So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Takže, začnem týmto: pred niekoľkými rokmi mi zavolala organizátorka, pretože som chcela usporiadať konferenciu. Volala a povedala mi, "Naozaj sa trápim s tým, ako vás mám v krátkosti predstaviť." Ja som povedala, "Prečo je to problém?" A ona povedala, "Viete, videla som vás prednášať a chcela som vás nazvať výskumníčkou, ale bojím sa, že ak vás nazvem výskumníčkou, nikto nepríde, lebo si budú myslieť, že ste nudná a nehovoríte k veci." (Smiech)
(Laughter)
Okej.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Potom povedala, "Na vašej prednáške sa mi páčilo, že rozprávate príbehy. A tak poviem, že rozprávate príbehy." A akademická, neistá časť mňa sa ozvala, "Čo o mne chcete povedať?" Ona povedala, "Poviem, že rozprávate príbehy." Ja som na to, "A prečo nepoviete, že som kúzelný škriatok?" (Smiech)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Povedala som jej, "Nechajte ma chvíľu rozmýšľať." Oprela som sa o svoju odvahu a uvedomila som si, ja rozprávam príbehy. Som kvalitatívny výskumník. Zbieram príbehy, to je moja práca. A možno sú príbehy len údaje s dušou. A možno naozaj rozprávam príbehy. A tak som povedala, "Viete čo? Prečo tam nenapíšete, že som výskumníčka, ktorá rozpráva príbehy." A ona povedala, "Ale nič také neexistuje."
(Laughter)
(Smiech)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Takže som výskumníčka, ktorá rozpráva príbehy, a dnes ich porozprávam vám. Hovoríme o rozširovaní vnímania -- a tak som vám chcela povedať niekoľko príbehov o mojom výskume, ktorý podstatným spôsobom rozšíril moje vnímanie a naozaj zmenil spôsob, akým žijem a milujem, a pracujem, a som rodičom.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Tu môj príbeh začína. Keď som bola doktorandka, mala som profesora, ktorý nám hovoril, "Ak máte vec, a neviete ju zmerať, potom neexistuje." Myslela som si, že ma iba balamutí. Spýtala som sa, "To naozaj?" a on odpovedal, "Jednoznačne." Musíte vedieť, že som mala bakalárku zo sociálnej práce a diplomovku zo sociálnej práce, a dizertačku zo sociálnej práce, takže počas celej mojej akademickej kariéry som bola obklopená ľuďmi, ktorí verili tomu, že život je chaos a milovali to. Ja som viac ten typ, že ak je život chaos, upracem ho, dám mu systém a uložím ho do krabice.
(Laughter)
(Smiech)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Našla som si svoj spôsob, našla som povolanie, ktoré ma baví -- viete, ako sa hovorí v sociálnej práci, zmierte sa s nepríjemnou prácou. A ja som ten typ, ktorý všetky problémy obráti hore nohami, vyrieši, odsunie nabok a dostane za prácu jednotku. To bola moja mantra. A preto ma to zaujalo. Pomyslela som si, toto je povolanie pre mňa, keďže sa zaujímam o neurovnané veci. Ale musím byť schopná dať ich do poriadku. Chcem ich pochopiť. Chcem sa hacknúť do týchto vecí, ktoré sú tak dôležité, a potom umožniť každému vidieť kód.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Začala som so vzťahmi. Pretože, ak ste sociálnym pracovníkom 10 rokov, uvedomíte si, že vzťahy sú to, prečo sme tu. Oni dávajú zmysel a cieľ našim životom. O nich to celé je. Nezáleží na to, či sa rozprávate s ľuďmi, zaoberajúcimi sa sociálnym právom, mentálnym zdravím, zneužívanými a zanedbávanými, všetci vieme, že to spojenie, schopnosť cítiť sa zapojený, -- neurobiologicky sme tak skonštruovaní -- to je to, prečo sme tu.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
A tak som si pomyslela, začnem so vzťahmi. Poznáte tú situáciu, keď dostanete ohodnotenie od šéfky, a ona vám povie 37 vecí, ktoré robíte naozaj úžasne, a jednu vec ako príležitosť k zlepšeniu?
(Laughter)
(Smiech)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
A vy máte v hlave len tú príležitosť k zlepšeniu. Toto je spôsob, akým som pracovala, pretože, keď sa ľudí spýtate na lásku, povedia vám o zlomenom srdci. Keď sa ich spýtate na pocit, že niekam patria, porozprávajú vám o najbolestivejších skúsenostiach, keď sa cítili vylúčení. Keď sa ľudí spýtate na vzťahy, porozprávajú vám príbehy o ich rozpadaní.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
A tak som veľmi rýchlo -- asi po šiestich týždňoch v tomto výskume -- narazila na túto nepomenovanú vec, ktorá odhaľovala vzťahy spôsobom, ktorému som nerozumela a nikdy predtým ho nevidela. A tak som sa vrátila späť a chcela zistiť, čo to je. A ukázalo sa, že je to hanba. Hanba je veľmi jednoducho definovaná ako strach, že nás vylúčia zo vzťahu. Je tu niečo, čo keby ostatní vedeli alebo videli, nebola by som hodná vzťahu s nimi.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
A môžem vám povedať, je to univerzálne, všetci to tak cítime. Jediní ľudia, ktorí necítia hanbu, nemajú žiadnu schopnosť cítiť s druhými alebo vytvárať vzťahy. Nikto o tom nechce hovoriť, a čím menej o tom hovoríte, tým viac to cítite. Základom hanby je, že "Nie som dosť dobrá." -- všetci to poznáme: "Nie som dosť štíhla, dosť bohatá, dosť krásna, dosť šikovná, nie som dosť často povyšovaná." Vec, ktorá je základom toho celého, bol neznesiteľný pocit zraniteľnosti, tá myšlienka, že aby sme mohli vytvoriť vzťah, musíme dovoliť, aby nás ten druhý videl, aby videl hlboko do nás.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Viete, čo si myslím o zraniteľnosti. Nenávidím ju. A tak som si pomyslela, toto je moja šanca, teraz ju môžem poraziť mojím pravítkom. Zistím, ako tá vec funguje, strávim tým rok, a úplne rozoberiem ten pocit hanby, a pochopím, ako zraniteľnosť funguje, a potom to svojou šikovnosťou porazím. Bola som pripravená a naozaj nadšená. A ako viete, to nedopadne dobre.
(Laughter)
(Smiech)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Toto poznáte. Mohla by som vám porozprávať veľa o hanbe, ale musela by som si požičať aj čas niekoho iného. Ale môžem vám povedať, kde to skončí a toto je možno najdôležitejšia vec, akú som zistila počas tých desiatok rokov výskumu.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Môj jeden rok sa zmenil na šesť, tisíce príbehov, stovky dlhých rozhovorov, záujmové skupiny. Dokonca mi ľudia začali posielať stránky z novín a svoje príbehy -- tisíce kúskov údajov za šesť rokov. A nejak som to zvládla. Trochu som pochopila, čo je to hanba, ako to funguje. Napísala som knihu, publikovala som teóriu, ale niečo nebolo v poriadku -- pretože keď som sa zhruba pozrela na ľudí, s ktorými som sa rozprávala, a rozdelila som ich na tých, ktorí naozaj cítia, že majú svoju hodnotu -- a to sa pod tým skrýva, pocit, že majú hodnotu -- majú silný zmysel pre lásku a pocit spolupatričnosti -- a potom na ľudí, ktorí o to stále bojujú, a na tých, ktorí rozmýšľajú, či sú dosť dobrí.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Bola tu len jedna premenná, ktorá rozdeľovala ľudí, ktorí majú silný zmysel pre lásku a pocit spolupatričnosti a ľudí, ktorí o to stále bojujú. Ľudia, ktorí majú silný zmysel pre lásku a pocit spolupatričnosti, veria, že sú toho hodní. To je ono. Veria, že sú toho hodní. A pre mňa bolo najťažšou časťou pochopiť, že to, čo nám zabraňuje vytvoriť vzťah je náš strach, že ho nie sme hodní. Bolo to niečo, čo som chcela a potrebovala, osobne aj profesionálne, lepšie pochopiť. A tak som vzala všetky záznamy rozhovorov, v ktorých som videla pocit vlastnej hodnoty, a na tie som sa pozrela.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Čo majú títo ľudia spoločné? Som tak trochu závislá na kancelárskych potrebách, ale o tom niekedy inokedy. Takže mala som papierovú zložku, a mala som fixku, a rozmýšľam, ako tento výskum nazvem? A prvé slová, ktoré mi napadli, bolo otvorení celým srdcom. Títo ľudia majú srdce otvorené a žijú s hlbokým pocitom svojej hodnoty. Tak som to napísala na vrch zložky, a začala som sa pozerať na údaje. Vlastne som sa na ne najprv pozrela počas štvordňovej veľmi intenzívnej analýzy kedy som sa vrátila, vybrala tieto rozhovory, príbehy, udalosti. Aká je téma? Aký je v tom systém? Môj manžel aj s deťmi odišli z mesta, pretože som sa dostala do toho šialeného stavu, keď len píšem a som vo svojom výskumníckom režime.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
A toto som zistila. Všetci mali spoločný zmysel pre odvahu. Chcela by som ozrejmiť rozdiely medzi odvahou a statočnosťou. Odvaha, pôvodná definícia odvahy, keď to slovo prvýkrát vošlo do anglického jazyka -- vychádza z latinského slova cor, čo znamená srdce -- a pôvodná definícia odvahy bola rozprávať príbeh o tom, kto ste, s otvoreným srdcom. A títo ľudia mali jednoducho odvahu byť nedokonalí. Mali zľutovanie nad sebou a potom aj nad ostatnými, pretože, ako sa ukázalo, nemôžete mať súcit s druhými, ak neviete odpustiť sebe. A napokon mali spojenie, a -- toto je tá ťažká časť -- ako výsledok svojej autenticity, boli ochotní opustiť to, kým by mali byť, aby mohli byť tým, kým sú, čo musíte urobiť, aby ste mohli vytvoriť vzťah.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Ďalšia vec, ktorú mali spoločnú, je toto. Úplne a bez výhrad prijali zraniteľnosť. Verili, že to, čo ich robí zraniteľnými, ich robí nádhernými. Nehovorili o zraniteľnosti ako o príjemnej veci, ani ako o utrpení, ktoré zaznievalo v predošlých rozhovoroch o hanbe. Hovorili o nej, že je potrebná. Hovorili o ochote povedať "Milujem ťa" ako prvý, o ochote urobiť niečo bez toho, aby ste mali nejakú záruku, o ochote dýchať počas čakania, kým vám doktor zavolá, výsledky z mamogramu. Sú ochotní investovať do vzťahu, ktorý možno vyjde a možno nevyjde. Myslia si, že toto je základ.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Ja som si myslela, že je to zrada. Nemohla som uveriť tomu, že som zasvätila svoj život výskumu -- definícia výskumu je kontrolovať a predpovedať, študovať nejaký fenomén, kvôli tomu, aby sme ho mohli kontrolovať a predpovedať. A teraz sa moja úloha kontrolovať a predpovedať zmenila na odpoveď, že spôsob, ako žiť so zraniteľnosťou, je prestať kontrolovať a predpovedať. Toto viedlo k malému psychickému zrúteniu --
(Laughter)
(Smiech)
-- which actually looked more like this.
ktorý vyzeral asi takto.
(Laughter)
(Smiech)
And it did.
Bolo to zlé.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Ja som to nazvala zrútenie, moja psychologička to nazvala duchovné prebudenie.
(Laughter)
Duchovné prebudenie znie lepšie ako zrútenie,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
ale ubezpečujem vás, že to bolo zrútenie. Musela som odsunúť svoje dáta a nájsť si psychológa. Niečo vám poviem. Poznáte to, keď zavoláte svojim priateľom a poviete, "Myslím, že potrebujem niekoho navštíviť. Nepoznáš niekoho dobrého?" Asi piati moji kamaráti povedali, "Uuuuf. Nechcel by som byť tvojím psychológom." (Smiech)
(Laughter)
Ja na to, "Čo to má znamenať?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
A oni, "Však ja len tak. Nechoď tam s pravítkom." Ja na to, "Okej."
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
A našla som psychologičku. A na prvé stretnutie s ňou, volá sa Diana, som priniesla popis toho, akým spôsobom ľudia s otvoreným srdcom žijú, a sadla som si. A ona sa spýtala, "Ako sa máte?" A ja som povedala, "Mám sa skvele." Ona sa spýtala, "O čo ide?" Som terapeutka, ktorá navštevuje terapeuta, pretože aj my musíme k niekomu chodiť, oni vedia odhadnúť, kedy niekto kecá.
(Laughter)
(Smiech)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Povedala som, "Je tu jedna vec." A ona sa spýtala, "Aký je problém?" Povedala som, "No, mám problém so zraniteľnosťou. A ja viem, že zraniteľnosť je jadrom hanby a strachu a nášho boja za pocit vlastnej hodnoty, ale zdá sa mi, že z nej pramení aj radosť, kreativita, láska, pocit, že niekam patríme. A myslím, že s tým mám problém, a potrebujem pomoc." A povedala som, "Ale nechcem rozprávať o rodine, ani o svojom detstve."
(Laughter)
(Smiech)
"I just need some strategies."
"Len potrebujem nejaký postup."
(Laughter)
(Smiech)
(Applause)
(Potlesk)
Thank you. So she goes like this.
Ďakujem. A ona sa zatvárila asi takto.
(Laughter)
(Smiech)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
A potom som povedala, "Je to zlé?" A ona, "Nie je to ani dobré, ani zlé."
(Laughter)
(Smiech)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Je to, čo to je." A ja som povedal, "Môj ty Bože, toto bude úplne zlé."
(Laughter)
(Smiech)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
A bolo, a nebolo. Trvalo to asi rok. Viete, niektorí ľudia, keď si uvedomia, že zraniteľnosť a nežnosť sú dôležité, tak sa tomu poddajú. Po A, ja k nim nepatrím, a po B, s takými ľuďmi sa ani nestretávam.
(Laughter)
(Smiech)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Pre mňa to bola rok trvajúca pouličná bitka. Bol to tvrdý boj. Zraniteľnosť mi dala úder, ja som ho vrátila. Prehrala som tú vojnu, ale asi som vyhrala naspäť svoj život.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
A tak som sa vrátila k výskumu a strávila som s ním pár ďalších rokov. Snažila som sa pochopiť, ako tí srdcom otvorení žijú, aké rozhodnutia robia, a ako sa vyrovnávame so zraniteľnosťou. Prečo s ňou tak veľmi bojujeme? Som sama, kto s ňou bojuje? Nie.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Takže toto som zistila. Nechceme sa cítiť zraniteľne -- keď čakáme na telefonát. Napísala som na Twitter a na Facebook, "Ako by ste definovali zraniteľnosť? Kedy sa cítite zraniteľní?" A za hodinu a pol som mala 150 odpovedí. Chcela som vedieť, čo je tam vonku, v reálnom svete. Keď musím požiadať manžela o pomoc, lebo som chorá, a sme spolu len krátko; keď navrhujem milovanie manželovi; keď sa začínam milovať so svojou ženou; keď ma niekto odmietne; keď niekoho pozývam von; keď čakám na telefonát od doktora; keď ma prepustia; keď prepúšťam ľudí; toto je svet, v ktorom žijeme. Žijeme v zraniteľnom svete. A jedným zo spôsobov, ako sa s tým vyrovnávame, je, že sme voči zraniteľnosti znecitliveli.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Myslím, že k tomu mám aj dôkazy -- a samozrejme necitlivosť voči zraniteľnosti nie je jedinou príčinou, ale je dosť veľkým dôvodom toho, že je väčšina z nás v dlhoch, že máme nadváhu, že sme závislí a na liekoch. A to viac ako kedykoľvek v histórii USA. Problémom je -- a to som sa v tomto výskume naučila -- a nemôžete znecitlivieť len voči niektorým pocitom. Nemôžete povedať, toto je zlý pocit. Toto je zraniteľnosť, smútok, hanba, strach, sklamanie. Tie nechcem cítiť. Dám si niekoľko pív a banánový koláč.
(Laughter)
(Smiech)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Tie nechcem cítiť. Ja viem, že ste sa smiali, pretože viete, o čom hovorím. Mojou prácou je hacknúť sa do vašich životov. Och.
(Laughter)
(Smiech)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Nemôžete necítiť len tie ťažké pocity bez toho, aby ste prestali cítiť tie ostatné. Nemôžete znecitlivieť len voči niektorým. Čiže ak vyradíme tie zlé, prestaneme cítiť radosť, vďačnosť, šťastie. A potom je nám nanič, hľadáme zmysel a cieľ, a potom sa cítime zraniteľní, a tak si dáme pár pív a banánový koláč. A stane sa z toho nebezpečný cyklus.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Takže sa potrebujeme zamyslieť nad tým, prečo a ako sa stávame necitlivými. A nemusí to byť len závislosť. Ďalšia vec, ktorú robíme, je, že chceme všetko neurčité premeniť na istotu. Náboženstvo prešlo od viery a tajomstva k istote. Ja mám pravdu, ty nie. Tak buď ticho. Hotovo. Len istota. A čím viac sa bojíme, tým sme viac zraniteľní, a čím sme zraniteľnejší, tým viac sa bojíme. Presne tak vyzerá dnešná politika. Žiadna diskusia. Žiadne rozhovory. Len obviňovanie. Viete, ako je popísané obviňovanie vo výskume? Ako spôsob vybiť si bolesť a nepokoj. Chceme mať všetko dokonalé. Ja by som tiež chcela, aby náš život vyzeral takto, ale tak to nefunguje. A preto vezmeme tuk z nášho zadku a vpichneme ho do líca.
(Laughter)
(Smiech)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Ja len dúfam, že za sto rokov sa ľudia obzrú späť a povedia, "Wow."
(Laughter)
(Smiech)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
A chceme mať dokonalé deti, čo je najnebezpečnejšie. Poviem vám, čo si myslíme o deťoch. Sú stvorené tak, aby sa vedeli prebíjať životom. A keď držíte na rukách to malé dokonalé bábätko, nie je našou povinnosťou povedať, "Pozri sa na ňu. Je dokonalá. A mojou povinnosťou je, aby zostala dokonalá -- ubezpečiť sa, že sa dostane do tenisového tímu v piatej triede a na Yale v siedmej triede." To je nie našou povinnosťou. My sa máme na ňu pozrieť a povedať, "Vieš čo? Si nedokonalá, ale si stvorená na to, aby si sa prebíjala životom, a si hodná toho, aby si bola milovaná a patrila sem." To je naša povinnosť. Ukážte mi generáciu detí, ktoré budú tak vychované, a myslím, že vyriešime problémy, ktoré vidíme dnes. Tvárime sa, že to, čo robíme, nemá vplyv na iných ľudí. Tvárime sa tak v našich osobných životoch. A robíme to aj v celospoločensky -- či už je to finančná pomoc, únik ropy, odvolanie -- tvárime sa, že to, čo robíme, nemá obrovský vplyv na životy druhých ľudí. Povedala by som spoločnostiam, že toto nie je rodeo. Musíme byť k sebe úprimní a povedať, "Je nám to ľúto. Dáme to do poriadku."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Ale existuje ešte jeden spôsob, a tým to zakončím. Toto som zistila. Keď dovolíme ostatným vidieť do nás, hlboko do nášho srdca, vidieť našu zraniteľnosť, keď budeme milovať celým srdcom, aj keď nemáme žiadnu záruku -- a to je naozaj ťažké, to vám môžem povedať ako matka, to je neuveriteľne ťažké -- a keď budeme ďakovať a tešiť sa v tých chvíľach strachu, keď rozmýšľame, "Môžem takto veľmi milovať? Môžem tomuto tak vášnivo veriť? Môžem byť týmto tak nadšená?" Miesto vytvárania katastrofických scenárov sa zastaviť, len povedať, "Som tak vďačná, pretože to, že sa cítim tak zraniteľná, znamená, že som nažive." A posledné, čo je podľa mňa najdôležitejšie, je veriť, že sme dosť dobrí. Pretože, ak začneme od: "Som dosť dobrá" potom prestaneme kričať a začneme počúvať, sme láskavejší a milší k ľuďom okolo seba, a sme láskavejší a milší k sebe samým.
That's all I have. Thank you.
To je všetko. Ďakujem.
(Applause)
(Potlesk)