So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Încep așa: acum câţiva ani m-a sunat o organizatoare de evenimente, pentru că urma să ţin un discurs şi mi-a spus: „Mă chinui să-mi dau seama cum să te descriu în anunţ.” „De ce te chinui?”, am întrebat. „Te-am văzut vorbind şi te-aş numi cercetător, dar atunci n-ar mai veni nimeni, pentru că ar crede că eşti plictisitoare şi neimportantă.” (Râsete)
(Laughter)
„Bine”, am spus.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
„Dar mi-a plăcut la discursul tău că povesteşti captivant, aşa că te voi numi povestitoare.” Evident că partea academică nesigură din mine a reacţionat: „Cum mă vei numi?” „Te voi numi povestitoare.” M-am gândit: „De ce nu spiriduşa fermecată?”
(Laughter)
(Râsete)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Am spus: „Stai să mă gândesc puţin.” Mi-am căutat în adâncuri curajul şi m-am gândit: sunt o povestitoare, cercetător calitativ, adun poveşti. Asta fac. Poate că poveştile sunt informaţii cu un suflet şi poate sunt doar o povestitoare. I-am spus: „Ştii ce? De ce nu spui că sunt cercetător-povestitor?” La care ea: „Ha ha, nu există aşa ceva!”
(Laughter)
(Râsete)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Aşa că-s cercetător-povestitor şi azi vă voi spune – că tot vorbeam de extinderea percepţiei – vă voi spune câteva poveşti despre o parte a cercetării mele care mi-a lărgit fundamental orizontul şi a schimbat realmente modul în care trăiesc, iubesc, muncesc şi-mi cresc copiii.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Aici începe povestea mea. Când eram o tânără cercetătoare la doctorat, am avut în primul an un profesor la cercetare care ne-a spus: „Treaba stă în felul următor: ce nu poţi măsura, nu există.” Am crezut că mă păcăleşte: „Serios?” Mi-a răspuns: „Da, categoric!” Înţelegeţi că aveam diplomă în asistenţă socială, aveam și master şi lucram la un doctorat în asistenţă socială. Întreaga carieră fusesem înconjurată de oameni cu următorul crez: „Viaţa-i întortocheată, deci iubeşte-o.” Iar crezul meu e: „Viaţa e întortocheată, aşa că fă curat, organizeaz-o şi pune-o într-o cutie compartimentată.”
(Laughter)
(Râsete)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Iar eu îmi găsisem chemarea, cariera care să mă poarte... De fapt se spune adesea în asistenţa socială: „Scufundă-te în neplăcerile muncii.” Dar eu sunt genul: „Dă-i în cap disconfortului, dă-l din drum şi ia doar 10.” Asta era mantra mea. Eram foarte încântată: asta e cariera potrivită pentru mine, pentru că mă interesează subiecte întortocheate. Dar vreau să le pot descurca. Vreau să le înţeleg. Vreau să disec aceste lucruri care ştiu că-s importante şi să pun soluţia la dispoziţia tuturor.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Am început cu relaţiile, pentru că după 10 ani de asistenţă socială, înțelegi că relaţiile sunt motivul pentru care existăm. Ele dau scop şi sens vieţilor noastre. Totul se reduce la ele. Fie că vorbeşti cu lucrători în dreptate socială, boli mintale, abuzuri şi neglijenţă, ştim că relaţiile, capacitatea de a te simţi legat de cineva, – neurobiologic suntem construiţi aşa – e motivul pentru care suntem aici.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
De asta m-am gândit să încep cu legătura dintre oameni. Ştiţi situaţia în care eşti evaluat de şef şi-ţi spune 37 de lucruri la care eşti grozav şi unul singur unde poţi face îmbunătăţiri?
(Laughter)
(Râsete)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Şi apoi, numai acolo te gândeşti? Este? Cred că mie de-asta mi-a mers munca atât de bine: atunci când îi întrebi despre dragoste, oamenii îţi povestesc suferinţa. Când îi întrebi despre apartenenţă, îţi spun cele mai dureroase experienţe despre cum e să fii exclus. Când i-am întrebat despre relaţii, mi-au povestit de ruperea lor.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Curând, cam după 6 săptămâni de cercetare, am dat peste un lucru nenumit, care mi-a dezvăluit relaţiile într-un mod nemaiîntâlnit, pe care nu-l înţelegeam. M-am retras din cercetare ca să-mi dau seama ce reprezenta. S-a dovedit a fi ruşinea. Ruşinea e uşor de privit ca teama de rupere a relaţiei. „E ceva legat de mine, pe care dacă l-ar şti sau vedea oamenii, nu voi mai fi demnă de o relaţie cu ei.”
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Vă pot spune despre ea că e universală, că toţi o simţim. Cei care nu simt ruşine n-au empatie sau capacitatea de a stabili legături. Nimeni nu vrea să vorbească de ea şi cu cât vorbeşti mai puţin de ea cu atât mai mult o simţi. La baza acestei ruşini, a ideii „nu-s suficient de bun” – toţi ştim sentimentul: nu-s destul de imaculat, de slab, de bogat, de frumos, de deştept, de promovat –, la bază e o chinuitoare vulnerabilitate, ideea că, pentru ca relaţia să se creeze, trebuie să permitem să fim văzuţi cu adevărat.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Ştiţi ce cred eu despre vulnerabilitate. O urăsc! M-am gândit că asta e şansa mea s-o înfrâng cu armele mele. O să-mi dau seama ce-i cu ruşinea, chit că-mi ia un an s-o fac bucăţi! O să-nţeleg cum funcţionează vulnerabilitatea şi o să i-o iau înainte. Eram pregătită şi foarte entuziasmată. Ştiţi că nu se va termina cu bine.
(Laughter)
(Râsete)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Ştiţi deja! Aş putea să vă spun multe despre ruşine, dar mi-ar trebui şi timpul celorlalţi. Dar vă spun scurt la ce se reduce. E printre cele mai important lucruri pe care le-am învăţat, în deceniul petrecut cu acest studiu.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Anul alocat s-a transformat în 6 ani, mii de poveşti, sute de interviuri lungi şi grupuri tematice. Într-o vreme îmi trimiteau pagini din jurnalele lor, poveştile lor, mii de informaţii, în 6 ani. I-am cam dat de cap. Am înţeles ce e ruşinea şi cum funcţionează. Am scris o carte, am publicat o teorie, dar ceva nu era în regulă. E vorba de faptul că dacă i-aş lua pe toţi cei intervievaţi şi i-aş împărţi în oameni care au sentimentul propriei valori – la asta se reduce: la sentimentul valorii de sine, aceştia simt puternic iubirea şi ataşamentul – şi oameni care se chinuie să-l aibă, care se întreabă dacă-s destul de buni.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
E o singură variabilă care-i separă pe cei care simt puternic iubirea şi ataşamentul de cei care se luptă pentru asta. Cei care simt puternic iubirea şi ataşamentul cred că sunt demni să le primească. Atâta tot. Sunt convinşi că merită. Pentru mine partea grea – ce ne împiedică să creăm relații e teama că nu suntem demni de ele – era ceva ce, personal şi profesional, simțeam că trebuie să înţeleg mai bine. Aşa că am luat toate interviurile unde am găsit autoapreciere, unde oamenii trăiau cu acel sentiment, şi le-am analizat doar pe acelea.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Ce aveau oamenii aceia în comun? Eu am o uşoară dependenţă de birotică, dar asta-i o altă prezentare. Aveam un dosar şi un pix Sharpie şi mă gândeam: cum să numesc studiul? Primul cuvânt care mi-a venit în minte a fost: cordiali. Sunt oameni deschişi, care îşi trag seva din propria valoare. Am scris titlul pe dosar şi-am început să analizez datele. Într-o primă fază am parcurs tot, în patru zile de analiză intensivă, am extras interviurile, am extras poveştile şi incidentele. Care-i tema? Care-i tiparul? Soţul a luat copiii şi au plecat din oraş, pentru că mereu intru într-o stare de frenezie gen Jackson Pollock, în care scriu într-una, calată pe stilul meu de „cercetător”.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Iată ce am aflat. Au în comun un sentiment al curajului. Vreau să diferenţiez pentru voi curajul şi vitejia. Curajul, la originea sa, a pătruns în limba engleză din latinescul „cor”, care înseamnă „inimă”, şi definea persoanele care acţionează din toată inima. Aceşti oameni aveau curajul să fie imperfecţi. Aveau compasiunea necesară pentru a fi blânzi cu ei în primul rând, apoi şi cu ceilalţi, pentru că nu putem simţi compasiune pentru alţii dacă nu ne tratăm pe noi înşine cu blândeţe, şi în sfârşit aveau o legătură. Şi – acum vine partea dificilă – ca rezultat al autenticităţii erau dispuşi să renunţe la cine credeau că trebuie să fie pentru a fi cine erau cu adevărat, ceea ce e obligatoriu pentru crearea legăturii.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Mai aveau în comun următorul lucru: (Curaj, compasiune, legătură, vulnerabilitate.) acceptau complet vulnerabilitatea. Erau convinşi că ceea ce-i face vulnerabili, îi face frumoşi. Nu spuneau că vulnerabilitatea le e comodă, dar nici nu spuneau că ar fi chinuitoare, cum auzisem despre ruşine, în interviurile anterioare. Spuneau doar că e necesară. Vorbeau despre disponibilitatea de a spune primii „te iubesc”, despre disponibilitatea de a face ceva când nu ai nicio garanţie, despre disponibilitatea de a aştepta telefonul doctorului cu rezultatul mamografiei. Sunt dispuşi să investească într-o relaţie care s-ar putea să meargă sau nu. Erau convinşi că e ceva esenţial.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Eu, personal, o consideram trădare. Nu-mi venea să cred că jurasem credinţă cercetării, care prin definiţie studiază fenomene special cu scopul de a le controla şi a face previziuni, iar acum misiunea mea de a controla şi prezice conchidea că viaţa se trăieşte cu vulnerabilitate, fără a o controla şi a prezice. Asta a dus la o micuţă cădere nervoasă.
(Laughter)
(Râsete)
-- which actually looked more like this.
Care arăta mai mult aşa.
(Laughter)
(Râsete)
And it did.
Chiar aşa a fost.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Eu o numesc „cădere nervoasă”, terapeutul meu „trezire spirituală”.
(Laughter)
Trezire spirituală sună mai bine, dar vă asigur că a fost cădere nervoasă.
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
A trebuit să las totul baltă şi să-mi caut terapeut. Afli cine eşti când îţi suni prietenii să le spui: „Cred că trebuie să vorbesc cu cineva. Ai vreo recomandare?” Vreo cinci prieteni mi-au zis: „Uh! N-aş vrea să fiu terapeutul tău!...”
(Laughter)
(Râsete)
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Întreb: „Ce vrei să spui?!” „Ei, zic şi eu... Nu lua rigla cu tine!” (Râsete)
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
„Bine...” Şi am găsit un terapeut. La prima întâlnire cu ea, cu Diana, mi-am adus lista cu modul de viaţă al oamenilor cordiali. M-am aşezat şi m-a întrebat: „Cum te simți?” Zic: „Mă simt grozav. Sunt bine.” „Ce se întâmplă?” E o terapeută care merge la alți terapeuți, pentru că trebuie s-o facem,
(Laughter)
fiindcă detectează imediat minciunile.
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
(Râsete) I-am spus: „Uite ce e: mă chinui.” Zice: „Cu ce te chinui?” Zic: „Am probleme cu vulnerabilitatea, şi ştiu că vulnerabilitatea stă la baza ruşinii şi a fricii şi a străduinţei noastre de a merita, dar se pare că e şi cea care dă naştere bucuriei, creativităţii, apartenenţei, iubirii şi cred că am o problemă şi am nevoie de ajutor. Dar uite ce vreau: fără discuţii despre familie şi prostii din copilărie...
(Laughter)
(Râsete)
"I just need some strategies."
...vreau să-mi dai câteva strategii.”
(Laughter)
(Râsete)
(Applause)
(Aplauze)
Thank you. So she goes like this.
Mulţumesc. Reacţia ei.
(Laughter)
(Râsete)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Am întrebat-o: „E rău, nu-i aşa?” Zice: „Nu e nici bine, nici rău.”
(Laughter)
(Râsete)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
„E ce e şi atât.” Mi-am spus: „O, Doamne, o să fie nasol!”
(Laughter)
(Râsete)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
A fost şi n-a fost. A durat cam un an. Ştiţi că sunt oameni care când înțeleg că vulnerabilitatea şi tandreţea sunt importante, nu li se mai opun şi le îmbrăţişează? 1: eu nu sunt genul şi 2: nici măcar nu mă văd cu astfel de oameni.
(Laughter)
(Râsete)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Pentru mine a fost un an întreg de lupte de stradă. A fost un măcel. Vulnerabilitatea ataca, atacam şi eu. Am pierdut lupta, dar probabil mi-am recâştigat viaţa.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
M-am întors în cercetare şi am petrecut următorii câţiva ani străduindu-mă să înţeleg ce fac oamenii împliniţi, cordiali, ce alegeri fac şi ce fac cu vulnerabilitatea. De ce ne chinuim atât de mult cu ea? Sunt eu singura care se luptă cu vulnerabilitatea? Nu.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Iată ce-am aflat. Ne amorţim vulnerabilitatea. În aşteptarea telefonului... Să vedeți ce am postat pe Twitter şi pe Facebook: „Cum definiți vulnerabilitatea? Ce te face să te simţi vulnerabil?” Într-o oră şi jumătate aveam 150 de răspunsuri. Voiam să ştiu ce păreri există. „Să-mi rog soţul să mă ajute, pentru că mi-e rău şi suntem proaspăt căsătoriţi.” „Să iniţiez un act sexual cu soţul meu.” „Să iniţiez un act sexual cu soţia mea.” „Să fiu refuzat.” „Să-l invit în oraş.” „Să aştept telefonul doctorului.” „Să fiu concediat.” „Să concediez oameni.” Asta e lumea în care trăim. Trăim într-o lume vulnerabilă. Şi un mod de a-i face faţă e să amorțim vulnerabilitatea.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Cred că există dovezi, şi nu e singurul motiv pentru existenţa lor, dar avem dovezi clare: suntem cea mai îndatorată, cea mai obeză, cea mai dependentă şi mai îndopată cu medicamente generație de adulţi din istoria SUA. Problema este – şi știu asta din studiu – că nu poţi amorţi selectiv emoţiile. Nu poţi spune: „Astea-s emoţiile rele: vulnerabilitatea, durerea, ruşinea, teama şi dezamăgirea. Nu mai vreau să le simt. O să beau nişte beri şi-o să mănânc brioşe cu banane şi nuci.
(Laughter)
(Râsete)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Nu mai vreau să le simt.” Râsul vostru vă dă de gol. Meseria mea e să-mi bag nasul în vieţile voastre. Recunosc acel: „Ha ha... Dumnezeule!”
(Laughter)
(Râsete)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Nu poţi amorţi sentimentele dureroase fără să le amorţeşti şi pe celelalte. Nu poţi amorţi selectiv. Amorţindu-le pe cele dureroase amorţim bucuria, recunoştinţa, fericirea. Apoi ne simţim mizerabil şi ne căutăm ţelul şi sensul, apoi ne simţim vulnerabili, aşa că bem nişte bere şi luăm o brioşă cu banane. Şi totul se transformă într-un cerc vicios periculos.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Cred că trebuie să ne gândim de ce şi cum amorţim. Nu trebuie să fie vorba de vreo dependenţă. Alt lucru pe care-l facem e să transformăm orice e incert în certitudine. Religia a trecut de la „cred în soartă şi mister” la certitudine. „Eu am dreptate, tu nu! Să taci!” Atât. Să fie sigur. Cu cât ne temem mai mult, cu atât devenim mai vulnerabili şi ne temem şi mai mult. Aşa e politica în zilele noastre. Nu mai există discurs, nici conversaţie, ci doar învinovăţiri. Ştiţi cum e descrisă învinovăţirea în cercetare? Un mod de a scăpa de durere şi disconfort. Perfecţionăm. Eu sunt cineva care ar vrea ca viaţa să arate aşa. Dar nu merge, pentru că ne luăm grăsimea de pe fund şi ne-o punem în obraji.
(Laughter)
(Râsete)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Sper că peste 100 de ani oamenii se vor „minuna” de asta!
(Laughter)
(Râsete)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Cel mai periculos e că ne perfecţionăm copiii. Iată cum îi vedem pe copii: sunt perfect pregătiţi de luptă când vin pe lume. Când ţinem în braţe bebeluşul ne minunăm: „Cât de perfect e!” şi credem că trebuie să-l păstrăm perfect: să fie în echipa de tenis până într-a 5-a şi admis la Yale până într-a 7-a. Nu asta avem de făcut, ci trebuie doar să-i spunem: „Eşti imperfect și pregătit de luptă, dar meriţi iubire şi apartenenţă.” Asta e treaba noastră. Cu o generaţie de copii crescuţi aşa, rezolvăm problemele observate azi. Ne prefacem că acţiunile noastre nu-i afectează pe ceilalţi. Așa facem în viaţa personală, așa facem și la muncă, fie că e sprijin financiar, accident petrolier sau revocare, ne prefacem că acţiunile noastre n-au impact major asupra altora. Aş spune companiilor: „Nu ne-am născut ieri. Vă cerem doar să fiţi sinceri şi realişti. Să spuneţi că vă pare rău şi că veţi drege situaţia.”
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Există şi un alt mod de viaţă, şi cu asta închei. Am descoperit că trebuie să ne lăsăm văzuţi în totalitate, să ne arătăm vulnerabilităţile. Să iubim din suflet, chiar dacă n-avem nicio garanţie. E foarte greu, şi v-o spun ca părinte că e îngrozitor de greu. Să exersăm recunoştinţa şi bucuria în acele momente oarecum terorizante când ne surprindem: „Pot să te iubesc atât de mult?” „Pot să cred în asta cu atâta pasiune?” „Pot să fiu neînfricat cu asta?” Doar să ne oprim şi, în loc să ne așteptăm la catastrofe, să ne spunem: „Sunt doar profund recunoscător, pentru că a fi atât de vulnerabil înseamnă a trăi.” La urmă şi poate cel mai important, e să fim convinşi că suntem suficienţi. Când acţionăm cu acest crez – „Sunt destul” – încetăm să ţipăm şi începem să ascultăm. Suntem mai buni şi mai blânzi cu cei din jur şi cu noi înşine.
That's all I have. Thank you.
Asta a fost tot. Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)