So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
მაშ ასე, ამით დავიწყებ: რამდენიმე წლის წინ, ივენთების ორგანიზატორმა დამირეკა, რადგან სიტყვით გამოვსლას ვაპირებდი. დამირეკა და მითხრა: "ვერ შევჯერდი, როგორ დავწერო შენ შესახებ ფლაერზე." გამიკვირდა: "რა არის აქ საფიქრალი?!" მან კი მიპასუხა: "მე ვნახე შენი გამოსვლა და ვფიქრობ გიწოდო მკვლევარი, მაგრამ ვშიშობ, თუ მკვლევარად მოგიხსენიებ არავინ მოვა შენს მოსასმენად, რადგან იფიქრებენ, რომ მოსაწყენი და შეუფერებელი ხარ ამ ღონისძიებისთვის." (სიცილი)
(Laughter)
მე ვუთხარი: "აჰა...კარგი..."
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
მან მითხრა: "მაგრამ რაც მე მომწონს შენს საუბარში, არის ის რომ შენ ხარ მთხრობელი. ასე რომ წარგადგენ როგორც მთხრობელს" რა თქმა უნდა, ჩემი აკადემიური, არათვითდაჯერებული ნაწილი შეშფოთდა: "შენ აპირებ წარმადგინო როგორც ვინ?" მან მიპასუხა: "როგორც მთხრობელი." პასუხად მე: "თუ ასეა, ჯადოსნური ელფი რატომ არა?!"
(Laughter)
(სიცილი)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
ჩემი რეაქცია იყო: "მოიცა, ცოტა დავფიქრდე." შევეცადე მთელი ჩემი სიმამაცე მომეკრიბა. გავიაზრე, რომ მე ვარ მთხრობელი. მე თვისებრივი მკვლევარი ვარ. მე ისტორიებს ვაგროვებ. ეს არის, რასაც მე ვაკეთებ. შეიძლება ეს ისტორიებიც მხოლოდ მონაცემებია, რომელთაც სული შთაბერეს, იქნებ მე მართლა მხოლოდ მთხრობელი ვარ." ამიტომ ასე ვუთხარი: "მოდი ასე მოვიქცეთ, უბრალოდ თქვი, რომ მე მკვლევარ-მთხრობელი ვარ." მას გაეცინა: "ჰა ჰა. ასეთი რამ ხომ არ არსებობს."
(Laughter)
(სიცილი)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
ასე რომ, მე მკვლევარ-მთხრობელი ვარ და დღეს მინდა მოგითხროთ მზარდი აღქმის შესახებ. მინდა მოგიყვეთ ისტორიები კვლევის პროცესის შესახებ, რომლებმაც ფუნდამენტურად გააფართოვეს ჩემი აღქმის თვალსაწიერი და შეცვალეს წესი, რომლითაც მე ვცხოვრობ და მიყვარს და ვმუშაობ და შვილებს ვზრდი.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
ეს არის ის, საიდანაც ჩემი ისტორია იწყება. როდესაც ახალგაზრდა მკვლევარი ვიყავი, დოქტურანტურაზე სწავლის პირველ წელს, მე მყავდა კვლევის პროფესორი, რომელმაც გვითხრა: "რასაც ვერ ზომავთ, ის არ არსებობს." ვიფიქრე უბრალოდ მეარშიყებოდა. "ნამდვილად?" ვკითხე მე. "რა თქმა უნდა!" დამიდასტურა მან. წარმოიდგინეთ, მე უკვე მაქვს ბაკალავრის და მაგისტრის ხარისხები სოციალურ მეცნიერებებში, და ვმუშაობ დოქტორის ხარისხის მისაღებად ასე რომ, მთელი ჩემი აკადემიური კარიერის მანძილზე გარემოცული ვარ ადამიანებით, რომლებიც ფიქრობენ: "ცხოვრება უწესრიგობაა, გიყვარდეს იგი." მე კი უფრო ვფიქრობ: "ცხოვრება უწესრიგობაა დაასუფთავე, დაალაგე იგი და მოათავსე კონტეინერში."
(Laughter)
(სიცილი)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
ასე რომ, ვფიქრობ ნაპოვნი მქონდა ჩემი გზა, საქმე, რომელიც მთლიანად მომიცავდა. სოციალური სფეროს ერთ-ერთი ცნობილი გამონათქვემი ამბობს: "თავით გადაეშვი შენი სამუშაოს უსიამოვნებებში." მე ასე ვიყავი განწყობილი: "თავში ჩაუკაკუნე უსიამოვნებებს, თავიდან მოიშორე ისინი და ყველაფერი ხუთიანზე იქნება." ეს იყო ჩემი მანტრა. მე სავსე ვიყავი ენთუზიაზმით და ვფიქრობდი, რომ ეს საქმე ჩემთვისაა, რადგან მე ზუსტად ასეთი უწესრიგობებით ვარ დაინტერესებული. მე მინდა მათი დალაგება შემეძლოს. მინდა მესმოდეს ისინი. მინდა ბოლომდე ჩავწვდე ყველაფერს, რაც ვიცი რომ მნიშვნელოვანია და გავშიფრო ისინი ყველას დასანახად.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
გადავწყვიტე კავშირებით დამეწყო. იმ დროს, როცა ხარ სოციალური მუშაკი 10 წლიანი გამოცდილებით, აცნობიერებ, რომ ურთიერთობა არის ის რის გამოც ჩვენ აქ ვართ. იგი ჩვენს ცხოვრებას მიზანს და მნიშვნელობას აძლევს. ეს ყველაფერია. არ აქვს მნიშვნელობა, გიწევს თუ არა ურთიერთობა ადამიანებთან, რომლებიც სოციალურ სამართლიანობაზე, ფსიქიკურ ჯანმრთელობაზე, ძალადობაზე და გულგრილობაზე მუშაობენ. ჩვენ რაც ვიცით, არის ის, რომ კავშირის ქონა, ურთიერთობის შეგრძნების შესაძლებლობა, არის ის, როგორც ვართ შექმნილი ნეურობიოლოგიურ დონეზე. ის რის გამოც ჩვენ აქ ვართ. მე ვაპირებ დავიწყო კავშირებზე მსჯელობით.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
წარმოიდგინეთ სიტუაცია, რომ თქვენი უფროსი გაფასებთ. მან ჩამოთვალა 37 რამ, რასაც შესანიშნავად ართმევთ თავს და ერთი რამ რასაც ვერ... არის "ზრდის შესაძლებლობა."
(Laughter)
(სიცილი)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
ყველაფერი, რაზე ფიქრიც ამ სიტუაციაში შეგიძლიათ "ზრდის შესაძლებლობაა", ხომ ასეა? ცხადია, ჩემი საქმიანობაც ამ გზით წავიდა. რადგან, როდესაც ადამიანებს სიყვარულზე ეკითხებით, გიყვებიან, თუ როგორ ატკინეს მათ გული. როდესაც მიმღებლობაზე უსვამთ შეკითხვას, იხსენებენ ყველაზე საშინელ შემთხვევას, როცა თავი გარიყულად აგრძნობინეს, ხოლო როდესაც ეკითხებით ურთიერთობის შესახებ, ამბები რომლებსაც ყვებიან დაშორებას ეხება.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
ასე რომ, ძალიან მალე, თითქმის 6 კვირაში კვლევის დაწყებიდან, მე შევეჩეხე ამ უსახელო რაღაცას, რამაც მთლიანად ნათელი მოჰფინა ურთიერთობებს ისე როგორც მე არასოდეს მესმოდა და არასოდეს მენახა. ასე რომ მე შევწყვიტე კვლევა და ვფიქრობდი, რომ უნდა გამერკვია რა იყო ეს. აღმოჩნდა, რომ ეს სირცხვილის გრძნობა იყო. სირცხვილი იოლად გაიგება, როგორც ურთიერთობების დაკარგვის შიში: არის კი ჩემში რამე ისეთი, რაც სხვებმა რომ გაიგონ, ან დაინახონ, აღარ ვიქნები მათთან ურთიერთობის ღირსი?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
ამაზე შემიძლია შემდეგი გითხრათ: ეს უნივერსალურია. ყველა ჩვენგანს გვაქვს. იმ ადამიანებს, რომლებიც არ განიცდიან სირცხვილს, არ აქვთ ადამიანური თანაგრძნობის და ურთიერთობის უნარი. არავის სურს ამაზე ლაპარაკი. რაც ნაკლებს ლაპარაკობთ, მით მეტად განიცდით. საფუძველი ამ შიშისა, არის ფიქრი: "მე არ ვარ საკმარისად კარგი". ეს გრძნობა ყველა ჩვენგანისთვის ნაცნობია: "მე არ ვარ საკმარისად ღია, არ ვარ საკმარისად გამხდარი, საკმარისად მდიდარი, საკმარისად ლამაზი, საკმარისად ჭკვიანი,საკმარისად წარმატებული" და ამ ყველაფრის საფუძველი არის დაუცველობის მტანჯველი განცდა. ეს აზრი კავშირის დამყარებისა, მოითხოვს რომ საკუთარი თავი ვაჩვენოთ, რომ დაგვინახონ ისეთი როგორებიც ვართ.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
იცით როგორ ვარ განწყობილი დაუცველობის მიმართ? მე მძულს დაუცველობა. ამიტომაც ვიფიქრე, ეს ჩემი შანსია გავლახო ის, ჩემი საზომი ხელსაწყოთი. მე ვიწყებ. მე ვაპირებ გამოვიკვლიო იგი, ვაპირებ მივუძღვნა ამ საქმეს მთელი წელი, სრული დეკონსტრუქცია გავუკეთო სირცხვილს. გავიგო როგორ მუშაობს დაუცველობა და ხერხით ვაჯობო მას. ასე რომ, მე გამოვაცხადე მზადყოფნა და ძალიან აღელვებული ვიყავი. ალბათ ხვდებით, რომ ეს კარგად არ დამთავრდებოდა
(Laughter)
(სიცილი)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
თქვენ ეს იცით. მე შემიძლია დაუსრულებლად გესაუბროთ სირცხვილზე, მაგრამ ამისთვის ყველა მომხსენებლის დრო დამჭირდება. მთავარს გეტყვით, იმ ძირითადს, რაზეც დადის ეს ყველაფერი. ეს შესაძლოა ყველაზე მნიშვნელოვანი უნარია, რომელიც ამ ათწლიანი კვლევის მანძილზე შევიძინე.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
ჩემი ერთი წელი გადაიქცა 6 წლად: ათასობით ისტორია, ასობით ვრცელი ინტერვიუ, ფოკუს-ჯგუფები. ხალხი თავად მიგზავნიდა ჟურნალის გვერდებს და მათ ისტორიებს. ათასობით მონაცემი დამიგროვდა ამ ექვსი წლის მანძილზე და მე ჩავებღაუჭე მათ. რაღაც დოზით გავიგე რა არის სირცხვილი, როგორ მუშაობს იგი. მე წიგნი დავწერე, გამოვაქვეყნე თეორია, მაგრამ რაღაც ისე ვერ იყო. საქმე იმაში იყო, რომ თუ მე უხეშად ავიღებდი ჩემ მიერ გამოკითხულ ადამიანებს და დავყოფდი მათ ადამიანებად, რომელთაც ნამდვილად აქვთ ღირსების გრძნობა.. აი, რაზეც ყველაფერი დაიყვანება... ღირსების გრძნობა... ასეთებს ძლიერი სიყვარულისა და მიმღებლობის გრძნობა აქვთ... და ადამიანებად, რომლებიც წვალობენ ამისთვის. რომლებსაც მუდმივად აღელვებთ არიან თუ არა საკმარისად კარგები.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
მხოლოდ ერთი ცვლადი განასხვავებდა ადამიანებს, რომელთაც აქვთ სიყვარულის და მიმრებლობის ძლიერი განცდა და ადამიანებს, რომლებიც წვალობენ ამისთვის. ეს იყო ის, რომ ადამიანებს რომელთაც აქვთ სიყვარულის და მიმრებლობის ძლიერი განცდა, სჯერათ, რომ ისინი იმსახურებენ სიყვარულს და მიღებას. სულ ეს არის. მათ სჯერათ რომ ღირსნი არიან. ჩემი აზრით, ჩვენი ურთიერთობების გარეშე დარჩენის მთავარი მიზეზი, არის ჩვენივე შიში, რომ არ ვართ ამ ურთიერთობის ღირსნი. ეს იყო რაღაც, რაშიც პირადად და პროფესიულად ვგრძნობდი რომ უკეთ გარკვევა მჭირდებოდა. და აი რა გავაკეთე: ავიღე ყველა ინტერვიუ, სადაც ღირსების გრძნობა და განცდით მცხოვრები ადამიანები ვნახე და მხოლოდ მათზე დავიწყე დაკვირვება.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
რა აქვთ ამ ადამიანებს საერთო? მე ცოტა საკანცელარიო ნივთების მანია მახასიათებს, თუმცა ეს სხვა თემაა. მაშ, მქონდა საქაღალდე და "შარპის" მარკერი და ვფიქრობდი, რა დამერქმია ამ კვლევისთვის. პირველივე სიტყვა, რაც თავში მომივიდა იყო "გულითადი". ისინი იყვნენ გულითადი ადამიანები, მცხოვრებნი ღირსების ღრმა განცდით. ამგვარად, ასეც დავაწერე საქაღალდეს და დავიწყე მასალების გარჩევა. ფაქტიურად ამ ოთხდღიანი მონაცემების ინტენსიური ანალიზით დავიწყე. უკან დავბრუნდი, ამოვიღე ინტერვიუები, ისტორიები, შემთხვევები. რა არის არსი? როგორია სტრუქტურა? ჩემმა მეუღლემ ბავშვებიანად ქალაქი დატოვა, რადგან მე ყოველთვის ვვარდები ჯეკსონ პოლოკის გიჟურ სტილში, როცა სულ ვწერ და მკვლევარის განწყობაზე ვარ.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
და აი რა აღმოვაჩინე: მათი საერთო თვისება გამბედაობა იყო. მინდა ერთმანეთისგან გამოვყო გამბედაობა და სიმამაცე. გამბედაობა - თავდაპირველი მნიშვნელობით, რომლითაც იგი ინგლისურ ენაში გაჩნდა, მომდინარეობს ლათინური სიტყვისგან "cor", რაც ნიშნავს - "გული" და თავდაპირველი განმარტებით ნიშნავდა გეამბა საკუთარი თავის შესახებ მთელი გულით. ამიტომ, ამ ადამიანებს მარტივად ჰქონდათ გამბედაობა ყოფილიყვნენ არასრულყოფილნი მათ ებრალებოდათ და ცდილობდნენ კეთილები ყოფილიყვნენ პირველ რიგში საკუთარი თავის და შემდეგ სხვების მიმართ, რადგან როგორც ირკვევა, სხვებს ვერ შევიბრალებთ, თუ საკუთარ თავს ვერ მოვეპყარით კარგად. საბოლოოდ ისინი ახერხებდნენ ჰქონოდათ ურთიერთობა და რაშიც იყო სირთულე, მათი გულწრფელობიდან გამომდინარე ისინი მზად იყვნენ აღარ ეზრუნათ იმაზე, როგორებიც ფიქრობდნენ რომ უნდა ყოფილიყვნენ. სამაგიეროდ ყოფილიყვნენ ისეთები, როგორებიც ნამდვილად იყვნენ. რაც იძულებული ხართ გააკეთოთ, თუ გინდათ ურთიერთობა.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
კიდევ ერთი რამ, რაც მათ საერთო ჰქონდათ იყო ეს. დაუცველობის სრულად გათავისება. მათ სჯეროდათ, რომ დაუცველობა მათ ალამაზებდა. ისინი არც იმას ამბობდნენ, რომ დაუცველობა კომფორტული იყო და არც იმას, რომ ეს აუტანელი იყო, როგორც მანამდე სირცხვილის შესახებ ინტერვიუში მოვისმინე. ისინი მხოლოდ იმას ამბობდნენ , რომ ეს აუცილებლობა იყო. საუბრობდნენ მზადყოფნაზე, რომ პირველებს ეთქვათ "მე შენ მიყვარხარ"... მზადყოფნაზე, რომ გაეკეთებინათ რამე გარანტიების გარეშე... მზადყოფნაზე, რომ მშვიდად დალოდებოდნენ ექიმის ზარს მამოგრაფიის შედეგების შესახებ. მზადყოფნაზე, რომ ინვესტირება მოეხდინათ ურთიერთობაში, რომელიც ან გამოვა, ან არა. ისინი თვლიდნენ, რომ ეს ფუნდამენტურად მნიშვნელოვანი იყო.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
პირადად მე ვფიქრობდი, რომ ეს ღალატი იყო. ვერ ვიჯერებდი, რომ კვლევას ერთგულება შევფიცე, სადაც ჩვენი საქმე, როგორც კვლევის განმარტება გვეუბნება, არის კონტროლი და პროგნოზირება. მოვლენის შესწავლა, სწორედ კონტროლის და პროგნოზირების მიზნით და ახლა ამ კონტროლის და პროგნოზირების ჩემმა მისიამ. აჩვენა რომ უნდა იცხოვრო დაუცველობის განცდით და შეწყვიტო კონტროლი და პროგნოზირება. ამან პატარა კრიზისში ჩამაგდო.
(Laughter)
(სიცილი)
-- which actually looked more like this.
რომელიც სინამდვილეში ასე გამოიყურებოდა.
(Laughter)
(სიცილი)
And it did.
და ასეც იყო.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
მე ამას კრიზისს ვეძახი ჩემი ფსიქოთერაპევტი კი სულიერ გამოღვიძებას.
(Laughter)
სულიერი გამოღვიძება უკეთ ჟღერს, ვიდრე კრიზისი
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
მაგრამ გარწმუნებთ ეს კრიზისი იყო. იძულებული გავხდი ჩემი მასალები გვერდით გადამედო და ფსიქოთერაპევტი მეძებნა. ნება მომეცით გითხრათ: ბევრს იგებთ საკუთარ თავზე, როცა მეგობრებს ურეკავთ და ეუბნებით: "ვფიქობ მიღებაზე უნდა ჩავეწერო, შეგიძლია ვინმე მირჩიო?" ჩემი ხუთი მეგობრის რეაქცია ასეთი იყო: "უუუჰ, შენს ფსიქოთერაპევტად ყოფნას არ ვისურვებდი".
(Laughter)
(სიცილი)
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
ამაზე მე: "ეს რას ნიშნავს?" ისინი კი: "ხომ იცი, უბრალოდ ვიგულსხმე, რომ შენს საზომ ხელსაწყოს ნუ წაიღებ".
(Laughter)
(სიცილი)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
ასე რომ ვიპოვე ფსიქოთერაპევტი. ჩემ პირველ შეხვედრაზე დაიანასთან მოვიტანე გულითადი ადამიანების ცხოვრების სტილი და დავჯექი. მან მკითხა: "როგორ ხარ?" ვუპასუხე, რომ ძალიან კარგად, მშვენივრად. შემდეგ მკითხა: "რაშია საქმე?" ეს იყო ფსიქოთერაპევტი, რომელიც ფსიქოთერაპევტებს ნახულობს, ჩვენ უნდა მივიდეთ მათთან, რადგან მათი სისულელეების დეტექტორი კარგად მუშაობს.
(Laughter)
(სიცილი)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
ასე რომ, მე ვუთხარი: "საქმე იმაშია, რომ მე ვწვალობ." "რა წვალებას გულისხმობ?" - მკითხა მან. მე ვუპასუხე: "დაუცველობის პრობლემა მაქვს და ვიცი, რომ დაუცველობა სირცხვილის, შიშის და ღირსებისთვის ჩვენი ბრძოლის ბაზისია. თუმცა, როგორც გამოჩნდა ის ასევე სიხარულის, შემოქმედებითობის, მიმღებლობის და სიყვარულის საწყისია და ვფიქრობ პრობლემა მაქვს და დახმარება მჭირდება" თან დავძინე: "არანაირი საუბარი ოჯახზე და არანაირი ბავშვობისდროიდნელი ბოდვები".
(Laughter)
(სიცილი)
"I just need some strategies."
"მე უბრალოდ რაღაც სტრატეგიები მჭირდება"
(Laughter)
(სიცილი)
(Applause)
(აპლოდისმენტები)
Thank you. So she goes like this.
გმადლობთ მისი რეაქცია ასეთი იყო.
(Laughter)
(სიცილი)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
შემდეგ მე ვუთხარი: "ეს ცუდია. არა?" მან მიპასუხა: "ეს არც კარგია, არც ცუდი".
(Laughter)
(სიცილი)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"ეს არის, რაც არის" და მე: "ო, ღმერთო ჩემო ჩავისვარეთ".
(Laughter)
(სიცილი)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
და ასეც მოხდა და თან არც მოხდა. ამას მთელი წელი დასჭირდა. ხომ იცით ადამიანები, რომლებიც როცა კი აცნობიერებენ, რომ დაუცველობა და სისათუთე მნიშვნელოვანია, ნებდებიან და თავით გადაეშვებიან მასში. ა) მე ასეთი არ ვარ. და ბ) მე ასეთ ადამიანებთან არც ვურთიერთობ.
(Laughter)
(სიცილი)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
ჩემთვის ეს ერთწლიანი ქუჩური ჩხუბი იყო. ნამდვილი შეჯახება. დაუცველობამ შემიტია, მეც შევუტიე. მე წავაგე ბრძოლა, მაგრამ ალბათ უკან დავიბრუნე ჩემი ცხოვრება.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
ამის შემდეგ მე დავუბრუნდი კვლევას და მომდევნო ორი წელი იმის ცდაში გავატარე, რომ გამეგო, რა არჩევანს აკეთებენ გულითადი ადამიანები და რას ვუხერხებთ დაუცველობას. რატომ ვებრძვით მას ასე მონდომებით? ვარ თუ არა მე მარტო ამ ბრძოლაში? არა.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
მაშ, აი რა ვისწავლე, ჩვენ ვახშობთ დაუცველობას, როცა ზარს ველოდებით. სახალისო იყო, როცა მე დავგზავნე ტვიტერისა და ფეისბუქის მეშვეობით კითხვა: "როგორ განმარტავთ დაუცველობას? რა გაგრძნობინებთ თავს დაუცველად?" თითქმის საათნახევარში მე მქონდა 150 პასუხი, რადგან მინდოდა გამეგო რაშია საქმე. "როცა იძულებული ვარ ახალშეუღლებულ ქმარს ვთხოვო დახმარება რადგან ავად ვარ"; "სექსის წამოწყებისას ქმართან"; "სექსის წამოწყებისას ცოლთან"; "უარის მიღებისას"; "როცა ვთხოვ პაემანზე მოვიდეს"; "როცა ველოდები ექიმის ზარს"; "როდესაც სამსახურიდან მათავისუფლებენ"; "როდესაც იძულებული ვარ სამსახურიდან გავათავისუფლო" ეს არის მსოფლიო, რომელშიც ვცხოვრობთ. ჩვენ დაუცველ მსოფლიოში ვცხოვრობთ. ერთ-ერთი გზა, რითიც ამას ვუმკლავდებით დაუცველობის ჩახშობაა
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
ვფიქრობ არსებობს ამის მტკიცებულება და ეს არაა ერთადერთი მტკიცებულება, მაგრამ ვფიქრობ უდიდესი ფაქტორია, რომ ჩვენ ვართ ყველაზე ვალებში ჩაფლული, ჭარბწონიანი, დამოკიდებული და წამლებზე შემჯდარი ზრდასრული მოსახლეობა აშშ-ს ისტორიაში. პრობლემა, როგორც კვლევამ მიჩვენა, არის რომ შეუძლებელია ემოციების შერჩევითი ჩახშობა. ვერ იტყვით აქ ცუდი რამეებია. აქ დაუცველობაა, აქ მწუხარებაა, აქ სირცხვილია, აქ შიშია, აქ იმედგაცრუებაა. არ მინდა ეს ყველაფერი ვიგრძნო. ორიოდე კათხა ლუდს დავლევ და ბანანის თხილიან მაფინს დავაყოლებ.
(Laughter)
(სიცილი)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
არ მინდა ეს ყველაფერი ვიგრძნო. ჩემთვის ნაცნობია ეს გამგებიანი სიცილი, ჩემი სამუშაო თქვენს ცხოვრებაში შეჭრაა. მე ეს ვიცი. ღმერთო ჩემო!
(Laughter)
(სიცილი)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
თქვენ ვერ ჩაახშობთ ამ მტკივნეულ განცდებს, სხვა გავლენების, სხვა ემოციების ჩახშობის გარეშე. ვერ შეძლებთ ეს შერჩევითად გააკეთოთ. ანუ როდესაც მათ ვახშობთ, ჩვენ ვახშობთ სიხარულს, ჩვენ ვახშობთ მადლიერებას, ჩვენ ვახშობთ ბედნიერებას. ამის შემდეგ, ჩვენ ცუდად ვართ და ვიწყებთ მიზნის და მნიშვნელობის ძებნას და თავს დაუცველად ვგრძნობთ. მაშინ კი თან გვაქვს კათხა ლუდი და ბანანის თხილიანი მაფინი. და ეს საშიში ციკლი იქმნება.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
ერთი რამ, რაზეც ჩემი აზრით უნდა დავფიქრდეთ, არის თუ რატომ და როგორ ვახშობთ ემოციებს. ეს უბრალო მიდრეკილება არ უნდა იყოს. კიდევ რასაც ვაკეთებთ ხოლმე, არის, განუსაზღვრელ რამეებს ვსაზღვრავთ. რელიგია რწმენიდან და იდუმალებიდან ზუსტ განსზღვრებამდე მივიდა. "მე მართალი ვარ, შენ - ცდები. მოკეტე" აი ასე. სრულიად დარწმუნებით. რაც მეტად გვეშინია, მით მეტად დაუცველები ვართ და მეტად შეშინებულებიც. დღევანდელი პოლიტიკაც ამას ჰგავს. მასში არ არის მსჯელობა. არ არის დიალოგი. აქ მხოლოდ ბრალს დებენ. იცით კვლევაში ბრალის დადება როგორ არის აღწერილი? ტკივილის და დისკომფორტისგან დაცლის საშუალება. ჩვენ სრულყოფილებისკენ ვიღწვით. თუკი არის ვინმე, ვისაც სურს მისი ცხოვრება ასეთი იყოს, ეს მე ვარ, მაგრამ ეს არ მუშაობს. რადგან რასაც ჩვენ ვაკეთებთ არის, რომ ვიღებთ ცხიმს ჩვენი დუნდულებიდან
(Laughter)
და ვუშვებთ მას ლოყებში. (სიცილი)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
იმედი მაქვს100 წლის მერე ადამიანები უკან მოიხედავენ და იტყვიან "ვაუ"
(Laughter)
(სიცილი)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
და ჩვენ ვაიდეალებთ, რაც ყველაზე საშიშია, ჩვენს შვილებს. ნება მომეცით გითხრათ, თუ რას ვფიქრობთ ჩვენ შვილებზე. ისინი უკვე მომართულნი არიან საბრძოლველად, როცა ჩნდებიან და როდესაც ეს სრულყოფილი პატარა არსებები ხელში გვიჭირავს, ჩვენ არ უნდა ვუთხრათ: "შეხედეთ მას, ის სრულყოფილია. მე უნდა შევინარჩუნო ის სრულყოფილად, მე უნდა უზრუნველვყო, რომ ის ტენისის გუნდში იყოს მეხუთე კლასში და მეშვიდეში იელში ჩააბაროს." ეს არ არის რასაც უნდა ვაკეთებდეთ. ჩვენი საქმეა შევხედოთ და ვუთხრათ: "იცი? შენ არ ხარ სრულყოფილი, შენ მომართული ხარ ბრძოლისთვის, მაგრამ იმსახურებ სიყვარულს და მიმღებლობას" ეს არის ჩვენი საქმე. მაჩვენეთ თაობა, რომელიც ასე აღიზარდა და ჩვენ მოვაგვარებთ პრობლემებს, რომელთაც დღეს ვხედავთ. ჩვენ თავს ვიტყუებთ, თითქოს ჩვენი საქციელი გავლენას არ ახდენდეს სხვებზე. ჩვენ ასე ვიქცევით პირად ცხოვრებაში. ჩვენ საზოგადოდაც ასე ვიქცევით, იქნება ეს ფინანსური კოლაფსი, ნავთობის დაღვრა, თუ შეკვეთის გაუქმება. ჩვენ თავს ვიტყუებთ, რომ ჩვენს საქციელს დიდი გავლენა არ აქვს სხვა ადამიანებზე. მე ვეტყოდი კომპანიებს - ხალხო, ეს არ არის ჩვენი პირველი როდეო ჩვენ მხოლოდ გვინდა, რომ გულწრფელები და ნამდვილები იყოთ და თქვათ: "ჩვენ ვწუხვართ. ჩვენ ამას გამოვასწორებთ"
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
მაგრამ არის კიდევ სხვა გზა და ამით დავასრულებ. აი რა აღმოვაჩინე: გავხადოთ საკუთარი თავი ხილული, სიღრმემდე ხილული, დაუცველად ხილული... რომ გვიყვარდეს მთელი გულით, რომც არ იყოს გარანტია და ეს ძალიან ძნელია როგორც მშობელი გეტყვით, რომ ეს აუტანლად რთულია. გამოვხატო მადლიერება და სიხარული იმ საშიშ წუთებში, როდესაც ჩვენ ვეჭვობთ: "შეიძლება ასე ძლიერ მიყვარდე?" "შეიძლება მჯეროდეს ამის ასე მგზნებარედ?" "შემიძლია ვიყო ასეთი განრისხებული?" უბრალოდ შეგეძლოს გაჩერდე და მოსალოდნელ შედეგებზე განცდის ნაცვლად თქვა: "მე მადლიერი ვარ, რადგან ეს დაუცველობა მაგრძნობინებს, რომ მე ცოცხალი ვარ." და ბოლოს, ჩემი აზრით ყველზე მნიშვნელოვანია ვირწმუნოთ, რომ საკმარისად კარგები ვართ. რადგან, როდესაც ვმოქმდებთ იმის რწმენით, რომ "საკმარისად კარგი ვარ", ვწყვეტთ ყვირილს და ვიწყებთ მოსმენას. ვართ უფრო კეთილები და ზრდილობიანები ჩვენ გარშემომყოფების და საკუთარი თავების მიმართ.
That's all I have. Thank you.
სულ ესაა, რაც მინდოდა მეთქვა. გმადლობთ
(Applause)
(აპლოდისმენტები)