς τους αριθμούς. Πίστευα ότι αυτό θα γινόταν πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ. Αλλά δεν έγινε, κι έτσι θέλησα να ασχοληθώ με ένα άρθρο που ήταν μια πολύ διαφορετική υποβρύχια ιστορία. Ήθελα να είναι περισσότερο σαν πολεμική φωτογραφία, όπου έβγαζα σκληρότερες φωτογραφίες που έδειχναν στους αναγνώστες τι συνέβαινε στη θαλάσσια πανίδα ανά τον πλανήτη.
And with that, I saw the potential to begin doing other stories about ocean problems. So I proposed a story on the global fish crisis, in part because I had personally witnessed a lot of degradation in the ocean over the last 30 years, but also because I read a scientific paper that stated that 90 percent of the big fish in the ocean have disappeared in the last 50 or 60 years. These are the tuna, the billfish and the sharks. When I read that, I was blown away by those numbers. I thought this was going to be headline news in every media outlet, but it really wasn't, so I wanted to do a story that was a very different kind of underwater story. I wanted it to be more like war photography, where I was making harder-hitting pictures that showed readers what was happening to marine wildlife around the planet.
Ωστόσο, αυτό που θεώρησα απαραίτητο, ήταν να κάνω με αυτό το άρθρο τους αναγνώστες να εκτιμήσουν τα ζώα του ωκεανού που τρώνε. Ξέρετε, νομίζω ότι όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σ' ένα εστιατόριο, και κάποιος παραγγείλει μπριζόλα, όλοι ξέρουμε από πού έρχεται η μπριζόλα, κι αν κάποιος παραγγείλει κοτόπουλο, όλοι ξέρουμε τι είναι το κοτόπουλο, όταν όμως τρώνε σούσι κυανόπτερου, αντιλαμβάνονται ποιο μεγαλοπρεπές ζώο καταναλώνουν; Αυτά είναι τα λιοντάρια και οι τίγρεις της θάλασσας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν αντίστοιχα ζώα στην ξηρά, είναι μοναδικά στον κόσμο. Αυτά είναι ζώα που πρακτικά μπορούν να κολυμπήσουν από τον ισημερινό μέχρι τους πόλους και να διασχίσουν ολόκληρους ωκεανούς μέσα σ' έναν χρόνο. Κι επειδή δεν σταματούν να μεγαλώνουν, αν δεν ήμασταν τόσο αποτελεσματικοί στο κυνήγι τους, θα υπήρχαν κυανόπτεροι 30 ετών που θα ζύγιζαν έναν τόνο. Όμως είμαστε υπερβολικά αποτελεσματικοί στο κυνήγι τους, και οι πληθυσμοί τους παγκοσμίως έχουν μειωθεί δραματικά.
The first component of the story that I thought was essential, however, was to give readers a sense of appreciation for the ocean animals that they were eating. You know, I think people go into a restaurant, and somebody orders a steak, and we all know where steak comes from, and somebody orders a chicken, and we know what a chicken is, but when they're eating bluefin sushi, do they have any sense of the magnificent animal that they're consuming? These are the lions and tigers of the sea. In reality, these animals have no terrestrial counterpart; they're unique in the world. These are animals that can practically swim from the equator to the poles and can crisscross entire oceans in the course of a year. If we weren't so efficient at catching them, because they grow their entire life, would have 30-year-old bluefin out there that weigh a ton. But the truth is we're way too efficient at catching them, and their stocks have collapsed worldwide.
Αυτή είναι η ημερήσια δημοπρασία στην ψαραγορά Τσουκίτζι, όπως τη φωτογράφησα πριν από 2 χρόνια. Και κάθε μέρα, τόνοι, κυανόπτεροι, όπως αυτοί, στοιβάζονται σαν να ήταν ξυλεία, από αποθήκη σε αποθήκη. Και καθώς τριγυρνούσα για να βγάλω αυτές τις φωτογραφίες, μου ήρθε στο μυαλό ότι ο ωκεανός δεν είναι μανάβικο. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε χωρίς να περιμένουμε σοβαρές συνέπειες ως αποτέλεσμα.
This is the daily auction at the Tsukiji Fish Market that I photographed a couple years ago. And every single day these tuna, bluefin like this, are stacked up like cordwood, just warehouse after warehouse. As I wandered around and made these pictures, it sort of occurred to me that the ocean's not a grocery store, you know. We can't keep taking without expecting serious consequences as a result.
Επίσης, με το άρθρο ήθελα να δείξω στους αναγνώστες πώς πιάνονται τα ψάρια, κάποιες από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται, όπως η τράτα βυθού, μια από τις πιο διαδεδομένες μεθόδους στον κόσμο. Αυτό ήταν ένα μικρό δίχτυ που χρησιμοποιούσαν στο Μεξικό για γαρίδες, όμως ο τρόπος που λειτουργεί είναι βασικά ο ίδιος σ' όλο τον κόσμο. Έχουμε ένα μεγάλο δίχτυ στη μέση με δυο ατσάλινες πόρτες σε κάθε άκρη. Και καθώς αυτή η κατασκευή ρυμουλκείται μέσα στο νερό, οι πόρτες συναντούν την αντίσταση του νερού κι ανοίγουν το στόμιο του διχτυού. και βάζουν φελλούς στο επάνω μέρος και βαρίδια στο κάτω. Kι αυτό σέρνεται στο βυθό, σ' αυτήν την περίπτωση για να πιάσει γαρίδες. Όμως, όπως καταλαβαίνετε, πιάνει κι ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα του. Και καταστρέφει την πολύτιμη βενθική κοινότητα του βυθού, πράγματα όπως σφουγγάρια και κοράλια, το απαραίτητο φυσικό περιβάλλον άλλων ζώων.
I also, with the story, wanted to show readers how fish are caught, some of the methods that are used to catch fish, like a bottom trawler, which is one of the most common methods in the world. This was a small net that was being used in Mexico to catch shrimp, but the way it works is essentially the same everywhere in the world. You have a large net in the middle with two steel doors on either end. And as this assembly is towed through the water, the doors meet resistance with the ocean, and it opens the mouth of the net, and they place floats at the top and a lead line on the bottom. And this just drags over the bottom, in this case to catch shrimp. But as you can imagine, it's catching everything else in its path as well. And it's destroying that precious benthic community on the bottom, things like sponges and corals, that critical habitat for other animals.
Αυτή είναι η φωτογραφία ενός ψαρά που κρατά τις γαρίδες που έπιασε αφού έσερνε τα δίχτυα του για μία ώρα. Έπιασε λοιπόν μια χούφτα γαρίδες, γύρω στις επτά ή οκτώ γαρίδες, κι όλα τα υπόλοιπα ζώα πάνω στη βάρκα είναι παρεπιμπτόντα αλιεύματα. Αυτά είναι τα ζώα που θανατώθηκαν στην πορεία, αλλά δεν έχουν εμπορική αξία. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος ενός δείπνου με γαρίδες, εφτά ή οκτώ γαρίδες και 4,5 κιλά άλλα ζώα που θανατώθηκαν στην πορεία. Και για να το απεικονίσω ακόμη καλύτερα, κολύμπησα κάτω από τη βάρκα και φωτογράφησα τον ψαρά να ρίχνει τα παρεπιπτόντα αλιεύματα στη θάλασσα σαν σκουπίδια. Και φωτογράφησα αυτόν τον καταρράκτη θανάτου. ξέρετε, ζώα όπως ρινόβατοι, σελάχια νυχτερίδες, πλευρονήκτες, ψάρια φούσκες, που μόλις μια ώρα νωρίτερα βρίσκονταν στο βυθό του ωκεανού, ζωντανά, αλλά τώρα πετιούνται πίσω ως σκουπίδια.
This photograph I made of the fisherman holding the shrimp that he caught after towing his nets for one hour. So he had a handful of shrimp, maybe seven or eight shrimp, and all those other animals on the deck of the boat are bycatch. These are animals that died in the process, but have no commercial value. So this is the true cost of a shrimp dinner, maybe seven or eight shrimp and 10 pounds of other animals that had to die in the process. And to make that point even more visual, I swam under the shrimp boat and made this picture of the guy shoveling this bycatch into the sea as trash and photographed this cascade of death, you know, animals like guitarfish, bat rays, flounder, pufferfish, that only an hour before, were on the bottom of the ocean, alive, but now being thrown back as trash.
Επίσης, ήθελα να εστιάσω στη βιομηχανία αλίευσης καρχαριών, επειδή, αυτή τη στιγμή, στον πλανήτη Γη, σκοτώνουμε πάνω από 100 εκατομμύρια καρχαρίες κάθε χρόνο. Όμως προτού βγω έξω για να φωτογραφίσω αυτό το κομμάτι, πάλευα με τη σκέψη πώς μπορείς να βγάλεις φωτογραφία ένα νεκρό καρχαρία έτσι ώστε να έχει απήχηση στους αναγνώστες. Ξέρετε, νομίζω ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι καλός καρχαρίας είναι μόνο ο νεκρός καρχαρίας. Όμως ένα πρωί βούτηξα και βρήκα αυτό το αλεπόψαρο που είχε μόλις πριν λίγο πεθάνει στο δίχτυ. Με τα τεράστια θωρακικά του πτερύγια και με τα μάτια του πολύ ορατά ακόμη, μου θύμησε, αν θέλετε, εικόνα σταύρωσης. Αυτή τελικά έγινε η κεντρική φωτογραφία στο άρθρο για την παγκόσμια αλιεία στο National Geographic. Κι ελπίζω να βοήθησε τους αναγνώστες να αντιληφθούν αυτό το πρόβλημα των 100 εκατομμυρίων καρχαριών.
I also wanted to focus on the shark fishing industry because, currently on planet Earth, we're killing over 100 million sharks every single year. But before I went out to photograph this component, I sort of wrestled with the notion of how do you make a picture of a dead shark that will resonate with readers You know, I think there's still a lot of people out there who think the only good shark is a dead shark. But this one morning I jumped in and found this thresher that had just recently died in the gill net. And with its huge pectoral fins and eyes still very visible, it struck me as sort of a crucifixion, if you will. This ended up being the lead picture in the global fishery story in National Geographic. And I hope that it helped readers to take notice of this problem of 100 million sharks.
Κι επειδή αγαπώ τους καρχαρίες --έχω μια κάποια εμμονή με τους καρχαρίες-- ήθελα να ετοιμάσω ένα άλλο, πιο εορταστικό άρθρο γι' αυτούς. Για να μιλήσω για την ανάγκη προστασίας των καρχαριών. Έτσι πήγα στις Μπαχάμες, επιδή υπάρχουν ελάχιστα μέρη στον κόσμο όπου οι καρχαρίες ευημερούν στις μέρες μας, όμως στις Μπαχάμες οι πληθυσμοί ήταν αρκετά υγιείς. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η κυβέρνηση εκεί είχε απαγορεύσει τα παραγάδια πριν από αρκετά χρόνια. Και ήθελα να δείξω μερικά είδη που δεν είχαμε παρουσιάσει αρκετά στο περιοδικό και δούλεψα σε διάφορες τοποθεσίες.
And because I love sharks -- I'm somewhat obsessed with sharks -- I wanted to do another, more celebratory, story about sharks, as a way of talking about the need for shark conservation. So I went to the Bahamas because there're very few places in the world where sharks are doing well these days, but the Bahamas seem to be a place where stocks were reasonably healthy, largely due to the fact that the government there had outlawed longlining several years ago. And I wanted to show several species that we hadn't shown much in the magazine and worked in a number of locations.
Μια από αυτές ήταν αυτό το μέρος στις Βόρειες Μπαχάμες που ονομάζεται Τάιγκερ Μπιτς, όπου οι καρχαρίες τίγρεις συναθροίζονται στα ρηχά. Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξα από χαμηλό ύψος, που δείχνει τη βάρκα μας και καμιά ντουζίνα από αυτούς τους καρχαρίες απλά να κολυμπούν από πίσω. Αυτό όμως που δεν ήθελα με τίποτα να κάνω σε αυτό το αφιέρωμα ήταν να συνεχίσω να παρουσιάζω τους καρχαρίες σαν τέρατα. Δεν ήθελα να είναι υπερβολικά απειλητικοί ή τρομακτικοί. Και με αυτή τη φωτογραφία ενός όμορφου, 4,5, μάλλον 4 μέτρα μεγάλου, θηλυκού καρχαρία τίγρη, νομίζω πως πέτυχα αυτόν το στόχο, καθώς κολυμπούσε με αυτά τα μικρά μπάρτζακ μπροστά στη μύτη της και το φλας μου δημιούργησε μια σκιά στο πρόσωπό της. Και νομίζω ότι είναι μια πιο ήπια φωτογραφία, λίγο λιγότερο απειλητική, με λίγο περισσότερο σεβασμό για το είδος.
One of the locations was this place called Tiger Beach, in the northern Bahamas where tiger sharks aggregate in shallow water. This is a low-altitude photograph that I made showing our dive boat with about a dozen of these big old tiger sharks sort of just swimming around behind. But the one thing I definitely didn't want to do with this coverage was to continue to portray sharks as something like monsters. I didn't want them to be overly threatening or scary. And with this photograph of a beautiful 15-feet, probably 14-feet, I guess, female tiger shark, I sort of think I got to that goal, where she was swimming with these little barjacks off her nose, and my strobe created a shadow on her face. And I think it's a gentler picture, a little less threatening, a little more respectful of the species.
Σε αυτήν την ιστορία, έψαξα επίσης για τον μυστηριώδη μεγάλο σφυροκέφαλο, ένα ζώο που δεν είχε φωτογραφηθεί πολύ μέχρι πριν από 7 ή 10 χρόνια περίπου. Είναι ένα πολύ μοναχικό πλάσμα. Είναι όμως ένα ζώο για το οποίο η επιστήμη θεωρεί ότι τα δεδομένα είναι ελλιπή και στη Φλόριντα και στις Μπαχάμες. Ξέρετε, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα γι' αυτούς. Δεν ξέρουμε από πού ή προς πού μεταναστεύουν, πού ζευγαρώνουν, πού γεννούν τα μικρά τους, κι ωστόσο, οι πληθυσμοί των σφυροκέφαλων στον Ατλαντικό έχουν μειωθεί κατά περίπου 80% τα τελευταία 20 με 30 χρόνια. Ξέρετε, τους χάνουμε πιο γρήγορα απ' ότι μπορούμε να τους βρούμε.
I also searched on this story for the elusive great hammerhead, an animal that really hadn't been photographed much until maybe about seven or 10 years ago. It's a very solitary creature. But this is an animal that's considered data deficient by science in both Florida and in the Bahamas. You know, we know almost nothing about them. We don't know where they migrate to or from, where they mate, where they have their pups, and yet, hammerhead populations in the Atlantic have declined about 80 percent in the last 20 to 30 years. You know, we're losing them faster than we can possibly find them.
Αυτός είναι ο μακροπτερυγοκαρχαρίας, που θεωρείται το τέταρτο πιο επικίνδυνο είδος, αν δίνετε σημασία σε τέτοιες λίστες. Είναι όμως ένα ζώο που ο πληθυσμός του έχει μειωθεί κατά 98% στις περισσότερες περιοχές. Επειδή είναι ζώο του πελάγους και ζει σε βαθύτερα νερά, κι επειδή δεν δουλεύαμε στο βυθό, εδώ έφερα μαζί μου ένα κλουβί για καρχαρίες, κι ο φίλος μου, ο ειδικός στους καρχαρίες βιολόγος Γουές Πραττ, είναι μέσα στο κλουβί. Όπως βλέπετε, ο φωτογράφος, βέβαια, δεν ήταν μέσα στο κλουβί, προφανώς ο βιολόγος είναι λίγο πιο έξυπνος.
This is the oceanic whitetip shark, an animal that is considered the fourth most dangerous species, if you pay attention to such lists. But it's an animal that's about 98 percent in decline throughout most of its range. Because this is a pelagic animal and it lives out in the deeper water, and because we weren't working on the bottom, I brought along a shark cage here, and my friend, shark biologist Wes Pratt is inside the cage. You'll see that the photographer, of course, was not inside the cage here, so clearly the biologist is a little smarter than the photographer I guess.
Και τέλος, με αυτό το άρθρο ήθελα να εστιάσω στα μέρη όπου ζουν τα μωρά των καρχαριών. Και πήγα στο νησί Μπίμινι, στις Μπαχάμες, για να δουλέψω με τα μικρά κίτρινων καρχαριών. Αυτή είναι η φωτογραφία ενός μωρού κίτρινου καρχαρία και δείχνει αυτά τα ζώα εκεί όπου περνούν τα πρώτα 2 με 3 χρόνια της ζωής τους σε αυτά τα προστατευτικά μαγκρόβια. Αυτή είναι μια φωτογραφία που δεν θυμίζει και πολύ καρχαρία. Δεν είναι αυτό που θα σας ερχόταν στο μυαλό ως τυπική φωτογραφία καρχαρία. Εδώ όμως βλέπουμε έναν καρχαρία, περίπου 25 με 28 εκατοστών, να κολυμπά σε περίπου 30 πόντους νερό. Όμως αυτό το φυσικό περιβάλλον τους είναι απαραίτητο κι εκεί περνούν τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής τους, ώσπου να μεγαλώσουν αρκετά για να βγουν στον ύφαλο. Αφού έφυγα από το Μπίμινι, έμαθα ότι αυτό το φυσικό περιβάλλον ισοπεδώθηκε για να δημιουργηθεί ένα νέο γήπεδο γκολφ και ξενοδοχείο.
And lastly with this story, I also wanted to focus on baby sharks, shark nurseries. And I went to the island of Bimini, in the Bahamas, to work with lemon shark pups. This is a photo of a lemon shark pup, and it shows these animals where they live for the first two to three years of their lives in these protective mangroves. This is a very sort of un-shark-like photograph. It's not what you typically might think of as a shark picture. But, you know, here we see a shark that's maybe 10 or 11 inches long swimming in about a foot of water. But this is crucial habitat and it's where they spend the first two, three years of their lives, until they're big enough to go out on the rest of the reef. After I left Bimini, I actually learned that this habitat was being bulldozed to create a new golf course and resort.
Και άλλα πρόσφατα άρθρα ασχολήθηκαν με μοναδικά είδη, ναυαρχίδες, αν θέλετε, που κινδυνεύουν στον ωκεανό προκειμένου να μιλήσουν για άλλες απειλές. Σε ένα τέτοιο άρθρο παρουσίαζα την δερματοχελώνα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και αρχαιότερο από όλα τα είδη χελώνας, αυτό που παρουσιάζει τη μεγαλύτερη εξάπλωση και που καταδύεται βαθύτερα. Εδώ βλέπουμε μια θηλυκιά να βγαίνει από τον ωκεανό κάτω από το φως του φεγγαριού στο νησί Τρινιντάντ. Αυτά είναι ζώα που υπάρχουν εδώ και περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια. Υπήρχε εποχή στην ιστορία τους που έβγαιναν από το νερό για να φτιάξουν φωλιές κι έβλεπαν Τυραννόσαυρους Ρεξ να τρέχουν. Και σήμερα, βγαίνουν στην ξηρά και βλέπουν κτήρια. Όμως, παρά την εντυπωσιακή μακροζωία τους, τώρα θεωρούνται άμεσα απειλούμενο είδος. Στον Ειρηνικό, όπου τράβηξα αυτή τη φωτογραφία, οι πληθυσμοί τους έχουν μειωθεί κατά περίπου 90% τα τελευταία 15 χρόνια.
And other recent stories have looked at single, flagship species, if you will, that are at risk in the ocean as a way of talking about other threats. One such story I did documented the leatherback sea turtle. This is the largest, widest-ranging, deepest-diving and oldest of all turtle species. Here we see a female crawling out of the ocean under moonlight on the island of Trinidad. These are animals whose lineage dates back about 100 million years. And there was a time in their lifespan where they were coming out of the water to nest and saw Tyrannosaurus rex running by. And today, they crawl out and see condominiums. But despite this amazing longevity, they're now considered critically endangered. In the Pacific, where I made this photograph, their stocks have declined about 90 percent in the last 15 years.
Αυτή η φωτογραφία δείχνει ένα νεοσσό έτοιμο να γευτεί το θαλασσινό νερό για πρώτη φορά στο ξεκίνημα του μακρινού και γεμάτου κινδύνους ταξιδιού του. Μόνο μία στις χίλιες νεογέννητες δερματοχελώνες θα ενηλικιωθεί. Αυτό όμως οφείλεται στους φυσικούς θηρευτές τους, όπως οι γύπες που τα μαζεύουν από την ακτή ή τα σαρκοβόρα ψάρια που τα περιμένουν στα ανοιχτά. Η φύση έχει μάθει να τα εξισορροπεί αυτά, και οι θηλυκές γεννούν πολλές φορές προκειμένου να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες. Αυτό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν όμως είναι οι ανθρωπογενείς κίνδυνοι, όπως σε αυτή τη φωτογραφία, που δείχνει μια δερματοχελώνα πιασμένη σε δίχτυ τη νύχτα. Πραγματικά, βούτηξα και το φωτογράφησα αυτό και με την άδεια του ψαρά, ελευθέρωσα τη χελώνα και μπορέσε να κολυμπήσει για να φύγει. Όμως χιλιάδες δερματοχελώνες κάθε χρόνο δεν έχουν αυτήν την τύχη, και το μέλλον του είδους βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.
This is a photograph that shows a hatchling about to taste saltwater for the very first time beginning this long and perilous journey. Only one in a thousand leatherback hatchlings will reach maturity. But that's due to natural predators like vultures that pick them off on a beach or predatory fish that are waiting offshore. Nature has learned to compensate with that, and females have multiple clutches of eggs to overcome those odds. But what they can't deal with is anthropogenic stresses, human things, like this picture that shows a leatherback caught at night in a gill net. I actually jumped in and photographed this, and with the fisherman's permission, I cut the turtle out, and it was able to swim free. But, you know, thousands of other leatherbacks each year are not so fortunate, and the species' future is in great danger.
Ένα άλλο χαρισματικό μεγάλο ζώο με το οποίο δούλεψα είναι η μαύρη φάλαινα. Στην ουσία, αυτό είναι ένα άρθρο που ετοίμασα με τις μαύρες φάλαινες. Πριν από περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια, υπήρχε μόνο ένα είδος μαύρης φάλαινας στον πλανήτη, όμως καθώς κομμάτια γης μετακινήθηκαν και ωκεανοί απομονώθηκαν, τα είδη χωρίστηκαν κατά κάποιον τρόπο, και σήμερα έχουμε ουσιαστικά δύο ξεχωριστά φυλές. Έχουμε την νότια μαύρη φάλαινα που βλέπουμε εδώ και την μαύρη φάλαινα του βόρειου Ατλαντικού που βλέπουμε εδώ, μια μητέρα και το μικρό της έξω από της ακτές της Φλόριντα. Τώρα, και τα δύο είδη κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρις εξόντωσης από τους πρώτους φαλαινοθήρες, όμως οι νότιες μαύρες φάλαινες έχουν επανακάμψει πολύ καλύτερα γιατί βρίσκονται σε τοποθεσίες περισσότερο απομακρυσμένες από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Another charismatic megafauna species that I worked with is the story I did on the right whale. And essentially, the story is this with right whales, that about a million years ago, there was one species of right whale on the planet, but as land masses moved around and oceans became isolated, the species sort of separated, and today we have essentially two distinct stocks. We have the Southern right whale that we see here and the North Atlantic right whale that we see here with a mom and calf off the coast of Florida. Now, both species were hunted to the brink of extinction by the early whalers, but the Southern right whales have rebounded a lot better because they're located in places farther away from human activity.
Η μαύρη φάλαινα του βόρειου Ατλαντικού θεωρείται το πιο απειλούμενο με εξαφάνιση είδος στον πλανήτη σήμερα, επειδή είναι αστικές φάλαινες, ζουν κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Βορείου Αμερικής, των ΗΠΑ και του Καναδά, κι έρχονται αντιμέτωπες με τα αστικά προβλήματα. Σ' αυτή τη φωτογραφία, ξεπροβάλλει το κεφάλι ενός ζώου στο ηλιοβασίλεμα, στα ανοιχτά της Φλόριντα. Στο φόντο μπορείτε να δείτε το εργοστάσιο καύσης άνθρακα. Έρχονται αντιμέτωπες με πράγματα όπως τοξίνες και φάρμακα που ρίχνονται στον ωκεανό, και μπορεί να επηρεάζουν ακόμη και την αναπαραγωγή τους. Επίσης, μπλέκονται σε δίχτυα ψαρέματος. Αυτή η φωτογραφία δείχνει την ουρά μιας μαύρης φάλαινας. Κι αυτά τα άσπρα σημάδια δεν είναι φυσιολογικά. αυτά είναι σημάδια από δίχτυα. Το 72% του πληθυσμού τους έχει τέτοια σημάδια, οι περισσότερες όμως δεν μπορούν να απαλλαγούν από σύνεργα όπως παγίδες για αστακούς και καβούρια. Μένουν πάνω τους, και τελικά τις σκοτώνουν. Και το άλλο πρόβλημα είναι ότι τις χτυπούν σκάφη. Και αυτό ήταν ένα ζώο που χτυπήθηκε από σκάφος στη Νέα Σκοτία του Καναδά καθώς ρυμουλκείται εκεί όπου έγινε η νεκροψία για να επιβεβαιωθούν τα αίτια του θανάτου του, που ήταν όντως το χτύπημα από το σκάφος. Όλα αυτά τα προβλήματα συσσωρεύονται εις βάρος αυτών των ζώων κι ευθύνονται για τον πολύ μικρό αριθμό τους.
The North Atlantic right whale is listed as the most endangered species on the planet today because they are urban whales; they live along the east coast of North America, United States and Canada, and they have to deal with all these urban ills. This photo shows an animal popping its head out at sunset off the coast of Florida. You can see the coal burning plant in the background. They have to deal with things like toxins and pharmaceuticals that are flushed out into the ocean, and maybe even affecting their reproduction. They also get entangled in fishing gear. This is a picture that shows the tail of a right whale. And those white markings are not natural markings. These are entanglement scars. 72 percent of the population has such scars, but most don't shed the gear, things like lobster traps and crab pots. They hold on to them, and it eventually kills them. And the other problem is they get hit by ships. And this was an animal that was struck by a ship in Nova Scotia, Canada being towed in, where they did a necropsy to confirm the cause of death, which was indeed a ship strike. So all of these ills are stacking up against these animals and keeping their numbers very low.
Και για να δείξω τη διαφορά με τον πολιορκημένο πληθυσμό του βόρειου Ατλαντικού, πήγα σε ένα νέο, ανεπηρέαστο πληθυσμό νότιων μαύρων φαλαινών που είχε ανακαλυφθεί μόλις 10 χρόνια πριν στην υπο-Ανταρκτική ζώνη της Ν. Ζηλανδίας, στα νησιά Ώκλαντ. Όταν πήγα έκει κάτω ήταν χειμώνας. Και αυτά είναι ζώα που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ άνθρωπο. Και πιθανότατα ήμουν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που έβλεπαν ποτέ. Και μπήκα στο νερό μαζί τους, και εντυπωσιάστηκα από την περιέργειά τους. Σε αυτή τη φωτογραφία ο βοηθός μου στέκεται στο βυθό, σε βάθος περίπου 21 μέτρων και μια από αυτές τις εντυπωσιακά όμορφες φάλαινες, μήκους σχεδόν 14 μέτρων και βάρους 70 τόνων, σαν ένα λεωφορείο που κολυμπά. Ήταν σε άψογη κατάσταση, πολύ παχιές και υγιείς, ακμαίες, χωρίς σημάδια από δίχτυα, όπως πρέπει να είναι. Ξέρετε, διάβασα ότι όταν οι άποικοι έφτασαν στο Πλίμουθ Ροκ της Μασσαχουσέτης το 1620, έγραψαν ότι μπορούσες να διασχίσεις τον κόλπο του Κέιπ Κοντ πάνω στις ράχες μαύρων φαλαινών. Και δεν μπορούμε να το δούμε αυτό σήμερα, ίσως όμως μπορούμε να διατηρήσουμε αυτά που έχουν μείνει.
And to draw a contrast with that beleaguered North Atlantic population, I went to a new pristine population of Southern right whales that had only been discovered about 10 years ago in the sub-Antarctic of New Zealand, a place called the Auckland Islands. I went down there in the winter time. And these are animals that had never seen humans before, and I was one of the first people they probably had ever seen. And I got in the water with them, and I was amazed at how curious they were. This photograph shows my assistant standing on the bottom at about 70 feet and one of these amazingly beautiful, 45-foot, 70-ton whales, like a city bus just swimming up, you know. They were in perfect condition, very fat and healthy, robust, no entanglement scars, the way they're supposed to look. You know, I read that the pilgrims, when they landed at Plymouth Rock in Massachusetts in 1620, wrote that you could walk across Cape Cod Bay on the backs of right whales. And we can't go back and see that today, but maybe we can preserve what we have left.
Και ήθελα να κλείσω αυτό το πρόγραμμα με μια ιστορία ελπίδας, ένα άρθρο που ετοίμασα σχετικά με τα θαλάσσια καταφύγια ως κάποιου είδους λύση στο πρόβλημα της υπεραλίευσης, την ιστορία της παγκόσμιας αλιευτικής κρίσης. Αποφάσισα να δουλέψω στην Νέα Ζηλανδία επειδή η Νέα Ζηλανδία ήταν και είναι ιδιαίτερα προοδευτική, στο ζήτημα της προστασίας των ωκεανών της. Ήθελα πραγματικά αυτό το άρθρο να μιλά για τρία πράγματα. Ήθελα να μιλά για αφθονία, για ποικιλία και για προσαρμοστικότητα. Κι ένα από τα πρώτα μέρη όπου δούλεψα ήταν ένα καταφύγιο που λεγόταν Γκόουτ Άιλαντ στο Λι της Νέας Ζηλανδίας. Οι επιστήμονες εκεί μου είπαν ότι όταν τέθηκε υπό προστασία αυτό το πρώτο θαλάσσιο καταφύγιο, το 1975, ήλπιζαν και περίμεναν να συμβούν ορισμένα πράγματα.
And I wanted to close this program with a story of hope, a story I did on marine reserves as sort of a solution to the problem of overfishing, the global fish crisis story. I settled on working in the country of New Zealand because New Zealand was rather progressive, and is rather progressive in terms of protecting their ocean. And I really wanted this story to be about three things: I wanted it to be about abundance, about diversity and about resilience. And one of the first places I worked was a reserve called Goat Island in Leigh of New Zealand. What the scientists there told me was that when protected this first marine reserve in 1975, they hoped and expected that certain things might happen.
Για παράδειγμα, ήλπιζαν ότι ορισμένα είδη ψαριών όπως το λυθρίνι της Νέας Ζηλανδίας, θα επέστρεφαν επειδή είχαν αλιευθεί σχεδόν μέχρις εμπορικής εξάλειψης. Και επέστρεψαν. Αυτό που δεν μπορούσαν να προβλέψουν ήταν ότι θα συνέβαιναν κι άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, αυτά τα ψάρια τρέφονται με αχινούς. Και όταν είχαν φύγει όλα τα ψάρια, αυτό που έβλεπε κανείς κάτω από το νερό ήταν μόνο στρέμματα ολόκληρα καλυμμένα με αχινούς. Όταν όμως επέστρεψαν τα ψάρια κι άρχισαν να τρέφονται με αχινούς και να ελέγχουν τον πληθυσμό τους, και ιδού, εμφανίστηκαν δάση από φύκια στα ρηχά νερά. Κι αυτό επειδή οι αχινοί τρώνε φύκια. Οπότε όταν τα ψάρια έθεσαν υπό έλεγχο τον πληθυσμό των αχινών, αποκαταστάθηκε η φυσική ισορροπία του ωκεανού. Ξέρετε, έτσι ήταν πιθανότατα ο ωκεανός εδώ πριν από 100 ή 200 χρόνια, αλλά δεν υπήρχε κανείς να μας το πει.
For example, they hoped that certain species of fish like the New Zealand snapper would return because they had been fished to the brink of commercial extinction. And they did come back. What they couldn't predict was that other things would happen. For example, these fish predate on sea urchins, and when the fish were all gone, all anyone ever saw underwater was just acres and acres of sea urchins. But when the fish came back and began predating and controlling the urchin population, low and behold, kelp forests emerged in shallow water. And that's because the urchins eat kelp. So when the fish control the urchin population, the ocean was restored to its natural equilibrium. You know, this is probably how the ocean looked here one or 200 years ago, but nobody was around to tell us.
Δούλεψα και σε άλλα μέρη της Νέας Ζηλανδίας, σε όμορφες, εύθραυστες, προστατευόμενες περιοχές όπως το Φιόρντλαντ, όπου βρέθηκε αυτή η αποικία μαλακών κοραλλιών. Ένας μικρός μπλε γάδος που κολυμπά δίνει χρώμα. Και στο βόρειο τμήμα της Νέας Ζηλανδίας, βούτηξα στα γαλανά νερά, εκεί όπου τα νερά είναι λίγο πιο ζεστά, και φωτογράφησα ζώα όπως αυτό το γιγαντιαίο σαλάχι που κολυμπά σε ένα υποβρύχιο φαράγγι. Κάθε κομμάτι του οικοσυστήματος σε αυτό το μέρος φαίνεται πολύ υγιές, από τα μικροσκοπικά πλάσματα, όπως ένας θαλάσσιος γυμνοσάλιαγκας επάνω σε ένα σφουγγάρι ή ένα λέδερτζάκετ που είναι ζώο πολύ σημαντικό σε αυτό το οικοσύστημα επειδή βόσκει στο βυθό και επιτρέπει σε νέα φυτά να αναπτυχθούν.
I worked in other parts of New Zealand as well, in beautiful, fragile, protected areas like in Fiordland, where this sea pen colony was found. Little blue cod swimming in for a dash of color. In the northern part of New Zealand, I dove in the blue water, where the water's a little warmer, and photographed animals like this giant sting ray swimming through an underwater canyon. Every part of the ecosystem in this place seems very healthy, from tiny, little animals like a nudibrank crawling over encrusting sponge or a leatherjacket that is a very important animal in this ecosystem because it grazes on the bottom and allows new life to take hold.
Και ήθελα να κλείσω με αυτή τη φωτογραφία που τράβηξα μία μέρα που μαινόταν καταιγίδα στη Νέα Ζηλανδία. Απλά ξάπλωσα στο βυθό μέσα σε ένα κοπάδι ψάρια που στροβιλίζονταν γύρω μου. Και βρισκόμουν σε ένα μέρος που προστατεύεται εδώ και μόλις 20 χρόνια. Και μίλησα με δύτες που βουτούσαν εκεί για πολλά χρόνια, και λένε ότι η θαλάσσια ζωή εκεί είναι καλύτερη σήμερα απ' ό,τι ήταν τη δεκαετία του 1960. Κι αυτό συμβαίνει επειδή προστατεύεται, κι έχει επανέλθει.
And I wanted to finish with this photograph, a picture I made on a very stormy day in New Zealand when I just laid on the bottom amidst a school of fish swirling around me. And I was in a place that had only been protected about 20 years ago. And I talked to divers that had been diving there for many years, and they said that the marine life was better here today than it was in the 1960s. And that's because it's been protected, that it has come back.
Νομίζω λοιπόν ότι το μήνυμα είναι σαφές. Ο ωκεανός έχει πράγματι την ικανότητα να ανανεώνεται και είναι ανεκτικός μέχρις ενός σημείου, πρέπει όμως να είμαστε καλοί διαχειριστές. Έγινα υποβρύχιος φωτογράφος επειδή ερωτεύτηκα τη θάλασσα, και σήμερα τη φωτογραφίζω επειδή θέλω να την προστατεύσω, και πιστεύω ότι δεν είναι πολύ αργά.
So I think the message is clear. The ocean is, indeed, resilient and tolerant to a point, but we must be good custodians. I became an underwater photographer because I fell in love with the sea, and I make pictures of it today because I want to protect it, and I don't think it's too late.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.