In the German town of Nördlingen in 1593, an innkeeper named Maria Höll found herself accused of witchcraft. She was arrested for questioning, and denied the charges. She continued to insist she wasn’t a witch through 62 rounds of torture before her accusers finally released her.
W 1593 roku w niemieckim mieście Nördlingen karczmarkę Marię Höll oskarżono o uprawianie magii. Aresztowano ją i przesłuchiwano, ale się nie przyznała. Podczas serii 62 tortur podtrzymywała, że nie jest czarownicą, aż w końcu została uwolniona.
Rebekka Lemp, accused a few years earlier in the same town, faced a worse fate. She wrote to her husband from jail worrying that she would confess under torture, even though she was innocent. After giving a false confession, she was burned at the stake in front of her family.
Kilka lat wcześniej w tym samym mieście Rebekkę Lemp spotkał gorszy los. Z więzienia napisała do męża w obawie, że pod wpływem tortur przyzna się do winy, mimo że jest niewinna. Po złożeniu fałszywych zeznań spalono ją na stosie na oczach rodziny.
Höll and Lemp were both victims of the witch hunts that occurred in Europe and the American colonies from the late 15th century until the early 18th century. These witch hunts were not a unified initiative by a single authority, but rather a phenomenon that occurred sporadically and followed a similar pattern each time. The term “witch” has taken on many meanings, but in these hunts, a witch was someone who allegedly gained magical powers by obeying Satan rather than God.
Höll i Lemp były ofiarami polowań na czarownice mających miejsce w Europie i amerykańskich koloniach między końcem XV wieku a początkiem XVIII wieku. Polowania nie były odgórnym działaniem, a raczej sporadycznym zjawiskiem o podobnym schemacie. Termin "czarownica" zyskał wiele znaczeń, ale podczas polowań szukano osób, które rzekomo zyskały magiczne moce w zamian za posłuszeństwo Szatanowi, a nie Bogu.
This definition of witchcraft spread through churches in Western Europe starting at the end of the 15th century. It really gained traction after the pope gave a friar and professor of theology named Heinrich Kraemer permission to conduct inquisitions in search of witches in 1485. His first, in the town of Innsbruck, didn’t gain much traction with the local authorities, who disapproved of his harsh questioning of respectable citizens and shut down his trials. Undeterred, he wrote a book called the "Malleus Maleficarum," or "Hammer of Witches." The text argued for the existence of witches and suggested ruthless tactics for hunting and prosecuting them. He singled out women as easier targets for the devil’s influence, though men could also be witches.
Ta definicja czarów rozprzestrzeniła się wśród kościołów w zachodniej Europie pod koniec XV wieku. Nabrało to rozmachu po tym, jak zakonnik i profesor teologii, Heinrich Kraemer, w 1485 roku dostał papieskie pozwolenie na przeprowadzenie inkwizycji. Pierwsza inkwizycja w mieście Innsbruck nie zyskała dużego poparcia od lokalnych władz, które nie pochwalały ostrych przesłuchań szanowanych mieszkańców i zlikwidowały procesy. Niezniechęcony napisał traktat “Malleus Maleficarum”, czyli "Młot na czarownice". Tekst miał udowodnić istnienie czarownic i zalecał bezwzględne działania podczas polowań i sądów nad nimi. Wytypował kobiety jako bardziej podatne na wpływy diabła, jednak mężczyźni też mogli być czarownikami.
Kraemer’s book spurred others to write their own books and give sermons on the dangers of witchcraft. According to these texts, witches practiced rituals including kissing the Devil’s anus and poisoning or bewitching targets the devil singled out for harm. Though there was no evidence to support any of these claims, belief in witches became widespread.
Traktat Kraemera zainspirował innych do pisania i wygłaszania kazań o zagrożeniach związanych z magią. Według tych tekstów czarownice odprawiały rytuały, jak całowanie odbytu diabła, trucie lub rzucanie uroku na cele wskazane przez diabła. Mimo braku dowodów na poparcie tych przykładów wiara w istnienie czarownic się rozprzestrzeniała.
A witch hunt often began with a misfortune: a failed harvest, a sick cow, or a stillborn child. Community members blamed witchcraft, and accused each other of being witches. Many of the accused were people on the fringes of society: the elderly, the poor, or social outcasts, but any member of the community could be targeted, even occasionally children. While religious authorities encouraged witch hunts, local secular governments usually carried out the detainment and punishment of accused witches. Those suspected of witchcraft were questioned and often tortured— and under torture, thousands of innocent people confessed to witchcraft and implicated others in turn.
Polowaniom początek często dawały różne nieszczęścia. Nieudane zbiory, chora krowa czy narodziny martwego noworodka. Społeczności obwiniały za to czary, a ludzie nawzajem się oskarżali. Oskarżonymi zazwyczaj byli ludzie z marginesu społeczeństwa, starsi, biedni i wyrzutki, ale każdy mógł zostać oskarżony, czasem nawet dzieci. Podczas gdy władze kościelne zachęcały do polowań, świeckie urzędy przeprowadzały aresztowania i wykonywały kary. Podejrzanych przesłuchiwano i często torturowano. Pod wpływem tego tysiące niewinnych osób przyznały się do czarów i w rezultacie uwikłały innych. Polowania występowały na przestrzeni wieków i kontynentów,
Because these witch hunts occurred sporadically over centuries and continents the specifics varied considerably. Punishments for convicted witches ranged from small fines to burning at the stake. The hunt in which Höll and Lemp were accused dragged on for nine years, while others lasted just months. They could have anywhere from a few to a few hundred victims. The motivations of the witch hunters probably varied as well, but it seems likely that many weren’t consciously looking for scapegoats— instead, they sincerely believed in witchcraft, and thought they were doing good by rooting it out in their communities. Institutions of power enabled real harm to be done on the basis of these beliefs.
dlatego pewne elementy się różnią. Karą dla oskarżonych mogła być grzywna albo spalenie na stosie. Polowanie, kiedy Höll i Lemp były oskarżone, ciągnęło się 9 lat, a inne trwały zaledwie przez miesiące. Mogły skutkować w kilku lub kilkuset ofiarach. Pobudki polujących zapewne też były różne, ale wydaje się, że wielu nie szukało świadomie kozłów ofiarnych, tylko szczerze wierzyło w czary, sądząc, że czynią dobrze, wypleniając je ze społeczności. Władze pozwalały na wyrządzanie krzywd na podstawie tych przekonań.
But there were dissenters all along– jurists, scholars, and physicians countered books like Kraemer’s "Hammer of Witches" with texts objecting to the cruelty of the hunts, the use of forced confessions, and the lack of evidence of witchcraft. From the late 17th through the mid-18th century, their arguments gained force with the rise of stronger central governments and legal norms like due process. Witch hunting slowly declined until it disappeared altogether. Both the onset and demise of these atrocities came gradually, out of seemingly ordinary circumstances.
Ale od początku pojawiali się przeciwnicy. Prawnicy, uczeni i fizycy krytykowali książki typu “Młot na czarownice” Kraemera, sprzeciwiając się okrucieństwu polowań, wymuszaniu zeznań i braku dowodów. Pod koniec XVII i w połowie XVIII wieku ich głosy zyskały na sile i pojawiły się scentralizowane urzędy i normy prawne dotyczące procesów. Polowania stały się rzadsze, aż ostatecznie ich zaprzestano. Zarówno początek, jak i koniec tych okropieństw nastąpił stopniowo z niby zwyczajnych powodów.
The potential for similar situations, in which authorities use their powers to mobilize society against a false threat, still exists today— but so does the capacity of reasoned dissent to combat those false beliefs.
Możliwość wystąpienia podobnej sytuacji, kiedy władze mobilizują społeczeństwo przeciw fałszywemu zagrożeniu nadal istnieje. Ale istnieje też możliwość uzasadnionego sprzeciwu, który pokona fałszywe poglądy.