Last year at TED I gave an introduction to the LHC. And I promised to come back and give you an update on how that machine worked. So this is it. And for those of you that weren't there, the LHC is the largest scientific experiment ever attempted -- 27 kilometers in circumference. Its job is to recreate the conditions that were present less than a billionth of a second after the universe began, up to 600 million times a second. It's nothing if not ambitious.
בשנה שעברה ב - TED נתתי הרצאת היכרות ל - LHC (מאיץ ההדרונים הגדול) והבטחתי לחזור ולעדכן אתכם על איך המכונה הזאת עובדת. אז הנה זה. ועבור אלה מכם שלא היו שם, ה-LHC הוא הניסוי המדעי הגדול ביותר אי פעם -- 27 קילומטרים בהיקפו. התפקיד שלו הוא לשחזר את התנאים שהיו קיימים פחות ממיליארדית השניה אחרי שהיקום החל -- עד 600 מיליון פעמים בשניה. זה מאוד שאפתני.
This is the machine below Geneva. We take the pictures of those mini-Big Bangs inside detectors. This is the one I work on. It's called the ATLAS detector -- 44 meters wide, 22 meters in diameter. Spectacular picture here of ATLAS under construction so you can see the scale.
זאת המכונה מתחת לז'נבה בשוויץ. אנחנו מצלמים את התמונות של ה"מפצים הגדולים" המיניאטורים האלה בתוך גלאים. זה האחד שאני עובד עליו. הוא נקרא גלאי ה-ATLAS -- 44 מטרים לרוחב, 22 מטרים בקוטר. תמונה מדהימה כאן של ה-ATLAS תוך כדי בנייה כדי שתוכלו לראות את קנה המידה.
On the 10th of September last year we turned the machine on for the first time. And this picture was taken by ATLAS. It caused immense celebration in the control room. It's a picture of the first beam particle going all the way around the LHC, colliding with a piece of the LHC deliberately, and showering particles into the detector. In other words, when we saw that picture on September 10th we knew the machine worked, which is a great triumph. I don't know whether this got the biggest cheer, or this, when someone went onto Google and saw the front page was like that. It means we made cultural impact as well as scientific impact.
בעשירי בספטמבר בשנה שעברה הפעלנו את המכונה בפעם הראשונה. והתמונה הזו צולמה על ידי ATLAS. היא גרמה לחגיגות גדולות בחדר הבקרה. זאת תמונה של חלקיק הקרן הראשון שנע את כל הדרך סביב ה-LHC, מתנגש עם חתיכה מה-LHC במכוון, וממטיר חלקיקים לתוך הגלאי. במילים אחרות, כשראינו את התמונה הזו בעשירי בספטמבר ידענו שהמכונה עבדה, וזה ניצחון גדול. אני לא יודע אם זה קיבל את הצהלה הגדולה ביותר, או זה, כשמישהו נכנס לגוגל וראה את הדף הראשי מעוצב כך. זה אומר שגרמנו להשפעה חברתית בנוסף להשפעה המדעית.
About a week later we had a problem with the machine, related actually to these bits of wire here -- these gold wires. Those wires carry 13 thousand amps when the machine is working in full power. Now the engineers amongst you will look at them and say, "No they don't. They're small wires." They can do that because when they are very cold they are what's called superconducting wire. So at minus 271 degrees, colder than the space between the stars, those wires can take that current.
בערך שבוע אחר כך היתה לנו בעיה עם המכונה, שקשורה לחלקי הכבלים פה -- חוטי הזהב האלה. החוטים האלה נושאים 13 אלף אמפר כשהמכונה עובדת במלוא העוצמה. המהנדסים מביניכם יסתכלו עליהם ויגידו, "לא הם לא. הם חוטים קטנים." הם יכולים לעשות זאת מכיוון שכאשר הם מאוד קרים הם נהפכים למה שנקרא מוליכי על. אז במינוס 271 מעלות, קר יותר מהחלל בין הכוכבים, החוטים האלה יכולים לעמוד בזרם כזה.
In one of the joints between over 9,000 magnets in LHC, there was a manufacturing defect. So the wire heated up slightly, and its 13,000 amps suddenly encountered electrical resistance. This was the result. Now that's more impressive when you consider those magnets weigh over 20 tons, and they moved about a foot. So we damaged about 50 of the magnets. We had to take them out, which we did. We reconditioned them all, fixed them. They're all on their way back underground now. By the end of March the LHC will be intact again. We will switch it on, and we expect to take data in June or July, and continue with our quest to find out what the building blocks of the universe are.
באחד המפרקים האלה בין יותר מתשעת אלפים מגנטים ב-LHC, היתה תקלת יצור. אז החוט התחמם מעט, ו-13 אלף האמפר לפתע נתקלו בהתנגדות חשמלית. זאת היתה התוצאה. וזה יותר מרשים כשאתם לוקחים בחשבון שהמגנטים האלה שוקלים יותר מ-20 טון, והם זזו בערך 30 סנטימטרים. אז גרמנו נזק לבערך 50 מגנטים. היינו חייבים להוציא אותם, וזה מה שעשינו. החזרנו אותם למצב ההתחלתי, תיקנו אותם. הם כולם בדרכם חזרה מתחת לקרקע עכשיו. עד סוף מרץ, ה-LHC יהיה שלם שוב. נדליק אותו, ואנחנו מצפים לקבל נתונים ביוני או יולי, ולהמשיך עם המסע שלנו לגלות מה הן אבני היסוד של היקום.
Now of course, in a way those accidents reignite the debate about the value of science and engineering at the edge. It's easy to refute. I think that the fact that it's so difficult, the fact that we're overreaching, is the value of things like the LHC. I will leave the final word to an English scientist, Humphrey Davy, who, I suspect, when defending his protege's useless experiments -- his protege was Michael Faraday -- said this, "Nothing is so dangerous to the progress of the human mind than to assume that our views of science are ultimate, that there are no mysteries in nature, that our triumphs are complete, and that there are no new worlds to conquer." Thank you. (Applause)
כמובן, שבדרך מסויימת התאונות הללו מציתות מחדש את הויכוח על הערך של מדע והנדסה על הקצה. קל להדוף את הטענות האלה. אני חושב שהעובדה שזה כל כך קשה, העובדה שאנחנו מנסים מעבר ליכולת, היא הערך של דברים כמו ה-LHC אני יותיר את המילה האחרונה למדען אנגלי, האמפרי דייוי, שאני מאמין, כאשר הגן על הניסויים חסרי התועלת של בן החסות שלו, בן החסות שלו היה מייקל פאראדיי, אמר "שום דבר אינו מסוכן יותר להתקדמות של המוח האנושי מאשר להניח שההשקפות המדעיות שלנו הן סופיות, ואין תעלומות בטבע, שהניצחונות שלנו מושלמים, ושאין עוד עולמות חדשים לכבוש" תודה רבה. (מחיאות כפיים)