In the German town of Nördlingen in 1593, an innkeeper named Maria Höll found herself accused of witchcraft. She was arrested for questioning, and denied the charges. She continued to insist she wasn’t a witch through 62 rounds of torture before her accusers finally released her.
У 1593 році в німецькому місті Нердлінген власницю готелю Марію Хьолль звинуватили у чаклунстві. Її заарештували для допиту, та вона все заперечувала. Вона продовжувала наполягати, що не була відьмою. Через 62 раунди тортур обвинувачі нарешті її відпустили.
Rebekka Lemp, accused a few years earlier in the same town, faced a worse fate. She wrote to her husband from jail worrying that she would confess under torture, even though she was innocent. After giving a false confession, she was burned at the stake in front of her family.
За кілька років до цього, в цьому ж місті Ребекку Лемп спіткала гірша доля. Вона написала своєму чоловікові з в'язниці, переживаючи, що під тортурами зізнається у всьому, навіть будучи невинною. Після фальшивого зізнання її спалили на вогнищі перед власною родиною.
Höll and Lemp were both victims of the witch hunts that occurred in Europe and the American colonies from the late 15th century until the early 18th century. These witch hunts were not a unified initiative by a single authority, but rather a phenomenon that occurred sporadically and followed a similar pattern each time. The term “witch” has taken on many meanings, but in these hunts, a witch was someone who allegedly gained magical powers by obeying Satan rather than God.
Хьолль та Лемп обидві були жертвами полювання на відьом, що відбувалося в Європі та американських колоніях наприкінці 15-го до початку 18-го століття. Ці полювання на відьом не були унікальним явищем для однієї влади. Це був цілий феномен, що періодично з'являвся та щоразу слідував схожому сценарію. Терміну "відьма" присвоювали чимало значень, але в цих полюваннях відьмою була та, що володіла магічними силами та підкорялася сатані, а не Богу.
This definition of witchcraft spread through churches in Western Europe starting at the end of the 15th century. It really gained traction after the pope gave a friar and professor of theology named Heinrich Kraemer permission to conduct inquisitions in search of witches in 1485. His first, in the town of Innsbruck, didn’t gain much traction with the local authorities, who disapproved of his harsh questioning of respectable citizens and shut down his trials. Undeterred, he wrote a book called the "Malleus Maleficarum," or "Hammer of Witches." The text argued for the existence of witches and suggested ruthless tactics for hunting and prosecuting them. He singled out women as easier targets for the devil’s influence, though men could also be witches.
Це визначення чаклунства поширилося через церкви західної Європи починаючи з кінця 15-го століття. Воно отримало імпульс після того, як папа видав монаху та професору теології на ім'я Генріх Крамер дозвіл на розшуки відьом у 1485 році. Його перша спроба, у місті Інсбрук, не знайшла підтримки у місцевої влади, яка не схвалювала його суворих допитів поважних громадян. "Проект" було згорнуто. Незважаючи на це, він написав книгу під назвою "Malleus Maleficarum" або "Молот відьом". Текст стверджував про існування відьом і пропонував нещадну тактику для полювання та їх переслідування. Він називав жінок легшою здобиччю для впливу диявола, хоча і чоловіки могли бути відьмаками.
Kraemer’s book spurred others to write their own books and give sermons on the dangers of witchcraft. According to these texts, witches practiced rituals including kissing the Devil’s anus and poisoning or bewitching targets the devil singled out for harm. Though there was no evidence to support any of these claims, belief in witches became widespread.
Книга Крамера стимулювала інших писати власні книги і читати проповіді щодо небезпеки чаклунства. Згідно з цими текстами, відьми практикували ритуали, зокрема поцілунки анусу диявола, отруювали інших, чи причаровували з допомогою диявольських сил. Хоча не було жодних доказів для подібних звинувачень, віра у відьом поширилася.
A witch hunt often began with a misfortune: a failed harvest, a sick cow, or a stillborn child. Community members blamed witchcraft, and accused each other of being witches. Many of the accused were people on the fringes of society: the elderly, the poor, or social outcasts, but any member of the community could be targeted, even occasionally children. While religious authorities encouraged witch hunts, local secular governments usually carried out the detainment and punishment of accused witches. Those suspected of witchcraft were questioned and often tortured— and under torture, thousands of innocent people confessed to witchcraft and implicated others in turn.
Часто полювання на відьом починалося з нещастя: невдалий урожай, хвора корова або мертвонароджена дитина. Спільнота звинувачувала чаклунство і шукала відьом поміж своїх членів. Багато з обвинувачених були з нижчих верств населення: похилого віку, бідняки або соціальні вигнанці, але звинуватити могли будь-кого, навіть дитину. Хоча полювання на відьом заохочувала релігійна влада, саме місцеві органи влади зазвичай затримували та карали обвинувачених відьом. Підозрюваних у чаклунстві - допитували та часто піддавали тортурам, і під катуваннями тисячі невинних зізнавалися в чаклунстві самі та "здавали" інших.
Because these witch hunts occurred sporadically over centuries and continents the specifics varied considerably. Punishments for convicted witches ranged from small fines to burning at the stake. The hunt in which Höll and Lemp were accused dragged on for nine years, while others lasted just months. They could have anywhere from a few to a few hundred victims. The motivations of the witch hunters probably varied as well, but it seems likely that many weren’t consciously looking for scapegoats— instead, they sincerely believed in witchcraft, and thought they were doing good by rooting it out in their communities. Institutions of power enabled real harm to be done on the basis of these beliefs.
Оскільки ці полювання на відьом відбувалися протягом століть на різних континентах, їх специфіка значно варіювала. Покарання для засуджених ранжувалися від дрібних штрафів до спалювання на вогнищі. Полювання, жертвами яких стали Хьолль та Лемп, тривали протягом дев'яти років, інші - лише кілька місяців. Жертвами могли стати від кількох до кількох сотень людей. Мотивація мисливців за відьмами, ймовірно, також була різна, але виглядає, що багато-хто не просто шукав "крайнього", а щиро вірив у чаклунство та думав, що робить добро, викорінюючи зло у своїх громадах. Органи влади дозволяли чинити страшні речі на основі цих переконань.
But there were dissenters all along– jurists, scholars, and physicians countered books like Kraemer’s "Hammer of Witches" with texts objecting to the cruelty of the hunts, the use of forced confessions, and the lack of evidence of witchcraft. From the late 17th through the mid-18th century, their arguments gained force with the rise of stronger central governments and legal norms like due process. Witch hunting slowly declined until it disappeared altogether. Both the onset and demise of these atrocities came gradually, out of seemingly ordinary circumstances.
Але були й інакодумці - юристи, вчені та лікарі протиставляли таким книгам як "Молот відьом" Крамера, тексти, що підкреслювали жорстокість полювання, використання примусових зізнань та відсутність доказів чаклунства. З кінця 17-го до середини 18-го століття їхні аргументи набули сили з розвитком сильних центральних урядів, правових норм і належного судового розгляду. Полювання повільно пішли на спад, доки й зовсім не зникли. І початок, і кінець цих звірств приходили поступово, поза звичайними обставинами.
The potential for similar situations, in which authorities use their powers to mobilize society against a false threat, still exists today— but so does the capacity of reasoned dissent to combat those false beliefs.
Можливість подібних ситуацій, коли влада використовує повноваження для мобілізації суспільства проти хибної загрози, досі існує. Як і можливість аргументовано боротися з цими помилковими переконаннями.