So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Zacznę od tego: kilka lat temu otrzymałam telefon od osoby zajmującej się planowaniem spotkań, ponieważ zamierzałam zorganizować wystąpienie. Ta osoba zadzwoniła i powiedziała: "Zmagam się z kwestią, w jaki sposób napisać o tobie na ulotce." Pomyślałam: "W czym problem?" A ona odpowiedziała: "Cóż, widziałam, jak przemawiałaś, i zamierzam przedstawić cię jako badacza, ale obawiam się, że jeśli to zrobię, to nikt nie przyjdzie, ponieważ wszyscy pomyślą, że jesteś nudna i niewarta uwagi." (Śmiech)
(Laughter)
OK
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
I dodała: "To, co mi się spodobało w twojej przemowie, to fakt, że jesteś gawędziarką. Sądzę więc, że nazwę cię po prostu gawędziarką." No i oczywiście, akademicka, pozbawiona poczucia bezpieczeństwa część mnie zapytała: "Jak mnie nazwiesz?" A ona odpowiedziała: "Nazwę cię gawędziarką." Więc ja na to: "A może wróżką?" (Śmiech)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Zdezorientowana, odpowiedziałam: "Pozwól mi o tym przez chwilę pomyśleć." Spróbowałam odwołać się stanowczo do mojej odwagi i pomyślałam: "Jestem gawędziarką." Jestem naukowcem zajmującym się badaniami jakościowymi. Zbieram historie – to właśnie robię. I może historie są po prostu informacjami, które posiadają duszę. I może jestem po prostu gawędziarką. Więc odpowiedziałam: "Wiesz co? Nazwij mnie po prostu naukowcem-gawędziarką." A ona na to: "Haha. Takie coś nie istnieje."
(Laughter)
(Śmiech)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
No więc jestem naukowcem-gawędziarką, i zamierzam wam dziś opowiedzieć – mówimy o rozszerzaniu percepcji – chcę wam opowiedzieć niektóre z historii dotyczących wycinka moich badań, które zasadniczo poszerzyły moją percepcję i rzeczywiście zmieniły sposób, w jaki żyję, kocham, pracuję i wychowuję dzieci.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
I tu się zaczyna moja historia. Kiedy byłam młodym naukowcem, doktorantem, na pierwszym roku miałam profesora, który powiedział nam: "Oto, w czym rzecz: jeśli czegoś nie można zmierzyć, to znaczy, że to nie istnieje." Pomyślałam, że zwyczajnie się przymila. Zapytałam: "Naprawdę?", a on odpowiedział: "Bezwzględnie!" Zatem musicie zrozumieć, że uzyskałam licencjat i magisterium na studiach związanych z opieką społeczną, i że wtedy zdobywałam doktorat na tym samym kierunku, zatem cała moja akademicka kariera kręciła się wokół ludzi, którzy wyznawali taki pogląd: życie to bałagan – pokochaj go! A ja jestem raczej typem: życie to bałagan – posprzątaj go, uporządkuj i włóż w bento box [konwencjonalny japoński pojemnik na posiłek, który tradycyjnie wykonuje się bardzo starannie jako oryginalny przedmiot osobistego użytku].
(Laughter)
(Śmiech)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
A przekonawszy się, że już znalazłam swoją drogę, rozpoczynam porywającą karierę – tak naprawdę w pracy socjalnej jednym z najważniejszych jest powiedzenie: wychodź w pracy poza sferę komfortu. A ja lubię stuknąć dyskomfort w głowę, odsunąć go na bok i zgarnąć same najlepsze oceny. To była moja mantra. Więc byłam tym bardzo podekscytowana. I pomyślałam: wiesz, to jest kariera dla mnie, ponieważ mnie interesują takie skomplikowane tematy. Alę chcę móc uczynić je nieskomplikowanymi. Chcę je zrozumieć. Chcę się wgryźć w te rzeczy. Wiem, jak są ważne, dlatego chcę je rozpracować, aby każdy mógł zobaczyć, jak są skonstruowane.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Więc zaczęłam od związków. Ponieważ w momencie, w którym będziesz mieć przepracowane 10 lat w opiece społecznej, uświadomisz sobie, że związki są powodem, dla których tu jesteśmy. To właśnie one nadają cel i znaczenie naszemu życiu. O to właśnie chodzi. Nie ważne, czy rozmawiasz z ludźmi, którzy pracują w wydziale sprawiedliwości społecznej i zdrowia psychicznego, przy sprawach dotyczących nadużyć i zaniedbań, my wiemy, że związki, umiejętność odczuwania bycia połączonym – jesteśmy tak "okablowani" neurologicznie – jest powodem, dla którego tu jesteśmy.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Więc pomyślałam, wiesz, zacznę od związków. Znacie tą sytuację, kiedy dostajecie ocenę od szefowej – wymienia ona 37 punktów, w których jesteście niesamowici i jeden, który być może jest okazją do rozwoju.
(Laughter)
(Śmiech)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
I jedyne, o czym jesteście w stanie myśleć, to ta okazja do rozwoju. Najwyraźniej moja praca również poszła w tym kierunku, ponieważ kiedy zapytacie ludzi o miłość, opowiadają wam o zawodzie miłosnym. Kiedy pytacie ludzi o poczucie przynależności, opwiadają o najpotworniejszych doświadczeniach bycia wykluczonymi. A kiedy pytacie o związki – historie, które mi opowiedziano, dotyczyły rozdzielenia.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Zatem bardzo szybko – po sześciu tygodniach tych badań – natknęłam się na tę nienazwaną rzecz, to zupełnie nieujawnione połączenie, w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Więc wycofałam się z badań i pomyślałam, że muszę zrozumieć, czym to coś jest. Okazało się, że jest to wstyd. Wstyd można pojąć najprościej jako strach przed oddzieleniem. Czy istnieje taka rzecz, która sprawi – jeśli ludzie się o niej dowiedzą – że nie będę wart posiadania żadnego kontaktu.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Mogę wam powiedzieć na ten temat, że jest to uniwersalne – wszyscy to mamy. Jedyni ludzie, którzy nie doświadczają wstydu, to ci, którzy nie posiadają zdolności do empatii czy tworzenia kontaktów. Nikt nie chce o tym rozmawiać, a im mniej o tym rozmawiasz, tym więcej tego masz. To, co wspierało ten wstyd, to przekonanie: "Nie jestem wystarczająco dobry" – wszyscy je dobrze znamy – "Nie jestem kryształowy. Nie jestem wystarczająco szczupły, bogaty, piękny, mądry, nie otrzymałem wystarczająco wysokiego awansu." Ideą, która to wspierała, była nieznośna wrażliwość, przekonanie, że aby mógł powstać kontakt musimy pozwolić sobie samym, aby być widzianymi, widzianymi takimi, jakimi naprawdę jesteśmy.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
A wiecie, co czuję w kwestii wrażliwości. Nie znoszę jej. Więc pomyślałam: to jest moja szansa, aby odeprzeć to moim kijkiem do mierzenia. Wejdę w to, dowiem się, o co w tym wszystkim chodzi, poświęcę na to rok, rozbiorę wstyd na części, zrozumiem, jak działa wrażliwość i przechytrzę ją. Byłam gotowa i podekscytowana. Ale jak już wiecie, nie wypadnę dobrze.
(Laughter)
(Śmiech)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Już to wiecie. Mogłabym wam zatem powiedzieć wiele na temat wstydu, ale musiałabym wykorzystać na to czas pozostałych mówców. Powiem wam jednak, do czego to wszystko się sprowadza – i to może być jedna z najważniejszych rzeczy, których się kiedykolwiek nauczyłam w ciągu dekady pracy nad tymi badaniami.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Jeden rok zamienił się w sześć lat, tysiące historii, setki długich wywiadów, dyskusje grupowe [metoda badawcza wykorzystywana w badaniach jakościowych w naukach społecznych]. W pewnym momencie ludzie przysyłali mi strony z pamiętników i swoje historie – tysiące danych w przeciągu sześciu lat. I ja jakoś sobie z tym poradziłam. W pewnym sensie zrozumiałam, czym jest wstyd, jak działa. Napisałam książkę, opublikowałam teorię, ale coś było nie tak; chodziło o to, że jeśli wzięłabym z grubsza ludzi, z którymi przeprowadziłam wywiady, i podzieliła na tych, którzy naprawdę posiadają poczucie wartości – bowiem do tego się to sprowadza – poczucia wartości – ludzie ci posiadają właściwe zrozumienie miłości i silne poczucie przynależności – oraz na tych, którzy się z tym zmagają i którzy zawsze zastanawiają się, czy są wystarczająco dobrzy.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Była tylko jedna zmienna, która oddzielała ludzi z silnym zmysłem miłości i poczuciem przynależności od ludzi, którzy się z tym borykają. Tą zmienną był fakt, że ludzie posiadający silne poczucie miłości i przynależności wierzą, że są warci miłości i przynależności. To wszystko. Wierzą, że są tego warci. Problem stanowił dla mnie fakt, że istnieje coś, co trzyma nas z dala od kontaktów – jest to nasz strach, że nie jesteśmy warci żadnych kontaktów; było to coś, co potrzebowałam zrozumieć lepiej, osobiście i zawodowo. Oto, co zrobiłam – zebrałam wszystkie te wywiady, w których badani ukazywali swoje wysokie poczucie wartości i spojrzałam na nie.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Co ci ludzie mają ze sobą wspólnego? Cierpię na niegroźny nałóg związany przedmiotami biurowymi, ale to temat na inną rozmowę. No więc miałam papier do pakowania i marker, i zastanawiałam się, jak nazwę te badania. I pierwszym określeniem, które przyszło mi do głowy było: osoby o pełnym sercu. Istnieją ludzie o pełnym sercu, czerpiący z tego głębokiego poczucia wartości. Zapisałam to więc na górze teczki i zaczęłam przeglądać dane. Ogarnęłam to w ciągu czterech dni bardzo intensywnych analiz zebranych danych, gdzie musiałam się cofnąć, wygrzebać potrzebne wywiady, wyciągnąć konkretne historie i przypadki. Jaki jest motyw przewodni? Jaki jest wzór? Mój mąż wyjechał z dziećmi z miasta, ponieważ zawsze wpadam w szał pisania, kiedy przełączam się na tryb badawczy.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
A oto, co odkryłam. Wspólnym mianownikiem była odwaga. I chcę tutaj na moment oddzielić odwagę i śmiałość. Pierwotne znaczenie słowa odwaga – kiedy pojawiło się ono po raz pierwszy w języku angielskim – wywodzi się z łacińskiego "cor" oznaczającego serce i jego sens był następujący: opowiedzieć historię o tym, kim się jest naprawdę, całym sercem. Zatem ci ludzie mieli zwyczajnie odwagę, aby być niedoskonałymi. Mieli współczucie przede wszystkim w stosunku do samych siebie, a następnie dla innych, ponieważ, jak się okazało, nie możemy zastosować współczucia w stosunku do innych ludzi, jeśli nie potrafimy traktować dobrze samych siebie. I ostatnia rzecz – mieli związek i – to była ta trudna część – jako wynik bycia prawdziwymi; byli w stanie odpuścić to, kim, jak sądzili, powinni być, aby być tym, kim byli – i to jest to, co koniecznie trzeba zrobić w celu uzyskania związku.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Inną wspólną rzeczą było to. Całkowicie zaakceptowali wrażliwość. Wierzyli, że to, co czyniło ich wrażliwymi, czyniło ich pięknymi. Nie nazywali wrażliwości czymś komfortowym ani czymś rozdzierającym – jak to miało miejsce w przypadku wywiadów dotyczących wstydu. Określali ją po prostu jako coś niezbędnego. Mówili o gotowości do powiedzenia "Kocham cię" jako pierwsi, o gotowości do działania, kiedy nie ma żadnych gwarancji, o gotowości, aby oddychać, czekając na telefon od lekarza po zrobionej mammografii. Byli skłonni inwestować w związek, które mogą, ale nie muszą się udać. Sądzili, że to było podstawą.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Ja osobiście uważałam to za zdradę. Nie mogłam uwierzyć, że złożyłam przysiegę wierności badaniom naukowym – definicja badań naukowych określa, że ich celem jest kontrolowanie i przewidywanie, obserwowanie zjawisk dla oczywistych powodów – aby być w stanie kontrolować i przewidywać. I teraz moja misja, aby kontrolować i przewidywać, przyniosła odpowiedź, że aby żyć we właściwy sposób, trzeba połączyć się ze swoją wrażliwością i zaprzestać kontroli i przewidywania. To odkrycie doprowadziło do małego załamania –
(Laughter)
(śmiech)
-- which actually looked more like this.
– które właściwie wyglądało bardziej tak.
(Laughter)
(Śmiech)
And it did.
Do tego to właśnie doprowadziło.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Ja nazwałam to załamaniem, moja terapeutka określa to duchowym przebudzeniem.
(Laughter)
Duchowe przebudzenie brzmi lepiej niż załamanie,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
ale zapewniam was, że to było załamanie. Musiałam odłożyć na bok wyniki swoich badań i poszukać psychoterapeuty. Pozwólcie, że coś wam powiem: wiecie, w jakim stanie jesteście, kiedy dzwonicie do swoich przyjaciół i mówicie: "Myślę, że potrzebuję pomocy. Możesz mi kogoś polecić?" Około pięcioro moich przyjaciół zareagowało tak: "Uuuu, nie chciałbym być twoim terapeutą." (Śmiech)
(Laughter)
Ja na to: "A co to niby ma znaczyć?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
A oni: "No wiesz, ja tylko tak mówię. Ale nie przynoś ze sobą swojego kijka do mierzenia." A ja odpowiadałam: "OK".
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Więc znalazłam terapeutkę. Na pierwsze spotkanie z nią – ma na imię Diana – przyniosłam swoją listę przedstawiającą charakterystykę życia ludzi o pełnych sercach i usiadłam. Ona zapytała: "Jak się masz?" Ja odpowiedziałam: "Świetnie. Dobrze." Ona: "Co się dzieje?" A to jest terapeutka, która odwiedza terapeutów, ponieważ musimy chodzić do tych, u których poziom wygadywanych bzdur jest akceptowalny.
(Laughter)
(Śmiech)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
No więc powiedziałam: "Oto, w czym rzecz. Zmagam się." A ona: "Z czym?" Ja: "No cóż, mam problem z wrażliwością. A ja wiem, że wrażliwość jest jądrem wstydu i strachu i naszych walk o zyskanie poczucia wartości, ale zdaje się, że jest ona także miejscem narodzin radości, kreatywności, poczucia przynależności, miłości. I wydaje mi się, że mam problem i potrzebuję pomocy." I dodałam: "Ale uprzedzam, żadnych spraw rodzinnych, żadnych bredni na temat dzieciństwa."
(Laughter)
(Śmiech)
"I just need some strategies."
"Potrzebuję po prostu kilku strategii."
(Laughter)
(Śmiech)
(Applause)
(Oklaski)
Thank you. So she goes like this.
Dziękuję. Jej reakcja była taka.
(Laughter)
(Śmiech)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Zapytałam: "Jest źle, prawda?" A ona odpowiedziała: "Nie jest ani źle, ani dobrze."
(Laughter)
(Śmiech)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"To po prostu jest tym, czym jest." A ja na to: "O, mój Boże, to będzie okropne."
(Laughter)
(Śmiech)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Było i nie było. Zabrało to około roku. I wiecie, są ludzie którzy – kiedy uświadomią sobie, że wrażliwość i czułość są ważne – poddają się i wchodzą w to. A: ja taka nie jestem, i B: ja się nawet nie zadaję z takimi ludźmi.
(Laughter)
(Śmiech)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Dla mnie była to trwająca rok walka uliczna. To była walka na gołe pięści. Wrażliwość naciskała, ja odpierałam. Przegrałam walkę, ale prawdopodobnie odzyskałam swoje życie.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Następnie wróciłam do swoich badań i kilka kolejnych lat spędziłam próbując naprawdę zrozumieć ludzi o pełnym sercu, wybory, jakich dokonywali, i to, co my robimy z wrażliwością. Dlaczego tak bardzo się z nią zmagamy? Czy jestem jedyną osobą, która się z nią zmaga? Nie.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
I oto, czego się nauczyłam. Uśmierzamy wrażliwość – kiedy czekamy na telefon. To było zabawne, zadałam pytanie na Twitterze czy Facebooku: "Jak zdefiniowalibyście wrażliwość? Co sprawia, że czujecie się podatni na zranienie?" I w ciągu półtorej godziny otrzymałam 150 odpowiedzi. Ponieważ chciałam wiedzieć, co znajdę na zewnątrz. Proszenie o pomoc swojego męża, ponieważ jestem chora, a jesteśmy świeżo poślubieni; inicjowanie seksu z mężem; inicjowanie seksu z żoną; spotkanie się z odmową; proponowanie spotkania; czekanie na telefon od lekarza; zwolnienie z pracy; zwalnianie ludzi – to jest świat, w którym żyjemy. Żyjemy w bezbronnym świecie. I jednym ze sposobów, aby sobie z tym poradzić, jest uśmierzanie wrażliwości.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Uważam, że istnieje na to dowód – i nie jest to jedyna przyczyna istnienia tego dowodu, ale sądzę, że jest ona ogromna – jesteśmy najbardziej zadłużoną, otyłą, uzależnioną, także od lekarstw, grupą wiekową dorosłych w historii USA. Problem w tym – a odkryłam to dzięki badaniom – że nie możemy uśmierzać emocji wybiórczo. Nie możemy powiedzieć: to tutaj to złe rzeczy. Tutaj mamy wrażliwość, tu smutek, tu wstyd, tu strach, a tutaj rozczarowanie – nie chcę tego czuć. Wypiję parę piw i zjem bananową babeczkę z orzechami.
(Laughter)
(Śmiech)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Nie chcę odczuwać tych uczuć. Wiem, że to jest śmiech porozumiewawczy. Włamuję się do waszego życia, żeby zarobić na swoje. Boże.
(Laughter)
(Śmiech)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Nie możecie zagłuszyć tych trudnych odczuć bez tłumienia swojego życia uczuciowego i emocji jako całości. Nie możecie tłumić wybiórczo. Zatem, kiedy uśmierzamy te przykre odczucia, tłumimy radość, tłumimy wdzięczność, tłumimy szczęście. A potem stajemy się żałośni, szukamy celu i znaczenia, potem czujemy się bezbronni i kupujemy piwo i bananowo-orzechową babeczkę. I staje się to groźnym, powtarzalnym schematem.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Jedną z rzeczy, nad którymi, jak sądzę, musimy się zastanowić, jest: dlaczego i w jaki sposób tłumimy? I niekoniecznie musi to być uzależnienie. Inna rzecz, którą robimy, to czynienie wszystkiego, co niepewne, pewnym. Religia przestała być wiarą w obietnicę i tajemnicę, stała się pewnością. Ja mam rację, ty się mylisz. Zamknij się. To wszystko. Po prostu pewność. Im bardziej przestraszeni jesteśmy, tym bardziej jesteśmy wrażliwi i tym bardziej się boimy. Oto, jak dziś wygląda polityka. Dyskusja jest już nieobecna. Nie ma rozmowy. Jest już tylko obwinianie się. Wiecie, jak opisuje się obwinianie w badaniach? Sposób, aby rozładować ból i zakłpotanie. Udoskonalamy. Jeśli istnieje ktokolwiek, kto chciałby, aby jego życie wyglądało tak, to jestem to właśnie ja, ale to nie działa. Ponieważ bierzemy tłuszcz z naszych tyłków i wkładamy go w nasze policzki.
(Laughter)
(Śmiech)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
I mam nadzieję, że za sto lat ludzie popatrzą wstecz i powiedzą: "Ho ho ho."
(Laughter)
(Śmiech)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
A w najgroźniejszy sposób udoskonalamy nasze dzieci. Pozwólcie, że powiem wam, co myślimy o dzieciach. Posiadają niemodyfikowalną, wbudowaną konstrukcyjnie gotowość do zmagań w chwili przyjścia na świat. A kiedy trzymamy na rękach te doskonałe, małe dzieci, naszym zadaniem nie jest mówienie: "Spójrz na nią, jest doskonała. Moim zadaniem jest sprawić, aby pozostała doskonała – upewnić się, że znajdzie się w drużynie tenisowej zanim rozpocznie piątą klasę i że dostanie się na Yale, zanim dotrze do siódmej." To nie jest nasze zadanie. Naszym zadaniem jest spojrzeć i powiedzieć: "Wiesz co? Jesteś niedosknała i wyposażona w przyrządy do podejmowania zmagań, ale jesteś warta miłości i przynależności." To jest nasze zadanie. Pokażcie mi pokolenie dzieci wychowanych w taki sposób, a sądzę, że rozwiążemy problemy, które dziś obserwujemy. Udajemy, że to, co robimy, nie ma wpływu na ludzi. Postępujemy tak w naszym życiu osobistym. Postępujemy tak zbiorowo – czy chodzi o dofinansowanie, wyciek oleju, odwołanie – udajemy, że to, co robimy wcale nie ma potężnego wpływu na innych ludzi. Firmom powiedziałabym: hej, to nie jest nasza pierwsza przejażdżka. Potrzebujemy zwyczajnie, abyście byli autentyczni i prawdziwi i abyście potrafili powiedzieć: "Przykro nam. Naprawimy to."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Ale istnieje inny sposób – i z tym was pozostawię. Oto, co odkryłam: trzeba pozwolić sobie samym być widzianym, dogłębnie widzianym jako ktoś wrażliwy; kochać całym sercem, nawet jeśli nie ma żadnych gwarancji, a to jest naprawdę trudne – mogę wam powiedzieć jako rodzic, że jest to potwornie trudne; praktykować wdzięczność i radość w tych chwilach trwogi, kiedy zastanawiamy się: "Czy mogę aż tak cię kochać? Czy mogę wierzyć w to aż tak namiętnie? Czy mogę być aż tak niezłomny w tej kwestii?" – po prostu po to, aby się zatrzymać i, zamiast dramatyzować na temat tego, co może się zdarzyć, powiedzieć: "Jestem niesamowicie wdzięczny, ponieważ bycie aż tak wrażliwym oznacza, że żyję." I ostatnia rzecz, prawdopodobnie najważniejsza, to wierzyć, że jesteśmy wystarczający. Ponieważ kiedy pracujemy z czymś na miejscu, wierzę, że to oznacza: "Jestem wystarczający"; wtedy przestajemy krzyczeć i zaczynamy słuchać, jesteśmy milsi i łagodniejsi w stosunku do ludzi, którzy nas otaczają, i jesteśmy milsi i łagodniejsi w stosunku do samych siebie.
That's all I have. Thank you.
To wszystko, co mam na dziś. Dziękuję.
(Applause)
(Oklaski)