So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Ուրեմն, այսպես. մի քանի տարի առաջ ինձ մի միջոցառման կազմակերպիչ զանգեց, որովհետև ես պատրաստվում էի հանդես գալ իմ ելույթով: Նա զանգեց ու ասաց. «Ես իսկապես չգիտեմ, թե ինչպես ներկայացնեմ Ձեզ փոքրիկ թռուցիկի մեջ»: Ես էլ մտածեցի. «Լավ, ո՞րն է խնդիրը»: Իսկ նա պատասխանեց. «Դե, ես տեսել եմ Ձեր ելույթներից մեկը և կարծում եմ`Ձեզ կարելի է որպես գիտաշխատող ներկայացնել, սակայն մտավախություն ունեմ, որ եթե Ձեզ այդպես կոչեմ, ոչ ոք չի գա, որովհետև կմտածեն` Դուք ձանձրալի եք և անհետաքրքիր» (Ծիծաղ)
(Laughter)
Եվ ես ընդամենը պատասխանեցի. «Լավ»:
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Նա էլ ասաց. «Բայց ես Ձեր ելույթում հավանեցի այն, որ սիրում եք պատմություններ պատմել: Այնպես որ, ես Ձեզ ուղղակի պատմություն պատմող կկոչեմ»: Եվ այդ պահին իմ մեջ անվստահ խոսեց գիտնականի հպարտությունը. «Ինչպե՞ս եք ներկայացնելու»: Եվ նա ասաց. «Ես Ձեզ պատմություն պատմող կանվանեմ»: Եվ ես մտածեցի. «Ինչու՞ ոչ հեքիաթասաց»: (Ծիծաղ)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Ես ասացի. «Թույլ տվեք` մի րոպե մտածեմ»: Ես քաջություն հավաքեցի: Եվ գիտեք, մտածեցի, որ ես իսկապես պատմություններ պատմող եմ: Ես որակավորված հետազոտող եմ: Ես հավաքում եմ պատմություններ, դա է իմ աշխատանքը: Գուցե պատմությունները հենց կենդանի փաստեր են: Ես գուցե ես հենց պատմություն պատմող եմ: Ուստի ասացի. «Գիտեք ի՞նչ, Ինչու՞ ուղղակի ինձ հետազոտող-պատմիչ չեք անվանում»: Նա քահ-քահ ծիծաղեց` ասելով, որ նման բան չկա:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Այսպիսով, ես հետազոտող-պատմիչ եմ և ես այսօր կզրուցեմ ձեզ հետ մտահորիզոնի ընդլայնման մասին. ես ցանկանում եմ խոսել ձեզ հետ, պատմություններ պատմել իմ հետազոտության մի մասի վերաբերյալ, որը հիմնովին ընդլայնեց իմ մտահորիզոնը և իրապես փոխեց իմ ապրելու և սիրելու, աշխատելու և ծնող լինելու մասին պատկերացումները:
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Ահա թե ինչպես է սկսվում իմ պատմությունը: Երբ ես երիտասարդ հետազոտող էի, ասպիրանտուրայի ուսանող, առաջին կուրսում մի դասախոս ունեինք, որը մեզ ասում էր. «Բանն այն է, որ եթե մի բան չես կարողանում չափել, ուրեմն այն գոյություն չունի»: Այն ժամանակ ես կարծում էի, որ նա պարզապես մտերմիկ զրուցում է: «Իսկապե՞ս», -հարցրի ես: «Միանշանակ», - եղավ պատասխանը: Ուստի ասեմ, որ ես ունեմ սոցիոլոգիայի ոլորտում բակալավրի և մագիստրոսի աստիճան, իսկ հիմա գիտությունների թեկնածու եմ այնպես որ, իմ ողջ ակադեմիական կարիերայի ընթացքում ես շրջապատված եմ եղել այնպիսի մարդկանցով, որոնք հավատացած էին «կյանքը բազմազան է, սիրի՛ր այն»: Ես հետյալ կարծիքին եմ. «Կյանքը խառնաշփոթ է, կանոնակարգի՛ր այն, դասակարգի՛ր և ամեն ինչ դի'ր իրենց դարակներում»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Ես ուստի մտածել, որ գտել եմ իմ ճանապարհը, ինձ հետաքրքրող մասնագիտությունը. iսկապես, հասարակական աշխատանքի գլխավոր կարգախոսներից է. «Ապավինել դժվարություններին»: Եվ ես որոշեցի ուղղակի ազատվել այդ անհարմարություններից Առաջնոդվելով այս սկզբունքով` կարելի է բարձունքների հասնել: Դա էր իմ սկզբունքը: Այդ ամենն ինձ շատ էր ոգևորում: Կարող եմ ասել, որ այս մասնագիտությունն ինձ համար է, քանի որ ես հետաքրքրված եմ խրթին թեմաներով: Բայց ես ցանկանում եմ պարզաբանել դրանք: Ցանկանում եմ հասկանալ դրանք: Ուզում եմ խորամուխ լինել ինձ համար կարևոր այս երևույթների մեջ և հասանելի դարձնել դրանք բոլորի համար:
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Այսպիսով, սկսեցի շփումներից: Քանի որ տասը տարի աշխատելով սոցիալական ոլորտում` վերջապես հասկանում ես, որ ամենից կարևոր բանը շփումն է: Սա մեր կյանքին նպատակ և իմաստ է հաղորդում: Ահա ամենը: Կարևոր չէ` զրուցում ես մարդկանց հետ, որոնց աշխատանքը կապված է սոցիալական արդարության, հոգեկան առողջության, չարաշահման կամ անտեսման հետ, մի բան հաստատ է` շփումը, շփման ունակությունը, որը նյարդակենսաբանորեն կապում է մեզ, ամենից կարևորն է:
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Դե երևի հասկացաք, որ խոսելու եմ շփման մասին: Երևի հայտնվել եք մի իրավիճակում, երբ գնահատանքի եք արժանանում Ձեր ղեկավարի կողմից, և նա թվարկում է 37 բան, որ դուք հրաշալի եք անում, և մեկ բան, որում դեռ «աճելու տեղ ունեք»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Եվ դուք սկսում եք մտածել առաջխաղացման մասին, ճի՞շտ է: Իրականում հենց այսպես էլ լինում է: Չէ՞ որ երբ հարցնում ես մարդկանց սիրո մասին, նրանք պատմում են իրենց կոտրված սրտերի մասին: Երբ մարդկանց հարցնում ես շրջապատում իրենց ներգրավվածության մասին, նրանք քեզ պատմում եմ կյանքում անտեսված լինելու իրենց դառը փորձի մասին: Եվ երբ հարցնում ես շփման մասին, նրանք պատմում են իրենց միայնության մասին:
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Ուստի շատ արագ՝ ընդամենը 6 շաբաթվա ընթացքում, զբաղվելով այս հետազոտությամբ` ես կանգնեցի այս անանուն երևույթի առջև, որը լիովին վեր հանեց շփման էությունը, մի բան, որ նախկինում ոչ տեսել, ոչ էլ լսել էի: Ուստի ես դադարեցրի հետազոտությունը և մտածեցի, որ ես պետք է հասկանամ` ինչ է սա: Պարզվեց, որ պատճառն ամոթի զգացումն է: Ամոթը հեշտությամբ կարելի է հասկանալ այնպես, ինչպես միայնության վախը. «տեսնես` կա իմ մեջ մի բան, որի մասին իմանալով` մարդիկ այլևս չեն շփվի ինձ հետ»:
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Մի բան կարող եմ ասել, դա համընդհանուր է, մեզնից ոչ ոք անմասն չի մնում դրանից: Միայն ամոթի զգացում չունեցող մարդիկ են, որ ունակ չեն կարեկցանքի և շփման: Ոչ ոք չի ուզում խոսել դրա մասին, և որքան քիչ ենք խոսում, այնքան ավելի է արմատավորվում այն: Այդ ամոթի հիմքում ընկած է «Ես այնքան էլ լավը չեմ» սկզբունքը, որը բոլորին էլ ծանոթ է. «ես այնքան էլ սպիտակամաշկ չեմ, նրբիրան չեմ, հարուստ չեմ, գեղեցիկ չեմ, խելացի կամ հաջողակ չեմ…»: Սրա հիմքում ընկած է տանջալից խոցելիությունը. այն գաղափարը, ըստ որի շփումն իրականացնելու համար պետք է թույլ տալ մարդկանց ճանաչել մեզ, իսկապես ճանաչել:
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Եվ գիտեք` ինչ կարծիքի եմ խոցելիության մասին: Ես ատում եմ այն: Եվ ես մտածեցի, որ սա իմ հնարավորությունն է հաղթահարելու այն իմ չափանիշների օգնությամբ: Ես որոշեցի ուսումնասիրել այս երևույթը, բացահայտել դրա էությունը` գործին հատկացնելով մեկ տարի և նպատակ ունենալով հիմնովին փոխել ամոթի ընկալումը, հասկանալ` ինչ է խոցելիությունը և խորամանկությամբ հաղթահարել այն: Ուստի ես պատրաստ էի և ոգևորված: Ինչպես գիտեք, այս ամենը լավ չի ավարտվելու:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Դուք գիտեք սա: Այսպիսով, ամոթի մասին կարող եմ երկար խոսել, բայց այդ կերպ կխլեմ մյուսների ժամանակը: Բայց ահա, թե ինչի է այս ամենը հանգեցնոմ. սա ամենակարևոր բանն էր, որ ես իմացա այս տասնամյա հետզաոտության ընթացքում:
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Մեկ տարին դարձավ վեց. հազարավոր պատմություններ, հարյուրավոր երկար հարցազրույցներ, թիրախային խմբեր: Մի պահ եկավ, երբ մարդիկ ինձ ուղարկում էին իրենց օրագրերի էջերը կամ իրենց պատմությունն էին ուղարկում. այսպիսով, վեց տարվա ընթացքում հավաքեցի տվյալների մեծ պաշար և սկսեցի կիրառել այն: Կարծես թե հասկացել էի. ահա թե որն է ամոթի զգացումը, ահա թե ինչ է այն իրականում: Ես գիրք գրեցի, տեսություն հրատարակեցի, բայց ինչ-որ բան այն չէր: և սխալն այն էր, որ ես անփութորեն էի մարդկանցից հարցազրույց էի վերցրել ու բաժանել առանձին խմբերի` մարդիկ, ովքեր ունեն պատվի զգացում: Ահա թե ինչին է այն հանգում. մարդիկ, ովքեր ունեն պատվի զգացում, ունեն սիրո և նվիրվածության ուժգին զգացում: Այսպիսով` մարդիկ, որ պայքարում են սիրո եվ նվիրվածության ուժեղ զգացումի համար, եվ մարդիկ, ովքեր միշտ անհանգստանում են` արդյոք իրենք լավն են:
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Միայն մի բան կա, որ մարդկանց բաժանում է հետևյալ երկու խմբի՝ մարդիկ, որ ունեն սիրո եվ նվիրվածության ուժեղ զգացում, եվ մարդիկ, որ իսկապես պայքարում են դրա համար: Եվ արդյունքում մարդիկ, ովքեր ունեն սիրո և նվիրվածության ուժեղ զգացում, վստահ են, որ իսկապես արժանի են սիրո և նվիրվածության: Հենց այդպես: Նրանք վստահ են, որ արժանի են դրան: Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ, կասեմ, որ մեզ շփումից հեռու պահող խոչընդոտներից մեկը մեր` շփման արժանի չլինելու վախն է: Ես, անձնական և մասնագիտական տեսանկյունից ելնելով, գտնում էի, որ այդ երևույթը պետք է ավելի լավ հասկանամ: Ուստի ես հավաքեցի այն բոլոր հարցազրույցները, որտեղ նկատում էի պատվի զգացում, դրանով ապրող մարդկանց, և պարզապես ուսումնասիրեցի նրանք:
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Ի՞նչ ընդհանրություն ունեն այս մարդիկ։ Ես գրասենյակային իրերի նկատմամբ թուլություն ունեմ, բայց դա այլ զրույց է: Մանիլա թղթապանակ ունեի, ինչպես նաև Շարփի ապրանքանիշի գրենական պիտույքներ: Մտածում էի՝ ինչ եմ անվանելու այս ուսումնասիրությունը: Եվ առաջին բառը, որ մտքովս անցավ «սրտաբացն» էր: Ուսումնասիրվողները սրտաբաց մարդիկ են, ովքեր ապրում են արժեքայնության խորը ընկալմամբ: Հենց այդպես էլ գրեցի թղթապանակի վերևում և սկսեցի ուսունասիրել տվյալները: Իրականում ես դա արեցի սկզբում, տվյալների 4-օրյա ինտենսիվ վերլուծությամբ` տվյալների 4-օրյա ինտենսիվ վերլուծությամբ` ետ գնալով, հավաքելով հարցազրույցները, պատմությունները և դեպքերը: Ո՞րն է թեման, ո՞րն է նմուշը: Ամուսինս երեխաների հետ մեկնեց քաղաքից այն պատճառով, որ ես միշտ Ջեքսոն Փոլլոքին հատուկ մոլուցքով խորանում էի աշխատանքի մեջ՝ գրելով ու ուսումնասիրություններ կատարելով:
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Եվ ահա թե ինչ գտա: Նրանց ընդհանրությունը քաջության զգացմումն է։ Մի պահ եկեք տարբերակենք քաջություն ու համարձակություն բառերը։ Քաջություն բառը, որն առաջացել է լատիներեն «cor» բառից և նշանակում է «սիրտ», անգլերենում սկզբնապես նշանակել է սրտանց մեկին մի բան պատմել/ասել։ Այսպիսով, այս մարդիկ պարզապես ունեին քաջություն ընդունելու, որ իրենք կատարյալ չեն։ Մարդիկ կարիք ունեն նախ և առաջ իրենց հանդեպ բարի լինելու, և հետո միայն ուրիշների, որովհետև, ինչպես գիտենք մենք չենք կարող կարեկցել մյուսներին , եթե չենք սիրում ինքներս մեզ։ Եվ հավելենք, որ շփման մեջ խոչընդոտը, ու, թերևս, ամենաբարդը, որպես իրակության արդյունք, այն է, որ նրանք ուզում էին ազատ արձակել իրենց մտացածին <<Ես>>-ին, որպեսզի լինեն այն ինչ կային, մի բան, որ միանշանակ անհրաժեշտ է շփման համար։
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Մյուս ընդհանրությունը այն էր , որ նրանք լիովին ընդունում էին խոցելիությունը: Նրանք կարծում էին, որ այն, ինչ իրենց խոցելի էր դարձնում, նաև գրավչություն էր հաղորդում: Նրանք չէին խոսում խոցելիության ոչ հարմարավետության, ոչ էլ իրականում տանջալից լինելու մասին, մի բան , որի մասին նախկինում լսել էի, ամոթի զգացումի վերաբերյալ հարցազրույցում: Նրանք ուղղակի խոսում էին դրա անհրաժեշտության մասին: Նրանք խոսում էին «Ես քեզ սիրում եմ» առաջինը ասելու պատրաստակամության մասին, պատրաստակամություն ինչ- որ բան անելու, երբ որևէ երաշխիք չկա, պատրաստակամություն մամոգրաֆիայից հետո շունչը պահած բժշկի զանգին սպասելու համար: Նրանք պատրաստ էին իրենց ներդրումն ունենալ հարաբերությունների մեջ, անկախ նրանից որևէ արդյունքի կհասնեին, թե ոչ: Նրանց կարծիքով դա էր հիմնասյունը:
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Ես անձամբ դա համարում էի ինքնախաբեություն: Չեմ ուզում հավատալ, որ հավատարմության երդում եմ տվել մի ուսումնասիրության, որտեղ մեր գործը, ինչպես գիտեք, գիտակարգի սահմանումը վերահսկելն ու կանխագուշակելն է, ուսումնասիրել երևույթը և ակնհայտ պատճառի համար վերահսկել այն և կանխագուշակել: Իսկ հիմա վերահսկելու և կանխագուշակելու իմ առաքելությունը տալիս է հետևյալ պատասխանը. միակ կենսաձևը խոցելիությամբ ապրելն է և վերջ տալ վերահսկումներին և կանխագուշակումներին: Սա հանգեցրեց հուսալքության
(Laughter)
(Ծիծաղ)
-- which actually looked more like this.
որ իրականում հետևյալ տեսքն ուներ:
(Laughter)
(Ծիծաղ):
And it did.
Եվ այպես էլ եղավ:
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Ես կոչեցի այն հուսալքություն. իմ թերապևտը կոչում է այն հոգևոր զարթոնք:
(Laughter)
Հոգևոր զարթոնքն ավելի բարեհունչ է, քան հուսալքությունը,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
բայց հավաստիացնում եմ ձեզ` դա հենց հուսալքություն է: Եվ ես ստիպված էի մի կողմ դնել իմ բոլոր գործերը և թերապևտ փնտրել: Թույլ տվեք մի բան ասեմ. դու սկսում ես իրականում քեզ ճանաչել, երբ զանգում ես ընկերներիդ և ասում. «Ինչ-որ մեկի կարիքն ունեմ: Ի՞նչ կառաջարկեք»: Եվ իմ ընկերներից մոտ հինգը այսպես արձագանքեցին. «Է~, ես չէի ցանկանա քո թերապևտը լինել»: (Ծիծաղ):
(Laughter)
Ես հարցրի` ինչ նկատի ունեք:
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Իսկ նրանք. «Լավ էլ հասկանում ես: Քո չափաձողը մի կիրառիր այստեղ»: Ես ասացի` դե լավ:
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Այսպիսով, ես թերապևտ գտա: Իմ առաջին հանդիպմանը Դիանայի հետ ես բերեցի լիարժեք ապրելու կետերի ցուցակն ու նստեցի: Նա ասաց. «Ինչպե՞ս եք»: Ես էլ ասացի. «Հրաշալի, լավ»: Դիանան հարցրեց. «Ի՞նչ է պատահել»: Եվ սա թերապևտ է, որը տեսնում է թերապևտների, որովհետև մենք ստիպված ենք գնալ նրանց մոտ, քանի որ նրանք լավ են տարբերակում ճիշտն ու սուտը:
(Laughter)
(Ծիծաղ):
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Եվ ուստի ես ասացի. «Ահա թե որն է իմ կռիվը»: Նա ասաց. «Ո՞րն է»: Ես էլ ասացի. «Դե, ես խոցելիության խնդիր ունեմ»: Եվ ես գիտեմ, որ խոցելիությունը արմատավորում է ամոթն ու վախը, արժանի լինելու համար պայքարը, բայց պարզում է, որ այն նաև ծնունդ է տալիս երջանկությանը, ստեղծարարությանը, կապվածությանը, սիրուն: Եվ կարծում եմ` խնդիր ունեմ, օգնության կարիք եմ զգում»: Եվ ես մտածեցի.«Խնդիրը հետևյալն է` ոչ ընտանիք, ոչ մանկություն»
(Laughter)
(Ծիծաղ)
"I just need some strategies."
«Ես պարզապես մի լավ մարտավարության կարիք ունեմ»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
(Applause)
(Ծափահարություններ)
Thank you. So she goes like this.
Շնորհակալ եմ: Նա այսպիսի տեսք ուներ:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Եվ հետո ես հարցրի. «Դա վատ է, այնպե՞ս չէ» Եվ նա պատասխանեց. «Ո'չ վատ է, ո'չ էլ լավ»
(Laughter)
(Ծիծաղ)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
«Պարզապես այն է, ինչ կա»: Եվ ես մտածեցի. «Աստվա~ծ իմ, սրանից լավ բան դուրս չի գա»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Եվ այդպես էր, և այպես չէր: Դա ինձնից մեկ տարի խլեց: Եվ դուք գիտեք, որ կան մարդիկ, որոնք, գիտակցելով խոցելիության և քնքշության կարևորությունը, հանձնվում և ընդունում են դա: Առաջին` ես այդպիսին չեմ, երկրորդ`ես նույնիսկ չեմ էլ շփվում նման մարդկանց հետ:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Ինձ համար դա մեկամյա փողոցային կռիվ էր: Դա մի հարված էր: Խոցելիությունը առաջ էր գալիս, ես նրան հետ էի մղում: Ես պարտվեցի կռվում, բայց հավանաբար հետ նվաճեցի իմ կյանքը:
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Եվ հետո նորից,երբ անդրադարձա իմ հետազոտությանը, անցկացրի մի քանի տարի` փորձելով հասկանալ` ինչ են նրանք, ինչ ընտրություններ էին կատարում և ինչ ենք մենք անում խոցելիության հետ: Ինչու՞ ենք մենք այդքան պայքարում դրա հետ: Միայն ե՞ս եմ պայքարում խոցելիության դեմ: Ո'չ:
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Ահա այն, ինչ ես հասկացա: Մենք ընդարմացնում ենք խոցելիությունը, երբ սպասում ենք զանգի: Շատ ծիծաղելի էր: Ես ֆեյսբուքով և թվիթերով մի հարց էի տեղադրել. «Ինչպե՞ս կսահմանեիք խոցելիությունը: Ի՞նչն է ձեր խոցելիության պատճառը»: Եվ մեկ ու կես ժամվա ընթացքում ես ստացա 150 պատախան: Քանի որ ես ուզում էի պարզել դրա պատճառը: Ստիպված եղա օգնություն խնդրել ամուսնուցս, քանի որ հիվանդ էի, և մենք դեռ նոր էինք ամուսնացել. ամուսնուս հետ սեռական հարաբերությունների մեջ մտնել, կնոջ հետ սեռական հարաբերությունների մեջ մտնել. մերժվել.ինչ-որ մեկին մի տեղ հրավիրել. սպասել,որ բժիշկը հետ զանգի. արհամարհել, լինել արհամարհված` սա է կյանքը: Մենք ապրում ենք խոցելի աշխարհում: Եվ այն հաղթահարելու միջոցներից մեկը խոցելիությունն ընդարմացնելն է:
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Ու ես կարծում եմ փաստեր կան, ու դա միակ պատճառը չէ, որ այս ապացույցները գոյություն ունեն, իմ կարծիքով սա է հիմնական պատճառը, սրանով է պայմանավորված, որ մենք համարվում ենք ամենագեր, ամենակախյալ, անառողջ և պարտքերի մեջ խրված սերունդը Միացյալ Նահանգների պատմության մեջ: Խնդիրն այն է (ես այս եզրահանգմանը եկել եմ հետազոտությունից), որ պարզապես ցանկության դեպքում էլ հնարավոր չէ բթացնել զգացմունքները: Դու ուղղակի չես կարող ասել սա վատն է, սա խոցելիությունն է, սա թախիծն է, սա ամոթի զգացումն է, սա վախն է, իսկ սա` հիասթափությունը: Ես չեմ ուզում այդ ամենը զգալ: Ես պատրաստվում եմ մի քանի բաժակ գարեջուր ըմպել և բանանով ու ընկույզով կեքս ուտել:
(Laughter)
(Ծիծաղ):
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Ես չեմ ուզում այդ ամենը զգալ: Հասկանում եմ ձեր ծիծաղի պատճառը: Այս կերպ ես ձեր կյանք եմ ներթափանցում: Աստվա~ծ իմ:
(Laughter)
(Ծիծաղ):
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Հնարավոր չէ վերացնել ծանր ապրումները, առանց բթացնելու մեր զգացմունքները: Չես կարող պարզապես ընտրությամբ անզգայացնել: Այսպիսով, երբ մենք սառեցնում ենք դրանք, մենք այլևս չենք զգում ո'չ ուրախություն, ո'չ երախտագիտություն, ո'չ էլ երջանկություն: Իսկ դրանից հետո մենք մեզ դժբախտ ենք զգում, և նպատակ ու իմաստ փնտրում: Հետո մենք մեզ խոցելի ենք զգում, ապա ըմպում մի քանի բաժակ գարեջուր և բանանով ու ընկույզով կեքս ուտում: Ապա հայտնվում ես մի վտանգավոր շրջապտույտի մեջ:
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Իմ կարծիքով պետք է խորհենք, թե ինչու և ինպես ենք ընդարմանում: Պարտադիր չէ, որ պատճառը կախվածությունը լինի: Մեկ ուրիշ բան, որ անում ենք, անորոշը որոշակի դարձնելն է: Կրոնը համոզմունքից և խորհրդավորությունից վերածվել է որոշակիության: Ես ճիշտ եմ, դուք`սխալ: Լռե’ք: Սա է ամենը: Պարզ է: Ինչքան շատ ենք վախենում, այնքան խոցելի ենք դառնում, և այդքան ավելի ենք վախենում: Սա նման է այսօրվա քաղաքականությանը: Այլեւս երկխոսություններ չկան: Այլևս զրույց չկա: Լոկ մեղադրանքներ: Գիտեք` ինչպես է հետազոտությունների մեջ բնորոշվում մեղադրանքը` ցավն ու նեղվածությունը դարմանելու միջոց: Մենք կատարելագործվում ենք: Եթե կա մեկը, որ ցանկանում է` կյանքն այսպիսին լինի `ես եմ. բայց չի ստացվում: Քանի որ մեր գործը ուտելն ու պառկելն է:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Հուսով եմ` 100 տարի անց մարդիկ հետ կնայեն ու կասեն «Ա'յ քեզ բան»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Եվ մենք կատարյալ ենք, և որ ամենավտանգավորն է՝ մեր մեր երեխաներն են կատարյալ: Թույլ տվեք ասել, թե ինչ ենք մենք մտածում երեխաների մասին: Նրանք ի ծնե կոչված են պայքարելու: Եվ երբ պահում ենք այդ կատարյալ փոքրիկ երեխաներին մեր ձեռքերում, մեր գործն այն չէ, որ ասենք. «Նայեք նրան, նա կատարյալ է»: Մեր գործն է նրան կատարյալ պահելը, որպեսզի թենիսի գնա 5-րդ դասարանից, իսկ Յեյլ` 7-րդից: Դա մեր գործը չէ: Մեր գործն է նայել ու ասել. «Գիտես ինչ, դու կատարյալ չես և դու պետք է պայքարես, բայց դու արժանիս ես սիրված և ընդունված լինելու»: Դա է մեր գործը: Ցույց տվեք ինձ այդպես դաստիարակված սերունդ և ես կարծում եմ, որ վերջ կդրվի մեր՝ այսօր առկա խնդիրներին: Մենք ձևացնում ենք, որ այն ինչ անում ենք չի անդրադառնում մարդկանց վրա: Նույնը նաև մեր անձնական կյանքում է: Մենք միասնական ձևով ենք դա անում. լինի դա օդապարիկով թռիչքը, թե նավթահանություն. մենք ձևացնում ենք, որ մեր գործողությունները մեծ ազդեցություն չեն ունենում այլ մարդկանց վրա: Ես կասեմ, որ սա մեր առաջին մրցավազքը չէ, մարդիկ: Պարզապես պետք է լինել անկեղծ ու պարզ և ասել. «Ներողություն, մենք կուղղենք մեր սխալը»:
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Բայց մեկ այլ մեթոդ էլ կա, և ես ուզում եմ այն ձեզ ներկայացնել: Ահա թե ինչ եմ պարզել. Թողնենք, որ մեզ տեսնեն, խորապես հասկանան, ուժգին ճանաչեն, սիրեն ամբողջ սրտով, եթե անգամ ոչ մի երաշխիք չկա. իսկապես դժվար է: Եվ իբրև ծնող կարող եմ ձեզ ասել, որ չափազանց դժվար է ցուցաբերել երախտագիտություն և ուրախություն այն ծայրահեղ բարդ պահերին, երբ ինքներս մեզ հարց ենք տալիս. «Հնարավոր է այսքան շատ սիրել, անվերապահորեն հավատալ դրան և այդքան ափերից դուրս գալ»: Սարսափով հետևանքների մասին մտածելու փոխարեն` կարելի է կանգ առնել ասել. «Ես այնքան շնորհակալ եմ, որովհետև քանի դեռ խոցելի եմ, ուրեմն ապրում եմ»: Վերջիվերջո, ամենակարևորը հավատալն է, որ մենք կատարյալ ենք: Քանի որ երբ այդ տեսանկյունից ենք նայում, համարում ենք, որ կատարյալ ենք ապա այլևս չենք նյարդայնանում և սկսում ենք հասկանալ: Այդպիսով դառնում ենք ավելի բարի և սիրալիր թե ինքներս մեզ և թե մեր շրջապատի հանդեպ:
That's all I have. Thank you.
Այսքանը, շնորհակալություն:
(Applause)
(Ծափահարություններ)