So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Eg startar med dette: for eit par år sidan blei eg oppringt av ein arrangementplanleggar fordi eg skulle halde eit føredrag på eit arrangement Og ho ringte og sa: "Eg strevar verkeleg med kva eg skal skrive om deg på flyeren." Eg tenkte: "Vel, kva er problemet?" Og ho svarte: "Vel, eg såg føredraget ditt, og eg skal kalle deg ein forskar, trur eg, men eg er redd at viss eg kallar deg forskar, kjem ingen til å komme. fordi då trur dei at du er keisam og irrelevant." (Latter)
(Laughter)
Ok, tenkte eg.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Og ho heldt fram: "Men det eg likte med føredraget ditt er at du er ein historiefortellar. Så eg trur eg rett og slett kallar deg ein historiefortellar." Og den akademiske, usikre delen av meg sa sjølvsagt "Du har tenkt å kalle meg kva?" Og ho svarte: "Eg skal kalle deg ein historiefortellar." Og eg sa: "Kvifor kallar du meg ikkje Tingeling?" (Latter)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Og eg heldt fram: "La meg tenke på dette ein augeblink." Eg prøvde å hente fram mot. Og eg tenkte, veit du, eg er ein historieforteljar. Eg er ein kvalitativ forskar. Eg samlar på historier; det er nettopp det eg gjer. Og kanskje historier berre er data med sjel. Og kanskje er eg nettopp ein historieforteljar. Så eg sa: "Veit du kva?" Kvifor seier du ikkje berre at eg er ein historieforteljande forskar." Og ho sa: "ha, ha. Det finst ikkje noko slikt."
(Laughter)
(Latter)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Så eg er ein historieforteljande forskar, og idag skal eg fortelje om -- me snakkar om å utvide sanseevna -- eg vil altså snakke med dykk og fortelje nokre historier om ein del av forskinga mi som utvida mi eiga sanseevne på ein grunnleggande måte og verkeleg endra måten eg lever på, elskar på, jobbar og er mor på.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Og det er her forteljinga mi startar. Då eg var ein ung forskar, doktorgradsstudent, hadde eg ein forskarrettleiar det første året som fortalde oss: "No skal de høyre: viss du ikkje kan måle det, fins det ikkje." Og eg trudde han berre godsnakka med meg. Eg sa: "Verkeleg? og han svarte: "Så klart!" Og no må de forstå eg hadde ein bachelorgrad i sosialarbeid, ein mastergrad i sosialarbeid, og var i gang med ph.d.-graden mi i sosialarbeid, så heile min akademiske karriere var omringa av menneske som på ein måte trudde at "livet er eit rot, elsk det." Og min stil er heller: livet er eit rot, rydd opp i det, organiser det, og putt det oppi ein matboks.
(Laughter)
(Latter)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Så å tru at eg hadde funne vegen min, funne ein karriere som tar meg -- ein av grunnsetningane innan sosialarbeid er faktisk at ein skal dykke ned i ubehaget i jobben. Mens eg er meir av typen som fjernar ubehag frå tankane går vidare og får gode karakterer. Det var mantraet mitt. Så eg var veldig opprømt over dette. Og tenkte: veit du kva, dette er rett karriere for meg, fordi eg er interessert i kinkige tema. Men eg har lyst å vere i stand til å gjere dei ikkje-kinkige. Eg ønskjer å forstå dei. Eg vil hakke laus på desse tinga eg veit er viktige og løyse koden slik at alle andre ser det.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Så eg starta med tilknyting. Fordi når du har vore sosionom i ti år skjønar du at tilknyting er grunnen til at me er her. Det er det som gir liva våre mål og meining. Det er det alt handlar om. Det betyr ikkje noko om du snakkar med menneske som jobbar med sosial rettferd, mental helse og misbruk og forsøming, det me veit er at tilknyting, evna til å føle tilknyting er -- den nevrobiologiske måten me er skrudd saman på -- det er grunnen til at me er her.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Så eg tenkte: veit du kva, eg startar med tilknyting. Og du kjenner situasjonen kor du blir evaluert av sjefen din, og ho fortel deg 37 ting du gjer på ein framifrå måte og ein ting -- ein "muligheit for vekst?"
(Laughter)
(Latter)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Og alt du klarar å tenke på er den muligheita for å vekse, ikkje sant? Vel, tilsynelatande er det slik arbeidet mitt gjekk også, fordi, når du spør menneske om kjærleik, fortel dei deg om hjartesorg. Når du spør menneske om tilhøyrsle, vil dei fortelje deg om sine mest ulidelege opplevingar ved å bli ekskludert. Og når du spør om tilknyting, fortel dei historier om fråkobling.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Veldig fort -- verkeleg berre seks veker etter at eg begynte med forskingsprosjektet -- støytte eg på ein namnlaus ting som forandra tilknytinga fullstendig på ein måte eg ikkje forsto eller hadde nokon gong sett. Så eg trakk meg ut av forskingsprosjektet og tenkte: eg må finne ut kva dette er. Og det viste seg å vere skam. Og skam er verkeleg enkelt å forstå som redsle for å miste tilknytinga: Er det noko ved meg som, viss andre får vite om det eller ser det, gjer at eg ikkje fortener tilknyting?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Tinga eg kan fortelje deg om: det er universelt; me har det alle saman. Dei einaste som aldri vil oppleve skam er dei utan evne til menneskeleg innlevingsevne eller tilknyting Ingen vil snakke om det, og jo mindre du snakkar om det, jo meir har du det. Det som underbygger denne skamma, dette "eg er ikkje god nok," -- den kjensla me alle kjenner: "Eg er ikkje glup nok. Eg er ikkje tynn nok, rik nok, vakker nok, smart nok, i høg nok stilling." Det som underbygde dette var ei ulideleg sårbarheit, tanken på at, for at tilknyting skal skje, må me late oss sjølv bli sett, verkeleg sett.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Og de veit kva eg tenker om sårbarheit. Eg hatar sårbarheit. Så eg tenkte at her er sjansen min til å slå tilbake med målestaven min. eg skal, eg skal finne ut av dette, eg skal bruke år på det, eg skal dekonstruere skamma fullstendig, eg skal forstå korleis sårbarheit verkar, og eg skal vinne over den med list. Så eg var klar, og eg var verkeleg opprømt. Og som de veit, gjekk det ikkje så bra.
(Laughter)
(Latter)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
De veit det. Så eg kan fortelje dykk ein masse om skam, men eg vil måtte stele av dei andre si tid. Men her er det eg kan fortelje dykk at det kokar ned til -- og det er kanskje ein av dei viktigaste tinga eg nokon gong har lært gjennom tiåret eg har forska på dette.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Det eine året blei til seks år: tusenvis av historier, hundrevis av lange intervju, fokusgrupper. På eit tidspunkt sendte folk meg dagboksider og dei sendte meg historiene sine -- tusenvis av data på seks år. Og eg fekk på ein måte grepet om det. Eg forsto på ein måte at dette er kva skam er, dette er korleis det fungerer Eg skreiv ei bok, publiserte ein teori, men det var noko som ikkje var greitt -- og det var at viss eg grovt rekna tok for meg menneska eg intervjua og delte dei opp i menneske som verkelege hadde ei kjensle av verd -- det er det dette handlar om, ei kjensle av verd -- dei har ei sterk kjensle av kjærleik og tilhøyring -- og folk som kjempar for det, og folk som alltid lurer på om dei er gode nok.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Det var berre ein variabel som skilte folk med ei sterk kjensle av kjærleik og tilhøyring og folk som verkeleg kjempa for det. Og det var at folk som har ei sterk kjensle av kjærleik og tilhøyring trur at dei er verd kjærleik og tilhøyring Der har me det. Dei trur dei er verdfulle. Og for meg, det vanskelege av dei tinga som held oss vekke frå tilknyting er redsla for at me ikkje er verd tilknyting, og det var noko som eg følte, både personleg og karrieremessig, at eg trengte å forstå betre. Så det eg gjorde var å ta alle intervjua kor eg såg verd, kor eg såg at menneska levde slik, og tok ein titt berre på dei.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Kva har desse menneska til felles? Eg er lett avhengig av kontorrekvisita, men det er eit anna foredrag. Så eg hadde ei arkivmappe og ein merkepenn, Og eg tenkte: kva skal eg kalle dette forskingsprosjektet? Og dei første orda som slo meg var heilhjarta. Dette er heilhjarta menneske som lever ut frå denne djupe kjensla av verd. Så eg skreiv øverst på arkivmappa og eg begynte å kikke på opplysningane. Faktum er at eg gjorde det først gjennom ein fire dagars svært intensiv dataanalyse kor eg gjekk tilbake, såg på intervjua, historiene, hendingane. Kva er temaet? Kva er mønsteret? Mannen min forlet byen med borna fordi eg går alltid inn i denne Jackson Pollock-galskapen, kor eg berre skriv og er i forskarmoduset mitt.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Og her eg det eg fann ut. Det dei hadde til felles var ei kjensle av mot. Og eg vil gjerne skilje mot og tapperheit for dykk eit augeblikk. Mot, den opprinnelege definisjonen av mot, når det først kom inn i den engelske språket -- kom frå ordet på latin cor, som tyder hjarte -- og den opprinnelege definisjonen var å fortelje historia om kven du er med heile hjartet ditt. Og desse folka hadde, enkelt og greit, motet til å vere ufullkomne. Dei hadde medkjensla til å vere snille med seg sjølv først og så til andre, fordi, som det viser seg, kan me ikkje vise medkjensle for andre menneske viss me ikkje kan behandle oss sjølv godt. Og det siste var at dei hadde tilknyting, og -- det var den vanskelege delen -- som eit resultat av autentisitet, dei var viljuge til å ikkje bry seg om kven dei trudde dei burde vere for å vere den dei var, noko du absolutt må gjere for tilknyting.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Det andre dei hadde felles var dette: Dei omfamna sårbarheit fullstendig. Dei trudde at det som gjorde dei sårbare gjorde dei vakre. Dei snakka ikkje om sårbarheit med behag, og dei snakka heller ikkje om det med smerte -- som eg hadde høyrt tidlegare i samband med skamintervjua. Snakka dei berre om det som noko naudsynt. Dei snakka om viljen til å sei: "Eg elskar deg" først. viljen til å gjere noko der det ikkje er nokon garantiar, viljen til å puste sjølv om dei venta på ein telefon frå legen etter mammografien. Dei var viljuge til å investere i eit forhald som kunne eller ikkje bli vellukka. Dei meinte at dette var grunnleggjande.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Personleg tenkte eg det var eit svik. Eg kunne ikkje tru eg hadde forplikta meg til lojalitet til forskinga, der jobben vår -- du veit, sjølve definisjonen på forsking er å kontrollere og forutsei, å studere fenomen, av den uttrykkelege grunnen å kontrollere og forutsei. Og no har oppdraget mitt om å kontrollere og forutsei fått svaret at måten å leve på er gjennom sårbarheit, og å slutte å kontrollere og forutsei. Dette førte til ein lite samanbrudd --
(Laughter)
(Latter)
-- which actually looked more like this.
-- som egentlig såg meir sånn ut.
(Laughter)
(Latter)
And it did.
Og det gjorde det.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
I kallar det et samanbrot; terapeuten min kallar det åndeleg oppvaking.
(Laughter)
Åndeleg oppvaking lyder betre enn eit samanbrot,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
men eg kan forsikre dykk om at det var eit samanbrot. Og eg måtte legge vekk dataene og finne meg ein terapeut. La meg fortelje deg ein ting: du veit kven du er når du ringer venene dine og seier. "Eg trur eg må snakke med nokon. Har du nokon du kan tilrå?" Fordi rundt fem av venene min sa, "Oj. Eg ville ikkje vore terapeuten din." (Latter)
(Laughter)
Og eg spurte, "Kva tyder det?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Og dei svarer berre: "Eg berre nemner det, veit du. Ikkje ta med deg målestaven din." Og eg: "Okei."
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Så eg fann ei terapeut. På det første møtet mitt med henne, Diana -- tok eg med meg lista mi over måten dei heilhjarta lever på og sette meg ned. Og ho sa, "Korleis er det med deg?" Og eg sa, "Eg har det topp. Eg er heilt okay." Ho sa, "Kva er det som skjer?" Og dette er ein terapeut som hjelper terapeutar. fordi me må gå til slike, fordi dei er gode på å avdekke tullprat.
(Laughter)
(Latter)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Så eg sa, "Det som egentlig skjer er at eg strevar." Og ho sa, "Kva er det du strevar med?" Og eg sa, "Vel, eg har problem med sårbarheit. Og eg veit at sårbarheit er kjernen til skam og frykt og kampen vår for å vere verdfulle, men det viser seg òg at det er fødestaden til glede, til kreativitet, til tilhøyring, til kjærleik. Og eg trur eg har eit problem, og eg treng litt hjelp." Og eg sa, "Men vilkåret er: ikkje noko familiegreier. ikkje noko barndomsskit."
(Laughter)
(Latter)
"I just need some strategies."
"Eg treng berre nokre strategiar."
(Laughter)
(Latter)
(Applause)
(Applaus)
Thank you. So she goes like this.
Takk. Og ho held fram,
(Laughter)
(Latter)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Og så sa eg, "Det er gale, er det ikkje?" Og ho sa, "Det er verken godt eller gale."
(Laughter)
(Latter)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Det er berre det det er." Og eg sa, "Herregud, dette kjem til å suge."
(Laughter)
(Latter)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Og det gjorde det, og det gjorde det ikkje. Og det tok omlag eit år. Og du veit korleis desse folka er, når dei innser at sårbarheit og ømheit er viktig, så gir dei seg over og går rett inn i det. A: det er ikkje meg, og B: Eg er ikkje ein gong saman med slike menneske.
(Laughter)
(Latter)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
For meg var det eit års gatekamp. Det var ein boksekamp. Sårbarheita pressa seg på, og eg pressa tilbake. Eg tapte kampen, men vann truleg livet mitt tilbake.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Og så gjekk eg tilbake til forskinga mi og brukte dei neste par åra på å verkeleg prøve å forstå dei heilhjarta, kva val dei tok, og kva dei gjorde med sårbarheita. Kvifor kjempar me så mykje mot den? Er eg åleine som kjempar mot sårbarheita? No.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Og det var det eg lærte. Me gjer sårbarheita nummen -- når me ventar på ein telefon. Det var morosamt, eg posta noko på Twitter og Facebook som seier, "Korleis vil du definere sårbarheit? Kva gjer at du føler sårbarheit?" Og på ein og ein halv time, hadde eg 150 svar. Fordi eg ville vite kva som var der ute. Å måtte spørre mannen min etter hjelp fordi eg er sjuk, og me er nygifte; å ta initiativ til sex med mannen min; å ta initiativ til sex med kona mi. å bli avvist; å be nokon ut; å vente på at legen skal ringe tilbake; å få sparken; å sparke folk -- dette er verda vi lever i. Me lever i ei sårbar verd. Og ein måte å takle det på er å bedøve sårbarheita.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Og eg trur det er bevismateriale -- og det er ikkje den einaste grunnen til at dette beviset fins, men eg trur det er ein stor årsak -- me er den vaksne generasjonen med mest gjeld, mest overvektige, avhengige og medisinerte i USA si historie. Dette problemet er -- og dette lærte eg frå forskinga -- at du kan ikkje bedøve kjenslene på selektivt vis. Du kna ikkje sei, her er dei dårlege greiene. Her er sårbarheite, her er sorg, her er skam, her er frykt, her er nederlag. Eg vil ikkje føle på noko av dette. Eg tar meg eit par øl og ein banan- og nøttemuffins.
(Laughter)
(Latter)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Eg vil ikkje føle på desse. Og eg veit det er gjenkjennande latter. Eg lever av å hacke meg inn i liva dykkar. Gud.
(Laughter)
(Latter)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Du kan ikkje bedøve dei vonde kjenslene utan å bedøve og påvirke andre emosjonar. Du kan ikkje bedøve noko selektivt. Så når me bedøver dei kjenslene, bedøver me gleda. me bedøver takksemda, me bedøver lukka, Og så føler me oss elendige, og me ser etter mål og meining. og då føler me oss sårbare, så tar me eit par øl og ein banan- og nøttemuffins. Og det blir ein dårleg runddans.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Ein av dei tinga eg trur me bør tenke på er kvifor og korleis me bedøver. Og det treng ikkje berre handle om å vere avhengig. Det andre me kan gjere er å gjere alt som er usikkert, sikkert. Religion har gått frå ei tru på tru og mystikk til visse. Eg har rett, du tek feil. Hald kjeft. Det er alt. Berre sikker. Jo reddare vi er, jo meir sårbare er vi, jo reddare er vi. Slik ser politikken ut i dag. Det fins ingen diskurs lenger. Det fins ikkje nokon samtale. Det fins berre skuld. Veit de korleis skuld blir skildra i forsking? Det er ein måte å fjerne smerte og ubehag på. Vi strebar mot det perfekte. Viss det er nokon som vil at livet deira skal sjå slik ut, er det eg, men det funkar ikkje. Fordi det me gjer er å fjerne feitt frå baken vår og putte det inn i kinna.
(Laughter)
(Latter)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Eg håpar at om 100 år vil folk sjå tilbake og seie, "Wow."
(Laughter)
(Latter)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Og det farligste vi kan gjere er å perfeksjonere borna våre. La me fortelje dykk kva me tenker om borna våre. Dei er skrudd saman for kamp når dei kjem hit. Og når du held dei perfekte små babyane i armane dine, er ikkje jobben vår å seie. "Sjå på ho, ho er perfekt. Jobben mi er berre å halde henne perfekt -- vere sikker på at ho kjem med på tennislaget før ho går i femte og går på Yale i sjuande klasse." Det er ikkje jobben vår. Jobben vår er å sjå og seie, "Veit du kva? Du er ikkje perfekt, og du er skrudd saman for å kjempe, men du er verd kjærleik og tilhøyring." Det er jobben vår. Vis meg ein generasjon av barn som veks opp slik, og problema me ser i dag vil ta slutt. Vi latar som om det me gjer ikkje påvirkar folk. Vi gjer det i våre private liv. Me gjer det i yrkeslivet -- om det handlar om økonomisk hjelp, ein oljelekkasje tilbaketrekking -- vi latar som om det me gjer ikkje har ein enorm innverknad på andre menneske. Til bedrifter ville eg sagt: vi er ikkje naive, folkens. Vi har behov for at de er ekte og verkelege og seier, "Me beklagar. Me skal fikse det."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Men det er òg ein annan vei, og eg vil avslutte med det. Her er det eg har funne ut: la dei sjå oss, på ein djup måte, med all sårbarheita vår; la oss elske med heile hjartene våre sjølv om me ikkje har nokon garanti -- og det er verkeleg vanskelge, og eg kan fortelje deg som mor at det er ulideleg vanskeleg -- å praktisere takksemd og glede i stunder av frykt, når me lurer, "Kan eg elske deg så mykje? Kan eg tru på dette så lidenskapeleg? Kan eg vere så voldsom i samband med dette?" berre å vere i stand til å stoppe og, i staden for å tenke at alt endar med katastrofe, seie, "Eg er berre så takksam, fordi å kjenne meg så sårbar tyder at eg lever." Og til slutt, noko eg trur kanskje er det viktigaste, er å tru at vi er nok. Fordi me jobbar frå ein plass, trur eg, som seier, "Eg er nok," så sluttar me å skrike og byrjar å lytte, me er vennlegare og mildare til menneska rundt oss, og me er vennlegare og mildare til oss sjølve.
That's all I have. Thank you.
Det er alt eg har. Takk.
(Applause)
(Applaus)