So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Tātad, es sākšu ar šo: pirms pāris gadiem man piezvanīja pasākumu plānotāja, jo es grasījos uzstāties runu pasākumā. Tā viņa piezvanīja un teica: "Es tiešām mokos ar to, ko rakstīt par tevi uz skrejlapiņas." Es nodomāju: "Nu, kas tieši nomoka?" Viņa teica: "Nu, es redzēju tevi runājam, un es nodomāju, ka saukšu tevi par pētnieci, bet es baidos par to, ja es tevi saukšu par pētnieci, tad neviens neatnāks, jo viņi nodomās, ka tu esi garlaicīga un nenozīmīga." (Smiekli)
(Laughter)
Labi.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Viņa teica: "Bet, tas, kas man patika tavā runā, ir tas, ka tu esi stāstniece. Tāpēc es domāju, ka vienkārši nosaukšu tevi par stāstnieci." Un protams, ka mana akadēmiskā, nedrošā daļa iesaucās: "Kā tu mani sauksi?" Un viņa teica: "Es tevi saukšu par stāstnieci." un es nodomāju: "Kāpēc ne par burvju laumiņu?" (Smiekli)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Es teicu: "Ļauj man mirkli padomāt par to." Es centos saņemties drosmi. Un es nodomāju - es esmu stāstniece. Es esmu kvalitatīvu datu pētniece. Es ievācu stāstus; tas ir tas, ko es daru. Un varbūt stāsti ir tikai dati ar dvēseli. Un varbūt es esmu tikai stāstniece. Un tad es teicu: "Zini ko? Varbūt vienkārši saki, ka es esmu pētniece-stāstniece." Un viņa sāka smieties: "Nav tāda jēdziena."
(Laughter)
(Smiekli)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Tātad, es esmu pētniece-stāstniece, un es ar jums grasos šodien runāt -- mēs runājam par uztveres paplašināšanu -- un tāpēc es vēlos ar jums parunāt un pastāstīt dažus stāstus par daļu no mana pētījuma, kas pamatīgi paplašināja manu uztveri un tiešām reāli manīja veidu, kā es dzīvoju un mīlu, strādāju, un audzinu bērnus.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Un šādi sākas mans stāsts. Kad es biju jauna pētniece, doktorantūras studente, manā pirmajā gadā man bija zinātnisko pētījumu profesors, kurš mums teica: "Lieta tāda, ja jūs kaut ko nevarat izmērīt, tātad tas nepastāv." Un es domāju, ka viņš vienkārši jokojās ar mani. Es jautāju: "Tiešām?" un viņš atbildēja: "Neapšaubāmi." Un jums ir jāsaprot, ka man ir bakalaura grāds sociālajā darbā, maģistra grāds sociālajā darbā, un es grasījos iegūt doktora grādu sociālajā darbā, tātad visas manas akadēmiskās karjeras laikā man apkārt bija cilvēki kuri zināmā mērā ticēja, ka dzīve ir nekārtīga - mīli to. Bet es vairāk uzskatīju tā - ja dzīve ir nekārtīga, tad satīri to, sakārto to un ievieto to pusdienu kārbiņā.
(Laughter)
(Smiekli)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Un, domājot, ka esmu atradusi savu ceļu, atradusi karjeru, kas aizrauj mani -- patiešām, viens no lielajiem uzskatiem sociālajā darbā ir - pieņem darbā esošo diskomfortu. Bet es uzskatīju - izsit diskomfortu ārā no galvas un aizbīdi prom, un saņem izcilus vērtējumus. Tā bija mana mantra. Un tā es biju ļoti satraukta par to. Un tāpēc es domāju, jūs zināt ko, šī ir mana karjera, jo es esmu ieinteresēta dažās nekārtīgās tēmās. Bet es gribu spējīga tās padarīt kārtīgas. Es gribu tās saprast. Es gribu uzlauzt šīs lietas, kuras, es zinu, ka ir svarīgas, un padarīt ieejas kodu redzamu visiem.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Tātad, es sāku ar saistībām. Tāpēc, ka pēc 10 gadus sociālā darbinieka pieredzes, tu saproti to, ka saistības ir tas, kādēļ mēs te esam. Tas, ir tas, kas dod jēgu un nozīmi mūsu dzīvēm. Lūk par ko ir runa. Nav svarīgi, vai jūs runājat ar cilvēkiem, kuri strādā sociālā taisnīguma, garīgās veselības, vardarbības vai sociālās nolaidības jomā, tas, ko mēs zinām, ir tas, ka saistības, spēja justies savienotam, ir -- kā neirobioloģiski esam savienoti -- tas iemesls, kāpēc mēs esam šeit.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Tāpēc es nodomāju, zināt ko, es sākšu ar saistībām. Jūs jau zināt situāciju, kad jūs saņemat vērtējumu no jūsu priekšnieka, un viņa pateiks jums 37 lietas, kuras jūs veicat patiešām lieliski, un vienu lietu -- kurā ir "iespējama izaugsme"?
(Laughter)
(Smiekli)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Un viss, par ko jūs varat domāt, ir tā viena lieta, kurā nepieciešama izaugsme, vai ne? Lūk, acīmredzot, šis bija veids, kā virzījās arī mans darbs, jo, kad jūs jautājat cilvēkiem par mīlestību, viņi stāsta jums par salauztu sirdi. Kad jūs jautājat cilvēkiem par piederību, viņi jums pastāstīs par viņu vismokošāko pieredzi, kad viņi ir bijuši izstumti. Un, kad jūs jautājat cilvēkiem par saistīšanos, viņu stāstītie stāsti bija par atšķirtību.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
tādā veidā, ļoti ātri -- tiešām, apmēram sešas nedēļas veicot šo pētījumu -- es uzdūros šai vārdā nenosauktajai lietai, kas pilnībā apslēpa saistības tādā veidā, kuru es nesapratu un nekad nebiju redzējusi. Un tā es atkāpos no šī pētījuma un nodomāju, ka man ir jānoskaidro, kas tas īsti ir. Un izrādījās, ka tas ir kauns. Un kaunu ir patiešām viegli saprast kā bailes no atšķirtības. Vai manī ir kaut kas tāds, kas, ja citi cilvēki to zinātu vai redzētu, padarītu mani saskarsmes necienīgu.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Vienu es jums varu pateikt: tā ir universāla sajūta, mums visiem ir tā. Vienīgie cilvēki, kuri nepiedzīvo kaunu, ir tie, kuri nespēj just cilvēcīgu līdzjūtību vai saistīties ar citiem. Neviens nevēlas runāt par to, un jo mazāk tu par to runā, jo vairāk tev tas piemīt. Kas ir šī kauna pamatā, šajā "Es neesmu pietiekami labs," -- šī sajūta, ko mēs visi zinām: "Es neesmu pietiekami [tukšums]. Es neesmu pietiekami tievs, pietiekami bagāts, pietiekami skaists, pietiekami gudrs, pietiekami paaugstināts." Tas, kas šim visam bija pamatā, bija nepanesama ievainojamība, šī ideja par to, ka, lai rastos savienība, mums ir jāļauj sev kļūt pamanāmiem, patiešām pamanāmiem.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Un jūs zināt, ko es jūtu pret ievainojamību. Es ienīstu ievainojamību. Un tāpēc es nodomāju, šī ir mana iespēja pārspēt to ar manu mērauklu. Es iedziļināšos, es izprastīšu šo visu, es tam veltīšu gadu, es gatavojos pilnībā dekonstruēt kaunu, es sapratīšu kā darbojas ievainojamība, un es pārspēšu to gudrībā. Un tā, es biju gatava, un es biju patiešām iedvesmota. Kā jūs nojaušat, tas neizvērtīsies labi.
(Laughter)
(Smiekli)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Jūs jau zināt. Tātad, es varētu jums pastāstīt daudz ko par kaunu, bet man būtu jāaizņem visu pārējo runātāju laiks. Bet, es jums varu pastāstīt to, uz ko tas reducējas -- un tā var būt viena no vissvarīgākajām lietām, ko es vispār esmu iemācījusies desmit gadu laikā, veicot šo izpēti.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Mans viens gads izvērtās sešos gados, tūkstošos stāstu, simtos ilgu interviju, fokusa grupās. Vienā brīdī cilvēki sūtīja man žurnālu lappuses un sūtīja man savus stāstus -- tūkstošiem datu vienību sešu gadu periodā. Un es it kā to sāku pārvaldīt. Es it kā sapratu, kas īsti ir kauns, kā tas darbojas. Es uzrakstīju grāmatu, Es publicēju teoriju, bet kaut kas nebija kārtībā -- un tas bija tas, ka, ja es paņemtu intervētos cilvēku un aptuveni sadalītu tos cilvēkos, kuriem tiešām piemīt savas vērtības sajūta -- lūk, līdz kam šis viss tiek reducēts: vērtības sajūtai -- viņiem ir spēcīga mīlestības un piederības sajūta -- un ir cilvēki, kas cīnās par to, un cilvēki, kuri vienmēr ir neziņā par to, vai viņi ir pietiekami labi.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Bija tikai viens mainīgais, kas atdalīja cilvēkus, kuriem ir spēcīga mīlestības un piederības sajūta no cilvēkiem, kuri tiešām cīnās par to. Un tas bija, cilvēki, kuriem ir spēcīga mīlestības un piederības sajūta, tic, ka viņi ir mīlestības un piederības cienīgi. Tas arī viss. Viņi tic, ka viņi ir tā cienīgi. Un man grūtākais bija, viena lieta, kas attur mūs no saskarsmes, ir mūsu bailes, ka mēs neesam šīs saskarsmes vērti, tas bija kas tāds, kur es jutu, ka personīgi un profesionāli man tas ir jāsaprot labāk. Un tas ko es darīju, es paņēmu visas intervijas, kur es redzēju vērtīgumu, kur es redzēju cilvēkus, kas tā dzīvo, un izpētīju tās.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Kas šiem cilvēkiem ir kopīgs? Man ir neliela biroja preču atkarība, bet tas ir cits stāsts. Tā es paņēmu dokumentu mapi un flomasteri, un es domāju, kā es nosaukšu šo pētījumu? Un pirmais vārds, kas man ienāca prātā bija - sirsnīgs. Tie ir sirsnīgi cilvēki, kas dzīvo balstoties uz šīs dziļās vērtīguma sajūtas. Tā es uzrakstīju uz dokumentu mapes vāka un sāku meklēt datus. Patiesībā, es vispirms četras dienas ļoti intensīvi analizēju datus, kur spēru soli atpakaļ, pārskatīju šīs intervijas, pārskatīju stāstus, pārskatīju gadījumu analīzes. Kāda ir tēma? Kāds ir modelis? Mans vīrs ar bērniem izbrauca no pilsētas, jo es vienmēr pārvēršojas šajā trakajā Džeksona Polloka veidolā, kur es tikai rakstu un esmu savā pētnieka režīmā.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Un lūk ko es atklāju. Tas, kas viņiem bija kopīgs, bija drosmes sajūta. Un es gribu uz brīdi atdalīt drosmi no drošsirdības. Drosme, sākotnējā drosmes (courage) definīcija, kad tā pirmo reizi tika ieviesta angļu valodā -- ir no latīņu vārda "cor", kas nozīmē "sirds" -- un sākotnējā definīcija bija vaļsirdīgi pastāstīt stāstu par to, kas tu patiesībā esi. Un tā šiem cilvēkiem vienkārši bija drosme būt nepilnīgiem. Viņi izjuta līdzjūtību vispirms esot iejūtīgiem pret sevi un tikai tad - pret citiem, jo, kā izrādās, mēs nevaram būt līdzjūtīgi pret citiem cilvēkiem, ja mēs neesam jauki pret sevi. Un visbeidzot, viņiem bija saikne, un -- šis bija grūtākais -- īstuma dēļ viņi bija gatavi atbrīvoties no tā, ko viņi domāja par to, kādiem viņiem vajadzētu būt, lai tā vietā būtu tie, kas viņi ir, kas jums ir pilnībā jādara, lai izveidotu saikni.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Otra lieta, kas viņiem bija kopīga bija šī. Tie pilnībā pieņēma ievainojamību. Viņi ticēja, ka tas, kas padara viņus ievainojamus, padara viņus skaistus. Viņi nerunāja par ievainojamību kā par kaut ko ērtu, tāpat arī viņi nerunāja par to kā - kaut ko mokošu -- kā es to biju agrāk dzirdējusi intervijās par kaunu. Viņi vienkārši runāja par to kā kaut ko nepieciešamu. Viņi runāja par vēlmi pirmajam pateikt: "Es tevi mīlu", par vēlmi darīt kaut ko, kam nav drošu garantiju, par vēlmi brīvi uzelpot, gaidot ārsta zvanu pēc jūsu mammogrammas. Viņi vēlas ieguldīt attiecībās, kuras varbūt var izdoties, bet varbūt arī var neizdoties. Viņi uzskatīja, tas bija fundamentāli.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Es personīgi domāju, ka tā bija nodevība. Es nespēju noticēt tam, ka es biju pilnībā nodevusies pētījumam -- kur pētījuma definīcija ir kontrolēt un prognozēt, pētīt parādības, precīzi formulētu iemeslu, lai to kontrolētu un prognozētu. Un tagad mana misija kontrolēt un paredzēt bija atklājusi atbildi, ka veids, kā pareizi dzīvot, ir - būt ievainojamam un pārtraukt kontrolēšanu un prognozēšanu. Tas noveda pie maza sabrukuma --
(Laughter)
(Smiekli)
-- which actually looked more like this.
-- kas patiesībā vairāk izskatījās šādi.
(Laughter)
(Smiekli)
And it did.
Un tā arī bija.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Es to saucu par sabrukumu, mans terapeits to sauc par garīgo atmodu.
(Laughter)
Garīga atmoda izklausās labāk nekā sabrukums,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
bet ticiet man, tas bija sabrukums. Un man nācās atlikt malā visus datus un iet atrast terapeitu. Ļaujiet man jums ko teikt: jūs zināt, kas jūs esat, kad jūs zvanāt saviem draugiem un sakat: "Es domāju, ka man vajadzētu pakonsultēties ar kādu. Vai tu vari kādu ieteikt?" Tāpēc, ka apmēram pieci no maniem draugiem teica: "Oooo! Es negribētu būt tavs terapeits." (Smiekli)
(Laughter)
Es viņiem jautāju: "Ko tas īsti nozīmē?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Un viņi atbild: "Es tikai tā saku, zini. Nemēri pēc savas mērauklas." Es atbildēju: "Labi."
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Tā es atradu terapeitu. Manā pirmajā tikšanās reizē ar viņu, Diānu -- es paņēmu līdzi savu sarakstu ar to, kā dzīvo sirsnīgie cilvēki, un es apsēdos. Un viņa sacīja: "Kā tev klājas?" Un es teicu: "Man viss ir lieliski. Man viss ir labi." Viņa sacīja: "Kas notiek tavā dzīvē?" Un tas ir terapeits, kurš konsultē terapeitus, jo mums ir jāiet pie viņiem, jo viņu bakalaura grādu rādītāji ir labi.
(Laughter)
(Smiekli)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Un tā es teicu, "Lieta ir tāda, ka es cīnos." Un viņa teica: "Par ko ir cīņa?" Un es teicu: "Nu, man ir problēma saistībā ar ievainojamību. Un es zinu, ka ievainojamība ir kauna un baiļu, un mūsu cīņas par vērtīgumu pamatā, bet šķiet, ka tā ir arī dzimšanas vieta priekam, radošumam, piederības un mīlestības sajūtai. Un es domāju, ka man ir problēma, un man ir vajadzīga neliela palīdzība." Un es teicu: "Bet lieta ir tāda, nerunāsim par ģimenes lietām, nekādiem bērnības sūdiem."
(Laughter)
(Smiekli)
"I just need some strategies."
"Man tikai vajag dažas stratēģijas."
(Laughter)
(Smiekli)
(Applause)
(Aplausi)
Thank you. So she goes like this.
Paldies. Un viņa dara tā.
(Laughter)
(Smiekli)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Un tad es teicu, "Ir slikti, vai ne?" Un viņa teica: "Tas nav ne labi, ne slikti."
(Laughter)
(Smiekli)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"Tas vienkārši ir tas, kas ir." Un es teicu, "Ak, mans Dievs, tas būs galīgi garām."
(Laughter)
(Smiekli)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Un tā bija un arī nebija. Un tas ilga apmēram gadu. Jūs jau zināt, ka ir cilvēki, kuri, kad saprot, ka ievainojamība un maigums ir svarīgi, viņi to pieņem un sāk dzīvot pēc šiem principiem. Pirmkārt - es tāda neesmu, un, otrkārt, es pat nebiedrojos ar tādiem cilvēkiem.
(Laughter)
(Smiekli)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Man tas bija kā gadu ilga ielu cīņa. Tas bija vārdu karš. Ievainojamība nāca pretī, bet es atkāpos. Es zaudēju cīņu, bet iespējams atguvu savu dzīvi
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Un tad es atgriezos pie pētījuma un dažus nākamos gadus tiešām centos saprast šos sirsnīgos cilvēkus, kādas izvēles viņi izdara, un ko mēs darām ar ievainojamību. Kādēļ mēs tik ļoti cīnāmies ar to? Vai esmu viena, cīnoties ar ievainojamību? Nē.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Tātad, es iemācījos šo: mēs apslāpējam ievainojamību -- kad mēs gaidām zvanu. Bija jautri, kad es izsūtīju caur Twitter un Facebook jautājumu: "Kā tu definētu ievainojamību? Kas liek tev justies ievainojamam?" Un pusotrā stundā es saņēmu 150 atbildes. Jo es gribēju zināt, kādi uzskati pastāv. "Lūgt palīdzību vīram, jo es esmu slima, un mēs esam tikko precējušies" "ierosināt vīram nodarboties ar seksu" "ierosināt sievai nodarboties ar seksu" "sajust atraidījumu" "uzaicināt kādu uz randiņu" "gaidīt ārsta atbildes zvanu" "kad ar mani pārguļ tikai dēļ seksa" "pārgulēt ar citiem tikai dēļ seksa" - tā ir pasaule, kurā mēs dzīvojam. Mēs dzīvojam ievainojamā pasaulē. Un viens no veidiem, kā mēs ar to tiekam galā, mēs apslāpējam ievainojamību.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Es domāju, ka ir pierādījumi -- un tas nav vienīgais iemesls, kāpēc šādi pierādījumi pastāv, bet es domāju, ka tas ir liels cēlonis tam, ka mēs esam vislielākajos parādos, mums ir smagākā aptaukošanās, mēs esam atkarīgākā un sazāļotākā pieaugušo populācija Amerikas vēsturē. Problēma ir tā - un to es iemācījos no šī pētījuma -- ka tu nevari selektīvi apslāpēt emocijas. Tu nevari teikt - te ir sliktās lietas. Te ir ievainojamība, te ir sēras, te ir kauns, te ir bailes, te ir vilšanās, es negribu to visu just! Es iedzeršu pāris aliņus un uzēdīšu banānu-riekstu kēksiņu.
(Laughter)
(Smiekli)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Es negribu just šīs emocijas. Un es pazīstus šos smieklus. Mans darbs ir ielauzties jūsu dzīvēs. Ak, Dievs.
(Laughter)
(Smiekli)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Jūs nevarat notrulināt šīs smagās sajūtas, nenotrulinot citas sajūtas, mūsu emocijas. Jūs nevarat selektīvi kļūt nejūtīgs. Tad, kad mēs apslāpējam negatīvās emocijas, mēs apslāpējam arī prieku, apslāpējam pateicību, mēs apslāpējam laimi. Un tad mēs jūtamies nožēlojami, un mēs meklējam jēgu un nozīmi, un tad mēs jūtamies ievainojami, un tad mēs paņemam pāris alus un banānu-riekstu kēksiņu. Un tas kļūst par bīstamu ciklu.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Viena no lietām, par kurām mums būtu jāpadomā ir tā, kāpēc un kā mēs notrulināmies? Un tam nav jākļūst par atkarību. Otra lieta, ko mēs darām, ir tā, ka mēs visu nenoteikto padarām noteiktu. Reliğija no ticības liktenim un noslēpumiem, ir kļuvusi par noteiktību. Man ir taisnība, tev nav. Aizveries. Tas arī viss. Tik tieši. Jo vairāk nobijušies mēs esam, jo vairāk ievainojami mēs esam, un jo vairāk nobijušies mēs esam. Tā mūsdienās izskatās politika. Vairs nav diskursa. Vairs nav sarunu. Ir tikai vainošana. Un jūs zināt kā vainošana ir aprakstīta pētījumos? Veids kā izlādēt sāpes un diskomfortu. Mēs kļūstam perfekti. Ja ir kāds, kurš gribētu, lai viņa dzīve ir perfekta, tad tā esmu es, bet tā tas nenotiek. Tāpēc, ka tas, ko mēs darām - mēs paņemam taukus no mūsu dibeniem un ievietojam tos mūsu vaigos.
(Laughter)
(Smiekli)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Es ceru, ka pēc simts gadiem cilvēki atskatīsies pagātnē un noteiks: "Oho!"
(Laughter)
(Smiekli)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Un mēs padarām perfektus, kas ir visbīstamāk, mūsu bērnus. Ļaujiet, es jums pateikšu, ko domāju par bērniem. Viņi ir nolemti cīņai, kad viņi nonāk te. Un kad tu turi rokās šos perfektos mazos bērniņus, mūsu pienākums nav teikt: "Paskaties uz viņu, viņa ir perfekta. Mans pienākums ir tikai saglabāt viņu perfektu -- nodrošināt, ka viņa iekļūst tenisa komandā līdz 5. klasei un Jēlā līdz 7. klasei." Tas nav mūsu pienākums. Mūsu pienākums ir skatīties un teikt, "Zini ko? Tu neesi perfekta, un tu esi piesaistīta cīņai, bet tu esi mīlestības un piederības vērta." Šis ir mūsu pienākums. Parādiet man paaudzi, kurā bērni ir šādi uzaudzināti, un es domāju, ka mēs izbeigsim problēmas, kuras redzam šodien. Mēs izliekamies, ka tas, ko mēs darām, neietekmē citus cilvēkus. Tā mēs darām savā personīgajā dzīvē. Mēs darām kā lielie uzņēmumi -- vai tās ir finansiālās grūtības, vai naftas noplūde, mēs noliedzam savu atbildību -- mēs izliekamies, ka tas, ko mēs darām, būtiski neietekmē citus cilvēkus. Es teiktu uzņēmumiem - šis nav mūsu pirmais rodeo, mīlīši! Mums tikai vajag, lai jūs būtu autentiski un patiesi, un teiktu: "Piedodiet. Mēs to atrisināsim."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Bet ir arī cits ceļš, ko jums pastāstīšu. Lūk, ko es atklāju: ļaujot sev būt tik redzamam, ka var saskatīt visdziļāko, saskatīt ievainojamību; mīlēt no visas sirds, pat, ja nav garantiju -- un tas patiešām ir grūti, un es jums saku kā vecāks, tas ir ārkārtīgi sarežģīti -- sniegt pateicību un prieku šajos apdraudējuma brīžos, kad mēs domājām: "Vai es varu mīlēt tevi tik daudz? Vai es varu tam tik kaislīgi ticēt? Vai es varu būt tik pārliecināts par šo visu?" būt spējīgiem apstāties un tā vietā, lai paniski baidoties no tā, kas varētu notikt, vienkārši pateikt: "Esmu tik pateicīgs, jo just šo ievainojamību nozīmē to, ka esmu dzīvs." Un pēdējais, ko es uzskatu par iespējams pašu svarīgāko, ir ticēt, ka mēs esam pietiekami. Jo kad mēs darbojamies tādā apziņā, kas saka "Esmu pietiekams.", tad mēs pārstājam kliegt un sākam klausīties, mēs esam jaukāki un maigāki pret apkārtējiem cilvēkiem, un mēs esam jaukāki un maigāki pret sevi.
That's all I have. Thank you.
Tas arī no manis ir viss. Paldies.
(Applause)
(Aplausi)