So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Ok, så jeg vil begynne med dette: for noen år tilbake ringte en arrangør meg fordi jeg skulle holde et innlegg ved et arrangement. Så hun ringte og sa "Jeg strever med å finne ut hvordan jeg skal beskrive deg i brosjyren." Og jeg tenkte, "Vel, hva er problemet?" Og hun svarte, "Jo, for jeg hørte deg holde et foredrag, og jeg kommer til å kalle deg en forsker, tror jeg, men jeg er redd for at hvis jeg gjør det, så er det ingen som kommer for da tror de at du er kjedelig og irrelevant." (Latter)
(Laughter)
"Ok.." tenkte jeg.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Så fortsatte hun, "Men det jeg likte med forelesningen din var at du er en historieforteller. Så jeg tror jeg rett og slett kaller deg en historieforteller." Og selvfølgelig, den akademiske, usikre delen av meg sa, "Du skal kalle meg hva for noe?" Og hun svarte, "Jeg kommer til å kalle deg en historieforteller." Og jeg tenkte liksom, "Hvorfor ikke bare Asbjørnsen?" (Latter)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Så jeg liksom, "La meg få tenke på dette litt." Jeg prøvde å mote meg opp. Og så tenkte jeg, vet du, jeg er jo en historieforteller. Jeg er en kvalitativ forsker. Jeg samler på fortellinger, det er jo det jeg gjør. Og kanskje fortellinger bare er data med sjel. Og kanskje er jeg bare en historieforteller. Og så sa jeg, "Vet du hva. Kan du ikke bare kalle meg en historiefortellende forsker." Og hun svarer, "Haha. Det finnes jo ikke."
(Laughter)
(Latter)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Så, jeg er en historiefortellende forsker, og i dag skal jeg snakke med dere -- siden vi allerede snakker om å utvide vårt syn på ting -- så vil jeg snakke med dere og fortelle noen historier om en del av forskningen min som fundamentalt forandret hvordan jeg ser på ting, som faktisk forandret både måten jeg lever, elsker, jobber og oppdrar barna mine på.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Og her er hvor fortellingen min begynner. Da jeg var en ung forsker, doktorgradstudent, hadde jeg en forskningsprofessor det første året som sa til oss, "Nå skal dere høre, hvis du ikke kan måle det, da finnes det ikke." Og jeg tenkte at han bare smisket med meg. Så jeg liksom, "Seriøst?" og han svarte, "Absolutt." Og nå må dere forstå at jeg har en bachelor i sosiologi, en master i sosiologi, og skulle nå ta min doktorgrad i sosiologi, så hele min akademiske karriere bestod av mennesker som egentlig trodde at "livet er rotete, elsk det." Mens jeg er mer typen; "livet er rotete rydd opp og organiser det og putt det inn i kartoteket."
(Laughter)
(Latter)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Så jeg hadde altså forvillet meg inn i, å starte en karriere som tar meg -- seriøst, et av ordtakene innenfor sosialarbeid er; "omfavn ubehagelighetene av jobben." Mens jeg er mer typen til å ignorere alle disse ubehagelighetene, tråkke elegant over dem og bare få topp karakterer. Det var mitt motto. Så jeg var veldig entusiastisk da jeg hørte dette. Og tenkte derfor, vet du hva, dette er en karriere for meg, For jeg er interessert i noen meget uoversiktlige temaer. Men jeg vil klare få til å dem til å ikke være uoversiktlige. Jeg vil forstå dem. Jeg vil til bunns i disse temaene som jeg vet er viktige, og avsløre løsningen for alle.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Så jeg begynte med relasjoner. For etter at du har jobbet som sosialarbeider i 10 år, skjønner du at det er relasjoner som er grunnen til at vi er her. Det er det som gir livene våre mål og mening. Det er det livene våre handler om. Det har ikke noe å si om du snakker med folk som jobber i sosialsektoren og psykisk helsevern med vold og forsømmelse det vi vet er at den relasjonen, evnen til å føle samhold, det er slik vi er koblet fra naturens side - det er grunnen til at vi er her.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Så jeg tenkte; vet du hva, jeg begynner med relasjoner. Vel, du vet når du får en tilbakemelding fra sjefen din og hun forteller deg 37 ting som du har gjort kjempe bra og en ting -- en mulighet til forbedring?
(Laughter)
(Latter)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Og alt du kan tenke på er den muligheten til forbedring, ikke sant? Vel, dette ble visstnok slik det gikk med forskningen min også, for når du spør folk om kjærlighet, så forteller de deg om tapt kjærlighet. Når du spør folk om tilhørighet, så forteller de deg deres mest smertefulle opplevelser om å bli ekskludert. Og når du spør folk om relasjoner, handler historiene de forteller om mennesklig avstand.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Så ganske fort, faktisk allerede seks uker inn i forskningen, støtte jeg på denne navnløse greien som absolutt avslørte relasjoner på en måte jeg ikke forstod eller hadde sett før. Så jeg tok et skritt vekk fra forskningen og tenkte, jeg trenger å finne ut hva dette er for noe. Og det viste seg å være skam. Og skam er lett å forstå som frykten for å ikke passe inn: Er det noe med meg, som muligens andre vet om eller kan se, som gjør at jeg ikke er verdt relasjoner?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Det jeg kan fortelle dere om dette er: det er universelt, vi tenker det alle sammen. De eneste menneskene som ikke opplever skam har ingen evne til å føle empati eller samhold. Ingen vil snakke om det, og jo mindre du snakker om det, jo mer har du det i deg. Det som understøtter denne skammen, denne følelsen av "jeg er ikke bra nok," en følelse vi alle kjenner til: "Jeg er ikke perfekt nok. Jeg er ikke tynn nok, rik nok, pen nok, smart nok, eksponert nok." Det som understøttet dette var en uutholdelig sårbarhet, denne ideen om at for å få tilknytning til å skje, må vi tillate oss å bli sett, virkelig sett.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Og dere vet hva jeg synes om sårbarhet. Jeg hater sårbarhet. Så jeg tenkte, at dette er min sjanse til å slå den tilbake med min målestav. Jeg tar jobben, jeg skal skjønne dette og få orden på det, jeg skal bruke et år, jeg skal dekonstruere skammen totalt, jeg skal finne ut hvordan sårbarhet fungerer, og jeg skal overvinne den. Så jeg var klar, og veldig entusiastisk. Og som dere vet, det endte ikke bra.
(Laughter)
(Latter)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Dere vet det. Jeg kunne ha fortalt dere masse om skam, men da måtte jeg ha lånt alle andre sin tid. Men jeg kan fortelle dere hva det koker ned til, og det er kanskje det viktigste jeg noen gang har lært i løpet av hele tiåret jeg holdt på med denne forskningen.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Mitt ene år ble til seks år, tusenvis av historier, hundrevis av lange intervjuer, fokusgrupper. På et tidspunkt sendte folk meg sider fra dagbøkene sine og sendte meg historiene sine, tusenvis av biter med data i løpet av seks år. Og jeg fikk en slags oversikt over det, Jeg forsto på en måte, dette er hva skam er, slik fungerer den. Jeg skrev en bok, jeg publiserte en teori, men det var noe som ikke stemte, og hva det var, er dette: hvis jeg grovt sett tok de jeg hadde intervjuet og delte dem inn i mennesker som virkelig har en følelse av å være verdifull, for det er det det handler om, en følelse av å være verdifull, de har en stor bevissthet om kjærlighet og tilhørighet, og mennesker som kjemper for det, og mennesker som alltid lurer på om de er bra nok.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Det fantes kun en variabel som skilte de menneskene som hadde en følelse av kjærlighet og tilhørighet og de menneskene som virkelig kjempet for det. Og det var at menneskene som hadde denne følelsen av kjærlighet og tilhørighet har tro på at de fortjener både kjærlighet og tilhørighet. Det er det. De har tro på at de fortjener det. Og for meg, den vanskelige delen, av det ene som holder oss utenfor relasjoner, er vår frykt for at vi ikke er verdt relasjonene, var noe som, både personlig og profesjonelt, jeg følte jeg trengte å forstå bedre. Så det jeg gjorde var å ta alle intervjuene hvor jeg så følelsen av å være verdifull, hvor jeg så mennesker som levde på denne måten, og bare så på disse.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Hva har disse menneskene til felles? Jeg har en liten kontorrekvisita-avhengighet, men det er en annen diskusjon. Jeg hadde et aktomslag, og jeg hadde en tusj, og jeg tenkte, hva skal jeg kalle denne forskningen? De første ordene som dukket opp i hodet mitt var helhjertet. Dette er helhjertede mennesker, som lever i en slik dyp følelse av å være verdifulle. Så det er hva jeg skrev på toppen av mappen, og jeg begynte å se på alle dataene. Først hadde jeg faktisk en fire dagers meget intens dataanalyse hvor jeg gikk tilbake og så på de ulike intervjuene, de ulike historiene og de ulike hendelsene. Hva er temaet? Hva er mønsteret? Ektemannen min forlot byen sammen med barna fordi jeg går alltid inn i en slik gal Jackson Pollock greie, hvor jeg bare skriver og er inne i min forskerboble.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Og her er hva jeg fant ut. Det de hadde til felles var en følelse av mot. Og aller først vil jeg kjapt differensiere mellom mot og tapperhet. Mot, den opprinnelige definisjonen av mot, da det først ble tatt i bruk i det engelske språket, kom det fra det latinske ordet cor, som betyr hjerte, og den opprinnelige definisjonen var å kunne fortelle hvem du er med hele ditt hjerte. Så disse menneskene hadde ganske enkelt, motet til å ikke være perfekte. De hadde medfølelsen til å være snille mot seg selv først, og så mot andre, fordi, slik det ser ut, kan vi ikke utøve medfølelse mot andre mennesker hvis vi ikke kan behandle oss selv bra. Og til slutt, så hadde de den relasjonen og -- dette var den vanskelige delen -- som et resultat av autentisitet, så var disse menneskene villige til å gi slipp på hvem de mente de burde være for å være den personen de egentlig var, noe som du absolutt må klare for å skape relasjoner.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Den andre tingen de hadde til felles var dette: De aksepterte sårbarhet fullstendig. De mente at det som gjorde dem sårbare gjorde dem vakre. De snakket ikke om sårbarhet som noe komfortabelt, men heller ikke som om det var uutholdelig, som jeg hadde hørt i mine tidligere intervjuer. De snakket bare om det som noe nødvendig. De snakket om den viljen til å si "jeg elsker deg" først, den viljen til å gjøre noe hvor det ikke er noen garantier, den viljen til å klare å beholde roen når man venter på at legen skal ringe etter mammografien din. De er villige til å investere i et forhold som kanskje ikke kommer til å fungere. De syntes dette var grunnleggende.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Personlig syntes jeg det var et svik. Jeg kunne ikke tro at jeg hadde sverget troskap til forskning, hvor vår jobb er -- vet dere, at definisjonen av forskning er å kontrollere og forutsi, å studere fenomener, for den åpenlyse grunnen å kunne kontrollere og forutsi. Og nå hadde mitt oppdrag, for å kunne kontrollere og forutsi, oppdaget at den riktige måten å leve på er med sårbarhet og å stoppe å kontrollere og forutsi. Det førte til et lite sammenbrudd -
(Laughter)
(Latter)
-- which actually looked more like this.
- noe som egentlig så mer slik ut.
(Laughter)
(Latter)
And it did.
Og det gjorde det.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Jeg kaller det et sammenbrudd, mens terapauten min kaller det en spirituell oppvåkning.
(Laughter)
En spirituell oppvåkning høres bedre ut enn et sammenbrudd,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
men jeg forsikrer deg, det var et sammenbrudd. Så jeg måtte legge vekk forskningsmaterialet mitt og finne en terapaut. La meg fortelle dere noe: du vet hvem du er når du ringer vennene dine og sier, "Jeg tror jeg trenger å gå til noen. Har du noen anbefalinger?" Fordi ca fem av vennene min sa, "Oj da. Jeg ville ikke vært din terapaut." (Latter)
(Laughter)
Så jeg spurte, "Hva mener du med det?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Og de svarer, "Nei, jeg bare sier.. Ikke ta med målebåndet ditt." "Ok..," svarte jeg.
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Så jeg fant en terapeut. I mitt første møte med henne, Diana, tok jeg med meg listen min om hvordan de helhjertede lever, og satte meg ned. Hun spurte, "Hvordan har du det?" Og jeg svarte, "Storartet. Jeg er ok." "Hva er det som skjer?" spurte hun. Og dette er en terapeut som går til andre terapeuter, fordi vi må gå til slike, fordi de er god på dette med pisspreik.
(Laughter)
(Latter)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Så jeg sa, "Her er greien, jeg strever." "Hva er det du strever med?" spurte hun. Og jeg sa, "Vel, fordi jeg har et sårbarhetsproblem. Og jeg vet at sårbarhet er nøkkelen til skam og frykt og vår kamp for å føle oss verdifull, men det virker som at det også er utgangspunktet for glede, kreativitet, tilhørighet og kjærlighet. Og jeg tror jeg har ett problem, og jeg trenger litt hjelp." Og så sier jeg, "Men nå skal du høre, ikke noe familie greier, ikke noe barndomstull."
(Laughter)
(Latter)
"I just need some strategies."
"Jeg bare trenger noen strategier."
(Laughter)
(Latter)
(Applause)
(Applaus)
Thank you. So she goes like this.
Takk. Så gjør hun slik som dette.
(Laughter)
(Latter)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Og jeg sier, "Det er ille, er det ikke?" Og hun svarer, "Det er verken bra eller dårlig."
(Laughter)
(Latter)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Det bare er hva det er." Og jeg svarer, "Å herregud, dette kommer til å bli skikkelig kjipt."
(Laughter)
(Latter)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Og det gjorde det, og det gjorde ikke. Og det tok ca et år. Og dere vet hvordan det er noen folk som, når de skjønner at sårbarhet og ømhet er viktig, så gir de seg over og lar seg blir overmannet av det. A: det er ikke meg, og B: jeg gidder ikke være venner med slike folk engang.
(Laughter)
(Latter)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
For meg var det en årelang kamp. Det var et bikkjeslagsmål. Sårbarheten skubbet, og jeg skubbet tilbake. Jeg tapte kampen, men vant sannsynligvis livet mitt tilbake.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Så da gikk jeg tilbake til forskningen og brukte de neste par årene på å virkelig forstå hva de helhjertede, hva valg de tok, og hva det var vi egentlig gjorde med denne sårbarheten. Hvorfor strever vi slik med det? Er jeg alene med å streve med sårbarhet? Nei.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Så dette er hva jeg har lært. Vi bedøver sårbarheten - når vi venter på telefonen. Det var interessant, jeg la ut noe på Twitter og Facebook hvor det stod, "Hvordan vil du definere sårbarhet? Hva får deg til å føle deg sårbar?" Og innen en og en halv time hadde jeg fått 150 svar. Fordi jeg ville vite hva som var der ute. Å måtte spørre ektemannen min om hjelp, fordi jeg er syk, og vi er nygift; å ta initiativ til sex med ektemannen min; å ta initiativ til sex med konen min; å bli avvist; å be noen ut på et stevnemøte; å vente på at legen skal ringe tilbake; få sparken; å gi noen sparken - dette er verdenen vi lever i. Vi lever i en sårbar verden. Og en av måtene vi takler det på er å bedøve sårbarheten.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Og jeg tror det er bevis -- og det er ikke den eneste grunnen til at dette beviset finnes, men jeg tror det er en stor del av det, vi er den mest forgjeldete, overvektige, avhengige og medisinerte voksengenerasjonen i Amerikas historie. Problemet er, og dette lærte jeg fra forskningen, at du kan ikke selektivt bedøve følelser. Du kan ikke si at dette er det negative. Dette er sårbarhet, dette er sorg, dette er skam, dette er frykt, dette er skuffelse. Jeg vil ikke føle noe av dette. Jeg tar meg et par øl og en muffins med banan- og nøttesmak.
(Laughter)
(Latter)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Jeg ønsker ikke å føle dette. Og jeg vet at det er en gjenkjennende latter. Det er jobben min å trenge inn i deres liv. Gud.
(Laughter)
(Latter)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Du kan ikke bedøve de vanskelige følelsene uten også å bedøve og påvirke andre følelser. Du kan ikke selektivt bedøve. Så når vi bedøver noen, så bedøver vi glede, vi bedøver takknemlighet, vi bedøver følelsen av lykke. Og når vi føler oss skikkelig forferdelig, og vi leter etter mål og mening, og da føler vi oss sårbare, og da tar vi oss et par øl og en banan- og nøttesmak muffins. Og det blir en farlig sirkel.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
En av de tingene som jeg tror vi trenger å tenke over er hvorfor og hvordan vi bedøver. Og det trenger ikke bare gjelde avhengighet. Den andre tingen vi gjør er at vi tar alt som er usikkert og gjør det til noe sikkert. Religion har gått fra en tro på skjebne og mysterium til sikkerhet. Jeg har rett, du har feil. Hold kjeft. Det er det. Bare sikkerhet. Jo reddere vi er, jo mer sårbare er vi, jo mer redde er vi. Det er slik politikk er blitt i dag. Det er ingen diskurs lengre. Det er ingen samtaler. Det er bare anklager. Vet dere hvordan skyld er beskrevet i forskningen? En måte å fordele smerte og ubehageligheter. Vi skaper det perfekte. Hvis det er noen som ønsker at livet deres skal se slik ut, så er det meg, men det fungerer ikke. Fordi det vi gjør, er å ta fett fra rumpene våre og stappe det i kinnene.
(Laughter)
(Latter)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Noe som jeg håper at om hundre år folk vil se tilbake på og tenke, "Utrolig!"
(Laughter)
(Latter)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Og det farligste vi gjør er å perfeksjonere våre barn. La meg fortelle dere hva vi tenker om barn. De er klare for kamp når de kommer hit. Og når du holder de perfekte små babyene i armene dine, så er ikke vår jobb å si, "Se på henne, hun er perfekt. Min jobb er bare å la henne forbli perfekt, å sikre at hun er på tennislaget innen femte klasse og Yale innen syvende." Det er ikke vår jobb. Vår jobb er å se og si, "Vet du hva? Du er ikke perfekt, og du er dømt til å måtte streve, men du fortjener kjærlighet og tilhørighet." Det er vår jobb. Vis meg en generasjon som er blitt oppdradd slik, og jeg tror vi vil se slutten på de problemene vi ser i dag. Vi later som at det vi gjør ikke påvirker folk. Vi gjør det i våre private liv. Vi gjør det i bedriften, om det så er å trekke seg ut, oljesøl, en tilbakekalling, vi later som at det vi gjør ikke har en stor påvirkning på andre mennesker. Til bedrifter ville jeg ha sagt at dette er ikke de første prøvelsene våre, folkens. Vi trenger bare at dere er autentiske og ekte og sier, "Vi beklager. Vi skal fikse det."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Men det finnes en annen måte, og den vil jeg avslutte med. Dette er hva jeg har funnet ut: for å la oss selv bli sett, virkelig sett, å vise vår sårbarhet, å elske med hele vårt hjerte, selv om det ikke er noen garantier, og det er det vanskelige. Og som mor kan jeg fortelle deg at det er enormt vanskelig, å utøve takknemlighet og glede i de øyeblikkene fylt av frykt, når vi lurer, "Kan jeg elske deg så mye? Kan jeg tro på dette så lidenskapelig? Kan jeg brenne så mye for dette?" Bare å kunne stoppe opp og, i stedet for å krisemaksimere hva som kan skje, heller si, "Jeg er så takknemlig, fordi det å føle en slik sårbarhet betyr at jeg lever." Og helt til slutt, noe som jeg tror kanskje er det viktigste, er å tro på at man er nok. Fordi jeg tror at hvis man jobber med et utgangspunkt som sier: "Jeg er nok," da stopper vi å skrike og begynner å lytte. Vi er snillere og mer omtenksom mot menneskene rundt oss, og vi er snillere og mer omtenksom mot oss selv.
That's all I have. Thank you.
Det var det jeg hadde. Takk skal dere ha.
(Applause)
(Applaus)