So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
За, энэ түүхээр эхлүүлье: хэдэн жилийн өмнө, би илтгэл тавих болоод зохион байгуулагч нь над руу утасдлаа. Над руу залгаад, "Хөтөлбөрийн танилцуулга дээр таны тухай юу гэж бичихээ сайн мэдэхгүй байна." гэв. "Юу нь хэцүү байдаг билээ?" гэж би бодлоо. Тэгээд тэр, "Таны ярьж байхыг сонсохоор таныг судлаач гэж тодорхойлмоор, гэхдээ судлаач гэвэл таныг уйтгартай, чухал биш гээд хүн ирэхгүй болов уу гэж бодоод" гэв. (Инээлдэв)
(Laughter)
Тэгэхээр нь би "За" л гэлээ.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
"Гэхдээ таны ярианы түүх өгүүлж буй хэсэг надад таалагдсан. Тиймээс таныг түүх өгүүлэгч гэе гэж бодож байна" гэв. Мэдээж академик, өөртөө итгэлгүй тал маань "Намайг юу гэж бичнэ гэнэ ээ?" гэхэд "Би таныг түүх өгүүлэгч гэж бичнэ" гэж тэр давтав. "Шидэт дагина гэчихгүй яасан юм?" гэж бодож амжив. (Инээлдэв)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Тэгээд би "за жаахан бодоод үзье" гээд эр зоригоо чангалахыг хичээлээ. Ер нь би чинь түүх өгүүлэгч юм байна. Би чанар хайж судалгаа хийдэг. Түүх цуглуулах нь миний хийдэг ажил. Түүх бол магадгүй сэтгэл зүрхтэй мэдээлэл. Тэгэхээр би түүх өгүүлэгч байх нь. Тэгээд би, "Юу гээч? Намайг судлаач-түүх өгүүлэгч гээд биччих" гэхэд тэрээр "Хаха, тийм юм гэж юу байхав дээ" гэв.
(Laughter)
(Инээлдэв)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Тэгэхээр би бол судлаач-түүх өгүүлэгч, өнөөдөр та нарт аливааг хүлээн авах үзлийн хүрээгээ тэлэх тухай ярьж байгаа учраас би өөрийн судалгааны талаар зарим түүхүүдээс та нартай хуваалцмаар байна. Эдгээр түүхүүд мэдрэхүйг минь тэлж, хэрхэн амьдрах, хайрлах, ажиллах, үр хүүхдээ өсгөн хүмүүжүүлэхийг минь өөрчилсөн юм.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Миний түүх ингэж эхэлсэн юм: Залуухан судлаач, докторант байлаа. Эхний жилдээ байхад нэг судлаач профессор бидэнд хандаж, "За ийм байна, хэрвээ чи хэмжиж чадахгүй байвал, тэр чинь байхгүй гэсэн үг" гэв. Би түүнийг тоглож байна л гэж бодсон юм. Тэгээд би "Үнэхээр үү?" гэхэд тэр, "Маргаангүй" гэв. Танд л гэж хэлэхэд, би нийгмийн ажлын бакалавр, магистрын зэрэгтэй, нийгмийн ажлын доктортоо сурч байсан тул миний бүхий л академик ажил маань "Амьдрал бол замбараагүй, түүнийг хайрла" гэсэн итгэл үнэмшил бүхий хүмүүсийн дунд өнгөрдөг байсан юм. Харин би, "амьдрал замбаараагүй, тиймээс цэвэрлээд, эмхлээд, өдрийн хоолны саванд хий" гэдэг уриатай байлаа.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Эргээд бодоход энэ дундаас би замаа олсон. Тохирсон карьераа олсон гэдэг итгэлийг өгсөн-- Нийгмийн ажлын нэг гол хэллэг байдаг л даа. "Ажлын тав тухгүй хэсэгт илүү анхаар". Би тав тухгүйг эвдэж, эвтэйхэн болгоод, бүх А дүнгүүдийг авна гэж боддог. Миний зарчим ийм л байлаа. Энэ тухай сонсоод миний сэтгэл хөдлөв. Тэгээд энэ бол надад яг тохирсон ажил, учир нь би замбараагүй сэдэвт дуртай гэж бодлоо. Гэхдээ би тэдгээрийг цэгцэлмээр байна. Би тэдгээрийг ойлгохыг хүсэж байна. Би чухал гэж бодсон зүйлс рүүгээ нэвтрэн орж, кодыг нь бүх хүнд харуулмаар байна.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Тэгээд би "холбоо"-ноос эхлэв. Учир нь нийгмийн ажилтнаар 10 жил ажиллахдаа "холбоо" бол бид яагаад энд байгаад байгаагийн шалтгаан гэдгийг ойлгодог юм. Энэ л бидний амьдралд утга учир, зорилго өгдөг. Ердөө энэ л бүхний учир шалтгаан. Нийгмийн, эмнэлгийн, хүчирхийллийн эсрэг тэмцэгч аль ч хүнтэй ярилцахад тэдэнд, бидний сайн мэдэх холбоо буюу хүнтэй холбоотой байх чадвар бол -- нейробиологийн хувьд ч адил -- бид энд байгаагийн шалтгаан байв.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Тиймээс, холбоогоор л эхлье гэж бодов. Та нар даргаараа ур чадвараа үнэлүүлэх тэр үеийг сайн мэдэх байх. Тэр таны сайн чаддаг 37 зүйлийг хэлээд, харин "өсөж дэвших боломж" гэж нэг зүйлийг онцлоход--
(Laughter)
(Инээлдэв)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Та нар яг өсөж дэвших боломжийн талаах бодсон тийм үү? Тэгэхээр энэ ер нь миний ажил ямар байсантай төстэй юм л даа. Учир нь та хүмүүсээс хайрын тухай асуувал тэд танд хагацлын тухай ярина. Харилцаа хамаарлын талаар асуувал тэд бусдад үл ойшоогдож байсан хамгийн хэцүү явдлаа ярина. Харилцаа холбооны тухай асуувал тэд тусгаарлагдсан тухай түүхээ ярина.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Судалгаагаа эхлээд ердөө зургаахан долоо хоногийн дотор урьд өмнө нь хэзээ ч харж байгаагүй, үл мэдэгдэх, харилцаа холбоог задалдаг зүйлтэй би учирсан юм. Би судалгаанаасаа түр хөндийрөөд, энэ чухам юу болохыг олж мэдэх хэрэгтэй гэж бодлоо. Энэ зүйл "ичгүүр" болж таарав. Тусгаарлагдахын айдас гэдгээр нь ичгүүрийг амархан ойлгож болно. Хэрэв хэн нэгэн нь мэдчихвэл тэр хүнтэй холбоотой байх эрхгүй мэт санагдуулах миний талаар ямар нэг зүйл бий бил үү?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Энэ бол юниверсал, бүх хүнд байдаг гэдгийг л би танд хэлж чадна. Ичих мэдрэмжгүй хүмүүс бол бусдыг ойлгох, бусадтай холбоотой байх чадваргүй хүн юм. Хэн ч энэ талаар ярихыг хүсдэггүй. Та ичгүүрийн талаар бага ярих тусам, та илүү их ичгүүрийг мэдэрдэг. Ичгүүрийн суурь үндэс нь юу вэ гэхээр, "би хангалттай сайн биш" гэсэн бодол. "Би хангалттай чөлөөт биш, туранхай биш, баян биш, хөөрхөн биш, ухаантай биш, хангалттай дэвшиж чадаагүй." гэх мэт. Энэ ичгүүрийн суурь нь асар шаналгаат эмзэг байдал байсан, юу вэ гэхээр, бусадтай холбоотой байхын тулд бид өөрсдийгөө тэдэнд илчлэх ёстой, бүр тод томруунаар.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Би эмзэг байдлыг юу гэж боддог вэ гэхээр, би үүнийг үзэн яддаг. Тэгээд би, энэ бол үүнийг өөрийн хэмжих саваагаараа хэмх цохих боломж гэж бодлоо. Энэ зүйлийн учрыг нь олно оо гэж шийдлээ. Жилийн дотор ичгүүрийг бүрэн задлан шинжлээд, эмзэг байдал яаж ажилладгийг мэдээд, түүнийг ялан дийлэх болно гэж бодож байв. Би бэлэн бас маш их догдолж байлаа. Яг миний бодсоноор болоогүй л дээ.
(Laughter)
(Инээлдэв)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Та нар мэддэг юм байна. Ичгүүрийн талаар ихийг яримаар байгаа ч хүмүүсийн цагаас хумслах хэрэг гарна. Гэхдээ та бүхэнд энэ бүхэн чухамдаа юу байсныг товчхон хэлье. Арваад жил судалгаа хийхдээ ойлгож авсан магадгүй хамгийн чухал зүйл энэ байх.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Нэг жил маань зургаан жил, хэдэн мянган түүх, хэдэн зуун ярилцлага фокус группын ярилцлагууд болж хувирсан юм. Энэ зургаан жилд хүмүүс над руу сэтгүүлийн хуудсуудыг, өөрсдийнхөө түүхийг, мянга мянган мэдээллүүдийг илгээж байлаа. Би ч яаж ийгээд зохицуулж байлаа. Ичгүүр гэж энэ юм байна, ингэж ажилладаг юм байна гэх маягаар ойлгож эхэллээ. Ном бичлээ, онол хэвлүүллээ, гэхдээ нэг л болохгүй байв-- юу гээч, ярилцлага авсан хүмүүсээ сонгоод хоёр хэсэгт хуваалаа. Нэг хэсэгт нь өөрсдийгөө үнэ цэнэтэй гэдгээ мэдэрсэн хүмүүс-- энэ бол бидний яриад байсан гол зүйл, үнэ цэнэтэй гэдгээ мэдрэх-- эдгээр хүмүүс хайр ба хамаарлыг ихээр мэдэрдэг. Нөгөө хэсэг нь энэ тал дээр асуудалтай хүмүүс. Тэд үргэлж өөрсдийгөө хангалттай сайн биш гэж боддог.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Хайр болон хамаарлыг хүчтэй мэдэрдэг хүмүүс болон тэдгээрийг мэдэрч чадахгүй байгаа хүмүүсийг заагладаг нэг л зүйл байлаа. Хайр болон хамаарлыг хүчтэй мэдэрдэг хүмүүс ердөө л тэдгээрийг мэдрэх эрхтэй буюу үнэ цэнэтэй гэдэгтээ итгэдэг. Ердөө л энэ. Тэд үнэ цэнэтэй гэдэгтээ итгэдэг. Миний хувьд, холбоотой байхад садаа болдог тэр зүйл бол холбоотой байх хувьгүй гэсэн тэр айдас юм. Хувийн болон мэргэжлийн хувьд үүнийг би сайн ойлгох ёстой гэж бодож байлаа. Тэгээд би үнэ цэнэтэй гэдгээ мэдэрдэг, тэгж ч амьдарч байгаа хүмүүсийн ярилцлагуудыг гаргаад сайн харлаа.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Эдгээр хүмүүс юугаараа ижилхэн байна вэ? Би оффис хэрэгслийн ялимгүй шуналтай л даа гэхдээ тэр ч яахав, өөр яриа. Бичиг хэргийн хавтас болон харандаагаа гаргаад , судалгаагаа юу гэж нэрлэх вэ гэж бодов. "Сэтгэл дүүрэн" гэдэг үг толгойд минь хамгийн түрүүнд орж ирсэн юм. Эдгээр сэтгэл дүүрэн хүмүүс үнэ цэнээ ухаарсан байдаг. Тэгээд би судалгааны хавтастаа гарчиг өгч мэдээллүүдээ шинжилж эхлэв. Үнэндээ эхний дөрвөн өдөр ярилцлагууд, түүхүүд, үйл явдлуудаа түүж авах гэх зэргээр эрчимтэйгээр шинжилгээ хийж эхэллээ. Ямар сэдэвтэй байна? Ямар хэв шинжтэй байна? гээд л. Нөхөр маань хүүхдүүдээ аваад хотоос гарчихлаа. Аргагүй л дээ, бичих ажлаа эхлээд судлаач өрөлтөө авахаараа Жэксон Поллоктой адил ажилдаа улайрчихдаг хүн л дээ би.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Тэгээд би дараах зүйлийг олж мэдсэн юм. Тэд бүгдээрээ зүрх зоригтой байх чадвартай хүмүүс байлаа. Зүрх зориг болон эрэлхэг байдлын ялгааг та бүхэнд хэлмээр байна. Зүрх зориг (courage)- анх Англи хэлэнд орж ирэхдээ зүрх (cor) гэсэн утгатай Латин үг байсан бөгөөд анхдагч утга нь та сэтгэл зүрхнээсээ хамт байж чаддаг хэн нэгний түүхийн тухай байсан юм. Тэгэхээр эдгээр хүмүүс бол зүгээр л төгс биш байж чадах зоригтой хүмүүс байсан. Тэдэнд эхлээд өөрсдөдөө энэрэнгүй байх, дараа нь бусдад энэрэнгүй хандах тийм нинжин сэтгэл байгаа юм. Хэрвээ хүн өөртөө энэрэнгүй хандаж эс чадваас бусдад энэрэнгүй хандаж чадахгүй. Сүүлийнх нь "холбоо", - хамгийн амаргүй хэсэг, тэд "холбоо" тогтооход чухал үүрэгтэй бодит байдлаа хүлээн зөвшөөрч, мөрөөдөж байсан хийсвэр бодлуудаасаа сайн дураар татгалзаж чадсанаар бодитоор "холбоо"-г тогтоож чадсан.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Эдгээр хүмүүст байсан бас нэг ижил чанар нь энэ байв. Тэд эмзэг байдлаа бүрэн хүлээн зөвшөөрсөн. Тэднийг эмзэг болгож байгаа зүйлс нь үнэндээ тэднийг үзэсгэлэнтэй болгосныг эдгээр хүмүүс ойлгосон байсан. Тэд мэдээж, ичгүүр гэдэг нь аятайхан сэтгэлд тавтай зүйл гэж хэлээгүй л дээ. Миний өмнө дурдсантай адил. Үүнийг зөвхөн байх ёстой зүйл гэж хэлсэн. Тэд зүрх зориг гаргаж, үйлдэл хийх тухай ярьсан. "Би чамд хайртай" гэж түрүүлж хэлэх зоригийн тухай, ямар ч баталгаагүй байсан ч ямар нэгэн зүйлийг шийдэх зүрх зориг, хорт хавдрын шинжилгээ хийлгэсний дараа эмчээс үр дүнг нь сонсохоор хүлээж суухдаа тайван байх талаар тэд ярьсан юм. Тэд бүтэх эсэхийг нь мэдэхгүй ч бусадтай харилцаа тогтооход бэлэн байсан. Тэд үүнийг байх л ёстой зүйл гэж үзсэн.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Харин би хувьдаа үүнийг өөрөөсөө урвасан хэрэг гэж үзсэн. Би судалгаандаа шударгаар хандана гэж амлалт өгсөндөө өөртөө итгэж чадахгүй байлаа. Судалгаа гэдгийн тодорхойлолт нь ямар нэгэн тогтоц, үзэгдлийг тодорхой шалтгааны үүднээс, хянах ба таамаглах явдал юм. Харин одоо миний нөгөө хянах, таамаглах даалгавар маань зөв амьдрахын тулд эмзэг байдлаа хүлээн зөвшөөрч, хянах болон таамаглахаа зогсоох хэрэгтэй гэсэн хариулттай тулгарсан юм. Энэ нь намайг жижиг сүйрэлд авчрав-
(Laughter)
(Инээлдэв)
-- which actually looked more like this.
-Үнэндээ бол ийм байсан л даа.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And it did.
Тийм ээ, ийм л юм болсон.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Би сүйрэл; харин сэтгэл зүйч эмч оюун санааны сэргэлт гэв.
(Laughter)
Оюун санааны сэргэлт гэх нь дээр сонсогдож
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
байгаа ч сүйрэл байсан гэдгийг батлая. Баримтуудаа хойш тавиад сэтгэл зүйч хайв. Нэг зүйл хэлэхэд, та найзууддаа хандаад "Би сэтгэл зүйчид үзүүлэх хэрэгтэй байна. Та нар зөвлөөч" гэж таван найзаасаа асуухад бүгдээрээ "Аааа, би л лав чиний сэтгэл зүйч болохгүй" гэх үед хүн өөрийгөө таньдаг юм байна лээ. (Инээлдэв)
(Laughter)
"Яасан гэж ингэж байгаа юм бэ?" гэхэд
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
харин тэд " За зүгээр л хэлж байна ш дээ. Харин хэмжих саваагаа битгий авчраарай" гэх маягтай. Би ч "За за" л гэв.
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Тэгээд би нэг сэтгэл зүйч оллоо. Дианатай хийсэн эхний уулзалт дээрээ би өнөөх "сэтгэл дүүрэн" хүмүүсийнхээ баримтыг авчраад өмнө нь суулаа. "Та сайн уу" гэж байна. Би ч "Сайн сайн. Дажгүй шүү" гэлээ. "За ямар асуудал байна?" гэж асууж байна. Ер нь бол сэтгэл зүйч сэтгэл зүйчдээ үзүүлж байгаа хэрэг л дээ. Яагаад тэгэх ёстой гэхээр тэд худлаа ярихыг анддаггүй юм л даа.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Тэгээд би хэллээ, "За ийм байна, надад асуудал байна" "Ямар асуудал байна?" гэж асууж байна. Би ч " Ер нь бол эмзэг байдлын талаарх асуудал. Эмзэг байдал нь ичих болон айхын үндэс болж, бусдад үнэлэгдэхийг хүсэх зовлонг төрүүлдэг мөртлөө нөгөө талаар аз жаргал, бүтээлч байдал, бусдад харилцаа хамааралтай байх болон хайрын ундарга юм шиг санагдах боллоо. Надад л асуудал байх шиг байна. Надад тусламж хэрэгтэй байна л даа." гэв. Тэгснийхээ дараагаар "Гэхдээ ийм байна, энэ гэр бүлтэй огт холбоогүй, хүүхэд нас энэ тэрийг бол бүр ярихгүй шүү" гэв.
(Laughter)
(Инээлдэв)
"I just need some strategies."
"Надад зүгээр л стратеги хэрэгтэй байна"
(Laughter)
(Инээлдэв)
(Applause)
(Алга ташив)
Thank you. So she goes like this.
Баярлалаа. Тэгээд тэр иймэрхүү байдалтай болов.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
"Энэ тэгээд муу юу?" гэхэд тэр "Сайн ч биш, муу ч биш" гэв.
(Laughter)
(Инээлдэв)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Энэ бол зүгээр л байдаг зүйл" гэв. Би ч "Өө бурхан минь, бүтэхгүй нь дээ" гэж би бодлоо.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Бүтсэн бас бүтээгүй. Жил орчим боллоо. Хүмүүс эмзэг байдал болон энэрэл хайр хоёрыг чухал болохыг ойлгоод хүлээн зөвшөөрч эхэлдэг болохыг та нар мэдэх байх. (А), би л лав тийм хүн биш. (Б), би тийм хүмүүстэй нийлдэг ч үгүй.
(Laughter)
(Инээлдэв)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Миний хувьд бол энэ бүхэн бүтэн жилийн тулаан байсан юм. Энэ бол хатуу тоглоом байсан. Эмзэг байдал бид хоёр нэгийгээ үзэв. Би тулаанд ялагдсан боловч харин амьдралаа эргүүлж авсан байх.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Улмаар би судалгаандаа эргэн орж, дараагийн хоёр жилийг, өнөөх "сэтгэл дүүрэн" хүмүүс эмзэг байдлын тухайд ямар сонголт хийж буйг, мөн бид ямар сонголт хийж байгаа талаар ойлгоход зориуллаа. Яагаад үүнээс болж тэгж их шаналдаг юм бэ? Ингэж шаналж байгаа нь ганцхан би гэж үү? Үгүй ээ.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Тэгээд би дараах зүйлийг ойлгож авсан юм. Бидэнд ямар нэгэн зүйл тохиолдох вий гэж бид эмзэг байдлаа намдаадаг. Хөгжилтэй нь, Фэйсбүүк, Твитерээр "Эмзэг байдлыг та юу гэж хэлэх вэ?, Юу таныг эмзэг болгодог вэ?" гэж асуухад цаг хагасын дотор надад 150 орчим хариу ирлээ. Хүмүүс юу гэж боддогийг л мэдэхийг хүссэн хэрэг л дээ. "Суугаад удаагүй нөхрөөсөө өвдөх үедээ тусламж хүсэх"; "Нөхөртэйгөө нөгөө ажлаа эхлүүлэх"; "Эхнэртэйгээ нөгөө ажлаа эхлүүлэх"; "Үл ойшоогдох"; "Хэн нэгнийг болзоонд урих"; "Эмчээс шинжилгээний хариу хүлээх"; "Ажлаас халагдах"; "Хүмүүсийг халах" -- бид ийм л дэлхий дээр амьдардаг. Бидний амьдарч буй дэлхий маань эмзэг юм. Үүнтэй зохицох арга замуудын нэг бол эмзэг байдлаа намдаах явдал юм.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Үүнийг нотолж болно. Энэ зүгээр ч нэг нотолгоо биш, харин маш том шалтгаан юм. Бид АНУ-ын түүхэн дэх хамгийн илүүдэл жинтэй, хамгийн донтолттой, эмчилгээнээс хамаарсан насанд хүрэгчид болоод байна. Судалгаанаасаа олж мэдсэнээр асуудал юунд байна гэхээр хүн сэтгэл хөдлөлөө сонголттойгоор намдааж чаддаггүй. "Энэ онцгүй юм байна, энэ эмзэг байдал байна, энэ уй гашуу, энэ ичгүүрт байдал байна, энэ айдас байна, энэ гансрал байна. Эднийг мэдэрмээргүй байна, ер нь шар айраг уугаад, гадилтай жигнэмэг идээд намдаачихая" гэж болдоггүй юм л даа.
(Laughter)
(Инээлдэв)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Би эдгээрийг мэдэрмээргүй байна. Мэддэг хүний инээд гэдгийг харж байна шүү. Таны амьдралыг судлах нь миний ажил юм шүү дээ. Өө бурхан минь.
(Laughter)
(Инээлдэв)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Тэгэхээр бусад сэтгэл хөдлөлөө намдаахгүйгээр эдгээр таагүй мэдрэмжүүдийг намдаах боломжгүй юм. Бид сонголттойгоор намдааж чадахгүй. Таагүй мэдрэмжүүдээ намдаах үедээ бид баяр баясал, талархал, аз жаргалаа хамтад нь намдаадаг. Ингээд л бид шаналж эхэлдэг, ямар нэгэн зорилго, утга учрыг хайдаг, эмзэг байдлыг мэдэрдэг. Тэгээд хэдэн шар айраг ууж, гадилтай жигнэмэг иддэг юм даа. Ингээд энэ аюулт үзэгдэл давтагдаж эхэлдэг.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Тэгвэл бид энэ таагүй мэдрэмжийг яагаад, мөн хэрхэн намдаадаг талаар ярилцах ёстой. Энэ нь заавал донтолт байх албагүй. Бид нөгөөтэйгүүр, тодорхойгүй зүйл болгоныг тодорхой болгохыг зорьдог. Шашин ч мөн адил сүсэг бишрэлийг тодорхой зүйл болгоход зорьсон. Миний зөв, чиний буруу. Амаа тат. Ердөө л энэ. Зүгээр л тодорхой. Айх тусмаа бид улам л эмзэг болж, улам илүү айж эхэлдэг. Өнөөдөр улс төр ч гэсэн иймэрхүү байгаа. Хэн ч зөрөхөө больсон. Ямар ч харилцан ярилцах зүйлгүй. Зөвхөн буруутгадаг л болсон. Судалгаанд буруушаалтыг хэрхэн тодорхойлдогийг мэдэх үү? Зовиур болон тааламжгүй байдлаа гадагшлуулах арга зам. Бид төгс байхыг хичээдэг. Хэн амьдралаа төгс болгохыг хүсдэг вэ гэвэл, тэр чинь би байна. Даанч бүтээгүй. Учир нь бид өгзөгнөөсөө өөх авхуулаад, хацрандаа хийлгэдэг.
(Laughter)
(Инээлдэв)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
100 жилийн дараа хүмүүс эргэж хараад "Хөөх" гэж хэлэх байх даа.
(Laughter)
(Инээлдэв)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Хамгийн аюултай нь бид үр хүүхдээ төгс болгохыг хичээдэг. Бид хүүхдүүдээ юу гэж боддог талаар хэлье. Тэд энэ орчлонд тэмцэх гэж ирдэг юм. Тэдгээр өхөөрдөм үрсээ тэврээд, "Хараач тэр үнэхээр төгс юм аа, түүний төгс чигээр нь өсгөнө. Түүнийг 5-р ангид нь теннисний багт, 7-р ангид нь Иелийн их сургуульд оруулна" гэч ёсгүй л дээ. Энэ бидний хийх зүйл биш. Үүний оронд бид харин "Чи минь төгс биш, бас амьдралд тэмцэх хэрэгтэй болно. Гэхдээ чи минь хайрлуулж, хамаарагдах үнэ цэнэтэй" гэж хэлээсэй. Энэ л бидний хийх ажил. Хэрвээ ийм байдлаар өссөн хүүхдүүдийн үе ирэх юм бол өнөөдөр бидний харж байгаа асуудлууд төгсгөл болно. Бидний хийдэг зүйлс бусдад хамаагүй мэтээр бид амьдарсаар байна. Хувь хүмүүс ч тэр, корпорациуд ч тэр -- асуудал, газрын тосны алдагдал татан буулгалт-- бидний хийж буй зүйлийн үр дагавар бусдад огтхон ч нөлөөлөхгүй мэт царайлдаг. Компаниудад хэлье, энэ бидний анхны үзүүлбэр биш шүү. Асуудалд зүгээр л бодитой хандаж, "Уучлаарай. Алдаагаа засах болно оо" гэж хэлэхийг л хүсэж байна.
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Гэвч бас өөр арга байна, төгсгөлд нь хэлье. Миний олж мэдсэн зүйл бол: өөрсдийгөө бусдад нээе; чин сэтгэлээсээ нээе; эмзэг байдлаа ч харуулъя; эргээд хайрлагдах ямар ч баталгаагүй ч бай хамаагүй чин сэтгэлээсээ хайрлая- ингэх нь мэдээж хэцүү, ээж хүний хувьд хэлье, энэ бол маш хэцүү-- гэвч бид ингэснээр л хүнд хэцүү үед талархал баяслыг мэдэрч чадна. Та ердөө л "Ийм ихээр хайрлаж чадах уу?, Үнэхээр сэтгэлээсээ итгэж чадах уу? Би ийм догшин байж болно гэж үү?" гэж өөрөөсөө асуу. Болзошгүй зүйлсийг муугаар бодолгүйгээр, "Миний эмзэг сул талтай байгаа нь намайг амьд байгааг мэдрүүлж, хүч өгч байгаад би маш их баяртай байна" гэж хэлээрэй. Эцэст нь хэлэхэд хамгийн чухал зүйл бол бидний одоо байгаа нь бидэнд хангалттай гэдэгт итгэх. Үүнийг л бид хэрэгжүүлж эхэлбэл би өөрийгөө хангалттай гэдэгт итгэж болно. Тэгээд бид хашгичихаа больж, сонсож эхэлдэг, хүмүүст эелдэг зөөлөн ханддаг, мөн өөртөө ч бас энэрэлтэй хандаж эхэлдэг.
That's all I have. Thank you.
Ийм л байна даа. Та бүхэнд баярлалаа.
(Applause)
(Алга ташив)