So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Jag tänker inleda med detta: för några år sedan blev jag uppringd av en eventplanerare då jag skulle hålla ett tal Och hon ringde och sa: - Jag kämpar verkligen med vad jag ska skriva om dig på det lilla flygbladet. Och jag frågade: – Vad är problemet? Och hon sa: – Tja, jag såg dig tala, och jag tror att jag kommer kalla dig för forskare, men jag är rädd att ingen kommer för att lyssna om jag kallar dig för forskare, eftersom de kommer anta att du är tråkig och irrelevant (Skratt)
(Laughter)
Okej.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Och hon fortsatte: – Men det jag gillade med ditt föredrag är att du är en historieberättare. Så jag tror jag helt enkelt ska kalla dig för en berättare. Och givetvis reagerade den akademiska, osäkra delen av hos mig sa: – Du kommer att kalla mig en vad för något? Och hon sa: – Jag kommer att kalla dig för historieberättare. Och jag bara: – Varför inte en magisk älva? (Skratt)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Och jag bara: – Låt mig mig fundera ett ögonblick Jag försökte samla mod. Och tänkte: Jag är en historieberättare. Jag är en kvalitativ forskare. Jag samlar berättelser, det är det jag sysslar med. Och kanske är berättelser bara besjälad data. Och kanske är jag bara en historieberättare. Så jag svarade: – Vet du vad? Du kan ju helt enkelt kalla mig för forskar-historieberättare Och hon bara: – Haha, något sådant finns inte.
(Laughter)
(Skratt)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Så jag är en forskar-historieberättare och jag kommer att prata med er idag -- det här handlar om att utvidga sin perception så jag vill tala till er och berätta några historier om en del av min forskning som i grunden utvidgade min perception och verkligen förändrade mitt sätt att leva, älska, arbeta och vara en förälder.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Och här börjar min berättelse. När jag var en ung forskare, en doktorand hade jag en professor som sa: – Så här är det, "om ni inte kan mäta det, finns det inte." Och jag trodde att han smickrade mig. Så jag frågade: – Verkligen"? och han svarade: – Absolut. Så ni ska förstå, jag har en kandidatexamen i socialt arbete, en magisterexamen i socialt arbete och jag var på väg att få min doktorsexamen i socialt arbete så under hela min akademiska karriär omgavs jag av människor med attityden att livet är stökigt, älska det. och jag tänker mer att livet är stökigt, städa upp det, organisera det och lägg det i en bentolåda.
(Laughter)
(Skratt)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Så att tro att jag hittat min väg, att ha hittat en karriär som tar mig -- faktiskt, ett av de största talesätten inom socialt arbete är att man ska möta arbetets obehag Medan jag är mer av: slå obehaget på käften släng iväg det och få bara MVG:n. Det var mitt mantra. Så jag tyckte detta var spännande. Och jag tänkte, vet du du vad, detta är karriären för mig, eftersom jag är intresserad av en del stökiga ämnen Men jag vill kunna ordna till dem Jag vill förstå dem Jag vill " hacka" mig in i dessa ämnen Jag vet att de är viktiga och lägga ut "koden" för allmän beskådan.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Så det jag började med var med samhörighet. När du har varit socialarbetare i 10 år inser du att samhörighet är orsaken till att vi finns. Det är vad som ger ändamål och mening i våra liv Det är vad allt handlar om. Det spelar ingen om du pratar med människor som arbetar med social rättvisa, mental hälsa och övergrepp och vanvård. Vad vi vet är att samhörighet, förmågan att känna sig samhörig, -- är det sätt vi är neurobiologiskt funtade på -- Det är därför vi är här.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Så jag tänkte, vet du vad, jag tänker börja med samhörighet. Ni vet hur det är när man får ett utvecklingssamtal med chefen och hon berättar 37 saker du gör riktigt bra, och en sak till -- en möjlighet till utveckling?
(Laughter)
(Skratt)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Och allt du kan tänka på är ju den där utvecklingsmöjligheten. Det var så mitt arbete gick också, för när frågar folk om kärlek, berättar de om krossade hjärtan. När du frågar folk om tillhörighet, berättar de om sina mest plågsamma erfarenheter av att bli lämnad utanför. Och när du frågar folk om samhörighet, handlade deras berättelser om utanförskap.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Ganska snabbt -- ungefär sex veckor av forskning Sprang jag i denna namnlösa sak som verkligen blottlade samhörighet på ett sätt som jag inte förstod eller någonsin sett. Så jag tog ett steg tillbaka från forskningen Och tänkte, jag måste komma underfund med vad det här är för något och det visade sig vara skam. Och skam kan enkelt förstås bestå av rädslan för utanförskap. Finns det något hos mig som, om andra personer fick reda på det, eller såg det så skulle jag inte vara värd samhörighet.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Det jag kan avslöja för er om detta är att det är universellt; alla har det. De enda som inte upplever skam är de som inte har någon kapacitet för mänsklig empati eller samhörighet. Ingen vill prata om det, och ju mindre du pratar om det, ju mer har du av det. Det som ligger bakom denna skam, detta "jag är inte god nog",-- vi känner alla igen den känslan: "Jag är inte tillräcklig snygg. Jag är inte smal nog, tillräckligt rik, tillräckligt vacker, tillräckligt smart, eller tillräckligt befordrad." Det som underbyggde detta var olidlig sårbarhet den här tanken på att samhörighet kräver att vi låter oss själva bli sedda, verkligen sedda.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Och ni vet hur jag känner inför sårbarhet. Jag hatar sårbarhet. Så jag tänkte att detta var min chans att slå tillbaka mot den med min mätsticka. Jag angriper det, jag ska lösa det här, jag ska lägga ett år på detta, jag ska fullkomligt bryta ned skam, jag ska förstå hur sårbarhet fungerar, och jag ska överlista den. Så jag var redo och riktigt ivrig. Som ni vet kommer det inte sluta bra.
(Laughter)
(Skratt)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Ni vet detta. Så jag kan lära er mycket om skam, men då skulle jag behöva ta alla andras tid. Men jag kan berätta vad allt kokar ned till -- och detta kan vara något av det viktigaste jag någonsin lärt mig under årtiondet jag forskade på detta
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Mitt enda år blev till sex år, tusentals berättelser, hundratals långa intervjuer, fokusgrupper. Vid en tidpunkt skickade folk journalutdrag och sina berättelser -- tusentals bitar av data under sex år Och jag fick grepp om det. Jag förstod att det var detta skam handlar om, det är så här det fungerar. Jag skrev en bok, jag publicerade en teori men något var inte som det skulle -- och vad det handlade om var att om jag grovt tog människorna jag intervjuat och delade in dem i personer som verkligen har en känsla av värdighet -- det är vad detta handlar om, en känsla av värdighet -- de har en stark känsla kärlek och samhörighet -- och folk som kämpar för det, och folk som alltid undrar om de är bra nog.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Det fanns bara en enda variabel som separerade de som har en stark känsla av kärlek och samhörighet och de som verkligen kämpar för det. Och det var att de som har en stark känsla av kärlek och samhörighet tycker att de är värda kärlek och tillhörighet. Det är allt. De tyckte att de är värda det. Och för mig är den svåra biten att det enda som stänger oss ute från samhörighet är vår rädsla att vi inte är värda samhörighet, detta var något jag, personligen och professionellt, kände att jag behövde förstå bättre Så vad jag gjorde var att jag tog alla intervjuer där jag såg värdighet, där jag såg folk leva på det sättet, och granskade enbart dessa.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Vad har dessa människor gemensamt? Jag har ett viss beroende av kontorsmaterial men det är en annan föreläsning. Så jag hade en Manilamapp och jag hade en överstrykningspenna och jag funderade, vad ska kalla denna forskning för och de första ordet som dök upp var helhjärtat. Dessa är helhjärtade personer som lever från denna djupa känsla av värdighet. Så jag skrev längst upp på Manila mappen, och jag började granska datat. Faktum är att jag först gjorde det i en fyra dagars mycket intensiv dataanalys där jag gick tillbaka, drog fram dessa intervjuer, drog ut berättelserna, drog ut tillfällena Vad är temat? Vad är mönstret? Min man åkte från stan med ungarna eftersom jag alltid går in i en slags Jackson Pollok-aktig galenskap där jag bara skriver och är i mitt forskarläge.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Och detta är vad jag upptäckte. Att vad de hade gemensamt var en känsla av mod. Och jag vill göra åtskillnad på mod och djärvhet. Mod, den ursprungliga definition av mod när den först tog sig in i det engelska språket -- kommer från latinets ord "cor" som betyder "hjärta" och den ursprungliga definitionen var att berätta vem man är från sin vidöppna hjärta. Så dessa människor hade helt enkelt modet att vara ofullkomliga. De hade medkänslan att vara snälla mot sig själva först och sedan andra, eftersom, som det visat sig: vi kan inte utöva medkänsla mot andra människor om vi inte kan vara snälla mot oss själva. Och det sista var att det hade samhörighet och -- detta var den svåra biten -- sprunget ur autenticitet var de villiga att släppa idén om vilka trodde sig vara för att vara sig själva, vilket du absolut måste göra för samhörighet.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Det andra de hade gemensamt var detta. De omfattande fullt ut sin sårbarhet. De ansåg att det som gjorde dem sårbara gjorde dem vackra. De pratade inte om sårbarhet som bekvämt, inte heller pratade de om det som plågsamt -- som jag hört det benämnas tidigare i intervjuerna om skam. De pratade om det som något nödvändigt. De pratade om villigheten att säga "jag är älskar dig" först, villigheten att göra någonting där det inte finns några garantier, viljestyrkan att andas medan de väntar på samtalet från doktorn efter sin mammografi. De är beredda att satsa på ett förhållande som kanske eller kanske inte kommer att funka. De ansåg detta var grundläggande.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Personligen betraktade jag det som ett förräderi. Jag kunde inte tro att jag vigt mig åt att forska -- definitionen av forskning är att kontrollera och förutsäga, att studera fenomen, av den explicita anledningen att kontrollera och förutse. Och nu hade mig uppdrag att kontrollera och förutse resulterat i svaret att att sättet att leva är att göra det med sårbarhet och sluta kontrollera och förutse. Detta ledde till ett litet sammanbrott --
(Laughter)
(Skratt)
-- which actually looked more like this.
-- som faktiskt var lite mer som detta.
(Laughter)
(Skratt)
And it did.
Och det gjorde det.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Jag kallade det för sammanbrott, min terapeut ser det som ett andligt uppvaknande.
(Laughter)
Andligt uppvaknande låter bättre än sammanbrott,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
men jag försäkra er att det var ett sammanbrott. Och jag var tvungen att lägga undan min data och skaffa en terapeut. Jag ska berätta något för er: jag vet vilka ni är när ni ringer någon av era vänner och säger: – Jag tror behöver träffa en terapeut. Har du någon att rekommendera?" För några av mina vänner svarade – Woah, jag skulle inte vilja vara din terapeut. (Skratt)
(Laughter)
Så jag frågade: Vad menar ni?
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Och de svarade: – Jag menar bara att du, du vet... Ta inte med dig din mätsticka. Och jag svarade: – Okej.
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Så jag hittade en terapeut. Vid mitt första möte med henne, Diana -- tog jag med min lista på hur helhjärtade människor lever, och satte mig ned. Och hon frågade: – Hur är det? Och jag svarade: – Det är utmärkt. Jag mår bra. Hon frågade: – Vad händer? Och detta är en terapeut som går till terapeuter, vi måste gå till dessa, för deras "bullshitmätare" är bra.
(Laughter)
(Skratt)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Så jag sa "Så här är det, jag har det kämpigt" Och hon frågade: – Med vad? Och jag svarade: – Tja, jag har ett problem med sårbarhet. Och jag vet att sårbarhet är kärnan hos skam och rädsla och vår kamp för värdighet, men det verkar även som att det är födelseplatsen för lycka, för kreativitet för tillhörighet, för kärlek. Och jag tror att jag har ett problem och behöver viss hjälp. Och fortsatte: – Men så här är det, inga familjegrejer, ingen barndomsskit.
(Laughter)
(Skratt)
"I just need some strategies."
– Jag behöver bara några strategier.
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåd)
Thank you. So she goes like this.
Tack. Så hon reagerade så här.
(Laughter)
(Skratt)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Och sedan sa jag: – Det är inte bra, va? Och hon svarade: – Det är varken bra eller dåligt
(Laughter)
(Skratt)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
– Det är bara vad det är. Och jag sa: – Åh, herregud. Det här kommer vara drygt.
(Laughter)
(Skratt)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Och det var det, men ändå inte. Och det tog cirka ett år. Och ni vet hur det finns folk som, när de inser att sårbarhet och ömhet är viktigt, underkastar sig det och går in i det. A: det är inte jag och B: jag umgås inte ens med sådana människor.
(Laughter)
(Skratt)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
För mig var det en årslångt gatuslagsmål. Det var ett boxningsmatch. Sårbarheten slog och jag slog tillbaka. Jag förlorade striden, men vann antagligen tillbaka mitt liv.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Då jag gick tillbaka till min forskning och spenderade de följande två åren med att riktigt försöka förstå vad de, de helhjärtade. gör för val, och vad vi gör med sårbarhet. Varför kämpar vi så mycket med det? Är jag ensam med att kämpa med sårbarhet? Nä.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Jag lärde mig följande. Vi bedövar sårbarhet -- när vi väntar på samtalet. En kul grej, jag skickade ut ett meddelande på Twitter och Facebook som frågade "Hur definierar du sårbarhet?" Vad får dig att känna dig sårbar?" Och inom en och en halv timme fick jag 150 svar. Eftersom jag vill veta vad folk ansåg. Att be min man om hjälp, eftersom jag är sjuk, och vi är nygifta; att ta initiativ till sex med min man; att ta initiativ till sex med min fru; att bli nobbad; att be någon om en träff; att vänta på att en doktor ska ringa upp; få sparken; sparka folk -- det är världen vi lever i. Vi lever i en sårbar värld. Och ett av sätten vi hanterar den på är att vi dövar sårbarheten.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Och jag anser att det finns belägg för detta -- och det är inte den enda anledning till att dessa belägg finns, men jag tror att det är en stor anledning -- vi är den mest skuldsatta, överviktiga beroende och medicinerade vuxna befolkningen i den amerikanska historien. Problemet är -- och detta är något forskningen lärde mig -- att du inte selektivt kan välja att döva en känsla. Du kan inte bara säga, här är är all skit. Här är sårbarhet, sorg, skam, rädsla, besvikelse, det vill jag inte känna. Jag tar några öl och en banannötsmuffins.
(Laughter)
(Skratt)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Det vill jag inte känna. Och jag vet det är var igenkännande skratt. Mitt yrke går ut på att mig hacka in i era liv. Gud.
(Laughter)
(Skratt)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Man kan inte döva dessa svåra känslor utan att bedöva affekterna, våra känslor. Man kan inte selektiva döva känslor. Så när man dövar dessa, dövar man glädje, tacksamhet lycka Och då känner vi oss eländiga, och vi söker syfte och mening, och då känner vi oss sårbara, så då tar vi oss ett par öl och en banannötsmuffins. Och det blir en farligt kretslopp.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Något jag tror vi måste tänka på är varför hur vi dövar. Och det måste inte bara vara ett beroende. Det andra vi gör är att vi gör allt osäkert säkert. Religion har förvandlats från en tro på tillit och mysterier till säkerhet. Jag har rätt, du har fel. Håll käften. Det är det. Bara säkerhet. Ju räddare vi är, ju mer sårbara är vi, ju mer rädda blir vi. Det är varför politiken ser ut som den gör idag. Det finns ingen diskurs längre. Det finns inget samtal. Bara beskyllningar. Vet ni hur beskyllningar beskrivs i forskningen? Som ett sätt bli av med smärta och obehag. Vi förbättrar. Om det är någon som vill se sitt liv se ut så, är det jag. men det funkar inte. Eftersom vad vi gör är att vi tar fett från våra arslen och implanterar det i våra kinder.
(Laughter)
(Skratt)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Vilket, hoppas jag, om hundra år kommer få att se tillbaka och tänka, "Wow"
(Laughter)
(Skratt)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Och vi förbättrar, farligt nog, våra barn. Jag ska berätta vad vi tror om våra barn. Det är konstruerade för kamp när de föds. Och när man håller dessa perfekta bebisar i din hand är inte vår uppgift att säga, "titta på henne, hon är perfekt. mitt ansvar är att få henna fortsätta vara det -- se till att hon kommer med i tennislaget i femte klass och Yale i sjunde. Det är inte vår uppgift. Vår uppgift är att titta och säga, "Vet du vad? Du är inte perfekt och du är konstruerad för kämpa i tillvaron, men du är värd kärlek och tillhörighet." Det är vår uppgift. Visa mig en generation barn uppväxte på det sättet, så kommer vi lösa samhällsproblemen. Vi låtsas att våra handlingar inte påverkar människor. Vi gör det i privat. Vi gör det på våra företag -- oavsett om det är ett nödpaket, ett oljeutsläpp, produktåterkallning -- vi låtsas att det vi gör inte påverkar andra särskilt mycket. Jag vill säga till företag att detta inte är vår första rodeo. Vi vill vara att ni ska vara autentiska och jordnära och säga, "Vi är ledsna. Vi fixar det."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Men det finns ett annat sätt, och det jag vill att ni tar med er. Detta är vad jag upptäckt: låt oss själva bli sedda, djupt sedda, sårbart sedda; att älska helhjärtat; även fast det inte finns några garantier --- och det är otroligt svårt, och jag säga er att det är plågsamt svårt att som förälder -- utöva tacksamhet och glädje i dessa ögonblick av skräck, när vi undrar, "kan jag älska dig så mycket? Kan jag tro på detta så passionerat? Kan jag brinna så mycket för detta?" Att bara kunna stanna upp istället för att måla upp scenarion om vad som kan hända, att säga, "jag är bara så tacksam för att känna sig så här sårbarhet innebär att jag lever." Och till sist, det jag anser vara det mest centrala är att tro på att vi är tillräckliga. Eftersom när vi arbetar utifrån attityden, "jag är tillräcklig," så slutar vi gapa och börjar lyssna, vi är snällare och varsammare med människorna runt omkring oss, och vi är snällare och varsammare mot oss själva.
That's all I have. Thank you.
Det var allt jag hade att säga. Tack.
(Applause)
(Applåd)