So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Ќе започнам со ова: пред две години, ме викна еден организатор на настани поради тоа што требаше да држам говор. Ме повика, и рече, "Имам проблем, навистина не знам како да те опишам на флаерот." И јас реков, "Па добро, што е проблемот?" Таа рече, "Те видов како зборуваше, и би те именувала како истражувач, мислам, меѓутоа страв ми е дека ако те викам истражувач никој нема да дојде, бидејќи ќе мислат дека си досадна и ирелевантна." (Смеа)
(Laughter)
Во ред.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
И таа рече, "Но, она што ми се допадна во твојот говор е тоа што ти си раскажувач на приказни. Затоа мислам дека ќе те викам едноставно раскажувач на приказни." И се разбира академскиот, несигурен дел од мене се огласи, "Како ќе ме викаш? И таа рече, "Ќе те викам раскажувач на приказни." Јас реков, "А зошто не магична вила?" (Смеа)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Реков, "Дај ми да размислам малку за ова." Пробав да се повикам на мојата храброст. Си помислив, Јас сум раскажувач на приказни. Јас сум квалитативен истражувач. Собирам приказни; тое е она што правам. И можеби приказните се само податоци со душа. И можеби јас сум само раскажувач на приказни. И така реков, "Знаеш што? Зошто не кажеш само дека сум истражувач-раскажувач на приказни." Таа настојуваше, "Хаха. Не постои такво нешто."
(Laughter)
(Смеа)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Значи јас сум истражувач-раскажувач, и денес ќе ви зборувам -- ќе зборуваме за ширење на перцепцијата -- и сакам да ви зборувам и да кажам неколку приказни за дел од моето истражување кое што фундаментално ја прошири мојата перцепција и вистински всушност го промени начинот на кој што живеам и сакам и работам и одгледувам.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
И еве како почнува мојата приказна. Кога бев млад истражувач, докторант, во прва година имав професор по истражување кој нѝ кажа, "Вака стојат работите, доколку не можете нешто да измерите, тогаш тоа не постои." Јас мислев дека се зафркава. Реков, "Навистина?", а тој, "Апсолутно." Треба да знаете дека имам диплома во социјална работа, магистратура во социјална работа, и мојот докторат го правев на теми од социјална работа, значи целата моја академска кариера беше опкружена со луѓе кои некако веруваа дека животот е хаотичен, сакај го. Јас сум повеќе за, животот е хаотичен, прочисти го, организирај го, и стави го во кутија.
(Laughter)
(Смеа)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
За да мислам дека го најдов мојот пат, дека најдов кариера која ќе ме води -- навистина, во социјалната работа важи дека треба да се навикнеме на нелагодноста на работата. Јас сум за, сруши ја нелагодноста надмини ја и извади го најдоброто. Тоа беше мојата мантра. Така бев многу возбудена за ова. Така си помислив, знаеш што, ова е кариера за мене, бидејќи јас сум заинтересирана за некои хаотични теми. Но сакам да можам да ги направам нехаотични. Сакам да ги разберам. Сакам да ги хакнам овие работи за кој што знам дека се важни и да го изложам кодот за да може секој да го види.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Така започнав со поврзаноста. Бидејќи, кога работиш како социјален работник 10 години, она што сфаќаш е дека поврзаноста е она поради што сме овде. Тоа е она што им дава цел и значење на нашите животи. Околу тоа сè се врти. Не е важно дали зборувате со луѓе кои работат во социјална правда, ментално здравство, злоупотреба и занемареност, она што знаеме е дека поврзаноста, способноста да се чувствуваш поврзан, е -- невробиолошка, така сме создадени -- тоа е причината поради која сме овде.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
И така си помислив, знаеш што, ќе почнам со поврзаноста. Ја знаете онаа ситуација кога добивате оценка од вашиот шеф, и таа ви кажува 37 работи кои ги правите одлично, и една работа -- прилика за раст?
(Laughter)
(Смеа)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
И постојано мислите на таа прилика за раст, така. Па очигледно на овој начин се одвиваше и мојата работа, бидејќи, кога ќе ги прашате луѓето за љубов, тие ви кажуваат за скршено срце. Кога ќе ги прашате луѓето за припадност, тие ќе ви ги кажат нивните најтешки искуства кога биле отфрлени. И кога ќе ги прашате луѓето за поврзаност, приказните кои ми ги кажуваа се однесуваа на неповрзаност.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Многу брзо -- после шест недели поминати на ова истражување -- налетав на ова неименувано нешто кое што апсолутно ја осветли поврзаноста на начин кој што не го разбирав или никогаш го немав видено. Потоа се повлеков од истражувањето и си реков, морам да откријам што е тоа. И излезе дека тоа бил срамот. Срамот можеме лесно да го разбереме како страв од неповрзаност. Има ли нешто во врска со мене за кое што, доколку другите дознаат или слушнат, ќе ме направи недостоен за да бидам поврзан.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Она што можам да ви кажам за срамот: универзален è ; сите го имаме. Единствените луѓе кои не доживуваат срам немаат капацитет за човечка емпатија или поврзаност. Никој не сака да зборува за тоа, и колку помалку зборуваш за тоа толку повеќе го имаш. Што лежи позади овој срам, ова "Јас не сум доволно добар", -- чувство кое што сите го знаеме: "Не сум доволно бел/а. Не сум доволно слаб/а, доволно богат/а, доволно убав/а, доволно паметен/на, доволно унапреден/а." Она што лежи позади срамот е измачувачката ранливост, идејата дека, за да се случи поврзаност, мораме да дозволиме да бидеме видени, навистина видени.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Знаете што чувствувам за ранливоста. Ја мразам ранливоста. Така си реков, ова ми е прилика да ја победам со мојот мерен инструмент. Сега почнувам, сега ќе го разберам ова нешто, ќе потрошам година, целосно ќе го разглобам срамот, ќе разберам како функционира ранливоста, и ќе ја надитрам. Така бев подготвена, и бев навистина возбудена. Како што знаете, нема да заврши добро.
(Laughter)
(Смеа)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Го знаете ова. Можам да ви кажам многу за срамот, но ќе морам да им го земам времето на сите други. Но она што можам да ви го кажам е дека сè се сведува на -- и можеби ова е една од најважните работи кои што ги научив во декадата додека го работев ова истражување.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Едната година се пролонгираше во шест, илјадници приказни, стотици долги интервјуа, фокус групи. Во еден период луѓе ми праќаа страници од весници и ми ги праќаа нивните приказни -- илјадници податоци во тек од шест години. Некако се справив. Некако разбрав, ова е она што претставува срам, вака функционира. Напишав книга, објавив теорија, но нешто не беше во ред -- а тоа беше дека, кога ќе ги земев во предвид луѓето што ги интервјуирав и ќе ги поделев на луѓе коишто навистина имаат чувство на вредност -- на тоа се сведува сето ова, чувството на вредност -- тие имаат силно чувство на љубов и припадност -- и луѓе кои што се борат за ова, и луѓе кои што секогаш се прашуваат дали се доволно добри.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Имаше само една променлива која што ги одвојуваше луѓето што имаат силно чувство на љубов и припадност од луѓето кои што се борат за овие квалитети. А тоа беше, луѓето кои што имаат силно чувство на љубов и припадност веруваат дека се вредни за љубов и припадност. Тоа е тоа. Тие веруваат дека вредат. И за мене, тешкиот дел од она нешто кое што нè спречува да бидеме поврзани е нашиот страв дека не сме вредни за врска, беше нешто што, лично и професионално, чувствував дека треба да го разберам подобро. Она што направив е ги зедов сите интервјуа каде што видов вредност, каде што видов луѓе што живеат на тој начин, и само ги набљудував.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Што имаат заедничко овие луѓе? Имам мала зависност од канцелариски материјал, но тоа е друга приказна. Држев картонска папка и маркер, и се прашував, како да го наречам ова истражување? Првиот збор кој што ми падна на памет беше срдечен. Ова се срдечни луѓе, кои што живеат од ова длабоко чувство на вредност. Така напишав на врвот од картонската папка, и почнав да ги гледам податоците. Всушност, прво направив во тек од 4 дена многу интензивна анализа на податоци, се навраќав, ги вадев интервјуата, приказните, ги вадев инцидентите. Која е темата? Кој е образецот? Маж ми го напушти градот со децата бидејќи секогаш многу длабоко се внесувам, тогаш само пишувам и се наоѓам во истражувачки мод.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
И ова е она што открив. Она што имаа заедничко беше чувство на храброст. Овде сакам само да направам разлика помеѓу храброст и херојство. Храброст, оригиналната дефиниција за храброст кога за прв пат се појавил во Англискиот јазик -- доаѓа од Латинскиот збор cor, што значи срце -- а оригиналната дефиниција значи да ја раскажеш приказната за себе со цело срце. Така овие луѓе имаат, многу едноставно, храброст да бидат несовршени. Тие го имаат сочувството да бидат прво љубезни кон себе, а потоа и кон другите, бидејќи, како што се покажа, не можеме да имаме сочувство кон другите доколку не се однесуваме љубезно кон себеси. И последното беше дека тие имаат поврзаност, и -- ова беше тешкиот дел -- како резултат на автентичноста, тие беа спремни да се откажат од она што мислеа дека треба да бидат за да бидат она што сè, а кое што дефинитивно мора да го направите за да бидете поврзани.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Другото нешто што им беше заедничко беше ова. Тие целосно ја прифаќаа ранливоста. Тие веруваа дека она што ги прави ранливи ги прави и убави. Тие не зборуваа за ранливоста дека е удобна, ниту пак зборуваа дека е измачувачка -- како што слушнав претходно во интервјуто за срамот. Тие зборуваа само дека е неопходна. Тие зборуваа за спремноста први да кажат "Те сакам", спремноста да направат нешто каде што не постојат гаранции, спремноста да дишат додека го чекаат повикот од доктор после мамограмот. Тие се спремни да вложат во врска која што може, а и не мора да успее. Тие сметаа дека ова е суштинско.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Јас лично сметав дека е предавство. Не можев да верувам дека се заколнав на верност кон истражувањето -- дефиницијата за истражувањето е контрола и предвидување, проучување на феномените, поради експлицитна причина а тоа е контрола и предвидување. И сега мојата мисија да контролирам и предвидувам ми го даде одговорот дека треба да живееме со ранливост и да прекинеме со контролирање и предвидување. Ова доведе до малa емоционална криза --
(Laughter)
(Смеа)
-- which actually looked more like this.
-- која што всушност повеќе изгледаше вака.
(Laughter)
(Смеа)
And it did.
Навистина.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Јас ја нарекував криза, мојот терапевт ја нарекуваше духовно будење.
(Laughter)
Духовно будење звучи подобро отколку емоционална криза,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
но ве уверувам дека беше криза. Така морав да ги ставам настрана податоците и да најдам терапевт. Да ви кажам нешто: знаете кој сте кога ќе им се јавите на пријателите и ќе речете, "Мислам дека треба да се видам со некого. Имате ли некоја препорака?" Бидејќи пет од моите пријатели изреагираа на ист начин, "Штоооо. Не сакам да ти бидам терапевт." (Смеа)
(Laughter)
Јас реков, "Што треба да значи тоа?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Тие рекоа, "Само ти кажувам, знаеш. Не доаѓај со твојот инструмент за мерење." Јас реков, "Во ред".
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Така си најдов терапевт. Мојата прва средба со нејзе, Дајана -- ја донесов мојата листа за тоа како живеат срдечните, и седнав. Таа рече, "Како си?" Јас реков, "Одлично. Добро сум." Таа рече, "Што се случува?" Јас сум терапевт кој оди на терапевт, бидејќи мораме да одиме кај нив, бидејќи нивните мерачи за срам се добри.
(Laughter)
(Смеа)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Така реков, "Вака, Јас се измачувам." Таа рече, "Што е маката?" Јас реков, "Паа, имам проблем со ранливоста. И знам дека ранливоста е јадрото на срамот и стравот и нашата борба за вредноста, но се чини дека исто така е родното место на радоста, на креативноста на припадноста, на љубовта. Мислам дека имам проблем, и ми треба малку помош." И реков, "Но само една работа, без спомнување на семејство, без срања од детството."
(Laughter)
(Смеа)
"I just need some strategies."
Ми требаат само некои стратегии."
(Laughter)
(Смеа)
(Applause)
(Аплауз)
Thank you. So she goes like this.
Ви благодарам. Тогаш таа направи вака.
(Laughter)
(Смеа)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Тогаш реков, "Лошо е, нели? Таа рече, "Ниту добро, ниту лошо."
(Laughter)
(Смеа)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Така è како што è." Јас реков, "Боже мој, ова ќе биде за никаде."
(Laughter)
(Смеа)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Беше, и не беше. Траеше околу една година. И знаете дека има луѓе кои, кога ќе сфатат дека ранливоста и нежноста се важни, тие се предаваат и стануваат такви. А: тоа не сум јас, и Б: јас дури не се дружам со такви луѓе.
(Laughter)
(Смеа)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
За мене тоа беше едногодишна улична борба. Борба со голи раце. Ранливоста ме туркаше, јас возвраќав. Ја изгубив битката, но веројатно си го вратив животот.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Потоа се вратив на истражувањето и ги поминав следните две години навистина обидувајќи се да разберам, тие срдечните, какви избори прават, и што правиме ние со ранливоста. Зошто се мачиме толку многу со нејзе? Дали сум сама во борбата со ранливоста? Не.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Ова е она што научив. Ние се отрпнуваме од ранливоста -- додека го чекаме повикот. Интересно беше, објавив нешто на Твитер и на Фејсбук кое што гласеше, "Како би ја дефинирале ранливоста? Што ве прави да се чувствувате ранливи?" Во рок од еден и пол час, имав 150 одговори. Бидејќи сакав да знам каква е ситуацијата меѓу луѓето. Да побарам помош од маж ми, бидејќи сум болна, а штотоку се венчавме; иницирање на секс со маж ми; иницирање на секс со жена ми; да бидам одбиена; да викнам некого за излeгување; чекање на повик од докторот; да бидете отпуштен; отпуштање на луѓе -- ова е светот во кој живееме. Живееме во ранлив свет. И еден од начините на кои се справуваме е преку отрпнување од ранливоста.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Мислам дека има доказ -- и не е единствена причина што тој доказ постои, туку мислам дека е огромна причина - ние сме најзадолжена, најдебела, најзависна и најлекувана возрасна кохорта во историјата на САД. Проблемот е -- ова го научив од истражувањата -- дека не можете селективно да отрпнете од емоциите. Не можете да кажете, ова се лошите работи. Еве ја ранливоста, еве ја тагата, еве го срамот, еве го стравот, еве го разочарувањето, не сакам да ги чувствувам овие. Ќе се напијам неколку пива и ќе изедам колачиња со банана и лешник.
(Laughter)
(Смеа)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Не сакам да ги чувствувам нив. Ова смеење значи дека се препознавте. Работа ми е да ви хакнувам во вашите животи. Боже.
(Laughter)
(Смеа)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Не можете да отрпнете од овие тешки чувства без да отрпнете од афектите, нашите емоции. Не можете селективно да отрпнувате. Кога ќе отрпнеме од тие чувства, отрпнуваме од радоста, од благодарноста, отрпнуваме од среќата. Тогаш стануваме мизерни, и бараме цел и значење, и тогаш се чувствуваме ранливи, и тогаш пиеме пиво и јадеме колачиња со банана и лешник. И настанува овој опасен круг.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Една од работите за која мислам дека треба да размислиме е зошто и како отрпнуваме. И не мора да биде само зависност. Друго што правиме е претвораме сè што е несигурно во сигурно. Религијата премина од верување во вера и мистерија, во верување во сигурност. Јас сум во право, вие не сте. Замолчете. Тоа е тоа. Само сигурно. Колку повеќе сме исплашени, толку повеќе сме ранливи, толку повеќе сме исплашени. Вака изгледа денешната политика. Не постои дискурс повеќе. Не постои разговор. Постојат само обвинувања. Знаете како е опишано обвинувањето во истражувањето? Начин да се ослободиме од болката и нелагодноста. Ние се усовршуваме. Ако има некој кој сака неговиот живот да изгледа вака, тоа сум јас, но не функционира. Бидејќи она што правиме е земаме сало од нашите задници и го ставаме на нашите образи.
(Laughter)
(Смеа)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
За што се надевам дека за сто години, луѓето ќе погледнат назад и ќе речат, "Уау."
(Laughter)
(Смеа)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Ги усовршуваме,што е најопасно, нашите деца. Дозволете ми да ви кажам што мислиме за децата. Тие се предиспонирани за борба кога ќе дојдат овде. Кога ги држите тие перфектни мали бебиња во вашите раце, не смеете да кажете, "Погледни ја, таа е совршена. Обврска ми е да ја одржувам совршена -- да обезбедам да влезе во тенискиот тим до петто одделение и во Јеил до седмо." Не смееме да го кажеме ова. Треба да погледнеме и да речеме, "Знаеш што? Ти си несовршено, и си предиспонирано за борба, но вредиш да добиеш љубов и припадност." Тоа е нашата обврска. Покажете ми генерација на деца одгледани така, и ќе ви ставам крај на проблемите кои што ги гледаме денес. Се преправаме дека она што правиме нема влијание врз луѓето. Тоа го правиме во нашите лични животи. Го правиме тоа корпорациски -- било да е план за спасување, излив на нафта, повлекување -- се преправаме дека она што правиме нема голем удар врз другите луѓе. Би сакала да им кажам на компаниите, ова не ни е прв пат луѓе. Ни треба само да бидете автентични и вистински и да речете, "Жал ни è. Ќе се поправиме."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Но постои друг начин, и ќе ве оставам со ова. Ова е она што открив: да дозволиме да бидеме видени, длабоко видени, видени ранливи; да сакаме со цели срца, и покрај тоа што не постојат гаранции -- и тоа е навистина тешко, и можам да ви кажам како родител, тоа е измачувачки тешко -- да практикувате благодарност и радост во тие момент на страв, кога се прашуваме, "Можам ли да те сакам волку многу? Можам ли да верувам во ова страстно? Можам ли да бидам храбар во врска со ова?" да можам само да застанам и, наместо да катастрофизирам за иднината, само да речам, "Толку многу сум благодарен, бидејќи тоа што ја чувствувам ранливоста значи дека сум жив." И последното, кое што мислам дека е најважно, е да веруваме дека сме доволни. Бидејќи кога работиме од позиција која вели, "Јас сум си доволен," тогаш прекинуваме да врескаме и почнуваме да слушаме, стануваме попријатни кон луѓето околу нас, и попријатни кон самите себе.
That's all I have. Thank you.
Тоа е сè што имам. Ви благодарам.
(Applause)
(Аплауз)