So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Jadi, saya mulakan dengan ini: Beberapa tahun lalu, seorang perancang acara menelefon saya kerana saya akan menyampaikan satu ucapan. Beberapa tahun lalu, seorang perancang acara menelefon saya kerana saya akan menyampaikan satu ucapan. Dia kata, "Saya sedang terkial-kial mencari bahan tulisan tentang anda bagi mengisi lembar iklan." Dia kata, "Saya terkial-kial mencari bahan tulisan tentang anda bagi mengisi lembar iklan." Dia kata, "Saya terkial-kial mencari bahan tulisan tentang anda bagi mengisi lembar iklan." Saya terfikir, "Apa yang susahnya?" Dia kata, "Saya pernah lihat anda berucap, saya rasa, saya akan menggelar anda penyelidik, tapi saya bimbang, tidak ada orang akan hadir kerana mereka akan fikir anda membosankan dan tidak penting." (Gelak ketawa)
(Laughter)
Dan saya jawab, "Okey."
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Dan dia kata, "Apa yang menarik tentang ucapan anda ialah, anda seorang penglipur lara. Jadi saya rasa, beri anda gelaran penglipur lara." Saya kurang yakin, lalu bertanya, "Apa gelarannya?" Saya kurang yakin, lalu bertanya, "Apa gelarannya?" Dan dia menjawab, "Saya akan gelar anda penglipur lara." Dan saya terfikir, "Kenapa tidak pari-pari ajaib?" (Gelak Ketawa)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Saya balas, "Biar saya fikirkan sejenak." Saya beranikan hati, dan berfikir, saya memang penglipur lara. Saya penyelidik kualitatif. Saya kumpulkan cerita-cerita; itu tugas saya. Dan mungkin cerita hanyalah data berjiwa. Dan mungkin saya hanya penglipur lara. Jadi saya pun berkata, panggil saya penyelidik-penglipur lara." Dan dia menjawab, "Haha. Itu tidak wujud."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Jadi saya penyelidik-penglipur lara, dan hari ini, saya sampaikan ucapan ini -- meluaskan tanggapan -- jadi, saya akan berucap dan bercerita tentang satu kajian saya yang secara dasarnya, telah meluaskan tanggapan saya, dan sebenarnya telah mengubah cara saya hidup, bercinta, bekerja, dan mendidik anak.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Dan di sini bermulanya cerita saya. Sewaktu menjadi penyelidik muda, pelajar kedoktoran, di tahun pertama, seorang profesor penyelidikan berkata kepada kami, "Ini dia, jika sesuatu itu tidak boleh diukur, ia tidak wujud. berkata kepada kami, "Ini dia, jika sesuatu itu tidak boleh diukur, ia tidak wujud. Saya sangka dia bergurau sahaja. Saya berkata, "Yakah?" dan beliau jawab, "Sudah tentu". Dan anda harus faham, saya mempunyai ijazah sarjana muda, ijazah sarjana dan sedang menjalani pengajian ijazah kedoktoran dalam bidang kerja sosial, jadi keseluruhan kerjaya akademik saya di kelilingi mereka yang seolah-olah percaya dengan "kekusutan hidup, menyukainya." Dan saya lebih kepada: "kekusutan hidup, bersihkan, aturkan dan simpan di dalam kotak bento.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Dan bagi saya, itu hala tuju saya, kerjaya yang membawa saya ke -- mengikut perpatah dalam kalangan pekerja kebajikan: "Menghala kepada ketidakselesaan kerja". Namun, saya ketepikan ketidakselesaan dan berusaha dapatkan semua A. Itu mantera saya. Jadi, saya amat teruja. Dan saya berfikir, Itu mantera saya. Jadi, saya amat teruja. Dan saya berfikir, ini kerjaya untuk saya, kerana saya gemar hal-hal yang kusut-masai. ini kerjaya untuk saya, kerana saya gemar hal-hal yang kusut-masai. Tetapi saya mahu menguraikannya. Saya mahu memahaminya. Saya mahu kupas semua yang saya tahu penting dan sebarkan rahsianya untuk pengetahuan semua.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Jadi, saya bermula dengan hubungan. Kerana, setelah 10 tahun sebagai pekerja sosial, apa yang saya sedar ialah, kita wujud kerana hubungan. Itu yang memberi tujuan dan erti dalam hidup kita. Ini matlamatnya. Tidak kira sama ada anda pekerja keadilan sosial, kesihatan mental, penderaan dan pengabaian, apa yang kami tahu ialah hubungan, kemampuan merasa terhubung -- itu kejadian kita secara neurobiologi -- tujuan kewujudan kita.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Jadi saya akan mulakan dengan hubungan. Anda tentu tahu keadaan di mana ketua anda menilai anda dan nyatakan anda lakukan 37 perkara cemerlang dan satu perkara -- "peluang untuk majukan diri?"
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Dan yang bermain di fikiran hanyalah peluang memajukan diri, betul? Ternyata, begitu juga kajian saya kerana apabila anda tanya tentang kasih sayang, mereka cerita tentang patah hati. Apabila anda tanya tentang kekitaan, mereka cerita tentang pengalaman mereka yang menyakitkan apabila dipinggirkan. Dan apabila anda tanya tentang hubungan, mereka cerita mengenai hubungan terputus.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Jadi, secara pantas -- setelah hampir enam minggu menyelidik-- Saya menemui sesuatu yang tidak bernama, yang benar-benar mengurai hubungan dengan cara yang tidak saya fahami atau pernah temui. Jadi, saya mengundur diri dari penyelidikan ini dan berfikir, saya perlu memahaminya. Dan ia rupanya, rasa malu. Dan rasa malu memang mudah difahami sebagai bimbang sekiranya tidak terhubung: Sekiranya, sesuatu tentang saya, diketahui atau dilihat orang, saya tidak akan layak terhubung?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Apa yang boleh saya katakan ialah: ia sejagat; kita semua berasa begitu. Mereka yang tidak pernah mengalami rasa malu, tidak mampu merasa empati atau terhubung. Tidak ada orang yang mahu menghadapinya, dan lagi anda menidaknya, lagi malu anda. Ini yang menyokong rasa malu, "Saya tidak cukup baik," -- perasaan yang kita semua kenal: "Saya tidak cukup sempurna. Saya tidak cukup langsing, yang kita kenal: "Saya tidak cukup sempurna. Saya tidak cukup langsing, tidak cukup kaya, tidak cukup lawa, tidak cukup pandai, tidak cukup dinaikkan pangkat." Apa yang menyokongnya ialah, rasa mudah tersinggung yang amat sangat. Beranggapan, bagi menjalin hubungan, kita harus dilihat, benar-benar dilihat. Dan anda tahu
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
perasaan saya tentang rasa mudah tersinggung. Saya membencinya. Dan saya rasa, ini peluang untuk mengatasi keadaan ini. Saya akan fahaminya, saya akan mengambil setahun, saya akan mengupas rasa malu, saya akan dapat memahami apa itu mudah tersinggung, dan saya akan mengakalinya. Jadi saya bersedia, dan benar-benar teruja. Seperti yang anda tahu, hasilnya tidak begitu elok.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Anda sedia maklum, saya memang boleh bercerita tentang rasa malu, tetapi saya akan menghabiskan masa semua orang. Secara ringkasnya, pada dasarnya -- dan ini yang sangat penting, yang saya pelajari setelah lama menjalani
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
penyelidikan ini. Setahun bertukar menjadi enam tahun: ribuan cerita, ratusan wawancara panjang, perbincangan kumpulan berfokus. Sehingga ada yang mengirimi saya keratan-keratan diari dan kisah-kisah mereka -- Sehingga ada yang mengirimi saya keratan-keratan diari dan kisah-kisah mereka -- ribuan maklumat dalam tempoh enam tahun. Dan saya seolah-olah dapat menanganinya. Saya seolah-olah memahami apa itu rasa malu, begini cara ia bertindak. Saya hasilkan sebuah buku, saya terbitkan sebuah teori, tetapi ada sesuatu yang tidak kena -- dan ini dia, sekiranya, saya membahagikan, secara kasar, orang-orang yang saya wawancara, kepada mereka yang mempunyai kepercayaan diri -- itu pokok pangkalnya, kepercayaan diri -- mereka mempunyai rasa kasih sayang dan kekitaan yang mendalam -- dan mereka yang berhempas pulas mendapatkannya, dan asyik tertanya-tanya jika mereka cukup baik.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Terdapat hanya satu pembolehubah yang membezakan antara mereka yang mempunyai rasa kasih sayang dan kekitaan, dan mereka yang berhempas pulas mendapatkannya. Iaitu, mereka yang mempunyai rasa kasih sayang dan kekitaan yang mendalam, percaya mereka layak berkasih sayang dan berkepunyaan. Itu saja. Mereka percaya mereka berkelayakan. Dan bagi saya, apa yang sukar yang menghalang hubungan ialah rasa gusar bahawa kita tidak layak untuk dihubungkan, ialah sesuatu, secara peribadi dan profesional, saya rasa perlu memahami secara mendalam. Jadi apa yang saya buat ialah, ambil semua wawancara Jadi apa yang saya buat ialah, ambil semua wawancara terdapatnya rasa layaknya diri, mereka yang hidup sedemikian, dan pandang itu sahaja.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Apa persamaan yang ada pada mereka? Saya ketagihan peralatan pejabat, tapi itu ucapan yang lain. Saya ketagihan peralatan pejabat, tapi itu ucapan yang lain. Jadi, saya ada kad manila dan pena, dan saya berfikir, "Apakah tajuk penyelidikan saya ini?" Dan timbul di fikiran ialah, ketulusan. Mereka mempunyai ketulusan, hasil daripada kepercayaan diri yang tinggi. Saya pun tulis di kad manila, dan mula mengamati data yang ada. Sebenarnya, saya mulakan, dalam tempoh empat hari, menganalisa data secara intensif, saya mengambil wawancara-wawancara, cerita-cerita, kejadian-kejadian. Apa temanya? Apa coraknya? Suami saya bersama-sama anak keluar bandar kerana saya seperti Jackson Pollock ketika berkarya, saya hanya mengarang dan dalam mod penyelidik.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Dan ini penemuan saya. Persamaan mereka ialah keberanian. Dan ingin saya terangkan maksud keberanian kepada anda. Keberanian, definasi asal keberanian pada awal penerimaannya ke dalam bahasa inggeris -- daripada perkataan Latin, "cor", bererti hati, dan definasi asal ialah, menceritakan tentang diri anda dengan ikhlas. Dan secara ringkasnya, mereka ini sanggup menjadi tidak sempurna. Mereka merasa belas kasihan dan sanggup berbuat baik kepada diri sendiri dahulu, dan kemudian orang lain, kerana, ternyata, kita tidak akan merasa belas kasihan terhadap orang lain, sekiranya kita tidak berbuat baik kepada diri sendiri. Dan akhir sekali, mempunyai hubungan dan -- ini yang sukar dilakukan -- hasil dari kesahihan, mereka sanggup mengubah siapa mereka harus jadi, untuk menjadi diri mereka yang sebenarnya. Ini yang anda harus lakukan untuk hubungan. Ini yang anda harus lakukan untuk hubungan.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Persamaan lain yang ada pada mereka ialah: Mereka terima rasa mudah tersinggung dengan hati terbuka. Mereka percaya apa yang menyebabkan mereka mudah tersinggung menjadikan mereka indah. Mereka tidak berkata rasa mudah tersinggung sesuatu yang selesa, Mereka tidak berkata rasa mudah tersinggung sesuatu yang selesa, mereka juga tidak berkata ia menyeksakan -- seperti yang saya dengari semasa wawancara. Mereka hanya kata, ia perlu. Mereka bercakap tentang kesanggupan mengucap "Saya sayang kamu" dahulu, Mereka bercakap tentang kesanggupan mengucap "Saya sayang kamu" dahulu, kesanggupan melakukan sesuatu kesanggupan melakukan sesuatu yang tiada jaminan, kesanggupan bersabar sementara menunggu panggilan doktor selepas menjalani ujian mamogram. Mereka sanggup melibatkan diri dalam perhubungan yang tidak tentu keberhasilannya. Mereka anggap ini perkara asas.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Saya sendiri berpendapat ini pengkhianatan. Saya tidak percaya saya begitu taksub dalam menyelidik, di mana tugas kami -- seperti yang anda ketahui, definasi penyelidikan ialah, mengawal dan meramal, mengamati fenomena bagi tujuan yang tersurat untuk mengawal dan meramal. Dan sekarang, misi saya untuk mengawal dan meramal telah menghasilkan jawapan, iaitu rasa mudah tersinggung wujud dalam kehidupan kita dan kita harus berhenti mengawal dan meramal. Ini menyebabkan jiwa saya terganggu sedikit --
(Laughter)
(Gelak ketawa)
-- which actually looked more like this.
-- sebenarnya, ia seperti ini.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And it did.
Memang benar. Bagi saya, ia gangguan jiwa,
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
bagi pakar terapi saya, ia kesedaran rohaniah.
(Laughter)
Kesedaran rohaniah berbunyi lebih baik daripada
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
gangguan jiwa, tetapi saya pasti itu gangguan jiwa. Lalu, saya ketepikan data dan mencari pakar terapi. Begini: anda tahu siapa diri anda apabila berkata kepada kawan-kawan, "Saya rasa saya perlukan seseorang. Siapakah yang awak syorkan?" Lebih kurang lima orang kawan saya berkata, "Oooh. Saya tidak akan menjadi pakar terapi awak." (Gelak ketawa)
(Laughter)
Saya bertanya, "Apa maksud awak?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Dan mereka menjawab, "Maksud saya, jangan bawa kayu pengukur kamu." Saya menjawab, "Okey."
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Jadi saya bertemu pakar terapi. Janji temu pertama saya dengan dia, Diana -- Saya bawa bersama satu senarai cara-cara mereka yang hidup dengan ketulusan, dan saya duduk. Dan dia bertanya, "Apa khabar?" Dan saya menjawab, "Saya baik. Saya okey." Dia berkata, "Apa masalahnya?" Dan ini pakar terapi yang bertemu pakar-pakar terapi yang lain. Kami terpaksa berbuat demikian kerana meter "B.S." mereka bagus.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Dan saya pula berkata, "Ini masalahnya, saya kebingungan." Dan dia bertanya, "Apa yang dibingungkan?" Dan saya menjawab, "Saya mempunyai isu mudah tersinggung. Saya tahu rasa mudah tersinggung ialah inti pati rasa malu dan takut, dan kita berhempas pulas untuk mendapatkan kelayakan tetapi nampaknya, ia juga punca kegembiraan, kreativiti, kekitaan, kasih sayang. Dan saya rasa, saya ada masalah dan memerlukan pertolongan." Dan saya berkata, "Ini dia: bukan hal-hal kekeluargaan, bukan hal-hal mengarut di zaman kanak-kanak."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
"I just need some strategies."
Saya hanya perlukan beberapa strategi."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
(Applause)
(Tepukan)
Thank you. So she goes like this.
Terima kasih. Dia pun menjawab begini.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Dan saya berkata, "Ini teruk betul, kan?" Dia menjawab, "Ia bukan baik mahupun teruk."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Ia hanya ia." Dan saya berkata, "Alamak, ini nampaknya teruk."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Dan ia berlaku sedemikian, dan juga tidak. Dan ini berterusan selama setahun. Seperti yang anda tahu, terdapat mereka yang akan beralah dan terima hakikatnya apabila sedar rasa mudah tersinggung dan kemesraan adalah penting. A: Itu bukan saya. B: Saya tidak bergaul dengan orang-orang seperti itu.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Ia, bagi saya, satu pertarungan jalanan selama setahun. Pasakan demi pasakan. Rasa mudah tersinggung tolak, saya tolak balik. Saya kalah, tetapi mendapat kembali kehidupan saya.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Dan saya teruskan semula penyelidikan saya dan mengambil beberapa tahun kemudian, cuba benar-benar memahami siapa sebenarnya mereka, yang berhati tulus, apa pilihan yang mereka ambil dan apa yang kita lakukan dengan rasa mudah tersinggung. dan apa yang kita lakukan dengan rasa mudah tersinggung. Kenapa kita berhempas pulas dengannya? Adakah saya seorang sahaja yang berhempas pulas dengan rasa mudah tersinggung? Tidak.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Jadi ini yang saya mengerti daripadanya. Kita matikan rasa mudah tersinggung -- apabila menunggu panggilan. Yang lucunya, saya bertanya di Twitter dan Facebook, "Bagaimana anda definasikan rasa mudah tersinggung? Apa yang membuat anda rasa mudah tersinggung? Dan dalam sejam setengah, saya mendapat 150 jawapan. Kerana, saya ingin tahu pendapat mereka di luar sana. Kerana, saya ingin tahu pendapat mereka di luar sana. Minta bantuan suami kerana saya tidak sihat, dan kami baru sahaja berkahwin; mulakan seks dengan suami; mulakan seks dengan isteri; ditolak; mengajak seseorang keluar; menunggu panggilan doktor; diberhentikan kerja; memberhentikan pekerja -- kita menghuni di dunia sebegini. Kita hidup dalam dunia yang mudah tersinggung. Dan salah satu cara kita mengatasinya ialah, kita matikan rasa mudah tersinggung.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Dan saya rasa, ada buktinya -- dan ia bukan satu sahaja sebab wujudnya bukti, pada pendapat saya, itu satu perjuangan penting -- kita yang paling banyak berhutang, obes, ketagihan, dan kelompok dewasa mengambil ubat-ubatan dalam sejarah Amerika Syarikat. ketagihan, dan kelompok dewasa mengambil ubat-ubatan dalam sejarah Amerika Syarikat. Masalahnya -- dan saya pelajarinya daripada kajian ini -- kita tidak boleh memilih untuk matikan emosi. Anda tidak boleh berkata, ini tidak elok. Ini rasa mudah tersinggung, ini kesedihan, ini rasa malu, ini rasa takut, ini kekecewaan. Saya tidak mahu merasai semua itu. Saya mahu minum beberapa gelas bir dan makan muffin pisang.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Saya tidak mahu merasai semua ini. Saya tahu anda faham. Mencerobohi hidup anda, itu tugas saya. Yallah!
(Laughter)
(Gelak ketawa)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Kita tidak boleh matikan perasaan itu tanpa matikan kesan-kesan lain, emosi kita. Anda tidak boleh pilih untuk matikannya. Apabila kita matikan semua itu, kita matikan kegembiraan, kita matikan kesyukuran, kita matikan keriangan. Dan hasilnya, kita sengsara, dan mencari tujuan dan maksud, dan kemudian, merasa mudah tersinggung, kita minum beberapa gelas bir dan makan muffin pisang. Dan ia menjadi satu kitran yang memudaratkan.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Saya rasa, kita perlu merenung kenapa dan bagaimana kita matikan perasaan. Dan ia bukan sahaja bagi ketagihan. Seperkara lagi yang kita lakukan ialah, menjadikan segala yang tidak pasti, pasti. Agama telah menjadi percayakan takdir dan misteri kepada kepastian. Agama telah menjadi percayakan takdir dan misteri kepada kepastian. Saya betul, anda salah. Diam! Itu saja. Hanya pasti. Selagi kita takut, selagi itu kita mudah tersinggung, lagi takut. Selagi kita takut, selagi itu kita mudah tersinggung, lagi merasa takut. Suasana politiks hari ini, begitu. Tidak wujud lagi wacana. Tidak wujud perbualan. Hanya celaan. Anda tahu apa maksud celaan dalam penyelidikan? Satu cara melepaskan kesakitan dan ketidakselesaan. Kita sempurnakan. Jika ada sesiapa yang mahu hidupnya sebegitu, sayalah orangnya, tetapi ia tidak mungkin berlaku. Kerana apa yang kita lakukan ialah, kita masukkan lemak dari pinggul ke pipi kita. Kerana apa yang kita lakukan ialah, kita masukkan lemak dari pinggul ke pipi kita.
(Laughter)
(Gelak ketawa)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Harapan saya, dalam tempoh 100 tahun lagi, mereka akan lihat dan berkata, "Wah."
(Laughter)
(Gelak ketawa)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Dan yang bahaya, kita sempurnakan anak-anak kita. Biar saya beritahu anda anggapan kita terhadap anak-anak kita. Apabila dilahirkan, mereka lasak untuk berhempas pulas. Dan apabila anda mendukung bayi yang sempurna itu, tugas kita bukan untuk berkata, "Lihat, dia cukup sempurna. Tugas saya, memastikan dia sentiasa sempurna -- pastikan dia memasuki pasukan tenis di tahun lima dan ke Yale di tingkatan satu." Itu bukan tugas kita. Tugas kita ialah, memerhati dan berkata, "Kamu tahu tak? Kamu tidak sempurna, dan kamu dijadikan untuk berhempas pulas, tetapi kamu berhak disayangi dan dipunyai." Itu tugas kita. Tunjukkan saya generasi yang dibesarkan begitu, maka berakhirlah masalah, yang kita hadapi hari ini. Kita berpura-pura apa yang kita lakukan tidak mempunyai kesan ke atas orang lain. Kita lakukan itu dalam kehidupan peribadi kita. Kita lakukan itu dalam dunia korporat -- sama ada menyelamatkan syarikat, tumpahan minyak, mengingat kembali -- kita berpura-pura apa yang kita lakukan tidak mempunyai impak ke atas orang lain. Saya akan berkata kepada syarikat-syarikat, ini bukan rodeo pertama kami. Kami hanya mahukan anda sahih dan tulus dan berkata, "Kami minta maaf. Kami hanya mahukan anda sahih dan tulus dan berkata, "Kami minta maaf. Kami akan membetulkannya."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Tetapi ada kaedah lain, dan ini pesanan saya. Ini yang saya temui: benarkan kita dilihat, benar-benar dlihat, dilihat mudah tersinggung; menyayangi dengan sepenuh hati, walaupun tiada jaminan -- dan sebagai seorang ibu, saya akui, itu benar-benar sukar -- mengamalkan kesyukuran dan kesenangan di saat-saat mencemaskan, apabila kita tertanya-tanya, "Mampukah saya sayang kamu sedalam ini? Mampukah saya benar-benar percayainya? Mampukah saya bertegas? Daripada mengada-adakan kemungkinan, merenung sejenak dan berkata, "Saya bersyukur, kerana merasa mudah tersinggung bererti saya hidup." Dan akhir sekali, saya rasa yang paling mustahak, mempercayai apa yang kita ada mencukupi. Apabila kita mengamalkan kata-kata "Saya mencukupi", kita akan berhenti menjerit dan mula mendengar, kita menjadi lebih baik dan mesra terhadap orang di sekitar kita, dan lebih lemah lembut kepada diri sendiri.
That's all I have. Thank you.
Setakat ini sahaja. Terima kasih.
(Applause)
(Tepukan)