So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Тож, я почну ось з чого: декілька років тому мені подзвонила організатор заходу, на якому я мала виголосити промову. Вона подзвонила і сказала: «Я вагаюсь, що написати про тебе у листівці». І я подумала: «У чому проблема?» І вона сказала: «Я бачила твої виступи і маю намір назвати тебе дослідником, але боюсь, якщо назву тебе дослідником, ніхто не прийде, оскільки тебе вважатимуть нудною та неактуальною». (Сміх)
(Laughter)
Добре.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
І вона сказала: «Але мені сподобались твої промови, бо ти оповідач. Тож я вирішила, що назву тебе оповідачем». І звичайно ж моя академічна, непевна у собі частина викрикнула: «Ким ти збираєшся мене назвати?» І вона сказала: «Я збираюсь назвати тебе оповідачем». І я подумала: «Чому не чарівною феєю?» (Сміх)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Я сказала: «Дозволь мені хвилинку подумати». Я спробувала зібрати всю свою мужність. І подумала, я - оповідач. Я аналізую якісні показники. Я збираю історії; саме цим я займаюсь. І можливо історії – це факти подані з душею. І можливо, я лише оповідач. І тоді я сказала: «Знаєш що? А чому б не назвати мене дослідником-оповідачем?» А вона у відповідь: «Ха-ха. Такого не існує».
(Laughter)
(Сміх)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Отже, я дослідник-оповідач, і сьогодні я збираюсь розповісти вам - ми говоримо про розширення сприйняття - тому я хочу розповісти вам декілька історій про частину мого дослідження, яка кардинально розширила моє сприйняття і дійсно змінила мій спосіб життя, моє ставлення до кохання, роботи та батьківських обов’язків.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
І тут починається моя розповідь. Коли я була молодим дослідником, докторантом, у перший рік у нас був професор-дослідник, який сказав нам: «Запам’ятайте, все, що не можна виміряти, не існує». І я подумала, що він просто заграє зі мною. Я запитала: «Чесно?» і він відповів: «Абсолютно». Хочу, щоб ви зрозуміли, що я маю ступінь бакалавра з соціальної роботи, ступінь магістра з соціальної роботи, і я працювала над отриманням ступеня доктора з соціальної роботи, тож вся моя наукова кар’єра була оточена людьми, які вважали, що життя - безладне, люби його таким. А я вважала так, життя - безладне, його треба почистити, впорядкувати і покласти у красиву коробочку.
(Laughter)
(Сміх)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
І ось уявіть, я знайшла свій шлях, почала будувати захоплюючу кар’єру - як говорять соцпрацівники - занурилась у робочий дискомфорт. Я звикла робити так: вдарити дискомфорт по голові, відсунути його і отримати всі п’ятірки. Це було моє кредо. Тож я перебувала у радісному очікуванні. І я подумала, знаєте що, це кар’єра для мене, тому що мене цікавлять заплутані теми. Але я хочу навчитись їх розплутувати. Я хочу зрозуміти їх. Я хочу проникнути у все те, що вважаю важливим, і розшифрувати код, щоб всі могли його прочитати.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Тож я почала зі стосунків. Оскільки, пропрацювавши 10 років соціальним працівником, усвідомлюєш, що ми тут заради стосунків. Стосунки - це мета і зміст нашого життя. У цьому сутність. Не важливо, чи ви говорите з людьми, які працюють у сфері соціальної справедливості, психічного здоров’я, насильства чи безпритульності, що ми знаємо, так це те, що стосунки, здатність відчувати прив’язаність - закладена на нейробіологічному рівні - це те, чому ми тут.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Тому я подумала, знаєте що, я почну зі стосунків. Вам знайома ситуація, коли начальник оцінює вашу роботу, називає 37 пунктів, які ви виконуєте бездоганно, але є один - можливість росту?
(Laughter)
(Сміх)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
І єдине, про що ви думаєте – це можливість росту, чи не так? І очевидно моя робота пішла таким же шляхом, тому що, коли ти запитуєш людей про кохання, вони розповідають про розчарування. Коли ти запитуєш людей про приналежність, вони розповідають про найбільш гнітючі моменти відкинутості. І коли ти запитуєш людей про стосунки, вони розповідають історії про втрату стосунків.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Тож дуже швидко - через шість тижнів після початку дослідження - я наткнулась на безіменне поняття, яке розкрило стосунки з тієї сторони, яку я ніколи не розуміла і не помічала. Я призупинила дослідження і вирішила з'ясувати, що це. І виявилось, що це сором. І сором легко зрозуміти, як страх втрати стосунків. Чи є в мені щось таке, що, якщо інші люди дізнаються про це або помітять, я не буду вартий стосунків з ними.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
І я скажу вам наступне: це почуття універсальне, воно властиве всім. Сорому не відчувають лише ті люди, які не здатні до співчуття чи стосунків. Ніхто не хоче про це говорити, і чим менше ми про це говоримо, тим більше воно проявляється. Що підкріплює почуття сорому, фраза «Я недостатньо хороший», нам всім знайоме це почуття: «Я недостатньо білий. Я недостатньо стрункий, недостатньо багатий, красивий, розумний чи успішний». В основі цього лежала надзвичайна вразливість, думка про те, що для того, щоб стосунки склались, ми повинні дозволити людям побачити себе, побачити з середини.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
І ви знаєте, як я ставлюсь до вразливості - я ненавиджу вразливість. І тоді я подумала, це мій шанс відкинути її своєю вимірювальною палицею. Я починаю атаку, я планую розібратись з усім цим, я планую витратити рік, я планую цілковито розкласти почуття сорому, я планую зрозуміти, як працює вразливість, я планую обхитрити її. Тож я була готова, і я була у радісному очікуванні. Як ви здогадуєтесь, нічого доброго з цього не вийшло.
(Laughter)
(Сміх)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Ви знаєте це. Я б могла довго розповідати про сором, але мені б довелось забрати час інших промовців. Але все це зводиться до наступного - і ,можливо, це одне з найважливіших відкриттів, яке я зробила для себе за десять років цього дослідження.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Мій один рік перетворився на шість років, тисячі історій, сотні довгих інтерв’ю, фокус-груп. Люди надсилали мені сторінки своїх щоденників і надсилали свої історії - тисячі історій за шість років. І я, наче, розібралася з цим. Я зрозуміла, що таке сором, і як він працює. Я написала книгу, опублікувала теорію, але щось було не в порядку - і воно полягало у наступному, якщо приблизно взяти опитаних мною людей і поділити їх на людей, які справді мають почуття гідності, - ось до чого все зводиться, почуття гідності - вони мають сильні почуття любові і приналежності - і людей, які лише борються за це, людей, які завжди вагаються, чи вони достатньо хороші.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Була лише одна складова, яка розділяла людей, що мають сильне почуття любові та приналежності від людей, які лише прагнуть цього. І вона полягала у тому, що люди, які мають сильне почуття любові і приналежності, вірять у те, що вони гідні любові і приналежності. Це все. Вони вірять, що вони гідні. І для мене, складність, яка заважає нашим стосункам - це страх, що ми не гідні стосунків, - становила особистий та професійний інтерес, я відчувала, що маю зрозуміти це краще. І я зробила наступне, я взяла всі інтерв’ю, де я бачила гідність, де я бачила, що люди живуть таким чином, і почала їх вивчати.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Що спільного мають ці люди? Я маю легку залежність від канцелярських товарів, але це інша історія. Тож я взяла гарну папку і маркер "Шарпі" і замислилась над тим, як назвати це дослідження. І перше слово, яке спало на думку, було «щирі». Це щирі люди, життя яких виходить з глибокого почуття власної гідності. Тож я підписала папку і почала вивчати інформацію. Фактично, так я почала чотирьохденний інтенсивний аналіз інформації, де я повернулась до усіх тих інтерв’ю, історій та подій. У чому суть? Яка модель поведінки? Мій чоловік разом з дітьми поїхав з міста, тому що я починаю творити у божевільному стилі Джексона Поллока, коли я безупинно пишу і перебуваю на своїй дослідницькій хвилі.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
І ось, що я виявила. Що вони мали спільного, так це почуття сміливості. І я хочу наголосити на відмінності між сміливістю та відвагою. Сміливість (courage), початкове визначення сміливості, коли це слово вперше увійшло в англійську мову, - походить від латинського слова "соr", що означає "серце", - і початкове значення - розповідати історію про себе від щирого серця. Тож ці люди просто мали сміливість бути недосконалими. У них було співчуття, щоб бути добрими в першу чергу до себе, а потім й до інших, оскільки, як виявилось, ми не можемо проявляти співчуття до інших людей, якщо ми не ставимось добре до себе. І останнє, у них були стосунки, і у цьому полягала складність - в результаті їхньої щирості, вони були готові відмовитись від того, ким вони мають бути, щоб бути тими, ким вони є насправді, що є обов’язковою умовою для того, щоб стосунки склались.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Ці люди мали ще дещо спільне, а саме - вони цілковито прийняли вразливість. Вони вважали, те, що робить їх вразливими, робить їх красивими. Вони не говорили, що почуття вразливості приємне, але й не вважали його нестерпним - що я чула під час інтерв’ю про сором. Вони говорили лише про те, що воно необхідне. Вони говорили про готовність сказати першими «Я тебе кохаю», готовність робити щось, не маючи жодних гарантій, готовність спокійно чекати дзвінка від лікаря, після того, як вам зробили мамограму. Вони готові вкладати у стосунки, які можливо складуться, а можливо й ні. Вони надавали цьому першочергового значення.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Особисто я вважала це зрадою. Я не могла повірити, що заприсяглась у вірності дослідженню - досліджувати означає контролювати і передбачати, вивчати явища, заради чіткої цілі - контролювати і передбачати. І тоді моя місія контролювати і передбачати отримала відповідь, що треба жити, не боячись вразливості, і припинити контролювати та передбачати. Це викликало невелику кризу -
(Laughter)
(Сміх)
-- which actually looked more like this.
яка насправді виглядала так.
(Laughter)
(Сміх)
And it did.
Так і вийшло.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Я назвала це кризою, а мій психотерапевт називає це духовним пробудженням.
(Laughter)
Духовне пробудження звучить краще, ніж криза,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
але запевняю вас, це була криза. Тож мені довелось відкласти роботу і шукати психотерапевта. Дозвольте мені сказати вам дещо: ви багато дізнаєтесь про себе, коли дзвоните друзям і говорите: «Я думаю, мені треба відвідати спеціаліста. Можеш порадити когось?» Тому що п’ять з моїх друзів відреагували приблизно так: «Ууу. Я б не хотів опинитись на місці твого психотерапевта». (Сміх)
(Laughter)
Я запитала: «Як це розуміти?»
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
А вони у відповідь: «Знаєш, я просто хочу сказати тобі. Не бери з собою вимірювальну палицю». Я сказала: «Добре».
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Тож я знайшла терапевта. На першу зустріч з Діаною я принесла опис того, як живуть щирі люди, і я сіла. Вона запитала: «Як справи?» І я відповіла: «Все чудово, я в порядку». Вона запитала: «Що відбувається?» І це психотерапевт, який працює з психотерапевтами, тому що ми повинні ходити до них на прийом, тому що вони мають хороші вимірювальні прилади.
(Laughter)
(Сміх)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
І я сказала: «Справа ось у чому, я стикнулась з труднощами». І вона запитала: «З якими труднощами?» І я сказала: «У мене проблема з вразливістю. Я знаю, що вразливість – це причина сорому, страху і нашої боротьби за значимість, але, виявляється, це також джерело радості, творчості, приналежності, любові. І я думаю, що у мене є проблема, і мені потрібна допомога». І я сказала: «Але одна річ, ніяких розмов про сім’ю, важке дитинство».
(Laughter)
(Сміх)
"I just need some strategies."
«Мені потрібні стратегії».
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
Thank you. So she goes like this.
Дякую. І тоді вона зробила так.
(Laughter)
(Сміх)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
І я запитала: «Це погано, так?» І вона відповіла: «Це ні добре, ні погано».
(Laughter)
(Сміх)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
«Це просто те, що є». І я сказала: «О Господи, мене зараз знудить».
(Laughter)
(Сміх)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
З однієї сторони так і вийшло, а з іншої сторони - ні. На це пішло близько року. І ви знаєте, є люди, які усвідомивши важливість вразливості і ніжності, припиняють їм протистояти і починають так жити. А: це не відноситься до мене, і Б: я навіть не спілкуюсь з такими людьми.
(Laughter)
(Сміх)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Для мене, це була вулична бійка, яка тривала цілий рік. Це був поєдинок. Вразливість наносила удар, і я била у відповідь. Я програла битву, але, ймовірно, повернула своє життя.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
І тоді я повернулась до дослідження і провела наступних декілька років, намагаючись зрозуміти, які рішення приймають ці щирі люди, і що ми робимо з вразливістю. Чому ми так наполегливо боремось з нею? Чи я одинока у боротьбі з вразливістю? Ні.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Ось що я дізналась. Ми стримуємо вразливість, коли чекаємо важливого дзвінка. Цікаво, що коли я опублікувала на Твітері і Фейсбуку таке питання: «Що для вас вразливість? Що змушує вас відчувати себе вразливими?» Вже за півтори години я отримала 150 відповідей. Тому що я хотіла знати, у чому справа. Попросити чоловіка про допомогу, бо я захворіла, а ми нещодавно одружились; ініціювати секс зі своїм чоловіком; ініціювати секс зі своєю дружиною; отримати відмову; запросити когось на побачення; чекати, коли лікар передзвонить; отримати вимушену відпустку; відправити працівника у вимушену відпустку - це світ, у якому ми живемо. Ми живемо у вразливому світі. І ми намагаємось подолати це, стримуючи вразливість.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
І я думаю, цьому є підтвердження, і це підтвердження має декілька причин, але найголовніша причина полягає у тому, що ми - найбільш погрузле у боргах, страждаюче від ожиріння, залежне і нашпиговане таблетками доросле покоління в історії Америки. Проблема полягає у тому, - я дізналась про це у процесі дослідження - що ми не можемо вибірково стримувати емоції. Не можна сказати, ось це для мене погано. Ось вразливість, ось горе, ось сором, ось страх, ось розчарування, я не хочу це відчувати. Я візьму кілька пляшок пива і тістечко з бананом та горіхами.
(Laughter)
(Сміх)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Я не хочу це відчувати. І мені знайомий цей розуміючий сміх. Я заробляю на життя тим, що порпаюсь у ваших життях. Господи.
(Laughter)
(Сміх)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Ви не можете стримувати неприємні почуття, не стримуючи наслідки, наші емоції. Ми не можемо стримувати вибірково. Тож коли ми стримуємо їх, ми пригнічуємо радість, ми пригнічуємо вдячність, ми пригнічуємо щастя. І тоді ми нещасні, і ми шукаємо мету та зміст, і ми почуваємо себе вразливими, і тоді ми беремо кілька пляшок пива і тістечко з бананом та горіхами. І починається небезпечне коло.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
На мою думку, нам варто замислитись - чому і як ми стримуємо. І мова не йде лише про залежність. Ми робимо ще дещо - все неоднозначне ми перетворюємо на однозначне. Релігія відійшла від віри і таїнства до визначеності. Я правий, ти неправий. Замовкни. Ось так. Лише визначеність. Чим більше ми боїмось, тим більш вразливими стаємо, і тим більше ми боїмось. Саме так виглядає сьогодні політика. Більше немає обговорень. Більше немає розмови. Лише звинувачення. Чи знаєте ви, як описане звинувачення у дослідженні? Це спосіб звільнитись від болю та дискомфорту. Ми прагнемо досконалості. Якщо є хтось, хто хоче, щоб життя виглядало саме так, то це я, але це не діє. Тому що ми беремо жир з сідниць і переносимо його на щоки.
(Laughter)
(Сміх)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Я сподіваюсь, що через сто років, люди, оглядаючись назад, скажуть: «От це так!»
(Laughter)
(Сміх)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
І, що найнебезпечніше, ми намагаємось вдосконалити наших дітей. Дозвольте мені розповісти, як ми ставимось до наших дітей. Вони запрограмовані на боротьбу, коли приходять у цей світ. І коли ви тримаєте цих досконалих малюків на руках, ваше завдання не у тому, щоб сказати: «Гляньте, вона досконала. Моє завдання зберегти її такою ж досконалою - переконатись, що у п’ятому класі вона стане членом тенісної команди і поступить в університет до сьомого». Ми повинні робити не це. Ми повинні глянути і сказати: «Знаєш що? Ти недосконала і ти створена для боротьби, але гідна любові і приналежності». Ось у чому полягає наше завдання. Покажіть мені покоління дітей, вихованих так, і ми покінчимо з проблемами, які маємо сьогодні. Ми вдаємо, наче те, що ми робимо, не має впливу на інших людей. Ми робимо це в особистому житті. Ми робимо так на підприємствах - чи це позика в банку, чи витік нафти, чи скасування замовлення - ми вдаємо, наче те, що ми робимо, не має значного впливу на інших людей. Я б сказала компаніям: люди, це не перший виклик у нашому житті. Нам лише потрібно, щоб ви були щирими і чесними і сказали: «Вибачте. Ми все владнаємо».
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Але є й інший шлях, і на цьому я закінчу. Ось що я виявила: дозволити, щоб нас побачили, побачили з середини, з усіма нашими слабкостями, любити усім серцем, навіть якщо немає жодних гарантій, - і це справді важко, і я можу сказати вам як мама, це надзвичайно важко - виражати вдячність і радість у такі моменти жаху, коли ми замислюємось: «Чи можу я любити тебе так сильно? Чи можу я вірити в це так віддано? Чи можу так гостро реагувати на це?» просто зупинитись, і замість того, щоб бідкатись про те, що може статись, сказати: «Я вдячний, тому що відчувати себе вразливим значить бути живим». І останнє, на мою думку, найважливіше - вірити у те, що ми повноцінні. Бо коли ми діємо, виходячи з переконання, що ми повноцінні, тоді ми припиняємо кричати і починаємо слухати, тоді ми стаємо добрішими і ніжнішими до людей, які нас оточують, і добрішими та ніжнішими до себе.
That's all I have. Thank you.
Це все. Дякую.
(Applause)
(Оплески)