So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Po e filloj me një histori: Rreth dy vjet më parë më telefonon një planifikuese eventesh sepse isha ftuar për të mbajtur një fjalim. Më merr në telefon dhe më thotë, "Nuk di se si të të përshkruaj në pamfleten që do të shpërndaj." Mendova, "Dakord, cili është problemi?" Ajo m'u pergjigj, "Dëgjo, të ndoqa në një fjalim, dhe mendoj se mund të të quaj kërkuese, besoj, por kam frike se nëse të përshkruaj si kërkuese nuk do të vijë asnjeri, sepse do të mendojnë se je e mërzitshme dhe jashtë teme." (Të qeshura)
(Laughter)
Dakord.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Dhe më pas vazhdoi, "Ama ajo që më pëlqeu nga fjalimi yt është se ti tregon histori. Kështu që them të të quaj tregimtare." Dhe normale, pjesa akademike dhe e pasigurt tek unë u përgjigj, "Si the se do të më quash??" Planifikuesja tha, "Do të të quaj tregimtare." Dhe unë, "Jopo Zana e Malit." (Të qeshura)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
I thashë, "Më lër të mendohem dy sekonda." U përpoqa t'i thërras kurajos sime. Dhe mendova, në fakt unë jam tregimtare. Unë merrem me kërkim cilësor. Mbledh histori njerëzore; ky është profesioni im. Në fund të fundit, ndoshta historite janë thjesht të dhëna që kanë shpirt. Dhe ndoshta unë jam thjesht një tregimtare. Kështu që ia ktheva, "E di çfarë? Pse nuk më përshkruan si kërkuese-tregimtare." Ajo më përgjigjet, "Haha. Nuk ka diçka të tillë."
(Laughter)
(Të qeshura)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Kështu, unë jam një kërkuese-tregimtare, dhe sot do ju flas për -- po flasim për zgjerim përceptimesh -- dua t'ju flas dhe do t'ju tregoj ca histori për një pjesë të punës sime kërkimore që zgjeroi thelbësisht përceptimin tim dhe vërtet ndryshoi mënyrën se si jetoj e dashuroj dhe punoj e kryej funksionin e prindit.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Dhe këtu nis historia ime. Në fillimet e mia si kërkuese, kur isha studente doktorature, në vit të parë kisha një profesor kërkimi që na tha, "Kini parasysh, nëse diçka nuk mund të matet, ajo nuk ekziston." Në fillim mendova se po më merrte me të mira. I thashë, "Vërtet?" ma ktheu, "Absolutisht." Tani, duhet të kuptoni që unë jam diplomuar për punë sociale; kam Master në punë sociale, dhe po bëja doktoraturën për punë sociale; domethënë gjatë gjithë karrierës sime akademike kam qenë e rrethuar nga njerëz që në një farë mënyre besonin se jeta është rrëmujë, duhet ta dashurosh atë. Dhe unë besoj në ketë: jeta është rrëmujë, pastroje, rregulloje fute në kuti dhe merre me vete në pune për drekë.
(Laughter)
(Të qeshura)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Dhe kështu mendoja se e kisha gjetur zgjidhjen, të ngre një karriere që më çon drejt -- vërtet, një nga shprehjet e mëdha të punës sociale është të mësohesh me vështirësitë e punës. Thashë me vete: Futi një shkelm vështirësive, hiqi qafe, dhe merr vetëm 10a. Kjo ishte mantra ime. Isha shumë e dhënë pas kësaj. Mendova, e di çfarë, kjo lloj karriere më përshtatet, se mua më interesojnë temat e ndërlikuara. Ama dua të jem në gjëndje ti qartësoj. Dua ti kuptoj. Dua të kem mundësinë ti zhbiriloj gjërat që unë e di që janë të rëndësishme dhe tua tregoj të gjithëve çfarë kam gjetur.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Fillimisht fillova të studioj lidhjet. Sepse pas 10 vitesh punë si punonjëse sociale, arrin të kuptosh që lidhjet shpjegojne pse jemi këtu. Lidhjet i japin qëllim dhe kuptim jetëve tona. Kjo është e vetmja gjë për t'u kuptuar. Nuk ka rëndësi nëse flet me njerëz që punojnë në drejtësi sociale, shëndet mendor, abuzim apo neglizhencë, ajo që dimë është që lidhjet, aftësia për t'u ndjerë të lidhur, është -- kështu jemi kurdisur në mënyrë neurobiologjike -- kjo është arsyeja pse jemi në këtë botë.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Prandaj mendova të nis me lidhjet. E keni parasysh atë lloj situate kur merr vlerësimin nga eprori, dhe të liston 37 gjëra në të cilat shkëlqen, dhe një gjë -- një "mundësi për zhvillim"?
(Laughter)
(Të qeshura)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Mendja të rri vetëm tek ajo "mundësia për zhvillim", apo jo? Mesa duket kështu funksionon edhe puna ime, sepse kur njerëzit i pyet për dashurinë, ata të flasin për vuajtjet nga dashuria. Kur i pyet njerëzit për përkatësinë, do të të flasin për eksperiencat më të tmerrshme të të ndjerit të përjashtuar. Dhe kur i pyet njerëzit për lidhjet, historitë që më tregonin kishin të bënin me mungesën e lidhjeve.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Kështu që shumë shpejt -- pas rreth vetëm 6 javë kërkimesh -- hasa në një fenomen të pashpjeguar që i zbërthen lidhjet në një mënyre që atëhere nuk e kuptoja dhe nuk e kisha hasur kurrë më parë. Kështu që e lashë mënjanë kërkimin dhe mendova, më duhet ta kuptoj çfarë është kjo. Si përfundim doli që ishte turpi. Dhe turpi mund të kuptohet shumë lehtë si frika e humbjes së lidhjeve. A ka diçka tek unë që, nëse njerëzit e dinë apo e shohin, do të më bëjë të padenjë për të pasur lidhje me të tjerët?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Dy gjëra mund t'ju them për këtë: është universale; të gjithë e kemi. Të vetmit njerëz që nuk e kanë ndjenjën e turpit janë ata që nuk janë të aftë të krijojnë lidhje njerëzore, nuk kanë ndjeshmëri njerëzore. Askush nuk do të flasë për të [turpin] dhe sa më pak flet për të, aq më shumë e ke. Ajo që e ushqen këtë ndjenjë turpi, mendime të tipit "S'jam e mirë sa duhet," -- të gjithë e njohim këtë lloj ndjenje: "Nuk jam ...... sa duhet, Nuk jam aq e hollë sa duhet, e pasur mjaftueshëm, e bukur sa duhet, e zgjuar sa duhet, e promovuar mjaftueshëm." Ajo që ushqen këto ndjenja ishte ndjenja toruruese e cënueshmërisë, ideja që, në mënyrë që vendosja e lidhjeve të ndodhë, duhet ta lejojmë veten që të shikohet nga të tjerët, vërtet të shikohet.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Dhe e dini cfarë mendoj unë për cënueshmërinë? E urrej. Mendova me vete, ky është shansi që më jepet për ta luftuar e mposhtur me metrin tim. Do t'i hyj me kokë, do ta kuptoj deri në fund këtë fenomen, do shpenzoj një vit, do e zbërthej totalisht turpin, do kuptoj si funksionon cënueshmëria, dhe do e mposht duke u treguar me e zgjuar se ajo. Isha gati dhe shumë entuziaste. Siç e dini, nuk do përfundojë dhe aq mirë.
(Laughter)
(Të qeshura)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
E keni parasysh vetë. Mund t'ju flas gjithë ditën për turpin, po do më duhej të merrja borxh kohën e të gjithëve. Por, mund t'ju them se cili është thelbi -- dhe kjo mund të jetë një ndër gjërat më të rëndësishme që kam mësuar gjatë 1 dekade të kërkimit mbi këtë ndjenjë.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Ai 1 vit që kisha menduar në fillim u zgjat në 6 vjet, me mijëra histori, qindra intervista të gjata, grupe fokusi. Në një pikë njerëzit filluan të më dërgonin fletë ditari me historitë e tyre -- mijëra të dhëna në gjashtë jet. Dhe në një farë mënyre ia mora dorën. Arrita të kuptoj çfarë ishte turpi, dhe si funskionon. Shkruajta një libër, publikova një teori, por diçka nuk më ecte -- cfarë nuk ecte ishte kjo: po t'i merrja njerëzit e intervistuar dhe t'i ndaja në njerëz që kishin vërtet ndjesinë e të qenit të denjë -- se këtu rrotullohet githcka, tek ndjesia e të qenit të denjë -- ata kanë ndjesi shumë të fortë dashurie dhe përkatësie -- dhe në njerëz që luftojnë për të, dhe njerëz që gjatë gjithë kohës pyesin veten nëse janë të mirë sa duhet.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Kishte vetëm një ndryshore që ndante njerëzit që kanë ndjesi shumë të fortë dashurie dhe përkatësie nga ata që vërtet luftojnë fort për ta pasur këtë ndjesi. Ja cfarë ishte: njerëzit që kanë ndjesi të fortë dashurie dhe përkatësie besojnë se janë të denjë për dashuri dhe përkatësi. Vetëm kaq. Ata besojnë se ia vlejnë. Dhe për mua, pjesa më e vështirë e asaj që na mban jashtë lidhjeve, është frika se mos nuk jemi të denjë për të pasur lidhje. Kjo ishte diçka që si personalisht ashtu edhe profesionalisht ndjeja se kisha nevojë ta kuptoja më mirë. Çfarë bëra? Mora gjithë intervistat ku pashë shenja vetë-vlerësimi, pra ku kishte njerëz që jetonin duke menduar që ishin të denjë, dhe vetëm i studiova.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Çfarë kanë të përbashkët këta njerëz? Unë kam një varësi "të vogël" ndaj zyrës, po nejse, muhabet tjetër ai. Kisha një dosje dhe një laps me ngjyrë, dhe po mendoja, si do ta titulloj këtë kërkim? Dhe fjalët e para që më erdhën ndërmend ishin 'me zemër të madhe'. Këta janë njerëz me zemër të madhe, që jetojnë me një ndjenjë të thellë denjësie. E shkruajta titullin në krye të dosjes, dhe fillova të studioj të dhënat. Në fakt kjo ishte gjëja e parë që bëra, katër ditë analizim intensiv të dhënash, ku iu ktheva gjithçkaje që kisha, nxorra intervistat, nxorra historitë, të gjitha rastet. Cila është tematika? Cili është motivi i përbashkët? Im shoq u largua nga qyteti bashkë me fëmijët, se unë gjithmonë bëhem si e fiksuar kur punoj, dhe vetëm shkruaj e shkruaj dhe s'bëj dot asgjë tjetër veç kërkimit.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Ja çfarë zbulova: E përbashkëta e tyre ishte ndjesia e të guxuarit. Dhe më lejoni shkurtimisht të shpjegoj dallimin mes guximit dhe trimërisë. Guximi, sipas përkufizimit fillestar të fjalës kur hyri në gjuhën angleze -- vjen nga fjala latine 'cor', që do të thotë zemër -- pra kuptimi fillestar ishte të tregosh cili je me gjithë zemër. Kështu njerëzit që unë analizova kishin, me pak fjalë, guximin për të qenë jo të përkryer. Kishin dhembshurinë për t'u sjellë mirë me veten e tyre njëherë e më pas me të tjerët, sepse, siç rezultoi, nuk mund të tregojmë dhemshuri ndaj të tjerëve, nëse nuk sillemi mirë me veten tonë. Tipar tjetër i përbashkët ishte lidhja dhe --kjo ishte pjesa më e vështirë -- si rezultat i vërtetësisë së këtyre personave, ata ishin të gatshëm të hiqnin dorë nga të qenurit kush ata mendonin se duhet të ishin për të qenë ata që janë vërtet. diçka që duhet bërë patjetër për të pasur lidhje.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Një gjë tjetër e përbashkët ishte kjo: Ata e përqafojnë plotësisht cënueshmërinë. Ata besonin se çka i bënte të cënueshëm u jepte bukuri. Nuk thonin që cënueshmëria ishte e rehatshme, por as që ishte torturuese, siç deklaronin te intervistuarit e tjerë, gjatë kërkimit tim mbi turpin. Thonin vetëm që është e domosdoshme. Flisnin për dëshirën për të thënë "Të dua" i pari, dëshirën për të bërë diçka pa pasur garanci, vullnetin për të marrë frymë lirisht kur prisnin telefonatën e mjekut pas një mamografie. Ata janë të gatshëm të investojnë në një lidhje që mund ose jo të funksionojë. Këta te intervistuar mendonin se kjo është thelbësore.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Personalisht mendova se kjo ishte tradhëti. Nuk më besohej që isha betuar t'i qendroja besnike kërkimit -- përkufizimi i kërkimit është të kontrollosh dhe parashikosh, të studiosh fenomene, për arsyen e vetme që të kontrollosh e të parashikosh. Dhe tani misioni im për të kontrolluar e parashikuar me nxorri para syve përgjigjen që mënyra më e mirë për të jetuar është me cënueshmëri, dhe jo duke kontrolluar dhe parashikuar. Kjo çoi në një krizë 'të vogël' --
(Laughter)
(Të qeshura)
-- which actually looked more like this.
-- që më ngjan më shumë me këtë.
(Laughter)
(Të qeshura)
And it did.
Dhe e bëra.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Unë i vura emrin krizë, terapistja ime e quan rizgjim shpirtëror.
(Laughter)
Rizgjimi shpirtëror tingëllon më mirë se krizë,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
po ju siguroj se ishte një krizë. I lashë mënjanë të dhënat dhe shkova të gjej një terapist. Më lejoni t'ju them diçka: rasti më i mirë për të njohur veten është kur të merrni në telefon miqtë dhe t'i pyesni, "Mendoj se më duhet një terapist. A më rekomandon dot njeri?" Sepse pesë nga miqtë e mi m'u përgjigjën, "Uoooo. Unë s'do të kisha marrë përsipër." (Të qeshura)
(Laughter)
Dhe unë ia ktheja, "E çfarë do të thuash me këtë?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Ata më përgjigjeshin, "Thjesht po them, e ke parasysh, mos merr metrin tënd të gjykimit me vete." Dhe unë, "Dakord".
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Kështu që gjeta një terapiste. Në takimin e parë me të, Dianën -- mora me vete listën time me mënyrat e jetesës së atyre me zemër të madhe, dhe u ula. Diana më tha, "Si je?" Unë ia ktheva, "Shumë mirë. Jam shumë mirë." Ajo mu kthye, "Cili është problemi?" Tani, unë jam një terapiste që shkon te terapisti, se dhe ne na duhet të shkojmë te terapisti, se na pëlqejnë dënglat e tyre.
(Laughter)
(Të qeshura)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
I thashë, "Problemi im është që kam një luftë të brendshme." "Çfarë të mundon?", tha ajo. "Kam një problem me cënueshmërinë", i thashë. Dhe unë e di që cënueshmëria është thelbi i turpit dhe frikës dhe luftës sonë për të qenë të denjë, por duket se është dhe pikënisja e gëzimit, krijimtarisë, përkatësisë, dashurisë. Mendoj se kam një problem, dhe kam nevojë për ndihmë." "Megjithatë" - i thashë - "mos më hap biseda për familjen, fëmijërinë, e kësi dënglash."
(Laughter)
(Të qeshura)
"I just need some strategies."
"Thjesht kam nevojë për strategji."
(Laughter)
(Të qeshura)
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you. So she goes like this.
Faleminderit. Terapistja tund kokën.
(Laughter)
(Të qeshura)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
"Aq keq është, ë?", i thashë. Ajo më tha "S'është as mirë, as keq."
(Laughter)
(Të qeshura)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Eshtë thjesht kështu siç është." "O Zot," - thashë me vete, - "s'qenka për të pritur ndonjë gjë të hajrit".
(Laughter)
(Të qeshura)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Si përfundim shkoi dhe mirë, dhe keq. Zgjati rreth një vit. Në përgjithësi ka njerëz që kur e kuptojnë se cënueshmëria dhe përzemërsia janë të rëndësishme, dorëzohen dhe fillojnë t'i përqafojnë këto ide. E para: Unë nuk jam një nga këta njerëz, dhe e Dyta: Une as nuk shoqërohem me njerëz të tillë.
(Laughter)
(Të qeshura)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Për mua ishte një vit i gjatë dyluftimi të ashpër. Ishte vërtet një betejë e dhunshme psikologjikisht. Cënueshmëria më shtynte, e unë e shtyja mbrapsht. E humba betejën, por mendoj se rifitova jetën time.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Kështu që iu ktheva kërkimit tim dhe shpenzova dy vitet e ardhshme duke u munduar të kuptoja se çfarë bënin njerëzit me zemër të madhe, cilat ishin zgjedhjet e tyre, dhe çfarë marrëdhënieje kemi ne me cënueshmërinë. Pse e luftojmë aq shumë? A jam vetëm unë duke luftuar me cënueshmërinë? Jo.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Po ju tregoj ç'mësim nxorra. Ne e mpijmë cënueshmërinë -- kur jemi duke pritur atë telefonatën e rëndësishme. Ishte për të qeshur në fakt; dërgova një mesazh në Twitter dhe Facebook ku pyesja, "Si e përkufizoni cënueshmërinë? Çfarë ju bën të ndiheni të cënueshëm?" Dhe brenda një ore e gjysmë, kisha 150 përgjigje. Doja të dija çfarë mendojnë njerëzit. T'i kërkoj ndihmë bashkëshortit, sepse jam e sëmurë, dhe sapo jemi martuar; të marr iniciativën për seks me bashkëshortin tim; të marr iniciativën për seks me bashkëshorten; të më refuzojnë; ti kërkoj dikujt të dalim; të pres për telefonatën e doktorit; të më pushojnë nga puna; të pushoj njerëz nga puna -- kjo është bota në të cilën jetojmë. Jetojmë në një botë të cënueshme. Dhe një nga mënyrat që zgjedhim për t'u përballur me të është të mpijmë cënueshmërinë.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Dhe mendoj se ka prova -- dhe kjo nuk është e vetmja arsye që provat ekzistojnë, por mendoj që është një shkak i rëndësishëm -- ne jemi brezi më i mbytur nga borxhet, më obez, brezi me më shumë varësi fizike e psikologjike, e të mbytur me ilaçe në historinë e SH.B.A. Problemi me këtë përqasje -- dhe këtë e mësova nga kërkimi -- qëndron në pamundësinë për të mpirë emocionet në mënyrë selektive. Nuk mund të thuash, ja ku i kam gjërat e këqia. Kjo është cënueshmëria, ky është pikëllimi, ky turpi, kjo frika, e ky zhgënjimi. Nuk dua ti ndjej këto gjëra. Hajde tani po pi ca birra e po ha një copë kek.
(Laughter)
(Të qeshura)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Nuk dua ti kem këto ndjenja. E kuptoj dhe që e qeshura juaj është e qeshur pohuese. Unë fitoj bukën e gojës duke hyrë në jetët tuaja. O Zot.
(Laughter)
(Të qeshura)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Nuk mund të mpish ndjenjat e vështira pa mpirë edhe emocionet e mira. Nuk mund të mpish në mënyrë selektive. Kështu që duke u munduar të mpijmë ndjenjat 'e këqia' mpijmë dhe gëzimin, mpijmë mirënjohjen, mpijmë lumturinë. Dhe pastaj ndihemi të mjerueshëm, jemi gjithë kohën duke kërkuar për një qëllim dhe kuptim në jetë, ndihemi të cënueshëm, dhe si përfundim pimë nja dy birra dhe hamë një copë kek. E gjitha kjo kthehet më pas në një cikël të rrezikshëm.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Besoj se një nga gjërat për të cilën duhet të fillojmë të mendojmë është pse dhe si i mpimë ndjenjat. Dhe nuk është e thënë që ka të bëjë vetëm me varësinë. Dicka tjetër që ne bëjmë është ta quajmë të sigurt cdo gjë të pasigurt. Feja është kthyer nga besim dhe mister në diçka të sigurt. Unë e kam mirë, ti gabim. Mbylle gojën. Kjo është e gjitha. Qënkemi të sigurt. Sa më shumë frikë kemi, aq më të cënueshëm jemi, e aq më shumë frikë kemi. Kështu duket sikur funksionon politika sot. Nuk ka më bisedë. Nuk ka më bashkëbisedim. Ka vetëm fajësim. A e dini si e përshkruajnë fajin kërkuesit? Si një mënyrë për të shkarkuar dhimbjen dhe vështirësinë. Ne duam gjithcka perfekte. Të gjithë duam që jeta jonë të jetë perfekte po nuk funksionon ashtu. Se e di cfarë bëjmë: marrim dhjamë nga të ndenjurat tona dhe e vendosim në faqe.
(Laughter)
(Të qeshura)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Gjë për të cilën shpresoj, pas 100 vjetësh, njerëzit do shohin pas dhe do thonë "Wow".
(Laughter)
(Të qeshura)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Dhe më e keqja është që ne injektojmë perfeksionizmin tek fëmijët tanë. Më lejoni t'ju tregoj ç'mendoj për fëmijët. Ata janë të programuar për të luftuar që kur lindin. Dhe kur mban në krahë ato krijesa të vogla perfekte, detyra jonë nuk është të themi "Shiko sa perfekte që është. Detyra ime është thjesht që ta mbaj perfekte -- të sigurohem që futet në skuadrën e tenisit që në klasë të pestë, dhe në Yale në klasë të shtatë." Në fakt nuk është kjo detyra jonë. Detyra jonë është që t'i themi, "E di cfarë? Nuk je perfekte, dhe je programuar për ta luftuar, por je e denjë për dashuri dhe përkatësi." Kjo është detyra jonë. Po të kemi një brez fëmijësh që rriten në këtë mënyrë, mendoj se do i jepnim fund probleme që shohim sot. Ne pretendojmë që veprimet tona nuk ndikojnë tek njerëzit. E bëjmë këtë gjithë kohës në jetën private. Të njëjtën gjë bëjnë dhe korporatat -- qoftë një shpëtim falimenti, një derdhje nafte, një tërheqje e produkteve të dëmshme nga tregu -- pretendojmë që veprimet tona nuk kanë ndonjë impakt të madh tek njerëzit që na rrethojnë. Unë do i thoja këtyre kompanive, që kjo nuk është sfida jonë e parë. Duhet thjesht të jemi autentikë dhe të vërtetë dhe të themi, "Na vjen keq. Do ta rregullojmë."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Por ka edhe një mënyrë tjetër, dhe me këtë do përfundoj. Kjo është ajo që kam zbuluar: le ta lejojmë veten tonë të shikohet nga të tjerët, të shikohet thellësisht, në mënyrë të cënueshme; le të dashurojmë me gjithë shpirt, edhe pse nuk kemi garanci -- dhe kjo është vërtetë e vështirë, ua them si prind, është tepër e vështirë -- të praktikojmë mirënjohjen dhe gëzimin në momentet tona më të vështira, atëherë kur mendojmë, "A mundem vërtet të të dua kaq shumë? A mund të besoj në këtë gjë me kaq pasion? A mund të jem i ashpër për dicka?" thjesht të jemi në gjendje të ndalojmë për një moment, dhe në vend që të mendojmë se gjithkca do jetë katastrofike, të themi, "Jam thjesht mirënjohëse, sepse të ndihem e cënueshme do të thotë që jam ende gjallë." Dhe e fundit, që është dhe më e rëndesishmja, duhet të besojmë se jemi të mirë sa duhet.. Sepse kur pikënisja e gjerave është fjalia "Unë jam e mirë sa duhet," fillojmë të mos bërtasim më dhe fillojmë të dëgjojmë, jemi më të dashur e më të sjellshëm ndaj njerëzve që na rrethojnë, e jemi më të dashur e më të sjellshëm ndaj vetes sonë.
That's all I have. Thank you.
Kaq kisha. Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)