I want to talk about one of the big questions, perhaps the biggest question: How should we live together? How should a group of people, who perhaps live in a city or in the continent or even the whole globe, share and manage common resources? How should we make the rules that govern us?
Ik wil het hebben over een van de grote vragen, misschien wel de grootste vraag: hoe moeten we samenleven? Hoe moet een groep mensen, die misschien in een stad wonen of op een continent of zelfs in de hele wereld, gemeenschappelijke middelen delen en beheren? Hoe maken we de regels die ons besturen?
This has always been an important question. And today, I think it's even more important than ever if we want to address rising inequality, climate change, the refugee crisis, just to name a few major issues. It's also a very old question. Humans have been asking themselves this question ever since we lived in organized societies.
Dit is altijd al een belangrijke vraag geweest. En vandaag denk ik belangrijker dan ooit als we oplossingen willen vinden voor de toenemende ongelijkheid, de klimaatverandering en de vluchtelingencrisis, om maar een paar belangrijke kwesties te noemen. Het is ook een zeer oude vraag. Mensen stellen zich deze vraag al sinds we in georganiseerde samenlevingen leven.
Like this guy, Plato. He thought we needed benevolent guardians who could make decisions for the greater good of everyone. Kings and queens thought they could be those guardians, but during various revolutions, they tended to lose their heads. And this guy, you probably know. Here in Hungary, you lived for many years under one attempt to implement his answer of how to live together. His answer was brutal, cruel and inhumane. But a different answer, a different kind of answer, which went more or less into hibernation for 2,000 years, has had profound recent success. That answer is, of course, democracy.
Bijvoorbeeld deze man, Plato. Hij dacht dat we welwillende voogden nodig hadden die beslissingen konden nemen voor het grotere goed van iedereen. Koningen en koninginnen dachten dat zij die voogden konden zijn, maar bij verschillende revoluties verloren ze wel eens hun hoofd. En deze man kennen jullie waarschijnlijk. Hier in Hongarije leefden jullie vele jaren onder een poging om zijn antwoord over hoe samen te leven waar te maken. Het antwoord van deze hier was bruut, wreed en onmenselijk. Maar een ander antwoord, een ander soort antwoord, hield min of meer een 2000 jaar lange winterslaap, maar kende de laatste tijd groot succes. Dat antwoord is natuurlijk democratie.
If we take a quick look at the modern history of democracy, it goes something like this. Along here, we're going to put the last 200 years. Up here, we're going to put the number of democracies. And the graph does this, the important point of which, is this extraordinary increase over time, which is why the 20th century has been called the century of democracy's triumph, and why, as Francis Fukuyama said in 1989, some believe that we have reached the end of history, that the question of how to live together has been answered, and that answer is liberal democracy. Let's explore that assertion, though. I want to find out what you think.
Als we even kijken naar de moderne geschiedenis van de democratie, dan ziet het er een beetje zo uit. Hier zetten we de laatste 200 jaar uit. En hier het aantal democratieën. En de grafiek doet dit en het belangrijke punt daarvan is deze buitengewone stijging in de loop van de tijd. Daarom is de 20ste eeuw wel de eeuw van de triomf van de democratie genoemd, en zoals Francis Fukuyama zei in 1989, geloven sommigen daarom dat we het einde van de geschiedenis hebben bereikt. Dat de vraag hoe samen te leven is beantwoord en dat antwoord is de liberale democratie. Maar laten we die bewering eens onderzoeken. Ik wil weten wat jullie denken.
So I'm going to ask you two questions, and I want you to put your hands up if you agree. The first question is: Who thinks living in a democracy is a good thing? Who likes democracy? If you can think of a better system, keep your hands down. Don't worry about those who didn't raise their hands, I'm sure they mean very well. The second question is: Who thinks our democracies are functioning well? Come on, there must be one politician in the audience somewhere.
Dus ik ga jullie twee vragen stellen en ik wil dat je je hand opsteekt als je akkoord gaat. De eerste vraag is: wie denkt dat leven in een democratie een goede zaak is? Wie houdt van de democratie? Kun je een beter systeem bedenken, houd je handen dan maar omlaag. Geen zorg over de mensen die hun hand niet opstaken. Ze bedoelen het zeker goed. De tweede vraag is: wie vindt dat onze democratieën goed functioneren? Kom op, er moet toch één politicus in het publiek zijn.
(Laughter)
(Gelach)
No. But my point is, if liberal democracy is the end of history, then there's a massive paradox or contradiction here. Why is that? Well, the first question is about the ideal of democracy, and all these qualities are very appealing. But in practice, it's not working. And that's the second question. Our politics is broken, our politicians aren't trusted, and the political system is distorted by powerful vested interests.
Nee. Mijn punt is dat als de liberale democratie het einde van de geschiedenis is, dan is er hier een enorme paradox of tegenstrijdigheid. Waarom is dat? Nou, de eerste vraag gaat over het ideaal van de democratie en al deze kwaliteiten zijn zeer aantrekkelijk. Maar in de praktijk werkt het niet. En dat is de tweede vraag. Onze politiek is stuk, onze politici worden niet vertrouwd en het politieke systeem wordt verstoord door machtige gevestigde belangen.
I think there's two ways to resolve this paradox. One is to give up on democracy; it doesn't work. Let's elect a populist demagogue who will ignore democratic norms, trample on liberal freedoms and just get things done. The other option, I think, is to fix this broken system, to bring the practice closer to the ideal and put the diverse voices of society in our parliaments and get them to make considered, evidence-based laws for the long-term good of everyone. Which brings me to my epiphany, my moment of enlightenment. And I want you to get critical. I want you to ask yourselves, "Why wouldn't this work?" And then come and talk to me afterwards about it. Its technical name is "sortition." But its common name is "random selection." And the idea is actually very simple: we randomly select people and put them in parliament.
Ik denk dat er twee manieren zijn om deze paradox op te lossen. Een daarvan is de democratie op te geven; ze werkt niet. We kiezen voor een populistische demagoog die de democratische normen negeert, liberale vrijheden vertrapt en gewoon dingen gedaan krijgt. De andere optie, denk ik, is dit kapotte systeem te repareren: de praktijk dichter bij het ideaal te brengen, allerlei stemmen van de samenleving in onze parlementen samen te brengen en ze weloverwogen, op bewijs gebaseerde wetten te laten maken voor het goed van iedereen op de lange termijn. Dat brengt mij bij mijn openbaring, mijn moment van verlichting. Ik wil dat jullie kritisch worden. Ik wil dat jullie jezelf vragen: waarom zou dit niet werken? En kom er dan met mij achteraf over praten. De technische naam is ‘loting’. Of beter gezegd ‘willekeurige selectie’. Het idee is eigenlijk heel simpel: we plaatsen willekeurig uitgekozen mensen in het parlement.
(Laughter)
(Gelach)
Let's think about that for a few more minutes, shall we? Imagine we chose you and you and you and you and you down there and a bunch of other random people, and we put you in our parliament for the next couple of years. Of course, we could stratify the selection to make sure that it matched the socioeconomic and demographic profile of the country and was a truly representative sample of people. Fifty percent of them would be women. Many of them would be young, some would be old, a few would be rich, but most of them would be ordinary people like you and me. This would be a microcosm of society. And this microcosm would simulate how we would all think, if we had the time, the information and a good process to come to the moral crux of political decisions. And although you may not be in that group, someone of your age, someone of your gender, someone from your location and someone with your background would be in that room.
Laten we daar eens een paar minuten over nadenken. Stel dat we jou en jou en jou en jou en jou daar beneden kozen en nog een heleboel andere willekeurige mensen, en jullie voor de komende paar jaar in ons parlement zouden steken. We kunnen de selectie stratificeren en zorgen dat ze overeenkomt met het sociaaleconomische en demografische profiel van het land, zodat het echt een representatieve steekproef van mensen is. Vijftig procent ervan zouden vrouwen zijn. Velen zouden jong zijn, sommigen zouden oud zijn, een paar zouden rijk zijn, maar de meesten zouden gewone mensen zijn zoals jij en ik. Dat zou een microkosmos van de samenleving zijn. En deze microkosmos zou simuleren hoe we allemaal zouden denken, als we de tijd en de informatie hadden en een goed proces om tot de morele kern van politieke beslissingen te komen. Misschien zou jij niet in die groep zitten, maar iemand van jouw leeftijd, van jouw geslacht, van jouw streek en met jouw achtergrond zou in die zaal zitten.
The decisions made by these people would build on the wisdom of crowds. They would become more than the sum of their parts. They would become critical thinkers with access to experts, who would be on tap but not on top. And they could prove that diversity can trump ability when confronting the wide array of societal questions and problems. It would not be government by public opinion poll. It would not be government by referendum. These informed, deliberating people would move beyond public opinion to the making of public judgments.
De beslissingen van deze mensen zouden voortbouwen op de wijsheid van de massa. Ze zouden meer zijn dan de som der delen. Ze zouden kritische denkers worden met toegang tot experts die beschikbaar zouden zijn maar niet de leiding zouden hebben. En zij zouden kunnen aantonen dat diversiteit verstand overtroeft bij de confrontatie met het brede scala aan maatschappelijke vragen en problemen. Het zou geen regeren worden op basis van de publieke opinie. Ook geen regeren via een referendum. Deze geïnformeerde, beraadslagende mensen zouden verder gaan dan de publieke opinie om te komen tot openbare oordelen.
However, there would be one major side effect: if we replaced elections with sortition and made our parliament truly representative of society, it would mean the end of politicians. And I'm sure we'd all be pretty sad to see that.
Er zou echter een belangrijk neveneffect zijn: als we verkiezingen vervangen door loting en ons parlement werkelijk representatief maken voor de samenleving, zou dat het einde betekenen van politici. Ik weet zeker dat we dat allemaal vrij triest zouden vinden.
(Laughter)
(Gelach)
Very interestingly, random selection was a key part of how democracy was done in ancient Athens. This machine, this device, is called a kleroteria. It's an ancient Athenian random-selection device. The ancient Athenians randomly selected citizens to fill the vast majority of their political posts. They knew that elections were aristocratic devices. They knew that career politicians were a thing to be avoided. And I think we know these things as well. But more interesting than the ancient use of random selection is its modern resurgence. The rediscovery of the legitimacy of random selection in politics has become so common lately, that there's simply too many examples to talk about.
Zeer interessant om weten is dat loting een belangrijk onderdeel was van de manier waarop het gebeurde in het oude Athene. Deze machine, dit apparaat was een ‘kleroteria’. Het is een oud Atheens apparaat voor willekeurige selectie. De oude Atheners kozen willekeurige burgers om de overgrote meerderheid van hun politieke posten te bezetten. Ze wisten dat de verkiezingen aristocratische constructies waren. Ze wisten dat carrièrepolitici een te vermijden ding waren. En ik denk dat wij dat ook weten. Maar interessanter dan het oude gebruik van willekeurige selectie is de moderne heropleving ervan. De herontdekking van de legitimiteit van willekeurige selectie in de politiek is de laatste tijd zo gewoon geworden. Voorbeelden bij de vleet.
Of course, I'm very aware that it's going to be difficult to institute this in our parliaments. Try this -- say to your friend, "I think we should populate our parliament with randomly selected people." "Are you joking? What if my neighbor gets chosen? The fool can't even separate his recycling." But the perhaps surprising but overwhelming and compelling evidence from all these modern examples is that it does work. If you give people responsibility, they act responsibly. Don't get me wrong -- it's not a panacea. The question is not: Would this be perfect? Of course not. People are fallibly human, and distorting influences will continue to exist.
Natuurlijk weet ik ook dat het moeilijk zal worden om dit door onze parlementen te krijgen. Zeg eens tegen je vriend: "Ik denk dat we willekeurig geselecteerde mensen in ons parlement moeten hebben." "Maak je een grapje? Stel dat ze mijn buurman kiezen? De dwaas kan zelfs zijn afval niet sorteren." Maar het misschien verrassend, maar overweldigend en overtuigend bewijs van al deze moderne voorbeelden is dat het werkt. Als je mensen verantwoordelijkheid geeft, gaan ze verantwoord handelen. Begrijp me niet verkeerd -- het is geen wondermiddel. De vraag is niet: zou dit perfect zijn? Natuurlijk niet. Mensen zijn feilbaar en verstorende invloeden zullen blijven bestaan.
The question is: Would it be better? And the answer to that question, to me at least, is obviously yes. Which gets us back to our original question: How should we live together? And now we have an answer: with a parliament that uses sortition. But how would we get from here to there? How could we fix our broken system and remake democracy for the 21st century?
De vraag is: zou het beter zijn? En het antwoord op die vraag is, voor mij althans, natuurlijk ja. Wat ons weer terugbrengt naar onze oorspronkelijke vraag: hoe moeten we samenleven? En nu hebben we een antwoord: met een parlement dat loting gebruikt. Maar hoe raken we van hier naar daar? Hoe kunnen we onze gebroken systeem repareren en de democratie klaarmaken voor de 21ste eeuw?
Well, there are several things that we can do, and that are, in fact, happening right now. We can experiment with sortition. We can introduce it to schools and workplaces and other institutions, like Democracy In Practice is doing in Bolivia. We can hold policy juries and citizens' assemblies, like the newDemocracy Foundation is doing in Australia, like the Jefferson Center is doing in the US and like the Irish government is doing right now. We could build a social movement demanding change, which is what the Sortition Foundation is doing in the UK. And at some point, we should institute it.
Er zijn verschillende dingen die we kunnen doen en dat gebeurt nu al. We kunnen experimenteren met loting. We kunnen het introduceren in scholen, werkplaatsen en andere instellingen, zoals 'Praktische Democratie' in Bolivia. We kunnen beleidsjury's en burgervergaderingen instellen, zoals de newDemocracy Foundation doet in Australië, zoals Jefferson Center doet in de VS en zoals de Ierse regering nu doet. We kunnen een sociale beweging opstarten die verandering eist, zoals de Sortition Foundation doet in het Verenigd Koninkrijk. En op een gegeven moment moeten we het instellen.
Perhaps the first step would be a second chamber in our parliament, full of randomly selected people -- a citizens' senate, if you will. There's a campaign for a citizens' senate in France and another campaign in Scotland, and it could, of course, be done right here in Hungary. That would be kind of like a Trojan horse right into the heart of government. And then, when it becomes impossible to patch over the cracks in the current system, we must step up and replace elections with sortition.
Misschien kan een eerste stap een extra Kamer in ons parlement zijn, vol met willekeurig geselecteerde mensen -- een burgersenaat, zeg maar. Er is een campagne voor een burgersenaat in Frankrijk en een andere campagne in Schotland, en het kan natuurlijk ook hier in Hongarije. Iets als een Trojaans paard recht in het hart van de overheid. En zodra het onmogelijk wordt de barsten in het huidige systeem op te lappen, moeten we doorgaan en de verkiezingen vervangen door loting.
I have hope. Here in Hungary, systems have been created, and systems have been torn down and replaced in the past. Change can and does happen. It's just a matter of when and how.
Ik heb hoop. Hier in Hongarije werden vroeger systemen gecreëerd, afgebroken en vervangen. Verandering kan en zal gebeuren. Het is gewoon een kwestie van wanneer en hoe.
Thank you. (Hungarian) Thank you.
Dank je. (Hongaars) Dank je.
(Applause)
(Applaus)